Jesus Christ !!

 

(Allir) gyðingar myrtu ekki Jesús, segir Páfinn í Róm.

Nýlega, eða stuttu eftir að Forseti Íslands heimsótti Vatíkanið með spúsu sinni Dorrit Moussaieff til þess að færa páfa styttu (sjá hér), sendi Páfinn í Róm út það boð til allra safnaða sinna, að gyðingar hefðu ekki myrt Jesúm Krist á föstudaginn langa - eða einhvern annan dag. Þetta kom fyrst fram í fréttatilkynningu um annað bindi bókar páfans um Jesúm frá Nazaret, sem gárungar kalla Ratzinger Guðspallið II.

Íslenskir fjölmiðlar hafa ekki verið iðnir við að segja frá þessu, enda er gyðingahatur eitt af eðalmerkjum margra í blaðamannastétt. Hins vegar var Urban Christian News með þessa frétt undir myndinni hér að ofan af Ólafi, páfa og Mússu.

Þar sem ég er frekar vantrúaður á Jesúm, þó ég afneiti ekki tilvist hans, verð ég að greina frá því að þessi syndaaflausn Páfa er ekki alveg ný af nálinni. Kaþólska kirkjan tilkynnti með Nostra Aetate-yfirlýsingu sinni árið 1965, að gyðingum sem þjóð/trú væri ekki hægt að kenna um dauða Krists, þá eða nú.

Allir vita að á milli "þá og nú" voru milljónir gyðinga pyntaðar og drepnar sem morðingjar "frelsarans".

Benedikt hefur bætt um betur í röksemdafærslum sínum. Ég gluggaði reyndar í bókina um daginn í bókastórmarkaðnum Dussmann í Berlín og hló svo allir í bókabúðinni horfðu á mig. Páfi kemst að þeirri niðurstöðu, í stuttu máli, að það voru aðeins mjög fáir leiðtogar gyðinga í musterinu í Jerúsalem og lítill hópur stuðningsmanna þeirra sem bera fyrst og fremst sök á krossfestingu Jesú.

Ég efa að páfa takist að sanna þessa andstyggilegu ásökun sína á hendur örfáum embættismönnum. Það rétta er að mínu mati: Morðingi Jesú er kirkjan sjálf, þá, nú og þess á milli, er hún hvatti til ofsókna og morða á "morðingjum Jesús". Það þarf engan Sherlock Holmes til að sýna fram á það. Kirkjan sjálf er morðinginn og sökin þeirra, sem henni fylgja. Það er síðasti sannleikurinn sem menn verða að kyngja svo ég hætti að tala um gyðingahatur kristinna manna.

Gyðingar geta ekki hafa myrt mann sem ekki er hægt að sanna að hafi verið til, og jafnvel þótt meintar líkamsleifar hans út um allan heim gætu þakið allan gólfflöt Péturskirkjunnar í Róm. En til þess að komast hjá eðlilegum réttarhöldum reis Jesús upp frá dauðum og steig til himna. Case closed.

Auðvitað er það öðlingslega large af Páfa að kasta þessu margra alda oki af gyðingum. En ég hvet kristna menn til  að lesa grein Geza Vermes fyrrverandi Prófessors í gyðingdómi við háskólann í Oxford sem hann birti í Guardian í síðasta mánuði. Látið ekki páskaeggin standa í ykkur.

Nú bíð ég bara eftir því að Karl biskup geri það sama og Páfinn í Róm og menn hætti að lesa Passíusálmanna sem eru fullir af gyðingahatri þess tíma sem Hallgrímur Pétursson lifði á, sem á auðvitað ekkert erindi til nútímafólks.

Ólafur og Mússa eru búin að gera sitt. En mér finnst Páfi hálfsmeykur við Músku á myndinni hér að ofan. Gæti verið að hún sé komin af Musterisprestum? Vinur minn, kaþólskur og mjög fróður, segir mér að svo sé ekki, og að það sé greinilega hattur Dorritar sem Benedikt Páfa líkar ekki. Hann er ekki ósvipaður hatti kaþólsk prest, í bland við kollhúfu Mússólínis. Þótt kaþólska kirkjan teygi sig langt og viðurkenni nú næstum því sakleysi gyðinga, eru kvenprestar ekki á leiðinni inn í kirkjuna í tíð Ratzís.

Amen eftir hattinum

Þarnæsta Indiana Jones mynd gerist á Íslandi

 

Harrison Ford kemur í næstu viku til að kanna aðstöðu. Myndin á að gerast í Þjórsárdal og á Snæfellsnesi og mun veita fjölmörgum aðilum vinnu í einhvern tíma. Líklega verður kvikmyndin gerð í tengslum við ekta fornleifauppgröft, segir dr. Bjarni F. Einarsson fornleifafræðingur í viðtali við fréttastofu Reuters. Bjarni og Harrison Ford eru góðir vinir og drykkjufélagar. Jón Gnarr leikur sjálfan sig og Hitler.

Nei, fornleifagöbb eru leiðinleg, eins og menn hafa séð í dag á mbl.is og heyrt í útvarpinu.

Ekki þykir mér þó furðulegt að einmitt fornleifar skuli valdar af tveimur fjölmiðlum til að láta Íslendinga hlaupa apríl. Ég man eftir silfursjóði nokkrum frá Víkingaöld sem fannst óáfallinn í jörðu austur á landi, og í honum gripir sem sérfræðingar á Norðurlöndum sögðu vera frá nútíma. Það er aprílgabbi líkast hvernig íslenskir "sérfræðingar" hafa reynt að leyna því. En ég skil vanda fjölmiðla við val á aprílgabbi, þegar allt í stjórnmálunum er orðið að allsherjar plattenslageríi.

Þetta gabb um Landeyjahöfn er nú heldur lélegt og Dr. Kristín er alls ekki nógu trúverðug. Ég man eftir fréttum um bein grænlenskra kvenna sem áttu að hafa fundist á Skriðuklaustri og ýmsar aðrar „sannar" sögur, sem hefðu miklu fremur sómt sér sem aprílgabb, nema hvað að þær voru sannar þangað til fornleifafræðingurinn hafði tekið sönsum.

Hér og hér getið þið hins vegar lesið um miklu áhugaverðari leik sem hin nýja stofnun í skemmtanaiðnaðinum, Fornleifastofnun Ríkisins, hefur staðið í að undanförnu. Í einhverju vorhreingerningsæði í miðju efnahagshruninu sjússaði forstöðumaður stofnunarinnar saman áætlun upp á heilar 700.000.000 kreppukrónur (þið sjáið og lesið rétt: 700 millur) í framkvæmdir við fornleifarnar að Stöng í Þjórsárdal.  Þessari lygilegu upphæð komst hún að með hjálp nokkurra sérfræðinga sem ekki fæst gefið upp hverjir séu. Kristín, og sérfræðingarnir dularfullu, hripuðu saman fjárhagsáætlun á smá pappírsbleðil, sem þeim og lögmönnum þeirra  þykir engin ástæða til að ég, sem mest hef stundað fornleifarannsóknir á Stöng í Þjórsárdal, fái nokkurn tíma að sjá. Nú er dæmið hjá Úrskurðarnefnd Upplýsingamála, sem er komin langt yfir skilafrest. Mig langar auðvitað að vita, hvort eitthvað af þessum mörgu milljónum hafi verið hugsaðar handa mér.

Fornleifar í Landeyjahöfn

Blýbiblían - Biblia Plumba(ta) ??

 

Nú segja heimsfjölmiðlar frá blýbiblíu nokkurri, sem á að hafa fundist á mjög afskekktum stað í Jórdaníu. Jössus minn! Ég held mig á mottunni þangað til ég hef séð og lesið meira. Heilar 70 "bækur" úr blýi, sem bundnar eru með blýþræði, og sumar innsiglaðar, hafa fundist - að sögn.  Blýbækurnar eru einnig skreyttar með ýmsum gyðinglegum táknum. Sumir halda því jafnvel fram, að bækurnar séu fyrstu lýsingarnar á kristni og krossfestingu Jesú. Blýplötur, sem skrifað var á með stýl (stylus), voru algengar meðal Rómverja og annarra á tímum Jesú Jósefssonar Guðssonar, en mér sýnist af þeim fáu myndum sem hafa verið sýndar okkur af þessum blýbókum, að stafir, tákn og myndir í þeim séu þrykkt á blýið. Í Jobsbók segir:  "með járnmeitli og blýi, höggvin í klett um aldur og ævi."

 

Myndefnið er gyðinglegt, og svo er að sögn líka kross í einni bókinni, sem er ekki kross heldur T (Tau-kross)

Kjölurinn gæti hafa verið settur á í bóksölu stúdenta - í Jerúsalem.

 

Fyrir u.þ.b. 12. árum keypti safnari nokkur í Sviss 90 sm langa steinhellu af jórdönskum forngripasala (sjá hér). Steinn sá er með frásögn frá tímum Heródesar, og segir þar frá Messíasi nokkrum sem hét Símon, sem reis upp til himna á 3. degi. Mér finnst ég ekki hafa heyrt mikið um þessa steinhellu nýlega. En ef einhver Messías, sem reis upp á 3. degi, var á ferð og flugi á undan honum Jesús smiðssyni frá Nasaret, er ég hræddur um að ég verði að fá skýringar kristinna manna sem hafa vit á slíkum himnaferðum. Var Jesús plagíat og eftirherma? Hér er hægt að lesa ýmislegt fróðlegt um steininn sem segir frá Símoni Messíasi.

Messías er, eins og þið vitið öll, enn ekki kominn, en það er von á honum - er mér sagt.

Meira lestravert, meðan ég held í minn vafa og bíð eftir messíasi:

http://www.scribd.com/doc/51540533/Lead-Plates-Press-Release

http://neilsilberman.wordpress.com/

http://thebiblicalworld.blogspot.com/2011/03/new-manuscripts-detailing-last-years-of.html

Skreyti og letur í blýbiflíunni frá Jórdaníu - Trúi þessu ekki fyrr en ég má lesa bækurnar á Borgarbókasafninu.

Elstu rit um kristni fundin?

Jólakók - be blessed and be happy

 

Hver kannast ekki við akfeita jólasveininn, sem drekkur kók í einum teyg? Hver man ekki eftir kókbílnum sem keyrði um sveitir og varð stærri og stærri sem árin liðu? Hver hefur ekki séð kóklestina, þetta unaðslega samgöngutæki sem svalar þorsta mannkyns og tendrar jólaljósin hvert sem hún fer, nema kannski í Darfúr?

Hver man ekki eftir fallega fólkinu, af öllum mögulegum og ómögulegum kynþáttum, sem söng á hæð (í Kaliforníu) á Ítalíu? Og allir sungu með: "I'd like to teach the world to sing". Milljón ropum síðar og með sætar minningar um rotnandi tennur og kókvömb, er fróðlegt að minnast þess að kókið hefur leikið mikilvægt hlutverk í utanríkisstefnu (sem sumir kalla heimsveldisstefnu) Bandaríkjamanna. Rússar áttu ekki drykk eins og Coca Cola, og því fór sem fór.

Kókið kom til Íslands árið 1942, um svipað leiti og Kaninn tók við af Bretum í hernáminu. Vildi Bandaríkjastjórn sýna sjálfri sér og heiminum, hve annt Íslendingum var um hersetuna, m.a. hvernig dátarnir svöluðu þorsta Íslendinga með kóki, þar sem þeir keyrðu um sveitir í jeppum og deildu út kóki á fólk í bæjum og til sveita. Allir teyguðu brátt kókið til sjós og lands.

Ætli þessi þjóðardrykkur Íslendinga sé ekki meira drukkinn af Íslendingum en blávatnið?

Með þessari kókminningu óska ég lesendum mínum gleðilegra jóla, og vona að Grýla, Leppalúði og Jólakötturinn fari ekki illa með ykkur. Ég er viss um að nokkrar þúsundir lítra af heimsveldisgosinu muni renna niður með steikinni ykkar um jólin og valda þembu og sýruátu á tönnum og í maga. Verið samt blessuð og sæl. 

Hér er gömul Pepsi-saga og Sinalco-saga

from Idaho to Iceland

Indíana Agnarsdóttir

Enn og aftur verð ég að láta í ljós furðu mína á framsetningu vísindamanna DeCode Genetics(Íslenskrar Erfðargreiningar) á niðurstöðum sínum. Það mætti halda að DeCode væri deild hjá Spaugstofunni.

Nú fer um heiminn sú frétt, að einhver hluti Íslendinga sé kominn af indíánakonu, sem sérfræðingar DeCode láta sig dreyma um að hafi verið hneppt í þrældóm í Norður-Ameríku af íslenskum vesturförum fyrir 1000 árum síðan. Mér sýnist að DeCode eigi stærstan þátt í því að frétt um þessar niðurstöður eru nú matreiddar á heldur fáránlegan hátt í heimspressunni.

Í stuttu máli og einfölduðu, þá hefur DeCode fundið afbrigði af C1 hvatberaafgerð (subclade) af (mtDNA/Y DNA) í nokkrum ættum undir Vatnajökli, hvatberaafgerð sem erfist í kvenlegg. C1 er hvatberaafgerð, sem fyrst og fremst er þekkt í Asíu og Ameríku. Nokkur afbrigði eru skilgreind, C1a (í Asíu), C1b, C1c og C1d (í Ameríku). Sérfræðingar DeCode telja, að einstaklingur sá er borið hefur afbrigði af C1 til Íslands, sem þeir vilja kalla C1e, hafi komið til Íslands ekki síðar en 1700, en hallast frekar að fyrri tilkomu.

Nú er svo heimspressan búin að kasta sér yfir þessar vangaveltur DeCode-manna og sögur af Indíánakonu á Íslandi berast út um heim eins og eldur í sinu, vegna þess að sérfræðingar DeCode hafa ályktað fremur fjálglega, þó svo að Agnar Helgason hafi verið að draga eitthvað í land í Mogganum í gær. Eins og ég les greinina í American Journal of Physical Anthropology er alveg eins mögulegt að C1e haplotýpan hafi komið til Íslands frá Evrópu eins og Asíu og Ameríku.

Mér sýnist að Agnar et al. velji ólíklegustu skýringuna, því aðrar DNA rannsóknir hafa sýnt C1 hvatberaafgerð í Evrópumönnum. Svo hafa menn ekki alltaf verið að athuga C1 mítókondríal sérstaklega í Evrópumönnum, nema ef til vill í Finnum, þar sem það finnst ekki. Gladdi það suma Finna, sem nú geta vísað því á bug að þeir séu Asíumenn.

Ég tel, að heppilegasta aðferðin til að rannsaka uppruna og flutninga manna á fyrri öldum, sé að skoða erfðaefni úr beinum þeirra frá þeim tíma sem menn eru að einblína á, en ekki úr blóði nútímamanna. Ég veit að sérfræðingum DeCode er kunnugt um, að sú skoðun er nokkuð útbreidd. Eina leiðin til að komast úr skugga um, hvort að þeir eru á réttri braut, er að rannsaka bein úr fornum gröfum frá því svæði sem þeir telja afkomendur "indíánans" hafa búið á. Þar að auki verð ég að mæla með því að Agnar og samstarfsfólk hans hugi að því, að á því svæði sem hann segir ættir "íslensku indíánakonunnar" hafi búið (Suðursveit), hefur verið mjög einangrað og minnist ég í því sambandi undarlegra hvatberaafgerða Baska og Sardínumanna, sem líka hafa margir hverjir lifað lengi á sama stað.

Það er reyndar álíka mikið út í hött að halda því fram að C1e í ættum á Íslandi sé frá Ameríku komið, ef ekki ber neitt á EDAR receptor geni (ectodysplasin A receptor/1540T/C) í sömu ættum. EDAR genið veldur háragerð (sléttu og hári með stórt þversniði hjá Asíumönnum og indíánum og jafnvel "skóflulögun" í framtönnum, sem Asíumenn hafa margir hverjir. Einhverjir í þessum ættum undir Vatnajökli hljóta að hafa hár sem er allt að 50% breiðara í þvermál en hár annarra Íslendinga.

En það er kannski að renna upp fyrir Agnari ljósið, sem hann var ekki búinn að sjá, þegar hann heimsótti mig í Kaupmannahöfn fyrir löngu, að Íslendingar eru aðeins meira blandaðir en þeir norrænu karlar og keltnesku konur, sem hann fær út úr genasamsteypunni. Elstu mannabein á Íslandi sýna t.d. við mælingar miklar líkur á því að hluti Íslendinga séu kominn af Sömum (Rannsóknir Hans Christian Petersens við Syddansk Universitet). Það þarf ekki endilega að koma fram í hvatberarannsóknum á nútíma Íslendingum, þar sem margt gerist í genunum á 1000 árum. C1 í "Löppum" á 10. öld gæti verið horfið í Skandinavíu í dag, en fundist í nútíma-Íslendingum vegna einangrunar á Íslandi, þar sem að Samar og Norðmenn höfðu blandast fyrir ca 1100 árum.

Mér finnst ég einnig finna þef af kórréttri fjölmenningarhyggju, þegar "C1e" hvatberaafgerðin er gerð að Indíánakonu sem kemur til Íslands fyrir 1000 árum. Hafa ber í huga að skv. lýsingu fornbókmennta okkar voru íslensk-ættaðir karlar í Vesturheimi um 1000 e. Kr. hræddir við skrælingja en reyndu líka að selja þeim rauð klæði sín og vopn. Kannski hafa þeir keypt konur fyrir vopn? (Mansal og vopnasala). Þorvaldur Leifsson drap 8 indíána (ég þori vart að kalla þá skrælingja), en óhuggnalegustu vígaferlunum þar vestra stjórnaði morðóð kona, Freydís, dóttir Eiríks Rauða, og var hún einnig fyrsti rasistinn á Vinlandi. Hún myrti "norrænar" kynsystur sínar með öxi. Samkvæmt Eiríks sögu Rauða þótti henni lítið koma til varna karlpeningsins gegn skrælingjum: Freydís kom út og sá er þeir héldu undan. Hún kallaði:

Hví rennið þér undan slíkum auvirðismönnum, svo gildir menn er mér þætti líklegt að þér mættuð drepa þá svo sem búfé? Og ef eg hefði vopn þætti mér sem eg mundi betur berjast en einnhver yðvar." Þeir gáfu öngvan gaum hvað sem hún sagði. Freydís vildi fylgja þeim og varð hún heldur sein því að hún var eigi heil. Gekk hún þá eftir þeim í skóginn en Skrælingjar sækja að henni. Hún fann fyrir sér mann dauðan, Þorbrand Snorrason, og stóð hellusteinn í höfði honum. Sverðið lá hjá honum og hún tók það upp og býst að verja sig með. Þá koma Skrælingjar að henni. Hún tekur brjóstið upp úr serkinum og slettir á sverðið. Þeir fælast við og hlaupa undan og á skip sín og héldu á brottu. Þeir Karlsefni finna hana og lofa happ hennar.

Ég vil ekki velta fyrir mér útliti brjósta Freydísar, en fyrir utan að vera fjöldamorðingi og rasisti, var hún greinilega líka kvenskörungur (femínisti) hinn mesti.

Nú verður ugglaust að búa til Indíánakonu úr Suðursveit fyrir Perluna

 

Fjölmenningarþjóðfélagshyggja og pólitísk rétthugsun VG virðist falla mjög náttúruvalslega vel að vísindaaðferðafræði Agnars Helgasonar, enda eru í honum sterk skyldleikaræktuð VG-gen bæði á Y og X krómósómunum. En ást VG og annarra vinstrimanna á "fjölmenningu" er nú annars nýtilkomin bóla (stökkbreyting). Sem "hálfur útlendingur" og hálfgerður skrælingi man ég nú ekki eftir fjölmenningahugarfari hjá Vinstrimönnum hér á árum áður, nema eftir ást þeirra á Rauðrússum. Þeir voru flestir meiri heimalningar og skyldleikaræktarar en Framsóknarmenn.

Fyrst DeCode fer með gamanmál geri ég það líka í lok þessa indíánahasarannáls míns. Það er ekki laust við að tvennt gæti bent til indíánsku. Annað er sögnin að heyja, sbr. sönglið "Heyjajajaj, heyjajaja, heyjajaja", sem oft heyrist meðal indíána, en hitt er orðatiltækið "eigi verður tjaldað til einnar nætur". Ugglaust er það ekki verri skýringar á tilvist indíána á Íslandi, en einhver Pocahontas Agnardóttir af Micmac ættbálki, sem hnuplað hefur verið með til bestasta lands í heimi, sem rekur verstasta genafyrirtækið í heiminum, DeCode. Ef menn muna enn eftir brjóstum fjöldamorðingjans Freydísar, er þó ekki út í hött að velta því fyrir sér, hvort þær hafi verið brjóstbetri en þær íslensku, skrælingjakonurnar, sem fluttar voru til Íslands rétt eftir Kristnitöku. Indíáni Íslenskrar Erfðargreiningar kemur mörgum ímyndunum og fantasíum af stað.

Fornleifavernd Ríkisins sinnir ekki skyldum sínum

Í síðustu viku var ég á Íslandi og brá mér m.a. í Þjórsárdalinn til að kanna ástand rústanna á Stöng. Í dalnum var snjókoma og ekki var nú glæsilegt um að litast á Stöng. Meðan Fornleifavernd Ríkisins dreymir um 700 milljón króna framkvæmdir á Stöng, lekur inn í miðaldarústina á þeim stöðum þar sem ekki var haldið áfram við viðgerðir á rústinni eftir 1996. Fornleifavernd Ríkisins ber ábyrgð á þessu hræðilega ástandi, ábyrgð á því að fornleifar liggja nú undir skemmdum.

Ég skrifaði nýlega um ævintýraleg áform Fornleifaverndar Ríkisins, þar sem dr. Kristín Huld Sigurðardóttir forstöðukona hefur komist að því að það kosti 700.000.000 króna að gera fornminjunum á Stöng hátt undir höfði til frambúðar. Þessa upphæð kennir hún nú herskara af fornleifafræðingum, arkitektum og verkfræðingum um. Nú er þetta dæmi forstöðukonunnar, eins og ég taldi mig vita, áform um að reisa steinsteypuhöll yfir rústir á Stöng og leggja rústina í ævarandi vínanda eins og gerst hefur með rúst eina í Reykjavík. Slíkt er út í hött, og allir vita að 700.000.000 kr. eru ekki til í íslensku þjóðfélagi og verða það ekki á næstunni. Það er heldur ekki hægt að reisa þunga byggingu yfir Stöng. Stöng hvílir ekki á klöpp.

Vandamálið er bara, að Kristín Huld Sigurðardóttir vill ekki láta 700.000.000 kr. skýrslu allra sérfræðinganna sinna af hendi. Ég hef beðið um skýrsluna, en undirmaður hennar á Fornleifavernd Ríkisins bað þá um tvö eintök af skýrslu minni um Stöng, sem menn hafa geta lesið hér á blogginu síðan 11. október og sem hefur reyndar líka verið í höndum Fornleifaverndar síðan í febrúar í ár. Annar undirmaður Fornleifaverndar Ríkisins sagði áform Kristínar óraunhæf, en Kristín svaraði loks, án þess að svara erindi mínu á eðlilegan hátt:

Sæll og blessaður Vilhjálmur Örn,
Hér gætir einhvers misskilnings hjá þér. Talan 700 milljónir byggir á útreikningum fornleifafræðinga, arkitekta og verkfræðinga og snertir ekki bara viðhald á Stangarrústinni, heldur gerð nýs húss til að verja minjarnar, rannsókn sem þyrfti að fara fram í tengslum við gerð hússins, viðhald og skýli yfir fjós og smiðju, gerð miðlunarefnis, endurbætur á aðgengi og aðstöðu fyrir ferðamenn og fleira.
Niðurstöður skoðanakannana verða gerðar aðgengilegar á netinu á næstu vikum.
mbk,
Kristín Huld Sigurðardóttir

General Director Fornleifaverndar Ríkisins, en svo þýða menn virðulegt embætti forstöðumanns Fornleifaverndar yfir á ensku, segir að skoðanakannanir sem gerðar voru á Stöng í sumar, verði gerðar aðgengilegar, en hún svaraði engu ósk minni um að fá að sjá útreikninga fornleifafræðinga, arkitekta og verkfræðinga í einhverju ævintýraverkefni, þar sem greinilega er ætlunin að halda mér, sérfræðingi um minjar í Þjórsárdal, sem í áraraðir stundaði rannsóknir á Stöng, frá verkefninu og frekari rannsóknum á Stöng. (Hér getið þið lesið ritaskrá mína um fornleifar í Þjórsárdal).

Ef forstöðukona Fornleifaverndar Ríkisins vill ekki afhenda þessa makalausu úttekt sérfræðinga sinna, verð ég að láta reyna á titilinn General Director, en af honum geta menn í siðmenntuðum löndum ekki státað af, nema þeir heyri undir hærra stjórnsýslustig. Ég vill ekki þurfa að hafa samband við Katrínu Jakobsdóttur til að fá skýrslu, þar sem komist er að þeirri niðurstöðu að það kosti 700.000.000 að vernda rústir á Stöng í Þjórsárdal.

En á meðan eru rústirnar látnar grotna niður! Sjón er sögu ríkari. Eyðileggingin er á ábyrgð Kristínar Huldar Sigurðardóttur. Allir eiga rétt á því að sjá 700.000.000 króna skýrslu hennar, meðan að fornleifar eru virta að vettugi á Stöng í Þjórsárdal. Fornleifavernd Ríkisins er ekki einkabisness frúarinnar.

 Hér sést munur á árangri viðgerða 1996 og þar sem ekki var haldið áfram við þær

Gat er inn í rústina undir skýlinu yfir stofunni. Hér lekur verulega mikið inn, því ekki var haldið áfram viðgerðum eftir 1996.

 

Í suðausturhorni skálans lekur inn um gat. Hér var heldur ekki klárað við viðgerðir árið 1996.

 

Inni við vesturgafl stofu snjóaði inn í síðustu viku!

 

En þar sem var gert við á síðasta áratug 20. aldar er allt í góðum málum, og ber vott um gæði vinnu Víglunds Kristjánssonar hleðslumanns.

 

Hér í suðvesturhorni skálans fossar inn á veturna og vorin, enda ekki haldið áfram viðgerðum árið 1996.

 

Viðgerðir sem verndað hafa rústina og handan við hornið lekur inn þar sem ekki var lokið við viðgerðir. Og svo eru menn að hugsa um 700.000.000 kr.

 

Vinir Stangar hafa tekið yfir baukinn sem ég nefndi í fyrri færslu minni um Stöng. Þá þekki ég ekki og vona að þeir vilji Stöng vel og það séu ekki þeir sem eru að kæfa umhverfið við Stöng í æðisgenginni birkirækt. Vinir Stangar safna nú í Stangarsjóð í bauknum fræga á Stöng. Hann er reyndar ekki læsur. Vinir Stangar eru mínir vinir. Þeir mættu gjarna hafa samband við mig. 

Anddyrið á Stöng er orðið heldur lúið og þar fennir nú einnig inn og rignir í gegnum stór göt, meðan Fornleifavernd dreymir vota drauma um 700 milljóna króna dæmi. Martröð, trúið mér, það er bara martröð.

700.000.000 króna rúst

Þekktustu miðaldarústir á Íslandi liggja undir skemmdum og yfirvöldin sem bera ábyrgð sjá aðeins 700.000.000 kr. lausn á vandamálinu.

Á sama tíma eru rústirnar sagðar vera frá víkingaöld (söguöld), þótt það sé arfavitleysa og haugalygi. Ábyrgðina á báðu ber Fornleifavernd Ríkisins, sem tekur þátt í alþjóðlegu verkefni Destination Viking-Saga Lands, sem telur ferðafólki trú um að rústirnar sem sjást á Stöng séu frá Söguöld. Gott ef ekki er líka búið að klína ESB merki á rústina á Stöng.

Miklu fjármagni og mikilli vinnu var varið í að lagfæra rústirnar á Stöng í Þjórsárdal á árunum 1994-96 (sjá hér, það tekur smá tíma að hala niður). En þeim viðgerðum var hætt jafnfljótt og þeir sem höfðu umsjón með því verki hættu báðir störfum á Þjóðminjasafni Íslands árið 1996. Algjör stöðvun verksins var menningasögulegt slys, sem hafa verið mörg í fornleifavörslunni á Íslandi.

Viðgerðirnar á Stöng fyrir 15 árum síðan gerðu mikið gagn fyrir skálarústina á Stöng, sem er varin af skála sem reistur var á 6. tug síðustu aldar. En þar sem ekki var lokið við verkið árið 1996, lekur enn inn í rústina vatn og á vetrum fennir inn í hana vegna þess að skálanum yfir rústinni er ekki læst. Hestapakkið sem ofríður oft hlutunum utan þjóðvega, hefur einnig, svo ég hef orðið vitni að, notað rústina sem áningarstað. Lausgangshestar og önnur dýr hafa gert sig heimakomin á Stöng. Ég hef eitt sinn komið af hjúum sem notuðu skálann til ástarleikja. Reiðhöll hefur Stöng þannig einnig verið, og menn ganga þar jafnvel örna sinna. Það sæmir auðvitað ekki Destination Viking.

Meðan miðaldarústirnar á Stöng liggja undir skemmdum, eins og reyndar oft áður, er nokkuð furðulegt að sjá, að rústir á Stöng er auglýstar sem mikilvægur ferðamannastaður, sem áhugamenn um víkinga eiga að sjá. En leiðinlegt er til þess að hugsa, að fólk með söguáhuga þurfi að upplifa ömurlegt ástand rústanna á Stöng, svo ekki sé talað um að Fornleifavernd Ríkisins kynnir rústina og aldur hennar gegn betri vitund.

Yngsta skálarústin á Stöng eftir endurbætur og viðgerðir 1996. Myndin efst er frá rannsókn 1991. Gulu örvarnar sýna hvar H-1 askan frá 1104 fannst hreyfð í mannvistarlögum og undir mannvistarlögum.

 

Enn alvarlegra er þegar Fornleifavernd Ríkisins kemst að því, að það kosti hvorki meira né minna en 700.000.000 króna að gera eitthvað almennilegt fyrir minjarnar á Stöng. Já þið lesið rétt: sjöhundruð milljónir króna !!!. Síðastliðið sumar lá spurningarblað / viðhorfakönnun fyrir ferðamenn á Stöng með þessari tölu, sem er jafnvitlaus, óraunsæ og eitthvað rugl í útrásavíkingum með deleríum fyrir hrun. Eru menn ekki með jarðsamband hjá Fornleifavernd Ríkisins? Í viðhorfskönnuninni, sem upplýsti þessa ævintýralegu upphæð, var greint frá því, að úttekt hefði verið gerð og að viðhald og viðreisn Stangar kostaði 700 millur. Voru menn beðnir að svara nokkrum spurningum og stinga þeim svo í plastkassa frá Ikea.  Ég spyr mig aðeins, hvað kostaði úttektin og hefði ekki verið hægt að gera eitthvað sem ekki var lokið við árið 1996 fyrir þessa "glæsilegu" úttekt?

Hér má lesa síðbúna áfangaskýrslu mína um fornleifar á Stöng og ástand rústanna þar, sem ég skrifaði fyrr á þessu ári. Þar geta menn kynnt sér ýmsar helstu niðurstöður rannsókna á Stöng og réttmæta gagnrýni á Fornleifavernd Ríkisins, sem yfirmaður þeirrar stofnunar má þó helst allra taka til sín. Yfirmaðurinn er greinilega gefin fyrir töluna 700 eins og í „sjöhundruð milljónum". Árið 2003 klagaði hún yfir því, að ekki væru til neinir peningar í viðhald 700 minja á Íslandi, sem er líklega rétt. En 700.000.000, (33,6 milljónir danskra króna) er hins vegar tala sem eyðileggur allan framkvæmdavilja og áhuga, sérstaklega nú í kreppunni. Forstöðumaður Fornleifaverndarinnar er augsjáanlega enn í forkreppurugli.

Mig grunar að Fornleifavernd Ríkisins vilji vel og sé með vota drauma um gler- stál og steinsteypuævintýri til að innsigla Stöng í í formalíndrullu og spritti, líkt og hefur verið gert við skála í Reykjavík. Hægt væri að hafa gluggana eftir Ólaf Elíasson. Stjórnmálamönnum líkar svoleiðis "fornminjar".

 

Þessi betliaðferð á skrýtnu skilti, sem var hannað af Guðmundi Ólafssyni, voru lengi einu skilaboðin til ferðamanna á Stöng. Eitthvað safnaðist í baukinn, en einnig var rænt úr honum, lásinn brotinn upp og greipar látnar sópa. Aldrei tókst mér að hafa upp á því hvert peningar úr bauki Gauks runnu. Jólaveisla starfsmanna Þjóðminjasafnsins var ein kenningin sem ég heyrði. Að gefa Gauki á baukinn er nú kannski í við betra en að gefa Gauki beint á hann með 700.000.000 reikningi. Gaukur hefði nú ekki skilið slíkt skotsilfur.

Ég held hins vegar, að hægt sé að gera eitthvað fyrir Stöng fyrir minna, og jafnvel hafa þann fornleifafræðing, sem líklegast er fremsti sérfræðingur landsins um Stöng og rannsóknir þar, með í ráðum fyrir enn minna. Allt gæti gagnast túrismanum á endanum, sérstaklega þegar menn fara að sætta sig við að búsetu lauk á Stöng á 13. öld en ekki árið 1104. En ég þakka að sjálfsögðu fyrir hlýhuginn hjá Fornleifavernd Ríkisins með því að hugsa svo rausnarlega um þann stað, þar sem fornleifarannsóknir mínar hafa mest farið fram. Ég bíð eftir því að vera kallaður til starfa, þegar stofnunin er búin að vinna 700 millur í happadrættinu. En hingað til hafa menn hjá Fornleifavernd Ríkisins ekki verið að hafa samband við mig, t.d. þegar þeir hafa verið að skrifa ruglingslega texta til að telja ferðamönnum trú um hitt og þetta. En lesið nú skýrslu mína, sem ég veit að Fornleifavernd Ríkisins gerði, áður en hún stakk henni undir stól. 

Ég læt ykkur svo vita, lesendur góðir, þegar ég er búinn að fá vinnu við viðreisn Stangar í Þjórsárdal. Ég þarf ekki 300.000.000 í árlegar aukagreiðslur, því ég er bara atvinnulaus menntamaður - en raunsær. Svo geta margir af þeim ungu fornleifafræðingum, sem búið er að offramleiða við HÍ líka líka fengið vinnu við verkefnið. Kannski er staða yfirmanns Fornleifaverndar Ríkisins að losna fyrir einn þeirra? Hvasegiðiðkrakkar?

Lesið skýrsluna

Snorri Sturluson veginn í kirkjunni í Reykholti

Í anda sumra kollega minna á Íslandi sletti ég hér dálitlu agúrkusalati: Snorri Sturluson var veginn í kirkjunni í Reykholti árið 1241, þar sem hann var að drekka af messuvíni úr forláta glerbikar frá Frakklandi. Hann missti glasið, sem brotnaði, og lét þá þessi orð, sem ekki hafa orðið fleyg, falla: "Verið sparsamir á vínið, piltar". Hné han svo niður og var örendur.

Ég leyfi mér að álykta svo fjálglega, þar sem í kirkjurúst einni í Reykholti hafa fundist brot úr vínglasi úr gleri. Líklegt er, að Skúli jarl hafi gefið Snorra glasið og fimm önnur árið 1238 úti í Noregi, um leið og hann gaf honum jarlstignina. Gissur Þorvaldsson, tengdasonur Snorra, sá glösin og vildi eignast þau, (eða réttara sagt kona Gissurar). Hann eignaðist fimm, því það sjötta datt á gólfið í holrýminu undir kirkjugólfinu, þar sem Gissur og ESB-sinnar 13. aldar réðust að Snorra og drápu hann. Hafði Snorri þá nýlokið að gefa út Heimskringlu og var enn að halda upp á það eins og rithöfundar eiga það til að gera. Gissur Þorvaldsson tæmdi síðan vín- og ölkjallara Snorra, sem var undir kirkjugólfi. Hafður þar til öryggis. Gissur naut góðs af veigunum er hann undirbjó Gamla Sáttmála.

Snorri veginn. Lýsing úr Borgarhandriti,  AM 100 Foolio.

Ólafur forvörður telur lýsinguna falsaða, enda er tölvulykt af henni

 

Nú hefði þessi kenning verið ágæt og vel gjaldgeng í fréttir RÚV-Sjónvarpsins, eins og konan með sjúkdóm fílamannsins, sem að sögn fannst að Skriðuklaustri nú fyrr í sumar, eða eskimóakonurnar sem fundust líka þar eystra fyrir nokkrum árum síðan. Þær fréttir, eins og margar aðrar furðufréttir RÚV, eru lýsandi dæmi um það ástand sem skapast er fréttamenn og fornleifafræðingar hafa misskilið hlutverk sitt og búa til fréttir í stað þess að greina frá þeim. Alveg er ég viss um að monsignor Waage i Reykholti hefði haldið kaþólska messu yfir þessum glerbikar Snorra, ef einhver leiðinlegur fornleifafræðingur hefði ekki skriftað hjá honum og sagt honum í trúnaði, að bikarinn sem fannst í gólfinu í kirkjurústinni í Reykholti væri í raun frá 14. öld, en ekki þeirri 13. Bikarinn er því miður frá 14. öld. En hverju skiptir ein öld á meðal fornleifafræðinga? Í mörg ár hafa menn sagt að bærinn að Stöng í Þjórsárdal hafi farið í eyði árið 1104, þegar það rétta er, að bærinn fór í eyði nokkru eftir 1200. Lesið um það hér (niðurhölunin gæti tekið nokkurn tíma, ef tölvan ykkar er frá tímum Snorra eins og mín).

Glerbikarinn frá Reykholti, eða réttara sagt brotin úr honum, voru til sýnis í Þjóðminjasafninu í heilt ár (2009) á lítilli sýningu sem fjallaði um allar rannsóknirnar á guðshúsum í góðærinu í fornleifarannsóknum á Íslandi, sem nú er víst lokið vegna fjárhagsvandans á Íslandi. Sýningin bar heitið Endurfundir. Á sýningunni mátti finna brot af bikarnum úr Reykholti í glerskáp. Afar fátæklegar upplýsingar fylgdu. Reyndar stóð í sýningartexta, að glasið væri frá 13.-14. öld, sem er ekki alveg rétt. Sérfræðingar telja að minnsta kosti, að vínglös þessi séu frá tímabilinu 1300-1350. Snorri gæti því ekki með góðu móti hafa drukkið af þessum glerbikar, nema að hann hafi drukkið í gegnum einhvern. 

Það furðaði mig, er ég sá þessi merku glerbrot úr Reykholti í fyrsta sinn á Þjóðminjasafninu í fyrra, að þar var því haldið fram að glasið hafi verið altariskaleikur. Glerílát frá þessum tíma, sem og síðar, gátu ekki verið vasae sacrae, eða heilög ílát, á altari í kaþólskum sið á miðöldum. Sakramentin, líkama Krists, varð prestur að bera fram í ílátum úr góðmálmi. Oblátuna, líkamann, á patínu og vínið, blóðið, í kaleik úr silfri eða gulli.

Glerbikarinn hefur því sennilegast brotnað í kirkjunni í hefðbundinni fornicationi ecclesiae. Margir Íslendingar eru sem kunnugt er komnir af kaþólskum biskup og margir hverjir líka af ábótum sem stunduðu saurlifnað. Kirkjur landsins voru fyrr á tímum oft ekki mikið betri en gluggalausa kompan í Bústaðakirkju, ef sögur af  henni er eru sannar. Það þarf þó ekki neina sannleiksnefnd til að segja meira um glerbikarinn frá Reykholti, eða það sem fornleifafræðingarnir þar vita greinilega ekki og miðla ekki til fólksins í landinu. Hér skal þó gaukað að lesendum smábitum, sem vantaði í upplýsingarnar fyrir"sauðheimskan" almúgan á Þjóðminjasafni Íslands:

Bikarinn frá Reykholti er mjög líklega franskur. Svipuð glös hafa t.d. fundist í Hollandi og á Bretlandseyjum.  Sjáið myndina efst.

Glerbikarar, sem fannst í kastalanum Niewendoorn norður af Alkmaar í Hollandi og í rústum Ludgershall kastala í Wiltshire á Bretlandseyjum, gefa góða hugmynd um hvernig svona glös litu út óbrotin. Þetta hafa verið dýrindis hlutir, sem líklega hafa kostað hátt í kýrverð. En evrópsk samhengi glerbikarsins í Reykholti hefur greinilega ekki verið mikið áhugamál fyrir þá sem rannsakað hafa fornleifar á síðustu árum í Reykholti.

Það vekur athygli mína, að á vef Skálholtskirkju var því haldið fram nýlega, þegar kirkjan fékk nýjan kaleik í gömlum stíl, að kaleikar hafi fyrrum verið úr gleri, tré og leir. Þetta er hið mesta rugl. Það var ekki fyrr en eftir 1962 að kaþólska kirkjan leyfði kaleika úr öðru efni en góðmálmum eða gylltum málmblöndum. Á Íslandi er reyndar til kaleikur úr kókoshnotu með silfurumbúnaði, sem er úr lútersku kirkjuhaldi.

Almenn kirkjusaga er kannski ekki kennd lengur á Íslandi, og greinilegt er að fornleifafræðingurinn, sem setti glerbikarinn á sýninguna á Þjóðminjasafninu, er heldur ekki sleipur í miðaldafræðum, enda hefur það sýnt sig áður, og býst ég við því að hún taki þeim dómi ekki illa, enda þaulvön að venja aðra um slæleika í fræðunum, eins og frægt er orðið og dómur fallinn um. Í því máli sakaði fornleifafræðingurinn, sem fann "glerkaleikinn" í Reykholti, og sem sat í ráðningarnefnd á vegum HÍ, dr. Bjarna Einarsson fornleifafræðing um að vera aukvisa í fræðunum, sem er auðvitað fordómar og mannorðsdráp af verstu skúffu. Síðar, þegar Bjarni hafði verið veginn, var ráðinn maður að virki viskunnar á Íslandi, sem ekki er einu sinni fornleifafræðingur, sem stelur kenningum annarra og situr sem fastast á stóli lektors í fornleifafræði við HÍ. Taka verður fram að Bjarni hefur fengið uppreist æru. Sjá: http://www.haestirettur.is/domar?nr=2781

Nú verður ekki meiri sannleika hellt í barmafullan bikarinn frá Reykholti... en auðvitað álíta einhverjir að þetta sé eitur og verður saga bikarsins í Reykholti örugglega skráð án þess að þessi skvetta verði nefnd. 

Skál!

Fornleifarugl á Skriðuklaustri - eða bara sýfilis?

Maður veltur því óneitanlega fyrir sér, sem doktor í fornleifafræði sem ekki hefur tök á því að vinna á Íslandi, af hverju sumir íslenskir fornleifafræðingar þurfi að kasta sér út furðufréttaflutning til að auglýsa rannsóknir sínar.  Við höfum á síðustu árum heyrt um "búsetu fyrir landnám" sem "ekki var landnám", sem og um "Eskimóa á Austurlandi", nánar tiltekið að Skriðuklaustri. Umsjónamenn rannsóknanna á Skriðuklaustri setja reyndar met í yfirlýsingagleði, og gefa ástæðu til að ætla, að þeir sem þeim rannsóknum stjórna hafi lítið eða ekkert vit á því sem þeir eru að eiga við - eða að þeir hafi orðið illilega fyrir barðinu á lélegum fréttamönnum RÚV.

Nýjasta fréttin frá Skriðuklaustri er sú að þar hafi fundist risi. Á fréttinni má dæma, að kista nokkur sé rosalega löng, en hún getur auðvitað innihaldið einstakling sem var styttri en kistan. Bíðum og sjáum hvað í kistunni er, áður en að yfirlýsingin er sett út. Nú síðast fannst á Skriðuklaustri "gröf konu sem hefur þjáðst af sjaldgæfum piget-sjúkdómi sem veldur svipaðri vansköpun og hrjáði Joseph Merrick sem kallaður var fílamaðurinn", eða svo segir frétt RÚV. Sjá einnig sjónvarpsfréttina.

Mikið er þetta nú einkennilegt. Joseph Merrick var ekki með piget-sjúkdóm (eða Paget), heldur Proteus syndrome, einnig kallað Wiedemann heilkenni.

Piget sjúkdóm er ég ekki alveg viss um að sé yfirleitt til, nema þá á Skriðuklaustri og mér heyrist fornleifafræðingurinn á Skriðuklaustri sé að tala um Paget. Mig grunar að "sérfræðingarnir" á Skriðuklaustri séu að hugsa um Paget-sjúkdóm, en er þó ekki alveg viss. En þann sjúkdóm var fílamaðurinn Joseph Merrick sem sagt ekki með! 

Annar "fornleifafræðingur" hafa reynt að gera því skóna að Egill Skallagrímsson hafi þjáðst af Paget sjúdómi. Hann skrifaði miklar greinar um þessa uppgötvun sína og leitaði að beinum Egils í fjölda ára að Mosfelli, án þess að gera sér far um að athuga hvernig krankheit þessi lýsa sér á beinum manna.  Hef ég skrifað um þetta áður hér og hér í Leitin að beinum Egils I og II.

Ég tel útilokað að blessuð konan, sem dó drottni sínum á síðmiðöldum á Skriðuklaustri, hafi verið með "Piget" eða Paget. Svona ef dæmt er út frá ljósmyndinni sem fréttastofa RÚV birtir af hauskúpu konunnar (sjá ofar), tel ég líklegra að hún hafi verið með sýfilis eða berkla, og beinkrabba svona til vara. Höfuðbein einstaklingar með Paget sjúkdóm eru mjög brotkennd og frauði líkust á síðari stigum sjúkdómsins. Lærleggur sá sem fornleifafræðingurinn sýndi, ber ekki einkenni Paget-sjúkdóms í beinum. Steinunn Kristjánsdóttir, mér þykir líklegast að þú sért kominn með syffa á Skriðuklaustri. Sjá hér.

En nú er nóg komið. Eskimóar, piget, risar. Hvað finna þau næst á Skriðuklaustri? Sætabrauðsdrenginn og stígvélaða köttinn eða Rauðhettu? Svona dómadags rugl er orðið einum of algengt í íslenskri fornleifafræði og verður að linna.

Íslenskir fornleifafræðingar ættu að gera að venju að lesa yfir það sem blaðamenn og fréttasnápar hafa eftir þeim áður en það er birt. Oft getur það eitt verið til bóta.

Að lokum, ef menn hafa ekki fundið skurðarhníf á Skriðuklaustri, er út í hött að álykta að groddalegt brýni sem fannst í kirkjugarðinum í sumar hafi "ef til vill verið notað til að brýna skurðarhnífa". Það sem kemur í fréttum frá Skriðuklaustri er orðið verra en versti læknareyfari.

Gýgurin Gígí

 

Jarðfræðingar hafa oft séð gíg í gígum. En hafa þeir séð gíga(i) í gýginni? Á hinum síðustu og verstu tímum femínismans, sem tröllríður öllu, er við hæfi að benda á, að í Eyjafjallajökli (Iforgottogetthejougurth upp á enska tungu), hvílir tröllskessa ein mikil, sem heitir Gígí (Gigi the Gigant á enska tungu). Trúa þeir sem trúa vilja.

Haraldur Sigurðsson, jarðfræðingur bloggsins, hvað segirðu nú?

Nýr gígur kominn í ljós