Dönsk yfirvöld skipa gyðingum að hylja sig

 

Í gær (15.1. 2011) birtist grein í danska dagblaðinu Berlingske Tidende eftir blaðamanninn og sagnfræðinginn Bent Blüdnikow um skrif mín í tímaritið Rambam, sem ég ritstýri. Rambam er ársrit sögufélags gyðinga, Selskabet for Dansk Jødisk Historie, í Danmörku og Blüdnikow er reyndar formaður þess félags. Í nýjasta árgangi ritsins eru margar merkar greinar sem fjalla um mjög mismunandi efni, allt aftur frá 18. öld fram á okkar daga.

Rambam 19/2010. Forsíðumyndin er af sjörnu þeirri sem danskir nasistar límdu á hús gyðinga

í Kaupmannahöfn í byrjun árs 1942.

Í inngangsorðum að Rambam 19/2010 greindi ég frá stuttum kvikmyndabút, sem nýlega var dreginn fram í dagsljósið vegna rannsóknar á aðild danska SS-mannsins Søren Kams að morðum í Danmörku og brottflutningi handsamaðra gyðinga frá Danmörku í fangabúðirnar Theresienstadt árið 1943. Dómsmálaráðherrann, sem árið 2007 var Lene Espersen, lét rannsaka aðild Kams að aðförinni gegn gyðingum í Danmörku árið 1943. Þá var fyrrgreindur kvikmyndabútur, sem aldrei hafði áður verið birtur/sýndur í Danmörku, dreginn fram í dagsljósið á Borgarskjalasafninu í Kaupmannahöfn og afhentur lögreglunni í Kaupmannahöfn sem sá um rannsókn málsins í samvinnu við saksóknara Kaupmannahafnar.

Þar sem mér þótti opinber skýrsla um rannsóknina sem birt var í lok árs 2008 mjög lítilfjörleg, bað ég strax um að fá aðgang að öllum gögnum. Mér var ítrekað neitað um það. Nú hef ég eftir öðrum leiðum fengið að sjá skýrslu lögreglumannanna sem rannsökuðu málið. Einn þeirra sýndi mér hana sjálfur á eigin ábyrgð, þar sem honum er einnig annt um að allur sannleikurinn komi fram í máli Kams.

Rannsóknarlögreglan í Danmörku fékk upphaflega stafrænt afrit af kvikmyndabútnum, en notuðu það ekki til ályktunar við rannsókn sína, sem verður að teljast ófullnægjandi rannsóknarferli. Furðu sætir einnig að skýrsla þeirra var greinilega stytt verulega af saksóknaranum í Kaupmannahöfn eða réttara sagt mjög ósamvinnuþíðum aðstoðarmanni hans Bo Bjerregaard. Simon Wiesenthal Center i Jerúsalem, sem beðið hafði um rannsóknina ásamt gyðingasöfnuðinum í Kaupmannahöfn, fékk því mjög yfirborðskennda niðurstöðu, (sem send var ódagsett sem viðhengi við tölvubréf dags. 6.11.2008), þar sem því var slegið föstu, að ekki hefði fundist afgerandi tengsl á milli þess sem er vitað um gerðir Kams og aðfararinnar gegn gyðingum í Danmörku árið 1943. Kvikmyndin frá Horserød var hins vegar alls ekki nefnd í skýrslu danskra yfirvalda.

Þegar ég heyrði um kvikmyndabútinn af Ríkisskjalasafninu í Danmörku í fyrra fyrir hreina tilviljun, keypti ég myndina dýrum dómum til að birta myndir úr þessari áður óþekktu kvikmynd, sem danskur nasisti í þjónustu Þjóðverja, Poul Hennig, tók í október 1943. Poul Hennig hafði ásamt öðrum rænt lista yfir meðlimi gyðingasafnaðarins í Kaupmannahöfn í ágúst 1943. Þann lista notuðu Þjóðverjar til að smala saman þeim gyðingum sem ekki hafði tekist að flýja til Svíþjóðar. Hennig sagði við réttarhöld yfir honum eftir stríð, að Søren Kam hafi verið með honum við ránið á listanum á skrifstofu formanns gyðingasafnaðarins safnaðarins. Søren Kam, er enn á lífi í Þýskalandi, verndaður af ESB-ríkinu Þýskalandi.

Við vildum auðvitað birta þessa merkilegu, áður óþekktu heimild í Rambam. En það máttum við ekki gera á eðlilegan hátt, þ.e. velja ákveðin myndskeið og birta myndir af þeim eins og þau eru. Nei, ég varð samkvæmt fyrirmælum Ríkisskjalasafnsins í Kaupmannahöfn að hylja andlit gyðinganna sem sáust á kvikmyndinni á einn eða annan hátt.

Útkoman var eins og þið sjáið. Í riti um sögu danskra gyðinga, þar sem yfirvöld fyrirskipa að hylja þurfi andlit gyðinga, birtum við t.d. mynd af schechter (kosher)-slátrara í Kaupmannahöfn, þar sem hann var viðstaddur trúarathöfn, eftir að hann var kominn heim heilu og höldnu frá fangabúðunum í Theresienstadt. Ef við hefðum birt mynd af honum frá fangabúðunum í Horserød árið 1943, hefðum við þurft að fylgja reglum Ríkisskjalasafnsins og hylja andlit hans. Hann mátti ekki þekkjast.

 

Rabinowitch slátrari ásamt konu sinni í Horserød 1943, eins og dönsk yfirvöld vilja að við sjáum þau árið 2011. Hér fyrir neðan er hann í samkunduhúsinu í Læderstræde í júni 1945, á mynd sem birtist í Rambam 2010.

Þrátt fyrir þetta furðulega bann, tók ég mér það bessaleyfi að gleyma að hylja ásjónu SS-manns sem stendur í dyrum eins skálans í Horserød. Í skýrslu rannsóknarlögreglunnar í Kaupmannahöfn kemur ekkert fram sem bendir til þess að rannsakað hafi verið hvaða SS-maður stóð í dyragættinni í Horserød og vinkaði vingjarnlega til ljósmyndarans, Paul Hennig, sem rændi lista þeim sem gerði Þjóðverjum kleift að smala saman gyðingum. Sú spurning hefur vaknað, hvort það sé ef til vill Søren Kam sem sést á myndinni. En það rannsökuðu dönsku yfirvöld sem sagt ekki og Lene Espersen gaf þess vegna, án þess að vita það, ekki rétta mynd af því efni sem tengir mál Søren Kams við atburðarásina við aðförina að gyðingum árið 1943.

Þar sem Ríkisskjalasafnið fyrirskipaði að kvikmyndin sem ég keypti yrði að vera stafrænt afrit af öðru miklu betra afriti af myndinni sem gert var í Hollandi fyrir nokkrum árum, þá eru gæði myndarinnar mjög léleg. Rannsókn á frummyndinni gæti væntanlega leitt í ljós hvaða maður stendur og vinkar til Paul Hennigs. Farið verður fram á rannsókn kvikmyndarinnar með tilliti til þess.

Fleira merkilegt birtist í nýjum Rambam  Til dæmis birtum við í fyrsta sinn mynd af gyðingastjörnu (sjá ofar), sem danskir nasistar límdu á hús gyðinga í Kaupmannahöfn í byrjun árs 1942. Þetta er stjarna af nákvæmlega sömu gerð og sú stjarna sem Reinhard Heydrich leiddi í lög þ. 19.  september 1941, og sem var sett á föt gyðinga í Þýskalandi, Frakklandi, Belgíu og Hollandi árið 1942. Stjörnurnar í Kaupmannahöfn voru úr pappír, en stjörnur sem saumaðar voru á föt voru eins og kunnugt er ekki leiddar í lög í Danmörku, líklega vegna þess að Danir voru svo samvinnuþýðir við hernámsliðið og útveguðu morðsveitum þeirra mat - og græddu meira segja á því margir hverjir. Það hafa menn í bakspeglinum kallað Samarbejdspolitik, en aðrir kalla þetta meira neikvæðu orði: kollaboration, sem er orð sem oftast er notað um samvinnu við óvininn og svik við þjóðina. Margir Danir telja sig þó ekki hafa svikið eitt eða neitt, og sjá ekki hvernig samstarf þeirra við þriðja ríkið efldi níðingsverk nasista annars staðar. Sama fólk telur oft því allt til foráttu að danskir hermenn starfi við friðargæslu í Afganistan og Írak og líkja því ósmekklega við hersetu nasista í Danmörku.

Í grein minni í Rambam 19/2010 (sem lesa má hér), segi ég frá því hvernig Kristján 10. og gyðingarnir í Danmörku voru misnotaðir í dönskum áróðri á stríðsárunum og síðar. Ég greini m.a. frá heimild, sem nýlega hefur birst í mikilli bók um Kristján 10. Þar kemur fram að að Kristján 10. á að hafa stungið upp á almennri notkun gyðingastjörnunnar í Danmörku ef Þjóðverjar færu fram á einhverjar atgerðir gegn gyðingum í landinu. Þetta á konungurinn að hafa skrifað 9 dögum áður en lög nasista um stjörnur á klæði gyðinga voru birtar í fyrsta sinn. Furðulegt, ef satt er, en enn furðulegra er, að Ríkisskjalasafnið í Kaupmannahöfn vildi ekki veita tímaritinu Rambam fyrirgreiðslu við að birta ljósmynd af því sem konungurinn skrifaði. Skjalasafnið neitaði að senda umsókn tímarits um sögu gyðinga áfram til Kabinetssekretariatet, skrifstofu hennar hátignar Margrétar Þórhildar Danadrottningar. Fyrir hönd Danadrottningar bannar Ríkisskjalasafnið í Kaupmannahöfn því gyðingum að sjá hve fallega afi Margrétar 2. skrifaði um gyðingana í dagbók sína árið 1941.

Svo notuð séu orð Williams Shakespears í Hamlet : Something is rotten in the state of Denmark. Danmörk er víst eina landið í heiminum, ef til vill fyrir utan Íran, þar sem ekki má birta myndir af gyðingum, þegar þeir voru niðurlægðir af nasistum.

Hann er ekki gyðingur, sá sem hér heilsar á drottninguna í Danmörku, en best er samt að hylja hann og drottninguna líka, svo ekki sé farið á skjön við dönsk lög. Danir leyfa nú öfgahópnum Hizb-ut-Tahrir að halda stórsamkomu í Konunglega Bókasafninu í Kaupmannahöfn í Kaupmannahöfn. Bókasafnið er steinsnar frá Ríkisskjalasafninu. Hizb-ut-Tahrir, sem stefnir að heimsyfirráðum Íslams, lýsti því yfir fyrir nokkrum árum, að samtökin hefðu að stefnu að drepa alla gyðinga, hvar sem þeir fyrirfinnast. Kannski er komið í tísku í Danmörku að láta gyðinga hverfa? Spurning sem einnig vaknar er, hvort að Danir eigi erfitt með að heyra um og sjá ljóta hluti frá fortíð sinni?

Hjálparsveit Hamas í Efstaleiti

skaffaði dótið að þessu sinni. Yfir áramótin vantaði ekki að fréttaflutningur frá löndum múslíma væri góður á Íslandi, enda var stjúpsonur forsætisráðherrans á vakt á RÚV í byrjun árs. Er hann mikill áhugamaður um lönd Íslams, og öfga, enda yfirlýstur stuðningsmaður Fatah. Hef ég oft ritað um þennan unga og "efnilega" mann.  Fréttamaðurinn heitir Gunnar Hrafn Jónsson.

Áramótin höfðu vart verið sprengd í Gazahreiðrinu í Efstaleiti og fluskeytum skotið í allar áttir, fyrr en fréttir voru birtar af því að palestínsk kona hefði verið drepin með táragasi á Vesturbakkanum. Það var Gunnar Hrafn Jónsson sem las þessa frétt og setti hana á vef útvarpsins:

Lést vegna táragass

Palestínsk kona lést á sjúkrahúsi í Ramallah í gær eftir að hún andaði að sér táragasi ísrelska  [sic, þessi villa er mjög algeng hjá Gunnari] hersins. Konan var í stórum hópi Palestínumanna sem kom saman til að mótmæla aðskilnaðarmúr Ísraela á Vesturbakkanum.

Hermenn beittu táragasi til að dreifa mannfjöldanum. Að sögn lækna þjáðist konan af astma og átti erfitt með andardrátt eftir að hún andaði gasinu að sér. Hún var flutt á sjúkrahús og lést nokkrum klukkustundum síðar. Bróðir hennar lést fyrir tveimur árum eftir að ísraelskur hermaður skaut hann í bringuna með táragashylki. Talsmaður palestínsku heimastjórnarinnar segir Ísraelsmenn hafa gerst seka um stríðsglæpi með því að ráðast gegn friðsömum mótmælendum.  Sjá hér. Hlustið á Gunnar Hrafn lesa fréttina hér

Vandamálið við þessa frétt er bara sú, að hin 35 ára Jawaher Abu Rahma lést "vegna þess að hún andaði að sér gasi frá ísraelskum hermanni samkvæmt fjölskyldu sinni" en þannig hljóðaði dánarorsökin í yfirlýsingu spítalans sem hún á að hafa veið send á eftir að hún á að hafa orðið fyrir táragasi við Bilin á Vesturbakkanum, þar sem er orðin hefð að mótmæla reglulega. Hún kom á spítalann í Ramallah kl. 3.20 þann 31.12. 2010, en blóðsýni voru tekin af henni kl. 2.45, þ.e. áður en hún kom á spítalann undir áhrifum frá táragasi. Ásigkomulag konunnar, sem samkvæmt fjölskyldu hennar var fílhraust, versnar nú ört í takt við það að sannleikurinn sigrar, því í ljós er komið að þótt að palestínsk yfirvöld haldið því fram að hún hafi aldrei stigið fæti á spítala, þá fékk hún fyrir 10 dögum lyf sem er gefið fólki með hvítblæði. Sögur hafa einnig borist af því að Jawaher Abu Rahma hafi verið stungin til bana af fjölskyldumeðlimi í heiðursuppgjöri vegna þess að hún var þunguð en ekki gift, en þetta hefur ekki fengist staðfest. Öruggar heimildir sýna, að aldrei hefur verið tekin mynd af henni við mótmæli í Bil'in sem fara fram reglulega. Táragasið sem Ísraelsher notar er keypt erlendis frá og engin þekkt dæmi eru til um að menn hafi látist að völdum þess. Táragas Ísraelshers er ekki blandað fosfór eins og bróðir konunnar hefur haldið fram í ísraelskum fjölmiðlum. Þau efni hvarfast ekki vel saman í gashylkjum.

Mynd af Gunnari Hrafni Jónssyni, en þannig sýndi hann sjálfan sig á bloggi, sem hann var með á blog.is þegar ég kærði lygaherferð sem hann var með um jólin 2008. Kæra mín hefur ekki verið afgreidd eða tekin til málefnalegrar meðferðar af yfirmönnum Gunnars á fréttastofunni eða af Útvarpsráði. Neðri myndin er sönn ásjóna Gunnars Hrafns.

Lygar af mótmælum þeim sem hin krabbameinssjúka Abu Rahma á að hafa tekið þátt í eru óvenjumiklar. Því er haldið fram af erlendum einfeldningum og ísraelskum hasshausum, að þær hafi farið friðsamlega fram. Myndir Ísraelshers sýna nú mest annað.

 Hið meinta fórnarlamb lyganna fékk lyf við hvítblæði

Myndir frá mótmælunum, sem sýndar hafa verið í ísraelsku sjónvarpi sýna konu sem hefur orðið fyrir gasi, en það er ekki Jawaher Abu Rahma. Fyrstu fréttir frá Palestínu hermdu, að tveir einstaklingar, kona og maður, hefðu verið send á slysvarðstofu og hafi þeir farið heim stuttu síðar. En nú er fjöðrin orðin af 10 hænsnum, ef ekki að heilu Ali-fuglabúi. Gunnar Hrafn (kallaður Krummi) Jónsson, sem um tíma gerði hosur sínar grænar fyrir Assange á Íslandi, krunkar svo fréttum að kreppuþjóðinni í norðri, þar sem allmikill fjöldi manna þjáist af slæmu hatri í garð Ísraelsríkis og gyðinga. Slíkt fólk hefur auðvitað miklar mætur á stjúpsyni Jóhönnu Sigurðardóttur. Ég tel hins vegar að fréttamaður sem á eins erfitt með sannleikann og Gunnar verði að hugsa sinn gang. Hann ætti frekar að fá sé vinnu hjá Jógu stjúpu sem spunameistari (pólitískur lygamörður), frekar en að þýða beint og lesa upp Pallywood-fréttir án þess að sýna minnsta vott af gagnrýnni blaðmennsku. 

GLEÐILEGT ÁR!

Viðbót 5.1.2011

Ísraelski anarkistinn Jónatan Pollak heldur því fram að hann hafi sannanir fyrir því að Abu Rahma hafa verið drepin með táragasi.

http://www.jpost.com/NationalNews/Article.aspx?id=202250

Jonatan þessi, sem er þekktur fyrir að hafa reykt hass í Hollandi, þaðan sem honum var vísað úr landi, kemur nú með læknayfirlýsingar frá Ramallah frá því 3 dögum eftir að Abu Rahma lést. Því er harðneitað að konan hafi verið krabbameinssjúk.

Líklega er eina leiðin til þess að skera úr um mál þetta, að fram fari krufning óháðra aðilja. Ef Abu Rahma hefur verið í Bilin þegar síðustu mótmæli fóru þar fram, sem enginn hefur getað sýnt fram á með hjálp allra þeirra mynda sem annars voru tekiðnar af mótmælunum, hefur hún líklega verið með lélegt hjarta eða mjög veik lungu. Annars deyr fólk ekki af táragasi.

Að mínu mati verður að krefjast þess að dánarorsökin verði staðfest og að óháðir læknar framkvæmi krufninguna, því nú þegar, (frá fyrsta degi), eru palestínsk yfirvöld farin að stilla Abu Rahama upp sem píslarvætti.

Jólakók - be blessed and be happy

 

Hver kannast ekki við akfeita jólasveininn, sem drekkur kók í einum teyg? Hver man ekki eftir kókbílnum sem keyrði um sveitir og varð stærri og stærri sem árin liðu? Hver hefur ekki séð kóklestina, þetta unaðslega samgöngutæki sem svalar þorsta mannkyns og tendrar jólaljósin hvert sem hún fer, nema kannski í Darfúr?

Hver man ekki eftir fallega fólkinu, af öllum mögulegum og ómögulegum kynþáttum, sem söng á hæð (í Kaliforníu) á Ítalíu? Og allir sungu með: "I'd like to teach the world to sing". Milljón ropum síðar og með sætar minningar um rotnandi tennur og kókvömb, er fróðlegt að minnast þess að kókið hefur leikið mikilvægt hlutverk í utanríkisstefnu (sem sumir kalla heimsveldisstefnu) Bandaríkjamanna. Rússar áttu ekki drykk eins og Coca Cola, og því fór sem fór.

Kókið kom til Íslands árið 1942, um svipað leiti og Kaninn tók við af Bretum í hernáminu. Vildi Bandaríkjastjórn sýna sjálfri sér og heiminum, hve annt Íslendingum var um hersetuna, m.a. hvernig dátarnir svöluðu þorsta Íslendinga með kóki, þar sem þeir keyrðu um sveitir í jeppum og deildu út kóki á fólk í bæjum og til sveita. Allir teyguðu brátt kókið til sjós og lands.

Ætli þessi þjóðardrykkur Íslendinga sé ekki meira drukkinn af Íslendingum en blávatnið?

Með þessari kókminningu óska ég lesendum mínum gleðilegra jóla, og vona að Grýla, Leppalúði og Jólakötturinn fari ekki illa með ykkur. Ég er viss um að nokkrar þúsundir lítra af heimsveldisgosinu muni renna niður með steikinni ykkar um jólin og valda þembu og sýruátu á tönnum og í maga. Verið samt blessuð og sæl. 

Hér er gömul Pepsi-saga og Sinalco-saga

from Idaho to Iceland

Við grétum án tára

 

Mig langar að mæla með bók, sem ég tel holla lesningu fyrir Íslendinga, sérstaklega þá sem hatast á einn eða annan hátt út í gyðinga. Það er dönsk útgáfa á bók ísraelska sagnfræðingsins Gideon Greifs. Titill bókarinnar er Vi græd uden tårer, og var bókin nýlega gefin út af litlu forlagi hér í Danmörku, INTROITEpublishers!, sem lagt hefur mikla vinnu í að koma út mikilvægri bók í mjög vönduðu formi.

Bókin, sem gefin hefur verið út á Þýsku árið 1995 (Wir weinten tränenlos) og á ensku (We Wept Without Tears) árið 2005, er gefin út á dönsku með myndum frá Auschwitz-Birkenau útrýmingarbúðunum, sem fyrri útgáfur höfðu ekki, og miklum viðbótum frá þýsku og ensku útgáfunni. Bókin er innábundin, mjög vönduð og heilar 494 blaðsíður.

Efni bókarinnar er sorglegasta lesning sem hugsast getur. Bókin er samtalsbók Gideon Greifs við meðlimi Sonderkommmandoen, sérsveita þeirra gyðinga sem skipað var að sjá um að hirða lík úr gasklefum, raka hár fanganna, og koma þeim í „sturturnar", og ganga frá veraldlegum eigum þeirra, taka úr þeim tennurnar, setja hár þeirra í poka, flokka farangur og eignir hinna myrtu og koma líkamlegum leifum þeirra fyrir kattarnef eftir að fólk hafði verið tekið af lífi í dauðaverksmiðjum Þjóðverja. 

Ímyndið ykkur, að draga ættingja ykkar út úr gasklefa og brenna þá í líkbrennsluofni. Það er ekki hægt að ímynda sér óhugnaðinn, en manneskjan er fær um illsku, sem engin orð fá lýst og fæstir geta gert sér í hugarlund. Hatur á einum útvöldum hópi virðist mannskepnunni tamt og imperíalistar, hvort sem það eru nasistar, kommúnistar eða íslamistar, eiga það sameiginlegt að kenna fámennum hópi eða einstökum þjóðum um allt sem miður fer og telja sig ekki komast nær útópíunni fyrr en þeim hópi hefur verið útrýmt. Öfund heitir þessi kennd og er systir haturs og eru það sjúklegar systur.

Flestir meðlima sérsveitanna voru myrtar af nasistum. Nú eru aðeins örfáir eftir á lífi, en Gideon Greif tókst að ræða við nokkurn fjölda þessa ólánsömu manna, sem settust flestir að í Ísrael eftir síðara stríð. Það er grimm og sorgleg lesning. Það tekur tíma að lesa þessa bók. Maður grætur.

Ég hef lesið bókina að mestu og ritdómur hefur birst um hana í tímaritinu RAMBAM 19/2010, sem ég ritstýri. Danskir fjölmiðlar gerðu bókinni einnig mjög góð skil. En bókin er líklega enginn metsölubók, frekar en aðrar bækur um fórnarlömb nasismans. Karlmenn, á ákveðnum aldri, með "sögulegan áhuga" hafa meiri áhuga á kvölurunum og bækur um nasistaböðla seljast óvenjuvel í Danaveldi. En dauða gyðinga vilja menn sem minnst heyra um.

Á Íslandi er kannski einhver útgefandi, sem vill taka það að sér að gefa bókina út á íslensku?

Gideon Greif

Höfundinn, Gideon Greif, hef ég hitt og hlustað á. Hann er mikið eðalmenni. Útgefandinn Hans Bandmann, sem ég hef nýlega kynnst, á mikinn heiður skilinn fyrir að gefa þessa einstæðu bók út, því hún er mikilvægur minnisvarði og heimild fyrir komandi tíma, til að læra af. Ef menn lesa hana, hætta þeir kannski ógeðslegum samlíkingum sínum á helför gyðinga við sirkus Hamas á Gaza, sem menn í ósmekklegheitum líkja oft saman, líklega vegna fávisku. En inn á milli leynist böðull.

Steinajól

Merkikertið í stofu stendur

skallann glampar á,

kertin standa í Vinstri Grænum

græn og rauð og blá.

 

Nú er Atli á nýjum skónum

nú er að koma jól,

Ási er á stuttum buxum

Lilja á bláum kjól

 

Jóga er enn í þinghúsinu

eitthvað að fást við mat,

Icesave samning hún er að færa

upp á silfurfat

 

Ömma er eitthvað órótt líka

út fer brokkandi,

ilmurinn úr ESBnu

Er svo lokkandi

 

Steini enn í ógnar basli

á með fokking fokk.

Fljótur, Sveinki, finndu snöggvast

gamlan Kommaflokk.

Jólakveðja frá Hamas

Jólafriðurinn var eyðilagður fyrir Svíum í gær.

Þótt Morgunblaðið hafi enn ekki sagt frá því og RÚV muni aldrei minnast á það, þá greindi maður nokkur, Pascal að nafni, sem fyrstur kom á tilræðisstaðin frá því að hryðjuverkamaðurinn hefði verið með palestínuhálsklút um höfuðið: – Jag tog bort en palestinahalsduk från hans ansikte för att frigöra luftvägarna och försökte genomföra hjärt- och lungräddning, men det var för sent, säger han.  [Fréttir herma nú að hann sé frá Írak, en það eru sumir Palestínumenn líka, upphaflega].

Ef menn velta því fyrir sér hvar tæpar sálir eins og hryðjuverkamaðurinn í Stokkhólmi sækja innblástur sinn, þá horfið á Jólakveðjuna frá Hamas í ár, sem send var út til vina og velunnara samtakanna þ. 3. desember sl. Þetta er líka kveðja og þökk fyrir síðast til Sveins Rúnars Haukssonar, gervilimsins Össurar, nafna hans í Utanríkisráðuneytinu, Ögmundar mannréttindaráðherra, og fjölda Íslendinga sem styðja hryðjuverkasamtök leynt og ljóst. Vinstri menn misstu blóðuga byltingu sína, sem þeir voru einnig tilbúnir að setja á svið á Íslandi. Nú hugga þeir sjálfa sig sem skósveinar öfgaíslams. Það er ljótt frá því að segja, en það er einfaldlega satt. Sumir eru þó bara drifnir áfram af gamaldags gyðingahatri, sem virðist ganga í sumum ættum á Íslandi án tillits til stjórnmálaskoðana.

Misheppnuð hryðjuverkaárás

Cand. perv. gráðan við háskólann í Álaborg

 

TV2 og Danska dagblaðið Politiken greina frá heldur einkennilegri háskólagrein, sem menn iðka við háskólann í Álaborg í Danmörku.

Í ljós er komið að fólk safnast reglulega saman  í kjallaraherbergi á háskólanum, sem er auðvitað ekkert skrítið. En þarna koma saman karlmenn klæddir í munkakufl og kona (-ur?). Konan stundar svo kynlífsleiki með þeim kuflklæddu, og í anda kollektívismans deila þeir konunni bróðurlega á milli sín. Tekur konan þátt í þessari helgistund, að því er virðist ótilneydd. Við þessar athafnir eru menn með tæki og tól, sem bendir til þess að þetta sé undirdield á einhverri raunvísindadeild eða á læknadeild. Upp komst um þessar athafnir er háskólayfirvöldum barst kvikmynd af þeim, eftir að maður nokkur sem svalaði fræðilegri fýsn sinni hafði sett upp upptökubúnað í kjallara háskólans.

Það er m.a. ónafngreindur prófessor við háskólann, sem stjórnar þessum "kjallaraleik". Hann hefur fengið áminningu hjá rektor, en fær að halda stöðu sinni og kufli. Ég velti því fyrir mér, hvort þarna í kjallaranum hafi farið fram kvöldtímar, þar sem stúdínur gátu bætt einkunnir sínar, en það reyndust eintómir hugarórar, þar sem konan sem þeir lærðu tóku í kjallaranum var algjörlega leik. Sumir hafa það fyrir satt að þetta sé verklegur þáttur að nýrri gráðu við háskólann: Cand.Perv. við Institut for Etik. En eitt er víst, að prófessorinn er danskur, því af nýsku tímdi hann ekki að leigja lókal úti í bæ fyrir perversjón sína og reglufélaganna, en notaði í staðinn kjallarann við háskólann til að gagnast konun (-um?) með gríðarlegan áhuga á klausturólifnaði (eða launum prófessorsins).

Svona er lífið nú fjölbreytilegt undir hvelfingum fílabeinsturnanna, ef sauðgrár almúginn hefur verið að velta fyrir sér hvað menn eru að gera þar, þegar þeir eru ekki að baktala kollega og tala illa um keppinauta sína.

Gæti svona gerst á Íslandi? Neeeeeh, jú kannski á Akureyri. En hnífur í bakið og baktal er víst algengari íþrótt í hinum akademíska heimi.  

Ålborg Universitet hefur víst fallið verulega niður á gæðastiga háskólanna eftir þessa frétt, en hver veit? Myndin að ofan er af deildarforseta við kjallaradeildina við háskólann í Álaborg. Henni er ekki skemmt. Myndin hér fyrir neðan, er hins vegar frá kvöldnámskeiði í listasögu Endurreisnartímabilsins, sem nú fer fram við sama skóla.

Liu Xiaobo

 

Í stað þess að kasta ást sinni á Julian Assange, sem grunaður er um lúalega nauðgun á sofandi konu í Nóbellandinu Svíþjóð, ætti fólk, sem annt er um frelsi, að styðja nóbelsverðlaunahafann dr. Liu Xiaobo. Hann hefur barist fyrir grundvallarmannréttindum í einu voldugasta landi heims. Landi, þar sem mannréttindi eru fótum troðin, og fjarverandi fyrir meginþorra Kínverja. Assange er aðeins áhugamaður um að koma leiðindum af stað með hjálp þýfis. Það á ekkert skylt við mannréttindi, skoðanafrelsi, tjáningarfrelsi eða réttinn til að birta upplýsingar. Það er ekki hægt að bera þessa tvo menn saman.

Friðarverðlaun Nóbels er stuðningur við áratuga baráttu Liu Xiaobo. Rétturinn til að birta stolin gögn frá Washington er líklegast ekki efst á hans óskalista í fangabúðunum í Kína. Hið volduga Kína, sem sumir íslenskir stjórnmálamenn og fyrirfólk hleypur á eftir með dinglandi rófuna og tunguna lafandi út úr munnvikinu, ef þeir eru þá ekki að spá í fasteign í Miami og Dubai, er stórhættulegt ríki, og verður hættulegra með hverjum deginum sem líður, ef valdaklíka kommúnista og ættingjar þeirra, öfgakapítalistar kínverska ríkisins, þolir ekki mannréttindi og leyfir ekki grundvallarfrelsi.

Ungt, sem og gamalt, frelsiselskandi fólk á Íslandi ætti að standa stöðugan mótmælavörð við kínverska sendiráðið og mótmæla grimmt, hætta að kaupa kínverska vörur og mótmæla á öllum þeim miðlum, þar sem það telur að rödd þess heyrist. Kína er hrein pína.

Kanahatarar opna nýja sannleikssjoppu nk. mánudag: OpenLeaks

Dagens Nyheter í Svíþjóð greinir frá því í kvöld, að fólk sem er orðið óánægt með Julian Assange hafi yfirgefið hann og öll hans vandamál með stærð hans og smokkasmekk, og stofni næstkomandi mánudag OpenLeaks.

Ekki er merki þessa nýju samtaka sértaklega vel úthugsað. Þetta lítur út eins og leiðbeining í notkun klósettrúllu. Eða typpi með pung á hvolfi, ef maður er almennt dónalega þenkjandi. Annars var ég búinn að hanna nýtt og viðeigandi merki fyrir Wikileaks, áður en þessi nýi hópur fólks sem ruglar upplýsingafrelsi saman við málfrelsi kynnti sig. Ef þeir ætla að feta í fótspor Assangans er víst verðugt að minna á að stolnar upplýsingar er þjófnaður. Ef þær eru til þess fallnar að bjarga heiminum er hægt að réttlæta þjófnað. En þau stolnu skjöl sem smokkakengúrúinn Assange hefur birt hafa hins vegar í versta falli orðið til þess að stefna lífi fólks í hættu, en mestmegnis gefið einhverjum 2. flokks diplómötum kinnroða. Oftast hafa sendidýrin nú lýst mönnum og málefnum harla rétt, þó þeir séu stupid Ameríkanar.

hönnun dr. Vilhjálms bersögla, en smokkurinn er írskur

og var keyptur í Vatíkaninu

Maður getur vonað að OpenLeaks herji ekki einungis á leynileg skjalasöfn Bandaríkjanna, en beiti sér fyrir því að grafa fram skít í Arabalöndum, Kína, Kóreu, Þýskalandi, Danmörku, Íran, Rússlandi, Svíþjóð etc. Annað væri óréttlátt. Nema að þetta lið sé haldið ólæknandi BNA-hatri, og þar held ég að hnífurinn standi í kúnni. Hryðjuverk og hatur í garð USA eru í tísku hjá ungu fólki. Lélegt uppeldi, óbilandi sjálfsálit, veruleikaflótti, heimshitnum og smákreppa er skýringin á því, eins og svo oft áður, en sá sem þetta ritar er gamall fauskur um fimmtugt, en óvitlaus.

Fávitahælið við Laufásveg

 

Allir hafa líklegast tekið eftir frekar ljótu, hvítu húsi við Laufásveg í Reykjavík, þar sem þéttmöskvaðir rimlar eru fyrir hverjum glugga. Oft standa þarna fyrir utan smáhópar af fólki sem góla og garga, þar sem þeir halda á skiltum með óskiljanlegu og ruglingslegum boðskap. 

Nú hefur frægur, en mjög sérlundaður sérfræðingur frá Ástralíu, sem er eftirsóttur um allan heim, leitt okkur ókeypis í sannleikann um að allt sem fer fram í Hvíta Húsinu við Laufásveg. Ástralinn, sem er gráhærður maður um fertugt með svæsið ofnæmi fyrir gúmmíi, sviptir nú smám saman hulunni af starfseminni í þessari stofnun við Laufásveg. Ástralski nötterinn hefur sýnt og sannað, að í hvíta húsinu við Laufásveg hefur í áraraðir verið starfrækt bandarískt fávitahæli. Erfitt hefur oft reynst að finna forstöðumenn fyrir þetta hæli, enda Ísland afskekkt og langt að fara í DisneyWorld með vitleysingana. Sveitafábjánar frá Iowa og Virginíu hafa því verið sendir í skammtímavistun sem forstöðumenn í hvíta húsinu, eða þangað til að hægt var að ná í pakistanskan sjoppueiganda frá næsta bæ við Springfield til að taka að sér stöðu forstöðumanns. Svo hættulegir hafa sumir vistmennirnir á Laufásveginum verið, að vaktmenn hafa þurft að standa vörð fyrir utan bygginguna og íslensk lögregla fjarlægir alla Íslendinga sem gætu hæglega skapa sjálfum sér hættu með því að fara of nálægt húsinu .

Vitleysingarnir á hælinu, sem flestir eru með smáháskólagráður, hafa stytt sér tímann á Íslandi við það að skrifa svæsnar lýsingar af frægum Íslendingum sem þeir fá að kynnast í sérstökum heimsóknartímum. Auðvitað er það allt tóm tjara, vitleysa og ímyndunarveiki. Allir vita að Kanar skilja ekki neitt. Íslenskir gárungar úti í bæ hafa svo stundað þann ljóta leik að hringja á vitleysingahælið til að ljúga fávitana fulla, vitandi að þeir skrifa það strax á blað og senda til Washington, þar sem allt er sett á milli steins og harðs disk.

Íslenskir stjórnmálamenn hafa verið ólmir eftir að komast í tæri við vitleysingana á hælinu.  Margir þessara stjórnmálamanna eru ekki minna skaðaðir en vistmennirnir. Samanbitin, lokuð og stíf kona, algjörlega óábyrg gerða sinna, sem eitt sinn var póstur í Kaupmannahöfn áður en hún fór yfirum og fékk hæli á Alþingishælinu nærri Gnarrandahúsinu við Tjörnina, hefur verið tíður gestur á hælinu, vegna þess að þeir eru alltaf með Hershey toppa í glasi í öllum herbergjum, og þeir þykja henni afar góðir. Á hælinu spurði hún sífellt hvað hún geti gert til að frelsa Miðausturlönd, og fékk sér svo Hershey toppa og setti nokkra í töskuna. Henni var tíðrætt um öryggi heimsins en gleymdi öryggi Íslands.

Annar kynlegur kvistur, íslenskur, höfðaði mjög til vistmannanna á Laufásvegi, sem þótti hann álíka sexí og klappstýra frá Idaho, en sömu vistmenn trúðu því nú líka að þeir stjórnuðu orðið skattalöggjöfinni á Íslandi og jafnvel heimsverði á áli líka. Enginn vildi þó taka á sig ábyrgðina á íslenska hruninu. Létu þeir íslensku klikkhausana eina um það.

Ég hef það fyrir víst, að íslenskir vitleysingar hafi leitað mjög inn á hælið enda móttækilegir fyrir skjalli amerísku vistmannanna, en mest Hershey toppunum. Ekki halda vistmennirnir á hælinu allt sem þeir lofa. Þannig varð Ólafur nokkur Æringi suður á Álftanesi, sem hélt að hann væri Emír í Arabí, afar reiður og sár út í Kanana á Laufásvegshælinu vegna þess að hann fékk ekki aðalhlutverkið í síðustu StarWars myndinni. Hann var búinn að lofa forstöðukonu hælisins nammi og bjóða henni í síldarsalat áður en hún yfirgæfi Laufásveginn, en það sveik hann vegna þess að hann fékk ekki að leika hlutverk á meðal stjarnanna. Ólafur bóndi er það sem menn kalla vinstri sinnað tilfelli af alvarlegri veruleikafirringarheilkenni. Það sem bjargar honum er skilningsrík, en alvarlega lesblind meshuggena frá London.

Vil ég beina þeim óskum til Íslendinga að vera ekki vondir við vitleysinga. Mótmæli fyrir utan hæli sýnir mjög litla meðkennd með þeim sem minna mega sín. Einhvers staðar verða vondir að vera. Þetta á jafnt við um hælin við Austurvöll, Tjörnina og Hvíta Húsið við Laufásveg.

Einnig langar mig að þakka ástralska sérfræðingnum fyrir að hafa skemmt okkur hér í skammdeginu með því að sýna okkur það sem okkur hafði grunað: að heimurinn er jafnlangt frá draumi Martins Luthers Kings, Ghandis, Einsteins, Jon Stewarts og Ghadaffis. Mannveran er enn versti vitleysingurinn á jörðinni. Verst þykir mér að Ástralinn sé slæmur með gúmmíi, ef hann þarf nú að deila klefa með sænskum misindismönnum. Áður en hann fer þangað sem hann dæmir sig sjálfan, þætti mér vænt um ef Kristinn Hrafnsson, leyfi okkur líka að sjá hvað vitleysingarnir við Laufásveginn skrifuðu um Össie Sharp.

It is very difficult to get a rubber my size, maids.