Viðurkenning á Ísraelsríki er grundvallaratriðið

   

Ræða Abbas leiðtoga Fatah í New York í gær var afar ógeðfelld. Þessi maður, sem á sínum tíma varði doktorsritgerð frá Moskvuháskóla, gaf í rigerðinni í skyn að Helförin væri tilbúningur. Þessi maður talar um Apartheid og aðskilnaðarmúra. Aparteid er aðeins til staðar á Vesturbakkanum og Gaza, þar sem gyðingar mega ekki búa. Þessi maður gerir sér ekki grein fyrir því, að aðskilnaðarmúrinner ekki réttnefni. Múrinn/girðingin var byggð svo öfgafullir palestínuarabar yrðu sér ekki að voða, og sér í lagi til að vernda Ísraelsmenn og aðra íbúa Ísraels gegn linnulausum hryðjuverkum.

Gerið það nú fyrir mig Palestínuvinafólk, gerið ykkur grein fyrir því, af langflestir svokallaðra palestínumanna viljA aðeins eitt, og það er allt það land sem í dag er kallað Ísrael. Abbas og fólk hans viðurkennir ekki Ísrael, og er því um trútt má að tala að krefjast að Ísrael viðurkenni Palestínu, enda hefur ríki sem heitir Palestína aldrei verið til.

Abbas talaði í gær fjálgur úr pontu SÞ um himnaför Múhameðs og fæðingastað Jesús Krists gleymdi að tala um spámenn gyðinga sem komu löngu fyrr. Við hæfi hefði kannski verið að nefn Jesíah og Jeremía, Davíð konung og Salómon. En Abbas beitti Apartheid sínu á þá helgu menn. Hann hefði getað minnst á þá t.d. vegna þess að Jesús gekk um í musterinu og Múhameð steig til himna frá rústum þess, eftir að hann hafði persónulega myrt þúsundir gyðinga.

Þessi frumstæða afneitun "leiðtoga palestínuarba" lýsir því nokkuð vel sem Abbas vill. Hann langar ekki í frið, hann vill ekki viðurkenna Ísrael. Hann vill berjast og nú ætla allri einfeldningarnir á Vesturlöndum og öfgamenn á meðal múslíma að taka þátt í slátruninni á gyðingum sem Hitler tókst ekki. HVENÆR MUN MORÐÆÐI MÚSLÍMA og KRISTINNA EINFELDNINGA LINNA?

Sjáið hér hvernið Abbas og Hanieh hjá Hamas skemmtu sér nýlega við opnun veitingarstaðar á Gaza. Eru þetta ekki erkióvinir??? Nei, það er alltaf verið að ljúga að ykkur. Þetta eru perluvinir og markmið þeirra er sameiginlegt: Að útrýma Ísraelsríki.

Sloppy Joe - einn frægasti hundur Íslandssögunnar

 

Rakki einn á Miðnesheiði er líklega einn frægasti hundur á Íslandi á nútíma, fyrir utan Lúkas heitinn á Akureyri, sem var mexíkanskur rottuhundur sem hljóp upp í fjall og lét fólk halda að hann hefði verið kynferðislega misnotaður eða misþyrmt. Að lokum fékk það kvikindi minningargrein í flest blöð á Íslandi, líkt og eitthvað fyrirmenni.

Seppi sá, sem hér verður greint frá hefur aldrei verið fylgt almennilega til grafar. Hann bar fyrst á góma í útvarpsþætti Jónasar Árnasonar haustið 1947. Jónas hafði farið upp á Völl og reyndi þar að gera sér dælt við mórauðan hund sem þar skottaðist um. Hundurinn svaraði í engu kalli Jónasar, en dillaði rófunni og tók til fótanna upp í bragga, þegar bandarískur dáti blístraði hátt og hrópaði: "Sloppy Joe". Jónas ályktaði út frá því að seppi héti Sloppy Joe og sagði svo þessa hundasögu sína í útvarpinu.

Þjóðviljinn tók umsvifalaust upp söguna af þessu úrkynjaða hernámsdýri í leiðara. Þætti Jónasar var hins vegar fálega tekið af útvarpsráði og var honum meinuð þáttargerð þar á stofnun að sinni. Jónasi gramdist þessi málfrelsissvipting og einnig félögum hans, og hefndu þeir sín með því að gera Sloppy Joe að tákni hermangsaflanna á skopmyndum sem birtust í Þjóðviljanum,  m.a. á þeirri sem birtist í blaðinu þann 14. nóvember 1947 (sjá hér). Henni fylgdi texti, vísur sem hægt var að syngja við Gamla Nóa. Sloppy var einnig tíður gestur í Mogga, m.a. í frásögn Ívars Guðmundssonar um Keflavíkurflugvöll í Lesbók þann 4. febrúar 1951. Ívar skrifaði þetta um Sloppy:

"Hundurinn „Sloppy Joe" var ekki eins stórpólitískur og sumir vildu vera láta. Hann hjet bara "Móri", eða „Snati" eins og forfeður hans hafa heitið hund fram af hundi öldum saman, Og hann var það líkur ættingjum sínum, að hann dinglaði rófunni framan í hvern, sem ljet yel að honum, hvort heldur það var kúreki frá Kansas eða öreigi frá Astrakan. Hann gerði meira að segja ekki greinarmun á blaðamanninum, sem hændi hann að sjer með fleðulátum, en afflutti svo greyið í blöðunum á eftir."

Jónas og Þjóðviljaliðar héldu Sloppy talsvert á lofti í nokkur ár og eins brottrekstri Jónasar frá Ríkisútvarpinu. Frásögnin birtist í bók Jónasar, Sprengjan og pyngjan, sem kom út árið 1962. Seinast var Sloppy Joe sigað á landsmenn í jólablaði Þjóðviljanum árið 1987, en þá var þessi saga rifjuð upp aftur. Svo virðist sem hernámshundur þessi hafi einnig ert Moggann talsvert. Um það vitnar m.a. skopmynd í blaðinu þann 14. október 1959, þar sem Jónas Árnason er sýndur í líki Sloppys að góla á Krútsjofs í líki tunglsins.

Af því að ég er svo fjölfróður um matargerð, veit ég að Sloppy Joe er eins konar bixíborgari úr einhverju kjötkyns með miklum lauk og stundum baunum. Upplagt hermannafæði. Því læðist að manni sá grunur að hernámshundurinn margnefndi hafi kannski alls ekki heitið Sloppy Joe, heldur hafi dátinn verið að kalla á þennan ferfætta vin sinn í matinn. En hvað veit maður?

Blessuð sé minning Sloppy Joes, Jónasar Árnasonar og Þjóðviljans. Myndin efst er reyndar ekki af "Sloppy Joe", en hún er tekin á Íslandi á jólum 1947. Hundurinn á myndinni er hins vegar nútímahundur, frá módelsamtökunum Tíkin Dolly, sem tekið hefur að sér að leika Sloppy heitinn fyrir bein.

Nýtt blogg - FORNLEIFUR

Nýtt og gagnrýnið blogg hefur hafið göngu sína hér á Moggarásinni blog.is. Það kallast FORNLEIFUR, og eins og nafnið ber vitni um, fjallar þetta nýja blogg mest um fornleifar, fornleifafræði og önnur forn fræði.

Ef fornleifafræðingar, fornleifafræðinemar eða aðrir sem unna fornum fræðum, hafa áhuga á að skrifa stutta grein á Fornleif, sendið þá skrif ykkar (mest 2 bls. A4) með ljósmyndum og teikningum í góðri upplausn, og fallega andlitsmynd af ykkur sjálfum til [e-mail], og ég mun líta á efnið og dæma hvort það er nógu áhugavert eða birtingarhæft.

Fréttir úr fornleifauppgröftrum á Íslandi og annars staðar verða einnig vel þegnar.

Vonandi skapa skrif ykkar umræðu og gefa lesendum bloggsins innsýn í það haf af heimildum sem jörðin hefur að geyma.

Í dag er á Fornleifi að finna fyrstu greinina í röð margra, sem kallast Stiklur úr sögur fornleifafræðinnar á Íslandi. Greinin í dag fjallar um margt, en m.a. eru í henni óþekkt ljóð sem tengjast fornleifafræðinni í landinu.

Kristján Eldjárn á námsárum sínum í Kaupmannahöfn.

Hryðjuverkamaðurinn í utanríkisráðuneytinu

Össur Skarphéðinsson Gazafari styður fyrir hönd allra Íslendinga stofnun ríkis palestínuaraba. Þessu hefur hann lengi lýst yfir. Þar með lýsir hann náttúrulega yfir útrýmingu Ísraelsríkis. Svo vill nefnilega til, að Hamas-samtökin, sem stjórna Gaza-Palestínu með harðri hendi, hefur lýst því yfir að þeir vilji ekki stofna Palestínuríki nema að stefnt verði að að fullri yfirtöku þess lands, sem nú er Ísraelsríki.

Margir Íslendingar eru vitaskuld ósammála Össuri og telja hann ekki hafa umboð til að verða þjóðarhetja hjá Hamas. En hann vill greinilega gera sjálfan sig og Íslendinga að fíflum, enn eina ferðina.

Össur Skarphéðinsson hinn Gazalegi og aðrir stuðningsmenn hryðjuverka á Íslandi hafa í langan tíma sagt okkur frá hræðilegu ástandi á Gaza. Utanríkisráðherra Íslands tekur þannig kaldur þátt í lygaherferðum öfgamanna. Utanríkisráðherrann, sem vill ólmur í ESB, er yfirlýstur stuðningsmaður hryðjuverkasamtaka sem eru bannlýst og fordæmd í ESB.

Össur styður ríki sem hefur útrýmingu Ísraels og gyðinga að markmiði. Menn sem styðja slík ríki eru gyðingahatarar. Össur Skarphéðinsson er að mínu mati dæmigerður gyðingahatari. Það má vera ljóst - annars styður maður ekki ríkismyndun á Gaza, sem stjórnað er af hryðjuverkamönnum sem útrúma vilja Þjóðríki Gyðinga.

Ég býð ykkur hér smá auglýsingabæklinga fyrir "fangelsið" Gaza, fangelsi Hamas, sem Ísland ætlar að styðja sem ríki (mínus Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson). Þetta er öllu líkara gósenlandi hryðjuverkamannsins:

OG EF ÞIÐ ERUÐ AÐ LEITA AÐ VEITINGASTAÐ, NÆST ÞEGAR ÞIÐ ERUÐ Á GAZA, GET ÉG MÆLT MEÐ ÞESSUM. MINNIR HANN EKKI Á STAÐINA Í WARSZAWA GETTÓINU, SEM ÖSSUR ER ALLTAF AÐ LÍKJA VIÐ GAZA

HÉR BÚA SVEINN RÚNAR HAUKSSON OG ÖSSUR ÞEGAR ÞEIR ERU Á GAZA

ÉG ER SJÁLFUR MEIRA FYRIR ÞENNAN STAÐ:

"Enginn hafði áhuga á að lesa bækur hans"

 

Mikið er nú grátbroslegt að sjá og horfa á fullorðna menn, sem eru að búa til kvikmynd um Halldór Kiljan Laxness fyrir útlendinga, þar sem lágkúruleg samsæriskenning á að vera aðaltrekkplásturinn. Í hinni nýju heimildakvikmynd, sem sagt var frá í vikunni, virðist eiga að mjólka heldur óhóflega heimildir varðandi útgáfumál Laxness í Bandaríkjunum árin 1947 og -48.

Eftir viðtal við framleiðendur kvikmyndarinnar í Kastljósi sl. miðvikudag, er ljóst, að aðstandendur myndarinnar eru óttalegir amatörar sem láta pólitíska rétthugsun samtímans, t.d. hatur í garð BNA, smita skoðanir sína á fortíðinni. Viðtalið minnti allt mjög á stuttmyndir samsæriskenningamanna um 9-11. Röksemdir eins og „menn tóku bara ekki eftir þessu hjá Halldóri Guðmundssyni" eru afar fyndnar. Halldór Guðmundsson og Hannes Hólmsteinn Gissurarson eru reyndar með allar upplýsingar um þetta tiltekna atriði sem nú á greinilega að blóðmjólka, þó svo að Halldór dragi ákveðnari niðurstöður af þeim en Hannes Hólmsteinn.

Meðal framleiðanda heimildamyndarinnar fyrir útlendinga um Laxness er Haukur Ingvarsson, M.A. í íslenskum bókmenntum, rithöfundur útvarpsmaður og náinn samstarfsmaður Egils Helgasonar á Kiljunni. Haukur virðist ekki gera sér grein fyrir nauðsyn heimildagagnrýni. Framleiðendurnir búa sér til nýjar reglur í því sambandi. Þeir segjast reyndar hafa kafað dýpra í heimildir en ákveðnir sagnfræðingar og bókmenntafræðingur, en nefna auðvitað ekki Hannes Hólmstein, sem er vitanlega alveg úti af sakramentinu hjá svona alvarlegum heimildakvikmyndaframleiðendum. En það sem þessir menn, sem búa til sér heimildamyndir fyrir útlendinga, hafa gert, er þeir hafa kafað dýpra í er samsærisheilann í sjálfum sér. Halldór Þorgeirsson, tengdasonur Laxness, annast einnig framleiðslu á þessari mynd. Gæðin og hlutleysið eru víst til staðar.

 

Eru menn í helgimyndagerð með tilheyrandi píslarvættalýsingum eða að gera heimildakvikmynd?

Ég efa það stórlega, að þessir kvikmyndagerðamenn segi útlendingunum, sem mynd þeirra er fyrst og fremst ætluð (þó það verði Íslendingar sem mest muni sjá hana), að Laxness reyndi að svíkja tekjur sínar í BNA undan skatti og gjaldeyrislögum á Íslandi. Fá útlendingarnir að vita að Laxness laug í bókum sínum um ferðir sínar til Berlínar árið 1936, eins og hér er upplýst? Það er upplýsingar sem vantar tilfinnanlega í bók Halldórs Guðmundssonar, og sem hann hefur ekki gert sér far um að betrumbæta í erlendum útgáfum á ævisögu sinni um Laxness.

 

Aðrar samtímaheimildir og sjálfumgleði Íslendinga

Varðandi William Cattell Trimble (1907-1996; Sjá meira um hann hér), sem er nú aðalheimildamaður um það "mannorðsdráp", sem aðstandendur heimildamyndarinnar velta sér upp úr, er hægt að upplýsa, að hann var mjög oft glannalegur í orðavali og gjarn á að lýsa yfir hlutum sem hann hafði enga innistæðu fyrir. Álit hans á Íslendingum var heldur ekki mikið eins og kemur fram í dagbók danska sendiherrans í Reykjavík í lok árs 1947:

„10/11 1947 Bill & Mary Trimble til Middag. Efter 9 Maaneders Virksomhed som Charge d'Affairs i Island er han "fed up" med Land og Folk. Deres Utaknemmelighed, Trakasserier og Upaalidelighed gaar ham aldeles paa Nerverne. Vi var enige om, at vi begge maa se at komme herfra, inden vi mister Evnen til at posere i Rollen som særlige "venner af Island". Ogsaa jeg er afgjort skuffet ved Arbejdet efter min Tilbagekomst fra USA og tvivler paa, at Island virkelig vil Venskab med Danmark. Vi har behandlet dem helt forkert, alt for hensynsfuldt under Unionstiden. Nu gør USA det samme. Men naar USA end ikke kan sætte det lille storhedsvanvittige Folk Stolen for Døren, er der vel ikke noget at sige til, at vi ikke kunde. ..."

C.A.C. Brun, sem þetta skrifaði, var reyndar Íslendingum mjög mikilvægur haukur í horni í lýðveldisbaráttu okkar og hafði meiri mætur á Íslendingum en fram kemur í þessu dagbókarbroti. Hann hafði hins vegar ekki miklar mætur á Bjarna Benediktssyni, einum Sjálfstæðismanna, og skrifaði t.d. um hann á norrænum utanríkisráðherrafundi í Kaupmannahöfn í janúar árið 1948:

„27/1 1948. Vi tog imod paa Bristol. Dagen igennem ordinært nordisk Udenrigsministermøde, Island inkluderet. Bjarni Benediktsson spiller, imidlertid som sædvanlig, en aldeles ynkelig Rolle..." 

Þessa mynd af Bjarna deildi C.A.C. Brun með Trimble, en þeir dýrkuðu Stefán Jóhann Stefánsson forsætisræðherra, en Bjarni var utanríkis- og dómsmálaráðherra 1947-49. Finnst mönnum það líklegt, að William C. Trimble hafi farið að eyðileggja mannorð Laxness í Bandaríkjunum fyrir stjórnmálamann á Íslandi, sem hann og aðrir diplómatar höfðu lítið álit á?

Halldór Guðmundsson hefur einnig tekið eftir þessum skoðunum erlendra landa á Íslandi (án þess að vitna í neinar heimildir), þar sem hann skrifar í bók sinni um Laxness, sem ég á aðeins á dönsku: „Det er endvidere interessant, at stormagternes udsendinge i Island var fuldstændigt enige på et punt: De var forbløffede over islændingense nationalisme og selvglæde og anså dem for mere eller mindre at leve i fortiden". 

Virðist því lítið hafa breyst, þegar maður heyrir um gerð sérstaklegrar heimildarkvikmyndar handa útlendingum um Laxness.

 

Laxness vex í augum sumra Íslendinga

Ég held að menn sé að mikla fyrir sér samböndum og mætti Bjarna Benediktssonar gagnvart bandarískum útsendurum á Íslandi, ef þeir ætla að hann hafi getað pantað 1 stk. eyðileggingu á mannorði skálds á Íslandi í salarkynnum Bandarískra ráðuneyta. Bjarni vildi koma sér niður á yfirlýstum kommúnista í skattamáli. Bjarna Ben var ekki hlýtt til sósíalista, sem hagaði sér reyndar eins og stórkapítalisti, keyrði um á amerískri drossíu,  mútaði mönnum til að fá bensín í miðri skömmtum og sveik undan skatti það sem hann hafði grætt af dollurum í BNA. Þetta var persónulegt uppgjör eins og allt er alltaf á Íslandi. Bækur Laxness hættu ekki að seljast út af upplýsingum sem enduðu í skattamáli á Íslandi.

Það eina sem þessir „heimildakvikmyndagerðamenn" hafa í höndunum um eyðileggingu á orðstír Laxness er athugasemd með hendi Trimble: „Athugið að orðstír Laxness myndi skaðast verulega, ef við komum því til  skila, að hann sé að reyna að komast undan tekjuskatti. Þar af leiðandi er mælt með frekari rannsókn á þeim höfundarlaunum, sem hann hefur væntanlega fengið fyrir Sjálfstætt fólk".

Björn Bjarnason

Athyglisvert er að minnast þess, eins og sonur Bjarna Ben gerir á gömlu bloggi sínu, að í bók Hannesar Hólmsteins Laxness er á bls. 397 er sagt frá því að á árinu 1975 fékk sonur meints ærubrjóts á Halldóri Kiljan Laxness það hlutverk sem embættismaður í forsætisráðuneytinu að ræða við Halldór Laxness um hvort hann vildi verða fulltrúi Íslands í Bandaríkjunum árið 1976 þegar minnst var 200 ára byltingarafmælis þeirra og flytja erindi um íslenskar bókmenntir. Hitti Björn Bjarnason Laxness í Gljúfrasteini 8. maí 1975 og tók hann erindinu vel. Þegar Björn Bjarnason hafði samband við Laxness i síma 29. október 1975 til að fá endanlegt svar hans: „Þá var komið annað hljóð í hann. Laxness taldi litlar líkur á því, að hann gæti farið vestur. Hann hefði verið kynntur vestra með útgáfunni á Sjálfstæðu fólki, sem hefði selst vel. Síðan hefði hann gleymst. Hann sæi sér ekki mikinn hag í því að ferðast um, þar sem enginn hefði áhuga á að lesa bækur hans. Öðru máli gegndi um lönd, þar sem hann ætti stóra lesendahópa. Fór Laxness hvergi," eins og Hannes Hólmsteinn skrifar og vitnar í frásagnir Björns Bjarnarsonar sem liggja fyrir í stjórnarráðsskjölum.

Niðurlag

Verum viss um að útlendingum verður ekki ætluð sú vitneskja í komandi mynd tengdasonar Laxness. Nei, fórnalambið Laxness, fórnarlamb vondra manna á Íslandi og BNA er sú mynd sem nú er talin réttust. Það er píslarsagan og samsæriskenningin sem á að selja.

Við þeim einkennilegu vinnubrögðum sem menn boða í heimildamynd um Laxness fyrir utanlandsmarkað er ekki mikið að gera. Mönnum erlendis mun örugglega þykja þetta mjög hlægilegt miðað við takmarkaða "frægð" Laxness, sem er nú sem áður mest á Íslandi - þrátt fyrir allt - nema að vera kynni í Þýskalandi, sem í ár heldur upp á Ísland á messunni í Frankfurðu. Laxness er hvergi  stærri en á Íslandi. Sala á ævisögu hans t.d. í Danmörku, sýnir ekki beint mikinn áhuga hjá honum hjá nánustu nágrönnum okkar. Þjóðverjar "digga" hann vegna meðfædds áhuga á öllu NORDISCH, Brünhildum og Heiðu í fjallakofanum, sem Salka Valka er ekkert annað en íslensk gerð af.

Laxness var maður en ekki guð. Því fyrr sem menn gera sér grein fyrir því, því betra. Þá hættir kannski þessi þjóðernisrembingslega helgisögugerð Íslendinga. Laxness var akkúrat enginn píslarvottur. Hann var útspekúleraður lífskúnstner, sem meistraði það að hylma yfir það sem miður fór í lífi sínu og matreiddi það vel í sjálfsævisögum, og laug þá stundum grimmt - eða gleymdi ýmsu eins og gerist. 

Hollendingar vilja Íslendinga á gullvagninn

 

Nokkur umræða fer nú fram í Hollandi, þar sem ýmsum pólitísk rétthugsandi þingmönnum fer fyrir brjóstið að drottning lands þeirra aki á hverju ári í viðhafnarkeyrslu um götur den Haag í gullvagni með dónalegum myndum eins og þeim sem hér sjást að ofan. Þær sýna nýlendustefnu Hollendinga á klámfenginn hátt og viljuga þræla þeirra fyrr á tímum.

Málamiðlatillaga er komin fram í hollenska þinginu. Menn vilja myndir af Icesave-Íslendingum á vagninn í stað kakóþræla og plantekruambátta fyrri tíma. Spurningin er bara, hvort myndin á að vera af bankamönnum, sendiherrum og ráðherrum, sem Hollendingar höfðu samskipti við, eða af sauðsaklausum lýðnum á Íslandi. Málið hefur verið borið undir Beatrix drottningu.

Hann er á Langanesi

 

Íslandsvinurinn Ben Stiller er nú á Langanesi. Á facebook-síðu sinni birtir hann mynd af sér þar sem hann er að fara í sjóinn. Stiller er mikið gefinn fyrir showböð.

Fyrr í dag borðaði Stiller hvalkjöt í samstöðu við Íslendinga. Nú er hann á leið til Grímsstaða á Fjöllum.

RÚV og kosningarnar í Danmörku

Kosningum í Danmörku er lokið á lýðræðislegan hátt, Dönum til mikils sóma, og ný ríkisstjórn er brátt við völd. Menn kusu gömlu stjórnina í burtu meira vegna þreytu en málefna, en víst er að nýja ríkisstjórnin mun ekki stjórna Danmörku eftir óskum sínum eða loforðum. Skattabyrðin mun aukast til muna vegna loforða sigurveraranna og ESB er að sökkva dýpra í fúlan pytt. Danmörk stjórnast vitanlega af því sem gerist í ESB og með evruna ástkæru. Helle Thorning-Schmidt mun því ekki eiga sjö dagana sæla við stjórnvölin í Danaveldi, en hún er meira þekkt fyrir að spara sína eigin reikninga á kostnað fjöldans. Hún er jafnaðarmanneskja

Fréttaflutningur RÚV af kosningunum hefur verið misjafn. Viðtal við Svavar "Icesave" Gestsson um stjórnmál í Danmörku um daginn var til fyrirmyndar og gaf Svavar sanngjarna mynd og rétta af því sem er að gerast í Danmörku. En fréttastofa RÚV er alls ekki með á nótunum, eins og oft áður.

Fréttamaður Ríkisútvarpsins, Þorvaldur Friðriksson, fjallaði í gær um kosningarnar í Danmörku og talaði við einhvern Kristján Sigurjónsson sem starfar í Kaupmannahöfn. Hver Kristján er, var hvergi upplýst í fréttinni. En það hefði kannski verið áhugavert að vita. Hann er Íslendingur, sem búið hefur 7 ár í Danmörku og rekur þar fyrirtæki sem sérhæfir sig í ráðgjöf fyrir fyrirtæki og viðskiptastjórnum í Kaupmannahöfn. Það gerir menn nú ekki endilega að sérfræðingum í dönskum stjórnmálum, enda auglýsir Kristján hvergi að hann sé slíkur sérfræðingur. Þorvaldur hafði, að því er Kristján upplýsir, fengið nafn Kristjáns hjá öðrum manni á fréttastofunni og þannig var fundið álit Íslendings á kosningunum í Danmörku. Þetta eru greinilega mjög fagleg vinnubrögð!

Spurningin er, hvor Þorvaldur Friðriksson hafi yfirleitt sjálfur miklar forsendur til að fjalla um kosningar í Danmörku. En það sem hann kom m.a. að, var að Dansk Folkeparti, stuðningsflokkur fráfarandi ríkisstjórnar, „æli á útlendingaandúð", þannig að halda mátti að kosningarnar hefðu fjallað um okkur útlendingana. 

Vera kann, að þessi hataði flokkur í Danmörku geymi einhverja útlendingaandúð. En hana er svo sannarlega líka hægt að finna meðal manna úr öðrum dönskum flokkum, t.d. Socialdemokratiet. Verstu kynþáttahatarar sem ég hef hitt fyrir í Danmörku voru hreinræktaðir kratar.

En útlendingahatur í Danmörku er því miður í dag að mestu leyti skapað af öfgafullum múslímum sjálfum. Þegar menn eru skotnir á götum úti í uppgjöri múslímskra glæpagenga, þegar múslímar eru fremstir í glæpastarfsemi í Danmörku, þegar múslímar boða að þeir vilji ekki kosningar og heimta Sharia, þá skapa fáir rotnir einstaklingar vandamál fyrir heildina og þurfa enga hjálp frá Dansk Folkeparti til að skapa þá útlendingaandúð sem vera kynni að sé í Danmörku, en sem ég tel að menn tali meira um í lýðskrumi en af þekkingu. Vonandi gerir „fréttamaður" RÚV sér grein fyrir því að heimurinn er ekki eins einfaldur og hann heldur.

Múslímarnir á myndinni hér að ofan reyndu í gær að fá aðra múslíma til að kjósa ekki í þingkosningunum í Danmörku. Þessir kjánar eru meðlimir í öfgasamtökunum Hizb ut-Tahrir, sem eru bönnuð í mörgum löndum ESB. Þessi samtök eru t.d. í opinberu stríði við gyðinga og hafa meðlimir þeirra í Danmörku verið dæmdir í fangelsi  fyrir að hvetja til þess að drepa gyðinga hvar sem þá er að finna. Gyðingar eru nú meðlimir í Dansk Folkeparti, og er einn frambjóðandi þeirra í Kaupmannahöfn Finn Rudaizky, sem áður var í krati. Ekki þekki ég hann sem útlendingahatara, en Þorvaldur Friðriksson hefur talað, og enn einu sinni hefur verið logið að þjóðinni á RÚV, sem gerir sig daglega sekt um lélega og áróðursgjarna fréttamennsku.

Maðurinn sem talar við öfgamúslímana er frambjóðandi Dansk Folkeparti. Dagblaðið Politiken, sem birti myndina, greindi frá konu sem vildi vita hvað þessir menn væru að boða fyrir utan kjörstað. Þeir sögðust vera þarna því þeir vildu Sharíalög í Danmörku. Þá svaraði hún "En það viljum við ekki". Það er nú einfaldlega skoðun flestra Dana. Telst það ekki til útlendingaandúðar, heldur til lýðræðisástar.

Annir á forsetastóli

"Orðin, sem ég ætla ekki að endurtaka né vitna í, fóru því miður fram hjá forseta þeim sem hér stendur eins og verða vill því miður stundum í önnum hér á forsetastóli"

Ásta Ragnheiður "Ringmabell", plötusnúður Alþingis, 14.9.2011 kl. 15.00

"总统我的屁股，他是去卖我的所有冰岛"

Wang Gang Bang, kínverskur kommúnisti, 13.9.2011

Myndalegir múslímar

Nýlega sendi vinur minn mér frétt um kanadískan blaðamann, David Menzies, sem lenti í þeim ósköpum að vera barinn í andlitið af múslímakomu, þar sem hann tók mynd af henni fyrir slysni. Hann var með syni sínum á Time Square i Toronto og var alls ekki að taka mynd af konunni, en það var hins vegar skoðun hennar. Hún gekk á manninn og sagði honum að hann mætti ekki taka mynd af sér, því hún væri múslími. Ekki var hlustað á rök David Menzies um að hann hefði ekki verið að taka mynd af konunni og hópur múslima byrjaði að veitast að manninum og var myndavél hans eyðilögð og hann barinn. Ekkert dugði fyrir Davíð að kæra málið til lögreglu, sem vildi ekki aðhafast neitt vegna þess að "augljóst var að konan vildi bara slá myndavélina úr höndum" Davids, að því er lögreglumaður nokkur tjáði David Menzies. (Sjá t.d. hér). Merkilegt er, að Kanadamenn leyfi mönnum að slá myndavélar úr höndum annarra. Ég vona að þetta hafi ekki hent frændur mína í Vesturheimi.

Vinur minn sendi mér þessa frétt sem hann rakst á, og aðallega vegna þess ég hafði sagt honum frá svipaðri upplifun sem ég varð fyrir með syni mínum í sumar. Betri helmingurinn og dóttir okkar voru í Barcelona svo við drengirnir, sem heima sátum, fórum á Víkingaskipasafni í Roskilde, sem er skemmtilegur staður heim að sækja fyrir fornleifafræðing og 8 ár son hans.

Um eittleitið leitaði á okkur svengd og keypti ég ágætis fæði á veitingarstað safnsins. Ég var nýbúinn að taka mynd af syni mínum að borða ís, að ég munda vélinni í átt að smábátahöfninni. Myndavélin mín stóð á sér við fókusleit, og þegar ég loks næ mynd, gengur fyrir myndefnið fríður hópur múslíma, sem þið sjáið hér að ofan og í betri upplausn með því að klikka á myndina nokkrum sinnum.

Viti menn, einn mannanna vatt sér beint að mér þegar að ég er að setjast niður við borðið og segir við mig. "Sir, did you take a picture of us?" Ég svaraði, "No, you actually walked into my picture" og sýndi honum. Þá segir hann mér að eyða myndinni. Ég sagði, að það gerði ég ekki og bað hann meira ákveðið að ganga þegar frá borðinu okkar. Það gerði hann þegar ég stóð upp. Sá ég svo nokkrum mínútum síðar að hópurinn stóð og mældi mig út og benti á mig, en stuttu síðar gengu þeir svo á braut.

Ekki vissi ég að ljósmyndun væri bönnuð samkvæmt Kóraninum og vissi ekki að samtímamenn Múhammeð hefði átt Canon eða Nikon. Er það réttur múslíma að slá myndavélina úr höndum manna eða skipa fólki að eyða myndum? Hér í den tíð þegar fólk fór til Marokko með Sunnu og Útsýn, var það frekar að maður væri rukkaður fyrir að taka myndir af mönnum.

Ég tek þær myndir sem mér sýnist, og mér finnst myndin sem ég "slysaðist" til að taka, nokkuð merkileg. Hún sýnir áhuga manna á menningarheimi annarra þjóða. Hún er af fólki sem fer á söfn. En hvað olli því að karlarnir urðu vondir þegar þeir héldu að ég hefði nælt af þeim mynd fæ ég kannski aldrei að vita, en mig grunar að hinn hvítklæddi sem setti fingurklút í munn hafi verið mjög guðdómlegur og var fylgilið hans (lærisveinar) mjög á verði í kringum hann.

©  Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson