Hekluþankar

Er nokkur gata á Íslandi sem kennd er við Heklu? Ekki man ég eftir neinni slíkri í Reykjavík og ég þekki ekki svo vel til á landsbyggðinni.

Ein stórborga Evrópu getur hins vegar státað af því að hafa hana Heklu okkar í tveimur götunöfnum. Það er borgin Amsterdam, þar sem margt forfeðra minna ól manninn.

Göturnar Hekelveld og Hekla bera báðar nafn okkar fræga eldfjalls, en á miðöldum trúðu menn því að fjallið væri gátt helvítis.

Flestir íbúa Amsterdam hafa þó ekki hugmynd um hvað nafn götunnar Hekelveld þýðir. Staðanafnafræðingar telja að liðurinn hekel í þessu götunafni í Amsterdam sé orðið á hollensku fyrir lín, og skilja því nafnið sem línakur. Hekel getur þó líka þýtt hatur og óvild og einnig hatari (skylt orðinu ækel á dönsku og heck á ensku).  Þeir þekkja væntanlega ekki nafn Heklu eins og það var skrifað í 17. aldar ritum sem gefin voru út í Hollandi: Heckelfeldt. Þegar á 16. öld var farið að skrifa nafn fjallsins á ónákvæmum, prentuðum kortum Heclafiel eða Helafiel og fjörður einn kallaður Hekelfort var settur á sum 16. aldar kort.

Vandamálið er hins vegar, að Hekelveld í Amsterdam var áður díki, og áður en hús voru reist út í dýjamóa á trjábolum, var þarna vatn og örugglega lítið um línakra. Nú er er búið að fylla upp í díkið og Hekelveld er gata, að mestu leiti komin undir síðari tíma uppfyllingu og götuna Nieuwezijds Voorburgwal milli hins fjölfarna túristahelvítisins við Damrak og rómantíkurinnar við Singel-díki í Amsterdam.   

Hekelveld á 19. öld

Ég spurði nýlega hollenskan staðarnafnasérfræðing, hvar línakurinn væri sem Hekelfeld fengi nafn sitt af. Fátt var um svör. Þegar ég benti honum á, að hið forðum þrönga síki nærri Hekelveldt hafi heitið Kattengat (kattarrassgat), nafn sem hollenskir sjómenn gáfu einnig innhafinu Kattetgat við Danmörku, fór hann að hugsa. Tvö götunöfn úr danska ríkinu á 17. öld, og elstu heimildir um þessi götunöfn eru líka frá þeim tíma. Ég er enn ekki búinn að heyra frá honum. Kattarskammir og -rassar þeirra voru hér áður fyrr teng djöfulskap líkt og Hekla.

Strætið Hekelveld hefur lengi verið þekkt fyrir öldurhús og hórmang á síðari tímum og þegar ég fór um þessar slóðir síðast, sat ígulstór nakin kona í glugga einum í þessu "íslenska" stræti, svört sem Hekluhraun. Hún vinkaði vingjarnlega til karlkyns vegfarenda. Var mér þá ljóst hvers kyns var. Þetta var líklega portkona Helvítis.

Hin gatan í úthverfi Amsterdam, Hekla, sjá hér er frekar ný, og eiginlega bara lítill botnlangi með hringlaga bílastæði í hinu svo kallaða alpahverfi í vesturhluta Amsterdam, þar sem allar götur heita í höfuðið á fjöllum í ölpunum, nema gatan Hekla, sem gengur út úr Matterhorngötu.

Danir hafa auðvitað nokkrar Heklugötur. Þeir hafa vitanlega lík varðveitt Heklu í orðatiltækinu „gå du ad Heckenfeldt til" en líklega hefur danskan fengið þetta úr þýsku eða frá Hollendingum, ef dæma má hvað Jacob Grimm skrifaði um helvíti.

Heckenfeld eða Hekelveld, var auðvitað hinn versti staður, gáttir helvítis og hvaðeina, og það þykir ekki fínt að óska mönnum "að Heckenfeldt til" í Danaveldi.

Hér er mynd af Heklu í hollenskri útgáfu (frá 1706) af riti þýska lygamarðarins Didthmars Blefkeníusar (Blefken), frá 1609. Það rit taka menn enn nærri sér á Íslandi enda allt í því lygar og uppspuni. Á myndinni af Heklu í bók þessari eru menn bókstaflega að fara til helvítis. Arngrímur lærði vitnaði líka í hollenska gerð Heklunafnsins, Heckelfeldt í riti sínu gegn Blefkenslygum Brevis Commentarius de Islandia.

Hér til vinstri, getið svo þið lesið grein mína, Ved Helvedes Port, sem birtist fyrir mörgum árum í einu mest lesna tímariti í Danmörku. Greinin fjallar um Heklu og fornleifarannsóknir mínar í skugga hennar. Meira um þær síðar. Sjá einnig hér.

Hendur Rachmaninovs

Sergej Rachmaninovs var nokkuð fingralangur. Hann var aldrei tekinn fyrir það.  

Nýlega sá ég Íslendinginn Vladimir Ashkenazy í viðtali við leiðindagaurinn Sackur í þættinum Hard Talk á BBC. Þar sá heimurinn hve litlar hendur Valdi er með. Hann rétt getur spilað Rachmaninov með miklum teygjum. En enginn Íslendingur leikur þó betur en hann.

Aðrir hafa leyst vandamálið með litlar hendur og Rachmaninov:

Enn aðrir eru, sem eru með stutta fingur, litlar hendur og jafnvel lítil typpi, segjast hafa fundið upp brettið og jafnvel Rachmaninov:

Þegar ég borgaði Itzhak

 

Þegar Obama var settur á forsetastól var mikið um dýrðir í kuldanum í Washington. Strengjakvartett Itzhak Perlmans lék undir berum himni. En Perlman og félagar léku samt ekki. Vegna kuldans, hættunnar á að eyðileggja hljóðfærin og hendur sínar, var hljómlistin playback. Það var svo kalt við bakka Potamac ár, að ef Michael Jackson hefði troðið upp, hefðu nef og limir frosið og dottið af.

Síðast þegar ég hitti Itzhak Perlman var í Reykjavík, ég held vorið 1975.  Ég borgaði þá Perlman fullt af dollurum. Ekki úr eigin vasa. Ég var sendill hjá Ríkisútvarpinu, svona með skólanum. Ég var stundum sendur með tékka frá gjaldkera RÚV ofan af 5 hæð á Skúlagötunni til að borga fólki sem bjargaði Sinfóníuhljómsveitinni. Þessum flutningi ávísanna í bankann var ekki öllum treyst fyrir. Tékkann handa Perlman fór ég með í brúnni skólatösku niður í Landsbanka.

Þá voru mikil gjaldeyrishöft, jafnvel meiri en nú. Þegar ég var kominn niður í Landsbanka í Hafnarstræti, afhenti ég gjaldkeranum ávísunina og eyðublað og hann gretti sig. Svo gekk hann til æðri samstarfsmanna sinna og þeir litu gaumgæfilega á ávísunina og fóru svo bakatil til að ræða við sér æðri menn, og komu svo aftur eftir drykklanga stund. Þá var mér afhent búnt af dollaraseðlum, mest 20 og 100 $ seðla, sem ég setti í umslag sem á stóð Itzhak Perlman.

Hr. Perlman og kona hans voru þegar komin í bankann. Hann sat með stífa fætur sína og hækjur og var hinn ánægðasti  þegar ég afhenti honum peningana hans. Hann skjögraðist á fætur og sagði, „I am so very happy to see you", og ég svaraði eins og Klint Eastwood eða gyðingurinn í Feneyjum: „You better count your money Mr. Perlman". Perlman hló dátt og þakkaði mér mjög fyrir peningana.  Hann sagði að ég yrði einhvern tíma mikill bankamaður.

Hér spilar hann fyrir ykkur, án þess að þið þurfið að borga grænan dal:

Dr. Seuss um varnir Íslands

Margir þekkja þann merka mann Dr. Seuss, Theodor Seuss Geisel (1904-1991), teiknarann og rithöfundurinn heimsfræga, sem m.a. er frægur fyrir bækur sínar um Köttinn með höttinn, Fílinn Horton og Þegar trölli stal jólunum, sem ríkissjónvarpið sýndi sem teiknimynd í ein 20 ár á aðfangadag jóla og eyðilagði jól heillar kynslóðar íslenskra barna.

Á síðari heimsstyrjöld vann Dr. Seuss  við vinstri sinnað blað í New York, PM, þar sem hann teiknaði margar ádeilur á Hitler og meðreiðarsveina hans og þá sem ekki vildu berjast gegn hryðjuverkastjórn Hitlers. Sem Bandaríkjamaður af þýsku bergi brotinn var honum mikið í mun að sýna fram á trúnað sinn við Bandaríkin. Gagnrýnin var kom niður á ýmsum og fordómar ekki fjarri. Reyndar var Dr. Seuss oft mismunað vegna þess að sumir héldu að hann væri gyðingur.

Dr. Seuss teiknaði þessa mynd af nasistahættunni á Íslandi, þar sem Uncle Sam kemur okkur til bjargar. Nú er þetta allt liðin tíð, og heimurinn orðinn miklu friðsamlegri. Vinstri menn eru farnir að hatast út í gyðinga og vilja ekki ólmir í stríð eins og hann Dr. Seuss forðum.

Um Jónas

 

 

Jónas Kristjánsson hefur alltaf staðið í huga mér sem maður sem hataði mjög mikið. Kannski hef ég misskilið hann. Mér líkar margt af því sem hann hefur skrifað. En orðið gyðingur veldur honum greinilega miklum vanda. Andlegum frekar en stílfræðilegum.

Hér fyrr á árum í dagblöðum, sem hann ritstýrði og skrifaði í, var hatrið gegn Ísrael magnað. Jónas notaði rýtinginn óspart á gyðinga, og sagði þeim, þótt nær engir væru til á Íslandi, ærlega til syndanna.

Jónas heldur því nú fram, að "Orðið gyðingahatur sé notað til að hindra frjálsa umræðu um hættulegustu ríki heims". Eitt af þeim ríkjum, ef ekki það einasta, mun að sögn Jónasar vera Ísraelsríki. Hann hvetur svo menn til að hætta að kaupa vörur frá Ísrael.

Jónas kallar hins vegar smádeilur á Íslandi gyðingaofsóknir. Leiti maður að orðinu gyðingur og t.d. í þolfalli á bloggi Jónasar, www.jonas.is, má fljótt sjá að Jónas hefur Gyðingaþjóðina alla, nú og forðum, á hornum sér.

Jónas situr enn við sinn sama keip. Nú tjáir hann okkur, að í Ísrael sé ríkjandi Hitlerismi og að hann kaupi þess vegna ekki ísraelskt.  Reyndar held ég, að enginn maður skrifi meira um gyðinga en Jónas, nema vera skildi ég.

Jónas vitnar meira að segja í mig, og Johnny heitinn, rasistakúreka sem ég fékk sheriffinn af Bloggheimum til að gera útlægan af moggabloggi vegna gyðingahaturs. Það þótti Jónasi gott! .... en Jónas segist hins vegar vera á móti ritskoðunum á afneiturum Helfararinnar. Mig minnir líka að Johnny hafi afneitað helförinni.

Stundum veit maður ekki hvað gamli Jónas er eiginlega að fara. Hann skrifar líklega ekki mikið á tölvur sínar ef hann verslar ekki á einn eða annan hátt við hið vonda "hryðjuverkaríki" Ísrael, sem hann kennir við Hitler. Það er kannski ekki  INTEL INSIDE  í tölvunni hans Jónasar Kristjánssonar?

Er yfirleitt Intel Inside Jónas?

Eða er þetta eins og menn segja í Póllandi. Intel indide - Idiot outside?

 

P.s. ég fann ekki neina góða mynd af Jónasi Kristjánssyni. Nokkrar fann ég, en þær voru ekki góðar.  Ég vona að hann fyrirgefi mér myndina sem ég notaði í staðinn, sem tekin var í Jerúsalem síðast þegar ég var þar. Getið þið fundið mig á myndinni þarna mitt í Hitlerismanum?

Skríllinn eyðileggur líka fornminjar

 

 

Samkvæmt fréttum DV munu einhverjir mótmælendur við Alþingishúsið hafa farið inn á Alþingisreit, þar sem fornleifarannsóknir hafa verið í gangi og rifið þar upp fornleifar til að kasta í Alþingishúsið.

Fornleifafræðingurinn Vala Björg Garðarsdóttir, sem ber ábyrgð á rannsókninni, þorir ekkert að segja í einhverjum heigulshætti. Þetta er of alvarlegt mál til þess að þeir sem bera ábyrgð á rannsókninni geti ekki tjáð sig um það. Hvað ætlar Vala að skrifa í skýrslum sínum? Kannski: Fornleifar voru þarna, nú eru þær farnar.

Sem doktor í fornleifafræði krefst ég þess af Fornleifavernd Ríkisins og nefndum og Menntamálaráðuneyti, að fram fari lögreglurannsókn á þessum eyðileggingum og þjófnaði á fornleifum nú þegar.

Ef sökudólgar finnast ekki, er ljóst að „skríllinn", stuðningsmenn nýrrar ríkisstjórnar bera alla ábyrgð. Ríkisstjórnin, sem nú er í burðarliðnum, var þá hvött til valda af þjófum og skemmdarvörgum.

Þetta er ekkert annað en nútíma bókabrenna. Það er verið að eyðileggja sögu þjóðarinnar.

Hér , hér  og hér getið þið einnig lesið um hvernig fornleifar eru skemmdar í Jerúsalem. Eyðilegging Jerúsalems er líka enn í gangi.

Gyðingar á Grænlandi

Frá páskahátíð gyðinga í Thule

Það hljómar vissulega framandi, en það var engu að síður tilfellið. Þeir voru líka þar. Það var þó ekki stofnaður nasistaflokkur á Grænlandi til að stemma stigu við veru þeirra, líkt og gerðist meðal ýmissa dáindisdrengja á Íslandi, sem vildu Nýtt Ísland líkt og menn vilja í dag, enda Grænlendingar sjálfir fórnarlömb þjóðar sem telja sig betri en alla aðra. Já, ég á við Dani, sem höfðu mikið samneyti við Þýskalands nasismans, bæði nauðugir, en aðallega þó viljugir.

Fyrir fáeinum árum skrifaði ég grein á dönsku, sem má lesa hér í tímaritinu Rambam (12:2003), sem ég ritstýri nú, um þá gyðinga sem dvalið höfðu á Grænlandi í lengri eða skemmri  tíma fyrir 1970. Þeir voru margir þegar Bandaríkjamenn voru enn með stórar herstöðvar á Thule Air Base og í Søndre Strømfjord. Nyrstu guðsþjónustur gyðinga, sem sögur fara af, voru líklega haldnar á Thule Base fyrir 40-50 árum. Ég komst í samband við manninn sem fyrstur stóð fyrir helgihaldi meðal gyðinga í bandaríska hernum í Thule.

Fritz Löwe tálaus i snjóhúsi á Grænlandsjökli

 

Einn þeirra gyðinga er dvaldi á Grænlandi, áður en bandaríkjamenn komu, var Fritz Löwe (1895-1974), sem var samstarfsmaður jarðfræðingsins fræga Alfred Wegeners, þess sem setti fram landrekskenninguna. Fritz Löwe lenti í hremmingum á Grænlandjökli veturinn 1930-31 og kól á tám. Skera varð flestar tær hans af með vasahníf, og þurfti Löwe að kúra í snjóhúsi á Grænlandsjökli þar til voraði. Wegener dó hins vegar á ísnum í þessum rannsóknarleiðangri ásamt grænlenskum aðstoðarmanni. Síðar, er Löwe slapp frá Þýskalandi Hitlers, gerðist hann þekktur jarðfræðingur í Ástralíu.

Þetta og margt annað getið þið lesið um í grein minni um gyðingana á Grænlandi. Góða skemmtun.

 

Flogið hátt

Grein þessi birtist í fyrra í því ágæta riti Sagan Öll með titlinum "Flogið hátt lotið lágt".

 Fimmtíu ár voru liðin síðastliðið sumar frá því að nokkuð sérstætt loftfar sást á sveimi yfir Íslandi. Þetta var mannaður loftbelgur og flug hans var hið fyrsta sem farið var á slíku fari yfir Íslandi. Flugferðin átti sér stað sunnudaginn 23. júní 1957 í tengslum við Flugdag sem Flugmálafélag Íslands hélt. Flugmálayfirvöld höfðu fengið tilboð um sýningu á loftbelgsflugi frá hollenskum hjónum, Jo og Nini Boesman, sem þá voru orðin heimsfræg fyrir lofbelgjaflug sín víða um lönd. Ákveðið var að bjóða hjónunum hingað og komu þau með lofbelginn Jules Verne, sem var nýkominn úr sinni fyrstu för. Lofbelgir þessa tíma voru gasbelgir, frábrugðnir þeim belgjum sem mest eru notaðir í dag, þar sem notast er við heitt loft sem er blásið inn í belginn með gasblásara. Reyndar var líka notast við heitt loft í fyrstu lofbelgina á 18. og 19. öld en oft tókst illa til og belgir áttu það til að hrapa til jarðar.

Lent við Korpúlfsstaði 

Gasbelgur eins og Jules Verne var eins og stór blaðra fyllt með vetni. Vetnið í belginn fékkst á Íslandi í Áburðarverksmiðjunni í Gufunesi. Gasbelgir þessa tíma voru umvafðir sterku, stórmöskva neti sem tengdist burðarlínunum sem karfan hékk í. Þegar landfestar voru leystar og sandpokar tæmdir, steig belgurinn fullur af vetni til himins eins og lögmál gera ráð fyrir. Ef belgfarar vildu til jarðar töppuðu þeir hins vegar smám saman vetni af belgnum. 

Flugbelgnum Jules Verne var flogið frá Reykjavíkurflugvelli og lent var á túninu við Korpúlfsstaði. Ekki var því um langa ferð að ræða. Mikilvægur þáttur við þetta flug var póstur sá sem mönnum bauðst að senda með belgnum. Áhugafólki um frímerki, sem var fleira þá en nú, bauðst að senda bréfkort eða ábyrgðarbréf með belgnum. Bréfin og kortin voru stimpluð með sérstökum stimplum, sem síðar skal vikið að. Þegar sérstöku pósthúsi ballónflugsins á Reykjavíkurflugvelli var lokað klukkan þrjú eftir hádegi og umslög og kort höfðu verið stimpluð, var þeim vandlega komið fyrir í 10 kg póstpoka sem var lokað og hann innsiglaður. Í honum voru 2.480 bréf samkvæmt frétt Morgunblaðsins tveimur dögum síðar.

Belgurinn flaug svo af stað í góðu veðri og sveif austur fyrir borgina með Boesman-hjónin prúðbúin undir flugsamfestingnum. Þegar loftbelgurinn lenti við Korpúlfsstaði var þar margmenni sem tók á móti belgnum og reyndi að hemja hann þegar hann lenti. Allt gekk vel í þessari fyrstu belgför á Íslandi. Póstritari frá Pósti og síma fór með póstsekkinn að pósthúsinu að Brúarlandi í Mosfellssveit og voru kort og bréf, sem hollensku hjónin höfðu haft milli fóta sinna í mjög lítilli körfu belgsins, stimpluð móttökustimpli, og aftur í Reykjavík áður en bréfin voru send móttakanda.

Hollendingarnir fljúgandi

Boesmann hjónin, Jo (1914-1976), sem einnig kallaði sig Jan, John og Johan og Nini (fædd Visscher, 1918), höfðu bæði flogið síðan á  fjórða áratugnum. Reyndar flaug Jo ekki mikið á stríðsárunum. Hann var gyðingur og þurfti því að fara í felur. Hann hafði fyrst flogið loftbelg árið 1934 og hún árið 1937. Eftir stríð giftust Jo og Nini og fóru hjónin víða og flugu mismunandi flugbelgjum í fjölda landa. Oft var flug þeirra fyrsta flugbelgsflug sem

 

 

Mynd 1.  Loftbelgurinn Jules Verne tilbúinn til brottfarar á Reykjavíkurflugvelli. Sjóklæðagerðin og Belgjagerðin höfðu greinilega keypt sér góða auglýsingu á belgnum

 

Mynd 2.  Loftbelgurinn Jules Verne, með einkennisstafina OO-BGX, stígur til himins frá Reykjavíkurflugvelli. Belgurinn var búinn til í Belgíu hjá lofbelgjagerð Albert van den Bembdens og var fyrst skráður 31. maí 1957. Í körfunni standa Boesman hjónin prúðbúin að því virðist

flogið var í þessum löndum. Þannig voru þau fyrst til að fljúga lofbelg yfir Grikklandi árið 1952, á Jamaíku 1953, í Súrínam 1955, Suður-Afríku 1958, í Ísrael og Írak árið 1959, Malí 1963, Pakistan 1964, Júgóslavíu 1967 og Marokkó 1968. Á ferli sínum sem kapteinar á belgjum, fóru þau því víða og gaf Jo Boesman út þrjár bækur um ævintýri sín og flugbelgjaflug t.d. Wij waren en de Wolken (Við vorum í skýjunum) og seinni útgáfa þeirrar bókar  Luchtic Avontuur (Ævintýri í loftinu). Löngu eftir dauða hans var gefin út bókin Gedragen door de Wind (Á valdi vindsins) (1990) sem fjallar um 50 ára feril Nini Boesman, sem enn er á lífi. Bæði hjónin teljast til fremstu belgfara 20. aldarinnar.

Kaffiboð var munaður 

Mér sem er höfundur þessarar greinar og fæddur þremur árum eftir að þetta fyrsta ballónflug átti sér stað, þótti ávallt gaman að heyra um og skoða myndir frá ballónfluginu árið 1957 í myndaalbúmi foreldra minna. Faðir minn hafði, sökum þess að hann var ættaður frá Hollandi, komist í samband við ballónfarana og lenti í því að greiða götu þeirra og uppvarta þá á ýmsan hátt og varð úr því nokkuð amstur, enda ævintýrafólk oft fyrirferðarmikið. Myndir þær sem fylgja þessari grein voru allar teknar af móður minni og föður. Eins og fram kemur var ballónförunum boðið í íslenskt kaffiboð með tertum, smákökum og öllu tilheyrandi. Í Hollandi þekktust ekki slík kaffiboð og -borð á þessum tíma. Allt var enn skammtað og Hollendingar voru lengi of fátækir eftir Síðari heimsstyrjöld til að leyfa sér slíkan munað. Kökurnar féllu greinilega flugbelgsförum í geð og var ein rjómaterta móður minnar skreytt með mynd af lofbelgnum.

 

Mynd 3. Frá vinstri sitja Jacques Deminent vinur og samstarfsmaður Boesman hjónanna í Haag, Jo Boesman, standandi er móðir höfundar sem býður kaffi og kökur og til hægri við hana situr Nini Boesman. Ein hnallþóran var skreytt með mynd af loftbelgnum Jules Verne

 

Grunsamlegur Ballónpóstur

Hinn 8. febrúar 1958 skrifaði Jónas Hallgrímsson (1910-1975) forstöðumaður Manntalsskrifstofunnar í Reykjavík og frímerkjafræðingur einn af sínum mörgu frímerkjapistlum í Morgunblaðið. Fyrirsögn greinarinnar í þetta sinn var hins vegar aðeins frábrugðin því sem menn áttu að venjast í fáguðum frímerkjapistlum Jónasar: „Íslenzkur ‘ballón-póstur' falsaður" stóð þar: „Þess hefur orði vart hjá bresku fyrirtæki, sem sérstaklega er þekkt vegna sölu alls konar flugfrímerkja og umslags sem send hafa verið með sérstökum flugferðum, að það hefur haft á boðstólum póstkort sem á er stimplað, að þau hafi verið send með loftbelg þeim, er hóf sig til flugs á Reykjavíkurflugvelli 23. júní 1953 og tók með sér takmarkað magn af pósti ... Verð þessara póstkorti hjá fyrirtæki þessu er aðeins 15 shillings, en vitað er að verð þeirra bréfa, sem send voru með loftbelgnum fór ört hækkandi skömmu eftir að flugið átti sér stað og hafa umslög þessi komist í allhátt verð og að undanförnu verið seld á 350 kr. stykkið. -  Óneitanlega vakti það athygli manna, að komast að því hvernig þessu var háttað og skrifaði því safnari hér í bænum fyrirtæki þessu og bað um að senda sér eitt „ballón" umslag, en fékk það svar, að umslög þau sem send voru með loftbelgnum væru ekki fáanleg, en í stað þess var honum sent póstkort það er hér birtist mynd af, en það sem það sem strax vakti athygli, var það að í fyrsta lagi var kortið stimplað með venjulegum Reykjavíkur stimpli og dagsetningin í honum  - 26.6.1957 -  en eins og áður segir var haldinn flugdagur Flugmálafélagsins 23. júní 1957."

Skrýtin póstkort 

Ekki var nema von að Jónas frímerkjafræðingur hafi klórað sér í höfðinu þegar hann sá þessi skrýtnu póstkort. Til að fá stimpluð ábyrgðarbréf og póstkort á Reykjavíkurflugvelli þann 23. júní 1957 urðu menn að setja minnst 25 krónur á ábyrgðabréfið og 90 aura á póstkortin sín. Bréfin voru stimpluð með póststimpli Flugdags á Reykjavíkurflugvelli á framhlið en á bakhlið með póststimpli pósthúsanna á Brúarlandi og í Reykjavík.

Á framhlið bréfanna var einnig sérstakur sporöskjulaga stimpill lofbelgsfaranna, sem á stóð „The Hague Balloon-Club Holland, on board of the freeballon „Jules Verne", Ballooncomm[ander]. John Boesman." Á kortinu sem hægt var að kaupa í Lundúnum, var aðeins póststimpill pósthússins í Reykjavík með dagssetningunni 27.6. 1958, en engir stimplar á bakhlið eins og á bréfunum frá 23.júní. Á póstkortunum sem voru til sölu á 15 shillinga voru hvorki 25 kr. eða 90 aurar í frímerkjum. En þau báru hins vegar stimpil Jo Bosesmans, sem hafði verið notaður þann 23. júní, en þar fyrir utan var stimpill, sem á stendur: FLUG  MALAFELAG  ISLANDS: FIRST FLIGHT BY DUTCH BALLOON: Pilots: John & Nini Boesman, REYKJAVIK - 1957.

 

Mynd 4.  Stimplar ballónflugsins. Hinn opinberi (neðst) og stimpill sem notaður var á fölsuð umslög sem seld voru í London. Báða stimplana stimpluðu Boesman-hjónin í gestabók í Reykjavík 26. júní 1957

Ef þessi grunsamlegu kort, sem Jónas Hallgrímsson bar réttilega brigður á eru skoðuð nánar, er augljóst að einhverjir hafa reynt að gera sér belgflugið að féþúfu með vafasömum hætti. Vafalaust voru það Boesmann hjónin sjálf. Póstkortin bera stimpil þeirra, sem þau ein höfðu undir höndum, og íslenskan á einum stimplanna bendir ekki til þess að Íslendingur hafi staðið að gerð þessara korta.

Alvarlegt mál 

Þessi póstkort, sem enn eru á markaðnum, og sem valda því að menn erlendis og á veraldarvefnum telja ranglega að fyrsta flug loftbelgs á Íslandi hafi átt sér stað 26. júní 1957, en ekki þann 23. júní, bera oft myndir af þeim hjónum. Slík kort hafa vart verið til í miklum mæli á Íslandi og er því afar ólíklegt að aðrir en Boesman hjónin sjálf hafi verið að reyna að drýgja tekjurnar með minjagripasölu þessari.

Jónas Hallgrímsson hvatti árið 1958 yfirvöld til að rannsaka þessi dularfullu umslög og hann orðaði áskorun sína þannig: „Það gefur því auga leið, að um alvarleg vörusvik er að ræða eða jafnvel fölsun á verðmætum og vil ég eindregið vara safnara við að kaupa ekki þessi póstkort þótt þeir hafi tækifæri til ...Vegna þessa atburðar, ættu þeir aðilar sem að þessu „ballón" flugi stóðu, t.d. Flugmálafélag Íslands og póststjórnin, að taka þetta mál til rækilegrar rannsóknar og fá úr því skorið hvaðan þessi póstkort hafa borizt á frímerkjamarkað erlendis". 

Ekki mun það hafa gerst svo kunnugt sé. Þetta mál var reyndar smámál miðað við frímerkjamisferlismálið sem kom upp árið 1960. Nokkrir starfsmenn Pósts og Síma urðu þá uppvísir að því að taka gömul frímerki í stórum stíl úr geymslum Póstsins. Það mál var, þótt alvarlegt væri, ekki aðalskandallinn á Íslandi árið 1960. SÍS málið svokallaða var í algleymingi og var það meira að vöxtum en rauður loftbelgur og nokkur umslög.

 

Mynd 5. Tveir menn halda á póstpokanum sem flogið var með í lofbelgnum. Pokinn innihélt umslög heiðvirðra póstáhugamanna og -safnara, sem sáu fram á skjótan gróða af umslögum sínum sem send voru með loftbelgnum. Á þessum tíma þótti frímerkjasöfnum hollt og gagnlegt tómstundargaman, sem menn brostu ekki að eins og oft er gert er í dag. Sumir gerðu sér þá grillu að frímerki ættu eftir að verða góð fjárfesting, sérstaklega örfá umslög sem höfðu verið send í fyrstu ferð lofbelgs á Íslandi

 

Mynd 6. Starfsmaður Pósts og Síma heldur á innsigluðum poka með bréfum og kortum sem send voru með lofbelgnum. Árið 1960 var þessi og aðrir starfsmenn Pósts og staðnir að misferli með frímerki úr safni Póstsþjónustunnar. Hinir seku voru dæmdir í fangelsi og háar fjársektir fyrir að hafa stungið gömlum og fágætum frímerkjum, sem geymd voru í læstum skáp, í eigin frímerkjasöfn eða selt þau

Minnisstæð för

Hvað sem líður misferli með umslög og frímerki flugdaginn árið 1957, var ferð Boesman-hjónanna þeim minnisstæð. Nini Boesman gefur litríka lýsingu af því sem gerðist á Íslandi í endurminningum sínum sem gefnar voru út. Hún greinir þar frá flugi belgsins á flugdeginum og segist hafa verið í lofbelgnum Marco Polo, sem er misminni. Hún lýsir aðdragandanum og ferðinni og vandamálum við að fylla belginn með vetni frá Gufunesi, því ekki voru til nægilega mörg gashylki í Gufunesi til að fylla hann í einni umferð.

Hún minnist þess að Agnar Kofoed Hansen flugmálastjóri hafi boðið þeim belgflugshjónum í flugferð í Cessnunni sinni til að sýna þeim landslagið fyrir flugferðina. Hún lýsir Reykjavík úr lofti sem stórri litríkri blikkdós, þar sem sum þökin voru máluð ljósblá, önnur rauð, gul eða græn. Fólk vinkaði til hennar frá svölum sínum og húsþökum og hrópaði eitthvað sem Nini Boesman túlkaði sem „góða ferð".

Fúlskeggjaður villimaður 

En eitthvað hafa minningar hennar verið komnar á loft 32 árum eftir flugið. Hún lýsir lendingunni og segið að það hafi fyrstur komið á vettvang maður, með langt og mikið skegg. Hún hélt að hér væri kominn einhver villimaður og vissi ekki hvað á sig stóð veðrið. Svo tók sá skeggjaði til máls og tilkynnti henni á fínni ensku, að hún væri lent í landi Þingvalla, þar sem Alþingi hefði verið stofnað árið 930. Sá skeggjaði hafði verið í Kína í áraraðir en var nú sestur í helgan stein sem bóndi og umsjónamaður lítillar kirkju.

Sá skeggjaði gæti hafa verið sr. Jóhann Hannesson síðar prófessor við guðfræðideild Háskóla Íslands (1910-1976), sem var þjóðgarðsvörður á þessum tíma. Hann hafði verið trúboði í Kína og var með snyrtilegt skegg, en var langt frá því að geta talist villimannlegur. Ætlunin hafði verið að reyna að komast til Þingvalla, en belgurinn komst ekki lengra en til Korpúlfsstaða, þar sem hann lenti heilu og höldnu eftir tveggja og hálfs tíma flug. Þar var þegar saman komið margmenni er belgurinn lenti. Nini Boeseman lýsir því svo hvernig hinn skeggjaði maður létti henni biðina þangað til að bílar komu aðvífandi. Fyrstur á staðinn var „póstmeistarinn" sem spurði: „hvar er pósturinn"? og frú Nini Boesman segist hafa hafið póstpokann sigursællega á loft og fengið rembingskoss fyrir af póstmeistaranum, sem spurði hvor að ekki væri allt í lagi um borð. Hann ku svo hafa dregið fram flösku af ákavíti og hellt á mannskapinn sem skálaði fyrir ferðinni. Svona er sagan auðvitað skemmtilegri, þótt margt af því sem frú Boesman man sé greinilega misminni eða hreinar ýkjur.

Hvað varð svo um belginn Jules Verne? Hann breytti um nafn eftir hentugleikum en gekk einatt undir gælunafninu Le Tomate, eða tómaturinn. Hann var tekinn af skrá árið 1973 og var þá kallaður Pirelli þar sem hann flaug fyrir samnefnt dekkjafyrirtæki. 

 

Mynd 7. Loftbelgurinn nýlentur á Korpúlfsstaðatúni og margmenni tekur á móti honum

TF-HOT

Löngu síðar, eða 1972, var mönnuðum lofbelg aftur flogið á Íslandi. Það gerði ungur maður sem á menntaskólaárum sínum í Hamrahlíð hafði gert tilraunir með lofbelgi og geimflaug. Geimflaugin fór reyndar hvergi, þar sem geimflugasmiðirnir höfðu ruglast á tommum og sentímetrum á breidd eldsneytistanks flaugarinnar. Holberg Másson, einn geimskotsmanna, sem flaug loftbelg á Sandskeiði árið 1972 keypti síðar almennilegan flugbelg frá Bretlandseyjum árið 1976 og flaug mikið með farþega sumarið 1976. Meðal annars gafst mönnum möguleiki á því að fara í loftferðir með loftbelgnum TF-HOT á útihátíð við Úlfljótsvatn. Belgurinn var heitaloftsbelgur og því mjög frábrugðinn belgnum Jules Verne sem flogið var hér sumarið 1957. Reyndar var breskur belgfari, Dunnington að nafni, um tíma búinn að ræna heiðrinum af Holberg Mássyni, en þóttist hann vera fyrsti maður sem flaug heitalofts loftbelg á Íslandi árið 1988.

Hassi smyglað með loftbelg 

En ekki var önnur kynslóð loftbelgja á Íslandi laus við skandal frekar en sú fyrsta, en það mál var miklu alvarlegra en nokkur frímerki og fölsuð fyrstadagsumslög. Eigandi belgsins TF-HOT, Holberg Másson, sem einnig reyndi við heimsmet i lofbelgsflugi í Bandaríkjunum, smyglaði hassi með lofbelg sem hann flutti inn frá Bandaríkjunum til Íslands. Síðar, þegar þessi loftbelgsfari var búinn að afplána dóm sinn, varð hann fyrsti maðurinn á Íslandi til að tengjast tölvuneti og var reyndar líka frumkvöðull í pappírslausum viðskiptum fyrirtækja á Íslandi. Slíkar aðgerðir hafa síðan hafið sig í ólýsanlegar hæðir. Kannski eru miklu fleiri Íslendingar komnir í hörku belgflug án þess vita það. En ef menn eru í vímu í háloftunum er það vonandi frekar út af fegurð landsins en vegna kynlegra efna.

Síðastliðið sumar var flogið með lofbelg á norðanverðu landinu, til dæmis við hvalaskoðun, og þykir þetta greinilega ekkert nýmæli lengur. Sumarið 2002 var hér á landi svissneskur hópur frá verkfræðistofu með grænan belg sem þeir flugu um allt land (hægt er að skoða myndir þeirra á veraldarvefnum: http://www.inserto.ch/ballon/20022006/index.html# , þar sem líka er hægt að lesa greinagerð þeirra um ferðina).

Höfundur er fornleifafræðingur og hefur enn ekki flogið í loftbelg enda lofthræddur

Hamas hefur hótað þjóðarmorði í 20 ár

 

Ósamræmi á milli lista Al Jazeera yfir látin börn á Gaza og þess einhliða fréttaflutnings sem við höfum verið bombaderuð með síðustu vikurnar, var efni færslu minnar í síðustu viku. Ég hef fengið þó nokkrar heimsóknir vegna þessarar færslu, en enginn getur eða engan langar til að skýra ósamræmið. Skítkast og dónaskap er það eina sem stuðningsmönnum Palestínumanna á Íslandi er fært að stunda.

Það koma alls konar furðufuglar í heimsókn, til að segja mér til syndanna og kalla mig öllum illum nöfnum. Sumt verð ég að fjarlægja vegna stefnu moggabloggsins. Hatrið er greininga mikið í nafni stuðningsins við Palestínumenn. Einn félaginn, Þorsteinn Scheving Thorsteinsson, telur að gyðingar stundi trúarleg barnamorð sér til dægravalar. Það eru bersýnilega sterk rök sem "stuðningslið" Palestínumanna á Íslandi hefur. Gamall gyðingahatursáróður, nasistaklisjur og kjaftæði.

Einn af þeim sem líka kom í heimsókn var Hörður Þ., sem vitnar í miður áreiðanlegan fréttamiðil um litla stúlku, sem mun hafa fallið fyrir kúlum Ísraelsmanna og á síðan að hafa verið étin af hundum. Ég hef beðið Hörð um að útskýra fyrir mér af hverju þessi litla stúlka er ekki með á lista Al-Jazeera. Hörður hefur ekki svarað mér.

Þegar stéttarfélög kalla til mótmælafundar í dag í Háskólabíó og segjast ætla „mótmæla þjóðarmorði", kippi ég mér ekki upp við það. Þegar menn trúa fölsuðum fréttum, er ekki nema von að menn viti ekki hvað þjóðarmorð er og hvernig það er skilgreint samkvæmt alþjóðarlögum.

Það sem Hamas hefur hótað Ísraelum og gyðingum í 20 ár er þjóðarmorð. Furðar það nokkurn að slík samtök noti börn í baráttu sinni, ljúgi um fjölda fallinna (barna) og brjóti vopnahlé um leið og það hefur verið samþykkt, lýsi svo yfir vopnahléi sem enginn hafi samþykkt (og bróti það líklega einnig)?

Myndin er frá Noregi, þaðan sem flestir Íslendingar eru ættaðir. Þar notar maður líka börn í baráttunni, blóðug börn, sem alin eru upp í hatri. Ætli börn Palestínuvina á Íslandi séu alin upp í svona hatri líka?

Deyr barn tvisvar á Gaza?

 

Heimildir Al Jazeera eru athyglisverðar. Samkvæmt einum heilagasta bloggara moggabloggsins, Birgittu Jónsdóttur, hefur Al Jazeera birt lista yfir börnin sem hafa misst líf sitt á Gaza.

CNN og norski læknirinn Mads Gilbert héldu því fram, að þann 7. janúar hefði bróður kvikmyndatökumanns á Gaza látist í árás Ísraelsmanna.  Sjá http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/766468/ (bæði á íslensku og ensku).

Þessi drengur var nefndur á nafn í fréttinni og við sáum þegar hann dó og þegar verið var að greftra hann. Skoðið það aftur. Þetta átti að gerast miðvikudaginn 7. Janúar 2009.

Þann 7. 1. 2009 er Mahmoud Mashharawi (drengurinn sem dó) ekki á þessum lista, sem Al Jazeera hefur nú birt!

Það er hins vegar drengur sem heitir Mahmoud Khalil Al-Mashharawi á listanum þann 1.1.2009.

Samkvæmt fréttinni á CNN var Mahmoud drepinn þann 7.1.2009.  Samkvæmt CNN og kvikmynd um dauða drengsins, dó hann 7.1. 2009. En samkvæmt Al Jazeera, dó drengur með þetta nafn þann 1.1. 2009.

Undur og stórmerki. Ég skil ekkert í þessu! Annað hvort er eitthvað að fréttinni frá CNN, eða það er eitthvað að fréttinni frá Al Jazeera og hjá Birgittu. Kannski er líka eitthvað að Mads Gilbert, hinum frækna norska lækni.

Hvernig væri að ræða þetta á fundinum á Háskólabíói næsta sunnudagskvöld? Hvernig geta börn dáið/verið myrt tvisvar á Gaza?