Pepsi finnst á Ströndum

Ég er mikill áhugamaður um gosdrykki og skrifaði einu sinni pistil hér á blogginu mínu um hinn góða drykk Sinalco. Margir deildu nostalgíunni með mér. Minningarnar gusu upp, hressandi, bætandi og kætandi. Ekki var laust við að Sinalcodrykkjumenn hefðu bæði hraustlegra útlit og væru betur tenntir en þeir sem eru forfallnir kókistar.

Hér sjáið þið mynd af Pepsiflösku frá stríðsárunum, sem framleidd var af Sanitas. Nánar tiltekið er flaskan frá 1943, því 1944 var farið að nota amerískar flöskur. Líklega er flaskan úr Ingólfsfirði á Ströndum ein elsta Pepsiflaska sem til er á Íslandi. Ég tel að flaskan, sem ég fann í Ingólfsfirði á Ströndum, sé þjóðardýrgripur. 

Dropinn af Pepsi var dýr árið 1943. Í Nóvember 1943 tilkynnti verðlagsstjórinn að hámarksverð á flösku af Pepsi-Cola bæri að vera í hæsta lagi 1 króna.  Þá var krónan á svipuðu róli og danska krónan.  Ein dönsk króna árið 1943 er sama og 19,51 kr. í dag , það er að segja 456 íslenskar á núgengi (19.5.2009).

Nútímaauglýsingin kom til landsins með Pepsi-Cola. Menn höfðu aldrei séð neitt slíkt áður: Þjóðviljinn greinir frá þessu 28. júní 1944. 

Pepsi-Cola
Bæjarbúar hafa veitt eftirtekt nýstárlegu fyrirbrigði á Lækjartorgi. Í klukkuturninn er komin heljarstór mynd af flösku, svo stór að sæmilega sjónskýr maður sér hana allvel alla leið ofan af Arnarhóli. Þetta er auglýsing fyrir Pepsi-Cola, sem er fyrirmyndar svaladrykkur amerískur, ekki ósvipaður Coca-Cola.... En ekki verður sagt að þessi stóra auglýsing sé nein bæjarprýði — og frekar óþjóðleg, þótt hún væri fest upp á hátíð lýðveldisins.
Ó. Þ.

Þess má geta að ekki var einn einasti dropi í Pepsi í flöskunni þegar ég fann hana fyrir réttum 20 árum. Það gerði nú ekki mikið til, því ég hef aldrei verið neinn áhugamaður um Pepsi, þetta ropvatn sem varð til í Norður-Karólínu árið 1898 

Samkvæmt tímatalsfræði Pepsi vörumerkisins, varð Pepsi merkið á flöskunni frá Ingólfsfirði til árið 1906. Haldið er fram að merkið hafi breyst árið 1940. En auglýsingar í Bandaríkjunum frá 5. áratugnum bera nákvæmlega sama merkið og var á fyrstu flöskunum á Íslandi.  

Ef einhver hefur fundið tappann af flöskunni frá Ingólfsfirði á Ströndum, mega þeir hafa samband. Myndin af léttklæddu konunum er víst ekki frá síldarplaninu á Ingólfsfirði.

Bloggleyfi í leyfisleysi

Vegna báglegra (baugslegra) niðurstaðna Alþingiskosninga fer ég nú í smá bloggbindindi, meðan ég fer til lands öfganna, sem sumir kalla landið helga.

Það er greinilega ekkert sem ég get gert til að gera ringulreiðina á Íslandi meiri en hún er. Ég hef nú rembst í meira en tvö ár við að hafa mátulega neikvæð áhrif á þjóðmælaumræðuna og heimsmálin, og hvað kom út úr því?: Tvíhöfða kálfur, með einn haus sem fer með innantóma ESB möntru og hinn sem baular Nallann. Og það er ekki einu sinni mér að kenna.

Ég bið Herrann hæsta, Gjörvallan Ásgarð og góðar vættir að varðveita Íslendinga frá frekari útrásasvínaríi og að gengi krónunnar sé stöðugt næsta mánuðinn eða svo, meðan ég hvíli mig á vanabindandi eiturlyfi, sem sumir kalla blogg.

Jóhanna reddar þessu á meðan, ef ekki ein, þá með aðstoð túlka og hjálparkokka. ESB verður ekki komið á meðan ég hvíli mig á blogginu, en hér er mynd beint úr efri deild ESB. Fékk ég myndina frá Jóni Val Jenssyni, sem nýlega heimsótti ESB.

Jú og eitt enn, passiði ykkur á Sigurði Þór Guðjónssyni.  Hann er á launum hjá mbl.is við að espa menn upp í að blogga þegar þeir eru komnir í bindindi eða frí. Bloggið í hófi.

Þeir ganga ekki út úr þessu

 

Nú eru líklega aðeins ein samtök sem vilja Ísland í sínar raðir, og það er Arababandalagið. Svo geta menn tekið upp sjaríu sem gjaldmiðil.

Íslendingar gengu ekki út

Vei, Óðinn var gay !

Nú er "hinsegin- og kynjafræði" í tísku í fornleifafræðinni, á Íslandi að minnsta kosti, því þar eru menn stundum dálítið á eftir. Þessar bylgjur í fræðinni komu svo sannarlega aftan að square tradisjónalista eins og mér. Þær tröllriðu sumum fornleifadeildum, fyrir meira en áratug síðan. Ég leyfi mér að skýra uppruna þessara fyrirbæra sem tímanna tákn.

Samtímaumræðan hafði einum of mikil áhrif á fræðimennskuna. Femínismi var í tísku og gat, eins og við vitum, farið út í öfgar.  Þegar (kven-) mönnum vantaði ritgerðaefni varð kynjafornleifafræði oft fyrir valinu. "Hinsegin" fólk hefur líka lagt stund á fornleifafræði og leggur vitaskuld sitt gildismat á það sem þeim sýnist.  Það getur líka farið út í öfgar.

Nú vill svo skemmtilega til, að í tilefni af 10 ára afmæli Fornleifafræðingafélags Íslands er boðið til hinsegin- og kynjafundar á Þjóðminjasafninu kl. 13:00 á laugardag. Allir eru velkomnir. Á fundinn hefur verið boðið norskum fornleifafræðingi, Brit Solli, sem mun flytja eftirfarandi boðskap:

„Queering the Cosmology of the Vikings" - útdráttur: 

Ideas concerning eros, honour and death were central to the Norse perception of the world. Odin is the greatest war god, and associated with manliness. However Odin is also the most powerful master of seid, an activity associated with women. Seid may be interpreted as a form of shamanism. If a man performed seid he could be accused of ergi, that is unmanliness. Consequently Odin exercised an activity considered unmanly. How could Odin perform seid without losing his position as the god of war and warriors? This paradox is discussed from a queer theoretical perspective. On this basis a new interpretation of the so-called "holy white" phallic stones in western Norway is suggested. Most of these stones are associated with burials from the later part of the Scandinavian Early Iron Age. The temporal distribution of the white phallic stone correlates well with the increasing importance of the cult of Odin. There may be a cultic association between the cult of Odin and the burial practices involving white holy phallic stones.

Magnús Þór Hafsteinsson sendi þetta (sjá athugasemd)

 

Ég hef verið gildur limur í þessum félagsskap (Fornleifafræðingafélaginu), án þess að hafa mætt á einn einasta fund í 10 ár. Þar hefur ýmislegt verið að gerjast.  Ja, og næstkomandi laugardag kennir vissulega margra grasa.

Seiður er sagður shamanismi. Ég fellst á það, nema það hvað völur og seiðkerlingar og -karlar fyrri tíma þekktu ekkert svona fínt orð ættað úr Síberíu.  Shamanisminn blessaður, hefur nú líka heldur betur verið tískuviðfangsefni í fornleifafræðinni á undan queer og gender fræðum.

En að seiður (seid eins það er kallað í erlendum gandreiðar og hamskiptingakreðsum), sé eitthvað sem kvenkyns menn hafi einir haft einkarétt á, ætla ég nú að leyfa mér að draga í efa, enda er ég sjálfur mikill seiðkarl án þess að vera argur eða ragur. 

En ég vona að mönnum sé ljóst, að það er verið að rugla með svona pælingar í fornleifafræði vegna þess að Snorri Sturluson skrifaði um ergi seiðs, þegar hann var að lauma kristnum móralisma og kvenfyrirlitningu inn í rit sín heilum 300 árum eftir að seiðkerlingar voru að hrjá hetjurnar hans í Íslendingasögunum.

Ekki veit ég hvernig Óðinn, æðstur Ása, tekur því að vera vændur um ergi ("unmanliness"). Ég vona bara að Þór verði ekki queeraður á næstunni!

Kross og tappi, hvað lesa menn úr þessu?

En hvernig er hægt að ræða útbreiðslu hvítra ballarsteina í Noregi út frá queer theoretical perspective? Hvað þýðingu hafa hvít norsk steintippi eiginlega?  Eru þau eitthvað sem fá menn til að hugsa um ergi Óðins, eða voru steintippin vegleg mótefni gegn dylgjum um að Óðinn karlinn hafi verið, (eða sé), homse, eins og argir eru kallaðir í Noregi nú til dags?  Er Óðinn yfirleitt bara nokkuð kominn út úr skápnum í Valhöll? Af hverju kölluðu menn hann Geirlöðni, Vingni eða Tveggi?

 

Norskt stórtippi eða darraðr frá Járnöld?

Í Laxdælu (76. kapítula) er sagt frá eins konar fornleifafræði, sem sver sig í ætt við kerlingabækur eins og þær sem liggja á fornleifafræðinni á Íslandi eins og mara: "Síðan vaknaði Herdís og sagði Guðrúnu drauminn. Guðrúnu þótti góður fyrirburðurinn. Um morguninn eftir lét Guðrún taka upp fjalar úr kirkjugólfinu þar sem hún var vön að falla á knébeð. Hún lét grafa þar niður í jörð. Þar fundust undir bein. Þau voru blá og illileg. Þar fannst og kinga og seiðstafur mikill. Þóttust menn þá vita að þar mundi verið hafa völuleiði nokkuð. Voru þau bein færð langt í brott þar sem síst var manna vegur".

Fræðin geta verið hættuleg mannfólkinu. Það er greinilegt, að sumir fá meira "kikk" en aðrir út úr öllu því sem stendur upp á kant og líkist kústskafti eða agúrku. Misjafnt er manns gaman. Ég held að Æðstur Ása sé mér sammála um það.

Ef hægt er að losa sig við svona ruglfræði, þá stendur ekki á mér! Stundum finnst mér ég samt vera orðinn hálfsteinrunnin, eins og gamall hvítur steingöndull, þegar kemur að því sem fólk er að velta fyrir sér í fornleifafræði þessa dagana.

En þegar menn eru á annað borð að velta fyrir sér ergi Óðins, leyfi ég mér að mæla með þessum brúna (Brúni var eitt af mörgum nöfnum Óðins) og glansandi Gay-Odin. Ég get troðið honum endalaust upp í mig: http://www.gay-odin.it/

Íslensk útrás á 11. öld

Nú er verið sýna leikritið Auðun og Ísbjörninn. Þetta er nýtt leikrit eftir Soffíu Vagnsdóttur og það eru Komedíuleikhúsið sem frumflutti það fyrir nokkrum dögum. Sjá hér. Myndin hér að ofan er af leikurunum. Ég get því miður ekki farið og séð þetta leikrit, sem virðist hið áhugaverðasta. Góða skemmtun.

Áður en útrásasvínin eyðilögðu allt voru Íslendingar alltaf vitlausir í viðskiptum og forfaðir minn Auðun hinn vestfirski var enginn undantekning. Hann er sagður hafa heimsótt leirhausinn hér fyrir neðan og tekið með sér hvítabjörn til að gefa honum.  Leirhausinn er tilgáta um hvernig Sveinn Ástríðarson Úlfsson (1018-1074/76Ö), sem varð konungur Dana árið 1047, leit út. Er brjóstmyndin byggð á hauskúpu þeirri í Hróarskeldudómkirkju sem eignuð hefur verið einum mesta graðhesti á konungstóli í Danmörku.  

Auðun fór til Grænlands og keypti sér þar hvítabjörn fyrir allt sitt fé. Héldu menn fyrir vestan auðvitað að hann væri vitlaus. Hélt hann þá með bjössa til útlanda, fyrst til Noregs, þar sem hann hitti Harald konung Harðráða, sem ólmur vildi kaupa björninn fyrir sama verð og Auðun hafði gefið fyrir dýrið á Grænlandi. Auðun hafði ekkert viðskiptavit og áttaði sig ekki á að segja Norsaranum að hann hafið gefið tvöfalt meira fyrir björninn en hann gaf í raun. Auðun sagðist ætla með björninn til Danmerkur og gefa Sveini Konungi, sem var einn helsti óvinur Haralds.

Þegar í flatneskjuna og ölið var komið, varð Auðun forfaðir minn fljótt auralaus og gerir díl við slímugan gaur sem Áki hét og var hirðmaður Sveins Danakonungs. Áki segist myndu gera honum bjarnargreiða, sem menn þekktu enn ekki á Íslandi og þakkað Auðun honum það. Auðun selur Áka hlut í hvítabirninum fyrir vistir og gistingu. Fara þeir svo á fund Sveins með þetta hlutafélag sitt til að reyna joint venture við konung. Átti Auðun nú 50% í dýrinu og tel ég víst að það hafi verið óæðri endinn.  

Kóngsi sagði réttast væri að drepa Auðun, þar sem hann hafði heimsótt fjandmann sinn, Harald. En Sveinn var svo sannarlegur danskur og bauð betri díl en dauðann. Hann bauðst til að taka 50% hvítabjörn fyrir ekkert og gefa Auðuni grið fyrir bjarnarrass.

Af þessu má vera ljóst, að snemma uppgötvuðu erlendir menn að Íslendingar voru hundónýtir í viðskiptum, og er enn hlegið að því þegar Íslendingurinn seldi Áka hálfbjörn fyrir ekkert og Sveinn hafði af Auðuni óæðri enda Hvítabjörns Bjarnarsonar.

Þegar Auðun var næstum búinn að eyða öllu hlutafé sínu og var kominn í kast við einhverja munka sem vildu hafa af honum síðustu aurana í Rómarferð, segir Auðun við Svein.

"Braut fýsir mig nú herra."

Konungur svarar heldur seint: "Hvað viltu þá," segir hann, "ef þú vilt eigi með oss vera?"

Hann svarar: "Suður vil eg ganga."

Konungur segir þá hin frægu orð: "Fis du bare af! "

Auðun gengur nú suður í Róm og er hann hefir þar dvalist um stund tekur hann sótt mikla. Gerir hann þá ákaflega magran. Dr. Hrafn Sveinbjarnason áleit síðar að þetta hafi verið Salmonella Romana sem hrjáði Auðun.

Gengur þá upp allt féð sem eftir var og þarf Auðun að ganga ESB, þ.e.a.s að ganga um og betla fyrir mat sínum gegnum gjörvalla Evrópu. Hann er þá orðinn kollóttur (sköllóttur og er hér komin heimild fyrir DNA í skallanum á mér) og heldur ósællegur. Loks kemst hann til Danmerkur á páskum og lætur lítið fyrir sér fara og er hræddur við að láta konung sjá sig svo sneypulegan. Sveinn konungur sér hann og Auðun leggst flatur fyrir fætur honum, og þykir Sveini greinilega þægilegt að sjá svona íslenskan höfðingjasleikjuhátt og býður Auðuni strax með sér í jakúsi og gömul föt af sér. Síðar spyr Sveinn Auðun hvort hann vilji vera við hirð sína, en það afþakkar Auðun sem vill fara heim til Íslands, og það þykir Sveini skrítið samkvæmt sögunni, enda var altalað og líka þá, að þetta Ísland væri bölvað krummaskuð og eymdarbæli, þar sem allir dæju úr hor.

Kenndi Sveinn svo mikið í brjóst um aumingja Auðun, að hann gaf honum skip til Íslandsfararinnar. En Sveinn hafði þá að vísu stórgrætt á heimsókn Auðunar, sem sagði konungi allar þær merku kjaftasögur sem hann kunni af höfðingjum og heldra fólki á Norðurlöndum. Seldi Sveinn Adam af Brimum einkaréttinn og gaf Adam sögur þessar síðan út í metsölubók og í fjölda greina í Hjemmet, Familiens Journal og Ugens Rapport. Auðun fékk ekki krónu fyrir en sló tún og þúfur á Íslandi fram í háa elli.

And so what ?

Múslímum er illa við Anders Fogh Rasmussen.

Hafa múslímar tölu yfir þá sem illa er við þá sjálfa?

 

Múslimum illa við Anders Fogh

Ráðist á gyðingabörn í Reykjavík

 

Borgarleikhúsið styður Gaza með því að leika leikritið Sjö Gyðingabörn, leikrit sem breskir gyðingar og margir aðrir telja andgyðinglegt. Leikritið á að lýsa sögu Ísraelsríkis. Sem sögulegt verk er það hrein sögufölsun.

Leikritið, sem tekur tæpar 10 mínútur í flutningi, er eftir Charyl Churchill, sem lengi hefur  verið yfirlýstur stuðningsmaður öfgastefnu Palestínumanna, stefnu sem hefur komið niður á saklausum börnum í Ísrael  jafnt sem á saklausum börnum Palestínumanna.  

Leikritið var fyrst flutt í Royal Court Theater i London í janúar og febrúar. Nú er þessi einhliða óhróður kominn á svið Borgarleikhússins og verkið er notað til söfnunar fyrir bágstadda á Gaza.

En hvað hjálpar þetta litla haturstykki lostafulls leikritaskálds Palestínumönnum? Ekki neitt. Eins og einn breskur leiklistagagnrýnandi skrifaði:

Seven Jewish Children isn't art, it's straitjacketed political orthodoxy. No surprises, no challenges, no risks. Only the enclosed, fetid, smug, self-congratulating and entirely irrelevant little world of contemporary political theatre. Fresh air is urgently needed. But I'm not holding my breath.

Meanwhile, donating to Medical Aid for Palestinians seems a good idea. I just hope the supplies get through. Two weeks ago, the UN suspended all food aid to Gaza after 10 lorryloads of supplies, 3,500 blankets and 400 food boxes were stolen at gunpoint. By Hamas.

BBC hafnaði að flytja leikþáttinn í útvarpi fyrir skömmu, en BBC kallar ekki allt ömmu sína þegar kemur að því að halla á málstað Ísraels. Í þessu tilviki þótti mönnum þar á bæ samt nóg komið En í litlu Reykjavík lepja menn vitleysuna upp og þykir bara fínt og menningarlegt að sparka í eina lýðræðisríkið í Miðausturlöndum.

Væri ekki nær væri að sýna leikrit um harmleikinn á Íslandi. Harmleikinn um þjóðina, sem lætur útrásarliðið og stjórnmálamenn gabba sig aftur og aftur og aftur og aftur... Það hljómar jafnvel eins og góður farsi.

Myndin að ofan: Fáein fórnarlömb Hamas. Myndin hér fyrir neðan: Það sem menn styðja í Borgarleikhúsinu.

Búmm manni!

Aurahljóð

 

Fyrsta sinn sem ásjóna mín birtist í fjölmiðli var þriðjudaginn 11. nóvember 1969. Þá var ég rúmlega níu ára. Myndin af mér birtist þá í Vísi heitnum. Á baksíðunni, hvar annars staðar? Undir myndinni af mér og aurapúkunum í Myntsafnarafélaginu mátti lesa þetta:

AURAHLJÓÐ

Myntsöfnun færist nú mjög í aukana og er nú svo komið, að ýmsar gamlar islenzkar myntir eru fáséðar nema í söfnum, svo sem elztu eins- tveggja og fimmeyringar, krónur og tveggjakrónupeningar. Félag myntsafnara, sem stofnað var í fyrra, hélt nú um helgina skiptifund í Hábæ. Á myndinni sjást nokkrir félagsmenn virða fyrir sér gamla mynt. Eins og vænta mátti var á þessum fundi talsvert aurahljóð, hringl í koparhlunkum, sem kosta nú orðið par hundruð þeir sjaldfengnustu. Formaður Félags myntsafnara er Helgi Jónsson, smiður.

Ég man vel eftir fundum í nýstofnuðu Myntsafnarafélaginu fyrst í Hábæ og síðar í Oddfellow húsinu. Ég fór á þessa fundi með pabba, þó ég hefði ekki mikinn áhuga á mynt. Ég man líka, að þar heyrði ég fyrst orðin "helvítis gyðingurinn þinn", sem einhver óheflaður maður hreytti í föður minn vegna þess að pabbi vildi ekki selja honum pening á hlægilegu verði, sem þessi maður lagði til. Leigubílsstjóri nokkur, skemmtilegur karl sem alltaf var með olíuskán undir nöglum og jafnvel með olíugreitt hár, leiddi manninn í burtu og húðskammaði hann. Hann sást víst ekki mikið eftir það.

Ég skrifaði fyrstu ritsmíð mína, sem gefin var út, fyrir sýningarskrá myntsýningar félagsins í Bogasal Þjóðminjasafnsins, sem haldin var árið 1972. Ritsmíðin mín hét "uppáhaldspeningurinn minn" og fjallaði um Jóns Sigurðssonar gullmyntina frá 1961. Réttast er að greina frá því að sá gullpeningur var í meira uppáhaldi hjá föður mínum en mér, en hann hóf snemma myntsöfnun, jafnvel fyrir stríð í Hollandi.

Í myntsafnarafélaginu voru margir fyrirtaksmenn og vonandi er það svo enn. Annar formaðurinn, Helgi Jónsson smiður, var gamall neftóbakskarl með áhuga á öllu gömlu. Það var gaman að tala við gömlu mennina. Einn hét Guðbjartur og gekk  með forláta staf, sem ég er nú búinn að gleyma hvernig leit út. Þarna var líka Ungverji, dökkur og þéttur Magyari, sem reykti álíka svera vindla. Hann kom nokkrum sinnum í heimsókn á heimili foreldra minna. Eitt sinn kom  í ljós að fjölskylda þessa manns hafi verið verulega nasísk á stríðsárunum og faðir þessa manns hengdur fyrir samvinnu sína við Þjóðverja. Meðan hann lýsti því fyrir föður mínum og mér, lýsti kona hans fjálglega óbeit sinni á útlendingum og sér í lagi blönduðum hjónaböndum fyrir móður minni. Ekki mun þetta fólk hafa komið aftur á heimili okkar.

En sérstaklega man ég eftir Sigurjóni Sigurðssyni, sem var kaupmaður í lítilli hornverslun á Snorrabraut sem hét Örnólfur, sem frægur var fyrir að hafa opið um helgar í trássi við einokunarreglur sem stærri verslunarkeðjur höfðu komið á. Sigurjón var afar góður og vandaður maður, barngóður og góður vinur föður míns. Hann var einn af þessum mönnum sem maður man alltaf eftir, því það var eitthvað gott yfir andliti hans. Hann kom oft í heimsókn til að skoða myntir föður míns.

Harmleikur í Borgarleikhúsinu og á RÚV

 

Nú flytur Borgarleikhúsið leiksýningu um Rachel Corrie, sem lést af slysförum þegar hún tók þátt í aðgerðum á Gaza árið 2003. Rachel Corrie var ekki friðargæsluliði eins og haldið hefur verið fram á RÚV og í tengslum við auglýsingar á leiksýningunni í fjölmiðlum. Hún var liðsmaður í samtökum, sem hafði og hefur einhliða skoðun á málefnum Miðausturlanda. Það er ekki  gott veganesti fyrir friðargæsluliða á þeim slóðum. Í augum Rachel Corries var Ísrael skúrkurinn og Hamas sakleysið uppmálað.

Fréttastofa RÚV birtir fréttir af þessari leiksýningu og Bogi Ágústsson var á Morgunvaktinni, með yfirborðskenndar upplýsingar um örlög Corries. Einnig var sýnt frá leiksýningunni í sjónvarpsfréttum kvöldsins. Því miður er áróðurinn einhliða og sannleikanum ábótavant í þessum umfjöllunum ríkisfjölmiðilsins á Íslandi.

Þegar stuðningshópur sá sem Corrie tilheyrði, og aðrir fréttamiðlar Hamas greindu frá því sem gerðist árið 2003, fór fram fólskuleg fréttafölskum. Myndum og kvikmyndum af atburðinum var breytt. Myndir teknar að morgni vour birtar og því haldið fram að þær væru teknar síðla dags. Dauði Corrie varð að leikatriði í svikamyllu fréttafölsunar Palestínumanna. Þetta er hægt að lesa um víða á netinu.

Rachel Corrie var ekki myrt af Ísraelsher, hún lést af slysförum í tengslum við blinda og einhliða baráttu sína fyrir Palestínumenn. Samtök þau sem Rachel Corrie barðist fyrir er einum um að kenna hvernig fór.

Leitt er að sjá að Fréttastofa RÚV hafi ekki gert málinu betri skil í gær og dag. Menn hefðu t.d. getað haft samband við Ísraelsk stjórnvöld og samtök til að heyra þeirra skoðun á slysinu og á þeirri rannsókn sem fór fram og sem t.d. er lýst hér eða hér.  Svo birtist þessi grein í dag, þar sem hægt er að lesa yfirlit yfir allt ósamræmið í sögunni um Rachel Corrie.

Bogi Ágústsson, hvar eru siðareglur þínar og starfsmanna þinna? Af hverju leitar þú og þeir ekki allra fáanlegra upplýsinga um þetta mál? Nóg er til af þeim - ef maður vill finna þær. Fer kannski fram vísvitandi sniðganga og ritskoðun hjá RÚV?  Vandamálið meðal starfsmanna Boga Ágústssonar er þó frekast, að þeir hafa ekki áhuga á sannleikanum þegar fréttir varða Ísrael á annað borð. Það hefur sagan sýnt okkur.

En sorglegast er þó að sjá, að Borgarleikhúsið sé gert að vettvangi fyrir leikrit sem byggir á lofsöng á hatri og ofstopa. Leiklistagyðjunni hefur enn einu sinni verið nauðgað. Það er líka harmleikur. Þó Rachel Corrie hafi verið tekin í dýrlinga tölu meðal þeirra sem telja sig eiga einkarétt á réttlætinu og sé nú píslavottur Hamas, þá var hún því miður enginn friðarengill.

Garden Party Pooper

 

Nýlega lýsti hljómsveitarstjóri gleðihljómsveitarinnar Mezzaforte því yfir að hljómsveitin léki ekki í Ísrael.

Í íslenskum fréttum hljómaði þetta svo:

Eyþór Gunnarsson hljómborðsleikari sveitarinnar segir aldrei neitt annað hafa komið til greina en að afþakka boðið vegna hernaðaraðgerða Ísraela undanfarið. Hann segir Mezzofortemenn þó vera nokkuð bjartsýna á árið 2009 en sveitin hefur spilað á 20-50 tónleikum á ári undanfarið.

„Við erum með umboðsskrifstofu í Þýskalandi og þetta boð kom í gegnum hana. Við spurðum nú ekkert nánar út í hvað þetta væri þar sem það kom aldrei til greina að þiggja boðið," segir Eyþór. Sjá hér

Ég hafði samband við Catherine Mayer umboðskonu hljómsveitarinnar í dag. Hún vissi ekki um þessa afstöðu hljómsveitarinnar og vissi ekki til þess að þeim hefði boðist tilboð frá Ísrael. Hún kom algjörlega af fjöllum. "I was not aware of this, var svar hennar við spurningu minni um hvort tilboð hefði komið til Mezzoforte um tónleikahald í Ísrael.

Ég hafði einnig samband við tvær helstu jazzhátíðir í Ísrael, eina í Tel Aviv, sem haldin verður nú í lok febrúar og aðra sem haldin verður í Eilat í ágúst. Þar á bæjum könnuðust menn ekki við að hafa boðið eða falast eftir Mezzoforte. Þeir könnuðust þó vel við hljómsveitina og vonuðust eftir því að hún léti ekki stjórnast af stjórnmálum í framtíðinni. „Hver veit, hljómsveitinni yrði kannski einhvern tíma boðið til Ísrael", sagði talsmaður hátíðarinnar í Eilat.

En hvaðan gæti Mezzoforte annars hafa fengið tilboð frá Ísrael?

Eyþór Gunnarsson getur kannski upplýst hvaða aðilar í Ísrael vildu fá Mezzoforte til að leika í Ísrael, fyrst yfirmaður umboðsfyrirtækis hljómsveitarinnar veit það ekki? En eins og Eyþór G. sagði, Við spurðum nú ekkert nánar út í hvað þetta væri.