Wer im Glashaus sitzt, sollte nicht mit Steinen werfen

Ummæli illa upplýsts fréttamanns á RÚV, (og eru hann einn margra slíkra), hafa dregið dilk á eftir sér. Svo virðist sem í austurríska handknattleikssambandinu, Österreichischer Handball Bund, séu menn jafn sögulausir og starfslið RÚV, því sambandið "ætlar að leita réttar síns" út af ummælum íslenska fréttamannsins sem lýsti  íslenska landsliðinu sem "þýskum nasistum sem slátruðu Austurríkismönnunm árið 1939".

Fáum hlutina á hreint: Þó svo að menn séu fádæma illa að sér á Fréttastofu RÚV, visir.is sem og á sænskum og þýskum fjölmiðlum, þá réðust Þjóðverjar ekki á Austurríki árið 1939 og Austurríkismönnum var aldrei slátrað. Þeir tóku hins vegar þátt í slátruninni. Innlimum Austurríkis í Þýska Ríkið átti sér stað í mars 1938 og hét sú innlimun Anschluss, sem Austurríkismenn tóku að mestu leyti með stillingu. Síðar kusu Austurríkismenn að tilheyra Þýskalandi í frjálsum kosningum, og allir vita líka að Adolf Hitler kanslari Þýskalands var Austurríkismaður.

Íslenska landsliðið slátraði ekki einu sinni Austurríkismönnum, eins og þýski herinn slátraði gyðingum og í þeim her voru Austurríkismenn, og foringi þeirra var Austurríkismaður. Ekki veit ég hve margir handknattleiksmannanna úr liðunum á myndinni efst, sem hittust á Makkabí-leikunum, heimsleikum gyðinga, í Berlín haustið 1936, fórust í helförinni. En ef til vill voru slátrarar þeirra í þeim liðum frá Þýskalandi, Danmörku, Austurríki og Svíþjóð sem kepptu í handbolta í febrúar árið 1938 í Þýskalandi?

Nasistabolti árið 1938. Þýskaland vann mótið og innlimaði mánuði síðar Austurríki.

 

Anschluss varð til þess að gyðingar í Austurríki misstu öll sín réttindi, og síðar var þeim sem ekki tókst að koma sér í burtu ekið í fanga- og útrýmingarbúðir. Vonandi veit Austurríska Handknattleikssambandið þetta. Stundum er ég í vafa um, hvort nokkur viti þetta á fréttastofu RÚV, því þar er enn slíkur óheyrilegur áróður í garð Gyðinga og þjóðríkis þeirra, sem m.a. varð til vegna árásar Þjóðverja á Austurríki og meðreiðar Austríkismanna í helförinni. Halda mætti að annar hver í ungliðadeild fréttastofu RÚV væri öfgafullur gyðingahatari.

Austurríska handknattleikssambandið getur vart leitað réttar síns yfir fávisku Íslendings hjá ríkisfjölmiðli, en ef menn þar á bæ eru jafn illa af sér í morðsögu nasismans, þá ættu þeir að minnast þeirra gyðinga sem bannað var að stunda íþróttir eftir Anschluss í mars 1938 og sem síðar voru sendir í dauðann af Þjóðverjum og meðhjálpurum þeirra, Austurríkismönnum, sem tóku svo um munar þátt í helförinni! Það verður ekki af þeim skafið.

Nú þegar Björn Bragi Arnarsson, sem hlýtur að hafa verið fallisti eða tossi í sögu, ef hún hefur þá yfirleitt verið kennd í þeim skólum sem hann sótti, er búinn að biðjast afsökunar, væri kannski við hæfi að Österreichischer Handball Bund bæðist einnig afsökunar á vankunnáttu sinna manna á sögu landsins.

Og hvenær baðst svo austurríska handboltasambandi afsökunar á þessu framferði í Vín í maí 1937 ? Þetta vara greinilega mikil nasistaíþrótt sem laðaði að sér öfgar - og gerir því miður enn. Þetta gerist einnig í öðrum íþróttagreiningum. Sjá hér og neðst, þegar króatískur leikmaður heilsaði að hætti fasista eftir leik við ... Íslendinga.

Þegar þaga á Ísrael í hel ...

UNESCO, menningarstofnun Sameinuðu Þjóðanna, bannaði á síðustu stundu sýningu um Ísrael sem opna átti 20. janúar næstkomandi í aðalstöðvum stofnunarinnar í París.

Sýningin, sem ber heitið "People, Book, Land - The 3,500 Year Relationship of the Jewish People and the Land of Israel", er unnin af Simon Wiesenthal stofnuninni í samráði og samvinnu við UNESCO og aðra aðila. Búið var að bjóða til sýningarinnar en hryðjuverk innan UNESCO veldur því að hætt hefur verið við sýninguna, alveg eins og gert er við myndlistasýningar sem þykja of klámfengnar.

Ísrael og sýning um ríkið og þjóð gyðinga fer fyrir brjóstið á öfgamúslímum og mörgum stuðningsmönnum þeirra á Vesturlöndum - og samkvæmt nýjustu fréttum eru það einnig viðrini í stjórn Obama sem standa á bak við bannið á sýningunni.

Sannast hér með að allur heimur araba og múslíma vill Ísraelríki feigt og reynir að koma í veg fyrir að heimurinn geri sér grein fyrir því að landið hefur verið kjarni tilveru Gyðinga í meira en 3500 ár.

Forstöðumaður Simon Wiesenthal stofnunarinnar, Rabbí Marvin Hier hefur  m.a. sagt:

UNESCO er ekki ætlað að vera ritskoðunarstaður ... stofnuninni er ekki ætlað að neita einni þjóð um sögu sína" 

Nú eru gyðingar ekki myrtir í útrýmingarbúðum í Evrópu eins og fyrir 70 árum síðan, en reynt er með öllum ráðum að útrýma sögu þjóðarinnar, sem líka markaði spor í löndum eins og Sýrlandi, sem nú er verið að eyðileggja - ja með blessun UNESCO, sem heldur ekki sagði neitt þegar einræðisherra Sýrlands byggði hraðbraut til flugvallar Damaskusborgar og ruddi burt stærsta grafreit gyðinga í Miðausturlöndum. Saga UNESCO er ljót og stútfull af tvískinnungi og hatri.

Sjá frekar hér

Kamban og gyðingurinn Thalmay

Í gær skrifaði ég ritdóm um bók Sveins Einarssonar um Guðmund Kamban og lýsti óánægju minni með það að hann virðist ætla sér með bók sinni að hreinsa nasistann Guðmund Kamban. Sveinn segist þó ekki hafa notað heimildir sem hann fékk aðgang að um morðið á Kamban, því honum, eins og öðrum, voru settar strangar, danskar reglur um birtingu þeirra upplýsinga. Í samtali á ÍNN kom þó í ljós að Sveinn hefur að mínu mati lesið skjöl danska dómsmálaráðuneytisins, þó hann um leið segðist ekki hafa nýtt sér þau. Sveinn gæti vel hafa lýst því sem í skjölunum stendur, án þess að nefna nöfn. En hann velur að láta menn lifa í mýtunni um Kamban, sem veldur því t.d. að starfsmaður lygaveitunnar RÚV kallar "morðingja" Kambans múgæsingarmann. Hvaðan hefur lygaveitan þær upplýsingar?

Þegar Simon Wiesenthal stofnunin krafðist rannsóknar á máli stríðs-glæpamannsins Eðvalds Hinrikssonar árið 1992 brugðust ýmsir einstaklingar heiftúðlega við. Þeir vildu ekki heyra sannleikann, sem þó kom fram að lokum. Leifur heitinn Sveinsson lögfræðingur æsti sig mjög og ritaði dómsmálaráðuneyti Dana bréf , þar sem hann krafðist þess að ráðuneytið svaraði þremur spurningum um dauða Kambans.  Dauði Kambans var greinilega sumum á Íslandi meiri harmdauði en allir þeir gyðingar sem Mikson og félagar hans myrtu í Eistlandi.

Ég bið lesendur mína  vinsamlegast að lesa frásöguna af Jacob Thalmay í ritdómi mínum á Fornleifi í gær. Ég er ekki eins viss um og Sveinn Einarsson í sápuþvætti sínum á Kamban, að Kamban hafi ekki borið blak af nasista-ofsóknum Þjóðverja. Kamban var í félagsskap sem fyrirleit gyðinga. Kamban hefði ekki fengin sýknudóm hefði hann ekki verið skotinn. Svo einfalt er það mál. Lesið einnig um Kamban og Kalkúnann

Hans Draeger og Vidkun Quisling

 

Myndin efst sýnir Kamban með Dr.h.c. Hans Draeger (t.h.) sem var yfirmaður Nordische Verbindungs-stelle, sem sá um áróður nasista á Norðurlöndum. Myndin neðst sýnir Draeger med Quisling og enn neðar með landssölu-manninum Scavenius í Danmörku. Einkunnarorð Draegers voru "Evrópa fyrir Evrópubúa". Draeger kom að stofnun Institut zur Erforschung der Judenfrage. Kamban kunni svo sannarlega að velja sér vini við hæfi.

Hans Draeger (t.v.) og Scavenius (t.h)

Lesið einnig um

Kalkúna Kambans

Uppbyggileg lesning?

Maður verður að velta því fyrir sér, hvort Mein Kampf sé uppbyggileg lesning fyrir aldraðar götusölukonur eða aðra. Í Egyptalandi seldist þessi bók að minnsta kosti vel þegar Múslímska bræðralagið var við völd og þegar Íslendingar heimsóttu þá á friðarráðstefnur. Íslensk kona, Sigrún Amína er bóksali í Kaíró. Kannski hefur hún selt þessa bók? Á Gaza hefur Hitler-skruddan einnig verið á listum yfir mest lesnu bækurnar.  

Í minningu Miksons - Myndir á sýningu

Hannes Hólmsteinn Gissurarson bloggvinur minn bauð mér fyrir fáeinum dögu á sýningu í Reykjavík. Boðið kom með mjög stuttum fyrirvara, sem útilokaði að ég kæmist án mikils kostnaðar.

Sýningin opnar í dag, því í dag er er minningardagur fórnarlamba alræðis í Evrópu, sem Evrópuþingið hefur valið að mörgum forspurðum. 23. ágúst 1939 er dagurinn, þegar Hitler og Stalín gerðu með sér griðasáttmála. Í Þjóðarbókhlöðunni verður að því tilefni myndasýning sem ber nafnið „Heimskommúnisminn og Ísland". Þar verða sýndar ýmsar myndir úr bók Hannesar um íslenska kommúnista. Dr. Mart Nutt, þingmaður og sagnfræðingur frá Eistlandi, og dr. Pawel Ukielski, forstöðumaður safnsins um uppreisnina í Varsjá 1944, flytja erindi um örlög landa sinna undir oki nasisma og kommúnisma.

Hannes með Dr. Nutt. Eitthvað er Hannes hugsi.

En því miður gerist það í Eistlandi, Lettlandi og Litháen, að helförin gegn gyðingum sem margir íbúar þessara ríka tóku þátt í og þurftu ekki að láta skipa sér það, er gert lítið úr minningunni um Helförina (Shoah) og úr minningadegi um helförina sem ekki er 23. ágúst. Evrópuþingið hefur valið þennan dag í óþökk gyðinga.

Til að vekja áhuga á fórnum íbúa þessara landa undir kommúnismanum, er vísvitandi og skipulega gert lítið úr helförinni og þætti Eista, Letta og Litháa í henni. Nýlega var opnað hersetusafn í Tallinn,  þar sem fer fram mikil sögufölsun.

Forsetar Eistlands og Þýskalands gleðjast fyrr í sumar yfir því að nú er búið að setja samasemmerki á milli voðaverka nasista og kommúnista á Hersetusafni Eistlands. Það er gert með lítilsvirðing við minningu þeirra gyðinga sem myrtir voru af Eistum, Lettum og Litháum verið mikil og skipulega er reynt að gera lítið úr þeim morðum til að hefja minninguna um þjáningar Eista, Letta og Litháa. Á safninu eru engar upplýsingar um stríðsglæpi Evalds Miksons, en til er bók á bókasafninu sem er ensk útgáfa á ævisögu Miksons sem rituð var af Einar Sanden i Cardiff.

 

Um leið leyfa þessir ríki í dag göngur SS-liða sem taldir eru til þjóðhetja því þeir börðust gegn kommúnismanum. Menn sem gerðu útrýmingu gyðinga í Litháen og fjöldamorð annarra gyðinga í landinu möguleg hafa verið teknir í dýrlinga tölu. Með SS-liðum marséra nýnasistar og aðrir öfgamenn. Gyðingum er enn í þessum löndum, sem Íslendingar studdu svo dyggilega, kennt um ófarir þjóðanna undir kommúnismanum.

Gyðingahatrið lifir góðu lífi í Litháen, Lettlandi og Eistlandi við hlið annarra fordóma. Öfgar gegn samkynhneigðum er ekki minni í Eistlandi, Lettlandi og Litháen en þeir eru í Rússlandi Pútíns. Það er hættulegt að vera samkynhneigður í Litháen.

 

Hverja eru Eistar að reyna að blekkja 

Mart Nutt sem heldur fyrirlestur í Þjóðarbókhlöðunni er, þótt að hann sé í Mannréttindanefnd í ESB, flokksbundinn í Pro Patria/Res Publica sambandinu, stjórnmálaflokki sem m.a. lítilsvirðir réttindi samkynhneigðra. Vonandi kemur Dr. Nutt inn á þau mannréttindabrot í landi sínu.

Er forsætisráðherra Eistlands, Andrus Ansip, hélt fund með bandarískum gyðingasamtökum árið 2011 sagði um hann m.a. þetta um minningarreitinn og -samkomurnar Sinimäed og þá sem þar safnast saman:  

"But they have nothing to do with Nazi ideology," Ansip said. "Portraying a memorial event to the war dead as a sign of neo-Nazi tendencies as some have done is deeply offensive to all Estonians. Our country suffered greatly under Communism and Nazism alike." (sjá hér)

Þessi mynd og myndirnar sem fylgja neðar sýna hvernig Eistar minnast þeirra sem þurftu að líða undir kommúnisma og nasisma. Hverja eru Eistar að reyna að blekkja? Morðingjar gyðingar þjóðhetjur Eystrasaltslandanna? (lesið einni hér)

Ég leyfi mér einnig að benda lesendum mínum á www.defendinghistory.com þar sem hægt er að lesa um illa þróun í þeim löndum sem Íslensk yfirvöld studdu við bakið á til að komast undan oki Sovétsins. En sjáið hvað er að gerjast! Bið ég einnig lesendur mína að lesa þessa grein mína þar: http://defendinghistory.com/take-off-your-hat-this-is-not-the-synagogue/36029

 

Varnaðarorð til Hannesar Hólmsteins 

Ég leyfi mér enn fremur að vara vin minn Hannes Hólmstein Gissurarson við því, að draga hvaða persónu sem er til Íslands til að fremja samlíkingar á voðaverkum Stalíns og Hitler, sem sameiginlega áttu mörg mannslíf á samviskunni, en aðferðirnar og málefnin voru mismunandi.

Ef Sovétmanna hefði ekki notið við, hefði þjóðarmorð nasista orðið stærra. Eistar, Lettar og Litháar tóku þátt í því þjóðarmorði. Þótt þeir hafi þurft að þola mikið undir kommúnismanum, var það EKKERT í samlíkingu við það sem gyðingar þurftu að þola.

Ég bið menn að minnast þess þegar þeir nota ljótustu sár sögunnar sem pólitísk vopn - eða skálkaskjól - og skoða svo myndir af því hvernig Eistar minnast hetja sinna.

Ég bíð dr. Mart Nutt líka á þessa sýningu, sem ég kalla Í Minningu Miksons. Framganga íslenskra og eistneskra stjórnmálamanna í hans máli gleymist seint. Hún var ekki minna alvarleg en samvinna íslenskra afdalakomma við Moskvu.

Þetta merki telur Mart Nutt mannréttindafrömuður frá ESB að sé í lagi. Þetta merki var notað við morð 6 milljón gyðinga og 20 milljóna manna í Síðari heimsstyrjöld.

 

Gamla kynslóðin og sú nýja í hatrinu takast í hendur

 

Þessi ber gunnfána fyrrverandi SS-sveita Eista

 

Þetta eru ekki skátar

Enginn vafi leikur á því hvers þessir kumpánar minntust sumarið 2010. Þeir voru ekki að minnast þeirra þúsunda gyðinga sem fyrirmyndir þeirra myrtu. Skallafasistinn fremst ber merki SS sveitar Eista á skyrtu sinni.

 

 

(2010)

Lettar koma í heimsókn

 

.. og frændur okkar Norðmenn (2008)

Gyðingum sem mótmæltu óþverranum var meinaður aðgangur að "minningarathöfninni" í Sinimäed árið 2010

 

 

 

Ísraelsmenn hafa drepið ...

 

Sigrún Davíðsdóttir kallar nýlega frásögn sína af viðtali við Anotol Lieven (sjá mynd) Ísraelsmenn hafa drepið tveggja ríkja lausnina. Þá veit maður vitaskuld í hvað stefnir, sérstaklega þegar maður er staddur á vef RÚV.

Sigrún, sem er dóttir eins helsta nasistans á Íslandi (og saki mig hver sem vill um að beita ad hominem rökum þegar í upphafi máls míns). Þannig liggur nú einfaldlega á mér, eftir að hafa hlustað á pistil og viðtal Sigrúnar Davíðsdóttur um daginn við Anotol Lieven prófessor og blaðamann í London. Sigrún kallar viðmælanda sinn Anotole, þótt hann heiti Anotol. Ekki er það ýkja traustvekjandi byrjun, en þetta varð miklu verra.

Gyðingar eru vandamálið 

Anotol Lieven er greinilega af þeirri manngerð sem telur að allt vont í heiminum sé runnið undan rifjum gyðinga og Bandaríkjamanna. Í viðtali við blaðamann frá litlu landi við heimskautabaug, telur Lieven greinilega að hann geti sleppta beislinu meira en hann er vanur.

Anotol Lieven vitnar í samtalinu, að sögn Sigrúnar, í Thomas Friedmann hjá New York Times sem telur að Ísraelsmenn þurfi að fara að heyja borgarastyrjöld til að fá lausn á sín mál, því Palestínumenn og aðrar þjóðir við botn Miðjarðarhafs séu komnir lengra en þeir í þeim efnum. Þó allir sem fylgjast með umræðu um Miðausturlönd þekki ástríðu Friedmanns á borgarastríðum, og fyrirbærinu civil war, sem hann er með á heilanum, þá man ég nú ekki eftir því að hann hafi nefnt það í tengslum við Ísrael. Gaman væri að fá bókstaf fyrir þessari skoðun Friedmanns sem ég kannast ekki við, því svartsýnn er ég á borgarastríð verði í bráð í Ísrael. Landið er lýðræðisríki öfugt við önnur ríki og wannabe ríki á svæðinu.

Lieven er, eins og margir Bretar, dæmigerður Bandaríkjahatari. Þetta hatur er nú mest komið til út af breskri minnimáttarkennd gagnvart BNA sem m.a. var kennd í "hómófýldum" drengjaskólum heldri manna. Hann er fyrrverandi blaðamaður á Times og Financial Times. Kominn er hann af þýsk-sænskum aðalsættum í Lettlandi (Líflandi). Slíkar ættir voru mjög framarlega í gyðingahatari baltnesku landanna eins og kunnugt er.

Lieven er einnig annálaður fyrir ad hominem rök, og telur framættir fólks með gyðingablóð í æðum þeim til mikils vansa, þegar það leyfir sér að skrifa  um gyðinga, Ísrael og jafnvel Bandaríkin. Sjá grein sem Emanuele Ottolenghi (sem svartlistaður er af vinum Palestínu) hefur skrifað þetta um Anotol Lieven:

In the labelling game, one more thing emerges. Anatol Lieven‘s got this thing for Jews. His obsession, mostly latent, occasionally comes to the surface. Referring to Washington Times columnist Arnaud de Borchgrave, Lieven mentions that de Borchgrave is „in part of Jewish descent", as if ethnic origin somehow makes opinion more or less valid. (Sjá hér).

Það er bara svona! Ef trúa má því sem Lieven lætur stundum út úr sér, mega gyðingar eða fólk af gyðingaættum ekki skrifa um málefni gyðinga svo satt megi teljast. Þetta er næstum því eins og undir Hitler ekki satt?

Sigrún Davíðsdóttir og efst Anotol Lieven

Grein Sigrúnar dæmir sig sjálf 

Sum fréttaskrif dæma sig sjálf, og það gerir þessi grein Sigrúnar. Hún og Anotólið í Lundúnum mega greinilega gjarnan tala um að Ísraelmenn hafi drepið tveggja ríkja lausn, þó að ættgarði þeirra sé til fólk sem talaði um að drepa gyðinga.

Það er falskur tónn, tvískinnungur, í boðskap og siðferði blaðamannsins og viðmælanda hans. Vitanlega geta "blaðamenn og sérfræðingar" sem trúir á Palestínuríki, þar sem gyðingar mega ekki vera íbúar, ekki trúað á tveggja ríkja lausn . Palestína á auðvitað að vera rassenrein. En kynni að vera, að uppruni blaðamannanna og sérfræðinga skipti máli fyrir slíkar öfgaskoðanir? Ég er reyndar fullviss um að svo sé.

Lieven heldur því meira að segja fram í viðtalinu við Sigrúnu, að Ísraelsmenn hafi komið í veg fyrir að Bandaríkjamenn tali við Írani og hefur eftir honum: „En Bandaríkjamenn tali auðvitað ekki við Írani af því Ísraelar banna það. Þetta er kannski svolítið ýkt útgáfa en um árabil hefur öll von um raunsærri stefnu Bandaríkjanna gagnvart Íran alltaf verið eyðilögð í Washington af þeim sem berjast fyrir sjónarmiðum Ísraela."

Ja hérna, ég sem hélt að stuðningur Írans við hryðjuverk og niðurbrotsstarfssemi um allan heim væri nóg ástæða fyrir Bandaríkjamenn að hafa skoðun sína á Írönum í. En hvað veit ég, sem auðvitað er ekki kominn af glöggskyggnum nasískum hálfaðli við austanvert Eystrasalt né menntamanni úr fremstu sveit íslenskra nasistasnáða, sem sagðist vera með hagfræðipróf frá nasistaháskólum í Þýskalandi en var það ekki.

Og ekki þýðir víst einu sinni að kalla Anotol Lieven gyðingahatara, sem mér er nú næst að halda að hann sé. Hann hefur auðvitað svar við því, því hann telur eitt afbrigði gyðingahaturs, antisíonisma, vera fínan sið og veltur sér einnig upp úr samsæriskenningum um síonista þegar vel liggur á hans hátign:

"Anatol Lieven, a professor at King's College, London, claimed that ‘this accusation of antisemitism... has no basis in evidence or rationality.' Lieven said that it is ‘not the kind of accusation which in any other circumstances would even be allowed to be printed.' What is the power which licenses this accusation when other similar ones would not be allowed to be printed? ‘It is simply being used' he went on ‘as a way of trying to terrify, to frighten, critics of Israel and of American support for Israel into silence'. There is some powerful ‘Zionist' conspiracy ‘trying to terrify, to frighten critics...'"  Sjá hér.

Óeðlið í Eystrasaltslöndunum

 

Um daginn var afhjúpað minnismerki í borginni Bauska í suðurhluta Lettlands, til  minningar um þrjár lögreglusveitir lettneskra SS-manna, sem störfuðu frá 1943-45. Í Lettlandi er fjöldi fólks sem lítur á SS-liða frá Lettlandi sem þjóðhetjur. Lögreglusveitirnar sem nú hafa fengið bautastein til minningar um afrek sín, myrtu hundruð óbreyttra borgara í aðgerðum sínum gegn skæruliðum.

Smekkleysa og virðingarleysi vinarþjóðar Íslands, Letta, er ótrúleg, ekkert síður en í hinum Eystrasaltsríkjunum. Þar hylla sumir menn enn SS-liða og aðra böðla sem tóku þátt í helstefnu nasismans. Vandamálið er að ríkisstjórnir landanna leggja blessun sína yfir þennan óþverrahátt og engin segir neitt í ESB, sem er vitaskuld of upptekið við annað, t.d. að ná fiskinum af Íslendingum.

Eistneskir, lettneskir og litháískir meðreiðarsveinar nasista, sem margir hverjir stóðu sig vel í útrýmingu gyðinga eru hylltir sem þjóðhetjur, því þeir börðust margir hverjir líka við Rússa. Menn eins og Evald Mikson, sem Íslendingar ættu að þekkja, flokkast t.d. tæknilega af sumum Eistum sem þjóðhetja, því hann barðist við Rússa þar til Þjóðverjar nálguðust. Þá nauðgaði hann mæðgum, gyðingum, í bænum Võnnu, og síðar árið 1941, þegar hann var orðinn yfirmaður í sérdeild öryggislögreglunnar í Tallinn, nauðgaði hann Ruth Rubin í byrjun októbermánaðar, áður en hún var myrt í fangabúðunum í Harku. Eistneski sagnfræðingurinn Andton Weiss-Wendt skrifar í bók sinni Murder without Hatred (2009), þar sem hann, þrátt fyrir að koma efninu vel til skila, kemst að þeirri furðuleg niðurstöðu að hatrið í Eistlandi hafi verið minna en í Lettlandi og Lithauen: Before sending Ruth Rubin to her death, Mikson allegedly raped the girl. I seems to have been a routine case for Mikson, who regularly arrested Jews, occationally beating them. It was not unsusual for Mikson to check up to twenty-five Jewish homes and businesses a day". En Mikson hins vegar, var Rússa- og kommúnistabani og er því þjóðhetja á undanþágu, þrátt fyrir að hafa verið stríðsglæpamaður.

Á íslandi nuddaði Eðvald Hinriksson pólitíkusa sem höfnuðu öllum gögnum um hann sem KGB áróðri eða lygum. Pólitíkusar eins og stjörnuþeginn Steingrímur Hermannsson töldu það dónaskap af Ísrael að vilja sækja Eðvald til saka, (þó það væri ekki Ísraelríki sem hefði beðið um slíkt).

Sagnfræðingur einn í Háskóla Íslands skrifaði nýlega afar langsótta grein um Mikson-málið, þar sem kjarninn í því máli, ósk fórnarlambanna og ættingja þeirra að fá réttlæti, er orðið að aukaatriði í séríslenskum og alls endis ruglingslegum vangaveltum um hvað menn voru að hugsa og hverju þeir trúðu í "kalda stríðinu" á Íslandi. Í þessari undarlegu grein, sem ég mun fjalla um ítarlegar síðar, er Efraim Zuroff yfirmaður Jerúsalemdeildar Simon Wiesenthal Center, sendiboðinn sem vildi sækja Eðvald Hinriksson til saka, gerður að skúrkinum, því hann raskaði sjálfsímynd Íslendinga. Zuroff er einnig talinn skúrkur í Eystrasaltsríkjunum, því hann leyfir sér að benda á sannleikann og krefjast þess sem eðlilegt er. "Glæpur" hans er að hann talar um það sem menn vilja ekki heyra.

Í Litháen mega menn efast um helför gyðinga og gera lítið úr henni og tekur ríkisstjórn landsins beinan þátt í því, en ef menn leyfa sér að segja eitthvað miður um þjáningar Litháa undir hæl Rússa eiga menn yfir höfði sér tveggja ára fangelsi. Árlega eru leyfðar göngur þar sem SS-liðar landanna eru hylltir. Það er eitthvað mikið að í þessum löndum, svo mikil og óskiljanleg illska, sem er í mikilli andstaða við náttúrufegurð landanna og flest fólk sem þar býr.

Lettar eru ESB þjóð og ESB gerir nær ekkert til að mótmæla þessu óeðli, firru og sögufölsun sem á sér stað í landinu og hinum Eystrasaltsríkjunum tveimur á síðari árum.

Stundum fær maður það á tilfinninguna, að Eystrasaltsþjóðirnar hafi ekki getað höndlað frelsið sitt er þeir ákveða að nota það í annað eins óeðli og dýrkun á böðlum er.

Lesið og fræðist á  www.defendinghistory.com

Ungir Lettar flytja óð til frelsishetja.

Af Landbergis, Zingeris og Steingrími Hermanns hinni nýju hetju Litháens

Það er komin út ný grein eftir mig, en einnig hefur Vytautas Landsbergis fyrrverandi forseti Litháens gefið út bók, þar sem hann gerir lítið úr völdum og afleiðingum verka og lagasetninga litháísku leppstjórnarinnar alræmdu sem faðir Landsbergis sat í nokkrar vikur árið 1941 áður en Þjóðverjar tóku öll völd í landinu. Þessi bráðabirgðastjórn gerði Þjóðverjum lífið létt að hefja skipulagða útrýmingu á gyðingum og fjöldamorðum á öðrum Litháen.

Litháíska leppstjórnin svipti m.a. gyðinga öllum rétti í Litháen, setti reglur um ghettó þangað sem gyðingum var smalað með valdi og opnaði fangabúðir fyrir gyðinga í Kaunas, þar sem gyðingar voru drepnir áður en Þjóðverjar birtust. Öll þessi niðurlæging á trúar- og minnihlutahópi, sem hafði búið í landinu í aldaraðir, átti sér stað áður en Þjóðverjar tóku formlega völdin. 

Þessi lítilmannlega tilraun forsetans fyrrverandi til að breyta og falsa sögu lands síns, og föðurómyndarinnar sinnar, er aumkunarverð og lítilmannleg stefna sem öll baltnesku ríkin eiga sameiginlegt. Þjóðirnar þrjár vilja ekki heyra um örlög gyðinga í landinu og helst ekki vita af því að þeir voru virkir þátttakendur í þeim þjóðarmorðum.

Lesið meira hérum bók  Landsbergis sem, m.a. fjallar um forsætisráðherra leppstjórnarinnar, Ambrazevičius-Brazaitis, sem Litháar tóku svo að segja í heilagra manna tölu í maí sl. (sjá grein mína um þegar ég varð vitni að því Kaunars hér).

Landsbergis situr nú á Evrópuþinginu, sem um daginn ákvað með miklum meirihluta að setja viðskiptaþvinganir á Færeyjar og Ísland út af makrílveiðum, og einn þeirra sem það gerði var hinn mikli Íslandsvinur Hr. Vytautas Landsbergis.

Engir meðreiðarsveinar þýska nasistainnrásaliðsins og böðlar Litháa hafa verið sóttir til saka eftir að landið öðlaðist aftur frelsi. Frelsið notar ríkisstjórn landsins til að ofsækja aldna gyðinga, sem Litháar vilja bak við slá vegna meintrar þjónustu þeirra við sovéska innrásarliðið í landinu. En nasistarnir og litháískir SS-liðar eru hins vegar heiðraðir, meðal annar með árlegum skrúðgögnum.

Í dag birtist eftir mig grein á vefnum http://www.defendinghistory.com/, þar sem skrifar fólk sem mótmælir ógeðfelldri söguskoðun og -fölsun, sem nú á sér stað sem aldrei fyrr í löndum Austur-Evrópu. Það er verið að "hreinsa" og fegra söguna landanna sem eru nýgengin í ESB, eða við það ganga inn í þrotabúið. Eins og í Sovétríkjum sálugu mega örlög gyðinga, sem óneitanlega voru verst, ekki skyggja á örlög kristinna borgara þessara landa. Stríðsglæpamenn og SS-liðar eru því þjóðhetjur og til eru Eistar sem telja Mikson (Eðvald Hinriksson) vera frelsishetju. En baltneskar hetjur voru margar hverjar fyrst og fremst gyðingamorðingjar.

Grein mína, sem ég kalla Emanuelis Zingeris, Star of the Red-Brown Road Show, Turns Up in Reykjavík on the Jewish New Year fjallar m.a. um Emanuelis Zingeris, þjónustuhollan litháískan gyðing, sem í gær nældi hlussustóra medalíu á sálina hans Steingríms Hermannssonar fyrir vel unnin störf í þágu Litháens. Gyðingar í Litháen telja Zingeris hafa gert litháískum yfirvöldum kleift að gera lítið úr örlögum gyðinga í landinu fyrir pólitískan frama og embætti, að hann hafi þar með gert lítið úr minningu 200.000 trúbræðra sinna sem myrtir voru í heimsstyrjöldinni. Zingeris er einn helsti stuðningsmaður þeirrar sögubrenglunar sem nú fer fram í Litháen, þar sem örlögum gyðinga, sem margir voru myrtir af Litháum, er líkt við örlög þau sem kristnir Eistar, Lettar og Litháar máttu þola af höndum Sovétríkjanna.

Greinin mín fjallar einnig um íslenskar hetjur Litháens og hve bágt Íslendingar eiga sjálfir með að höndla sína eigin sögu og fortíð. 

Það er eitthvað mikið að í Eistlandi

 

Eistneska dagblaðið Eesti Ekspress hefur nýlega birt þessa mynd á baksíðugrein "á léttum nótum". Textinn hljóðar svo í íslenskri þýðingu. Einn, tveir, þrír: Megrunartöflur Dr. Mengelses gera kraftaverk fyrir þig. Það voru engar fitubollur í Buchenwald.

Að sögn blaðsins eru þetta viðbrögð ritstjóra blaðsins við því að gasfyrirtækið Gas Term Eesti varð að fjarlæga auglýsingu fyrir gas sem sýndi innganginn að dauðabúðunum í Auschwitz.  

En hverju er hægt að búast í landi sem hyllir fyrrverandi SS-menn sem þjóðhetjur, og þar sem stjórnvöld komu í veg fyrir að stríðsglæpamenn eins og Evald Mikson og Harri Männil yrðu sóttir til saka? Já, í landi sem á sér íslenska þjóðhetju, Jón Baldvin Hannibalsson, sem fjálgur líkir Ísraelsríki við Þýskaland nasismans, þegar hann var ekki að stúdera lifnaðarhætti þeirra kvenna sem kenndar eru við port. Það er vissulega líka mikið að á Íslandi.

Simon Wiesenthal Center hefur þegar mótmælt þessari sjúku blaðmennsku Eesti Ekspress.

Einu sinni var kona ...

Færsla þessi er tileinkuð Agli Helgasyni, þó hún fjalli mest um konuna á myndinni hér að ofan og eins og sést er hún í engu lík Agli. Egill er er ekki með "Bette Davis Eyes" eins og þessi glæsilega kona. Egill er hins vegar einn helsti Hetzmacher Samfylkingarinnar og ESB á Íslandi, en grein mín er skrifuð vegna þessarar færslu hans á Silfrinu hans um auman, ungverskan kynþáttahatara, þar sem hann reynir enn einu sinni, og í þessu tilfelli frekar aulalega, að gera andstæðinga ESB á Íslandi að öfgafólki og gyðinghöturum. Egill skrifar: "Szegedi hefur hatað bókstaflega allt, Evrópusambandið, Slóvaka, Sígauna, en aðallega gyðinga." Ef Egill léti sér nægja sanngjarna gagnrýni á þá sem efast um gæði ESB og evrunnar, flykktust ekki á blogg hans fólk sem eru laumurasistar líkt og flugur sækja á kúadellu.

Já, einu sinni var kona sem hét Marta. Hún giftist góðum Íslendingi, Braga Ólafssyni sem hafði haldið til Manchester árið 1939 í starfsþjálfun hjá fyrrtæki sem Fálkinn, fyrirtæki fjölskyldu Braga, var með umboð fyrir. Það var undanfari þess, að hann ákvað að fara í til náms við tækniháskóla staðarins, þaðan sem hann lauk prófi í vélaverkfræði. Hann kynntist Mörtu í Manchester og þar bjuggu þau fram til 1947. Þá fluttu þau til Íslands, alkomin, og var Marta þá barnshafandi. 

Marta fæddist í Ungverjalandi, eða þess hluta landsins sem nú tilheyrir Slóvakíu og átti ættir að rekja til merkra gyðinga. Hún var reyndar gyðingur í báðar ættir og ætt hennar öll. En á Íslandi þorði hún ekki að segja það nokkrum manni. Hún lét útbúa fyrir sig gögn í fyrrverandi heimalandi sínu, sem sýndu að hún hefði verið kristin. Börnin hennar töldu að hún hefði fæðst kaþólikki, en á Íslandi fylgdi hún manni sínum í Fríkirkjuna.

Árið 1983, þegar ég var staddur á skrifstofu yfirrabbínans í Lundúnum í erindagjörðum, hitti ég mann frá Ísrael, Eliahu Arbel að nafni, sem ég heimsótti þar síðar. Arbel, sem var fyrrverandi yfirmaður endurskoðunar í innanríkisráðuneyti Ísraels (og margt annað merkilegt), spurði mig hvort ég þekkti konu á Íslandi sem héti Marta og sem væri frá Slóvakíu. Það gerði ég ekki, en hafði tök á að ganga úr skugga um það og fann þessa konu og setti hana í samband við Eliahu Arbel, sem var sömu ættar og hún, fjarskyldur henni, og fæddur í sama bæ, Ruzomberok (Rosenberg) í Slóvakíu, sem áður var í Ungverjalandi.

Var ég harðánægður með það að hafa fært fólk saman á þennan hátt og hef gert það tvisvar síðan. Mörgum árum síðar hafði Eliahu upp á mér í Kaupmannahöfn og hafði haft af því mikla fyrirhöfn. Hann vildi nú í samband við fjölskyldu Mörtu, sem lést árið 1989. Ég lofaði að hjálpa honum með það og hafði samband við elsta son Mörtu heitinnar, sem var á fimmtugasta aldursári.

Sonur Mörtu tók erindi mínu frekar illa í byrjun, og taldi mig veri einhvern grínara, því hann var nær fullviss um að móðir hans hefði verið kristin og hún væri komin af góðu kristnu fólki. Ég ritaði hr. Arbel þetta:

Mr. Bragason argues that his mother was never a Jew!  According to him she was baptized, confirmed and practiced Christianity (Roman Catholic) her entire life. Her father and mother were both Christians, although to Mr. Bragason knowledge her mother had some remote Jewish ancestors. Her father's family were, according to Bragason, Catholics way back. Furthermore, Mr. Bragason has never heard about your correspondence with his mother, although he does not doubt that "you might have known her when she was young". Thus, he is unfortunately not interested that I write about her in my book, simply because she was not Jewish and because he "doesn't think she would have liked that someone wrote about her life".

Eliahu Arbel, sem upphaflega hét Elemer Günsberger,  Lea Bang Vilhjálmsdóttir, Malka sambýliskona Eliahus heitins, og höfundur stendur í allri sinni fitneskju fyrir aftan. Myndin er tekin í Ramat Gan haustið 2000.

 

Er ég greindi hr. Arbel frá þessari afstöðu sonar Mörtu, sagðist hann ætla að senda mér upplýsingar frá nánustu ættingjum mannsins í Ungverjalandi, Ísrael og Bandaríkjunum, sem hann og gerði og því miðlaði ég til afkomenda Mörtu og fjölskylda hennar sá hvernig hún hafði valið að leyna uppruna sínum á Íslandi. Hún hafði meðal annars útvegað falsað fæðingavottorð frá Tékkóslóvakíu, sem sýndi að hún var upphaflega kristin. Afkomendur Mörtu fengu nú upplýsingar um sögu fjölskyldu sinnar, um áður óþekkta ættingja, fjölskyldur eins og Lakner, Duschnitz og Porges í Ungverjalandi og Ísrael. Þeim varð nú ljóst að frændur í BNA, sem voru kaþólskir, höfðu tekið þá trú til að fá stöður við háskóla og möguleika í Bandaríkjunum. Allir voru gyðingar á bak við huluna, sem skapast hafði vegna gyðingahaturs og -öfundar og einskis annars.

Samkunduhúsið í Ruzomberok sem í dag stendur tómt eins og samviska Slóvaka. Í dag er bærinn mest þekktur fyrir uppþot nasista á knattspyrnuvöllum þar sem menn heilsa að hætti nasista.

Fjölskylda Mörtu, Meðlimir Duschnitz og Porges fjölskyldnanna 1939-40

Legsteinn ættingja Mörtu í Ruzomberok

Áður en Marta lést árið 1989 var hún í bréfasambandi við fjarskyldan frænda sinn Eliahu Arbel. Hún bað hann vænstan um aldrei að senda bréf til sín beint frá Ísrael. Öll bréf urðu að fara gegnum sameiginlegan ættingja í Lundúnum eða sendast þegar Arbel var á einum af mörgum utanlandsferðum sínum. Marta greindi Arbel frá því að á Íslandi væru menn ekki vinveittir í garð gyðinga og Ísraels. 

Saga Mörtu er ekki einstök. Aðrir gyðingar á Íslandi földu uppruna sinn eins og hún, og margir frægir einstaklingar af gyðingaættum geta sagt svipaða sögu. Til dæmis er margfræg saga Madeleine Albright  utanríkisráðherra Bandaríkjanna (hjá Clinton), sem að eigin sögn uppgötvaði ekki ættir sínar fyrr en á gamals aldri. Hún fæddist í Prag árið 1937 og gekk í 11 ár undir nafninu Marie Jean Korbel, áður en hún og fjölskylda hennar fluttist til BNA.

Ég held að Marta hafi dæmt ástandið á Íslandi rétt, og ekki hefur það batnað ef dæma má út frá flórunni sem skrifar athugsemd við færslu Egils. Nasistum á Íslandi var hyglt ellegar var þvertekið fyrir það að menn sem umgengust helstu morðingja 3. Ríkisins hefðu verið nasistar, eins og tilfellið með Gunnar Gunnarsson sýnir. Fyrir utan ekta nasista í valdastöðum allt frá lögreglustjórum, bankastjóra sem laug til um menntun sína í Þýskalandi nasismans og þingmönnum Sjálfstæðisflokks, til smærri peða eins og yfirmanns ÁTVR, gat maður líka fundið öfgafulla gyðingahatara á meðal krata. Einn þeirra, Jónas Guðmundsson (1898-1973), sem um tíma var alþingismaður gaf út svæsið andgyðingleg rit og trúði því að Íslendingar væru meðal ættkvísla hinna eiginlegu gyðinga og Ísraelsþjóðar, og að þeir sem drepnir hefðu verið í helförinni gætu sjálfum sér um kennt enda ekki gyðingar.

Nú er svo komið að vinstrimenn telja fínt að vera með skítkast í garð Ísrael og gyðinga, aðallega vegna heilags stuðnings og meðaumkvunar þeirra með Palestínuaröbum og hryðjuverkasamtökum þeirra sem hafa að markmiði að útrýma Ísraelsríki. Tilgangurinn helgar meðalið.

Egill Helgasson keyrir hins vegar um þverbak, því hann notar mál um ungverskan rasista sem reynist vera af gyðingættum í Ungverjalandi, líkt og Marta, til að klína óorði á samlanda sína sem eru andvígir ESB. Er það rétta aðferðin?

Við sem ekki trúum á Útópíur, aumt Evruhræ ESB-sinna eða ágæti póetísks Heimsvaldakínverja á öræfum erum nasistar samkvæmt snillingnum Agli Helgasyni. Umræðan á Íslandi er greinileg mjög frumstæð.

Marta leyndi uppruna sínum, líklega af hræðslu við skoðanir Íslendinga. Rasistinn í Ungverjalandi, sem átti ömmu sem lifði af dvöl í Auschwitz, ólst upp í þjóðfélagi þar sem gyðingar voru hataðir jafnmikið fyrir og eftir Síðari heimsstyrjöld, og skyldi það hafa verið öðruvísi á Íslandi?

Frekari lesning hér og hér á dönsku