Stjúpsonur forsætisráðherranns

er einn fremsti hjálparkokkur Hamas-samtakanna á Íslandi. Hann situr um leið í góðu starfi hjá RÚV og matreiðir lygasögur í stað frétta. Hér á blogginu hef ég oft skrifað um einkennilegan fréttaflutning stjúpsonar ráðherrans. Einu sinni kvartaði ég undan lygafrétt hans til Útvarpsráðs en framkvæmdastjóri RÚV týndi mjög hentuglega kærunni og baðst nýlega afsökunar á því og sagðist bera alla ábyrgð á því að kæran hefði ekki verið tekin fyrir.

Í gær framreiddi Gunnar Hrafn Jónsson frétt um heimsókn emírsins af Quatars á Gaza. Emírinn er því miður "góðvinur" Ólafs Ragnars Grímssonar. Ríkasta illmenni jarðarinnar kom til Gaza og gaf fátækari illmennum tækifærisgjafir. Emírinn er, eins og Íslendingum ætti að vera ofarlega í huga, frændi Sheikh Mohammed Bin Khalifa Al-Thani sem um árið eignaðist hlut í banka íslenskra hryðjuverkamanna, Kaupþingi (sjá hér).

Gunnar Hrafn Jónsson fréttaframleiðslumaður talaði í frétt í gær um herkví Ísraelsmanna og að Ísraelsmenn banni að flutt sé byggingarefni til húsbygginga gegnum Ísrael yfir til Gaza. Ef stjúpsonur Jóhönnu væri betur að sér í landafræði svæðisins sem hann segir flestar fréttir frá, þá kemur ekki til mála að flytja byggingarefni frá öðrum löndum gegnum Ísrael, það er bæði óhagkvæmt og svo versla þjóðirnar umhverfis Ísrael ekki við Ísrael (á yfirborðinu). Ísrael selur reyndar heldur ekki byggingarefni til stjórnvalda í einræðisríki sem hafa útrýmingu Ísraelsríkis á dagsskránni. Það gerir engin heilvita þjóð.

Það er engin herkví um Gaza. Það sem er í gangi er stríð, sem Hamas og önnur hryðjuverkasamtök hafa lýst á hendur Ísraelsríki, sem er eina lýðræðisríkið á svæðinu. Reyndar vill lygaveita Hamas láta það líta þannig út að ekkert gott komi frá Ísrael. En þeir og málaliðinn Gunnar Hrafn gleyma því að Ísraelsríki veitti árið 2011 yfir 100.000 Palestínumönnum frá Vesturbakkanum og Gaza læknisþjónustu. Bæði systir og mágur Ismails Hanyeh, foringja Hamas á Gaza, sóttu sér t.d. lækningu á sjúkrahúsi í Petah Tikva í Ísrael fyrr í ár.

Ekki býst ég við því að stjúpsonur forsætisráðherrans hafi mikið vit á lýðræði frekar en stjúpa hans sem ætlar sér að framselja sjálfstæða þjóð í hendur þrotabús ESB á næstunni. En kannski ætti Gunnar Hrafn að fara til Gaza og kynna sér stjórnarhætti þar. Hann gæti búið í vellystingum á þeim hótelum sem kynnt eru hér að neðan, sem Össur utanríkisráðherra mælir með, og sem byggð hafa verið meðan fólk lifir við  „viðvarandi skort á nauðsynjum" á Gaza.

Eina vandamálið á Gaza er Hamas. Gunnar Hrafn Jónsson er verulegt vandamál fyrir sannan og frjálsan fréttaflutning í ríkisfjölmiðlinum RÚV. Hann mætti vel fjúka í komandi sparnaðaraðgerðum á RÚV. Stjúpa hans getur örugglega skaffað honum eitthvað í ESB-kratíunni áður en hennar tími líður.

Hér er svo 3-bíó fyrir Krumma litla fréttamann og aðra litla Hamasliða sem hafa gert Gaza að gæluverkefni sínu:

Ef þið eruð að leita að veitingastað, næst þegar þið eruð á Gazaströndinni, get ég mælt með þessum. Minnir hann ekki á staðina í Warsjá gettóinu, sem Össur Skarphéðinsson er alltaf að líkja við Gaza? 

Hér búa Össur og Svein Rúnar Hauksson þegar þeir eru á Gaza.

Ég er meira fyrir þennan stað, þeir eru með betri magadans.

Helförin í lit

 

Myndabanki LIFE Magzine hefur nýlega birt ljósmyndir í lit úr helförinni gegn gyðingum. LIFE eignaðist árið 1965 ljósmyndir sem ljósmyndarinn Hugo Jaeger tók. Jaeger var einn af uppáhaldsljósmyndurum Hitlers vegna þess að Jaeger tók myndir í lit.

Í stríðslok gróf Jaeger margt litmynda sinna niður í 10 stórum glerkrukkum í námunda við München, en árið 1955, þegar hann var greinilega farinn að sakna litríkrar ímyndar foringjans, gróf hann filmurnar upp aftur. Árið 1965 seldi hann Life Magazine litmyndirnar sínar.

Litmyndir af Hitler, teknar af Jaeger, fóru fyrst að birtast upp úr 2005 (í Spiegel á netinu) og 2009 (á www.life.time.com.)  En það var ekki fyrr en nýlega, að LIFE sá ástæðu til að sýna almenningi alla litmyndadaröð Jaegers frá gettóunum í Kutno og Warsjá í Póllandi frá 1939 og 1940. Þær eru frá sama tíma og Gunnar Gunnarson nasisti og rithöfundur var staddur hjá Hitler og annar uppáhaldsljósmyndari Hitlers, Heinrich Hoffmann, eilífaði þá stund.

Fegurð í eymdinni. Kona í Kutno 1939.

Momma Madonna, Kutno 1939.

 

Ég birti aðeins þrjár af varðveittum myndum Jaegers hér, og vonast til að sem flestir fari inn á vefsíðu LIFE til að sjá Helförina í lit. Helförin breytist þó lítið í Agfachrome eða Kodakcolor.

Um leið leyfi ég mér að minna öllu "réttláta" fólkinu á Íslandi á hótelupplýsingar frá Gaza (sjá hér). Fólki, sem gert hefur það að iðju sinni að að líkja gettóum sem gyðingum var smalað í við hið sjúklega gæluverkefni sitt á Gaza. Almennt siðleysi er mjög ríkt hjá fólki á vinstri vængnum á Íslandi. Þetta réttláta og hreina fólk á mjög auðvelt með að loka augunum fyrir sannleikanum og staðreyndum. Oft minnir þess sjálfblekking þeirra á sams konar sjálfblekkingu nasista, t.d. hér um árið þegar háskólaborgarar í Reykjavík söfnuðu undirskriftum til að varna þjóðernishreinsunum sem þeir töldu að Ísraelsríki stæði fyrir. Stórmenni eins og Gísli Gunnarsson, Helgi Þorláksson og Gunnar Karlsson, og sömuleiðis mannfræðiprófessorinn Unnur Dís Skaptadóttir og einhver starfsmaður stofnunar Vigdísar Finnbogadóttur söfnuðu undirskrifum. Hér, hér og hér getið þið séð nöfn sumra hatursmanna Ísraels sem hata og hafa hatað innan veggja Háskóla Íslands á fullum launum, því hatrið er ein aðalfræðigrein margra hugvísindamanna.

Norwegian Piss Process

 

Friðarverðlaun Nóbels fara til ESB.  Eitt sinn fóru þau til Yasser Arafats. Yfirsýn Norðmanna er ekki annáluð. Þetta er íhaldssöm sveitaþjóð, þar sem gamalli erfðaelítu langar í ESB, en þjóðin er samt nógu viti borin til að halda sig utan við.

Í ESB eru fjöldi ríkja á barmi borgarastríð vegna stefnu ESB og í einstökum löndum sjá menn ESB sem arftaka 3. ríkisins og leiðtoga þeirra sem endurfædda Hitlera.

Maður veltur því fyrir sér, hvort hinn litli og langi Noregur sé komin í skærustríð. Þessi verðlaun verða eins og Breivik-bomba í löndum eins og Grikklandi, Portúgal, Spáni og Írlandi.

Kannski var það hergagnaútflutningur Frakklands og Þjóðverja sem menn í Noregi telja að standi á bak við friðinn í heiminum? Nei, enginn mótmælir því nema nokkrum þýskum kafbátum til Ísraels og að Danir hafi notað varahluti frá Ísrael þegar þeir tóku þátt í hernaðaraðgerðum gegn Líbýu.

Hitt er þó víst, að Palestínupáfinn okkar í utanríkisráðuneytinu mun örugglega vilja skreyta sig strax í dag með sínum ímyndaða skerf af friðarmedalíunni og jafnvel vilja borga einhverja þorska fyrir í stórfiskakastinu í ESB.

Af frægu fólki og íslenskum bjór

 

Nýlega, þegar hinn heimsþekkti leikstjóri Susanne Bier var á Íslandi til að taka á móti RIFF (-Raff) verðlaunum, greindi RÚV frá því að hún ætti íslenskan son, Gabríel. Engar nýjar fréttir það hjá RÚV, því drengurinn er kominn vel yfir tvítugt. Sumir hafa vitað þetta lengi þótt fréttamaðurinn sem flytur fréttir af frægu fólki hjá RÚV hafi fæðst í gær.

Ég þekki ekkert leikstjórann Susanne Bier, en maður sem ég þekki var eitt sinn í veislu með henni. Þar var staddur maður sem allt í einu hrópaði til Susanne Bier. "Jeg er så tørstig, at jeg kunne drikke dig, Susanne!". Þótti mér þetta mjög fagmannleg undirfótsgjöf.

Ég þekkti hins vegar vel frænda hennar Susönnu, Elias Levin, og hjálpaði til við að endurmenningar hans frá fangabúðunum í Theresienstadt voru gefnar úr á Dansk Center for Holocaust og Folkedrabsstudier, þar sem ég vann einu sinni. Elias, sem andaðist á 97 aldursári, gerðist góður vinur minn og hann hringdi í mig á ca. tveggja vikna fresti og byrjaði alltaf samtalið  með sömu setningunni á gammali Kaupmannhafnardönsku. "Hvordan har du det min Ven". Ég fór stundum í heimsókn til hans á elliheimi gyðinga í Krystalgade, sem var á bak við samkunduhúsið í Kaupmannahöfn, en sem nú er búið að rífa. Oft spurði Elias mig hvort ég þekkti ekki örugglega frænku sína hana Susanne, sem hann var greinilga mjög stoltur af, þótt hún væri þá ekki orðinn eins heimsþekkt og hún er nú.  Tryggð Eliasar við mig gleymi ég seint.  

Mynd af endurminningum Elias Levin

Elias Levin dansar við sonarson sinn í brúðkaupi hans í Manchester árið 2003, Þá var líka liðið ár frá því að sonur Elíasar, sem hafði verið rabbíi, andaðist. Lesiðskemmtilega grein eftir Erik Bing Henriques sem birtist í ritinu Rambam, sem ég ritstýrði um tíma. Hinn ungi rabbíni Kalman Levi í Manchester/Bnei Brak Ísrael, er því einnig frændi Gabríels Bjórs hins íslenska og óskarsverðlaunahafans Susönnu.

Ekki er ég viss sum að Elías hefði talið son Susanne Bier íslenskan, því Elias var heitttrúaður, og slíkir telja börn gyðingakvenna ekki vera annað en gyðinga, og þar skiptir engu máli hvort goyinn heitir Gíslsson eða Jensen. Eitt sinn spurði Levin mig forvitinn, hvort ég þekkti nokkuð barnsföður Susönnu frægu, og varð ég að jánka því að hann hefði ég heyrt um. En víst er, að Gabríel, sonur Susanne og Tómasar Gíslasonar, á góða að annars staðar en á Íslandi. Mér finnst hann svipa mjög til afa síns Rudi (Rudolfs) og langafa, Erichs, eins og hann leit út á vegabréfi sem liggur í útlendingaskýrslu hans í skjalasafni Ríkislögreglustjóraembættisins á Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn.

Föðurafi Susönnu Bier (langafi Gabríels) var Erich Bier. Hann kom sem flóttamaður frá Þýskalandi. Um tíma vann hann á skrifstofu sem átti að veita ungum chaluzim, landbúnaðarnemum fyrirgreiðslu. Ungir gyðingar frá Þýskalandi Hitlers gátu, ef þeir voru heppnir, fengið að koma Danmörku til að vinna kauplaust á sveitabýlum í Danmörku. Það var hlutverk skrifstofu þeirrar sem Erich vann á greiða götu þeirra, en oft varð raunin önnur. Þar var húsbóndi Josef Fischer, falleraður rabbíni ættaður frá Ungverjalandi sem hafði komið til Danmerkur fyrr á öldinni. Hann var jafnvel strangari við sum ungmennin en dönsk yfirvöld. Oft tók Erich Bier, afi Susönnu Bier, fram fyrir hendur Fischers og bjargaði málum fyrir horn á síðustu mínútunum og hefur líklega bjargað lífi sumra með því. Það gat hann þó ekki gert í öllum tilvikum og einn nemi, Paul Pinkas Koppel var t.d vísað frá Danmörku, af dönskum yfirvöldum, í hendur nasista.  Koppel var myrtur í Auschwitz og hef ég skrifað um hann og aðra gyðinga sem dönsk yfirvöld komu fyrir kattarnef í bók minni Medaljens Bagside, sem kom út árið 2005.

Það er Gabríel Bier sem er á myndinni efst.

Væntanleg heimildamynd um vandræði Litháens

 

Um leið og gott en fátt fólk mótmælir ógeðfelldri sýningu listamanns í Háskólanum í Vilnius í Litháen, listamanns sem ræðst á gyðinga, samkynhneigða og aðra minnihlutahópa í verkum sínum, er von á merkilegri ástralskri heimildamynd um þá sögufölsun og sannleiksbælingu sem á sér stað í Litháen og hinum baltnesku löndunum síðan löndin fengu frelsi sitt. Heimildamyndin ber heitið Rewriting History.  Vonandi sýnir RÚV eða Stöð 2 þessa mynd.

Kærleikurinn við minnihlutahópa er ekki mikill í Litháen og þar ríkir landlægt gyðingahatur meðal stórs hluta íbúanna, þó svo að gyðingum landsins hafi að mestu verið útrýmt í síðari heimsstyrjöld og það með dyggilegri hjálp heimamanna. Um það vilja menn sem minnst tala.

Samstaða Jón Baldvins Hannibalssonar og Íslendinga hefur ekki gagnað Litháum, Lettum og Eistum mikið. En er samstaða okkar bundin við fordóma, hatur og sögufölsun þá sem þrífst í löndunum? Ísland á í menningarlegu stjórnmálasambandi við þessar þjóðir, t.d. Litháen, þar sem þykir fínt að sýna listaverk kynþáttahatara.

Þegar ég fer til baltnesku landana fer ég ekki sem ráðgjafi fyrir elskulegar og léttklæddar konur. Læt eg Jón Baldvin um það. En ég hef sjálfur ekki misst af  fordómunum í Litháen hér:

Þessi frásögn er einnig óborganleg og lýsir tvískinnungi stjórnvalda í Litháen í hnotskurn. Hún segir m.a. frá Emanuelis Zingeris, sem nýlega kom til Íslands til að næla ómerkilegan kross á sálina hans Steingríms Hermannssonar.

Er Íslendingum stætt á að horfa til hliðar, meðan Litháar falsa sögu sína? Eigum viða styðja Land þar sem ónáttúra kynþáttafordóma og haturs þrífst?

Palestínupáfinn með lausn heimsvandans

Palestínupáfinn Össur Skarphéðinsson, andlegur bróðir litla mannsins í Íran, talaði aftur yfir sig í New York. Íslenski ráðherrann og gyðingahatarinn Össur hefur enn einu sinni sýnt okkur að hann er miklu dugmeiri fyrir málstað öfgaríkja og hryðjuverkasamtaka en hann er í baráttunni fyrir Pétur og Pál á Íslandi. Hinn eini sanni utanríkisráðherra Íslands í augnablikinu er Ólafur Ragnar Grímsson.

Gyðinghatari? Jú, Össur sagði við Ísraelsríki úr pontu í New York: „Mr. Netanyahu - tear down this wall !". Íslenski Palestínumálaráðherrann vill láta rífa niður varnargirðingu sem kemur í mestu fyrir að óbreyttir borgarar séu brytjaðir niður eins og borgararnir á Sýrlandi. Þeir sem vilja láta myrða gyðinga í Ísrael er auðvitað ekkert annað en gyðingahatarar. Össur Skarphéðinsson, eins og margir forverar hans í embætti utanríkisráðherra, er gyðingahatari.

Össur sagði einnig dólgslega við Ísrael og Gyðinga: "I listened to Mr. Netanyahu's speech on Thursday, and I have a comment to make on behalf of the Icelandic people: Don't bomb Iran. Don't start another war in the Middle East." . Með þessu vill Össur viðhalda vanþekkingunni og lygunum, eins og þegar hann segir: I met the Children of Gaza whose lives are made impossible by poverty, violence and a blockade that by others than myself has been described as an open door prison". Kannski voru það aðrir sem lögðu honum orð í munn, en sjáið fátæktina á Gaza hér, sjáið glæsihótelið sem Össur bjó á þegar hann virti fyrir sér fátæktina á Gaza. Eins og í Samfylkingunni þá greiðir Hamas götu gæðinga sinna. En Össur talar ekki á mínum vegum sem frjáls Íslendings. Hann tekur ekki mig í gíslingu endurgjaldslaust.

Stórmennskubrjáluð gagnrýni Össurar á Öryggisráðið er ómaklegt hjal, og hann er sjálfur ekki með neinar lausnir. Reynandi væri þó að senda hann sem fyrst til Damaskus, jafnvel þótt ríkisstjórnin hans sé ekki fallin. Andleg systir hans, Ingibjörg Sólrún, fór á fund barnamorðingjans Assads fyrir nokkrum árum til að fá stuðning til setu Íslands í Öryggisráðinu. Það var sama konan sem ærðist illilega þegar samtök úti í heimi vildu sækja gyðingamorðingja sem bjó á Íslandi til saka. 

Utanríkisráðherra Íslands er einfaldur lýðskrumari sem sækir sér nú stuðning hjá stórum öfgaarmi Samfylkingarinnar í formannsslagnum í Samfylkingunni, hjá fólki sem í áraráðir hefur haft Palestínu að gæluverkefni, eins og feðurnir höfðu Hitler-Þýskaland eða Sovétríkin sem óskalandið.

Denni lét líka leika á sig

Er Iceland Express með falstilboð?

 

Í dag, 25. september 2012, fékk ég tölvupóst frá Iceland Express, þar sem mér var boðið 12 klukkustunda tilboð á ferðum frá Kaupmannahöfn frá og með kl. 12.00 að Greenwich tíma. Tilboðinu líkur sem sagt í kvöld á miðnætti.

Ég kannaði málið. Ég athugaði verð á miða fyrir einn fullorðinn og eitt barn frá Kaupmannahöfn til Íslands og aftur, brottför 14.10. og til baka þann 21.10. Grand Total, eins og það er kallað þegar allar álögur eru komnar ofan á verðið, var 6.175 DKK.

Ég athugaði sömu ferð þann 21. þessa mánaðar og þá var verðið 6.084 DKK.

12 tíma tilboðið í dag var sem sagt dýrara en verð á sömu flugferð fyrir þremur dögum síðan

Manni þykja svona verslunaraðferðir skitnar og skrýtnar og þær koma óorði á íslensk fyrirtæki, sem ekki hafa allt of gott orð á sér fyrir. Ég sætti mig að minnsta kosti ekki við slíka verslunarhætti og leyfi mér að halda því fram að þeir séu ólöglegir.

Geri Icelandair betur!

Ekkert venjulegt Band á leiðinni

 

í boði Ólafs Ragnars Grímssonar, svo greinilega er að það hlýtur að vera eitthvað Hard Rock band sem er að koma. Nei, aldeilis ekki, það er bara hryðjuverkalagasönglarinn David Miliband sem treður upp á morgun í Háskóla Íslands. Miliband var bjartasta von krata á Bretlandseyjum þangað til hann tapaði fyrir bróður sínum Ed. Báðir leika á loftgítar í Punk-hljómsveitinni New Labour. 

Vonast margir þá til þess að David segi okkur frá fundi sínum með Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur (Imbu) í desember 2008. Aldrei hefur birst skýrsla Ingibjörgu Sólrúnu fyrrverandi utanríkisráðherra um fundinn með Miliband um hryðjuverkalögin sem Brown og Darling hans settu á okkur. Sjá hér,

Nú er einsýnt að Imba afhendi aldrei neina skýrslu um þennan fund frekar en um svo margt annað, en hugsanlegt er að Miliband hafi hripað eitthvað bitastætt niður.

Er ekki einhver sem nennir að fara á fundinn og stilla inn á BBC á Millibandinu og láta hann segja okkur opinskátt hvað var að frétta af þessum merka fundi sem hann átti með Imbu, og sem við lúsalýðurinn máttum ekki heyra um? Kannski að gestgjafinn, ÓRG, spyrji bara sjálfur Miliband?

Þessi piltur, sem hefði að mínu mati alveg eins geta lagt fyrir sig uppistands-kómedíu í Appollo-bíói í heimaúthverfi sínu Hammersmith, var með í ríkisstjórn Breta sem setti á Íslendinga hryðjuverkalögin.

Svo talað sé um ættir. Afi hans var í Rauða Hernum, þar sem hann barðist dyggilega, en Pútan í Kremlarvirki gróf eitthvað ljótt upp um afann, þegar David skaut á Pútuna hér um árið, og var það líklegast það merkilegasta sem gerðist á stuttum ferli Milibands sem utanríkisráðherra.

Ralph (Adolphe) Miliband, faðir þeirra Milibandsbræðra, Davids og Eds, var að mínu mati miklu merkilegri en synir hans, sem eru bara lýðskrumarar. Ralph var atvinnumarxisti með akademískan trefil um hálsinn. Hann skrifaði nokkrar merkilegar bækur um hvernig pólitíkusar, og sér í lagi þessir á vinstri vængnum, rotna og verða Mammon og gráðugum mellum að bráð. Ef íslenskir kratar hefðu lesið bækur hans, hefði kannski ekki farið hér á Íslandi eins og fór, og David litli hefði ekki þurft að rífast við Imbu okkar um hryðjuverkalögin sem sett voru á Íslendinga.

Kannski mætir Imba á morgun og rífst aftur við Miliband. Ég myndi borga fyrir að sjá það.

Óeðlið í Eystrasaltslöndunum

 

Um daginn var afhjúpað minnismerki í borginni Bauska í suðurhluta Lettlands, til  minningar um þrjár lögreglusveitir lettneskra SS-manna, sem störfuðu frá 1943-45. Í Lettlandi er fjöldi fólks sem lítur á SS-liða frá Lettlandi sem þjóðhetjur. Lögreglusveitirnar sem nú hafa fengið bautastein til minningar um afrek sín, myrtu hundruð óbreyttra borgara í aðgerðum sínum gegn skæruliðum.

Smekkleysa og virðingarleysi vinarþjóðar Íslands, Letta, er ótrúleg, ekkert síður en í hinum Eystrasaltsríkjunum. Þar hylla sumir menn enn SS-liða og aðra böðla sem tóku þátt í helstefnu nasismans. Vandamálið er að ríkisstjórnir landanna leggja blessun sína yfir þennan óþverrahátt og engin segir neitt í ESB, sem er vitaskuld of upptekið við annað, t.d. að ná fiskinum af Íslendingum.

Eistneskir, lettneskir og litháískir meðreiðarsveinar nasista, sem margir hverjir stóðu sig vel í útrýmingu gyðinga eru hylltir sem þjóðhetjur, því þeir börðust margir hverjir líka við Rússa. Menn eins og Evald Mikson, sem Íslendingar ættu að þekkja, flokkast t.d. tæknilega af sumum Eistum sem þjóðhetja, því hann barðist við Rússa þar til Þjóðverjar nálguðust. Þá nauðgaði hann mæðgum, gyðingum, í bænum Võnnu, og síðar árið 1941, þegar hann var orðinn yfirmaður í sérdeild öryggislögreglunnar í Tallinn, nauðgaði hann Ruth Rubin í byrjun októbermánaðar, áður en hún var myrt í fangabúðunum í Harku. Eistneski sagnfræðingurinn Andton Weiss-Wendt skrifar í bók sinni Murder without Hatred (2009), þar sem hann, þrátt fyrir að koma efninu vel til skila, kemst að þeirri furðuleg niðurstöðu að hatrið í Eistlandi hafi verið minna en í Lettlandi og Lithauen: Before sending Ruth Rubin to her death, Mikson allegedly raped the girl. I seems to have been a routine case for Mikson, who regularly arrested Jews, occationally beating them. It was not unsusual for Mikson to check up to twenty-five Jewish homes and businesses a day". En Mikson hins vegar, var Rússa- og kommúnistabani og er því þjóðhetja á undanþágu, þrátt fyrir að hafa verið stríðsglæpamaður.

Á íslandi nuddaði Eðvald Hinriksson pólitíkusa sem höfnuðu öllum gögnum um hann sem KGB áróðri eða lygum. Pólitíkusar eins og stjörnuþeginn Steingrímur Hermannsson töldu það dónaskap af Ísrael að vilja sækja Eðvald til saka, (þó það væri ekki Ísraelríki sem hefði beðið um slíkt).

Sagnfræðingur einn í Háskóla Íslands skrifaði nýlega afar langsótta grein um Mikson-málið, þar sem kjarninn í því máli, ósk fórnarlambanna og ættingja þeirra að fá réttlæti, er orðið að aukaatriði í séríslenskum og alls endis ruglingslegum vangaveltum um hvað menn voru að hugsa og hverju þeir trúðu í "kalda stríðinu" á Íslandi. Í þessari undarlegu grein, sem ég mun fjalla um ítarlegar síðar, er Efraim Zuroff yfirmaður Jerúsalemdeildar Simon Wiesenthal Center, sendiboðinn sem vildi sækja Eðvald Hinriksson til saka, gerður að skúrkinum, því hann raskaði sjálfsímynd Íslendinga. Zuroff er einnig talinn skúrkur í Eystrasaltsríkjunum, því hann leyfir sér að benda á sannleikann og krefjast þess sem eðlilegt er. "Glæpur" hans er að hann talar um það sem menn vilja ekki heyra.

Í Litháen mega menn efast um helför gyðinga og gera lítið úr henni og tekur ríkisstjórn landsins beinan þátt í því, en ef menn leyfa sér að segja eitthvað miður um þjáningar Litháa undir hæl Rússa eiga menn yfir höfði sér tveggja ára fangelsi. Árlega eru leyfðar göngur þar sem SS-liðar landanna eru hylltir. Það er eitthvað mikið að í þessum löndum, svo mikil og óskiljanleg illska, sem er í mikilli andstaða við náttúrufegurð landanna og flest fólk sem þar býr.

Lettar eru ESB þjóð og ESB gerir nær ekkert til að mótmæla þessu óeðli, firru og sögufölsun sem á sér stað í landinu og hinum Eystrasaltsríkjunum tveimur á síðari árum.

Stundum fær maður það á tilfinninguna, að Eystrasaltsþjóðirnar hafi ekki getað höndlað frelsið sitt er þeir ákveða að nota það í annað eins óeðli og dýrkun á böðlum er.

Lesið og fræðist á  www.defendinghistory.com

Ungir Lettar flytja óð til frelsishetja.

Af Landbergis, Zingeris og Steingrími Hermanns hinni nýju hetju Litháens

Það er komin út ný grein eftir mig, en einnig hefur Vytautas Landsbergis fyrrverandi forseti Litháens gefið út bók, þar sem hann gerir lítið úr völdum og afleiðingum verka og lagasetninga litháísku leppstjórnarinnar alræmdu sem faðir Landsbergis sat í nokkrar vikur árið 1941 áður en Þjóðverjar tóku öll völd í landinu. Þessi bráðabirgðastjórn gerði Þjóðverjum lífið létt að hefja skipulagða útrýmingu á gyðingum og fjöldamorðum á öðrum Litháen.

Litháíska leppstjórnin svipti m.a. gyðinga öllum rétti í Litháen, setti reglur um ghettó þangað sem gyðingum var smalað með valdi og opnaði fangabúðir fyrir gyðinga í Kaunas, þar sem gyðingar voru drepnir áður en Þjóðverjar birtust. Öll þessi niðurlæging á trúar- og minnihlutahópi, sem hafði búið í landinu í aldaraðir, átti sér stað áður en Þjóðverjar tóku formlega völdin. 

Þessi lítilmannlega tilraun forsetans fyrrverandi til að breyta og falsa sögu lands síns, og föðurómyndarinnar sinnar, er aumkunarverð og lítilmannleg stefna sem öll baltnesku ríkin eiga sameiginlegt. Þjóðirnar þrjár vilja ekki heyra um örlög gyðinga í landinu og helst ekki vita af því að þeir voru virkir þátttakendur í þeim þjóðarmorðum.

Lesið meira hérum bók  Landsbergis sem, m.a. fjallar um forsætisráðherra leppstjórnarinnar, Ambrazevičius-Brazaitis, sem Litháar tóku svo að segja í heilagra manna tölu í maí sl. (sjá grein mína um þegar ég varð vitni að því Kaunars hér).

Landsbergis situr nú á Evrópuþinginu, sem um daginn ákvað með miklum meirihluta að setja viðskiptaþvinganir á Færeyjar og Ísland út af makrílveiðum, og einn þeirra sem það gerði var hinn mikli Íslandsvinur Hr. Vytautas Landsbergis.

Engir meðreiðarsveinar þýska nasistainnrásaliðsins og böðlar Litháa hafa verið sóttir til saka eftir að landið öðlaðist aftur frelsi. Frelsið notar ríkisstjórn landsins til að ofsækja aldna gyðinga, sem Litháar vilja bak við slá vegna meintrar þjónustu þeirra við sovéska innrásarliðið í landinu. En nasistarnir og litháískir SS-liðar eru hins vegar heiðraðir, meðal annar með árlegum skrúðgögnum.

Í dag birtist eftir mig grein á vefnum http://www.defendinghistory.com/, þar sem skrifar fólk sem mótmælir ógeðfelldri söguskoðun og -fölsun, sem nú á sér stað sem aldrei fyrr í löndum Austur-Evrópu. Það er verið að "hreinsa" og fegra söguna landanna sem eru nýgengin í ESB, eða við það ganga inn í þrotabúið. Eins og í Sovétríkjum sálugu mega örlög gyðinga, sem óneitanlega voru verst, ekki skyggja á örlög kristinna borgara þessara landa. Stríðsglæpamenn og SS-liðar eru því þjóðhetjur og til eru Eistar sem telja Mikson (Eðvald Hinriksson) vera frelsishetju. En baltneskar hetjur voru margar hverjar fyrst og fremst gyðingamorðingjar.

Grein mína, sem ég kalla Emanuelis Zingeris, Star of the Red-Brown Road Show, Turns Up in Reykjavík on the Jewish New Year fjallar m.a. um Emanuelis Zingeris, þjónustuhollan litháískan gyðing, sem í gær nældi hlussustóra medalíu á sálina hans Steingríms Hermannssonar fyrir vel unnin störf í þágu Litháens. Gyðingar í Litháen telja Zingeris hafa gert litháískum yfirvöldum kleift að gera lítið úr örlögum gyðinga í landinu fyrir pólitískan frama og embætti, að hann hafi þar með gert lítið úr minningu 200.000 trúbræðra sinna sem myrtir voru í heimsstyrjöldinni. Zingeris er einn helsti stuðningsmaður þeirrar sögubrenglunar sem nú fer fram í Litháen, þar sem örlögum gyðinga, sem margir voru myrtir af Litháum, er líkt við örlög þau sem kristnir Eistar, Lettar og Litháar máttu þola af höndum Sovétríkjanna.

Greinin mín fjallar einnig um íslenskar hetjur Litháens og hve bágt Íslendingar eiga sjálfir með að höndla sína eigin sögu og fortíð.