Illugi með öllu nema lauk

 

Það er ekki nóg með að Illugi Jökulsson sé alvitur um sekt og sakleysi manna. Hann er líka óhemju vel að sér í pylsufræðum, ef ekki sérfræðingur.

Illugi hefur rekist á gamlar og skemmtilegar auglýsingamyndir af Kosher grjúpánum í Bandaríkjunum og er það honum tilefni til að reyna að vera fyndinn á kostnað matarvenja og trúar annarra manna. 

Illugi sýnir okkur léttklæddar konur og Hebrew National og Zion pylsur, en gleymir vitaskuld Oscar Mayer, sem reyndar eru ekki lengur Kosher.

Illugi telur fyrirsæturnar sem stilla sér upp með pylsunum vera "kosher líka".  Er Illugi með þessu að gefa í skyn að gyðingar borði konur? Það væri nú við hæfi hér á páskunum.

 

Menn, sem helst vilja sporðrenna SS pulsum og háma í sig Ali álegg, ættu síst af öllum að vera að ybba gogg. Ekki fékk Clinton fyrir hjartað þegar hann fékk sér Zions dætur í bláum kjól á cígarinn (pulsuna), en hann fór beint á Mount Zinai eftir að hafa kokrennt SS með öllu í Reykjavík.

Bloggvinur minn einn, Aðalbjörn Leifsson kjötiðnaðarmaður, skrifaði eitt sinn: Þegar ég var í skinkuskólanum í Hróarskeldu þá sögðu Danirnir mér að pulsur væru guðdómlegar, því það vissi engin hvað væri í þeim nema Guð einn. Læt ég þau vísu orð vera rúsínuna í pylsuendanum.

Ósmekkleg auglýsing Íslenskrar Getspár

Íslensk getspá kastar sér nú af fullum krafti út í EuroJacpot með auglýsingaherferð. Mönnum hefur óneitanlega þótt eitt af auglýsingaspjöldunum ósmekklegt. Þar er greinilega gefið í skyn, að ríkisstjórnin íhugi lausn á vandanum með ESB og fjármálin með því að festa kaup á lottómiða.

Það sanna í þessu máli er það, að vinningslíkur í EuroJackpot eru sumpart meiri en að ríkisstjórnin haldi velli eftir næstu kosningar. Til að ríkisstjórnin eigi möguleika á því, verður að nappa Bjarna Ben sem barnaníðing og heilaþvo betur það sem eftir er af Vinstrigrænum. 

Íslendingar geta unnið milljarða í EuroJackpot

Getraun í gangi

Nú er í gangi getraun á Fornleifi. Karlmenn fá greinilega meira "kikk" út úr slíkum leikjum en konur, því engin kona hefur lokkast til þess að tjá sig um hvað þetta er sem myndin er af.

Farið upp á Fornleif og spreytið ykkur með körlunum sem eru alveg út á klaka, nema þá helst Jón Steinar.

Svín og fávitar í Finnlandi

Þessi stuttmynd frá Finnlandi talar sinni eigin svínatungu. Myndin er reyndar hluti af samnorrænu verkefni.

Hvað ungum Finnum vill til með þessu ógeðfellda uppátæki, að grilla svínakjöt og bacon fyrir framan afganskan flóttamann sem er í hungurverkfalli fyrir framan finnska þinghúsið, veit ég ekki. Ef þetta er húmor, er hann sjúkur. Það er greinilega eitthvað að í finnsku samfélagi. Þetta minnir á frumstætt fólk á Íslandi sem segist ætla að grafa svín í grunn nýrrar mosku. Er ekki nóg móðgun, að slík svínmenni séu til?

Afganski flóttamaðurinn, sem er með glært augnaráð þess sem sveltur, nýtir sér hitann frá grilli svínanna, sem éta og drekka fyrir framan hungraðan manninn, sem berst fyrir tilverurétti sínum. Svo þegar pattaralegu finnsku drengirnir eru búnir að éta nægju sýna, brýst sýndarfýsn þeirra fram í ljósum logum og þeir fara að spúa eldi, berrassa sig og hlaupa nektarhlaup umhverfis þinghúsið sem ber hið fagra nafn Eduskunta.

Þetta er greinilega toppurinn á finnskri og Norðurlandamenningunni í dag. Finnland er víst ESB-land.

Helförin í lit

 

Myndabanki LIFE Magzine hefur nýlega birt ljósmyndir í lit úr helförinni gegn gyðingum. LIFE eignaðist árið 1965 ljósmyndir sem ljósmyndarinn Hugo Jaeger tók. Jaeger var einn af uppáhaldsljósmyndurum Hitlers vegna þess að Jaeger tók myndir í lit.

Í stríðslok gróf Jaeger margt litmynda sinna niður í 10 stórum glerkrukkum í námunda við München, en árið 1955, þegar hann var greinilega farinn að sakna litríkrar ímyndar foringjans, gróf hann filmurnar upp aftur. Árið 1965 seldi hann Life Magazine litmyndirnar sínar.

Litmyndir af Hitler, teknar af Jaeger, fóru fyrst að birtast upp úr 2005 (í Spiegel á netinu) og 2009 (á www.life.time.com.)  En það var ekki fyrr en nýlega, að LIFE sá ástæðu til að sýna almenningi alla litmyndadaröð Jaegers frá gettóunum í Kutno og Warsjá í Póllandi frá 1939 og 1940. Þær eru frá sama tíma og Gunnar Gunnarson nasisti og rithöfundur var staddur hjá Hitler og annar uppáhaldsljósmyndari Hitlers, Heinrich Hoffmann, eilífaði þá stund.

Fegurð í eymdinni. Kona í Kutno 1939.

Momma Madonna, Kutno 1939.

 

Ég birti aðeins þrjár af varðveittum myndum Jaegers hér, og vonast til að sem flestir fari inn á vefsíðu LIFE til að sjá Helförina í lit. Helförin breytist þó lítið í Agfachrome eða Kodakcolor.

Um leið leyfi ég mér að minna öllu "réttláta" fólkinu á Íslandi á hótelupplýsingar frá Gaza (sjá hér). Fólki, sem gert hefur það að iðju sinni að að líkja gettóum sem gyðingum var smalað í við hið sjúklega gæluverkefni sitt á Gaza. Almennt siðleysi er mjög ríkt hjá fólki á vinstri vængnum á Íslandi. Þetta réttláta og hreina fólk á mjög auðvelt með að loka augunum fyrir sannleikanum og staðreyndum. Oft minnir þess sjálfblekking þeirra á sams konar sjálfblekkingu nasista, t.d. hér um árið þegar háskólaborgarar í Reykjavík söfnuðu undirskriftum til að varna þjóðernishreinsunum sem þeir töldu að Ísraelsríki stæði fyrir. Stórmenni eins og Gísli Gunnarsson, Helgi Þorláksson og Gunnar Karlsson, og sömuleiðis mannfræðiprófessorinn Unnur Dís Skaptadóttir og einhver starfsmaður stofnunar Vigdísar Finnbogadóttur söfnuðu undirskrifum. Hér, hér og hér getið þið séð nöfn sumra hatursmanna Ísraels sem hata og hafa hatað innan veggja Háskóla Íslands á fullum launum, því hatrið er ein aðalfræðigrein margra hugvísindamanna.

Af frægu fólki og íslenskum bjór

 

Nýlega, þegar hinn heimsþekkti leikstjóri Susanne Bier var á Íslandi til að taka á móti RIFF (-Raff) verðlaunum, greindi RÚV frá því að hún ætti íslenskan son, Gabríel. Engar nýjar fréttir það hjá RÚV, því drengurinn er kominn vel yfir tvítugt. Sumir hafa vitað þetta lengi þótt fréttamaðurinn sem flytur fréttir af frægu fólki hjá RÚV hafi fæðst í gær.

Ég þekki ekkert leikstjórann Susanne Bier, en maður sem ég þekki var eitt sinn í veislu með henni. Þar var staddur maður sem allt í einu hrópaði til Susanne Bier. "Jeg er så tørstig, at jeg kunne drikke dig, Susanne!". Þótti mér þetta mjög fagmannleg undirfótsgjöf.

Ég þekkti hins vegar vel frænda hennar Susönnu, Elias Levin, og hjálpaði til við að endurmenningar hans frá fangabúðunum í Theresienstadt voru gefnar úr á Dansk Center for Holocaust og Folkedrabsstudier, þar sem ég vann einu sinni. Elias, sem andaðist á 97 aldursári, gerðist góður vinur minn og hann hringdi í mig á ca. tveggja vikna fresti og byrjaði alltaf samtalið  með sömu setningunni á gammali Kaupmannhafnardönsku. "Hvordan har du det min Ven". Ég fór stundum í heimsókn til hans á elliheimi gyðinga í Krystalgade, sem var á bak við samkunduhúsið í Kaupmannahöfn, en sem nú er búið að rífa. Oft spurði Elias mig hvort ég þekkti ekki örugglega frænku sína hana Susanne, sem hann var greinilga mjög stoltur af, þótt hún væri þá ekki orðinn eins heimsþekkt og hún er nú.  Tryggð Eliasar við mig gleymi ég seint.  

Mynd af endurminningum Elias Levin

Elias Levin dansar við sonarson sinn í brúðkaupi hans í Manchester árið 2003, Þá var líka liðið ár frá því að sonur Elíasar, sem hafði verið rabbíi, andaðist. Lesiðskemmtilega grein eftir Erik Bing Henriques sem birtist í ritinu Rambam, sem ég ritstýrði um tíma. Hinn ungi rabbíni Kalman Levi í Manchester/Bnei Brak Ísrael, er því einnig frændi Gabríels Bjórs hins íslenska og óskarsverðlaunahafans Susönnu.

Ekki er ég viss sum að Elías hefði talið son Susanne Bier íslenskan, því Elias var heitttrúaður, og slíkir telja börn gyðingakvenna ekki vera annað en gyðinga, og þar skiptir engu máli hvort goyinn heitir Gíslsson eða Jensen. Eitt sinn spurði Levin mig forvitinn, hvort ég þekkti nokkuð barnsföður Susönnu frægu, og varð ég að jánka því að hann hefði ég heyrt um. En víst er, að Gabríel, sonur Susanne og Tómasar Gíslasonar, á góða að annars staðar en á Íslandi. Mér finnst hann svipa mjög til afa síns Rudi (Rudolfs) og langafa, Erichs, eins og hann leit út á vegabréfi sem liggur í útlendingaskýrslu hans í skjalasafni Ríkislögreglustjóraembættisins á Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn.

Föðurafi Susönnu Bier (langafi Gabríels) var Erich Bier. Hann kom sem flóttamaður frá Þýskalandi. Um tíma vann hann á skrifstofu sem átti að veita ungum chaluzim, landbúnaðarnemum fyrirgreiðslu. Ungir gyðingar frá Þýskalandi Hitlers gátu, ef þeir voru heppnir, fengið að koma Danmörku til að vinna kauplaust á sveitabýlum í Danmörku. Það var hlutverk skrifstofu þeirrar sem Erich vann á greiða götu þeirra, en oft varð raunin önnur. Þar var húsbóndi Josef Fischer, falleraður rabbíni ættaður frá Ungverjalandi sem hafði komið til Danmerkur fyrr á öldinni. Hann var jafnvel strangari við sum ungmennin en dönsk yfirvöld. Oft tók Erich Bier, afi Susönnu Bier, fram fyrir hendur Fischers og bjargaði málum fyrir horn á síðustu mínútunum og hefur líklega bjargað lífi sumra með því. Það gat hann þó ekki gert í öllum tilvikum og einn nemi, Paul Pinkas Koppel var t.d vísað frá Danmörku, af dönskum yfirvöldum, í hendur nasista.  Koppel var myrtur í Auschwitz og hef ég skrifað um hann og aðra gyðinga sem dönsk yfirvöld komu fyrir kattarnef í bók minni Medaljens Bagside, sem kom út árið 2005.

Það er Gabríel Bier sem er á myndinni efst.

Óeðlið í Eystrasaltslöndunum

 

Um daginn var afhjúpað minnismerki í borginni Bauska í suðurhluta Lettlands, til  minningar um þrjár lögreglusveitir lettneskra SS-manna, sem störfuðu frá 1943-45. Í Lettlandi er fjöldi fólks sem lítur á SS-liða frá Lettlandi sem þjóðhetjur. Lögreglusveitirnar sem nú hafa fengið bautastein til minningar um afrek sín, myrtu hundruð óbreyttra borgara í aðgerðum sínum gegn skæruliðum.

Smekkleysa og virðingarleysi vinarþjóðar Íslands, Letta, er ótrúleg, ekkert síður en í hinum Eystrasaltsríkjunum. Þar hylla sumir menn enn SS-liða og aðra böðla sem tóku þátt í helstefnu nasismans. Vandamálið er að ríkisstjórnir landanna leggja blessun sína yfir þennan óþverrahátt og engin segir neitt í ESB, sem er vitaskuld of upptekið við annað, t.d. að ná fiskinum af Íslendingum.

Eistneskir, lettneskir og litháískir meðreiðarsveinar nasista, sem margir hverjir stóðu sig vel í útrýmingu gyðinga eru hylltir sem þjóðhetjur, því þeir börðust margir hverjir líka við Rússa. Menn eins og Evald Mikson, sem Íslendingar ættu að þekkja, flokkast t.d. tæknilega af sumum Eistum sem þjóðhetja, því hann barðist við Rússa þar til Þjóðverjar nálguðust. Þá nauðgaði hann mæðgum, gyðingum, í bænum Võnnu, og síðar árið 1941, þegar hann var orðinn yfirmaður í sérdeild öryggislögreglunnar í Tallinn, nauðgaði hann Ruth Rubin í byrjun októbermánaðar, áður en hún var myrt í fangabúðunum í Harku. Eistneski sagnfræðingurinn Andton Weiss-Wendt skrifar í bók sinni Murder without Hatred (2009), þar sem hann, þrátt fyrir að koma efninu vel til skila, kemst að þeirri furðuleg niðurstöðu að hatrið í Eistlandi hafi verið minna en í Lettlandi og Lithauen: Before sending Ruth Rubin to her death, Mikson allegedly raped the girl. I seems to have been a routine case for Mikson, who regularly arrested Jews, occationally beating them. It was not unsusual for Mikson to check up to twenty-five Jewish homes and businesses a day". En Mikson hins vegar, var Rússa- og kommúnistabani og er því þjóðhetja á undanþágu, þrátt fyrir að hafa verið stríðsglæpamaður.

Á íslandi nuddaði Eðvald Hinriksson pólitíkusa sem höfnuðu öllum gögnum um hann sem KGB áróðri eða lygum. Pólitíkusar eins og stjörnuþeginn Steingrímur Hermannsson töldu það dónaskap af Ísrael að vilja sækja Eðvald til saka, (þó það væri ekki Ísraelríki sem hefði beðið um slíkt).

Sagnfræðingur einn í Háskóla Íslands skrifaði nýlega afar langsótta grein um Mikson-málið, þar sem kjarninn í því máli, ósk fórnarlambanna og ættingja þeirra að fá réttlæti, er orðið að aukaatriði í séríslenskum og alls endis ruglingslegum vangaveltum um hvað menn voru að hugsa og hverju þeir trúðu í "kalda stríðinu" á Íslandi. Í þessari undarlegu grein, sem ég mun fjalla um ítarlegar síðar, er Efraim Zuroff yfirmaður Jerúsalemdeildar Simon Wiesenthal Center, sendiboðinn sem vildi sækja Eðvald Hinriksson til saka, gerður að skúrkinum, því hann raskaði sjálfsímynd Íslendinga. Zuroff er einnig talinn skúrkur í Eystrasaltsríkjunum, því hann leyfir sér að benda á sannleikann og krefjast þess sem eðlilegt er. "Glæpur" hans er að hann talar um það sem menn vilja ekki heyra.

Í Litháen mega menn efast um helför gyðinga og gera lítið úr henni og tekur ríkisstjórn landsins beinan þátt í því, en ef menn leyfa sér að segja eitthvað miður um þjáningar Litháa undir hæl Rússa eiga menn yfir höfði sér tveggja ára fangelsi. Árlega eru leyfðar göngur þar sem SS-liðar landanna eru hylltir. Það er eitthvað mikið að í þessum löndum, svo mikil og óskiljanleg illska, sem er í mikilli andstaða við náttúrufegurð landanna og flest fólk sem þar býr.

Lettar eru ESB þjóð og ESB gerir nær ekkert til að mótmæla þessu óeðli, firru og sögufölsun sem á sér stað í landinu og hinum Eystrasaltsríkjunum tveimur á síðari árum.

Stundum fær maður það á tilfinninguna, að Eystrasaltsþjóðirnar hafi ekki getað höndlað frelsið sitt er þeir ákveða að nota það í annað eins óeðli og dýrkun á böðlum er.

Lesið og fræðist á  www.defendinghistory.com

Ungir Lettar flytja óð til frelsishetja.

Gunnar hjá Hjalta litla

Fornleifur bróðurbloggari minn hefur í dag grafið smá skán af skítnum og birtir myndir af Gunnari Gunnarssyni að gera nasistum til geðs í marsmánuði árið 1940. Hann heimsótti einnig Führer sinn, sem sumir kalla bara Hjalta til að særa engan að óþörfu.

Hvað fékk manninn til að fara frá Íslandi um hávetur í byrjun árs 1940 til að stappa stálinu í Þjóðverja í 44 bæjum og borgum? Menn hafa verið frekar fámæltir um það á Íslandi, en Fornleifur gefur sínar ákveðnu skoðanir á því í dag.

Heimsækið Fornleif, ef þið hafið ekki þegar gert það.

Kerlingabækur í kvenrembuþjóðfélagi

 

Tæpri viku eftir að öllum Íslendingum varð það ljóst, að allar sögusagnirnar sem komist höfðu á kreik um hvarf og meint morð á Rögnu Esther Sigurðardóttur (sem síðar hét Radna Esther Isholm Vickers), er blaðið The Oregonian í Oregon-fylki í Bandaríkjunum með frásögn og sannleikann um örlög Rögnu.

Blaðamaðurinn Anne Saker á The Oregonian gerði í fyrra óhemjumikið úr morðórum Melissu Gavin. Melissa hefur teflt fram þeirri sögu, að faðir sinn hefði myrt Rögnu Esther með köldu blóði. Anne Saker hefur sem betur fer ekki velt sér upp úr þeim órum í þetta sinn og í staðinn hlutað á Lillý Valgerði Oddsdóttur sem hefur unnið ómetanlegt og óeigingjarnt starf fyrir ættingja Rögnu af hreinni samkennd. Anne Saker hefur einnig að ósk dóttur Rögnu, Lou Ann LeMaster, ákveðið að nefna ekki bók Melissu sem fjallar um morð sem aldrei átti sér stað. Fólk getur auðvitað ekki myrt fólk í bókum og komist upp með það.

Ég fæ heldur ekki skilið, hvernig fólk getur fengið sig til að þéna á sölu bókar, þar sem nafngrind er kona sem dó árið 2002, og sögð hafa verið myrt með hnífi á 6. áratug 20. Það er ekki eðlilegt. En sumir fjölskyldumeðlimir Rögnu á Íslandi tóku ekki annað í mál og frábáðu sér aðstoðar fólks sem að lokum tókst að finna hið sanna í málinu. Þeir sem drógu morðtilgátur í vafa voru húðskammaðir.

Bækur um fantasíumorð, sem ættingjar þess myrta frábiðja sér útgáfu á, ber manni ekki að kaupa, því það er spilað á ljótar kenndir. Græðgin er rétt handan við hornið.

RÚV/Sjónvarp hefur svo sannarlega enn einu sinni sýnt sína verstu hlið. En fréttamenn þar kynntu bókina með morðákærunni rækilega, daginn eftir að greint hefur verið frá því að morðið í bókinni hefur aldrei átt sér stað. Höfundurinn kom líka fram í ókeypis bókakynningu í Kastljósi. 

Allt þetta mál er svo siðlaust, að það tekur engu tali. En kjarni málsins er, að fyrir fjölda Íslendinga er það trúarbrögð að Kaninn, sem kom í stað Hitlers (sem sumir Stóríslendingar þráðu miklu frekar en Tjalla og Kana), hafi verið vondur. Og ef maður er kona í þokkabót er ekkert sjálfsagðara en að trúa því að vondur Kani hafi  myrt íslenska konu sína. Þeir elskuðu þær út af lífinu. Kanar og karlar  eru sannanlega með því versta á Íslandi og það er veiðileyfi á slík fyrirbæri í íslensku þjóðfélagi sem verður meira og meira matríarkalt og estrógent. Í slíkum þjóðfélögum þrífst kvenpeningurinn á ljótum bókmenntum um vonda karla og Kana, því konur eru víst svo friðsamar. Algjört dauðaklám selst grimmt og konur gerast vinir „myrtra" kvenna á Facebook Rögnu Estherar Sigurðardóttur, Bdvrr  Allar elítur hafa eitthvað á hornum sér og eru konur engin undantekning. Nú vitið þið það. Jafnvel þessi karlremba hefur fengið nóg.

 

Indíánar og sifjaspell eiga líka sök á örlögunum

Í nýjast tölublaði Fréttatímans er eftirfarandi haft eftir höfundi bókarinnar þar sem Ragna er myrt en þar sem hún lýsir einnig hræðilegri sögu sinni af sifjaspelli:

"Melissa rekur þessa sifjaspellshefð langt aftur í tímann en í æðum hennar rennur Cherokee-indíánablóð sem hún erfði frá föður sínum. „Þegar verið var að flytja Cherokee-indíánanna á verndarsvæðin 1838 sluppu einhverjir þeirra á leiðinni, þar á meðal forfeður mínir, og settust að hjá landnemum. Og þar hófst sifjaspelllið til þess að halda kynstofninum hreinum. Þetta þróaðist svo kynslóð eftir kynslóð og hefur náð skelfilegu hámarki í föður mínum."

Ekki veit ég hvort þetta kemur fram í bókinni sem á að selja á Íslandi í óþökk dóttur myrta "fórnalambsins" í bókinni. En þetta er skelfileg yfirlýsing. Ef Melissa Gavin telur að sifjaspell sé til þess fallið að halda "kynstofni hreinum", hefur hún varla stundað hrossrækt eins og hún heldur fram.

Nú er búið að loka Facebook Rögnu myrtu, en hér er mynd af henni þegar hún varðaði enn ekki við lög. Hægt er að stækka með því að klikka á myndina:

Ekki vissi ég heldur að Russel Crowe hefði verið á Íslandi

 

Fréttastofa RÚV greinir frá manni sem ekki gerði sér grein fyrir því að hjólreiðamaður, sem hann tók upp í bílinn sinn í rigningunni, hafi verið sjálfur Russel Crowe.

Aumingja maðurinn hafði haft hinn eina sanna Russel Crowe i bílnum hjá sér, sagt honum allt af létta um dásemdir Íslands, og ekki gert sér grein fyrir því að sjálfur Russel Crowe hefði setið í bílum hans. Ef ég væri þessi ólánsami maður, myndi ég ekki leyfa neinum manni að sitja í sæti Russel Crowes. Ekki einu sinni konunni minni.

Ekki vissi ég heldur að Russel Crowe hefði verið á Íslandi. Enginn er að segja manni neitt.

Ég set hér við nýja ljósmynd af Russel Crowe í íslensku fánalitunum, sem hann setti á twitter um daginn. 

Danir lágu illa í því, og fá engan Russel Crowe í sumar, en láta sig þó dreyma. Steingrímur getur kannski útvegað þeim og öðrum í ESB dálítinn Ben Stiller með íslensku leiðinni: