Vinir útlendinganna og minningar mínar um vinsemd Íslendinganna

Mér leiðist hjal þeirra manna sem gera sig heilaga á kostnað innflytjenda og útlendinga. Þeir sem hæst tala um útlendingarhatur nú á dögum sá ég nefnilega síðast í Keflavíkurgöngum hér á þeim árum þegar þjóðin söng með Ríó Tríóinu um náin tengsl Íslendinga við verndara vora (eða réttara sagt þvottafólk þeirra): "Ekki plagar okkar þjóð, vakkfódedillafodædódey, úrkynjun né gamalt blóð,  því börnin fæðast brún og létt, með boginn fót og trýnið grett, sem Filippseyjafólkið nett".

Ég veit vel að það hefur aldrei verið sælan að vera útlendingur á Íslandi, jafnvel þótt maður sé ekki fæddur með boginn fót. Ég átti föður sem gekk með brennimark útlendingsins. Þótt hann hefði fengið sér íslenskt nafn eins og lög sögðu til um, og ríkisborgararétt líka. Hann var alltaf annars flokks borgari í augum sums fólks. Þolinmæði og umburðalyndi Íslendinga við þá sem ekki töluðu málið nógu vel var ekki mikið. Það var ekki gaman að upplifa hvernig fullorðið fólk var að herma eftir bjöguðum beygingum og framburði föður míns. Maður gerðið það líka sjálfur eins og "sönnum Íslendingi sæmir".

Öfundsýki var líka landlæg á Íslandi. Það versta sem gat gerst í borgaralegu umhverfi var ef einhver útlendingur var að þykjast vera eitthvað. Það var nú ekki siður föður míns, en hann var mikið fyrir að vinna í garðinum sínum og var búinn að ganga frá sínum garði áður en nágrannarnir voru farnir að slétta úr sínu moldarflagi. Það var rangt merki að senda út til nýrra "landsmanna" sinna. Eitt árið keypti pabbi 500 túlípanalauka. Það hefði hann betur látið ógert. Þegar þeir komu upp og blómstruðu var greint frá þeim í dagblaðinu Vísi með mynd á baksíðu. Það var dauðadómurinn. Daginn eftir voru börn nágrannanna í óða önn við að stunda skemmdarverk á túlípanabeði föður míns. Börn gera oft það sem fyrir þeim er haft.

Við áttum líka nágranna sem var sjúklegur útlendingahatari. Hún lét einu sinni frænda sinn, sem var varðstjóri lögreglunnar í Reykjavík, senda tvo lögreglumenn heim til okkar til að rannsaka "smygl" sem faðir minn átti að vera með í kjallaranum. Lögreglumennirnir, sem komu leðurklæddir í grænni cortínu, sem löggan notaði þá, voru afar neyðarlegir þegar þeir "komust ekki í feitt". Þeir báðust innilega afsökunar á þessu upphlaupi, þegar þeir voru búnir að rannsaka kjallarann. Þeir skildu ekki neitt í neinu. Börn þessarar konu stunduðu þann leik að kasta moldarkögglum og eggjum á hús okkar. Svona var 7. áratugurinn í minningu minni og þessi dónaskapur varaði við eitthvað fram á þann 8.

Eitt sinn fréttum við að önnur nágrannafrú, sem var gift manni sem síðar reyndist vera annálaðasti bankaræningi Íslandssögunnar, sagði við nágrannana: "Nú verður maður að flytja, þegar svona fólk kemur í hverfið". Hún var þýsk. Hún bannaði syni sínum, sem var rauðhærður mjög eins og hún, að leika sér við mig. Þetta særði mig, því Tommi litli  var hinn besti drengur og gat ekki gert að uppeldi og innrætingu móður sinnar. Hann man það líklegast ekki lengur, að ég varði málstað hans fyrir hrekkjusvínum sem stríddu rauðhausum. Að stríða rauðhærðum tók ég ekki í mál því pabbi minn var líka rauðhærður. Nógir voru nú fordómarnir.

Þegar faðir minn var að byrja verslun á 6. áratugnum gat hann ekki fengið bankalán nema með því skilyrði að hann hefði lögheimili sitt og heildsölu sína í Keflavík. Sá sem setti þá afarkosti, sem náttúrulega áttu enga stoð áttu í lögum, hafði eitt sinn verið meðlimur í Þjóðernissinnaflokki Íslendinga. Pabbi var hins vegar ekki bitur og leit á Ísland sem gjöf og leit á sjálfan sig sem Íslending, þótt hann væri aldrei álitinn vera það. Það voru fáir útlendingar sem Íslendingar sættu sig við að fullu í sveitamennskuheimi sínum. Jafnvel ef menn væru hálfgerðir sveitamenn eins pabbi, þótt hann væri fæddur og uppalinn í tveimur frægum borgum í Evrópu, þar sem forfeður hans höfðu búið síðan á 17. öld.

Útlendingahatur Íslendinga er því ekkert nýtt nýtt fyrirbæri undir sólinni hjá mér. Íslendingar geta verið fjári leiðinlegir í framkomu og líklega hefur það ekki batnað mikið síðan útlendingar komu til landsins í meirum mæli. Móðurmálfasisminn hefur síst af öllu batnað og sífellt er verið að senda þau skilaboð til fólks, að ef það læri ekki íslensku reiprennandi, verði það aldrei almennilegir borgarar og heldur ekki börnin þeirra.

Við þessa færslu læt ég fylgja mynd af pabba þar sem hann er í Reykjavíkurferð með vini sínum af Vellinum. Myndin er frá 6. áratugnum. Hann var tíður gestur á Vellinum þegar hann varð að búa í Keflavík samkvæmt "boði" íslensks nasista. Hann var meira að segja með fast gestavegabréf númer 10. Ekki ber að gleyma því að umgangur við Kanann var líka afar illa séður. Það mátti ekki fara hátt að ég fór iðulega á Völlinn með föður mínum sem barn.

Löngu síðar fór ég með "skoðanasystkinum" mínum í MH upp á Völl til að kynnast heimi hernámsliðsins, sem ég þekkti þá þegar mjög vel af eigin reynslu. Þá sá ég fyrst að herstöðvaandstaða mín átti ekki mikið skylt við hreint Ameríkanahatur (rasisma) annarra rauðliða úr MH. Upplýsingafulltrúinn, sem tók á móti okkur, Thayer að nafni, gæti hugsanlega munað eftir þessari heimsókn okkar, og eftir þeim dónaskap sem rigndi yfir hann frá íslenskum menntskælingum í Hekluúlpum og Kínaskóm, sem þóttust hafa höndlað sannleikann um ástand alheimsins. Stór þáttur herstöðvarandstöðu Íslendinga var einmitt útlendingahatur og eins og allir vita einkenndist almenn afstaða yfirvalda til Varnarliðsins einnig af kynþáttastefnu. Mismunandi ríkisstjórnir Íslendinga gerðu Bandaríkjamönnum það klárt að t.d. negrar væru ekki æskilegir á Íslandi.

En aftur fram í nútímann. Þegar hinir hreinhjörtuðu hræsnarar hrópa "útlendingahatur" er það iðulega sem svar við gagnrýni á fólk sem kemur til landsins úr ruslakistu ráðsstjórnarríkjanna fyrrverandi. Allt of stór hluti þeirra kemur því miður til þess eins að ræna, rupla, selja dóp, nauðga og hóta. Gagnvart þeim er aðeins ein tunga sem skilst. Það er sú tæpitungulausa. Slíkt fólk á ekkert erindi á Íslandi. Það nóg af alíslenskum krimmum fyrir. Ég skil ekki þá útlendingavini sem geta staðið í að tala máli afbrotamanna. Miklu nær væri að líta í eigin barm og horfast í augu við eymd og fátækt sem ekki er búið að útrýma á Íslandi. Heiðvirðir útlendingar muna örugglega spjara sig á Íslandi eins og fyrr, en engin ástæða er að tala máli glæpamanna.

Hér er bannað að reykja

 

Eitt sinn þótti mjög fínt að reykja. Gyðingafjölskyldan á myndinni hér fyrir neðan var engin undantekning. Allir reyktu, ef ekki tóbak, þá súkkulaðisígarettur.  Hér áður fyrri, þegar afi og amma voru ung, þótti jafnvel uppbyggilegt að reykja. Sígarettu- og vindlaframleiðendur lögðu sig í líma við að uppfræða ungdóminn um leið og hann sogaði til sín örlög sín.

Í mörgum tegundum sígarettupakka var að finna lituð kort með myndum með als kyns upplýsingum. Þetta var að öllum líkindum fundið upp í Ameríku eins og svo margt annað gott. Sumir reyktu til að safna þessum myndum, aðrir söfnuðu og vonuðu að aðrir reyktu meira svo þeir gætu fengið myndirnar þeirra. Alls konar léttmeltanlegan, alþýðlegan fróðleik og skemmtan var að finna á þessum kortum. Þetta var eins og alfræðiorðabók. Nýr og óvæntur fróðleikur á 20. hverja sígarettu. Það var vinsæl iðja á meðal barna jafnt sem fullorðinna að safna þessum myndum.

Sum vindlingafyrirtæki létu fylgja með í pökkunum litlar silkimyndir með fánum, skjaldamerkjum, dýramyndum og ýmsu öðru.

Það var drengur í Niðurlöndum, sem átti þetta safn íslenskra fána, sem koma úr Turmac sígarettupökkum, sem vinsælir voru á fyrri hluta 20 aldar. Drengurinn reykti ekki, en sat um alla sem gerðu það til að svala söfnunaráráttu sinni. Markmið hans var að safna eins mörgum þjóðfánum og mögulegt var. Sameinuðu Þjóðarinnar urðu til í sígarettupökkum. Þessar sígarettur, Turmac, eru enn framleiddar i Belgíu og Sviss en fræðsluhlutverki sígarettna er fyrir löngu lokið. Engir fánar koma úr sígarettupökkunum nú, aðeins krabbamein

Teofani sígarettur, sem voru framleiddar á Englandi, voru líka seldar með myndum, t.d. af leikurum á milli 1930 og 1940. Slík "leikarasöfnun", sem stunduð var á Íslandi allt fram á 7. áratug síðustu aldar byrjaði fyrr. Það fyrirbæri að troða leikaralýð niður í sígarettur þekktist þegar um 1880 í Bandaríkjunum.

Þessi leikkona í peysufötum lenti til dæmis í pakka af Teofani. Veit einhver hver þetta er?

Ekki kemur meira úr pípunni í þetta sinn. Tóbakið er orðið svo dýrt.

Skjaldarmerki Íslands, gamalt og splunkunýtt

 

Hið konunglega skjaldarmerki Íslands, fálki með kórónu á bláum grunni, var ákveðið með konunglegum úrskurði árið 1920  Þetta merki var víst aldrei notað nema við konungskomuna árið 1921.

Konungskoman árið 1921 var alltaf mjög spennandi fyrir mig þegar ég var barn á 7. áratug 20. aldar. Hann afi minn, Vilhelm Árni Ingimar Kristinsson sem var í ÍR á þeim árum, stökk yfir hest og lék listir á tvíslá fyrir Kristján konung tíunda og fékk medalíu fyrir. Nú á ég þessa medalíu og ljósmyndina af því mannavali sem sýndi konungi að Íslendingar voru enn fimir eins og Gunnar á Hlíðarenda.

Ekki var fálkinn með kórónuna notaður á Íslandi nema í tengslum við konungskomuna 1921. En merkið var notað í öðru samhengi og óhollara.

Eins og hægt er að sjá í næstu færslu, þá kom oft mikill fróðleikur út úr reykingum manna á fyrri hluta 20 aldar.  

Skjaldarmerki konungsins yfir Íslandi var stundum að finna í sígarettupökkum sem seldir voru í Hollandi og Belgíu á 4. áratugnum.

Nú finnst mér það eðlilegt, þegar evran verður kannski að gjaldmiðli Íslendinga og Imba Sólargeisli kemst í öryggisráðið hjá samtvinnuðu þjóðunum, að þá verði búið til nýtt skjaldarmerki fyrir Íslendinga.

Ég legg einfaldlega til geirfugl [eða bölvaða álku] á bláum grunni með Evrópugeislabaug yfir höfði. Ég hef þegar hannað það. Hvernig líst mönnum á, eða þeim fáu sem nú lesa þetta blogg eftir ráðstafanir Morgunblaðsbloggsins í mars 2008 [sjá skýringu á þessu hér], sem gert hefur að þetta verður örugglega ekki lesið af nema 5 sálum?

Skjaldarmerki Evrópusambandsríkisins Íslands

Kreppan á Fróni og hamingjan

 

 

Nú á þessum verstu tímum, þegar krónan fellur, vextirnir hækka, matvörur eru hamstraðar og biðraðir fara að myndast - já, svo ekki sé minnst á að sumt fólk borðar ekki annað en japanskt kjöt, af nautpeningi sem alla ævi hefur verið á bjórfylliríi og fengið nudd áður en þau urðu að saxbautum -er gott að minnast á gleði manna hér áður fyrr þegar lýðveldið var á gelgjuskeiðinu.

Þessa gleði er t.d. hægt að sjá á vefsíðu DAS, þar sem er að finna afar skemmtilegar myndir af ýmsum vinningshöfum í happadrættinu. Gleðin og nægjusemin skín út úr augum alþýðufólks sem vann bíla, íbúðir, báta, skellinöðrur, hús og innbú. Á 6. áratug síðustu aldar þóttu Fiat og Moskwitch bifreiðar happafengur fyrir fjölskyldur, svo ekki sé talað um Chevrolet og aðra eðalvagna frá Bandaríkjunum.

Íslendingar geta lengi hert sultarólarnar og skorið við nögl, en þegar kemur að þarfasta þjóninum er best að vera ekki með neina nísku. Sjáið gleðina í augum þessa fólks. Ósvikin hamingja alþýðunnar sem vann baki brotnu fyrir laununum sínum. Þessa gleði sér maður ekki hjá mönnum sem verða ríkir á pappírsviðskiptum og sem aka um í milljarðavögnum eða fljúga heimsálfa á milli í gylltum þotum.

Björn Bjarnason væri að skrifa pistil þriðjudagsins í næstu viku, ef hann væri eins ánægður og fólkið hér á myndunum fyrir ofan og neðan. Góða helgi.

 

 

 

 

´

Þessi Moskwitch er síðari árgerð en varð til þess að Árni Þór Sigurðsson gekk í Alþýðubandalagið.

Ég leitaði Múhameðs

Mig langaði svo mikið að sjá "teikningu Illuga Jökulssonar" af Múhameð. Allir tala um hana án þess að sýna hana. Ég sló því inn "Múhameð og Illugi" á Google og ekkert kom. Þvínæst sló ég bara "Múhameð" og þá kom ýmislegt í ljós. Á fjórðu googlesíðu kom þetta:

 

... af Múhameð spámanni nýverið.
50 x 50 - 2kb - jpg
www.mbl.is

Maður verður greinilega að passa sig. Ekki má slá mikið á Múhameð fyrr en svona brennandi áhugi manns á frægu fólki kemur manni í koll. 

Svo báru hausaveiðar mínar loks árangur því ég fann Muhammeð bin Illuga. Ég er ekkert hræddur við að birta þessa margumtöluðu forsíðu.

Ég leyfi mér líka að benda á þennan fróðleik fyrir þá sem vilja sjá fornar myndir af Múhameð, með eða án hulinshettu.

Gyðingar í Austurríki á 3. öld e.Kr.

Árið 2000 fundu fornleifafræðingar lítið hálsnisti í bænum Halbthurn í Burgerlandhéraði. Svo mikill var fjöldi funda sem fannst á þessum stað, að ekki vannst tími til að rannsaka gripinn fyrr en árið 2006. Þá kom í ljós að inni í honum var lítil gullþynna og á hana var krotað með stórum grískum bókstöfum í einni bunu:

 

Textinn á þynnunni er efst og orðin í byrjun hebresku bænarinnar undir. Þetta útleggst: Heyr ó Ísrael, Guð er drottinn, Guð er einn. Þess má geta að þessi bæn var klippt út í gullpappír og límd á vegginn í Gúttó við fyrstu guðsþjónustu gyðinga á Íslandi, árið 1940.

Þessi merki fundur þýðir að gyðingar voru í Austurríki áður en forfeður flestra þeirra sem þar búa í dag voru komnir almennilega úr þjóðflutningunum. Forfeður kynþáttahatarans Jörg Haiders voru til að mynda enn í Asíu, forfeður gobenorssins Arnolds Schwarzeneggers voru rétt að yfirgefa Afríku og forfeður foringjans Adolfs Alfonssonar voru þegar farnir að skammast sín, eða sisvona.

Mikið gleðst mitt forna hjarta. Sjá nánar hér , hér og hér.

 

Eimskipasaga

Ljósm. Vilhjálmur Örn

 

5. febrúar árið 1940 fór Valerie Neumann, 65 ára kona í Vín Austurríki, í sendiráð Dana í Vín og sótti um 14 daga landvistarleyfi í Danmörku, til þess að bíða þar eftir skipi til Íslands. Erindi hennar var sent til útlendingadeildar Ríkislögreglunnar í Kaupmannahöfn, sem hafði samband við skipafélög sem sigldu á Ísland.

Danska skipafélagið DFDS upplýsti að ekki yrði siglt í bráð til Íslands, þar sem hætta væri á því að skip félagsins yrðu tekin af Bretum og færð til hafnar á Bretlandseyjum, sérstaklega ef "þýskir þegnar" væru um borð.  Danska lögreglan fór annars með umsókn Valerie Neumann sem umsókn gyðings og færði hana inn í skýrslur sem Valeire Sara Neumann. Lögreglan gerði DFDS það ljóst að Valerie Neumann væri gyðingur frá Austurríki. Þýsk yfirvöld kröfðust þess að gyðingakonur bæru millinafnið Sara í skilríkjum sínum og karlar millinafnið Israel. Hún var líka afgreidd sem Valerie Sara Neumann í Danmörku.

Eimskipafélagið hf upplýsti, þegar mál Valerie Söru Neumann var borið undir það, að maður myndi gjarnan taka þýska ríkisborgara með á skipum sínum, ef þeir hefðu meðferðis vottorð frá breskum yfirvöldum. Eimskipafélagið vissi hins vegar vel að þýsk yfirvöld gáfu ekki út nein slík vottorð.

Danski lögreglufulltrúinn H. Krause, sem var nasisti og gyðingahatari, skrifaði í skýrslu sína um Valerie Neumann "Það kom fram í máli félagsins að maður vildi helst vera laus við farþega sem kynnu að valda vandamálum eða seinkunum fyrir skipið".

Norðmenn neituðu líka Valerie Neumann um leyfi til að bíða eftir skipi til Íslands í Bergen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 The Wonderland of Contrasts

Nokkrum mánuðum síðar, eftir að Valerie Neumann ítrekaði umsókn sína og einnig fjölskylda hennar á Íslandi, n.t. systursonur hennar Viktor Urbantitsch (Urbancic) sem var búinn að kaupa handa henni farmiða, var aftur haft samband við Eimskipafélag Íslands í Kaupmannahöfn.

Eimskipafélagið upplýsti þann 5. apríl 1940 að það hefði verið svo mikið "Vrøvl" og erfiðleikar með bresk yfirvöld, svo það væri ekki hægt að leyfa frú Neumann að sigla, nema að hún fengi bresk vottorð og gildandi íslenskt landgönguleyfi. Skrifstofa félagsins í Kaupmannahöfn upplýsti að siglt yrði þann 10. apríl og svo aftur 1. maí.  Embættismaður við Ríkislögregluembættið, Troels Hoff, ákvað hins vegar sama dag að Valerie Neumann fengi ekki leyfi til að dvelja í Danmörku.

Fjórum dögum síðar buðu Danir, svo að segja án nokkurrar mótspyrnu, þýsku herraþjóðina velkomna. Og já, ekki má gleyma því að Þjóðverjar, sem Íslendingar báru svo mikla virðingu fyrir, tóku Gullfoss traustataki í Kaupmannahöfn.

Valerie Neumann sat áfram í Vín og fjölskyldan á Íslandi var rukkuð um 31 Íslenskar krónur fyrir símskeytakostnaði í bréfi dags. 28. nóvember 1940. Áður hafði danska forsætisráðuneytið minnt á þessa skuld í bréfi til Sendifulltrúa Íslands í Kaupmannahöfn.

Danir fengu peningana sína, eins og alltaf, og Eimskip losnaði við vandræði. Nasistar fengu Gullfoss  og var skorsteinsmerki skipsins þeim líkast til að skapi.

Valerie Neumann, jú hún var send í fangabúðirnar í Theresienstadt 21. júlí 1942. Andlát hennar skráð 9. ágúst 1944. Hvort hún hefu dáið þann dag eða verið send í útrýmingarbúði er óvíst.

Skömmu áður höfðu nasistar búið til áróðurskvikmynd um ágæti þessara fangabúða í fyrir utan Prag. Í kvikmyndinni sést fólk í sparifötunum við ýmsa iðju. Flestir þeir sem þarna sjást voru sendir til útrýmingarbúðanna Auschwitz og Sobibor að loknum myndatökunum, m.a. kvikmyndagerðamaðurinn. Kvikmyndin sýnir gyðinga frá Austurríki, Hollandi, Danmörku, Austurríki og Tékkóslóvakíu.

Hér eru tvö skeið úr áróðurskvikmyndinni frá Theresienstadt

http://www.youtube.com/watch?v=OlIMAJF3kic

http://www.youtube.com/watch?v=E9gSzo0x4ak

 

 

Í þessu húsi við Haidgasse í Vín bjó Valerie Neumann árið 1940. Síðar bjó hún í Rotensterngasse. Síðasta heimilisfangið henna á þessari jörð var ekki Reykjavík heldur Theresienstadt.

Berlínarboogie Laxness

 

Þegar Halldór Kiljan Laxness greindi frá því í æviminningum sínum að hann hafði verið í Berlín árið 1936 og hefði farið með Dr. Jóni Helgasyni á Ólympíuleikana, gleymdi hann að greina frá því að hann var tvisvar í Berlín árið 1936. Fyrst í ágúst og aftur í október. Í fyrra skiptið skaffaði dóttir ónafngreinds gyðings, sem Laxness sagði vin sinn, miða á sýningu Hitlers. Laxness lýsir af mikilli andargift  "bjúgnefjaðri" dóttur þessa vinar síns. Hún mun hafa fært Halldór og Jóni miðana á leikinn, eins og gyðingum einum var lagið - ja, ef trúa á Laxness í Dagleið á Fjöllum árið 1962. Gaman hefði verið að vita hver þessi gyðingastúlka var, eða bara hann pápi hennar.

Síðari Berlínarferð Laxness gróf ég fyrir nokkrum árum síðan upp á Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn og birti upplýsingu um hana í fræðigreinum á dönsku og ensku. Ég greindi líka Hannesi Hólmsteini Gissurarsyni frá þessu, þar sem ég hafði frétt að hann væri að skrifa verk um Laxness. Hann birti auðvitað þessi tíðindi í bók sinni. Lesendur Laxness og sérfræðingar, sem ekki viðurkenna Hannes, geta ekki lesið annað út úr bókum HKL en að Laxness hafi aðeins verið einu sinni í háborg nasismans þetta ár. Ætli Kress, gæsalappafræðingur HÍ, geti viðurkennt heimildir sem sýna annað?

Laxness fór ekki gagngert á Ólympíuleika í Berlín, heldur var meginmarkmið ferðanna til Berlín að tryggja sér fé sem útgáfa hans, Zinnen Verlag, skuldaði honum. Laxness taldi okkur trú um að fyrirtækið hefði átt erfitt með að greiða honum vegna þess nasistar teldu að hann hefði skrifað eitthvað ljótt um nasista. Því fer fjarri árið 1936, og er líklegra að peningaáhyggjur Laxness hafi verið vegna þess að Zinnen var í eigu gyðinga í Austurríki og útibú slíkra fyrirtækja í Þýskalandi höfðu verið sett undir umsjón. Laxness sagði okkur dauðlegum lesendum sínum, að Zinnen væri í eigu sósíaldemókrata.

Steen Hasselbalch, útgefandi Laxness í Danmörku og fyrsti erlendi umboðsmaður hans, hafði samband við danska Utanríkisráðuneytið, sem útbjó bréf handa Laxness svo hann gæti sýnt þýskum yfirvöldum. Í því bréfi var haldið fram að Laxness væri ópólitískur og í hæsta lagi krati.

Laxness hafði verið í Buenos Aires á 14. PEN heimsráðstefnunni áður en hann kom aftur til Berlínar í október 1936. Í Ríó hafði hann með sveittan skallann haldið uppi vörnum fyrir Jósef Stalín. Það er öllu líklegri skýring á því að nasistar fengu óbeit á Laxness árið 1937 og komu í veg fyrir að bækur hans yrðu gefnar út eins og lýst er í Vettvangi Dagsins árið 1942.

Árið 1936 var nasistum alveg sama um þennan íslenska rithöfund, sem fékk sæti nærri stúku frammámanna nasistaflokksins á Reichsbühne í ágústmánuði 1936 og það með hjálp bjúgnefjaðrar gyðingastúlku.

Í október 1936 varð danska sendiráðið líka að minna Laxness á , með orðunum "eins og Yður mætti vera kunnugt um", að Zinnen forlagið væri ekki með umboðsaðila í Berlín, heldur í Leipzig, Becker að nafni. Ef Laxness vissi að skuldunautar hans væru staðsettir í Leipzig haustið 1936,  hvað var Laxness þá að álpast í Berlín á Hotel Nordland í Invalidenstrasse 115, eða á Ólympíuleikunum þann 9. ágúst árið 1936?

 

Garðurinn á Hótel Nordland, þar sem Laxness velti fyrir sér fjármálum og nasistum árið 1936 í stað þessa að fara til Leipzig, þar sem útgáfufyrirtæki hans hafði skrifstofur.

 

Árið 1938 fór Laxness svo aðra för sína til Moskvu og fylgdist ánægður með sýndarréttarhöldunum yfir Nikolai Bukharin sem enduðu með aftöku Bukharins. Svo sagði hann aufwiedersehen til Veru Hersch, barnsmóður Íslendings, en sá hana aldrei aftur, frekar en vin sinn gyðinginn sem átti dóttur sem var svo dugleg að skaffa miða á besta stað á Ólympíuleikunum árið 1936.

Ég er viss um að Laxness hefði ekki farið á Ólympíuleika í Peking ef hann hann væri uppi á okkar tímum?  Jafnvel þótt eitthvað "Zin Huen" forlag skuldaði honum glás af peningum.

Menn gera ekki sömu mistökin tvisvar - eða hvað?

Á ekki bara að leyfa þeim þetta?

 

 

Villi dóni fór auðvitað strax að leita af myndum af ungfrú Karlsson. Þá komst hann nú fljótt úr skugga um að þessi Kristin Karlsson og systir hennar Ragnhild eru hinar verstu konur, þótt vera geti að þær séu brjóstagóðar. 

Þær byrjaðu á þessu uppátæki sínu í nafni kvennabaráttu í Uppsölum og nú hefur þetta "óáran" dreift sér. Hafa þessar sænsku systur stofnað samtökin Bara Brost eða Ber Brjóst.  Áður en Kirstin misbauð siðgæðinu í Hveragerði, hafði hún og systirin leikið sama leikinn í Lundi, Málmey. Má lesa um þetta á máli berserkja hér og hér.

Þetta er nú kvennabarátta í lagi. En öllu má ofgera. Ég legg til að þetta fari ekki úr böndunum. Allt sem hindrar sund verður að hylja. Hitt má flakka. Ég sleppi því að sýna brjóstin á Karlsons sisters. Mér sýnist að það verði ekki neitt heimsóknartap á bloggi mínu þrátt fyrir það. Ég held að ég hafi ekki rangt fyrir mér þegar ég segi að Ragnhild Karlsson hafi ekki mikið til brjósts að bera, og sé mjög stráksleg. Ætli hún stefni ekki inn í karlabaðklefann í næstu uppákomu?

Bannað að bera brjóstin í Hveró

„Neðanmálsfrétt"

 

Leyfist manni að vitna í "sjálfan sig": „Nýjasta bókin mín fer brátt að koma út. Ég hef valið að gefa hana út sem "vefbók". Hún fjallar um "gæsalappir" („...") og notkun þeirra í "HÍ" gegnum "söguna". Ég vitna líklega ekki rangt í sjálfan mig, þegar ég segi: „Þetta er bók sem vitnað verður í". Ég vonast eftir því að fá hin „mjög svo "eftirsóttu" gæsalappaverðlaun "HÍ"  og Hæstaréttar Íslands "(HÍ)" fyrir." (Sjá mynd, þau ykkar sem ekki eru blind "sjónskert").

„Næsta bók mín verður "Neðanmálsgrein¹"  Það er 845 blaðsíðna "verk", en 632 þeirra eru "neðanmálsgreinar". Bókin er mettuð af gæsalöppum og "upphrópunarmerkjum". "Neðanmálsgrein" hentar ekki til birtingar á "netinu", og vonast ég til að hún seljist grimmt. Ég tek það fram að ég er búinn að fá "leyfi" frá helstu "neðanmálsættum" landsins til að birta allar þessar greinar. Ég get líka upplýst, án þess að þið farið nú að vitna í það, að sumir að bestu vinum mínum eru "Hæstaréttadómarar" í og úr HÍ. Þeir hafa lesið bókina og gefið mér góð "ráð" en dýr². " - eða er það svona.""²

1. "Enska útgáfan "Notes" kom út í fyrra og rokseldist".
2. "Launráð".