Lágkúra á blog is

 

 

Á Íslandi er það höfuðsynd að styðja Ísrael. Að benda mönnum á að orðræða þeirra er gyðingahatur, ef dæmt er út frá skilgreiningu alþjóðlegra stofnana um það, er höfuðglæpur. Menn vilja hata í friði fyrir athugasemdum mínum.

Á bloggi Hjálmtýs V. Heiðdal safnast saman menn sem hata Ísrael, gyðinga - og nú líka Vilhjálm Örn. Þetta eru menn sem lifa og þrífast í samsæriskenningum. En nú hefur lýðurinn ekki lengur stjórn á sér og Hjálmtýr V. Heiðdal er líka búinn að fara út fyrir velsæmismörk. Ég þurfti að senda forsvarsmönnum moggabloggsins eftirfarandi erindi:

 

Virðulegu stjórnendur Blog.is

Maður nokkur í Reykjavík, sem nýlega ef farinn að blogga og sem heitir Hjálmtýr V. Heiðdal, hefur á bloggi sínu haldið fram sleggjudómum um mig. Í síðustu færslu mannsins þann 7. ágúst kom ein þeirra. Hjálmtýr er búinn að halda því fram í nokkurn tíma að ég hafi bannað hann á bloggi mínu. Það er alrangt.

Í kjölfarið var umræða eins og oft er. Inn í þessa umræðu blandaði sér nafnleysingi, sem kallar sig MIX, sem vildi sýna mér stuðning sinn. Einnig kom inn maður sem kallaði sig "Vinur Vilhjálms Örna sinna", sem á sjúklegan hátt lýsti skoðunum sínum á mér.

Hjálmtýr V. Heiðdal er svo ósvífinn, að hann heldur því fram að ég sé að skrifa undir heitinu MIX og sé með sömu IP-tölu og "Vinur Vilhjálms Örna sinna".

Mig langar ekki til að standa undir slíkum ásökunum frá ríkisstarfsmanni á Íslandi, sem m.a. notar vinnutíma sinn til að skrifa bloggin sín.

Mig langar því að biðja blog.is um að leiðrétta þann leiða misskilning sem Hjálmtýr gengur með um mig og biðja hann líkt og ég hef þegar gert, at taka aftur þá yfirlýsingu sem hann kom með:

En mér þykir það lágkúra hjá Vilhjálmi að reyna að nota þessi nafnlausu innlegg til árása á mig. En hann getur greinilega ekki stillt sig.

Virðingarfyllst,

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

 

Enn um hatrið á blogginu

 

Hið ljóta andlit hatursins er fyrirbæri sem ég hef áhuga á. Hatur er ljótasta kennd mannsins fyrir utan systur þess öfundina. Allir hafa þessar kenndir en flestir kunna að stýra þeim. Aðrir nota þær við hentugleika en einstæka menn verða greinilega að bera á borð ólýsanlegt hatur sitt á hópum manna og trúarbrögðum. Hatrið gýs ekki sjaldan upp á blog.is og síðast í gær, þegar Baldur Fjölnisson sletti enn einu sinni svartagalli sínu á gyðinga.

Mín skoðun er sú, að þeir sem t.d. hata trúarbrögð og trúflokk á öfgafullan hátt hafi orðið einhvers á mis í æsku. Einhver hefur verið vondur við þetta fólk (oftast eru þetta karlar). Þeim finnst að gengið hafi verið á rétt þeirra gegnum tíðina, eitthvað hefur líka gerst í skólakerfinu með tilheyrandi sektartilfinningu; vinirnir hafa kannski uppnefnt þá eða móðir þeirra yfirgefið þá í æsku og gifst manni sem var vondur við þá; Fjölskyldan hefur jafnvel snúið við þeim baki og þeir ekki verið nefndir í minningargreininni um foreldrana. Hatrinu, sem er upplyfting þeirra frá samfélagslegri eymdinni, er síðan beint að öðrum hópi, gjarnan að hópi sem ekki getur varið sig eins vel og meirihlutinn, jafnvel að hópi sem ekki er til í þjóðfélagi svona manna.

Baldur Fjölnisson, sem er maður kominn vel yfir fimmtugt, heldur því fram í umræðu á bloggi sínu að Talmud gyðinga hvetji til barnaníðs. Þetta er ekki nein ný ásökun og á skylt við ásakanir í garð gyðinga á miðöldum um að þeir myrtu börn til að nota blóðið úr þeim í ósýrð brauð fyrir Páskahátíðina.

Baldur skrifar m.a.:

En aftur að þessu síonistahyski þá hafa almennir gyðingar í gegnum tíðina mikið reynt að fjarlægja sig þeim ruglanda og trúarofstæki enda Talmud, trúarbók þeirra, ógeðslegur viðbjóður sem engin leið er að lýsa og því getið þið ekki fundið hana á bókasafninu. Skólakerfið er einskis virði enda hver heimskinginn skipulega settur yfir rústun þess og ruslveiturnar eru heiladrepandi af sömu ástæðum og því halda flestir að munurinn á kristni og gyðingdómi sé á milli gamla og nýja testamentisins en því fer fjarri.

Þegar eftir þennan lestur er ljóst, að ofangreind greining mín er kannski ekki fjarri lagi.

Þegar hatursmenn gyðinga og Ísraelsríkis, eins og hann Baldur Fjölnisson, setur fram rök sín gegn gyðingum og trú þeirra, Ísraelsríki og zíonisma, og hann ásakar gyðinga um að dýrka barnaníð, vitnar hann í Justinas Bonaventura Pranaitis, litháískan prest (rómv. kaþ.) er starfaði um tíma sem prófessor í St. Pétursborg í byrjun síðustu aldar, þegar gyðingahatur var ein helsta dægradvöl lýðsins í Rússlandi. Þessi prestur birti árið 1892 rit sem hann kallaði Christianus in Talmude Iudaeorum, sem hefur reynst kynþáttahöturum, nasistum og nýnasistum mikil opinberun. Reyndar er það nú svo að Pranaitis þess sigldi undir fölsku flaggi sem prófessor í hebresku og Gamla Testamentisfræðum í St. Pétursborg. Hann kunni varla orð í  hebresku og þegar hann var kallaður sem vitni gegn gyðingnum Menahem Mendel Beilis, sem dæma átti fyrir að myrða ungan dreng til að nota blóð hans, kom í ljós að hvaða mann kirkjan hafði í röðum sínum. Pranaitis var afhjúpaður og hrökklaðist til Turkistan og dó. Beilis var sýknaður og settist að í Bandaríkjunum. 

Ég tel að hatur manna eins og hans Baldurs Fjölnissonar sé eitthvað aftan úr forneskju, þegar men notuðu steinverkfæri. Tæki eins og bloggið er ekki öruggt í höndum hans. Því miður er þetta leiðgjarna hatur sameiginleg dægradvöl ýmissa vinstri manna, öfgamanna á hægri vængnum sem og skoðanabræðra þeirra í mörgu, íslamístanna. Samkvæmt þessum hópum öfgamanna er gyðingurinn, gyðingdómurinn og Ísrael hættulegasti óvinur þeirra.

Gyðingahatur og hatur á gyðingdómi og öðrum trúarbrögðum varðar við íslensk hegningarlög og Baldur Fjölnisson hefur greinilega gerst brotlegur geng þeim lögum. Hann á ekkert erindi í siðmenntaðri umræðu þeirri sem alla jafnan fer fram hér á blogginu.

Rétt eftir miðnætti í gærkvöld klikkaði Baldur Fjölnisson svo aftur út í einhverju ofsóknarbrjálæði í færslu sem var svona:

Óeðlilegt að ég þurfi að liggja undir einelti bilaðs hyskis undir verndarvæng brenglaðs hyskis

Það leitar ávallt saman sem deilir sameiginlegum gildum viðhorfum, vinnubrögðum og hugmyndafræði. Það er augljóst.

Ég á ekki að þurfa að sitja undir einelti frá einhverju biluðu liði hérna og þegar liggur fyrir að þetta bilaða lið hefur lengi verið í sérstöku uppáhaldi hjá einhverju álíka brengluðu dóti sem sér um þetta blogg ja hvað á maður að halda. Það leitar að sjálfsögðu saman sem deilir sameiginlegri skítafýlu og viðhorfum. 

Maður gæti farið að ímynda sér að Morgunblaðið hafi haft samband við karlinn. Enginn hafði sagt neitt við hann í umræðunni þannig að vænta mátti þessarar yfirlýsingar.

Ég vona að Baldur Fjölnisson hugsi sinn gang. Ég leyfi mér hins vegar að mæla með því að hið hatramma blogg vinstri mannsins Baldurs Fjölnissonar verði lokað eins og blogg nasistans Johnnys. Ég veit ekki hvor þeirra þeirra er öfgakenndari. Baldur fer sér að voða á blogginu.

Holocat

Mikið eru Kínverjar nú vont fólk að eltast svona við heimilislaus dýr. 

Mali, landsfrægur köttur Sigurðar Þórs Guðjónssonar risabloggara, hlýtur örugglega að vera í öngum sínum út af þessu! Ég skil Mala vel. Sigurður er örugglega að skrifa fyrir Mala sinn, þegar hann kallar þennan ósóma útrýmingu. Er ekki til umboðsmaður katta í Kína? Ég myndi mjálma beint í Högna Breim ef svona lagað gerðist á Íslandi.

Rottur eigu örugglega líka fótum sínum fjör að launa í Peking. En Sigurður Þór nefnir þær ekki, en bætir því hins vegar við að portkonur séu líka í hættu í þessum hreinsunaraðgerðum í Kína. Varla prumpa kettir og hórur svo mikið að drápsmökkur er yfir borginni? Var það ekki loftmengun sem var aðalvandamálið í Peking?

Ég held að Sigurður fari með rangt mál um vændiskonurnar. Ef þær verða reknar í burtu frá Peking, fer helmingurinn af steraliðunu heim í mótmælafússi.

Hvað haldið þið svo elskurnar mínar að það verði í matinn í Ólympíubænum? Ég mæli með: Catnuggets og Big McRat served by a Chinese whore with flied lice.

Flækingsdýrum útrýmt

Ofsunginn fangi eigin hugsjóna

 

 

Alekandr Solzhenitsyn geispaði golunni í síðustu viku. Hann var hermaður sem lenti í fangabúðum þeirrar skítahugsjónar sem hann barðist fyrir. Hann var nefnilega upphaflega Lenínisti. Athugið það gott fólk, að vera Lenínisti var alla tíð miklu fínna, betra og göfugra en að vera Stalínisti. En fórnalömbin fundu nú víst engan mun.

Solzhenitsyn, sem átti þýskættaða mömmu, lenti í Gúlaginu vegna þess að hann talaði óbeint og illa um skeggið á yfirmanni sínum, Stalín, í bréfum til vinar síns. Eða var það vegna þess að móðir hans hét Scherbach? Þegar hann losnaði úr Gúlaginu, sem var ekki öllum hetjum kleift, var hann ekki lengur hermaður, heldur skrifandi herforingi. Hann gangrýndi og gagnrýndi þangað til hann fékk Nóbelinn. Gagnrýni er góð, líka á bloggi.

Solzhenitzyn var, eins og allir góðir rússneskir pólitíkusar fyrr og síðar, meistari í að misnota veikleika annarra. Þegar hann var sendur í útlegðina var hann happafengur fyrir BNA Kaldastríðsins. Fólk féll flatt fyrir honum á Vesturlöndum um leið og hann hataði skeggleysið á Frelsisgyðjunni og önnur vestræn gildi. Hetja varð hann að lokum hjá glæponunum sem tóku við Sovétinu þegar það varð að fyrirtæki í eigu fyrrverandi KGB foringja. Í ríki þeirra leið honum vel þangað til heilinn gaf sig fyrir fullt og allt síðastliðinn laugardag.

Helsta iðja Solzhenitzyns eftir hann sneri aftur til heimalands síns, var að skrifa tvo doðranta um gyðinga og meint illvirki þeirra gagnvart rússnesku þjóðinni síðastliðin 200 ár. Ekki var það neitt sem kom á óvart. Hann hafði fyrir utan að tala um skegg Stalíns í bréfum til vinar síns, kallað Jósef "balabos", sem er lánsorð í jiddísku, sem notað var um "stjóra" og yfirmenn gyðinga á meðal. Í þessum verkum, sem aldrei voru gefin út á ensku, sýndi þetta Nóbelmenni, hvernig hann að hentugleika vinsaði úr sögunni eitt og annað til að framreiða hreinræktað hatur sitt og sjúklega öfund á gyðingum. Þetta gerði hann að eigin sögn með réttlætingu Guðs, því nú var hann ekki lengur herforingi gangrýninnar, heldur þess í stað krýndur patríarki hjá Guði almáttugum Rétttrúnaðarkirkjunnar rússnesku, sem ekki faldi gyðingahatur sitt frekar en fyrri daginn.

Ekkert af þjóðarbrotum Rússnesku víðáttunnar þurfti að líða eins mikið fyrir duttlunga Keisara, Kósakka, preláta, morðingja og þjófa Risaveldisins. Allir kenndu þeir gyðingum um. Aleksandr Solzhenitsyn, hinn mikli andhófsmaður, kórónaði sögu gyðingahaturs Rússa með bókum sínum. Í dag búa enn þúsundir gyðinga í Rússlandi og fyrrverandi sovétríkjum og eru ofsóttir af æ stærri skara nasista og harðlínu-Pútínista. Rússneskir nasistar kenna, eins og sönnum lítilmennum sæmir, öðrum en sjálfum sér um ófarir þjóðar sinnar. Gyðingar eru hentugir til þess. 

Það er alltaf auðveldast að kenna öðrum um, eins og þeir vita sem kenna erlendum spekúlöntum um ófarir íslenskrar ómenningar í efnahagsmálum.

Gott dæmi um hve mikill og agaður hermaður og trúmaður Sozhenitsyn var, sést á því að þegar hann var aftur komin til ættjarðarinnar ásakaði hann gjarnan NATO um að reyna að knésetja Rússland. Hann hataði Vesturlönd og frelsi þeirra jafnvel meira en þá ógnarstjórn sem tók hans eigið frelsi frá honum og sendi hann í Gúlagið  og útlegðina.

Aleksandr Solzhenizyn var skrítinn og sorglegur maður sem ég ætla mér ekki að lofsyngja með öllum hinum. Ég sé enga ástæðu til þess.

Das Urteil: Kafka var líka dóni

 

 

Samkvæmt frétt The Times hefur Franz litli haft gaman af eðlunarmyndum eins og svo margir aðrir á undan honum og síðar. Þessar myndir hans voru ekki bara hvað sem er samkvæmt aumingja Bretanum sem segist hafa komist í klámkistu Kafka. Samkvæmt honum eru þarna mjög myrkar myndir, dýrakynlíf og "girl-on-girl action", það er að segja lesbíur í glímu. Oj bara og ullabjakk.

Ætli Laxness hafi átt svona klámkistu? Ef svo er, er ljóst að aðeins Halldór má skoða, en ekki Hannes.

Varla hefur hann Kafka merkt þetta sexmyndasafn sitt með nafni sínu eða upphafstöfum. En líklega hefur þessi klámeign hans hrjáð hann mjög ef rétt er að hann hafi geymt þetta í kistli og tekið lykilinn með sér hvert sem hann fór. Hann var nú haldinn nógu mörgum fóbíum samt. Kannski innihélt kistill þessi alla skömm hans? Maður sér fyrir sér sveittan ungan mann í angist, sem gleymt hefur lyklinum að kistli fullum af myndum af dýrum að gera það og lessum í sleik og þaðan af verra. Gyðingdómurinn margumtalaði hefur líklega verið minnsta vandamálið fyrir Kafka miðað við klámkistuna.

Það hlýtur að hafa verið hræðileg Verwandlung fyrir hann að yfirgefa kistilinn á hverjum degi. Ekki nema von að hann hafi fengið berkla á þessu stressi og pukri.

 

Remember the Focker

 

 

Munið þið eftir honum Greg (Gaylord) Focker, sem leikinn var af Ben Stiller í kvikmyndunum "Meet the Parents" og "Meet the Fockers"?

Samkvæmt opinberum kvikmyndagagnrýnendum í Íran og öðrum sérfræðingum er kvikmyndin Meet the Parents lúmskulegur gyðingaáróður Zíonista.

Hér getið þið fræðst um það: http://www.memritv.org/clip/en/1811.htm

Orðalagið og hatrið er nákvæmlega sama og hjá nasistum. Þvílík geðveiki.

Hvernig getur heilvita fólk á Vesturlöndum stutt Írana og ógnir stjórnarinnar í Teheran? Mér er það óskiljanlegt.

Nú aftur að Ben Stiller (fæddur 1965). Hann er sonur rauðhærða leikarans Jerry Stillers, sem t.d. leikur föður Constanza í Seinfeld þáttunum. Gaman væri að vita hvort menn hefðu álit á Seinfeld í Teheran.

Móðir Stiller er Anne Meara. Hún er líka rauðhærð, en af írskum ættum. Báðir foreldrar hennar voru frá þorpinu Toomevara í Tipperary sýslu á Írlandi.

Persónulega er ég á þeirri skoðun að kvikmyndin "Meet the Parents" sé harðsoðinn áróður fyrir IRA, Írska lýðveldisherinn.

 

Ben Stiller bregður sér í ýmis gervi. Hér er hann sem Írani, Íri og lengst til hægri nakinn gyðingur

Rósin rassbera, nýtt blóm í flóru Íslands

Í fyrra greindi ég frá því hvernig náttúruverndarkonan Miriam Rose hafði komist í annála áður en hún varð fræg með eindæmum á Íslandi. Hún hafði hjólað allsber um sveitir Englands til að vekja athygli á einhverjum góðum málstað.... og sjálfri sér. Sjá hér

Ég kveiki ekki á málstað þar sem berrassaðar konur eru annars vegar. Það er eins og að sjá Bridgestone almanak uppi á vegg hjá dekkjasala.

Nú sé ég Rósu  lýst sem hryðjuverkakonu af mörgum bloggurum. Það þykir mér full djúpt í árinni tekið. Hryðjuverk eru venjulega skilgreind öðruvísi en það sem Rose er að aðhafast á Íslandi.

Það sem Miriam Rose er að gera á Íslandi er það sama sem hún aðhafðist þegar hún hringsólaði ber fyrir málstaðinn heima á Englandi. Málstaðurinn er númer 2, Miriam Rose er númer 1. Hún virðist vera með athyglissýki á háu stigi. Það er ágætur galli, ef maður getur hamið hann.

Ég las mjög skemmtilega lýsingu hjá Hjalta Garðarssyni,  sem ekki segir farir sínar sléttar af viðskiptum við Rósu rassberu. Hjalti var einmitt að vinna heiðarlega vinnu sína þar sem Rósa klifraði upp í kranann í fyrra.  Ekki greindu fréttastofur frá því sem Hjalti og Elli vinur hans upplifðu:

"Hvað um það, þarna stóð ég ásamt félaga mínum, Elvari.  Sannkristnum sómapilti frá Sauðárkróki.  Ella vini mínum blöskraði algjörlega munnsöfnuðurinn á þessari umræddu Miriam.  Þegar Elli hélt að hámarki mótmælanna væri náð, reif Miriam niður um sig buxurnar og otaði loðinni rottunni í áttina að okkur og reyndi að spræna á okkur.  Eru þetta heiðarleg mótmæli?"

Þetta hefur vissulega valdið Ella og Hjalta tráma, en strangt tiltekið er Rósa ekki að fremja hryðjuverk. Kannski veldur hún einhverjum hreðjarverk? Náttúrunni á Íslandi er ekki unnið gagn með strippi Miriam Rose, sem leggur greinilega sterkustu menn á Íslandi í öngvit með "rottu" sinni og migu fyrir málstaðinn.

Þessi nýja rós í flóru Íslands gæti gert meira ógagn en gagn eins og blessuð lúpínan.

 

Það þekkist vel að menn pissi fyrir málstaðinn

Miriam Rose gefst aldrei upp

Er kleinuhringurinn íslensk uppfinning ?

 

 

Ef maður slær upp doughnut (kleinuhring) á Wikipedia, er ástæða eins og alltaf, til að slá nokkra varnagla áður en maður trúir öllu þar sem nýslegnum túskildingi.

Margt er á huldu um uppruna kleinuhringja, en ef maður les íslenska viðbót við Wikipedia greinina um kleinuhringi virðist allt vera á hreinu um upprunann.:  In Iceland kleinuhringur (pl. kleinuhringir and kleinuhringar) are a type of old Icelandic cuisine which resembles doughnuts.

Samkvæmt þessari upplýsingu á Wikipedia, má þykja líklegt að hringir þessir hafi verið uppfundnir á Íslandi. Þetta var ef til vill gamalt bakverk, sem menn bökuðu til að fagna hagnaði sínum....ooo.

Grallarinn sem hefur sett þetta rugl um kleinuhringina á Íslandi á Wakopedia er örugglega fæddur eftir 1980. Þetta er einhver sem ekki á ömmu sem er fædd fyrir 1920, sem bakaði kleinur ættaðar úr Danaveldi, heldur fær þær úr verksmiðju plastpokaömmu í poka sem seldur var í Bónus, og bestur er fyrir 23.7.2008.

Kleinujárnin eru brátt öll komin á Þjóðminjasafnið og byggðasöfnin, en kleinuhringurinn is not a type of old Icelandic cuisine. Ég fékk fyrsta kleinuhringinn minn uppi á Velli snemma á 8. áratug síðustu aldar. Hann var alamerískur. Hvenær ætli íslenskir bakarar hafi farið að búa þá til ("gera þá" eins og það heitir víst líka). Ég tel næsta víst að það hafi verið eftir 1980? Er einhver bakari á blogginu, sem langar til að svara þessu?

Á hælunum á dr. Dauða

 

 

Mikill stuðningsmaður Palestínumanna í Chile, senor David Mardones, sem líka er leiðtogi nasista (PNZ) í hafnarbænum Puerto Montt syðst í Chile er hér að segja skoðun sína á gyðingum, nasistaveiðum og "þjóðarmorðinu á  Palestínumönnum".

 

Nasistinn Mardones sem hér sést á fundi með stuðningsmönnum sínum úthúðaði góðum vini mínum Efraím Zuroff, sem var í Chile og Argentínu til að athuga upplýsingar um Aribert Heim, hinn morðóða lækni, sem Simon Wiesenthal stofnunin telur að sé á lífi þarna syðra. Ef svo er, er hann 94 ára gamall. Dóttir hans, Waltraut Boser, býr einmitt í Puerto Montt. Sjá enn fremur hér.

Svart fólk á Íslandi - þriðji hluti

 

 

Í öðrum hluta frásagnar minnar um svarta menn á Íslandi setti ég fram líkleg rök fyrir því að svartur maður hafi fyrst komið til Íslands árið 1667. En er lokum fyrir það skotið að negrar hafi komið til Íslands fyrr en 1667?

Lengi hefur sú meinloka lifað með þjóðinni, að ræningjarnir í Tyrkjaráninu hafi verið mjög dökkir á hörund og jafnvel þeldökkir. Þessi mýta lifi enn góðu lífi. Við vitum lítið sem ekkert um það. Margir sjóræningjanna voru hins vegar álíka hvítir og Íslendingar, ættaðir úr Niðurlöndum eða af Bretlandseyjum. Síra Ólafur Egilsson, einn af þeim sem rænt var, lýsir ekki neinum negrum í Reisubók sinni, en talar m.a. um ræningja sína á þennan hátt: "Sumir bjartir, sumir svartir". Hann ritaði um :

.. .hverninn illþýði þetta er að ásýnd og búnaði. Þá er það af því að segja, að það fólk er misjafnt, bæði til vaxtar og ásýndar, sem annað fólk. Sumir geysi miklir, sumir bjartir, sumir svartir, því það voru kristnir úr ýmsum löndum, enskir, franskir, spánskir, danskir, þýzkir, norskir, og hafa þeir hver sitt gamla klæðasnið, sem ei kasta trú sinni. Mega þeir alt vinna, það til fellur, og hafa stundum högg til... En  Tyrkjar eru allir með uppháar prjónahúfur rauðar...

Vafalítið gætu svartir menn hafa verið á meðal skipverja á ræningjaskipunum árið 1627. Ólafur Egilsson greindi frá því að skipverjar sem tóku hann og fjölskyldu hans til fanga væru enskir og einn þýskumælandi maður var þar á meðal. Síðar þegar hann lýsti komu sinni til Alsír, ritaði hann um Alsírmenn sem Tyrki, en á þessum tíma var Tyrki samnefnari fyrir múslíma hjá Evrópumönnum.  Má vera, að ekki sé alveg hægt að treysta því, að svartir menn sem Ólafur nefnir hafi verið "negróíðir" menn ættaðir frá Afríku. Hann gæti alveg eins hafa verið að lýsa mönnum með dekkra litarhaft en gekk og gerðist á Íslandi.

 

 

Verslun Portúgala með þræla frá Vesturströnd Afríku blómstraði þegar á 15. öld. Myndin hér úr frönsku handriti frá 15. öld sýnir vel hvernig áhafnir skipa voru á þessum tíma. Þrælar voru seldir víðs vegar um álfuna. Þess vegna er ekki lokum fyrir það skotið að svertingjar hafi komið með erlendum skipum til Íslands á 15. eða á 16. öld. Hér og hér má lesa greinar mína í Lesbók Morgunblaðsins um þrælaverslun við Íslandsstrendur og þátttöku Kólumbusa í henni.

Skipakomur Hollendinga voru tíðar frá því á 16. öld og einhverjir svertingjar gætu auðvitað hafa verið um borð á skipum þeirra. Engir annálar eða síðari tíma heimildir eru þó til frásagnar um það svo kunnugt sé.

 

En ekki eru allar heimildir á Íslandi af bók eða blöðum, þótt það hafi lengi verið eini efniviðurinn sem íslenskir sagnfræðingar virtust geta ráðið við. Í Þjóðminjasafni hékk lengi sérkennilega útskorin fjöl, sem var skráð í bækur Forngripasafnsins árið 1881. Á fjölinni er negri. Fjölinni er lýst á eftirfarandi hátt í aðfangabókum Forngripsafnsins:

"Eikarfjöl, útskorin beggja vegna, lengd 124,5 cm., breidd 17,6 -17,5 cm., þykkt. 1,6 - 2,7 cm., vantar af báðum endum, skiptist í 4 reiti og eru bekkir á milli og frammeð röndum. Í reitunum eru upphleyptar myndir, annars vegar skákross, og 3 mannamyndir, sín með hvoran svip, ein virðist vera blámannsmynd, allar eru þær vangarmyndir og sjér niður á brjóst. Hins vegar er hluti af skrautmynd, 2 englamyndir fljúgandi og og skákross. Mannamyndirnar eru einkennilegar og allvel skornar, virðast benda á allvanan útskurðarmann, eru útlendar án efa og viðast vera frá 16. öld. Ártalið 1563 er skorið á fjölina, öfugt og illa, og virðist miklu yngra en svo að það hafi getað verið skorið það ár. Fjölin er líklega úr skipi, en mun hafa verið notuð fyrir rúmfjöl".  Neðanmáls stendur "Óljósar sagnir munu hafa verið um, að hún hafi verið kölluð "rúmfjöl Daða í Snóksdal".

 

 

Daði í Snóksdal, sem eignuð er fjölin, var Daði Arason, kallaður Dalaskalli, sonur Ara lögréttumanns í Snóksdal og fyrri konu hans Guðríðar Bjarnadóttur. Daði var orðinn sýslumaður í Snæfellssýslu árið 1459. Hann lifði fram yfir aldamótin 1500 og lést einhvern tíman fyrir 27. júní árið 1502. Daði beitti sér mjög í hinni gjöfulu sýslu sinni og bregður fyrir í ýmsum samtímabréfum. Daði var sömuleiðis einn þeirra höfðingja, sem sat á Lundi í Lundareykjadal árið 1480 og setti innsigli sitt við klögubréf ritað Kristjáni konungi fyrsta vegna veru útlendinga á Íslandi.

Í bréfi þessu má meðal annars lesa þetta:

"Sýslumenn og lögréttumenn norðan og vestan á Íslandi gera góðum mönnum kunnugt með þessu voru bréfi að vér vorum þar hjá og heyrðum á á almennilegu Öxarárþingi at almúginn af öllu landinu klagaði sig um vetursetu er (útlenskir menn) hefðu hér, hvað oss leist og öllum almúganum úti frá vera stór skaði fyrir landið sakir þess að þeir halda hér hús og garða við sjóinn og lokka svo til sín þjónustufólkið að bændurnir fá ekki sína garða upp unnið eða nein útvegu haft þá er þeim eða landinu mega til nytja verða. Hér með selja þeir ónytsamlegan pening inn í landið og taka þar fyrir bæði skreið og smjör og slátur og vaðmál all for dýrt framar meir enn sett er og samþykkt. (Nú með því að hirðstjórinn og lögmennirnir og allur almúgi heyrðu), hvern skaða landið mátti hér út af fá, þá var það samþykkt að hirðstjóranum Heyndrik Daniel og lögmönnunum báðum, Brandi Jónssyni og Oddi Ásmundssyni og öllum almúganum, utan lögréttu og innan, at hér skyldi enginn útlenskur maður vera í landið eða vetursetur hafa nema sá sem föður er og innborinn í míns herra Norges konungs ríki, hvað oss líst nu ekki haldið vera eftir því sem vor lands lagabók og sáttmáli útvísar að hér skuli enginn hirðstjóri vera í landinu nema sá hjér er innlendur af gömlum hirðstóra ættum.  ( - ) Skrifum vér yðar náð því soddan (bréf til) at oss þykja lögmennirnir í landinu heldur sljóvir í vera að rita til yðar náðar, hvert lagaleysi í landið er hvað almúgann stendur.

Útlendingar ollu greinilega heldri mönnum landsins áhyggjum og undan mörgu var kvartað árið 1480. Þá voru menn ekki í ESB-stellingu með rassinn upp í loftið eins og lóða tík. Þótt klögur hafi gengið út af Englendingum og þeim væri bönnuð verslun, voru það samt fyrst og fremst höfðingjar landsins, sem voru bestu kaupnaut þeirra.

En ef fjölin með negranum hefur tilheyrt Daða, vaknar spurningin um hvaða þýðingu hún hefur fyrir þessa frásögn og hvaða sögu hún segir.

Dalaskallinn hafði afskipti af erlendum mönnum í sýslu sinni og gæti hafa fengið fjölina hjá þeim. Fjölin gæti líka hæglega og bókstaflega hafa rekið í fjörur Daða, og hún segir auðvitað ekkert um að Daði, eða aðrir, hafi rekist á blökkumenn á Íslandi. Því er óvíst hvort Daði hafi yfirleitt túlkað vangamyndina sem negra eins og gert var í Forngripasafninu árið 1881. En ekki er þó lokum fyrir það skotið að útlendingar þeir sem Daði klagaði yfir, og sem vetursetu höfðu á Íslandi, gætu hafa haft einn eða tvo svarta menn með í för til að vinna þrælaverkin. Svartir menn voru komnir til Hansabæja og til Bretlands í lok 15. aldar. Þeir gætu t.d. hafa litið út eins og negri sá sem Albrecht Dürer teiknaði árið 1508.

 

Fyrir utan blámanninn sem prýðir fjölina, sem virðist aðeins bera trefil eða klút um hálsinn, bendir klæðnaður hinna tveggja mannanna á fjölinni, bæði hattar og kragar á tísku síðasta hluta 15. aldar eða frekar byrjunar 16. aldar. Hinir vængjuðu englar, putti, sem einnig eru á fjölinni benda einnig stílfræðilega til sömu tímasetningar.

X-laga kross er á báðum hliðum fjalarinnar. Hann er hægt að túlka á marga vegu, sem ekki varpar frekari ljósi á fjölina. Gæti m.a. verið um að ræða rómverska táknið fyrir 10 eða gríska bókstafinn chí, sem er fyrsti stafurinn í nafni Krists. Andrésarkrossinn var einnig x-laga og var merki marga landa og borgríkja. Gunnfáni Skota t.d. hvítur Andrésarkross á bláum fleti, en ekki tel ég spýtuna vera skoska.

Sérfræðingar á sjóminjasöfnum og listasöfnum í Hollandi og Belgíu telja fjölina ekki vera frá Norður-Evrópu, þó þeir geti ekki bent á svipaðan útskurð frá Suður-Evrópu. Alþýðulist, eins og myndmálið á fjölinni, var sjaldan varðveitt í söfnum fyrrverandi stórvelda heimshafanna. Freistandi er þó að halda að fjölin tengist á einhvern hátt siglingum Portúgala eða annarra í Norðurhöfum í lok 15. aldar. Hvernig hana rak á fjörur Dalaskallans verður þó aldrei upplýst. 

Ég tel mig vera búinn að leysa gátu fjalarinnar. Kross sá sem sést á fjölinni hefur komið fyrir í fyrri færslu minni hér á blogginu og var hann tákn mikils veldis í Afríku á 15. og 16. öld., sem Portúgalar höfðu afskipti af. Burtséð frá þeim vangaveltum sem fram komu fyrr í þessum pistli, gæti nefnilega hugsast að Daði hafi líka haft afskipti af Portúgölum sem voru í mjög vafasömum erindagjörðum hér við land  í lok 15. aldar.

Meira um það í fjórðu grein minni síðar.