Iceland, the greatest Smorgasbord ever

 

Eitt sinn var til forláta veitingastaður á Broadway í New York, þangað sem norrænir menn og aðrir streymdu til að fá eitt annálaðasta Smorgasbord (Smörgåsbord/Smørrebrødsbord) sem sögur fara af.  Staðurinn bar auðvitað nafnið ICELAND, hafði 3 show á hverju kvöldi og tvær hljómsveitir. Ekki var ýkt þegar því var haldið fram, að þetta væri stærsti næturklúbbur á Broadway.

Þarna var svaka bar, og í miðjum salnum blakti fáni Fullveldisins Íslands, og síðar lýðveldisins, yfir öllum herlegheitunum.

Nýlega rakst ég á þessa auglýsingu í einu blaði Dana í Bandaríkjunum í síðara stríði, sem hét Nordlyset, og vildi ég vita hvernig stóð á því að veitingastaður á Broadway státaði af þessu fallega nafni. Ég er engu nær um eigendur, en ég veit að Michael Larsen, danskur maður, rak staðinn.

Barinn á Iceland

Nú er Iceland ekki lengur merkilegt land, og ekki þykir einu sinni ástæða að hafa almennilegan bandarískan ambassador á Íslandi. Smorgasbordið er ekki lengur það sem stjörnurnar á Broadway sóttu í, en líklegt tel ég þó að Harrison Ford myndi hafa þótt barinn á Iceland gjaldgengur. Hann er nú líka svo gamall, að hugsast gæti að hann hafi jafnvel setið þarna og borðað heilt smorgasbord.

Ef einhver man eftir þessum stað og getur deilt með okkur minningunum, eru þeir velkomnir að setja hér inn athugasemdir. Einhvern veginn hef ég þó á tilfinningunni, að ég hafi misst af þeirri kynslóð. Nú er það sushi og eitthvað enn fínna sem fær fólk til að dansa.

Fróðir menn telja að orðið smorgasm hafi orðið til þarna á 680 Broadway. Nú heitir þessi staður ROSELAND. Væri það ekki ágætt nafn í stað Íslands eftir allsherjargjaldþrot?

Áhugi á gosinu mikill erlendis

Áhuginn á gosinu á Fimmvörðuhálsi er allur að færast í aukana, en fólk ferðast í nágrenni þess á eigin ábyrgð og ef maður fer ekki varlega getur maður lent á spítala eða í hraunhellu.

Mikill áhugi er náttúrulega líka á gosinu erlendis og eru menn þegar farnir að græða og gera út á það í leyfisleysi. Út er komin bókin Island and the Volcano Monkeys, sem tekur fyrir Icesave og áhugann á gosinu í einni og sömu bókinni. "Merkilegt verk", segir Egill Helgason, enda er hann aðalheimildamaður höfundarins.

Danskir málvísindamenn eru á leið til landsins til að heyra hvaða dönsk mállýska heyrist upp úr gígnum. Þórður Tómasson í Skógum telur það reyndar vera platþýsku, eins og þá sem íslenskir leiðsögumenn tala.

Leikfangaiðnaðurinn framleiðir nú módel fyrir jarðfræðinga á öllum aldri, þar sem maður getur leikið sér að Fimmvörðuhálsgosinu heima í stofu.

Hinn síungi Haraldur Sigurðsson jarðfræðingur segir leikfangagosið alveg æðislegt

Steinar í götu Dana

Ég hef ásamt öðrum hér í Danmörku, sem sitja í stjórn Selskabet for Dansk Jødisk Historie, hrint af stað verkefni til að minnast fórnarlamba nasismans og meðreiðarsveina þeirra í Danmörku. Verkefni þetta kallast Snublesten, og gengur út á að setja litla steina með messingplötu í gangstéttir fyrir utan hús þau, þar sem bjuggu þeir sem sendir voru úr landi af dönskum yfirvöldum og nasistum á stríðárunum, og voru síðar myrtir í fanga- og útrýmingarbúðum nasista.

Á messingplötuna verður grafið nafn og upplýsingar um þann sem minnst er. Hugmyndin er upphaflega ættuð frá Þýskalandi og mun listamaðurinn Gunter Demning, sem sett hefur þúsundir slíkar steinar í götu Þjóðverja, einnig setja þessa steina hér í stéttir Kaupmannahafnar, og annarra bæjarfélaga Í Danmörku.

Verkefnið er enn fjárvana, en í dag var greint frá því á vefsíðu Jyllands Posten. En það blað er sem kunnugt lesið um allan heim, eftir að einhver teiknari teiknaði svona listgóða teikningu af ljótum karli, sem ætlaði allt að gera vitlaust.  Nú hljóta góðir menn að hjálpa til að gera þetta verkefni okkar verði að veruleika.

Kannski eiga einhverjir á Íslandi nokkrar krónur aflögu?  Ég vildi bara nefna þetta, ef einhver hefði vonda samvisku á Íslandi. Ísland var enn í Ríkjasambandi við danska Konungsveldið, þegar þessir glæpir voru framdir. Ég greindi frá glæpum þessum í bók, sem út kom árið 2005 og sem örugglega er enn hægt að kaupa mjög ódýrt hjá forlaginu Vandkunsten, en einnig mun hún vera til á betri bókasöfnum á Íslandi.

Gunter Demning gengur frá steinum í Hamborg

Hræsnin þekkir engin landamæri

   

Hræsni og fordómar kaþólsku kirkjunnar eru sömu ættar og hræsni þeirra vinstri manna og sjálfskipaðra menningarvita, sem oft telja sig betri og æðri öðru fólki og halda sig eiga einkarétt á sannleikanum og hreinleikanum. Nasistar voru ekki ósvipaðir. Mannskepnan átti þetta til á öllum tímum. Sumir vilja alltaf hafa vit fyrir fjöldanum og það tekst misjafnlega vel.

Þarna fretar Fry á frekar auðvelda bráð, enda talandinn á honum alveg einstakur og heilinn af allra bestu gerð á Bretlandi, enda ekki alveg eins skildleikaræktaður og baunin í Gordoni Brown og dingullinn í Darlingi.

Fry hefði þó geta notað heilann aðeins betur í þetta sinn. Hann hleypur úr einni öld yfir í aðra og blandar öllu saman í einn stóran hafragraut fordóma og hræsni. Með fordómum og stílbrögðum ræðst hann á og ásakar kaþólsku kirkjuna um fordóma. Við höfum heyrt þetta allt saman áður, en ef vel er af gáð, er iðkun/misnotkun kaþólskunnar ekkert verri en iðkun/misnotkun hvaða annarra trúarbragða eða stjórnmálastefnu sem er. Við vitum t.d. að hinn ólýsanlegi spámaður múslíma, hann Múhammeð, tók sér 6 ára barn fyrir konu, og hafa nú milljarðar manna þann dólg sér að leiðarljósi og telja hann heilagari en líf eigin fjölskyldu. Milljónir manna telja það bara hið besta mál og gráta í kór í hvert skipti sem einhver teiknar Múhammeð í skrípó.

Allt í einu, mánuðum eftir að þessi listagóða en arðavitlausa ræða Frys fór um hinn siðmenntaða heim eins og eldur í sinu, byrja vinstribullur eins ein klappstíra Egils Helgasonar, Hanna Birna Einarsdóttir, að fárast yfir kaþólsku kirkjunni. Er ekki lengur nóg af siðlausum fyrirbærum á Íslandi  til að fárast og hræsnast yfir? Til dæmis bölvuð ríkisstjórn VG og Samblekkingarinnar? Hanna ræðst í staðinn á Vatíkanið með Stephen Fry, eins og belja á vorkvöldi.

Ég verð örugglega síðastur manna til að verja kaþólsku kirkjuna og prísa presta tóbak, en þó ég viti að ýmsir prelátar hennar hafi haft miklar mætur á Hitler, veit ég einnig að aðrir þjónar hennar fyrirlitu þann morðingja og hjálpuðu eða reyndu að hjálpa fórnarlömbum hans og meðreiðarsveinanna.  Bloggarinn Hildur Helga Sigurðardóttir tekur þátt í galsa Huppu, sem mjólkar best á Eyjunni og heldur því fram, að gamlir nasistaglæpamenn lifi áhyggjulausri elli í Þýskalandi vegna þess að kaþólsk kirkjan hafi hjálpað þeim til þess. Þvílík vanþekking og hræsni. Hvaða sögumenntun fá blaðamenn í dag? Það eru þýsk yfirvöld, og aðeins þýsk yfirvöld, sem haldið hafa hlífðarhendi yfir þessum glæpamönnum. Alveg eins og stjórnmálamenn á Íslandi komu í veg fyrir að einn versti stríðglæpamaður Eistlendinga yrði framseldur og lögsóttur. Hræsni Íslendinga er að verða annáluð!

Kaþólska kirkjan er auðvitað ekki saklaus. En það er sú íslenska alls ekki heldur, frekar en vinstri menn og aðrir kjánar sem í áratugi hylltu ógeðslegri trúarbrögð en kaþólskuna, sem varð fleiri milljónum að bana en nasisminn.  Hræsni er nefnilega alþjóðleg. Hún þekkir engin landamæri! Hún er systir heimskunnar og hún er ekki óalgeng á Íslandi, eins og Helga og Hildur hafa sýnt okkur í síðustu færslum sínum.

Nú, ef maður vill vera nastí, eins og allir vita að ég er að eðli og upplagi, og gera sér mat úr "kynvillu" Frys - því hann stillir henni svo ógleymanleg upp gagnvart kaþólsku kirkjunni í þessari ræðu -  þá má nefna, að meðan að margir prestar földu „kynvillu" sína og annan „perrahátt" í klaustrum og undir pilsfaldi heilagrar kirkju í hundruð ára, átti Rómarkirkjan sök, beint og óbeint, á fjöldamorðum milljóna gyðinga (sem Fry er kominn af). Nefndi hann eitthvað um það í ræðunni í október 2009? Kannski segir Fry okkur síðar, hvar helvítis hommaprestarnir voru, þegar gyðingar voru brenndir á báli? Ja, sumir þeirra voru reyndar nokkuð framarlega í ofsóknunum og tendruðu sjálfir bálkestina klæddir purpura og kvennabrók, og fór svo heim í selluna og húðflettu sig fyrir ljótar hugsanir. Eru ekki margir þeirra presta sem nauðga börnum  gay eins og Fry? Því má svo ekki gleyma að rabbínar nauðga líka börnum, svo og skátar, háskólaprófessorar, Búddamunkar og hjólreiðamenn, svo eitthvað nærtækt sé talið upp. Takmörk og vanmáttur mannsins koma víða við, ekki bara í Vatíkaninu. Já, og veit ég ekki betur en að íslenskir vinstrimenn hafi líka lagst á ungviðið! Holdið er veikt og eðli mannsins um allan heim.

Ég veit auðvitað, að Fry er ekki vondur hommi. Hann níðist bara á risastórum stofnunum eins og kirkjunni, sem níðst hefur á svo mörgum öðrum gegnum aldirnar. Hann býr með sínum kalli, leigubílstjóranum Daniel Cohen. Hann kýs rétt, styður málstað hryðjuverkamanna, skammast út í Ísrael, svo að gyðinga- og Kanahöturunum á vinstri vængnum þyki nú örugglega vænt um hann. Þessi ræða hans var í svipuðu stíl. Hún er haldinn til að friðþægja skrílinn, sem elskar að hata og fárast, alveg sama hvað það er um.

Ég hef séð betra efni frá Stephen Fry en þessa ræðu! Hann hefði átt að hugsa aðeins meira áður en hann hélt hana.

Ólafur selur Ísraelum regnbogann

 

Danski listamaðurinn, Ólafur Elíasson, hefur selt eitt verka sinna Þjóðminjasafni Ísraels (Israel Museum). Þetta er svona 15 metra langt litróf, ekki ósvipað risastóru litaspjaldi frá Málningu hf. Verkinu verður komið fyrir á vegg gangs í nýrri byggingu safnsins.

Anish Kapoour, gyðingur af indverskum ættum, verður líka með verk á þessum nýja gangi. Nú velta menn því fyrir sér, hvort Ólafur Elíasson sé ekki líka af gyðingaættum, fyrst hann getur selt gyðingum regnbogann.

Träumeland the play

 

was staged in Hamburg last Sunday. Then a little prince from the land of dreams on the blue planet received a German tooth gift, Zahngeld *, not to be mixed up with Zahngold, which still seems to be in high demand among some Germanic tribes .

*[Tannfé; From the Norse lit. and mythol.: Tooth gifts was given to children, when they lost their first tooth].

Last Sunday, precisely at eleven o'clock AM, Andri Snær Magnason of Iceland was honoured with the KAIROS Prize, which the Toepfer Foundation in Hamburg presents to intelligent people. The presentation took place in the Deutsches Schauspielhaus in Hamburg and various acompaqneurs from the Dreamland joined Magnason to make his day more memorable.

Alfred Toepfer, whose name this foundation in Hamburg uses, was a fervent nazi, and his story is rather ugly. Toepfer disinfected his own legacy with handing out money to the arts and culture. Earlier, I have told the story of Alfred Toepfer here on my blog, when it was first announced in December 2009 that Andri Snær Magnason had received the Kairos award. See here and here.

Toepfers blood money is clearly a lucky strike for the young Icelandic author, who wants to keep the image of Iceland clean and beautiful. However, the story of the money which Andri Magnason receives is ugly and blood driven. Maybe not every euro or cent of it, but there is a stain on this prize, which cannot be washed off with a German magic soap that contains a handful of some toxic ultra from the wonderland of the soap commercials.

Here you can read a communiqué by French historian Gérard Loiseaux, who is an ardent critic of the Toepfer Stiftung in Hamburg. Dr. Loiseaux sent this communiqué to the Icelandic media. Did they bother print it, or has Le petit Prince of Icelandic literature reached the same level as Nobel laurate Halldór Laxness?

Late last year, Andri Snær tried to get the coordinators of blog.is (the blogosphere attaché to the Icelandic daily Morgunblaðiðd) to restrict my discussion about his prize. I received a warning because he argued that I had used his portrait without a permission. It turned out that Andri wasn't the copyright holder of the photograph, although he had sent it to the Toepfer Stiftung in Hamburg, which published it without the permission of the photographer. Toepfer Stiftung remover the image of Magnason, when they learned this. Since then, I dare not publish images of prophets or phony gurus, but doesn't the boy in the picture above resemble Andri Snær Magnason, just a little bit?

I had hoped Magnason would reject the award in Hamburg, keeping in mind that some money actually smells, and instead remember the victims of Nazism in an appropriate way. That would have been much more in line with his dreams and ideals, or does it not matter where the "sweets" come from?

It is clear that Andri Snær aims far in his dreams when he is quoted saying:

"Yes, it certainly makes a difference. The award comes at a good time for me as an artist: not too soon, not too late! It's good for artists to receive such awards when they need them. The Nobel Prize for Literature, for instance, is rarely awarded to writers until their old age." 

The Nobel Prize? Well... how about thinking about the lives of those who were the victims of the killing machine, which Toepfer was a part off, now when Magnason has received the next best thing after the Nobel Prize?

Since Andri Snær Magnason accepted the Kairos Prize in Hamburg, I am sending him three extra gifts, which are definitely not Gold, Francinsence and Myrrh. Criticizing an upcoming icon in Iceland definitely also excludes me as a wise man. That is a small problem compared with the sufferrings you can all see in the three small film fragments 1, 2, and 3 surviving from hell, where one can see what the Utopia of Alfred Toepfer once brought us.

Leikritið Träumeland

 

verður leikið á morgun. Þá fær litli prinsinn í draumlandinu á bláu plánetunni afhent þýskt tannfé á stórri senu í Hamborg.  

Á morgun kl. 11, pünktlich, verður Andri Snær Magnason heiðraður með KAIROS-verðlaununum, sem Toepfer stofnunin í Hamborg veitir vel gefnu fólki. Afhendingin á sér stað í Deutsches Schauspielhaus í Hamborg og eru ýmsir undirleikarar með frá Draumalandinu.

Toepfer sá, sem gjafmilda stofnunin er kennd við, var hins vegar hið versta fól og argur nasisti, og saga hans er ljót. Minningu sína sótthreinsaði karlinn með peningagjöfum. Ég hef sagt sögu Toepfers hér á blogginu mínu, þegar það var fyrst tilkynnt í desember sl., að Andri Snær fengi verðlaunin. Sjá hér og hér.

Blóðpeningar Toepfers eru greinilega happafengur fyrir rithöfund sem vill halda ímynd Íslands hreinni og fallegri. En peningarnir sem Andri þiggur eiga sér bæði ljóta og blóði drifna sögu. Kannski ekki hvert einasta Evra, en það er blettur á þessum verðlaunum, sem ekki verður þveginn af með þýskri undrasápu sem inniheldur handfylli af einhverju eitruðu ultra úr töfralandi sápuauglýsinganna.

Hér getið þið lesið greinargerð eftir franskan sagnfræðing, Gérard Loiseaux, sem lengi hefur deilt á Toepfer Stiftung í Hamborg. Hann sendi þessa greinargerð til íslenskra fjölmiðla. Eru þeir að birta hana, eða er Andri, Le petit Prince, kominn á sama stig og Laxness?

Andri Snær reyndi að fá blog.is til að banna umfjöllun mína um verðlaunin og mér var send aðvörun vegna þess að hann hélt því fram að ég ég mætti ekki nota ljósmynd af sér (Múhameð-heilkenni?). Í ljós kom, að Andri átti bara alls ekki upphafsréttinn að ljósmyndinni, en  hafði samt sent hana til Toepfer stofnunarinnar í Hamborg sem birti hana án leyfis ljósmyndarans. Þeir fjarlægðu myndina eins og ég, þegar þeir fréttu þetta.  Ég þori ekki að birta myndir af spámönnum og gervigúrúum, en er drengurinn á myndinni hér að ofan ekki líkur Andra?

Ég vona að Andri Snær Magnason afþakki verðlaunin í Hamborg á morgun og minnist í staðinn fórnarlamba nasismans á tilheyrandi hátt. Það yrði miklu meira í samræmi við drauma hans og hugsjónir, leyfi ég mér að halda, eða er sama hvaðan "gottið" kemur?

Það er greinilegt að Andri Snær stefnir langt í draumum sínum:

,,Já, það munar um minna, það má segja það. Þessi verðlaun koma á góðum tíma fyrir mig sem listamann, ekki of snemma og heldur ekki of seint! Það er gott fyrir listamenn að fá slík verðlaun þegar þeir þurfa á þeim að halda. Nóbelsverðlaunin í bókmenntum eru til að mynda sjaldnast veitt fyrr en rithöfundar eru komnir á efri ár.''

Nóbelsverðlaunin? Tjah..., hvað með að hugsa um líf þeirra sem urðu drápsvélinni, sem Toepfer var hluti af og græddi á, að bráð, nú þegar maður er búinn að fá næstbesta styrkinn á eftir Nóbelnum?

Þegar byltingin var falleg og góð

Þessi frábæra mynd af ungum meðlimi í lúðrasveit verkalýðsins, einhversstaðar í Úsbekistan, er frá því að byltingin var ung og Stalínismanum var haldið á lofti eins og óspjallaðri mey. Myndina valdi ég úr miklu safni mynda, því drengstaulinn með hornið svipar til mín, þegar ég var ungur. Ég átti þó ekki svona flottan búning né franskt horn.

Fleiri hundruð mynda sem þessa má sjá á síðu til heiðurs Max Pensons. Penson var gyðingur sem fæddist í Hvíta Rússlandi árið 1893. Hann hafnaði, meðal annars vegna ofsókna á hendur gyðingum, alla leið austur í Úsbekistan og vann þar mestan hluta ævi sinnar sem ljósmyndari, eða þangað til hann komst í ónáð árið 1948 og missti leyfi til að ljósmynda árið 1949. Eftir það var hann veikur maður og niðurbrotinn. Hann dó árið 1959. Hér getið þið skoðað fleiri hundruð mynda Pensons, sem var mikill listamaður, þó að hann hafi unnið undir formerkjum sósíalrealisma Stalínismans. Myndirnar eru mjög góðar heimildir um lífið í Úsbekistan á 4. - 6. áratug síðustu aldar. Myndasafni Pensons var bjargað af dóttur og tengdasyni, og hafði það nær eyðilagst í miklum jarðskjálfta árið 1966. Íslandsvinurinn Roman Abramovitch kostaði árið 2006 heilmikla sýningu á verkum Pensons.

Max Penson

Moisei Glauberzon mágur Pensons les Pravda

Úsbeki með lúður

Austrænt og vestrænt hjá Stalín

Athyglisverð teikning af Reykjavík frá 1862

Bayard Taylor hét bandarískur rithöfundur, skáld, myndlistamaður og ferðalangur, sem m.a. kom við á Íslandi og teiknaði þar nokkrar myndir, sumar nokkuð skoplegar. Hann teiknaði Reykjavík, dómkirkjuna og önnur hús.

Bayard Taylor

Síðar birtust teikningar þessar, endurnotaðar sem málmstungur í öðrum bókum og tímaritum, þar sem höfundarnir eignuðu sér þær. Til dæmis í þessari bók frá 1867 eftir Írann J. Ross Browne, sem er sagður höfundur myndanna, en hann minnist oft á vin sinn Bayard Taylor, sem var listamaðurinn.

Hér er einnig mynd eftir Bayard Taylor, af Geir Zoëga og hundinum Brussu (eða Brúsu). Geir var greinilega hinn versti dýraníðingur. Einnig er gaman af mynd af neftóbakskarlinum, og af þjóðlegum sið, sem sumum útlendingum, eins og t.d. Taylor, þótti „An awkward Predicament".  Ungar, íslenskar stúlkur rifu plöggin af erlendum karlmönnum eins og áður hefur verið greint frá á þessu bloggi.

Meira af þessum skemmtilegu myndum hér. Klikkið á myndirnar 2-3svar sinnum til að stækka þær.

Jakki Kiljans Laxness

Í dag kemur út í danskri þýðingu bók Halldórs Guðmundssonar um Halldór Laxness. Ég hef aðeins komið að þeirri útgáfu. Vitanlega ekki sem bókmenntalegur ráðunautur eða neitt slíkt, heldur eins og eins konar tilfallandi Karl Lagerfeld án tagls og góðra haglda.

Í lok síðasta árs, þegar ég var að vinna verkefni fyrir Forlaget Vandkunsten, sem gefur verkið um Laxness út, spurði eigandi útgáfunnar mig hvaða lit ég tengdi Laxness og sem ég teldi henta á innbundna bókarkápu. Útgefandinn taldi sig sjá rautt þegar hann hugsaði um HKL. Það taldi ég af og frá. Ég settist makindalega niður við hugmyndaflugsborðið á þessari litlu en aflmiklu útgáfu og lét út úr mér það fyrsta sem mér datt í hug:

„Jú, Laxness var mikill tweedmaður, og gekk jafnvel í Isle of Sky-tweedi í 30 stiga hita í Hollywood, þar sem pálmarnir vaxa. Því ekki að klæða bókina í tweed?!"

Þetta þótti útgefanda og hönnuði, sem ekki var ólíkur Laxness ungum, þjóðráð. Þar sem ég taldi mig líka vita, að á Þjóðminjasafni væri til mosagrænn tweedjakki af Halldóri, var ég samstundis settur í landssímann til að athuga málið. Jakkinn á Þjóðminjasafninu er grófur og reyndist ekki nógu hentugur í prentvinnslu á kápunni. Áður en honum var formlega hafnað, var vinur minn Kristján Sveinsson sagnfræðingur búinn að fara með fótóapparat sitt upp að Gljúfrasteini og fá að taka nokkur bílæti af tweedfötum meistarans, sem þar hanga í skáp.

Þetta er efnisprufa

Þessar myndir sendi Kristján svo útgáfunni Vandkunsten og hefur ein þeirra verið sett á bókarkápu. Þetta er ef til vill ekki fyrsta bókin sem klædd er í tweed, en örugglega sú eina sem klædd hafa verið í jakka Nóbelskálds sem líklega var keyptur í Herradeild P&O. Fötin skapa manninn og mennirnir bækurnar.

Fyrir þá sem eiga hinn mikla opus Halldórs Guðmundssonar á íslensku eða öðrum tungumálum, sem þegar er búið að þýða bókina á, er hægt að kaupa dönsku þýðinguna hér í forláta tweedjakka á mjög hagstæðu verði / 399 danskar krónur fyrir 850 blaðsíður. Sniðið er einstakt. Nærklæðnaður bókarinnar er alfarið á ábyrgð höfundar, en ég tel víst að það sé föðurlandið.

Maður verður að vona að til sé nóg af gervileðri á bækur um síðari kynslóðir íslenskra höfuðskálda, því tweedið er búið.

Þeir sem vilja panta og kaupa bókina klikka hér. Bókabúðir á Íslandi sjá auðvitað sóma sinn í að hafa bókina á dönsku líka og öll bókasöfn eru skyldug til að kaupa hana.