Víti á lögmann

Brynjar Níelsson hæstaréttarlögmaður var einu sinni í einhverjum bekk í einhverjum af þeim skólum sem ég gekk í. Hann þroskaðist víst mest til fótanna á þeim árum og var liðtækur fótboltamaður, m.a. Valsari, áður en hann byrjaði að stunda júrisprúdens sem er allt önnur íþrótt og vandasamari.

Ef hægt er að dæma víti á hæstaréttarlögmenn, ex popolo, tel ég ærna ástæðu að gera það hér og nú. Vítið dæmi ég á Brynjar Níelsson hdl.

 

25 ára Íslendingur var í gær dæmdur í 7 ára fangelsi í Færeyjum. Verjandi hans, fyrrnefndur Brynjar Níelsson, segir líklegt að maðurinn hefði "fengið innan við eins árs fangelsi hefði íslenskt réttarkerfi dæmt í máli hans". Brynjar undrast vinnubrögð færeyska réttarkerfisins og segir það vera "10 árum á eftir því íslenska".

Haft er eftir fótboltahetjunni fyrrverandi að færeyska réttarkerfið "hafi oftrú á refsingum og sé í dag þar sem íslenska réttarkerfið var fyrir 10 árum síðan".

Ef þetta er ekki sjálfsmark hjá Brynjari, þá veit ég ekki hvaða spark þetta er. Það fór langt yfir markið.

Ef Íslendingurinn sem dæmdur var í Færeyingum, hefur játað sekt sína og verið álpast með þvílíkt magn af kóki að hægt var að drepa heilt þorp á Íslandi með duftinu, ætti  Brynjar að fara í endurmenntun í Háskóla Íslands. Fagið sem ég mæli með að Brynjar taki upp á nýtt er refsiréttur. Einnig mæli ég með því að Lögfræðingafélag Íslands ávíti Brynjar fyrir ósæmandi umfjöllun um færeyskt réttarkerfi og réttarfar.

Ef Brynjar er hins vegar að segja satt, er ekki að undra að smyglarar og dópsalar eigi góða daga á Íslandi. 

Íslendingar eiga akkúrat engan rétt á lægri refsingu í Færeyjum. Heldur ekki annars staðar. Íslenskir aðilar sem eru í skítabissness ættu að kynna sér lagarammann í þeim löndum sem þeir stunda glæpi sína. Það á ekki að vera nein undanþága fyrir jólaveina sem stunda heildsölu á suðuramerískum jólasnjó. Jólagleðin tekur því miður oft snöggan enda fyrir ungmennin sem neyta "varningsins".

Ég hef alltaf litið á eiturlyfjasala og smyglara sem eins konar morðingja. Ég held að sjö ár í steininum komi Íslendingnum í Færeyjum í skilning um að athæfi hans veldur dauða, eyðileggingu og þjóðfélagsböli. Ef hann hefði verið frjáls maður innan eins árs (eins og á Íslandi?), væri nær öruggt að hann færi í sama sporið eftir rúmlega ár. 

Vinir útlendinganna og minningar mínar um vinsemd Íslendinganna

Mér leiðist hjal þeirra manna sem gera sig heilaga á kostnað innflytjenda og útlendinga. Þeir sem hæst tala um útlendingarhatur nú á dögum sá ég nefnilega síðast í Keflavíkurgöngum hér á þeim árum þegar þjóðin söng með Ríó Tríóinu um náin tengsl Íslendinga við verndara vora (eða réttara sagt þvottafólk þeirra): "Ekki plagar okkar þjóð, vakkfódedillafodædódey, úrkynjun né gamalt blóð,  því börnin fæðast brún og létt, með boginn fót og trýnið grett, sem Filippseyjafólkið nett".

Ég veit vel að það hefur aldrei verið sælan að vera útlendingur á Íslandi, jafnvel þótt maður sé ekki fæddur með boginn fót. Ég átti föður sem gekk með brennimark útlendingsins. Þótt hann hefði fengið sér íslenskt nafn eins og lög sögðu til um, og ríkisborgararétt líka. Hann var alltaf annars flokks borgari í augum sums fólks. Þolinmæði og umburðalyndi Íslendinga við þá sem ekki töluðu málið nógu vel var ekki mikið. Það var ekki gaman að upplifa hvernig fullorðið fólk var að herma eftir bjöguðum beygingum og framburði föður míns. Maður gerðið það líka sjálfur eins og "sönnum Íslendingi sæmir".

Öfundsýki var líka landlæg á Íslandi. Það versta sem gat gerst í borgaralegu umhverfi var ef einhver útlendingur var að þykjast vera eitthvað. Það var nú ekki siður föður míns, en hann var mikið fyrir að vinna í garðinum sínum og var búinn að ganga frá sínum garði áður en nágrannarnir voru farnir að slétta úr sínu moldarflagi. Það var rangt merki að senda út til nýrra "landsmanna" sinna. Eitt árið keypti pabbi 500 túlípanalauka. Það hefði hann betur látið ógert. Þegar þeir komu upp og blómstruðu var greint frá þeim í dagblaðinu Vísi með mynd á baksíðu. Það var dauðadómurinn. Daginn eftir voru börn nágrannanna í óða önn við að stunda skemmdarverk á túlípanabeði föður míns. Börn gera oft það sem fyrir þeim er haft.

Við áttum líka nágranna sem var sjúklegur útlendingahatari. Hún lét einu sinni frænda sinn, sem var varðstjóri lögreglunnar í Reykjavík, senda tvo lögreglumenn heim til okkar til að rannsaka "smygl" sem faðir minn átti að vera með í kjallaranum. Lögreglumennirnir, sem komu leðurklæddir í grænni cortínu, sem löggan notaði þá, voru afar neyðarlegir þegar þeir "komust ekki í feitt". Þeir báðust innilega afsökunar á þessu upphlaupi, þegar þeir voru búnir að rannsaka kjallarann. Þeir skildu ekki neitt í neinu. Börn þessarar konu stunduðu þann leik að kasta moldarkögglum og eggjum á hús okkar. Svona var 7. áratugurinn í minningu minni og þessi dónaskapur varaði við eitthvað fram á þann 8.

Eitt sinn fréttum við að önnur nágrannafrú, sem var gift manni sem síðar reyndist vera annálaðasti bankaræningi Íslandssögunnar, sagði við nágrannana: "Nú verður maður að flytja, þegar svona fólk kemur í hverfið". Hún var þýsk. Hún bannaði syni sínum, sem var rauðhærður mjög eins og hún, að leika sér við mig. Þetta særði mig, því Tommi litli  var hinn besti drengur og gat ekki gert að uppeldi og innrætingu móður sinnar. Hann man það líklegast ekki lengur, að ég varði málstað hans fyrir hrekkjusvínum sem stríddu rauðhausum. Að stríða rauðhærðum tók ég ekki í mál því pabbi minn var líka rauðhærður. Nógir voru nú fordómarnir.

Þegar faðir minn var að byrja verslun á 6. áratugnum gat hann ekki fengið bankalán nema með því skilyrði að hann hefði lögheimili sitt og heildsölu sína í Keflavík. Sá sem setti þá afarkosti, sem náttúrulega áttu enga stoð áttu í lögum, hafði eitt sinn verið meðlimur í Þjóðernissinnaflokki Íslendinga. Pabbi var hins vegar ekki bitur og leit á Ísland sem gjöf og leit á sjálfan sig sem Íslending, þótt hann væri aldrei álitinn vera það. Það voru fáir útlendingar sem Íslendingar sættu sig við að fullu í sveitamennskuheimi sínum. Jafnvel ef menn væru hálfgerðir sveitamenn eins pabbi, þótt hann væri fæddur og uppalinn í tveimur frægum borgum í Evrópu, þar sem forfeður hans höfðu búið síðan á 17. öld.

Útlendingahatur Íslendinga er því ekkert nýtt nýtt fyrirbæri undir sólinni hjá mér. Íslendingar geta verið fjári leiðinlegir í framkomu og líklega hefur það ekki batnað mikið síðan útlendingar komu til landsins í meirum mæli. Móðurmálfasisminn hefur síst af öllu batnað og sífellt er verið að senda þau skilaboð til fólks, að ef það læri ekki íslensku reiprennandi, verði það aldrei almennilegir borgarar og heldur ekki börnin þeirra.

Við þessa færslu læt ég fylgja mynd af pabba þar sem hann er í Reykjavíkurferð með vini sínum af Vellinum. Myndin er frá 6. áratugnum. Hann var tíður gestur á Vellinum þegar hann varð að búa í Keflavík samkvæmt "boði" íslensks nasista. Hann var meira að segja með fast gestavegabréf númer 10. Ekki ber að gleyma því að umgangur við Kanann var líka afar illa séður. Það mátti ekki fara hátt að ég fór iðulega á Völlinn með föður mínum sem barn.

Löngu síðar fór ég með "skoðanasystkinum" mínum í MH upp á Völl til að kynnast heimi hernámsliðsins, sem ég þekkti þá þegar mjög vel af eigin reynslu. Þá sá ég fyrst að herstöðvaandstaða mín átti ekki mikið skylt við hreint Ameríkanahatur (rasisma) annarra rauðliða úr MH. Upplýsingafulltrúinn, sem tók á móti okkur, Thayer að nafni, gæti hugsanlega munað eftir þessari heimsókn okkar, og eftir þeim dónaskap sem rigndi yfir hann frá íslenskum menntskælingum í Hekluúlpum og Kínaskóm, sem þóttust hafa höndlað sannleikann um ástand alheimsins. Stór þáttur herstöðvarandstöðu Íslendinga var einmitt útlendingahatur og eins og allir vita einkenndist almenn afstaða yfirvalda til Varnarliðsins einnig af kynþáttastefnu. Mismunandi ríkisstjórnir Íslendinga gerðu Bandaríkjamönnum það klárt að t.d. negrar væru ekki æskilegir á Íslandi.

En aftur fram í nútímann. Þegar hinir hreinhjörtuðu hræsnarar hrópa "útlendingahatur" er það iðulega sem svar við gagnrýni á fólk sem kemur til landsins úr ruslakistu ráðsstjórnarríkjanna fyrrverandi. Allt of stór hluti þeirra kemur því miður til þess eins að ræna, rupla, selja dóp, nauðga og hóta. Gagnvart þeim er aðeins ein tunga sem skilst. Það er sú tæpitungulausa. Slíkt fólk á ekkert erindi á Íslandi. Það nóg af alíslenskum krimmum fyrir. Ég skil ekki þá útlendingavini sem geta staðið í að tala máli afbrotamanna. Miklu nær væri að líta í eigin barm og horfast í augu við eymd og fátækt sem ekki er búið að útrýma á Íslandi. Heiðvirðir útlendingar muna örugglega spjara sig á Íslandi eins og fyrr, en engin ástæða er að tala máli glæpamanna.

Skjaldarmerki Íslands, gamalt og splunkunýtt

 

Hið konunglega skjaldarmerki Íslands, fálki með kórónu á bláum grunni, var ákveðið með konunglegum úrskurði árið 1920  Þetta merki var víst aldrei notað nema við konungskomuna árið 1921.

Konungskoman árið 1921 var alltaf mjög spennandi fyrir mig þegar ég var barn á 7. áratug 20. aldar. Hann afi minn, Vilhelm Árni Ingimar Kristinsson sem var í ÍR á þeim árum, stökk yfir hest og lék listir á tvíslá fyrir Kristján konung tíunda og fékk medalíu fyrir. Nú á ég þessa medalíu og ljósmyndina af því mannavali sem sýndi konungi að Íslendingar voru enn fimir eins og Gunnar á Hlíðarenda.

Ekki var fálkinn með kórónuna notaður á Íslandi nema í tengslum við konungskomuna 1921. En merkið var notað í öðru samhengi og óhollara.

Eins og hægt er að sjá í næstu færslu, þá kom oft mikill fróðleikur út úr reykingum manna á fyrri hluta 20 aldar.  

Skjaldarmerki konungsins yfir Íslandi var stundum að finna í sígarettupökkum sem seldir voru í Hollandi og Belgíu á 4. áratugnum.

Nú finnst mér það eðlilegt, þegar evran verður kannski að gjaldmiðli Íslendinga og Imba Sólargeisli kemst í öryggisráðið hjá samtvinnuðu þjóðunum, að þá verði búið til nýtt skjaldarmerki fyrir Íslendinga.

Ég legg einfaldlega til geirfugl [eða bölvaða álku] á bláum grunni með Evrópugeislabaug yfir höfði. Ég hef þegar hannað það. Hvernig líst mönnum á, eða þeim fáu sem nú lesa þetta blogg eftir ráðstafanir Morgunblaðsbloggsins í mars 2008 [sjá skýringu á þessu hér], sem gert hefur að þetta verður örugglega ekki lesið af nema 5 sálum?

Skjaldarmerki Evrópusambandsríkisins Íslands

Kreppan á Fróni og hamingjan

 

 

Nú á þessum verstu tímum, þegar krónan fellur, vextirnir hækka, matvörur eru hamstraðar og biðraðir fara að myndast - já, svo ekki sé minnst á að sumt fólk borðar ekki annað en japanskt kjöt, af nautpeningi sem alla ævi hefur verið á bjórfylliríi og fengið nudd áður en þau urðu að saxbautum -er gott að minnast á gleði manna hér áður fyrr þegar lýðveldið var á gelgjuskeiðinu.

Þessa gleði er t.d. hægt að sjá á vefsíðu DAS, þar sem er að finna afar skemmtilegar myndir af ýmsum vinningshöfum í happadrættinu. Gleðin og nægjusemin skín út úr augum alþýðufólks sem vann bíla, íbúðir, báta, skellinöðrur, hús og innbú. Á 6. áratug síðustu aldar þóttu Fiat og Moskwitch bifreiðar happafengur fyrir fjölskyldur, svo ekki sé talað um Chevrolet og aðra eðalvagna frá Bandaríkjunum.

Íslendingar geta lengi hert sultarólarnar og skorið við nögl, en þegar kemur að þarfasta þjóninum er best að vera ekki með neina nísku. Sjáið gleðina í augum þessa fólks. Ósvikin hamingja alþýðunnar sem vann baki brotnu fyrir laununum sínum. Þessa gleði sér maður ekki hjá mönnum sem verða ríkir á pappírsviðskiptum og sem aka um í milljarðavögnum eða fljúga heimsálfa á milli í gylltum þotum.

Björn Bjarnason væri að skrifa pistil þriðjudagsins í næstu viku, ef hann væri eins ánægður og fólkið hér á myndunum fyrir ofan og neðan. Góða helgi.

 

 

 

 

´

Þessi Moskwitch er síðari árgerð en varð til þess að Árni Þór Sigurðsson gekk í Alþýðubandalagið.

Gazalegar fréttir handa einfeldningum

Barnaklám kalla ég það þegar börn eru notuð á þennan hátt:

Þessi mynd er frá sýningu á Gaza nýverið. Búinn var til stór ofn og barnalíkin velta út úr honum. Þetta er svo merkt með Davíðsstjörnu og Þórshamri (ekki frá Eimskip). Hér er enn verið að nota helför gyðinga í baráttunni við að eyðileggja Ísraelsríki. Þetta lepja einfeldningar á Vesturlöndum í sig. Þetta er fyrsta flokks frelsisbarátta. Che í öðru veldi.

 

Þetta er svo mynd af honum Mahmoud Abbas's Al Hayat Al Jadida. Hann giftist um daginn drengurinn sá. Það var haldið upp á það á Gaza. Áður en brúðkaupið var haldið gerðist Mahimoud sjálfsmorðshryðjuverkamaður (þekkt meðal einfeldninga sem frelsishetja). Hann var skotinn í þessari árás sinni á trúarlegan skóla í Jerúsalem. Svona brúðkaup eru oft notuð í palestínsku þjóðfélagi og kennt er um þau í skólabókum. Þetta eru brúðkaup "Píslarvotta Allah, sem munu giftast 72 jómfrúm með svört augu í Paradís". Sumir sérfræðingar segja að þetta sé þýðingarvilla, að það bíði manns aðeins 72 handfyllir af svörtum rúsínum. Ekki ætla ég að deila um það.

Hérna er loks vídeó úr steggjapartýinu hans Mahmouds, sem varð til þess að fjárhagslegur stuðningur BNA til Gaza hefur verið stöðvaður:

 

lesið meira hér, hér og hér

Kaloríumæling á Páskum

 

 

Nú eru kreppuhrjáðir Íslendingar búnir að éta í kapp við kirkjuklukkurnar og hafa horft á meistarann á krossinum í sjónvarpinu um leið og þeir borðuðu kartöfluflögur og annað kransæðakítti. Páskalömbum, skinkum, kalkúnum og öðru vöðvakyns hefur verið rennt niður með þúsundum lítra ropvatns sem bætt hefur verið í sykri, rotvarnarefni og lit. Börnin sporðrenna svo súkkulaði í tonnatali.

Leyfi ég mér því að kynna kaloríumatseðil frá páskum 1941, sem tekinn var saman af nasistum þegar þeir voru að skipuleggja hvernig metta átti fólk í Pólandi.

1. Þjóðverjar - 2613 kaloríur
2. Pólverjar  - 669 kaloríur
3. Gyðingar - 184 kaloríur

Til samanburðar er hægt að nefna að meðal-Bretum voru árið 1939 ætlaðar 3000 kaloríur daglega. Í dag er hins vegar reiknað með 2000 kaloríum á mann að meðaltali á Bretlandseyjum. Forrit, sem upplýsa leyfilega kaloríuneyslu til að halda þyngd sinni, sýna að 180 sm. hár maður, 40 ára og 85 kg. að þyngd má leyfa sér að neyta 2788.5 kaloría, ef hann hreyfir sig eðlilega.

Þegar ég ósjaldan heyri og les orð fólks sem líkir sult og seyru á Gaza við örlög gyðinga í Evrópu árið 1941, kemur þessi kaloríutafla Hitlers alltaf upp í huga mínum. Pattaralegir Palestínuleiðtogar sýnist mér fái nóg að éta. Ef ykkur finnst það ekki, borðið þá minna um Páskana og sendið afganginn á reikning Hamas.

Hér er viðeigandi lag með meistara Cohen, sem í þessari jútúbu syngur Hallelúja eftir efninu, og hefur sér til halds prúðbúin þýsk ungmenni í súlnagöngum, sem fá greinilega öll sínar 2613 kaloríur. Verði ykkur að góðu og Gleðilega Páska

 

Eiturpésar vildu stöðva hefnd fyrir Múhameðsteikningar

 

Komið er í ljós að glæpagengi innflytjenda og afkomenda þeirra (les múslíma) í Danmörku, Black Cobra, reyndi að stöðva verstu uppþotin nýlega þegar brennuvargar fóru um Danmörku vegna þess að blöð birtu myndir af Múhameð. Það gerðu blöðin þegar í ljós kom að drepa átti blaðateiknarann Kurt Westergaard.

Svo mikill er máttur Black Cobra, sem stundar eiturlyfjasölu og annan óskunda, að þeir gátu hringt í brennuvargana sem voru að hefna í nafni Múhameðs og Allah, og skipuðu þeim að stöðva aðgerðir sínar, því brennualdan var farin að hafa áhrif á eiturlyfjasöluna.

Af þessu má sjá að brennur "vegna teikninga" eru nátengdar eiturlyfjasölu innflytjendamafíunnar í Danmörku.

Þetta kemur fram í dönskum fjölmiðlum í dag, sem greina frá því að lögreglan hafi hlerað þetta allt og tekið upp símtöl meðlima í Black Cobra. "Bisnissinn" var greinilega orðinn verri en þegar brennuvörgunum var sagt að byrja aðgerðir sínar hálfum mánuði áður.

Í gær kom hér við gestur, viðskiptafræðingur af Seltjarnarnesi, sem í heldur einleitum athugasemdum við færslu mína um tvískinnung Árna Þórs Sigurðssonar alþingismanns (sjá neðar), vildi ekki skilja það, (eða trúa því), að flestir glæpamenn af erlendum uppruna í Danmörku eru múslímar. Ég vísaði manninum á fjölda greinargerða um þessi mál á dönsku, en hann vildi bara ekki skilja neitt. Til upplýsingar fyrir "umburðalynda" Seltirninginn, þá eru flestir meðlimir Black Cobra múslímar.  Félagar i Black Cobra, sem "starfa" fyrir utan Kaupmannahöfn, voru árið 2007 teknir með 17 kg. af kókaíni. Þeir hafa m.a. haft í frammi morðhótanir gegn lögreglu og skotið á aðra trúbræður sína, sem voru að selja eiturlyf á "þeirra svæði". Black Cobra er í útrás og virðist sem deild sé að verða til í Svíþjóð.

Það er greinilega nóg til af eitrinu.

Múslímar eru reiðir

Múlímar eru reiðir og móðgaðir yfir mörgu sem við tökum okkur fyrir hendur á hinum síðustu og verstu tímum. Þessir móðgunargjörnu trúmenn verða oft reiðir og stökkva upp á nef sér út af hinu minnsta hismi.

Sama hvað á bjátar, er gleði alltaf holl. Þegar maður er glaður hverfur reiðin. Maður getur glaðst yfir mörgu, þó maður sé t.d. fátækur. Ef maður á góð, dugleg og falleg börn er maður hamingjusamasti maður í heimi.

Ég minntist í dag myndskeiðs sem ég sá í fyrra og leitaði og leitaði. Ég var orðinn hálf reiður og jafnvel móðgaður á tíma yfir því að finna það ekki. Öfgarnar voru farnar að sjóða í mér og svo kom það í leitirnar.

Þetta myndskeið móðgaði víst mikið þegar það var sýnt í Hollandi fyrra. Þetta er auglýsing frá yfirvöldum í Hollandi, þangað sem ég get m.a. rekið ættir mínar, sem vara við óvarlegri notkun flugelda.

Það er nú einu sinni svo, í okkar menningarheimi, þ.e.a.s. í norðvestanverðri Evrópu, að ungir múslímar virðast hafa meira dálæti á flugeldum en gengur og gerist.  Þeir slá þó ekki Íslendingum við.

En hvernig er hægt að móðgast yfir þessu saklausa gríni um "Frelsisherinn gegn frelsi"?:

Danahatur Alþingismanns

Það er greinilegt að sjálfstæðisbaráttu íslensku þjóðarinnar, eða hluta hennar, er ekki lokið. Það kom fram í ræðu forseta Íslands nýverið, er hann fullvissaðir þjóð sína um að bruðl með almannafé til að koma Íslandi í Öryggisráð SÞ væri endapúnktur þeirrar baráttu.  

Árni Þór Sigurðssonar alþingismaður Vinstri Grænna var með færslu í gær , sem hann kallaði "Danskir fjölmiðlar ala á kynþáttafordómum". Ég las þessa stuttu færslu Árna Þórs og sá strax að hann veður í villu.

Hann er að skrifa um hina hræðilegu morðárás á 16 ára tyrkneskan pilt, sem barinn var til bana af þremur dönskum jafnöldrum, er hann var að bera út blöð á Amager. Kaldrifjuð árás og ógeðfelld, sem því miður er ekki sú fyrsta sinnar tegundar í Danmörku og skiptir uppruni manna þar ekki máli.

Fréttin kom frá lögreglunni, án kynþáttar, til dönsku fréttastofunnar Ritzau og þaðan í fjölmiðlana. Ég hugsaði sem Árni, þegar ég las fréttina fyrst: "er nú verið að fela staðreyndir?". Af reynslu veit ég, að þeir fjölmiðlar sem lýst hafa Íslendingum í útrás í Danmörku sem heimsyfirtökumönnum, eiga það til að nefna frekar ætterni manna í glæpamálum. Ég fór á ekstrabladet.dk og sá að þar var einmitt greint frá því að árásamennirnir væru danskir. Síðar kom fram að fórnarlambið væri innflytjandi. Ég get ímyndað mér að blaðamenn hafi verið að hringja í lögreglu og spítala allan þann dag til að fá staðreyndir í málinu.

Ef einhvers staðar á að leita að "sökudólgi" í þessu máli, sem Árni Þór er að gera fjaðrafok út af, er það hjá lögregluyfirvöldum. Lögreglustjóri hér í Kaupmannahöfn, Per Larsen, hefur lengi haft þá stefnu að reyna að fela fyrir fjölmiðlum uppruna fórnalamba eða glæpamanna. Hann gerir það vegna þess að tíðarandinn og pólitískar skoðanir vænta þess af honum. Hann er til dæmis í mjög góðu sambandi við glæpamenn sem eru múslímar (en þeir eru reyndar samkvæmt opinberum tölum fleiri og öfgakenndari en danskir glæpamenn), og þykir sumum um of. Það vill Per Larsen sem minnst um tala, og gæti það verið rétt hugsað hjá honum.

En stundum fer Per Larsen út fyrir pólitíska rétthugsun sína. Eitt dæmi: Fyrir nokkrum árum var ungur gyðingur næstum því sleginn til óbóta á Nørrebro. Ungir múslímar sem séð höfðu Davíðsstjörnu gyðingsins, sem hann hafði um hálsinn er hann var að æfa í heilsurækt, veittu honum eftirför til að ráðast á hann. Fyrst var ekki vitað af hverju ráðist var á manninn. Svo kom í ljós að áraásamennirnir voru múslímar og loks kom í ljós að fórnalambið var gyðingur. Þetta þurfti að draga út úr yfirvöldum. Viðbrögð Per Larsens við árásinni voru: að það væri "klókt af gyðingum að gera sig ekki mjög sýnilega á Nørrebro".

Dauðinn á horninu

Árni Þór Sigurðsson veður í villu og er að reyna að skora ódýra punkta á þessu hjali sínu um kynþáttahatur danskra fjölmiðla. Hann ætti að kynna sér málin betur áður en hann skrifar, og á það við um marga í hans flokki, sem eru með blogg.

Ég ætlaði mér að gera athugasemd við þetta hjá Árna, en þá kom í ljós að ég var útilokaður á síðu hans. Hvaða "kynþáttahatur" er það hugsaði ég?, því þetta þótti mér týra. Ég man ekki eftir því að hafa trampað á tær Árna, eða rifið við hann kjaft svo að hann yrði leiður. Það er nú vengjulega ástæðan til að ég útiloka menn eða vegna þesse sem verra er, að þeir lýsa því yfir að gyðingar séu nasistar, rasistar og þjóðarmorðingjar.

Nei, síðast þegar ég gerði áthugasemd hjá Árna, og var það líklega í annað sinn yfir höfuð. Þá lýsti ég Medvedev sem vörtu á afturenda Pútíns. Það hefur líklega farið svo fyrir brjóstið á þessum gamla skólabróður mínum að hann hefur útilokað mig.

Ég kannast aðeins við Árna frá skólaárunum í Menntaskólanum í Hamrahlíð; Man eftir honum sem ágætispilti og sanngjörnum dreng, enda vorum við nær í pólitískri hugsun á þeim árum. Mig minnir þó að hann hafi upphaflega verið Framsóknarmaður. Ég man reyndar aðeins eftir einu minnistæðu um hann frá þeim árum fyrir utan Keflavíkurgöngur og árásir á herskip í Sundahöfn. En það var höfuð hans. Þegar við útskrifuðumst jólin 1979 (fyrr en aðrir) kom í ljós að stúdentshúfa mín var með mest ummál í þeirri útskrift eða heila 60 sm. (þar sem 1 sm. var vegna hársins sem var umfangsmeira en í dag, og húfa Árna með minnsta ummálið, eða 54 cm. Mottó Árna Þórs var "heimskur er jafnan höfuðstór".  

En litlir hausar geta nú líka gert mistök. Blogg Árna um hið hræðilega morð á tyrkneska blaðburðadrengnum, sem viðist hafa verið framið án nokkurrar ástæðu, og ásakanir hans í garð danskra fjölmiðla eiga ekki við rök að styðjast. Mikið væri nú gott ef Árni væri jafn gagnrýninn á það sem gerist í Rússlandi, en þar ól Árni manninn við nám og aðrar aðgerðir á tímabilinu 1986-88.

Eimskipasaga

Ljósm. Vilhjálmur Örn

 

5. febrúar árið 1940 fór Valerie Neumann, 65 ára kona í Vín Austurríki, í sendiráð Dana í Vín og sótti um 14 daga landvistarleyfi í Danmörku, til þess að bíða þar eftir skipi til Íslands. Erindi hennar var sent til útlendingadeildar Ríkislögreglunnar í Kaupmannahöfn, sem hafði samband við skipafélög sem sigldu á Ísland.

Danska skipafélagið DFDS upplýsti að ekki yrði siglt í bráð til Íslands, þar sem hætta væri á því að skip félagsins yrðu tekin af Bretum og færð til hafnar á Bretlandseyjum, sérstaklega ef "þýskir þegnar" væru um borð.  Danska lögreglan fór annars með umsókn Valerie Neumann sem umsókn gyðings og færði hana inn í skýrslur sem Valeire Sara Neumann. Lögreglan gerði DFDS það ljóst að Valerie Neumann væri gyðingur frá Austurríki. Þýsk yfirvöld kröfðust þess að gyðingakonur bæru millinafnið Sara í skilríkjum sínum og karlar millinafnið Israel. Hún var líka afgreidd sem Valerie Sara Neumann í Danmörku.

Eimskipafélagið hf upplýsti, þegar mál Valerie Söru Neumann var borið undir það, að maður myndi gjarnan taka þýska ríkisborgara með á skipum sínum, ef þeir hefðu meðferðis vottorð frá breskum yfirvöldum. Eimskipafélagið vissi hins vegar vel að þýsk yfirvöld gáfu ekki út nein slík vottorð.

Danski lögreglufulltrúinn H. Krause, sem var nasisti og gyðingahatari, skrifaði í skýrslu sína um Valerie Neumann "Það kom fram í máli félagsins að maður vildi helst vera laus við farþega sem kynnu að valda vandamálum eða seinkunum fyrir skipið".

Norðmenn neituðu líka Valerie Neumann um leyfi til að bíða eftir skipi til Íslands í Bergen. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 The Wonderland of Contrasts

Nokkrum mánuðum síðar, eftir að Valerie Neumann ítrekaði umsókn sína og einnig fjölskylda hennar á Íslandi, n.t. systursonur hennar Viktor Urbantitsch (Urbancic) sem var búinn að kaupa handa henni farmiða, var aftur haft samband við Eimskipafélag Íslands í Kaupmannahöfn.

Eimskipafélagið upplýsti þann 5. apríl 1940 að það hefði verið svo mikið "Vrøvl" og erfiðleikar með bresk yfirvöld, svo það væri ekki hægt að leyfa frú Neumann að sigla, nema að hún fengi bresk vottorð og gildandi íslenskt landgönguleyfi. Skrifstofa félagsins í Kaupmannahöfn upplýsti að siglt yrði þann 10. apríl og svo aftur 1. maí.  Embættismaður við Ríkislögregluembættið, Troels Hoff, ákvað hins vegar sama dag að Valerie Neumann fengi ekki leyfi til að dvelja í Danmörku.

Fjórum dögum síðar buðu Danir, svo að segja án nokkurrar mótspyrnu, þýsku herraþjóðina velkomna. Og já, ekki má gleyma því að Þjóðverjar, sem Íslendingar báru svo mikla virðingu fyrir, tóku Gullfoss traustataki í Kaupmannahöfn.

Valerie Neumann sat áfram í Vín og fjölskyldan á Íslandi var rukkuð um 31 Íslenskar krónur fyrir símskeytakostnaði í bréfi dags. 28. nóvember 1940. Áður hafði danska forsætisráðuneytið minnt á þessa skuld í bréfi til Sendifulltrúa Íslands í Kaupmannahöfn.

Danir fengu peningana sína, eins og alltaf, og Eimskip losnaði við vandræði. Nasistar fengu Gullfoss  og var skorsteinsmerki skipsins þeim líkast til að skapi.

Valerie Neumann, jú hún var send í fangabúðirnar í Theresienstadt 21. júlí 1942. Andlát hennar skráð 9. ágúst 1944. Hvort hún hefu dáið þann dag eða verið send í útrýmingarbúði er óvíst.

Skömmu áður höfðu nasistar búið til áróðurskvikmynd um ágæti þessara fangabúða í fyrir utan Prag. Í kvikmyndinni sést fólk í sparifötunum við ýmsa iðju. Flestir þeir sem þarna sjást voru sendir til útrýmingarbúðanna Auschwitz og Sobibor að loknum myndatökunum, m.a. kvikmyndagerðamaðurinn. Kvikmyndin sýnir gyðinga frá Austurríki, Hollandi, Danmörku, Austurríki og Tékkóslóvakíu.

Hér eru tvö skeið úr áróðurskvikmyndinni frá Theresienstadt

http://www.youtube.com/watch?v=OlIMAJF3kic

http://www.youtube.com/watch?v=E9gSzo0x4ak

 

 

Í þessu húsi við Haidgasse í Vín bjó Valerie Neumann árið 1940. Síðar bjó hún í Rotensterngasse. Síðasta heimilisfangið henna á þessari jörð var ekki Reykjavík heldur Theresienstadt.