Rúmenskir spilimenn – Saga sígauna á Íslandi

Sígaunar sem líka var vísað burt. Myndin er tekin í útrýmingabúðum nasista í Belzec

Mikið varð nú stutt saga rúmensku sígaunanna á Íslandi, sem vísað var úr landi fyrir að spila á nikku við Bónus og frjósa í almenningsgörðum. Hvað kom til? Borgaði tónlistarfólkið kannski ekki STEF-gjöldin? Eða voru þetta bara hin venjulegu, íslensku viðbrögð við fátækum útlendingum, sem allir eru að reyna að klína á Frjálslynda flokkinn.

Ég efast um að Roma fólkið frá Rúmeníu hafið komið hingað til lands til að leita uppi ættmenni sín, dansk- og norskættaða sígauna, sem ekki hafa haft hátt um uppruna sinn. Hver veit, lögreglan gæti einnig farið að skutla þeim út á Keflavíkurflugvöll á bye-bye miða. Best er að gefa ekkert upp um ættir íslenskra sígauna.

Hér í Albertslundi, þar sem ég bý, eru sígaunar (Roma) frá Rúmeníu að spila í öllum veðrum. Leita sumir þeirra skjóls í undirgöngum undir lestarstöðinni okkar. Þessa dagana er maður um fimmtugt að spila og spilar hann reyndar listavel. Ég læt alltaf gljáðan skilding falla í nikkukassan, þegar ég kem þar hjá. Han spilar fyrir mig jazz, kletzmer, sígaunavalsa og tarantellur og er farinn að gefa mér extra númer. Albert, sá sem bæjarfélagið heitir í höfuðið á, var franskur maður af ætt Roma, sem varð læknir Danakonunga á 19. öld. Átti hann hér sumarhús, eða frekar stóran húsvagn.

Í vetur sá ég hins vegar ljóta sjón. Ég kom hjólandi á leið í búðir og ætlaði að fara niður í göngin fyrrnefndu. Þá stóð þar Benz bíll á sænskum plötum og sígaunar tveir, vel klæddir, að kljást við þann þriðja og hentu honum svo að segja út úr bílnum með nikkuna. Ég stöðvaði til að sjá ósköpin, en maðurinn með nikkuna forðaði sér í burtu og hinir velklæddur óku á brott. Síðar sá ég manninn, sem var verið að tuska til, þenja nikkuna nokkuð eymdarlega. Ég er viss um að þetta fólk á ekki sjö dagana sæla, en það er oft þeirra eigið ættfólk sem eru þrælahaldararnir.

Mér finnst gaman af ákveðinni nikkumúsik og sérstaklega af leikni sígauna með nikkuna. Fyrir svona 7-10 árum síðan voru hér í Kaupmannahöfn rússar, hálærðir músíkantar, sem spiluðu á nikkur og balalækur í öllum stærðum. Þeir kunnu líka að betla. Þeirra tónlist var ekki nærri því eins skemmtileg og músík rúmensku sígaunanna. Rússarnir eru nú farnir. Vonandi þénuðu þeir vel.

Ég skil ekkert í fólki á Íslandi, eða löggunni, að vilja ekki njóta góðrar tónlistar aðeins lengur. Menn gætu hafa beðið með að senda sígaunana úr landi eftir gott nikkusumar. Tekið þetta sem viðbót við Listahátíð og hýst fólkið í vinnuskúrum.  En svona eru nú Íslendingar, kaldir og ómúsíkalskir.

 

Vive le Président

 

Kosningarbaráttan í Frakklandi var hörð en vonandi hefur betri maðurinn sigrað. Hins vegar hefur lýðurinn aldrei fengið eins mikla fullnægingu og útrás fyrir haturstilfinningar eins og í þessum forsetakosningum og sérstaklega í því litríka "ríki" sem sumir kalla Bloggheim. Fjöldi bloggara í Frakklandi heldur úti haturssíðum gegn Sarkozy.

Þetta blogg http://sarkostique.over-blog.com/  er nokkuð sjúkt og það er ekkert hóf í sarkozismanum. Það er einkennilegt og barnalegt þegar fólk fær einn mann svona algjörlega á heilann. Gert er grín að nafni mannsins, uppruna, útliti og hvað eina og áróðri gegn Sarkozy er skipulega safnað saman. Það hefði verið óskandi að borgarar í Bloggheim hefðu verið til þegar Hitler var í uppsiglingu, en ekki var svona áróður gegn honum, heldur ekki í Frakklandi. Gárungaherferðin gegn bin Laden og Saddam i BNA hefur á tíðum verið illkvittnisleg og barnaleg, en þar erum við að tala um kenndir í garð hryðjuverktaka.  

Fyrrnefnd áróðurssíða í Frakklandi og herferðin gegn Sarkozy taka út yfir allan þjófabálk.  Hún inniheldur virkilega hatur og þráhyggju sem er því miður oft eina vopn vinstrimanna nú á tímum. Sem betur fer sá meirihluti Frakka við því.

Ég tel heldur ekki að þessi maníska persónufixering í stjórnmálum ætti að vera til eftirbreytni á Íslandi. Heldur ekki þegar hún er á sagnfræðilegu nótunum eins og Guðmund Magnússon dreymir um, og sem telur rækt Frakka við hinn pólitíska menningararf þjóðarinnar lofsverða. Guðmundur segir að sagan sé lifandi hjá Frökkum í samtíðinni vegna þess að þeir sjá Sarkozy sem Napoleon. En þeir sjá hann nú líka sem Lenín, Stalín, Hitler og sem mann sem muni stefna landinu þeirra mikilvæga út í kjarnorkustyrjöld. Guðmundur skrifar reyndar: "Allt er gott í hófi" og þar erum við sammála..

Vísifingurinn hátt á lofti

Wolfowitz er óæskilegur  á Íslandi vegna brota á siðareglum? Það tilkynnti Valgerður Sverrisdóttir honum að minnsta kosti fyrir hönd ráðherra Eystrasaltsráðsríkjanna, sem halda áttu fund með Wolfowitz á föstudaginn var. 

Hvað með alla glæpamennina sem sækja "Eystrasaltsríkin" heim?

Hvað með Hamas samtökin sem Valgerður Sverrisdóttir vill komast í stjórnmálsamband við??

Kannski var það Wolfowitz, sem var glaðastur yfir því að þurfa ekki að vera með þessu liði á Íslandi?

P.s. 8.5.2006. Sama hvað ég reyndi, þá tókst mér ekki að blogga þessa færslu við frétt Morgunblaðsins um efnið í gær. Það hefur aldrei gerst áður. Ég hafði sambandi við utanríkisráðuneytið á Íslandi og í Danmörku í gær til að reyna að fá að afrit af bréfi ráðherranna til Alþjóðabankans, þar sem fundurin með Wolfowitz var afþakkaður, en mér var tjáð að það yrði ekki birt! Þess vegna skrifaði ég bréf til Per Stig Møllers, danska utanríkisráðherrans (og afrit til Valgerðar) og bað um eintak. Ég birti bréfið þegar ég fæ það, en hér getið þið lesið það sem ég skrifaði Per Stig Møller.

P.p.s 8.5.2006. Embættismaður í danska utanríkisráðuneytinu, T. Thygesen, sendi mér tölvupóst þess efnis, að danska utanríkisráðuneytið hafi ekki afrit af bréfi Valgerðar Sverrisdóttur til Alþjóðabankans. Nú hef ég beðið Valgerði um afrit.

Leitin að beinum Egils (2. hluti)

 

 

"The skull gradually fills in with densitites, as shown here, and the skull thickens and softens"

Þessa skýringu á framskriðnum Paget's sjúkdómi er að finna á síðu Stanfords háskóla um sjúkdóminn.  Ekki urðu meint bein Egils "soft", smkv. Egils sögu og Byock, eða hvað?

Leit Jesse L. Byocks að beinum Egils eru náttúrulega tálbeita. Byock notar álíka aðferð til að fá fjármagn til rannsókna sinna og þegar Kári í DeCode dáleiðir menn með "ættfræðirannsóknum", sem sýna eiga ættir manna aftur til sagnapersóna í miðaldabókmenntunum. Það hjálpar greinilega fjársterkum aðilum að létta á pyngjunni. Góð saga selur alltaf vel.

En Byock hefur farið óþarflega fram yfir það sem sæmilegt er í þessari sölumennsku í fræðunum. Að minnsta kosti yfir það sem leyfilegt er í fornleifafræði. En fornleifafræðin fjallar um allt annað nú á dögum en það að leita uppi ákveðnar persónur. Það virðast íslenskufræðingar enn vera að gera, líkt og þegar þeir eru að leita uppi höfunda Njálu og annarra fornrita.

Til þess að gera Mosfells-verkefnið kræsilegra telur Byock mönnum trú um að Egils saga lýsi Agli með sjúkdómseinkenni Paget´s disease. Hann trúir því greinilega einnig á söguna sem sagnfræðilega heimild. Hann hefur vinsað það úr af einkennum sjúkdómsins, sem honum hentuðu í greinum sínum um efnið í Viator (Vol 24, 1993) og Scientific American  (1995). Menn geta svo, þegar þeir hafa lesið greinar hans, farið inn á vef Liðagigtarsamtaka Kanada (The Arthritis Society ) eða á þessa síðu til að fá aðeins betri yfirsýn yfir sjúkdómseinkenni hjá þeim sem hrjáðir eru af þessum ólæknandi sjúkdómi. Þau einkenni eru langtum fleiri en þau sem Byock tínir til og flóknari en hausverkurinn og höfuðskelin á Agli. Byock hefur ekki sagt lesendum sínum alla sjúkdómssöguna; til dæmis að þeir sem eru hrjáðir af sjúkdóminum geti einnig liðið af sífelldum beinbrotum og verði allir skakkir og skelgdir fyrir neðan mitti. Hryggurinn vex saman og mjaðmagrindin afmyndast.  Byock heldur því fram að Agli hafi verið kalt í ellinni vegna þessa sjúkdóms. Annað segja nú sérfræðingarnir: "The bone affected by Paget's disease also tends to have more blood vessels than normal. This causes an increase in the blood supply to the area, and as a result the area may feel warmer than usual". Læknisfræði er greinilega ekki sterkasta hlið Byocks og óskandi er að hann stundi ekki lækningar í aukavinnu, líkt og þegar hann gengur fyrir að vera fornleifafræðingur á Íslandi.

Í greinum þeim um verkefnið, sem birtar hafa verið opinberlega, er heldur ekki verið að skýra hlutina til hlýtar. Eins og til dæmis að tæmda gröfin að Hrísbrú sé undir vegg kirkjunnar sem þar fannst. Það þýðir að gröfin eða gryfjan er eldri en kirkjan sem samkvæmt kolefnisaldursgreiningu er frá því um 960. Kannski er erfitt fyrir bókmenntafræðing eins og Byock at skilja svona flókna hluti. Hann átti líka erfitt með að skilja grundvallaratriði í fornleifafræði árið 1995 og þurfti að hafa íslenskan fulltrúa sér innan handar. Mér skilst að þetta sé nú mest orðið norsk-bandarísk rannsókn og gerir Margrét Hermannsdóttir skiljanlega nokkuð veður úr því í grein sinni í Lesbók Mbls. 5.5.2007. Þegar sótt var um rannsóknarleyfi og fjárveitingar árið 1996 var greint frá því að samvinna yrði höfð við fáeina Íslendinga "for ethical reasons".

Hvað varðar fjármögnun rannsóknarinnar, var alveg ljóst frá byrjun, að Byock hafði báðar hendur niður í íslenska ríkiskassann. Hann greindi mér hróðugur frá því, er hann reyndi að fá mig með í rannsóknina, að Björn Bjarnason væri "verndari" rannsóknarinnar og hefði lofað stuðningi, tækjum, fæði og þar eftir götunum. Björn bóndi hefur greinilega ekki brugðist  Byock og hafa eftirmenn hans á stóli menntamála verið álíka gjafmildir. Að Björn Bjarnason er meiri aufúsugestur á Hrísbrú en ég og kollegar mínir, sést á þessari og annari færslu í dagbókum dómsmálaráðherrans.

Þegar íslenskir fornleifafræðingar með doktorsgráðu geta ekki starfað við grein sína sökum fjárskorts og aðstöðuleysis og einn þeirra vinnur sem póstburðardýr í Danmörku, vantar mig orð yfir þá fyrirgreiðslu sem prófessor Byock hefur fengið á Íslandi til að leita beina persónu úr Íslendingasögunum. Eins og ég skrifaði í greinargerð minni árið 1995 um leit hans af Agli: "Það er í sjálfu sér sams konar verkefni og leitin af beinum Jesús Krists og gröf hans eða leitin að hinum heilaga kaleik (The Holy Grail)".

En riddari nútímans leitar ekki að gylltum kaleik eða brandinum Excalibur , heldur Agli Skallagrímssyni. Riddarinn heitir Byock og atgeir hans heitir "Spin and PR". Riddarinn er reyndar búinn að afneita sér þeim óþægindum sem það virðist vera að vera Bandaríkjamaður í brynju. Hann fékk íslenskan ríkisborgararétt árið 2004 (væntanlega á eðlilegri hátt en tendadóttir ráðherra umhverfismála um daginn). Hver veit, kannski er Byock líka orðinn tengdasonur eftir langa búsetu á íslandi. Hann er að minnsta kosti orðinn "fornleifafræðingur", en það geta víst nær allir kallað sig á Íslandi sem kaupa sér skóflu.

Gárungarnir segja mér, að næsta verkefni Byocks sé að leita uppi Loðinn Lepp. Nafnið eitt bendir eindregið til þess að þessi norski erindreki á 13. öld hafi verið með sjúkdóm, sem lýsir sér í óhemju hárvexti, ekki ósvipað og á þessum kappa:

 

 

Leitin að beinum Egils (1. hluti)

 

Í gær birti kollega minn merka grein í Lesbók Morgunblaðsins. Ég frétti af grein Margrétar Hermanns-Auðardóttur gegnum Morgunblaðsbloggið. Við dr. Margrét erum kannski ekki lengur starfsfélagar, því hvorugt okkar hefur haft sérstaklega góð tök á því að vinna við fræðigrein þá sem við notuðum fjölda ára til að sérhæfa okkur í. Ég hef þurft að leita á önnur mið eftir að mér var vísað úr starfi og ég settur í ævarandi atvinnubann á Þjóðminjasafni Íslands (Það er víst einsdæmi á Íslandi). En Margrét hefur alla tíð verið útundan í greininni, einatt vegna öfundar og óskammfeilni ýmissa kollega hennar og aðila, sem hafa reynd að hefta framgang fornleifafræðinnar á Íslandi.

Grein Margrétar fjallar á gagnrýninn hátt um fornleifarannsóknir Jesse L. Byocks í Mosfellsdal; um leitina að beinum Egils Skallagrímssonar, rannsóknir á haugi hans; um kirkju þá sem menn telja að haugbúinn Egill hafi verið greftraður í eftir að haugurinn var rofinn, svo og rannsóknir á Mosfelli, þar sem bein kappans munu hafa verið flutt til hinstu hvílu.

Jesse L. Byock er ekki fornleifafræðingur, en hefur samt stjórnað fornleifarannsóknum á Íslandi í rúm 10 ár. Það sem Margrét Hermanns- Auðardóttir skrifar um rannsóknir hans í grein sinni í Lesbók Morgunblaðsins, get ég í alla staðið tekið undir. Hvet ég fólk til að ná sér í Lesbókina og lesa greinina gaumgæfilega. Þar er einnig hægt að lesa um vinnubrögð í Háskóla Íslands, sem eru fyrir neðan allar hellur.

Ég skrifaði 9 blaðsíðna greinargerð þegar umsókn um leyfi til rannsóknarverkefnisins "The Mosfell Archaeological Project"barst Fornleifanefnd árið 1995. Ég sat þá í Fornleifanefnd tilnefndur af Háskóla Íslands. Það varð uppi fótur og fit. Lektor einn í háskólanum kvartaði fyrir hönd Jesse Byocks til Fornleifanefndar (með bréfi og greinargerð) og til menntamálaráðherra, sem kallaði strax formann nefndarinnar á teppið. Formaðurinn reyndi svo með öllum mætti að fá mig til að draga greinargerð mína til baka. Ég neitaði, því hún stangaðist ekki á við neitt í Þjóðminjalögum. Ég var bara að vinna fyrir nefndarlaununum og ég sá líka óhemjumarga galla á umsókninni. Rannsókninni var síðan veitt leyfi og það reyndar gefið fornleifafræðingi er heitir Timothey Earle (sem ekki er lengur viðriðinn rannsóknirnar í Mosfellsdal), þar sem Byock uppfyllti ekki skilyrðin til að stjórna rannsókninni. Ég ákvað að sitja hjá við leyfisveitinguna. Í greinargerð minni frá 1995 sýnist mér, í fljótu bragði, að ég hafi reynst nokkuð sannspár.

Margrét telur Byock og starfsfélögum hans það til lasts, að þeir hafi ekki einu sinni vitnað í rannsóknir mínar á Stöng í Þjórsárdal. Það er líka rétt hjá Margréti. Það er ekkert nýtt eða neitt sem ég kippi mér upp við. Ég er harla vanur fræðilegri sniðgöngu eða að aðrir geri mínar uppgötvanir að sínum (mun ég skrifa um það síðar). Þegar Byock og aðstoðarmenn hans sóttu um leyfi til rannsóknanna árið 1995, var þó lögð áhersla á mikilvægi rannsókna í Mosfellsdal í ljósi niðurstaðna rannsókna minna á Stöng. Síðan þá hafa þær ekki verið nefndar á nafn af Mosfellsmönnum. Kirkjurústin á Stöng, sem ég hef ekki getað stundað rannsóknir á síðan 1995, er líklega frá svipuðum tíma og kirkjan á Hrísbrú sem Byock og félagar hafa rannsakað. Úr kirkjugarðinum á Stöng hafa bein verið flutt í annan kirkjugarð eftir ákvæðum Grágásar. Sjá Lesbókargrein um rannsóknina.

Ef menn hefðu tekið tillit til greinargerðar minnar frá 1995, þar sem ég fjalla t.d. um tilurð sögunnar um haug Egils í Tjaldanesi, hefðu þeir ekki fyrir nokkrum árum asnast til að grafa í náttúrumyndun, þar sem ekkert fannst nema ísaldaruðningur. Hvers kyns "haugurinn" í Tjaldanesi er, kom einnig fram við fornleifaskráningu Þjóðminjasafnsins á svæðinu árið 1980. Árið 1817 könnuðust lærðir menn ekkert við þennan haug, þegar Commissionen for Oldsagers Opbevaring var að safna upplýsingum um fornleifar, fastar sem lausar, á Íslandi. Haugurinn er því rómantískt hugarfóstur frá 19. eða 20. öld, eins og svo margt annað í tengslum við The Mosfell Archaeological Project. Verkefnið teygir vissulega rómantíkina í fræðimennsku fram á 21. öld.

Hamingjusamir, heiðarlegir en séðir í viðskiptum

 

Ætli þessi ungi Guatamala-búi fái einhvern tíma íslenskt ríkisfang?

Lucia Celesta Molina Sierra, lögfræðinemi og líklega "Maya-prinsessa" frá Guatemala, er nú í góðum málum. Lula er orðinn Íslendingur og það hlýtur samkvæmt alþjóðlegum rannsóknum að auka bjartsýni og ánægju konunnar. Svo ekki sé talað um væntanlega námsdvöl á Bretlandseyjum með syni íslensks ráðherra. Lucia getur auðvitað ekkert gert að því hve hamingjusöm við erum á Íslandi og hve góðir og glaðir sumir alþingismenn eru í 360. hvert skipti sem þeir veita ríkisborgararétt í Paradíslandi. Til hamingju Lucia, þú ert nú á meðal hinnu útvöldu! Guatemala hefur einn færri munn að metta.

Hvað eru allir að tala um spillingu í sambandi við ríkisfangsveitinguna? Nýlegar rannsóknir sýna nefnilega á afgerandi hátt, að á Íslandi og í Finnlandi er minnst spilling á byggðu bóli.

Nú þegar er orðið svo auðvelt að verða Íslendingur, leyfi ég mér að minna á vanda þeirra flóttamanna af gyðingaættum sem komu til Íslands á 4. áratug síðustu aldar. Sumum þeirra var tafarlaust vísað úr landi eða frá. Enginn þeirra var heldur á föstu með syni íslensks ráðherra.Tímarnir eru breyttir. Jú, þegar gyðingarnir komu voru ýmsir hræddir um sinn hag á Íslandi. Hin útspekúleraða kauphéðnaþjóð mátti ekki festa rætur í landinu hreina og menga kynstofninn.

Sendifulltrúi Þriðja Ríkisins, Werner Gerlach, stytti sér stundir í þýska sendiráðinu við Túngötu með því að rannsaka hætturnar sem íslenska "stofninum" stafaði af útlendingum. Honum leist svo sem aðeins í meðallagi á mannavalið í landinu. Það gekk fram af honum þegar ungur, íslenskur samferðarmaður hans um landið sagðist aðspurður vera tilbúinn að kvænast gyðingastúlku. En lokadómurinn í úttekt Gerlachs á Íslendingum hljóðaði svo: "Útsjónasemi í viðskiptum og siðferði: Gyðingar geta ekki náð hér fótfestu. Íslendingar eru svo miklu séðari."

Hamingjusamir og séðir í viðskiptum. Er ekki eitthvað til í því?  

Lucia, þú skalt vera ævinlega velkomin sem borgari í Paradís á jörð. Mér er nefnilega alveg sama þótt einhverjir hafi hjálpað þér til að verða (Parad)Íslendingur. Hver sagði að það væri ekki spilling í Paradís? Lofaðu mér þó einu. Ekki að búa til heimasíðu eins og þá sem Bobbi Fischer er með. Það er alveg óðarfi að brjóta lögin á Íslandi, þó svo að maður hafi fengið sérstaka fyrirgreiðslu í landi hamingjuseminnar. Það gera menn auðvitað heldur ekki venjulega. En í Paradís er allt hægt.

Réttlæti handa Jonathan Pollard!

Allir með einhverja söguþekkingu vita hver Alfred Dreyfus var og af hverju hann var dæmdur í ævilanga þrælkun. Ákæran hljóðaði upp á landráð og njósnir, en gyðingahatur var afgerandi ástæða fyrir því að hann var dæmdur til dvalar á Djöflaeyju. Við vitum einnig hvernig Frakkar í endalausri sjálfumgleði sinni hafa síðan "framreitt" Dreyfus: eins og franskan hana með einglyrni og vaxað yfirvaraskegg. En svona leit hann nú út í raun og veru, karlgreyið, árið 1895:

Miklu líkari skagfirskum heiðabónda en frönsku stertimenni, ekki satt? Dreyfus fékk uppreisn æru með hjálp góðra manna. 

Allir bloggarar á Íslandi hafa örugglega lesið framhaldsöguna af fangelsun Snorra G. Bergssonarsem grunaður var um hryðjuverk á flugvelli í Bandaríkjunum fyrir nokkrum árum. Það tók einhverjar klukkustundir fyrir bandarísk yfirvöld að taka sönsum í því máli og leysa Snorra úr prísundinni. En í máli Jonathans Pollards hefur ekkert gerst í tæp 22 ár. Jonathan Pollard fékk lífstíðardóm fyrir njósnir í þágu Ísraelsríkis, vinaríki Bandaríkjanna. Njósnir Pollards komu í veg fyrir hryðjuverk.  Um sekt hans og málsbætur er hægt að lesa á heimasíðu stuðningsmanna hans og í stuttu máli í samantekt konu hans.

Það sem er ógeðfellt við mál Pollards er þyngd refsingarinnar miðað við þá refsingu sem aðrir njósnarar hafa fengið i BNA. Bandarískur maður, sem hefur njósnað fyrir Sádí Arabíu gengur laus. Sá maður er ekki gyðingur eins og Pollard. Er það tilviljun, eða er glæpur Pollards stærri en glæpur njósnara Sádi Araba?

Það er við hæfi hér að minnast þess að þeir sem dæmdir eru fyrir njósnir fyrir Ísraelsríki í Arabaríkjum fá ekki lífstíðardóma! Pollard hefði fyrir löngu verið kominn úr fangelsi ef hann hefði lent í steininum í einhverju nágrannaríki Ísraels.

Þú lesandi góði getur gert þitt til að fá Jonathan Pollard leystan úr haldi með því að senda bréf til Bandaríkjaforseta og beðið hann um að náða Jonathan Pollard.Er ekki kominn tími til að senda bréf til Bush?

Jihadmamma

Forsíða Nyhedsavisens í dag kemst á blöð sögunnar. Þar er flennistór mynd af konu, íslamskrar trúar, sem er vel pökkuð inn eftir reglum sem þó líkast til er hvergi að finna í hinni helgu bók Kóraninum. Þetta er orðin nokkuð algeng tíska hér í vissum hverfum Kaupmannahafnar og greinilega líka í Óðinsvéum og Árósi. Tíska þessi hefur verið að ryðja sér til rúms um heim allan síðan 11.9. 2001.

Nyhedsavisen leyfir sér að spyrja lesendur sína: Viljið þið láta þessa konu passa barnið ykkar?

Blaðið greinir nánar frá svona kappklæddum konum í miðju blaðinu, þar sem blaðakonan Leny Malacinski, þýskættuð ef ég tek ekki feil, skrifar um 42 ára danska konu, S. Andersen, sem gerst hefur svona gríðarlegur múslimur, að hún var rekin úr starfi sem dagmamma, bara vegna þess að hún ber niqab, sem hylur allt nema bláu augun hennar.

Það fyndna er, að þeir múslimir, sem eru spurður neðanmáls á bls. 10 í Nyhedsavisen í dag, skiptast í tvo hópa. Danskættaðar konur (múslimir), segja að það sé í lagi að hafa svona dagmömmu, en innflytjendurnir vilja ekki láta konu í niqab passa börnin sín.

Hvað mér finnst? Mér hálfleiðist alltaf að sjá konur afsala sér grundvallarréttindum sínum og ég held að þessi klæðnaður geti ekki verið mjög heilsusamlegur.

Á dagheimli sonar míns var á tímabili fóstrunemi, palestínsk stúlka, með slæðu mjög þétta og svarta. Hún kallaði alltaf son minn Rubensteg (Rúbensteik). Ég kunni bara vel við hana og var ekkert hræddur, þó svo að hún sæi son minn sem steik.

Íslendingar í Mannréttindaráð SÞ - með stuðningi Hamas?

 

 

Valgerður Sverrisdóttir, utanríkisráðherra Íslands, hefur upp á síðkastið lagt mikla áherslu á tvennt í utanríkispólitík sinni (Framsóknarflokksins). Hún vill "eðlilegt samband" við Palestínumenn, þ.e.a.s. við Hamas samtökin, og hún vill að Ísland fái sæti í Mannréttindaráði SÞ.

Það síðastnefnda gæti örugglega valdið einhverjum smávandræðum, ef það fyrrnefnda verður að veruleika. Náið samband við Hamas, eins og Norðmenn hafa flækt sér í, gæti reynst dýrkeypt. Hinn Hermannski armur Framsóknarflokksins, sem ekki styður tilvist gyðinga og Ísraelsríkis, yrði þó ef til vill góð viðbót við hlægilegan bægslagang Mannréttindaráðsins, sem starfar að fullum krafti við að gagnrýna Ísraelsríki, en er hins vegar alfarið óstarfhæft þegar rædd eru þjóðarmorð, mannréttindarbrot og glæpir annars staðar í heiminum.

Forseti palestínska löggjafaþingsins, Sheik dr. Ahmad Bahar, talsmaður þeirra afla sem Valgerður vill hafa nánari sambönd við, sagði þetta hér á dögunum:

"Það er Íslam, sem var á undan tímanum hvað varðar mannréttindi við meðferð fanga, en þjóð okkar smitaðist af krabbameinskýli, þ.e.a.s. gyðingunum, i hjarta hinnar arabísku þjóðar..... Verið fullviss um að Ameríka er um það bil að hverfa, Ameríka veltir sér [í blóði] í Írak og Afganistan, Ameríka hefur verið sigruð og Ísrael er sigruð, og var sigruð í Líbanon og Palestínu... Gerðu okkur [Allah] sigursæl yfir hinum vantrúuðu...Allah, taktu gyðingana og bandamenn þeirra, Allah, taktu Ameríkanana og bandamenn þeirra ... Allah, teldu þá og dreptu þá allt til hins síðasta og skildu ekki einu sinni einn eftir".

Hlustaðu, Valgerður, og horfðu á bandamann þinn dr. Bahar, fara með dauðaþuluna. Eiga Íslendingar að vera talsmenn þessa mannréttindafrömuðs hjá SÞ?

Eru gyðingar vandamál fyrir Íslendinga?

Rétt fyrir páska á síðastliðnu ári var mér boðið á ráðstefnu um gyðingahatur á Akureyri. Það var mjög góð ráðstefna, en illa sótt, þótt nokkrir hefðu komið gagngert að sunnan til að vera með. Líklega er gyðingahatur ekki sérstaklega mikið vandamál á Akureyri þessa dagana. Og ef það kraumar þarna kringum Norðurhjaraakdemíuna, þá var allt svo gaddfreðið í höfuðstað Norðurlands í fyrra, að allar slíkar kenndir voru undir feldi eða bara inni í tölvum manna.

Fyrir utan stutt erindi um sögu gyðinga á Íslandi á 20. öld, dreifði ég dæmum um svæsin ummæli, sem ég hafði tínt saman. Ég hafði eina kvöldstund, áður en ég hélt til Akureyrar, safnað saman ýmsu, sem ég hafði fundið á veraldarvefnum og sem varðaði skoðanir landsmanna minna á gyðingum. Kannski eru menn bara gyðingahatarar á vefnum?

Síðast í dag rakst ég á eftirfarandi bút, sem er ritaður af menntskælingi sem var gefið skrifborð í lok síðasta árs, sem mér skylst að gyðingar hafi pissað á. Kannski er þetta ekki antísemítismi heldur slangur eða unggæðisrugl, og höfundurinn verður stílfræðilega að teljast til þeirra sem við latínunemar kölluðum exkremista í MH í gamla daga. Þetta á gjarnan við um menn kringum tvítugt, sem blanda úrgangi í allt.  Doddi litli skrifaði við nýja skrifborðið sitt: 

"Ég fékk skrifborð í dag. Sérleg Júðsk sendinefnd kastaði vígðu vatni sínu yfir það, svo andagift allra snillinga þessa glæsta kynstofns mætti leka úr þvagleifum þeirra gegnum húð mína til heilans, er ég sit við skriftir. Vegginn krýnir að sjálfsögðu mynd af Alla Einsteins, enda er hann uppáhaldsgyðingurinn minn. Gyðingar virðast skara fram úr á öllum sviðum, og ekki er laust við það að maður öfundi þá nett af snilli þeirra. En þannig er það, og fáum Íslendingum er fært að plægja annað en hið norræna moldarflag sem grimmúð heimsins hefur skenkt þeim."

Já mikið er nú oft erfitt að vera Íslendingur.