Yom haShoah

 

Í maí 1944, mánuði áður en Íslendingar lýstu yfir sjálfstæði sínu og urðu fullvalda þjóð, var verið að slátra gyðingum á fullu í útrýmingarbúðum og fangabúðum um gjörvalla Austur-Evrópu.

Myndin, sem SS menn tóku í Auschwitz, sýnir börn og konur frá ungverska hluta Úkraínu, sem valin höfðu verið til útrýmingar bíða örlaga sinna. Þetta gerðist mánuði áður en Íslendingar fengu sjálfstæði sitt (án þess að úthella svo miklu sem einum blóðdropa). Nokkrum tímum eftir að mynd þessi hafði verið tekin, var þetta fólk dáið. Sumir Íslendingar töldu land sitt hertekið, aðrir höfðu frekar viljað fá Þjóðverja yfir sig en Breta og Bandaríkjamenn.

Árið 1948 varð Ísrael líka af sjálfstæðu ríki, sem fjöldi annarra ríkja og skósveina þeirra hafa viljað feigt allar götur síðan. Mikið fjári eru Íslendingar nú heppin þjóð.

Í dag halda gyðingar minningardag um Helförina, Yom haShoah, og í Ísrael minnast menn hennar með tveggja mínútna þögn kl. 10 að morgni. Menn stöðva alla vinnu og akstur og standa og halda andagt.

Ísraelsríki varð meðal annars til vegna þeirar miklu brennifórnar sem Evrópumenn ákváðu að framkvæma á gyðingum á síðustu öld.

Það er því enginn gyðingur sem getur tekið þá Evrópumenn alvarlega, og minnst af öllu Íslendinga, sem styðja öfgasamtök sem hafa útrýmingu gyðinga og Ísraelsríkis á stefnuskrá sinni.

Maður lætur ekki bjóða sér sama óþverrann tvisvar.

Léleg bók

 

Skáldsaga Írans John Boynes, Strákurinn í röndóttu náttfötunum, er komin út á íslensku.

Ég las nýlega bókina á dönsku og þótti lítið til hennar koma.

Bókin er að mínu mati illa rannsökuð unglingabók. Söguþráðurinn er þunnur og ef Boyne hefði rannsakað málin, vissi hann að flest 9 ára börn í Auschwitz voru send í gasklefana við komuna þangað. Smávægileg rannsókn hefði fullvissað hann um að börn böðlanna voru hvergi nærri búðunum. Sjálfur hef ég skrifað sannsögulega bók um örlög gyðinga sem Danir sendu í klær nasista. Margir þeirra enduðu ævina í Auschwitz, þar á meðal þrjú börn. Mér er því kunnugt um flestar villurnar og ruglið sem er að finna í bók John Boynes. Ef 9 ára drengur (Bruno), sonur ímyndaðs yfirmanns í Hitler-apparatinu sem vann við útrýmingar, hefur ekki vitað hvað um var vera, svo hlýtur hann að hafa verið illa gefinn aríi. Boyne bókin lætur Bruno hitta jafnaldra sinn, gyðinginn Shmuel, handan við girðinguna. Það afar ólíkleg atburðarrás.  Girðingar voru ekki einfaldar í Auschwitz og voru þær oftast tengdar við háspennu.

Til að bæta gráu ofan á svart hefur bókaútgáfan Veröld sett mynd af fanga í "röndóttum náttfötum" á kápu bókarinnar. Fanginn er hins vegar ekki gyðingur, heldur pólskur drengur, einn af mörgum pólskum börnum sem rænt var af Þjóðverjum. Hönnuður og útgefandi bókarinnar hefðu getað gert betur. Til eru myndir af gyðingabörnum.

Hér er hægt að horfa á íslenskan bókmenntagagnrýnanda blaðra um bókina. Hún hefur greinilega  ekki komið til Auschwitz. Hún talar um auðnina þar. Auschwitz liggur í blómlegri sveit í Póllandi. Gagnrýnandinn hefur á hinu háa Alþingi flutt ræðu, þar sem hún sagði m.a. þetta: "Allt síðan þá, frá fyrri hluta 20. aldar, hefur innflutningur gyðinga til Palestínu aukist og til ársins 1947 þegar Bretar afsöluðu sér formlega allri ábyrgð á Palestínu og í kjölfar þess var ákveðið af Sameinuðu þjóðunum að skipta landinu í tvennt, í Palestínu og Ísrael, og Jerúsalem yrði undir alþjóðlegri stjórn."  Útrýmingar á gyðingum i Evrópu frá 1940-1945 fækkaði vissulega mjög þeim gyðingum sem flutt gátu til Palestínu. Gleður það eða syrgir það gangrýnandann Katrínu Jakobsdóttur sem gjarnan líkir saman kjörum gyðinga í Evrópu í Síðara stríði og ástandi Palestínuþjóðarinnar í dag? Gaman væri að fá svar frá henni. Hvar voru vopn gyðinganna? Hvar voru eldflaugarnar?

 

 

Ferðataska Petr Eislers. Hann átti ekki afturkvæmt frá Auschwitz

Ég mæli með því að fólk lesi frekar frásagnir þeirra sem lifðu Helförina af og jafnframt sagnfræðirit um það fólk sem myrt var af nasistum, í stað þess að lesa rugl eftir einhvern írskan hugórasmið, sem gert hefur örlög fólks, sem Írar neituðu að hjálpa á 4. áratug síðustu aldar, að féþúfu. Kannski skrifar hann næst um hvernig Írar lokuðu landi sínu fyrir flóttamönnum á 4. áratug síðustu aldar. Kannski hefði einhver Shmuel geta orðið Íri á þeim árum?  Nei því miður, Írland hleypti færri gyðingum inn en flestar aðrar þjóðir í Evrópu. Nú keppast þeir, eins og Mörlandinn, við að rægja Ísraelsríki.

 

Þýskar (og ef til vill skandínavískar) nasistamellur, svo kallaðar SS Helferinnen, í Solahütte nærri Auschwitz sumarið 1944. Þarna voru þær nýbúnar að borða bláberin sín og sýna tómar skálar sínar því til sönnunar. Það voru engir Þjóðverjar í Auschwitz sem ekki vissu hvað þar fór fram. Þeir skemmtu sér og nutu lífsins þegar þeir voru ekki að myrða gyðinga og aðra fanga í búðunum.

Spurning varðandi Ruth Rubin

 

Nýlega, þegar fréttir bárust af hryllilegu morði á 10 ára barni í Svíþjóð, urðu menn forviða og harmi slegnir. Allir, og sérstaklega allir foreldrar, fyllast harmi og hryllingi við slíkar fréttir frá nágrannalandi okkar, þar sem stór hluti þjóðarinnar hefur alið manninn og hlotið menntun sína og gildismat. Ekki vantaði heldur dóm íslenskra bloggverja yfir manninum sem framdi ódæðið. Hann verður örugglega dæmdur eftir þeim lögum sem gilda í Svíþjóð.

Annað var upp á teningnum fyrir fyrir u.þ.b. 16 árum, þegar farið var fram á rannsókn á máli meints stríðsglæpamanns á Íslandi sem hafði gerst íslenskur ríkisborgari eftir að hann strandaði hér á leið til Venezuela. Gömlum vitnisburði og skýrslum var til að byrja með hafnað sem KGB áróðri, t.d. af Morgunblaðinu, sem dældi út rógi um Simon Wiesenthal stofnunina. Lögfróðir menn, sem leitað var til, töluðu gegn betri vitund og rannsókn málsins var dregin á langinn. Maðurinn, Eðvald Hinriksson, var t.d. ásakaður um aðild að morði á ungri stúlku, Ruth Rubin, sem var í haldi lögreglusveitar þess sem hann var meðlimur í.  Evald Mikson hét hann, þegar sveit sú sem hann var í hóf gyðingamorð. Sveitin byrjaði á morðunum áður en Þjóðverjar voru almennilega búnir að ná yfirráðum í Eistlandi.

Mikson dó drottni sínum rétt eftir að Íslensk yfirvöld tóku við sér og ákváðu að líta á ásakanirnar á hendur honum.  Þrátt fyrir að honum hafi verið hlíft við rannsóknum og réttarhöldum, skilgreina eistnesk stjórnvöld hann nú sem stríðsglæpamann.

Forseti vor og utanríkisráðherra höfðu, þegar mál hins meinta stríðsglæpamanns var í gangi, ýmislegt til málanna að leggja.  Hér  og hér getið þið lesið hvernig málið leit út frá þeirra sjónarhorni. Leiðtogar Hisbollah áttu alla samúð Ólafs, eins og það kæmi eitthvað máli eistnesks stríðsglæpamanns við, og Ingibjörg víðförla var á því að gyðingar ættu engan einkarétt á helförinni eða þjáningu. Mun hún endurtaka það í Öryggisráði SÞ?

Algjör þögn virðist nú vera um mál stríðsglæpamannsins á Íslandi. Blaðamaður í fremstu röð, "sem þorði meðan aðrir þögðu" var næstum því búinn að missa vinnunna vegna þess að hann skrifaði um málið. Hann ætlaði að skrifa bók um efnið, en stendur nú í staðinn í því að skýra gjörðir yfirvalda í Kópavogi. Ég bíð eftir bókinni.

Af hverju fyllist íslenska þjóðin af hryllingi yfir barnamorði í Svíþjóð, þegar stór hluti hennar vill verja mann sem ásakaður var fyrir að hafa nauðgað stúlku og myrt?

Ég geri mér grein fyrir því að fjarlægðin í tíma og rúmi getur gert menn miskunnsamari gagnvart voðaverkum og sekt? Það, að hinn meinti stríðsglæpamaður var orðinn Íslendingur og átti syni sem voru duglegir íþróttamenn á heimsmælikvarða, hafði líka mikið að segja í sambandi við álit Íslendinga. Hann var "einn af okkur". Svo þekkist viðkvæðið: "Aðrir skulu ekki koma hér og segja okkur fyrir verkum". Það heyrðist nýlega þegar Íslendingur fékk sjö ár í steininum í Færeyjum fyrir aðild að kókaínsmygli. Hann hefði, samkvæmt lögfróðum Íslendingum eins og Brynjari Níelssyni og Sigurði Líndal, aðeins fengið innan við ár á Íslandi. 

Það læðist að mér sá grunur að áhugi Íslendinga, og margra annarra, á fórnarlömbum og órétti stýrist t.d. af því hvaða þjóðflokkur hefur orðið fyrir órétti. Margir Íslendingar gráta frekar sænska stúlku en gyðingastúlku í Tallinn. Getur þetta verið rétt athugað hjá mér?

 

Ruth Rubin og fjölskylda hennar. Maðurinn lengst til hægri er Haim Arlosoroff, síonistaleiðtoginn sem myrtur var á hrottalegan hátt í Tel Aviv árið 1933. Kona hans, Sima, var föðursystir Ruth Rubin. Arlosoroff hafði á 2. áratug aldarinnar stundað nám í Berlín, þar sem hann var unnusti Mögdu Behrend, sem síðar fékk eftirnafnið Göbbels - já maðurinn hennar var einmitt sá Göbbels.

 

Gamalt hatur gleymist ei

Hvað eiga Harrison Ford og Kirk Douglas (og Michael), Gwyneth Paltrow sameiginlegt fyrir utan að vera leikarar á hvíta tjaldinu. Jú, þau geta, eins og aðrir góðir menn, t.d. Shimon Peres, rekið ættir sínar til Hvíta Rússlands. Þau eru öll gyðingar eða afkomendur þeirra. Ef þið þekki ekki þetta fólk, þekkið þið örugglega málarann Chagall.

Izzur Danielovitch er 92 ára og gengur undir nafninu Kirk Douglas

 

Enn er verið að ofsækja gyðinga í Hvíta Rússlandi. Ef ekki er verið að ama þá sem lifandi eru, róta menn upp beinum forfeðra þeirra með lítilli virðingu og eyðileggja það litla sem eftir er af menningarverðmætum gyðinga í landinu.

Nasistar eða bræður þeirra kommúnistar notuðu bróðurpart 20 aldar til að ganga að gyðingum dauðum. Þriðji bróðirinn hinn vestræni einfeldningur, hefur nú tekið við eykinu og reynir að ganga frá Ísraelsríki með venslamönnum sínum austur á hnettinum, sem vilja vestræn gildi feig.

Árið 1961 reistu Rússar íþróttahús ofan á grafreitum gyðinga í borginni Gomel (Homel/Hoymel). Nú er verið að lappa upp á byltingarruslið og þá er aftur farið að grafa upp bein gyðinga, sem eru fyrir framkvæmdum.

Gomel var einu sinni næststærsta borg Hvítarússlands og mjög mikilvæg borg fyrir austurevrópskan gyðingdóm. Þegar best lét voru ekki færri en 26 samkunduhús í borginni. Nú er verið að moka leifum fyrri íbúa í poka með lítilli virðingu og brotin er sú greftrunarhelgi sem gyðingar keyptu sér til eilífðarnóns. Gyðingar þurftu í aldanna rás að kaupa grafreiti sína dýru verði. Fermetrinn á sumum þeirra var dýrari en fermetrinn á dýrasta stað í Tokyo, ef farið er út í að reikna eftir nútímagengi. 

Einstaka menn reyna að bjarga því sem hægt er. Einn þeirra er , Yevgeny Malikov, sem bjargað hefur tveimur grafsteinum og safnar saman mannabeinum.

 

Þessi grafræningjaháttur í Gomel er því miður ekkert einsdæmi. Það sama gerðist nýlega í borginni Grodno. Gyðingahatur virðist hluti af menningunni í Hvítarússlandi . Þetta óeðli er samt ekki bara bundið við Hvítarússland. Sjá t.d. hér.  Ekki má gleyma öllu því sem eyðilagt hefur verið vegna haturs í heimi múslíma. Assad Sýrlandsforseti lét t.d. leggja hraðbraut yfir stærsta grafreit gyðinga í Damaskus.

Á því svæði sem nú kallast "lýðveldið" Hvítarússland bjuggu fyrir 1940 meira en ein milljón gyðinga. 800.000 þeirra voru myrtar af þjóðerjum og skósveinum þeirra. Í dag búa tæplega 27.000 gyðinga í Hvítarússlandi og þurfa þeir enn að horfa upp á að trampað sé á menningu þeirra.

Í fyrra kenndi Lukashenko einræðisherra gyðingum um ömurlegt ástand borgarinnar Babruysk. Um Babruysk sagði hann m.a. að borgin "væri gyðingaborg, og gyðingum þætti ekki vænt um þá staði sem þeir búa á. Þeir hefðu breytt Babruysk í svínastíu" og Lukashenko bætti við hróðugur  "Sjáið Ísrael, ég var sjálfur þar og sá með mínum eigin augum". Lesið um ósómann hér.

Enn er arfur Sovétsins víða gríðarlegur, og kannski hvergi eins mikill og í Hvíta Rússlandi illmennisins Alexanders Lukashenkos. Hvítrússar voru líka góðir stuðningsmenn Hitlers. Lukashenko telur meðal bestu vina sinna snillinginn sem stjórnar í Íran, gáfumanninn sem stýrir Kólumbíu og foringja Hamas. Nýnasistar hylla líka Lukashenko Hann hefur reynt að loka deild við háskóla þar sem gyðingdómur er rannsakaður og náðað ofbeldismenn sem framið glæpi gegn gyðingum - og þetta er næsti bær við Pólland, Lithaugaland og Lettland. Síðan 1989 hafa 68000 gyðingar flutt frá Hvíta Rússlandi til Ísrael.

Fínn bloggvinur

 

Maður er nefndur Sæmundur Bjarnason. Hann beiddist þess einu sinn að verða bloggvinur minn. Ég leit á bloggið hans og sá því ekkert til fyrirstöðu. Hann skrifaði oft nokkuð skemmtilega.

Ekki var ég fyrr búinn að viðurkenna Sæmund sem bloggvin minn, fyrr en hann í vikupistlum sínum fór að lýsa frati á mig sem persónu og blogg mitt og innihald þess, sem og skoðanir mínar. Ég hugsaði með mér, "það fer með karlinum, ég læt  hann masa; Hann verður sjálfum sér til mestrar minnkunar með þessu uppátæki sínu". Ekki man ég eftir því að Sæmi hafi nokkru sinni komið í heimsókn á bloggið mitt með málefnalegar athugasemdir. Mér er næst að halda að hann hafi aldrei heimsótt bloggið mitt.

Í gær gerðist það svo að Sæmundur kallaði mig múslímahatara á bloggi sínu, þegar hann hafði tekið eftir umræðunnu um bannið á Skúla Skúlasyni.

Þessi gífuryrði Sæmundar hef ég beðið hann að skýra og hef sömuleiðis sent honum bréf sem ég fékk frá yfirmönnum bloggheima á Mbl.is. sem ég birti líka í síðustu færslu minni. Sjá hér: http://saemi7.blog.is/blog/saemi7/entry/512897/ 

og hér: http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/510957/

Hvet ég nú forráðamenn bloggsins til að athuga hvort Sæmundi sé stætt á að stunda óundirbyggðar persónulegar árásir og ásakanir á hendur fólki sem hann kallar bloggvini sína. Er það ekki örugglega brottvikningarsök á blog.is?

Ég meina það, þegar maður er með vottorð upp á það að maður sé ekki múslímahatari frá bloggstjórnendum, þá er nú fjári skítt að fá delluslettu úr Flóanum yfir sig alla leið til Danmerkur, þar sem ég er talinn vera besti vinur múslímanna.

Mistök hjá Morgunblaðinu

 

Í gær sá ég að búið var að loka á bloggvin minn Skúla Skúlason. Skúli hefur stórar skoðanir á öfgaíslam og hefur stundað það að fara ofan í kjölinn á Kóraninum og Íslam og þýða ákveðna hluta Kóransins yfir á íslensku. Ég er að sjálfsögðu ekki sammála öllum skoðunum Skúla.

Bloggvinir mínir eru margir kristnir eða algjörir heiðingjar, og allt þar á milli. Ég hef ekki talið ástæðu að slíta bloggvináttu við þá, né Skúla, því þeir eru allir sem bloggvinir mínir öðruvísi en ég sjálfur, og ég virði fjölbreytileikann. Ég hef hins vegar slitið bloggvináttu við einn aðila, og útilokað aðra, fólk sem telur eyðingu og árásir á Ísraelsríki nauðsynlegar, eða gyðingahatur eðlileg skoðanaskipti. Af hverju hefur ekki verið lokað á slíkt fólk af forsvarsmönnum moggabloggsins? Svæsið gyðingahatur er að finna á Moggablogginu, það er einföld staðreynd. Hvað skal gert við því?

Ég man ekki eftir því að Skúli hafi hætt múslíma né verið með tilburði til kynþáttastefnu. Nú er heldur ekki lengur hægt að athuga það, þar sem búið er að eyða skrifum Skúla. Skúli er ekki einn um þessar skoðanir sínar hér í heimi, og það sem hann birtir er oftast ættað frá vefsíðum og stofnunum erlendis, þar sem menn og samtök hafa sömu skoðanir og Skúli, án þess þó að vera lokað af skoðanalögreglu. Ef ekki má skrifa um hryðjuverk, og ógnaröldu vorra tíma með því að ræða um þær öfgar sem hvatt er til í Kóraninum, þá er illt í efni.

En nú skal leyst frá skjóðunni.

Nýlega gerðist það að ég fór aftur niður í 2. flokk bloggara. Hin ígulfallega ásjóna mín hætti að birtast meðal stóru hausanna sem birtast efst þegar maður opnar bloggið til að fá sér hressingu. Lestur síðu minnar hrapaði niður úr öllu valdi og egó mitt auðvitað líka. Hverju sætti? Ég hafði samband við forstöðumenn bloggsins og fékk vitaskuld fljótt skýringu og síðan var ég aftur settur í fyrsta flokk. Ég er þakklátur umsjónarmönnum bloggsins fyrir það og vona að þeir taki það ekki stinnt upp að ég vitni hér í bréf þeirra sem sýnir ákvörðunartökur þeirra og setji mig svo niður í þriðju deild eða eyði bloggi mínu.

 

Sæll vertu Vilhjálmur.

Vitanlega færðu góð svör, eða í það minnsta eins góð og ég get skaffað.

Fyrst smá upplýsingar um hvernig vali er háttað í Umræðuna á blog.is:

Starfsmenn blog.is velja inn í umræðuna þá bloggara sem þeim finnst skrifa ört og málefnalega og á góðu máli. Ekkert er hirt um skoðanir viðkomandi, enda skrifar hann undir nafni og stendur hann undir þeim sjálfur. Þú varst valinn inn á sínum tíma vegna þess að þitt sjónarhorn þótti mönnum fróðlegt og færslurnar allar fínar.

Sl. fimmtudag spratt umræða um það hvort meðal "umræðu-bloggara" væru menn með of einsleit blogg, þ.e. væru alltaf að blogga um það sama. (Dæmi um það gæti verið Kristinn Pétursson fiskverkandi frá Bakkafirði sem er mjög uppsigað við kvótakerfið og á það til að blogga ekki um annað löngum stundum.)

Í áðurnefndri umræðu var nafn þitt nefnt og mönnum þótti þú blogga um fátt annað en illsku múslima (nota bene: menn voru ekki að amast við skoðunum þínum, málið snerist um fjölbreytileika umæðunnar). Nú þegar ég sest niður til að skoða blogg þitt sé ég að það er tóm tjara, þ.e. sú staðhæfing að að það sé of einsleitt, og því hefur ég bætt þér á listann að nýju.

Með góðri kveðju,

Sign.

Það kom sem sagt í ljós að umræðan um mig var tóm tjara.

Gætu ásakanir í garð Skúla Skúlasonar ekki líka verið tóm tjara? Gæti hún verið komin frá manni sem starfar hjá samtökum sem stundar gyðingahatur?

Ákæra á hendur Skúla Skúlasonar fyrir að miðla því sem í raun stendur í Kóraninum mun vart standast kæru með vísun til 233. greinar hegningarlaga. Ég leyfi mér að minna á að lögregluyfirvöld og Saksóknari Ríkisins aðhöfðust ekkert við kærum á hendur Bobby sáluga Fischer, sem hélt úti einni svæsnustu heimasíðu með gyðingahatri og lofsöng um hryðjuverk sem um getur. Síðunni var fyrst lokað eftir að Bobby hafði verið heygður í Flóanum.

Ég get aðeins sagt eitt í lokin. Ákvörðunin um að ritskoða og útiloka Skúla Skúlason á ekkert skylt við lýðræði og frelsi. Þetta eru einhver mistök og hvet ég ritstjóra bloggsins til að opna aftur blogg Skúla Skúlasonar. Annað er ekki við hæfi. Þetta hljóta að vera einhver mistök hjá Morgunblaðinu.

Sá á fund sem finnur

Í vinnunni um daginn gerðist nokkuð undarlegt atvik sem er í frásögur færandi.  Ég var að taka til í útigeymslu, sem tilheyrir safni því sem ég vinn á, þegar eitthvað þungt féll af hillu sem ég var að sópa með handkústi.  Ég beygði mig niður til að sjá hvers kyns var og þá stóð ég með þennan grip í höndunum:

Ekki væri það nú í frásögur færandi, ef ég hefði ekki fundið sams konar grip áður á Stöng í Þjórsárdal árið 1983. Hluturinn sem ég fann með kústinum er nálhús og er "frjálsleg" eftirlíking af nálhúsi sem ég fann á Stöng. Nálhúsið frá Stöng er lítið bronsrör með haus sem gat er i gegnum og einfaldur hringur leikur í gatinu. Utan á rörinu, til endanna og á miðju, eru listar sem enda í flötum tönnum neðan á rörinu. Á listunum og tönnunum er hringaskreyti sem er einkenndandi fyrir Þjórsárdalinn. Nálhúsið er ekki nema 4,4 sm að lengd. Þegar það fannst var það fullt af samankuðlum hrosshárum, sem sett hefur verið inn í rörið til að halda nálunum.

 

Nálhús frá 11. öld fundið á Stöng í Þjórsárdal

 

Nú er gripur þessi orðið nokkuð vel þekktur eftir að ég hef skrifað um hann í ýmsum greinum og bókum. Svipuð nálhús, án tannanna þriggja og hringaskreytisins, hafa fundist í Svíþjóð, Finnlandi og Rússlandi, en engin þó eins vel gerð og nálhúsið á Stöng.

Það er gaman að sjá að fólk með áhuga á Söguöld er greinilega farið að búa sér til eftirlíkingar af nálhúsinu frá Stöng, þótt þau nálhús séu hrein hrákasmíð miðað við verkið á nálhúsinu frá Stöng.

Ég greindi dönsku samstarfsfólki mínu frá þessum skemmtilega "endurfundi", og  þá skýrðist málið. Kona nokkur, fornleifafræðingur, sem hafði starfað þarna tímabundið í fyrra, hafði tínt nálhúsi sínu og þótt mikil eftirsjá í því. Nú fær hún nálhúsið aftur við fyrsta tækifæri. Ég mun sjá til þess.

Nálhúsið frá Stöng fannst neðst í elsta gólfi rústar skála sem liggur undir skálarúst þeirri frá 12.-13. öld, sem er fyrirmynd að hinni ofurýktu og ótrúverðugu eftirlíkingu sem kölluð hefur verið Þjóðveldisbærinn, sem er að finna við Búrfell í Þjórsárdal. Á opinberri heimasíðu Þjóðveldisbæjarins, sem er styrkt af Landsvirkjun, Forsætisráðuneytinu og Þjóðminjasafni, eru rangar og misvísandi upplýsingar. Niðurstöður fornleifarannsókna á Stöng 1983-1995 eru virtar að vettugi, og bærinn sagður vera eftirlíking Stangarbæjarins sem fór í eyði í Heklugosi árið 1104. Fyrirmynd Þjóðveldisbæjarins var reyndar byggð eftir eldgosið árið 1104.

Hægt er að lesa meira um nálhúsið í hinni góðu bók Gersemar og Þarfaþing sem Þjóðminjasafnið gaf út árið 1994. Síðan hún var gefin út hefur ný aldursgreining bæjarrústanna á Stöng augsjáanlega gleymst á Þjóðminjasafninu. Fyrir þá sem ekki vilja gleyma og afbaka, er hér hægt að fræðast um fornleifarannsóknirnar á Stöng, sem því miður voru voru stöðvaðar fyrir mér af valdbeitingu manns sem síðar hrökklaðist úr starfi vegna þess að hann kunni ekki að fara með almannafé.

Víti á lögmann

Brynjar Níelsson hæstaréttarlögmaður var einu sinni í einhverjum bekk í einhverjum af þeim skólum sem ég gekk í. Hann þroskaðist víst mest til fótanna á þeim árum og var liðtækur fótboltamaður, m.a. Valsari, áður en hann byrjaði að stunda júrisprúdens sem er allt önnur íþrótt og vandasamari.

Ef hægt er að dæma víti á hæstaréttarlögmenn, ex popolo, tel ég ærna ástæðu að gera það hér og nú. Vítið dæmi ég á Brynjar Níelsson hdl.

 

25 ára Íslendingur var í gær dæmdur í 7 ára fangelsi í Færeyjum. Verjandi hans, fyrrnefndur Brynjar Níelsson, segir líklegt að maðurinn hefði "fengið innan við eins árs fangelsi hefði íslenskt réttarkerfi dæmt í máli hans". Brynjar undrast vinnubrögð færeyska réttarkerfisins og segir það vera "10 árum á eftir því íslenska".

Haft er eftir fótboltahetjunni fyrrverandi að færeyska réttarkerfið "hafi oftrú á refsingum og sé í dag þar sem íslenska réttarkerfið var fyrir 10 árum síðan".

Ef þetta er ekki sjálfsmark hjá Brynjari, þá veit ég ekki hvaða spark þetta er. Það fór langt yfir markið.

Ef Íslendingurinn sem dæmdur var í Færeyingum, hefur játað sekt sína og verið álpast með þvílíkt magn af kóki að hægt var að drepa heilt þorp á Íslandi með duftinu, ætti  Brynjar að fara í endurmenntun í Háskóla Íslands. Fagið sem ég mæli með að Brynjar taki upp á nýtt er refsiréttur. Einnig mæli ég með því að Lögfræðingafélag Íslands ávíti Brynjar fyrir ósæmandi umfjöllun um færeyskt réttarkerfi og réttarfar.

Ef Brynjar er hins vegar að segja satt, er ekki að undra að smyglarar og dópsalar eigi góða daga á Íslandi. 

Íslendingar eiga akkúrat engan rétt á lægri refsingu í Færeyjum. Heldur ekki annars staðar. Íslenskir aðilar sem eru í skítabissness ættu að kynna sér lagarammann í þeim löndum sem þeir stunda glæpi sína. Það á ekki að vera nein undanþága fyrir jólaveina sem stunda heildsölu á suðuramerískum jólasnjó. Jólagleðin tekur því miður oft snöggan enda fyrir ungmennin sem neyta "varningsins".

Ég hef alltaf litið á eiturlyfjasala og smyglara sem eins konar morðingja. Ég held að sjö ár í steininum komi Íslendingnum í Færeyjum í skilning um að athæfi hans veldur dauða, eyðileggingu og þjóðfélagsböli. Ef hann hefði verið frjáls maður innan eins árs (eins og á Íslandi?), væri nær öruggt að hann færi í sama sporið eftir rúmlega ár. 

Osló express

Ég byrjaði nýlega í nýrri vinnu sem safnvörður. Það væri ekki í frásögur færandi, ef ég þyrfti ekki að aka 180 km daglega til og frá vinnu minni. Það er vont, en það venst.

Hér er mynd frá staðnum þar sem ég vinn.

 

Engar frekari upplýsingar verða gefnar í bili.

Í byrjun vikunnar fór ég með vinnufélögum mínum til Noregs. Það var skotferð með ferjunni frá Kaupmannahöfn og svo smá sætsýni í Osló. Annars voru þetta mest fundarhöld um borð á ferjunni og svo endalaust át og vellystisemdir. Í Osló fórum við út á Bygdoy, þar sem ég gekk fram á bústað íslenska sendiherrans, sem ég hef ekki séð áður, þótt ég hafi oft verið á Bygdoy áður. Þar gekk ég inn á lóðina, á "íslenskri jörð", og skoðaði burstabæina sem eru ofan á stoðunum við innkeyrsluna upp að húsi sendiherrans.

 

Hvergi sá ég Íslending utandyra. Líklegast var sendiherrann, Stefán Skjaldarson, farinn í vinnuna, eða kannski var hann í Kuwait. Hann er líka sendiherra Íslands í Íran. Ekki má það minna vera. Sendiherrann hefur væntanlega heyrt að Íran er að smíða sér eldflaugar sem ná skotmörkum í allt að 6000 km. fjarlægð. Þær munu alveg geta náð til Óslóar. Þegar farið verður að nota þær, í einhverri bölvaðri móðgunargirni og hatri aftan úr forneskju, eru líklega komnar aðrar flaugar sem ná alla leiðina til Reykjavíkur. Best að segja sem minnst.

Vinir útlendinganna og minningar mínar um vinsemd Íslendinganna

Mér leiðist hjal þeirra manna sem gera sig heilaga á kostnað innflytjenda og útlendinga. Þeir sem hæst tala um útlendingarhatur nú á dögum sá ég nefnilega síðast í Keflavíkurgöngum hér á þeim árum þegar þjóðin söng með Ríó Tríóinu um náin tengsl Íslendinga við verndara vora (eða réttara sagt þvottafólk þeirra): "Ekki plagar okkar þjóð, vakkfódedillafodædódey, úrkynjun né gamalt blóð,  því börnin fæðast brún og létt, með boginn fót og trýnið grett, sem Filippseyjafólkið nett".

Ég veit vel að það hefur aldrei verið sælan að vera útlendingur á Íslandi, jafnvel þótt maður sé ekki fæddur með boginn fót. Ég átti föður sem gekk með brennimark útlendingsins. Þótt hann hefði fengið sér íslenskt nafn eins og lög sögðu til um, og ríkisborgararétt líka. Hann var alltaf annars flokks borgari í augum sums fólks. Þolinmæði og umburðalyndi Íslendinga við þá sem ekki töluðu málið nógu vel var ekki mikið. Það var ekki gaman að upplifa hvernig fullorðið fólk var að herma eftir bjöguðum beygingum og framburði föður míns. Maður gerðið það líka sjálfur eins og "sönnum Íslendingi sæmir".

Öfundsýki var líka landlæg á Íslandi. Það versta sem gat gerst í borgaralegu umhverfi var ef einhver útlendingur var að þykjast vera eitthvað. Það var nú ekki siður föður míns, en hann var mikið fyrir að vinna í garðinum sínum og var búinn að ganga frá sínum garði áður en nágrannarnir voru farnir að slétta úr sínu moldarflagi. Það var rangt merki að senda út til nýrra "landsmanna" sinna. Eitt árið keypti pabbi 500 túlípanalauka. Það hefði hann betur látið ógert. Þegar þeir komu upp og blómstruðu var greint frá þeim í dagblaðinu Vísi með mynd á baksíðu. Það var dauðadómurinn. Daginn eftir voru börn nágrannanna í óða önn við að stunda skemmdarverk á túlípanabeði föður míns. Börn gera oft það sem fyrir þeim er haft.

Við áttum líka nágranna sem var sjúklegur útlendingahatari. Hún lét einu sinni frænda sinn, sem var varðstjóri lögreglunnar í Reykjavík, senda tvo lögreglumenn heim til okkar til að rannsaka "smygl" sem faðir minn átti að vera með í kjallaranum. Lögreglumennirnir, sem komu leðurklæddir í grænni cortínu, sem löggan notaði þá, voru afar neyðarlegir þegar þeir "komust ekki í feitt". Þeir báðust innilega afsökunar á þessu upphlaupi, þegar þeir voru búnir að rannsaka kjallarann. Þeir skildu ekki neitt í neinu. Börn þessarar konu stunduðu þann leik að kasta moldarkögglum og eggjum á hús okkar. Svona var 7. áratugurinn í minningu minni og þessi dónaskapur varaði við eitthvað fram á þann 8.

Eitt sinn fréttum við að önnur nágrannafrú, sem var gift manni sem síðar reyndist vera annálaðasti bankaræningi Íslandssögunnar, sagði við nágrannana: "Nú verður maður að flytja, þegar svona fólk kemur í hverfið". Hún var þýsk. Hún bannaði syni sínum, sem var rauðhærður mjög eins og hún, að leika sér við mig. Þetta særði mig, því Tommi litli  var hinn besti drengur og gat ekki gert að uppeldi og innrætingu móður sinnar. Hann man það líklegast ekki lengur, að ég varði málstað hans fyrir hrekkjusvínum sem stríddu rauðhausum. Að stríða rauðhærðum tók ég ekki í mál því pabbi minn var líka rauðhærður. Nógir voru nú fordómarnir.

Þegar faðir minn var að byrja verslun á 6. áratugnum gat hann ekki fengið bankalán nema með því skilyrði að hann hefði lögheimili sitt og heildsölu sína í Keflavík. Sá sem setti þá afarkosti, sem náttúrulega áttu enga stoð áttu í lögum, hafði eitt sinn verið meðlimur í Þjóðernissinnaflokki Íslendinga. Pabbi var hins vegar ekki bitur og leit á Ísland sem gjöf og leit á sjálfan sig sem Íslending, þótt hann væri aldrei álitinn vera það. Það voru fáir útlendingar sem Íslendingar sættu sig við að fullu í sveitamennskuheimi sínum. Jafnvel ef menn væru hálfgerðir sveitamenn eins pabbi, þótt hann væri fæddur og uppalinn í tveimur frægum borgum í Evrópu, þar sem forfeður hans höfðu búið síðan á 17. öld.

Útlendingahatur Íslendinga er því ekkert nýtt nýtt fyrirbæri undir sólinni hjá mér. Íslendingar geta verið fjári leiðinlegir í framkomu og líklega hefur það ekki batnað mikið síðan útlendingar komu til landsins í meirum mæli. Móðurmálfasisminn hefur síst af öllu batnað og sífellt er verið að senda þau skilaboð til fólks, að ef það læri ekki íslensku reiprennandi, verði það aldrei almennilegir borgarar og heldur ekki börnin þeirra.

Við þessa færslu læt ég fylgja mynd af pabba þar sem hann er í Reykjavíkurferð með vini sínum af Vellinum. Myndin er frá 6. áratugnum. Hann var tíður gestur á Vellinum þegar hann varð að búa í Keflavík samkvæmt "boði" íslensks nasista. Hann var meira að segja með fast gestavegabréf númer 10. Ekki ber að gleyma því að umgangur við Kanann var líka afar illa séður. Það mátti ekki fara hátt að ég fór iðulega á Völlinn með föður mínum sem barn.

Löngu síðar fór ég með "skoðanasystkinum" mínum í MH upp á Völl til að kynnast heimi hernámsliðsins, sem ég þekkti þá þegar mjög vel af eigin reynslu. Þá sá ég fyrst að herstöðvaandstaða mín átti ekki mikið skylt við hreint Ameríkanahatur (rasisma) annarra rauðliða úr MH. Upplýsingafulltrúinn, sem tók á móti okkur, Thayer að nafni, gæti hugsanlega munað eftir þessari heimsókn okkar, og eftir þeim dónaskap sem rigndi yfir hann frá íslenskum menntskælingum í Hekluúlpum og Kínaskóm, sem þóttust hafa höndlað sannleikann um ástand alheimsins. Stór þáttur herstöðvarandstöðu Íslendinga var einmitt útlendingahatur og eins og allir vita einkenndist almenn afstaða yfirvalda til Varnarliðsins einnig af kynþáttastefnu. Mismunandi ríkisstjórnir Íslendinga gerðu Bandaríkjamönnum það klárt að t.d. negrar væru ekki æskilegir á Íslandi.

En aftur fram í nútímann. Þegar hinir hreinhjörtuðu hræsnarar hrópa "útlendingahatur" er það iðulega sem svar við gagnrýni á fólk sem kemur til landsins úr ruslakistu ráðsstjórnarríkjanna fyrrverandi. Allt of stór hluti þeirra kemur því miður til þess eins að ræna, rupla, selja dóp, nauðga og hóta. Gagnvart þeim er aðeins ein tunga sem skilst. Það er sú tæpitungulausa. Slíkt fólk á ekkert erindi á Íslandi. Það nóg af alíslenskum krimmum fyrir. Ég skil ekki þá útlendingavini sem geta staðið í að tala máli afbrotamanna. Miklu nær væri að líta í eigin barm og horfast í augu við eymd og fátækt sem ekki er búið að útrýma á Íslandi. Heiðvirðir útlendingar muna örugglega spjara sig á Íslandi eins og fyrr, en engin ástæða er að tala máli glæpamanna.