A Bad Day for my Bottom

 

Eins og frægt er orðið meðal auðtrúa sósíalista, fékk ég mér nýlega tattú. Það gerði ég til að sýna Reykvíkingum samúð mína

Ekki vildi betur til en svo, að rassinn á mér svaraði svo illa bláa litnum í húðflúrinu, að það hljóp ígerð í allt heila krappið. Ég bólgnaði upp og gat ekki setið í marga daga. Miklar þjáningar fylgdu þessu. Fór ég á bráðamóttöku og pumpað var í mig lyfjum og settur var megaplástur yfir meiddið. Þegar hann var svo fjarlægður um daginn blasti við ófögur sjón. Þetta fína tattú, sem ég var með af Jóni Gnarr borgarstjóra, var alt bólgið og ljótt og vall úr því gröftur. Nú þegar þetta er rétt farið að gróa er ljóst að tattúið af Jóni Gnarr er eyðilagt. Nú er þarna rauð sveppasýking og vex út úr sárinu flúrað hár alt löðrandi í Studio Line hárvörum, frekar vaxkenndum. Læknar í Danmörku skilja þetta ekki og segja að þetta hljóti að vera séríslenskt fyrirbæri. Báðu þeir mig vænstan um ekki að setja neitt listrænt á hægri rasskinnina, fyrr en það er alveg ljóst hvaða mein vex á þeirri vinstri.

Klikkið á vinstri rasskinnina til að sjá meiddið í nærmynd.

Chaplin alltaf á undan tímanum

 

Fávís maður frá Belfast komst loks í að horfa á kvikmynd sem sýnir frumsýningu á myndinni Cirkus eftir Charlie Chaplin frá 1928. Þá mynd sá ég 100 sinnum í Hafnarbíó á unga aldri. Íranaum sýndist hann sjá konu ganga fram hjá Kínverska leikhúsinu í Hollywood, með gemsa í hendi. Hann gerði heila heimildamynd um þetta á YouTube og um leið sjálfan sig að fífli:

Aumingja Írinn er greinilega ekki nógu vel inni í sögu heyrnartækja. Árið 1924 var komið á markaðinn heyrnartæki Western Electric Model 34A "Audiphone" Carbon Hearing Aid, sem konan í mynd Chaplin er að tala við sjálfa sig í. Sem betur fer eru Íslendingar ekki skyldir þessum Evrópubjánum á Írlandi, sem ekki þekkja 34A Audiophone-tæki þegar þeir sjá það. 

Konan hét Sesselía Þórmundsdóttir og var Vestur-Íslendingur og geðklofi. Hún taldi sig vera á tímaferð aftur úr framtíðinni. Sessilía, sem í Kaliforníu gekk undir nafninu Sissie Bla Bla, fluttist öldruð til Íslands og dó á Elliheimilinu Grund. Heyrnartæki hennar er nú á Þjóðminjasafninu.

Fornleifavernd Ríkisins sinnir ekki skyldum sínum

Í síðustu viku var ég á Íslandi og brá mér m.a. í Þjórsárdalinn til að kanna ástand rústanna á Stöng. Í dalnum var snjókoma og ekki var nú glæsilegt um að litast á Stöng. Meðan Fornleifavernd Ríkisins dreymir um 700 milljón króna framkvæmdir á Stöng, lekur inn í miðaldarústina á þeim stöðum þar sem ekki var haldið áfram við viðgerðir á rústinni eftir 1996. Fornleifavernd Ríkisins ber ábyrgð á þessu hræðilega ástandi, ábyrgð á því að fornleifar liggja nú undir skemmdum.

Ég skrifaði nýlega um ævintýraleg áform Fornleifaverndar Ríkisins, þar sem dr. Kristín Huld Sigurðardóttir forstöðukona hefur komist að því að það kosti 700.000.000 króna að gera fornminjunum á Stöng hátt undir höfði til frambúðar. Þessa upphæð kennir hún nú herskara af fornleifafræðingum, arkitektum og verkfræðingum um. Nú er þetta dæmi forstöðukonunnar, eins og ég taldi mig vita, áform um að reisa steinsteypuhöll yfir rústir á Stöng og leggja rústina í ævarandi vínanda eins og gerst hefur með rúst eina í Reykjavík. Slíkt er út í hött, og allir vita að 700.000.000 kr. eru ekki til í íslensku þjóðfélagi og verða það ekki á næstunni. Það er heldur ekki hægt að reisa þunga byggingu yfir Stöng. Stöng hvílir ekki á klöpp.

Vandamálið er bara, að Kristín Huld Sigurðardóttir vill ekki láta 700.000.000 kr. skýrslu allra sérfræðinganna sinna af hendi. Ég hef beðið um skýrsluna, en undirmaður hennar á Fornleifavernd Ríkisins bað þá um tvö eintök af skýrslu minni um Stöng, sem menn hafa geta lesið hér á blogginu síðan 11. október og sem hefur reyndar líka verið í höndum Fornleifaverndar síðan í febrúar í ár. Annar undirmaður Fornleifaverndar Ríkisins sagði áform Kristínar óraunhæf, en Kristín svaraði loks, án þess að svara erindi mínu á eðlilegan hátt:

Sæll og blessaður Vilhjálmur Örn,
Hér gætir einhvers misskilnings hjá þér. Talan 700 milljónir byggir á útreikningum fornleifafræðinga, arkitekta og verkfræðinga og snertir ekki bara viðhald á Stangarrústinni, heldur gerð nýs húss til að verja minjarnar, rannsókn sem þyrfti að fara fram í tengslum við gerð hússins, viðhald og skýli yfir fjós og smiðju, gerð miðlunarefnis, endurbætur á aðgengi og aðstöðu fyrir ferðamenn og fleira.
Niðurstöður skoðanakannana verða gerðar aðgengilegar á netinu á næstu vikum.
mbk,
Kristín Huld Sigurðardóttir

General Director Fornleifaverndar Ríkisins, en svo þýða menn virðulegt embætti forstöðumanns Fornleifaverndar yfir á ensku, segir að skoðanakannanir sem gerðar voru á Stöng í sumar, verði gerðar aðgengilegar, en hún svaraði engu ósk minni um að fá að sjá útreikninga fornleifafræðinga, arkitekta og verkfræðinga í einhverju ævintýraverkefni, þar sem greinilega er ætlunin að halda mér, sérfræðingi um minjar í Þjórsárdal, sem í áraraðir stundaði rannsóknir á Stöng, frá verkefninu og frekari rannsóknum á Stöng. (Hér getið þið lesið ritaskrá mína um fornleifar í Þjórsárdal).

Ef forstöðukona Fornleifaverndar Ríkisins vill ekki afhenda þessa makalausu úttekt sérfræðinga sinna, verð ég að láta reyna á titilinn General Director, en af honum geta menn í siðmenntuðum löndum ekki státað af, nema þeir heyri undir hærra stjórnsýslustig. Ég vill ekki þurfa að hafa samband við Katrínu Jakobsdóttur til að fá skýrslu, þar sem komist er að þeirri niðurstöðu að það kosti 700.000.000 að vernda rústir á Stöng í Þjórsárdal.

En á meðan eru rústirnar látnar grotna niður! Sjón er sögu ríkari. Eyðileggingin er á ábyrgð Kristínar Huldar Sigurðardóttur. Allir eiga rétt á því að sjá 700.000.000 króna skýrslu hennar, meðan að fornleifar eru virta að vettugi á Stöng í Þjórsárdal. Fornleifavernd Ríkisins er ekki einkabisness frúarinnar.

 Hér sést munur á árangri viðgerða 1996 og þar sem ekki var haldið áfram við þær

Gat er inn í rústina undir skýlinu yfir stofunni. Hér lekur verulega mikið inn, því ekki var haldið áfram viðgerðum eftir 1996.

 

Í suðausturhorni skálans lekur inn um gat. Hér var heldur ekki klárað við viðgerðir árið 1996.

 

Inni við vesturgafl stofu snjóaði inn í síðustu viku!

 

En þar sem var gert við á síðasta áratug 20. aldar er allt í góðum málum, og ber vott um gæði vinnu Víglunds Kristjánssonar hleðslumanns.

 

Hér í suðvesturhorni skálans fossar inn á veturna og vorin, enda ekki haldið áfram viðgerðum árið 1996.

 

Viðgerðir sem verndað hafa rústina og handan við hornið lekur inn þar sem ekki var lokið við viðgerðir. Og svo eru menn að hugsa um 700.000.000 kr.

 

Vinir Stangar hafa tekið yfir baukinn sem ég nefndi í fyrri færslu minni um Stöng. Þá þekki ég ekki og vona að þeir vilji Stöng vel og það séu ekki þeir sem eru að kæfa umhverfið við Stöng í æðisgenginni birkirækt. Vinir Stangar safna nú í Stangarsjóð í bauknum fræga á Stöng. Hann er reyndar ekki læsur. Vinir Stangar eru mínir vinir. Þeir mættu gjarna hafa samband við mig. 

Anddyrið á Stöng er orðið heldur lúið og þar fennir nú einnig inn og rignir í gegnum stór göt, meðan Fornleifavernd dreymir vota drauma um 700 milljóna króna dæmi. Martröð, trúið mér, það er bara martröð.

Das Amt und die Vergangenheit

Í Þýskalandi er komin út bókin Das Amt und die Vergangenheit. Bók þessi er heilar 900 síður og er skrifuð fyrir tilstuðlan Joschka Fishers. En hann pantaði rannsókn á fortíð utanríkisráðuneytisins þýska, þegar hann var utanríkisráðherra Þýskalands.

Helsta niðurstaða fjögurra höfunda bókarinnar er að utanríkisráðuneytið í Þýskalandi, Auswärtiges Amt (das Amt), hafi verið miklu meira fléttað inn í atburðaráðs glæpa Þriðja Ríkisins og í helförina. Einn höfundanna segir að allir í ráðuneytinu hafi vitað um helförina þegar hún fór fram.

Ég vissi að bók þessi var í smíðum og niðurstöður hennar koma mér alls ekki á óvart. Það voru einnig góðar fréttir sem ég fékk í gær, að mikið væri fjallað um þýska diplómatann g nasistann Georg Ferdinand Duckwitz í bók þessari. Duckwitz mun eftir stríð hafa leikið ljótan leik í þýska utanríkisráðuneytinu.

Þetta taldi ég víst að mundi koma í ljós, er ég skrifaði úttekt mína á gerðum Duckwitz í Danmörku fyrir fjórum árum. Hún birtist í Tímaritinu Rambam 15:2006, sem ég ritstýri nú. Greinina hafa lesendur mínir hér á blogginu getað lesið í nokkur ár.

Eftir að ég hafði samband við prófessor Moshe Zimmermann, einn af höfundum bókarinnar í gær í Jerúsalem, er ljóst að grein mín um Duckwitz mun verða nefnd í annarri útgáfu bókarinnar, því mínar niðurstöður um Duckwitz koma heim og saman við niðurstöður fjórmenninganna sem skrifuðu Das Amt und die Vergangenheit. Duckwitz var refur í sauðagæru og hjálpaði víst fleiri nasistum eftir stríð, en hann nokkru sinni hjálpaði gyðingum í Danmörku.

Mér var hins vegar hugsuð þegjandi þörfin af ýmsum þegar ég gaf út grein mína í lok árs 2006, og enn situr gamall, fúll sagnfræðingur í Danmörku og þykist vera að skrifa bók um hinn fráæra mann Duckwitz, launaður af utanríkisráðuneyti Þýskalands. Hann getur víst lagt þau skrif á hilluna nú.

Ég hef áður skrifað um Duckwitz hér á blogginu: http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1039997/

Sjá einnig: http://postdoc.blog.is/users/3d/postdoc/files/Ducky/ich_weiss_2244.pdf

Svona leit Duckwitz út þegar hann gekk í nasistaflokkinn

Svona gæti kappinn hafa litið út ef óhæfuverk hans hefðu verið grafin fram fyrr.

Cher Joly

Dýr var Eva öll. En madame Joly staldraði nú ekki lengi við á Hotel Parodie de la Folie. Frúin skyldi þó eftir sig dágóðan reikning og skilaboð um að 25% allra mála hjá afar sértækum saksóknara væru runnin út í sandinn - já og rauðu gleraugun, sem í dag voru til sýnis í hrunasýningu Þjóðmenningarhússins.

Eins og frúin lét eftir sér í lokasýningu sinni í Þjóðleikshúsinu: „Enginn getur ráðskast með skynsemi heildarinnar". Hún gleymdi hins vegar lokaorðunum í La farce Islandaise: „Nema á Íslandi". Það var enginn suffleur til að leiðrétta hana.

Madame Eva, prochain président de la Republique de bon Chance, au reservoir dans l‘historie de l‘Islande!

Suffleur

700.000.000 króna rúst

Þekktustu miðaldarústir á Íslandi liggja undir skemmdum og yfirvöldin sem bera ábyrgð sjá aðeins 700.000.000 kr. lausn á vandamálinu.

Á sama tíma eru rústirnar sagðar vera frá víkingaöld (söguöld), þótt það sé arfavitleysa og haugalygi. Ábyrgðina á báðu ber Fornleifavernd Ríkisins, sem tekur þátt í alþjóðlegu verkefni Destination Viking-Saga Lands, sem telur ferðafólki trú um að rústirnar sem sjást á Stöng séu frá Söguöld. Gott ef ekki er líka búið að klína ESB merki á rústina á Stöng.

Miklu fjármagni og mikilli vinnu var varið í að lagfæra rústirnar á Stöng í Þjórsárdal á árunum 1994-96 (sjá hér, það tekur smá tíma að hala niður). En þeim viðgerðum var hætt jafnfljótt og þeir sem höfðu umsjón með því verki hættu báðir störfum á Þjóðminjasafni Íslands árið 1996. Algjör stöðvun verksins var menningasögulegt slys, sem hafa verið mörg í fornleifavörslunni á Íslandi.

Viðgerðirnar á Stöng fyrir 15 árum síðan gerðu mikið gagn fyrir skálarústina á Stöng, sem er varin af skála sem reistur var á 6. tug síðustu aldar. En þar sem ekki var lokið við verkið árið 1996, lekur enn inn í rústina vatn og á vetrum fennir inn í hana vegna þess að skálanum yfir rústinni er ekki læst. Hestapakkið sem ofríður oft hlutunum utan þjóðvega, hefur einnig, svo ég hef orðið vitni að, notað rústina sem áningarstað. Lausgangshestar og önnur dýr hafa gert sig heimakomin á Stöng. Ég hef eitt sinn komið af hjúum sem notuðu skálann til ástarleikja. Reiðhöll hefur Stöng þannig einnig verið, og menn ganga þar jafnvel örna sinna. Það sæmir auðvitað ekki Destination Viking.

Meðan miðaldarústirnar á Stöng liggja undir skemmdum, eins og reyndar oft áður, er nokkuð furðulegt að sjá, að rústir á Stöng er auglýstar sem mikilvægur ferðamannastaður, sem áhugamenn um víkinga eiga að sjá. En leiðinlegt er til þess að hugsa, að fólk með söguáhuga þurfi að upplifa ömurlegt ástand rústanna á Stöng, svo ekki sé talað um að Fornleifavernd Ríkisins kynnir rústina og aldur hennar gegn betri vitund.

Yngsta skálarústin á Stöng eftir endurbætur og viðgerðir 1996. Myndin efst er frá rannsókn 1991. Gulu örvarnar sýna hvar H-1 askan frá 1104 fannst hreyfð í mannvistarlögum og undir mannvistarlögum.

 

Enn alvarlegra er þegar Fornleifavernd Ríkisins kemst að því, að það kosti hvorki meira né minna en 700.000.000 króna að gera eitthvað almennilegt fyrir minjarnar á Stöng. Já þið lesið rétt: sjöhundruð milljónir króna !!!. Síðastliðið sumar lá spurningarblað / viðhorfakönnun fyrir ferðamenn á Stöng með þessari tölu, sem er jafnvitlaus, óraunsæ og eitthvað rugl í útrásavíkingum með deleríum fyrir hrun. Eru menn ekki með jarðsamband hjá Fornleifavernd Ríkisins? Í viðhorfskönnuninni, sem upplýsti þessa ævintýralegu upphæð, var greint frá því, að úttekt hefði verið gerð og að viðhald og viðreisn Stangar kostaði 700 millur. Voru menn beðnir að svara nokkrum spurningum og stinga þeim svo í plastkassa frá Ikea.  Ég spyr mig aðeins, hvað kostaði úttektin og hefði ekki verið hægt að gera eitthvað sem ekki var lokið við árið 1996 fyrir þessa "glæsilegu" úttekt?

Hér má lesa síðbúna áfangaskýrslu mína um fornleifar á Stöng og ástand rústanna þar, sem ég skrifaði fyrr á þessu ári. Þar geta menn kynnt sér ýmsar helstu niðurstöður rannsókna á Stöng og réttmæta gagnrýni á Fornleifavernd Ríkisins, sem yfirmaður þeirrar stofnunar má þó helst allra taka til sín. Yfirmaðurinn er greinilega gefin fyrir töluna 700 eins og í „sjöhundruð milljónum". Árið 2003 klagaði hún yfir því, að ekki væru til neinir peningar í viðhald 700 minja á Íslandi, sem er líklega rétt. En 700.000.000, (33,6 milljónir danskra króna) er hins vegar tala sem eyðileggur allan framkvæmdavilja og áhuga, sérstaklega nú í kreppunni. Forstöðumaður Fornleifaverndarinnar er augsjáanlega enn í forkreppurugli.

Mig grunar að Fornleifavernd Ríkisins vilji vel og sé með vota drauma um gler- stál og steinsteypuævintýri til að innsigla Stöng í í formalíndrullu og spritti, líkt og hefur verið gert við skála í Reykjavík. Hægt væri að hafa gluggana eftir Ólaf Elíasson. Stjórnmálamönnum líkar svoleiðis "fornminjar".

 

Þessi betliaðferð á skrýtnu skilti, sem var hannað af Guðmundi Ólafssyni, voru lengi einu skilaboðin til ferðamanna á Stöng. Eitthvað safnaðist í baukinn, en einnig var rænt úr honum, lásinn brotinn upp og greipar látnar sópa. Aldrei tókst mér að hafa upp á því hvert peningar úr bauki Gauks runnu. Jólaveisla starfsmanna Þjóðminjasafnsins var ein kenningin sem ég heyrði. Að gefa Gauki á baukinn er nú kannski í við betra en að gefa Gauki beint á hann með 700.000.000 reikningi. Gaukur hefði nú ekki skilið slíkt skotsilfur.

Ég held hins vegar, að hægt sé að gera eitthvað fyrir Stöng fyrir minna, og jafnvel hafa þann fornleifafræðing, sem líklegast er fremsti sérfræðingur landsins um Stöng og rannsóknir þar, með í ráðum fyrir enn minna. Allt gæti gagnast túrismanum á endanum, sérstaklega þegar menn fara að sætta sig við að búsetu lauk á Stöng á 13. öld en ekki árið 1104. En ég þakka að sjálfsögðu fyrir hlýhuginn hjá Fornleifavernd Ríkisins með því að hugsa svo rausnarlega um þann stað, þar sem fornleifarannsóknir mínar hafa mest farið fram. Ég bíð eftir því að vera kallaður til starfa, þegar stofnunin er búin að vinna 700 millur í happadrættinu. En hingað til hafa menn hjá Fornleifavernd Ríkisins ekki verið að hafa samband við mig, t.d. þegar þeir hafa verið að skrifa ruglingslega texta til að telja ferðamönnum trú um hitt og þetta. En lesið nú skýrslu mína, sem ég veit að Fornleifavernd Ríkisins gerði, áður en hún stakk henni undir stól. 

Ég læt ykkur svo vita, lesendur góðir, þegar ég er búinn að fá vinnu við viðreisn Stangar í Þjórsárdal. Ég þarf ekki 300.000.000 í árlegar aukagreiðslur, því ég er bara atvinnulaus menntamaður - en raunsær. Svo geta margir af þeim ungu fornleifafræðingum, sem búið er að offramleiða við HÍ líka líka fengið vinnu við verkefnið. Kannski er staða yfirmanns Fornleifaverndar Ríkisins að losna fyrir einn þeirra? Hvasegiðiðkrakkar?

Lesið skýrsluna

Höfuð borgarinnar

Borgarstjórinn í Reykjavík fékk sér tattú um daginn til að sýna borgarbúum samstöðu. Ég fékk mér tattú í gær til að sýna borgarbúum samúð mína.

Hollendingar finna nýjan Rembrandt

Fjölmiðlar í Hollandi greina þessa dagana frá því að fundist hafi nýtt málverk eftir Rembrandt. Arfavitlausar fyrirsagnir eru víst ekki einvörðungu skrifaðar í íslenskum fjölmiðlum. Þetta er vitaskuld ekki nýr Rembrandt. Það rétta er, að sérfræðingar á Museum Boijmans Van Beuningen í Rotterdam hafa uppgötvað að málverk sem þeir höfðu í geymslu var eftir Rembrandt, sem þó er sjaldgæfara en þegar þeir lýsa því yfir að málverk sem talin voru eftir hann séu í raun eftir einhvern nemanda hans.

Rembrandt málaði þetta verk árið 1659 ofan á málverk annars málara. Slík ofanámálun er venjulega talin vera fölsun á Íslandi, en á Íslandi hafa alrei verið til Rembrandtar. Málverkið sýnir Tobias, sem var persóna í Biblíunni, og konu hans Söru, þar sem þau sitja í stofu sinni í ellinni. Greinilegt er að Rembrandt hefur, eins og oft í öðrum myndum sínum, verið að mála einn af nágrönnum sínum í gyðingahverfinu í Vlooyenburg í Amsterdam, eða þar í nágrenninu, þar sem faðir minn átti heima fyrstu 2 ár ævi sinnar, n.t. í húsi sem lá þar sem óperuhúsið (Muziektheater) var reist fyrir 23 árum síðan.

Burt með nasistana og aðra útrunna merkjavöru af Austurvelli !

Fólk sem misst hefur heimili sín, vinnuna og jafnvel vitið vegna óstjórnarinnar á Alþingi, verður að koma í veg fyrir að nasistafífl séu að misnota það. Ekki ætla ég útiloka að á meðal nasistanna á Austurvelli séu fólk sem er lemstrað af kreppunni, en hverjum kenna nasistar um?

Troðið eggjum upp í litlu nasistasvínin eða hendið þeim í höfnina. Þeir eru tímaskekkja. Nasismi og kommúnismi eru öfgastefnur og fávitahugsjónir, sem eiga ekki við Íslendinga. "Kommana" úr Alþingishúsinu og nasistana af Austurvelli.

Ungt fólk sem vill sýna "lit", ætti ef til vill að fá sér tattú á handlegginn eins og borgarstjórinn, sem er með sama merkið á handleggnum og strætóinn sem pabbi hann ók í forðum var með á hliðinni. Hollar merkingar eru alltaf góðar, en hamar, sigð, hakakross og ESB-þyrnikrónan eru hins vegar óþörf píningarverkfæri á Íslandi.

Reykjavík Bus Boy

Gott viðtal við Wolfgang Edelstein

Hlustið á frábært viðtal Ágúst Þórs Árnasonar og Ævars Kjartanssonar við skóla- og miðaldafræðinginn Wolfgang Edelstein í Ríkisútvarpinu.

Í viðtalinu segir Wolfgang ævisögu sína, og meðal annars frá því, er hann fylgdist með umræðu á Alþingi um umsókn sína fyrir ríkisborgararétt. Bjarni heitinn Ben var alfarið á móti, enda  margir í Sjálfstæðisflokknum og Framsókn andsnúnir gyðingum.  Jón á Ökrum (Pálmason) mælti hins vegar með piltinum, sem hann þekkti sem góðan smala norðan úr Húnaþingi, þar sem Wolfgang var löngum í sveit hjá nágrönnum Jóns. Bjarni Ben var hins vegar ekki eins andsnúinn íslenskum ríkisborgararétti fyrir eistneskan stríðsglæpamanns, sem settist að Íslandi og sem sótti oft stuðning til Bjarna Ben og síðar til annarra sjálfstæðismanna.

Móðir mín var í gagnfræðaskóla og menntaskóla samtíma Wolfgang. Hún hefur sagt mér sögur frá því hvernig hann eftir nokkur ár á Íslandi skrifaði bestu stílana í skóla og var hrósað af yfirlýstum nasista, Knúti Arngrímssyni, fyrir að vera langtum klárari en íslenskir samnemendur hans. Knútur, var einn þeirra fáu manna, sem á 4. tug 20. aldar leyfði sér að fara fram á afnám prent- og skoðanafrelsis á Íslandi, var uppgjafaprestur sem skrifaði klámvísur um sóknarbörn sín, sjálfstæðismaður og loks einn fremsti talsmaður nasismans á Íslandi.

Hlustið á þetta frábæra viðtal við Wolfgang Edelstein, þar sem nefndir eru til sögunnar Max Horkheimer, Jürgen Habermas, Theodor W. Adorno og aðrir merkismenn sem Edelstein hefur kynnst.

Þátturinn um Prof. Dr. Dr. Edelstein er kafli í Íslandssöguna. Mikið hefði nú verið gott að fleiri eins og hann hefðu verið til á Íslandi.