Heimildafölsun í skýrslu rannsóknarnefndar

?

Í þeirri lýðskrumsumræðu sem nú fer fram um meint og sönnuð afbrot meðal lærðra kaþólikka á Íslandi, er sorglegt að sjá óvandaða fréttamennsku á RÚV. En að vissu leyti má skýra þennan fréttaflutning með ónákvæmum vinnubrögðum skýrsluhöfunda rannsóknarnefndarinnar.

Því er m.a. haldið fram, að meint fórnarlamb séra Georges, sem kölluð er A í skýrslunni og sem krefst nú skaðabóta, hafi orðið fyrir kynferðisofbeldi af hendi séra Georgs.

Því er haldið fram í skýrslunni, að faðir A hafi farið á fund Jóhannesar Gunnarssonar biskups og það apa fjölmiðlar eftir skýrslunni. Þetta er einfaldlega ekki rétt.

Í Fréttatímanum í júní 2011 hélt A því fram að faðir hennar hafi farið á fund Hinriks Frehens biskups. Ég benti á bloggi mín á, að það og annað í framburði A gæti ekki staðist. Þær upplýsingar fékk rannsóknarnefndin reyndar frá mér, af bloggum mínum (sjá hér  og hér og hér) en hefur ekki fyrir því að nefna það. Faðir A gæti ekki hafa farið á fund Frehens, því þegar Frehen kom til Íslands þá dvaldi A hjá fjölskyldu sinni í Ungverjalandi. Samt breytir nefndin athugasemdalaus Hinrik Frehen i Jóhannes Gunnarsson án nokkurra skýringa, nema því sem kemur fram á blaðsíðu 73. Hvers konar vinnubrögð eru það?

Á góðri íslensku er það kallað heimildafölsun.

Ég er kominn á þá skoðun að Hjördís Hákonardóttir og nefnd hennar hafi jafnvel valdið meiri skaða fyrir Kaþólsku kirkjuna á Íslandi en séra George. Sekt hans er ekki sönnuð, en forkastanleg vinnubrögð Hjördísar og félaga liggja fyrir svart á hvítu.

Mér gæti svo sem manna mest verið algjörlega sama um kaþólsku kirkjuna, en mér bíður við fólki sem matar skrílslega umræðu með óvönduðum vinnubrögðum.  Það er mínu mati einn versti glæpur sem hægt er að fremja.

Ef A hefur breytt fyrri framburð sínum, þá ber nefndinni auðvitað að nefna það sérstaklega, því það lýsir vitaskuld vandamáli fyrir trúverðugleika A.

Pussubarningur í Reykjavík

 

Rússland er glæpaveldi sem óhemjumargir Íslendingar vilja hanga í pilsfaldinum á. Það er því ógeðfellt að verða enn einu sinni vitni að skítlegri framkomu íslenskra löggæslumanna, sem starfa alveg eins og kollegarnir í Pútín-Rússlandi, að minnsta kosti þegar þeir berja á mótmælendum við rússneska sendiráðið í Reykjavík. Aðfarir löggunnar að mótmælendum við rússneska sendiráðið um daginn var ljótt dæmi um vinnubrögð íslenskrar löggæslu. Ekki er útilokað að á vakt hafi verið sérstaklega óstilltir og illa gefnir einstaklingar innan lögreglunnar, en framkoma sú sást í frétt RÚV bendir til þess að enn fylkist illa gefnir aðilar í þessi mikilvægu og illa launuðu störf í þjóðfélaginu.

Það má einnig undra, að Íslendingar taki fyrst við sér í mótmælum gegn ógnarstjórn rússneska KGB-keisarans Pútíns, þegar brotið er á mannréttindum meðlima Pussy Riot, femínístískrar pönkhljómsveitar með sýningargirnd. Er aðeins mótmælt þegar atvinnu- og uppákomufemínistum er illt í pussunni? Eðlilegra hefði verið ef stöðugar mótmælastöður hefðu verið við sendiráð Pútu-zarsins í Reykjavík. Rússland er eitt versta  glæpaveldið í heiminum í dag, sem heldur verndarhendi yfir ógnarveldum eins og Íran og Sýrlandi.

Ekki er lengi síðan að ungt fólk, og það sem telur sig réttsýnna en annað fólk, sá hjá sér þörf að sigla á bátum til Gaza. En nú virðist enginn vera að undirbúa sig í úlfaldareisu til Damaskus til að berjast við gamlan vin og bandamann Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur, al Assad, sem virðist lifa eftir mottóinu: Eitt fjöldamorð á dag kemur skapinu í lag. Enginn talar heldur um að slíta stjórnmálasambandi við Sýrland eða hjálparkokkinn í Moskvu.

Eitraði zarinn í Moskvu er helsti stuðningsmaður morðingjans á Sýrlandi, og vænt væri að sjá íslensk ungmenni mótmæla við rússneska sendiráðið vegna þess, en ekki bara vegna handtöku Pussy Riot. Ég ætla líka að vona, að Pussy Riot sé einnig að mótmæla stuðningi Pútíns við þjóðarmorð í Miðausturlöndum eins og svo mörgu öðru, sem og að Pútín haldi þeim ekki í dýflissunni eins og þúsundum öðrum, sem ekkert hafa til saka unnið en að minna kvikindið á, að hann er skriðdýr úr forarpytt sovétmorðveldisins.

Er Ekvador draumaland nauðgarans?

 

Aumingja karlrassinn hann Julianus, sem um skeið dvaldi í Mosfellsbæ og duflaði við marga í hópi íslenskra blaðamanna. Drengurinn sá þarf nú að flýja allt suður til Miðbaugs, til Ekvadors, þar sem hið fornkveðna er enn við lýði: Sus enemigos son mis enemigos. Miss Enemiga býr auðvitað í Svíþjóð, sem er, eins og kunnugt er, mjög svo aftarlega á merinni, réttarfarslega og í mannréttindamálum. Svíar eru heimsþekktir fyrir spillingu og sem skósveinar vondu mannanna í BNA. Allt öðruvísi en Ekvador, sem er sósíalístísk velferðarparadís eins og Ísland.

Réttast hefði verið fyrir fósturmóður eins af blaðasnápunum sem héngu í skottinu á Assanganum um tíma, að bjóða honum í sælureitinn, eins og öðrum heimsmeistara í móðursýki, rugli og vitleysu. Fósturmóðirin, Jóhanna Sigurðardóttir, er hvort eð er alltaf tilbúin í að brjóta lög og ganga á bak orða sinna. Assange getur svo bara fengið vegabréfið hans Bobby Fischers. Hann þarf hvort eð er ekki að nota það frekar en heimsmeistarinn. Báðir eru ofsóttir af vondum mönnum, og Obama líka, og komast hvergi.

Íslenskir femínistar yrðu vafalaust stórfegnir ef Assange yrði boðið til Ísalands. Þá fengju þeir nú líkast til nóg að gera. Bara senda Assangann á Þjóðhátíð í Eyjum, og þá eru komin tíu ný mál.

Smekkleysan í Úkraínu

 

og enn tekur RÚV virkan þátt í lygaherferðinni, eins og í gær þegar snillingar á fréttastofu RÚV báru okkur fréttir af landsliðsþjálfara Úkraínu í fótbolta. Hann segir að ekki sé neitt kynþáttahatur í Úkraínu. Sjá hér. Myndin efst er tekin í Úkraínu árið 2007 og ekkert hefur breyst.

Það rétta er að mannréttindi eru fótum troðin í Úkraínu. Landið er heltekið af spillingu og eitraðir stjórnmálamenn og hóruhúsaparadís er það sem Úkraína er mest þekkt fyrir þessa dagana. Þeir sem þroskast hafa meira til fótanna en höfuðsins og eru nú að horfa á Evrópukeppni í fótbolta hafa greinilega minnstar áhyggjur af því. Úkraínski vændisherinn, sem mun vera álíka sterkur og sá Rauði forðum daga, situr hins vegar örugglega fyrir öllum atvinnuleysingjunum frá Evrópu sem flykkst hafa til flatneskjunnar í austri og mun sjúga síðustu evrurnar úr pungi karlskaufa sem svala fótboltaþorsta sínum í Úkraínu.

Í borginni Lviv (sem einnig hefur kallast Lemberg), hefur í nokkur ár verið rekinn veitingastaður sem ber nafnið „Hjá Gyllta Rósinni". Gyllta Rósin var nafn á frægu samkunduhúsi gyðinga í Lviv sem var rústað í Síðara stríði. Í dag er boðið upp á „gyðinglega menningu" í þessu veitingahúsi, þar sem menn eiga að prútta um verðið  og haga sér eins og gyðingar. Gestirnir geta fengið hatta með áföstum peyot, (bænakrullum heittrúaðra gyðinga), til að komast í rétta fílinginn. Fyrst tóku Úkraínumenn virkan þátt í fjöldamorðum á gyðingum en í dag þéna og dansa þeir á minningu fórnarlambanna. Og svo eru þeir greinilegar hreyknir af smekkleysu sinni. Sjá hér

Til að halda upp á Evrópumeistaramótið tóku einhver illmenni þessa auma lands sig til um daginn og eyðulögðu minnismerki um 17.500 gyðinga sem myrtir voru í borginni Rivne. Stuðningsmenn knattspyrnuliðsins Karpaty Lviv eru væntanlega slegnir minnisleysi nú . En fyrir nokkrum árum veifuðu þeir nasistafána.  Landsliðsþjálfari Úkraínu man greinilega ekki að hann tjáði sig á rasískan hátt um þeldökka leikmenn. Ekki eru  nema sex ár síðan að hann lét hafa eftir sér þennan ósóma: 

"The more Ukrainians there are playing in the national league, the more examples there are for the younger generation. Let them learn from Blokhin or Shevchenko, not some zumba-bumba who they took off a tree, gave two bananas and now he plays in the Ukrainian league."

Sönglkeppni Stór-Evrópu að niðurlotum komin

 

Við getum ekki ætlast til þess að grillbrúnaðar ljóskur frá Íslandi, með hrossatennur, hafi vit til þess að sjá, að þær taka þátt í mannréttindabrotum Azerbaijans með því að syngja Never forget í 40 þóknanlegum stíltegundum ofan á rústum fátæklinganna í Bakú.

Jónsi og Gréta Salóme geta auðvitað ekkert gert að því að blondínur hafi einatt bláeygð gen og geti hvorki hugsað gagnrýnið, afstætt né sjálfstætt. En Amnesty International er hins vegar of seint á ferðinni í mótmælum sínum, og sér til skammar sem oft áður.

Eins vegar vekur það undrun manns, að fulltrúi Íslands hjá ECRI, hinn hjartahreini síra Baldur Kristjánsson, í Þorlákshöfn, geri ekki neitt út af málinu hjá ECRI. Azerbaijan er einnig meðlimur í þeirri stofnun sem berjast á gegn kynþáttafordómum og öðru óþoli og mismunum og órétti fyrir Evrópuráðið (Council of Europe). Baldur blandar oft saman Samfylkingarpólitík og ýmsum öðrum hlutum, og ætti því að geta haldið eldræðu yfir Salóme og Jónsa sem eru að skemmta lýðnum, meðan Azerbaijönsk yfirvöld traðka á honum fyrir utan loftkælda söngvahöllina í Bakú.

Er annars nauðsynlegt að hafa Síra Baldur á endalausum mannréttindafundum í Strasbourg ef hann gerir ekkert neitt á Íslandi nema verja Samfylkinguna og sjálfan sig gegn offorsi Vantrúarfylkingarinnar, og það jafnvel þótt almenningur þessa lands finnist hann fótum troðinn eins og fólk í Azerbaijan. Með botnrotna íslenska stjórnmálamenn og löggu on the teik er ekki við öðru að búast en að brátt verði farið að berja á Íslenskum "lýð"sem leyfir sér gagnrýni á Jóhönnu og áhöfn hennar TF-HOR.

Söngvakeppni Evrópu ber að leggja niður. Þetta er, og hefur lengi verið, dýr skrautsýning fyrir tildurrófur, fábjána og kjánalega uppblásinn þjóðernisrembing fyrrverandi Austantjaldslanda.

Eru hattar bannaðir í Litháen - eða er gyðingahatur þar enn vandamál ?

Ég kom í fyrsta skipti til borgarinnar Kaunas um síðustu helgi og sótti þar tvær ráðstefnur. Reyndar var mér nú aðeins boðið á eina ráðstefnu, og þar hélt ég fyrirlestur um þann ágæta mann Åge Meyer Benedictsen, sem ég hef áður greint frá hér á blogginu.

Frásögn af ráðstefnunni, sem ég gerðist boðflenna á, en hún var reyndar opin öllum og var boðið til hennar af ríkisstjórn Litháens, hef ég birt á ágætri og mjög nauðsynlegri vefsíðu Dovid Katz fyrrverandi prófessors í Jiddísku við háskólann í Vilníus, sem ber heitið DefendingHistory.Com.

Gagnrýnisrödd Dovid Katz olli því að hann missti embætti sitt í Vilníus, þótt það sem hann upplýsi á heimasíðu sinni sé nauðsynlegur sannleikur. Sá sannleikur, að heimamenn í  Litháen, Lettlandi og Eistlandi hafi stundað fjöldamorð á gyðingum í miklum mæli, áður en að Þjóðverjar réðust inni í landið árið 1941, er greinilega erfiður sumum borgurum í þessum löndum og ríkisstjórnum. Þið munið kannski hann Mikson? Hér getið þið skoðað ágæta síðu Holocaust Atlas of Lithuania um fjöldamorðin á gyðingum í Litháen árið 1941.

Ég var um helgina nærri gerður brottrækur úr borgarráðssalnum í ráðhúsi Kaunas, einungis vegna þess að ég var með hatt, og maðurinn, sem réðst að mér, upplýsti mig að ég væri ekki í sýnagógu, samkunduhúsi gyðinga.

 1

The man, who attacked me

 2

 3

 4

 5

Gamli durgurinn (1-3) í brúngræna jakkanum á réðst að mér að tilefnislausu, því ég var með írskan hatt úr tweedi (newsboy hatt) og sömuleiðis upplýsti hann mig að ég væri ekki í samkunduhúsi gyðinga, og endurtók í sífellu orðin "nera sinagóga". Eftir að hann skipaði mér að taka hattinn ofan, sem ég tók ekki í mál, arkaði hann að tveimur vinum sínum í salnum og hvíslaði eitthvað í eyru þeirra. Loks hóf hann að ljósmynda mig. Mest var af gömlu fólki í salnum (4), en ungu fólki hafði einnig verið safnað saman (5) og hafði ráðuneyti boðist til að aka þátttakendum og sér í lagi ungu fólki á staðinn. Stækkið myndirnar með því að klikka á þær.

Ég heimsótti líka samkunduhús gyðinga í Kaunas þegar ég fékk mig fullsaddan af ráðstefnunni í ráðhúsi Kaunas.

Þetta er svo gesturinn í Kaunas með alveg eins hatt og þann sem hann bar í bæjarstjórnarsalnum í Kaunas 19. maí 2012

Hér má lesa grein mína um það sem ég upplifði á ráðstefnu fólks sem hyllti mann sem var forsætisráðherra í litháískri leppstjórn nasista, sem sumarið 1941 undirritaði lög sem gerði mögulegt að smala gyðingum í gettó, að byggja fangabúðir fyrir gyðinga og afnema réttindi þeirra sem Vytautas hinn mikli gaf þeim þegar á 14. öld.  

Litháen er ekki stætt á ósóma eins og að hylla einn helsta skósvein nasista og Quisling landsins, og veita honum heiðursútför. Í kjölfar þeirrar árásar sem ég varð fyrir í Kaunas ætla ég með málið til Evrópusambandsins og Evrópuráðsins. Ríkisstjórn lands sem hyllir meðreiðarsvein verstu morðingja 20. aldar er ekki húsum hæf.

Ekki var Jóni Baldvini Hannibalssyni forðum bannað að bera hatt er hann var hetja í Litháen

 

Åge Meyer Benedictsen, sá ágæti maður, gekk líka iðulega með hatt

Réttlæting á hatrinu í Passíusálmunum

Mikil umræða hefur orðið um gagnrýni Simon Wiesenthal Stofnunarinnar á Passíusálmana og lestur þeirra í RÚV. Ég greindi frá gagrýninni á hinu bloggi mínu, Fornleifi, sem fjallar um ýmis konar forneskju eins og til dæmis Passíusálmana. Ég sé mjög mismunandi réttlætingu hjá mönnum á því af hverju þeir telja Passíusálmana fallegan og hreinan trúarboðskap, þótt gyðingar telji sálmana haturssöng í sinn garð. Einn maður hefur t.d. vænt mig um Íslendingahatur og rasisma vegna þess að ég tel sálmana tímaskekkju. Annar vill berja mig með naglspýtu með 5 tommu nagla á Lækjatorgi.

Á Íslandi ætlast menn til þess að starf Simon Wiesenthals Stofnunarinnar (SWC) séu nasistaveiðar. Starf SWC hefur reyndar aldrei einvörðungu falist í því að leita uppi stríðsglæpamenn, líkt og Jóhann og aðrir virðast halda, heldur berst stofnunin einnig við það hatur sem gerði venjulega menn að böðlum milljóna manna í Síðari heimsstyrjöld. Barátta og stríð gegn þessu hatri og öðrum mannréttindarbrotum er aðalverkefni stofnunarinnar, barátta fyrir sannleikanum og helfararafneitun annað, en nasistaveiðar eru svo að segja að renna sitt skeið. Eftir nokkur ár eru þeir glæpamenn sem sumar ESB-stjórnir Austur-Evrópu hafa friðað farnir til helvítis. 

Röksemdir aðventistaprests 

Á Fornleifi skrifar meðal annarra Jóhann Magnús Þorvaldsson aðventistaprestur athugasemd (nr. 57) til að sýna fram á villu SWC-stofnunarinnar og ágæti Passíusálmanna. Jóhann er fyrrverandi prestur Sjöunda Dags Aðventista:

"Tengdafaðir minn, sem var gestgjafi í litlu þorpi í Vestur Þýskalandi á stríðsárunum, var sjálfur í lífshættu vegna þess að hann faldi gyðingafjölskyldu á flótta. Konan mín mundi vel eftir þessari fjölskyldu sem hún aðstoðaði við að fela. Ég bar mikla virðingu fyrir þeim fyrir þetta þegar ég seinna heimsótti þennan stað. " 

Kreye var ættarnafn konu Jóhanns, Irmgard, en hún lést árið 2005 í Noregi. Hafa góðverk Kreye fjölskyldunnar í garð gyðinga verið skráð einhvers staðar? Vissulega! Af veraldarvefnum þekki ég bók eftir Eric nokkurn Kreye, sem var meðlimur í Hitler Jugend, en hann flutti eftir stríð til Bandaríkjanna. Bókin ber titilinn Under the Blood Banner: The Story of a Hitler Youth. Eric Kreye er sjöunda dags aðventisti eins og Jóhann M Þorvaldsson mágur hans og leiðtogi "kirkju" í húsnæði High School Pharmacy í smábæ nokkrum, Estacada, í Oregonfylki.

Af forsíðu bókar Kreyes

 

Og þegar við lesum sögu Erics Kreye, þar sem kemur við sögu  Kreye systir hans, finn ég ekkert um það hvernig Eric, bróðir Irmgards giftist gyðingi eins og Jóhann heldur fram. Faðir þeirra systkina, eigandi Hölscher Gasthaus í Unsen skammt frá Bielefeld í Þýskalandi var meðlimur í Gestapo (sjá hér), en er sagður hafa haft gyðinginn Prófessor Erhardt og konu hans hjá sér am Gasthof. Því er meira að segja haldið fram, að Frau Erhardt hafi komið með dóttur sína Júlíu mikið veika og falið hana í kolageymslu Kreye fjölskyldunnar meðan á loftárásum stóð á stórborgina (Hannover?). Uppáhaldsfrænka Erics var meira að segja gyðingur samkvæmt bókinni (sjá hér).

Lesið bók Kreye hér og hér, sem er athyglisverð lesning.

Kreye, faðir Erics og Irmgards vann um tíma hjá Gestapo í Hameln. En í Hameln var aðeins rekin ein stofnun Gestapo, illræmt fangelsi þar sem fólk var svelt myrt. Þetta hefur sérfræðingur í Hameln sem ég þekki greint mér frá. Gyðingar, Hollendingar, Danir, Tékkar, Pólverjar, Frakkar, kommúnistar og samkynhneigðir voru í þessu fangelsi á stríðsárunum. Ef Herr Kreye hefur unnið fyrir Gestapo í Hameln hefur hann unnið í þessu illræmda fangelsi. Hitler Jugend, sem Eric Kreye var meðlimur í var reyndar stofnað í Hameln árið 1930.

Í Bielefeld, þar sem Kreye átti ættingja, var safnað saman gyðingum af elli- og sjúkraheimilum í nágrenninu. Gamla fólkið var svelt í hel í fangabúðunum Schlosshof í bænum Bielefeld. Á meðan fór Eric Kreye með niðursoðinn mat til ættingja í Bielefeld.

Eric Kreye, sem hefur tekið sér mörg skáldaleyfi, en hefur skrifað opinskáa bók. Hún og meint hjálp Kreye fjölskyldunnar við gyðinga réttlætir hins vegar ekki Passíusálmana. Það sem sagt er um hjálp við gyðinga í bókinni stenst ekki athugun, og bókin verður að flokkast til þeirra þúsunda af lýsingum afkomenda Þjóðverja stríðsáranna sem á seinni árum hafa keppst við að halda því ranglega fram að foreldrar þeirrar eða afar og ömmur hafi bjargað gyðingum. Ef svo margir hefðu í raun hjálpað gyðingum, þá hefði líklegast aldrei orðið nein Helför. Bók Harald Welzer "Opa war kein Nazi" lýsir þessum heilkennum sumra Þjóðverja.

Söguhetjan, Eric Kreye, bróðir Irmgard (sem ég tel víst að hafi verið kona Jóhanns Aðventistaprests) gerðist síðar sjöunda dags aðventisti í Bandaríkjunum.

Sjöunda Dags Aðventistar í Þýskalandi voru ekki frægir fyrir hjálp sína við Gyðinga, þó svo að ég útiloki ekki að góðir einstaklingar í meðal aðventista hafi verið miklar hjálparhellur. Gyðingar sem tekið höfðu trú þína, Jóhann, voru meira að segja framseldir af "trúbræðrum" sínum, 7. dags aðventistum, í hendur nasista!

SWC leitar að sannleikanum. Sá Jesús, sem Jóhann hefur um langan tíma kennt trúna á, kenndi einnig mönnum að hafa sannleikann að leiðarljósi. Eric Kreye, sonur Gasthaus-eigandans sem var í Gestapo, sagði einnig sögu sem ég vona að sé sönn. Hann komst til BNA í stað gyðinganna sem neitað var um landvist þar.

Hallgrímur Pétursson sagði ekki sanna sögu af gyðingum í Passíusálmunum og því mótmæla gyðingar í dag. Það er engin ástæða til að segja glansmyndasögur í anda aðventista ef þær eru ósannar, til þess eins að réttlæta Passíusálmana. En Sálmarnir innihalda, nú sem fyrr, hatur í garð gyðinga. Það er staðreynd.

Ef Íslendingar vilja hylla slíka menningu, þá þeir um það. En það verður ekki gert án kröftugra mótmæla. 

Gasthaus Kreye-fjölskyldunnar i þorpinu Unsen (nærri Hameln og Hannover) eins og húsið lítur út í dag.

Herr Kreye gestgjafi i Unsen, sem samkvæmt bók Eric Kreyes sonar hans var aðeins í Gestapo í þrjá mánuði, náði samt að krækja sér í síldarsalat. Trúverðugleiki bókarinnar er lítill og afrek Kreye- fjölskyldunnar eru að mín mati alls ekki nógu góð ástæða til þess að réttlæta gyðingahatur Passíusálmanna.

Silly konur

Fagurkerafélag íslenskra karla krefst þess nú þegar, að birtar verði skrár yfir íslenskar konur með gervibrjóst. Það á ekki að líðast að konur með iðnaðartúttur, allar vellandi í sílikoni, villi á sér heimildir.

Ef konur hafa látið stækka á sér brjóstin með iðnaðarsílikoni, geta þær sjálfar borgað fyrir að láta skipta um bobbingana í börmum sér. Iðnaðarslys í börmum þeirra getur ekki talist vandamál íslensku þjóðarinnar. En ef svo er, þá ber auðvitað að birta lista yfir allar konur á Íslandi sem vilja láta ríkið borga fyrir brjóstaskipti og aðra duttlunga sína og hégóma.

Undanþegnar þessari kröfu fagurkerafélagsins eru að sjálfsögðu konar sem vegna slysa eða sjúkdóma hafa fengið brjóstafyllingar.

Vissi Hæstiréttur betur en Bobby Fischer ?

Hæstaréttardómararnir Ingibjörg Benediktsdóttir, Markús Sigurbjörnsson og Páll Hreinsson dæmdu í erfðamálinu eftir Bobby Fischer þ. 8.4.2011 eftir að dómur hafði gegnið Myiako Watai í vil í Héraðsdómi og Targ-bræður, frændur Fischers, höfðu kært þá niðurstöðu. Dóminn er hægt að lesa hér.

Hér fyrir ofan er hins vegar hægt að lesa kafla úr viðtali sem rússnesk útvarpsstöð átti við Fischer þann 15. maí 2005, tæpum 8 mánuðum eftir að hann á að hafa gengið í hjónaband. Upplýsingar um þetta viðtal má einnig finna hér. Eins og sjá má á þessum orðum Fischer er greinilegt að Hæstiréttur telur sig hafa betri vissu um hvað Fischer gerði en hann gerði sjálfur.

Að mínu mati er dómur Hæstaréttar í þessu máli íslensku dómskerfi til háborinnar skammar.

Lesið einnig færslu mína frá því í gær, þar sem ég sýni fram á að eina vitnið sem kallað var fyrir í málinu, John Bosnitch, var tvísaga. Framburður hans í héraðsdómi var ekki í samræmi við það sem hann hafði sagt annars staðar.

Er virkilega hægt að dæma konu, sem Fischer taldi alls ekki konu sína, arf? Eru íslensk lög svo framúrstefnuleg, eða er þetta afleiðing kvenrembunnar sem farin er að tröllríða öllu á Íslandi og sem sýnir sig m.a. í því að konur hafa alltaf rétt fyrir sér og forgang í öllu?

Hvar voru íslenskir fjölmiðlar eiginlega í þessu máli?

Mjög athyglisverð ályktun

 

Ég rakst á neðanstæða ályktun (sjá einnig hér) sem mér lýst einstaklega vel á, þótt hún sé enn nokkuð útópísk.

ÁLYKTUN UM VELFERÐ GAGNRÝNNA ÍSLENDINGA 

Stjórnir Hagþenkis, Rithöfundasambands Íslands, Bandalags þýðenda og túlka, Reykjavíkur Akademíunnar, Blaðamannafélags Íslands og PEN á Íslandi vilja af gefnu tilefni minna á eftirfarandi:

Einn af hornsteinum stjórnarskrár Íslands er óskoraður réttur borgaranna til þátttöku í opinni samfélagsumræðu á fundum, í dagblöðum, á netsíðum, ljósvakamiðlum eða í bókum.

Allar tilraunir flokka, stofnanna, fyrirtækja eða einstaklinga til þess að þagga niður í höfundum texta sem birta skoðanir sem þeim eru eru andstæðar - t.d. með skipulögðum atlögum að velferð höfundar, lögsóknum, hótunum um atvinnumissi eða mannorðsmeiðingum sem grafa undan öryggi hans -  eru jafnframt aðför að sjálfu tjáningarfrelsinu.

Þyki hópum eða einstaklingum að sér vegið í ræðu eða riti, þá stendur þeim til boða, nú sem fyrr, að svara fyrir sig með sama hætti. Það kallast skoðanaskipti - jafnvel ritdeilur - og er siðaðra manna háttur í löndum þar sem lýðréttindi ríkja.

Sjón - Sigurjón Birgir Sigurðsson formaður PEN á Íslandi, [e-mail] Þetta tölvupóstfang er varið gegn ruslpósts þjörkum, Þú verður að hafa JavaScript virkt til að sjá það.

Kristín Steinsdóttir formaður Rithöfundasambands Íslands, 568 3190, 861 9509

Jón Yngvi Jóhannsson formaður Hagþenkis, 820 0871

Sölvi Björn Sigurðsson formaður Bandalags þýðenda og túlka, 695 1235

Hjálmar Jónsson formaður Blaðamannafélags Íslands, 553 9155/568 3155

Sólveig Ólafsdóttir framkvæmdastjóri Reykjavíkur Akademíunnar, 562 856/892 1215

_ _ _ 

Mér líst, sem sagt, vel á þessa ályktun, því ég er sjálfur í þeirri stöðu að ég var á síðasta ári rekinn sem ólaunaður yfirritstjóri fræðilegs tímarits Sögufélags Gyðinga í Danmörku, Selskabet for Dansk Jødisk Historie. Rekinn var ég fyrir að hafa skoðun og vilja skrifa grein um ákveðið málefni.

Brottrekstur minn úr starfinu við útgáfu tímaritsins RAMBAM, sem var töluverð vinna hjá mér í frístundum atvinnuleysisins, kom til vegna þess að ég og heiðursfélagi í sögufélaginu, sem gefur út tímaritið, vildum skrifa um ýmislegt sem miður hafði farið í rekstri og fjármálum safns um sögu gyðinga í Danmörku, Dansk Jødisk Museum, sem engin tengsl hefur við Sögufélag gyðinga í Danmörku. Við máttum greinilega ekki skrifa um efnið fyrir formanni félagsins. Þegar hann heyrði að ég var búinn að sanka að mér gögnum um málið frá yfirvöldum, sem sýndu að það var mikil fjármálaóreiða á safninu, þá var ég einfaldlega rekinn úr ólaunuðu starfi. Formaður sögufélagsins, góðvinur minn til langs tíma sem hefur staðið með nafni undir greinum sem ég hef skrifað, er nefnilega betri vinur stjórnarmanns á safninu sem einnig er veraldlegur leiðtogi stóra gyðingasafnaðarins í Danmörku.

Mikið vildi ég hafa hafa haft yfirlýsingu eins og þessa fyrir neðan hér í Danmörku, þar sem litla hjálp er hægt að fá nema fara dómstólaleiðina með mál eins og mitt, en það hefur ekkert upp sig.

Öll brot á rit- og tjáningarfrelsi er að mínu mati mannréttindabrot, sama hvers eðlis það er, ef menn eru ekki með dylgjur, fordóma gegn kynþáttum og trú og dónaskap í máli sínu. Málfrelsi á ekki að vernda slíkt.

Í málinum um fjármálaóreiðu safnsins, sem gyðingar í Danmörku hafa reyndar minnst manna um að segja, mun sannleikurinn koma upp á yfirborðið að lokum, svo ég er svo sem ekkert fórnarlamb og verð ekki drepinn, nema mannorðið fyrir skoðanir þær sem ég hef. 

En mikið er það gott að SJÓN hjá PEN á Íslandi hafi meiri áhuga á velferð gagnrýnna Íslendinga en t.d. kollega hans í Danmörku, Anders Jerichow, en PEN í Danmörku virðast eingöngu vera uppteknir af fótum troðnu fólki annars staðar en í Danmörku.