Stuðningskona hryðjuverka í boði utanríkisráðherra

 

Í síðustu viku hélt Utanríkisráðuneytið fund  þar sem aðalræðuhaldarar voru ísraelski blaðamaðurinn Anat Saragusti og mjög náin vinkona hennar palestínsk, Maha Abu Dayyeh Shamas. Þær kalla sig baráttukonur fyrir frið og eru femínistar með stóru F-i.

Maha Abu-Dayyeh Shamas er þekkt fyrir þessa yfirlýsingu, sem að mínu mati gerir hana að stuðningsmanni hryðjuverka:

"Palestinian society regards female suicide bombers the same way as they regard the men, which is they are heroines," Maha Abu-Dayyeh Shamas, director of the Women's Centre for Legal Aid and Counselling in Jerusalem told IPS. "They have sacrificed their lives for the public good. They have made a statement about the inhuman and intolerable situation.  Most people feel sad that young people have to pursue this approach, she said, "but the situation is so difficult that people understand why a young person has to do this. It's so frustrating. It's so de-humanising. It's so hopeless."  Sjá nánar hér .

 

Hetja samkvæmt sérfræðingi í boði íslenska utanríkisráðuneytisins. Þessi 29 ára kona myrti 19 manns í Haifa árið 2003, þar á meðal börn. Átti hún ekki annarra kosta völ?  Hún var að sögn femínisti, hetja, og sjálfsmorðsmorðingi í tengslum við írönsk samtök.

 

Ormagryfjan í Valhöll

 

 

Nú er Vilhjálmsfóbían komin á hættuleg stig í Sjálfræðisflokknum. Nafni minn má nú ekki sjást í ýmsum hverfum borgarinnar. Fólk er hætt að tala við hann. Eitthvað hverfafélag vill ekki sjá hann sem borgarstjóra og fólk er hægt að skíra börnin sín Vilhjálm.

Hverfafélag. Það hljómar nú annars eins og eitthvað úr Moskvu á 6. áratugnum. "Hverfafélagið Stjarnan harmar að Samfylkingin sé í fýlu" og "hverfafélagið Hvöt hvetur hverfiskonur að láta Vilhjálm hverfa hvað í hverju, Kveðja Hanna". 

Nú er orðið opinbert, það sem svo sem áður var vitað, að það er kvennabylting, einhvers konar hystería, í gangi í Sjálfstæðisflokknum eins og annars staðar í þjóðfélaginu. "We can do it without a Willy".

Hanna Birna - eina blondínan í boði. Ekki er ástandið gott. Ætla konur virkilega að gera gamlan gaflara að borgastjóra í Reykjavík?

Innri baráttan í Sjálfstæðisflokknum er greinilega miklu eitraðri en 1000 flokksbundnir blaðamenn í Vinstri Grænum.

 

Hverfafélag vill ekki Vilhjálm sem borgarstjóra

Vísindavefurinn svarar

 

Tvo menntskælinga langaði árið 2006 mjög mikið til að fræðast um uppruna og aldur orðsins gyðingur. Þeir sendu þess vegna spurningu um það til Vísindavefs HÍ.  

Spurningunni var beint til Guðrúnar Kvarans prófessors, forstöðumanns Orðabókar Háskólans.

Guðrún greindi ekki frá heimildum fyrir notkun orðsins gyðingur, en hafði aftur á móti þessa skýringu fram að færa:

"Neikvæða merkingin í júði á líklegast rætur að rekja til þess að gyðingar sem stunduðu viðskipti víða um heim á síðari öldum, þóttu erfiðir viðfangs, nískir okurkarlar og efnuðust oft vel. Þetta litu aðrir hornauga og farið var að nota jew, jøde, júði í neikvæðum tón um kaupsýslumenn af gyðingaættum. Hin neikvæða merking sem Jude fékk í Þýskalandi á árunum milli stríða og í síðari heimsstyrjöldinni er af öðrum toga og var tímabundin. Hún náði yfir allt fólk af gyðingaættum, ekki aðeins kaupsýslumenn"

Ég hef áður séð fræðilegar strandsiglingar á Vísindavefnum, en þetta svar Guðrúnar Kvarans er eitt svæsnasta dæmið sem ég hef séð.

Hin neikvæða merking Jude, sem nasistar gáfu orðinu, lifir góðu lífi, meðal annars á Íslandi. Á Íslandi hefur orðinu gyðingur líka verið núið um nasir danskra kaupmanna sem illyrði, þó svo að  þeir væru ekki hið minnsta gyðinglegir. Svo sér maður meira að segja nokkra kolruglaða afkomendur þessara dansk-holsteinsku ætta gagnrýna Ísrael með þeim rökum að þeir megi það vegna þess þeir séu af gyðingaættum.

Þegar 80% Austurríkismanna nútímans líkar ekki við gyðinga (Juden), er víst ekki mikið sem hefur breyst frá tímum Hitlers og þeirra sem heilluðust af honum. Þegar arabar og aðrir múslímar tala enn um Yahudi og tyrkir um Musavi sem asna, svín og apa og vilja útrýma þeim er ekkert nýtt undir sólinni. Löngu áður en orðin Jude, Juif eða Jew voru tengd okurkörlum, voru kirkjufeður,  biskupar og páfar búnir að kjöldraga gyðinga, svína þá til og ljúga öllu illu upp á þá í nafni trúar sinnar og heilagrar kirkju.

Það er kannski ekki nema von að velkristinn prófessor orðabókar á Íslandi sýni fullkomið þekkingarleysi á menningarsögu álfu þeirrar sem hún býr í, þegar hún er á þeirri skoðun að notkun orðanna gyðingur og júði hafi mótast af því að gyðingar hafi þótt "erfiðir viðfangs, verið nískir okurkarlar sem efnuðust vel". "Aðrir litu gyðinga hornauga" fyrir þetta segir Guðrún Kvaran. En ætli einhverjir kristnir menn hafi ekki líka verið erfiðir viðfangs, nískir okurkarlar sem efnuðust vel. Get ég nefnt nokkrar alíslenskar ættir sem ættu þess vegna að vera gyðingar, þó þær séu nú fyrst og fremst komnar af hestaþjófum úr Húnavatnssýslu og hafi jafnvel í ættgarði sínum forystumenn í Flokki íslenskra Þjóðernissinna (nasista).

"Það stendur hér Moshe, að það eigi að drepa okkur vegna þess að við erum svo nísk"

 

Margir þeirra sem litu gyðinga hornauga voru haldnir sjúklegri öfund í þeirra garð. Það var kennd sem taldist til erfðasyndanna. Það hefur hins vegar alltaf farið ofsögum af auð gyðinga og alla jafna voru 95% gyðinga í löndum Evrópu mun fátækari en kristnir borgarar álfunnar. Flestir gyðingar í Póllandi á 20 öld voru undir fátækramörkum. Í Hollandi var prósentan mjög há upp úr aldamótunum 1900.

Hindranir sem lagðar voru í götu gyðinga af ríkjum og kirkju, ásamt hatri og ofsóknum eru skýringarnar á því hvernig fólk talar enn á ógeðfelldan hátt um gyðinga. Þær ofsóknir ásamt kór vinstri öfgamanna, sem í raun kalla á eyðingu Ísraelsríkis þótt þeir þykist tala um frið í Miðausturlönd, valda því að eins ágætt orð og gyðingur er orðið skammaryrði meðal unglinga í ofeyðslu- og allsnægtaþjóðfélaginu á Íslandi. Ekki hjálpar það þegar Háskóli Íslands getur ekki gefið svar við einföldum spurningum án þess að framreiða gamlar rasistaklisjur.

Hátt upp í himininn, fljúga skal ... belgurinn

 

Í fyrra voru liðin 50 ár síðan flugbelg var fyrst flogið yfir Íslandi. Fyrsta lofbelgsflugið á Íslandi fór fram 23. júní 1957.

Loftbelgir hafa ekki orðið stór dilla meðal Íslendinga.  Sennilega er mjög erfitt að fljúga loftbelg á Íslandi vegna óstöðugleika í veðri. Það er líklega ástæðan fyrir því að Ómar Ragnarsson valdi að fljúga flugvél og flýta þannig fyrir heimshitnuninni margumtöluðu.

Ég her aldrei flogið í loftbelg og mun aldrei gera það til neyddur, vegna þess að ég er lofthræddur og lafhræddur ef mér er lyft hærra en tvo metra frá jörðu. 

Þó svo að ég hafi ekki einu sinni verið fæddur árið 1957, hef ég nú samt sagt frá fyrsta ballónfluginu á Íslandi í máli og myndum. Það geri ég í febrúarheftinu af hinu ágæta tímariti Sagan Öll sem er nýútkomið að því er Illugi ritstjóri sagði mér í dag.

Allir flugáhugamenn, sem og frímerkjasafnarar og fagrar konur verða að kaupa Söguna Alla, ef þau vilja vita allt um belgflugið árið 1957. Þar er víst að finna ýmis konar annan fróðleik sem ætti að höfða til allra hinna.

Sagan Öll, í bomsurnar og út í næstu búð og kaupa, kaupa, kaupa....

Skrifuðu íslensk skáld um helförina?

  

 

Ég fékk nýverið bréf frá stúdent í Vín, sem lesið hafði bók mína. Hann vinnur að doktorsverkefni um helför (gyðinga) í bókmenntum (þ.e.a.s. fagurbókmenntum og ekki í fræðiritum) eftirstríðsáranna, sérstaklega á Norðurlöndunum.

Ég mun vísa honum á sérfræðinga á Norðurlöndum sem ég þekki, sem ég veit að geta svarað spurningu hans varðandi Noreg, Danmörku, Svíþjóð og Finnland miklu betur en ég get. 

En þegar ég fór að reyna að muna hvort einhverjar íslenskar skáldsögur, ljóð og aðrar listir hefðu fjallað um helförina, þó það væri ekki nema lína eða eitt málverk, reyndist minni mitt ekki vera hjálplegt.  Ég veit að Einar Hákonarson listmálari fór ungur til Auschwitz og varð fyrir miklum áhrifum af þeirri ferð. En hvort hann hefur beinlínis skapað verk sem tengjast þeirri för, veit ég ekki.

Einar heitinn Heimisson skrifað hina ágætu bók "Götuvísa gyðingsins", sem var tilnefnd til íslensku bókmenntaverðlaunanna.

Svo eru auðvitað til aðrir sem misþyrma listagyðjunni og kalla sig listamenn og nota listina eins og menn gerðu forðum í Sovét.

Eysteinn heitir ungur maður fyrir austan. Eins og er, er hann sjóari og hugsuður og meira að segja bloggari. Hann hefur skrifað þetta á Ljóð.is.

Kæri Adolf sárt vér söknum þín
Senn er mál að efla hreina stofninn
Úr Jerúsalem rekja júðasvín
Og jafnvel byrja að kynda gamla ofninn

Get ég sent þessa "ljóðlist" að austan til Vín? Er ekki eitthvað annað til?  Hvað með þig Þórarinn Eldjárn, eða Arnaldur Indriða? Eða eruð þið bara í frumskógarferð í kuskinu í naflanum á sjálfum ykkur?

Ég get auðvitað sent austurríska stúdentnum glás af íslenskum lofsöng og listsköpun um hryðjuverkastarfsemi í Palestínu, en ég held hann hafi ekki áhuga á því.

Hjálpið mér, þið sem eruð betur lesin á íslenskar bókmenntir en ég.

Happy Birthday Gene !

 

Í dag verður vinur minn Eugene Katz 92 ára. Ég óska afmælis"barninu" innilega til hamingju með afmælið.

Eugene Katz, sem býr í Napa í Kaliforníu, er mikilvæg persóna í bók minni Medaljens Bagside (2005). Bókin fjallar fyrst og fremst um fólk sem var myrt eftir að dönsk yfirvöld vísuðu því úr landi. Eugene var einn þeirra heppnu. Hann flýði til Danmörku á aðfangadag jóla árið 1938 en var vísað úr landi af dönskum yfirvöldum þann 31. desember 1938.

Árið 1938 var hann bakaralærlingur í Bremen og hét þá Egon. Hann lenti í smá umferðaslysi. Mótorhjóli, sem hann ók nýbökuðu brauði og kökum út til viðskiptavina bakarísins í Bremen á, ók hann óvart utan í mótorhjól SS-liða. Hann var handsamaður og dreginn fyrir dómara og sektaður. Upphæð sektarinnar var úr öllu samhengi við skaðann  Eitt sinn þegar Egon var ekki heima, kom Gestapo til að ná í hann. Þegar hann frétti það, tók hann það ráð að flýja strax til Hamborgar og þaðan til Danmerkur.

Þegar hann kom til Kaupmannahafnar eftir ævitýraríka ferð, gaf hann sig fram við yfirvöld. Hann átti hins vegar enga möguleika á því að fá náð fyrir augum danskra lögreglumanna. Hann hafði ekki neina pappíra eða meðmæli, t.d. frá þýskum sósíaldemókrötum, eins og annar ungur maður sem fór með honum á stöðina. Sá fékk að vera í Danmörku og fékk meira að segja að læra sama fag og hann hafði þegar lært í Þýskalandi. En Egon var "bara" bakarasveinn á flótta undan stormsveitunum. Meira að segja menn í forsvari gyðingasafnaðarins í Kaupmannahöfn mæltu með því að honum yrði hent út. Einn þeirra, rabbínalærður bókavörður, Fischer að nafn, sagði við Egon Katz: "Heldur þú að hægt sé að leysa vandamál þín með því að koma hingað og vera okkur til ama". Fischer þessi hringdi svo í lögregluna og mælti með því að Egon yrði hent úr landi.

Eftir að Egon Katz hafði verið fleygt á dyr í Danmörku hélt hann aftur til Bremen, þar sem hann var tekinn fastur. Fyrir hjálp vina og bróður síns slapp hann að lokum úr prísundinni og úr landi. Leiðin lá til Ítalíu og með honum í för var bróðir hans Bruno og systir Cecilia. Frá Ítalíu lá leiðin til Shjanghæ í Kína, þar sem hann starfaði í tveimum bakaríum á stríðsárunum. Móðir Egons, Julie, og tvær systur, Gertrud og Leni komust ekki í burt í tæka tíð og voru yrtar í Helförinni.

 Egon Katz áður en hann flýði til Danmörku 1938

  Egon Katz i Bremen 1938

Eftir heimsstyrjöldina fékk hann pláss á amerísku skipi og endaði sem stýrimaður í kaupskipaflota Bandaríkjahers. Að lokum fór hann í land í og lærði endurskoðun í kvöldskóla og starfaði sem endurskoðandi langt fram yfir þann aldur sem venjulegt fólk fer á eftirlaun.

Eugene hefur lifað ýmislegt af. Ofsóknir nasista, brottvísun frá Danmörku, stríðshrjáð Kína og krabbameinsæxli í höfði svo eitthvað sé talið. Hann er eins og kötturinn með sín níu líf.

Hann skrifaði mér nýlega bréf, því hann er hættur að nota tölvubréf, sem konan hans Elisabeth sér um. Hann hafði smá hósta en leið annars vel.

Ég lét bjóða þessum einstaka manni til Kaupmannahafnar árið 2001, á vegum stofnunar sem ég vann fyrir, þegar hann var á ferð í Bremen og heimsótti fæðingarbæ sinn í Þýskaland, Barntrop-Lippe. Það var skrifað um heimsókn hans í dönsku dagblöðin og hann kom fram í sjónvarpi. En Dönum þykir ekkert gaman að vera minntir á hvers konar skíthælar þeir hafa stundum verið, svo það er nú fallið í gleymskunnar dá.

Fyrir utan kaflann um Eugene Katz í bók minni, sem fyrst og fremst fjallar um erfiða dvöl hans í Danmörku, hefur tengdadóttir hans, Karen Ray, skrifað frjálslega um sögu hans í Þýskalandi fyrir flóttann til Danmerkur. Sagan kom út í unglingabókinni To Cross a Line  sem einnig hefur verið gefin út á þýsku með titlinum Teure Freiheit .

Kaffihús í Belgíu 2008

 

Marcel (Marc Mordechai) Kalmann fæddist í janúar 1945 í útrýmingarbúðunum Auschwitz, en er nú bandarískur þegn. Hann ólst upp í Hollandi eftir stríð en fluttist þaðan árið 1978. Hann var nýlega í Belgíu, þar sem hann brá sér á hið fræga kaffihúsið Le Panier d'Or i Brugge og bað um einn kaffibolla. Hann var eini gesturinn á  veitingahúsinu, en þar voru tveir þjónar og einn barþjónn. Einn þjónanna kom auga á að Marcel Kalmann var með bænahúfu gyðinga undir hatti sínum og öskraði allt í einu á hann: "Við þjónum ekki gyðingum hér, út - út með þig".

Marcel Kalmann fór undan í flæmingi, og gekk inn á næsta kaffihús, þar sem þjónn aumkaði sig yfir hann. Kalmann kom að sögn þjónsins grátandi inn til hans. Þjónninn, Dean Stalpaert, ráðlagði Kalmann að hafa samband við lögregluna. Hún neitaði að koma og Kalmann varð að fara 3 km leið til að tala við hana.

Þar tók ekki við miklu betri meðferð en á Le Panier d'Or . Lögreglukona dró það sem hann sagði í efa og yfirmaður hennar öskraði að Kalmann yrði að gefa skýrslu á flæmsku. Er Kalmann bað um að skýrsla væri tekin vegna kæru sem hann vildi setja fram vegna gyðingahaturs, upplýsti lögreglumaðurinn hann að slíkt fyrirbæri væri ekki til í Belgíu.

Þetta mál mun nú draga dilk á eftir sér. Marcel Kalmann hefur kært árásina til yfirvalda í Belgíu. Ferðamálayfirvöld í landinu eru miður sín út af því að Le Panier d'Or rukkaði Marcel Kalmann um 6,5 Evrur, eða 650 krónur, fyrir kaffið. Það er þrisvar sinnum dýrara en gengur og gerist fyrir kaffibollann í Belgíu. Ferðamálayfirvöldin hafa hins vegar ekki látið í ljós áhyggjur út af gyðingahatri sem menn eiga greinilega á hættu þegar þeir setjast til að fá sér kaffi á fínasta kaffihúsinu í Brugge í Belgíu.

Neðst á þessari síðu er hægt að horfa á frétt úr flæmsku sjónvarpi um atburðinn, en hann er einnig kominn út í heimsfréttirnar, en að sjálfsögðu ekki til kaffilandsins Íslands, þar sem öllum er þjónað.

 

Le Panier d'Hitler

Farsinn heldur áfram

 

Erfðamál Fischers enn eina ferðina.

Lögfræðingurinn Sammy Estimo segist vera að vinna í máli meintrar dóttur Fischers. Það gerir hann á mjög ótrúverðugan hátt. Hann byrjaði á því að vera tvísaga við filippseyska fjölmiðla um "síðasta símtalið". Annars vegar greindi hann frá því, að Bobby hafi hringt í Marilyn Young, meinta barnsmóður Fischers, daginn áður en hann dó, og að Marilyn væri miður sín yfir því að hafa ekki getað svarað. Hins vegar skýrði hann frá því í öðrum fjölmiðlum, að Fischer og Marilyn hefðu talað saman daginn áður en Fischer dó.

Nú greinir Inqurier á Filippseyjum frá því að Estimo þessi segi að einhver skákpáfi í Evrópu kunni að hafa svörin við öllum spurningu og lykilinn að síðustu ósk Fischers. Fischer á að hafa gefið einhverjum evrópskum stórmeistara fyrirmælin áður en hann dó:

"Before Bobby died, he called Marilyn (Young, Fischer's Filipino partner and the mother of his daughter) and said that if ever something happens to him, to call this person," said lawyer Sammy Estimo, an official of the National Chess Federation of the Philippines. "We believe he may hold the secret to Bobby's estate."

Skákmeistarinn Torre er nú að reyna að ná sambandi við þennan evrópska skákmeistara, sem getur afhjúpað hinsta vilja Bobby Fischers í erfðamálum.

Ja, hérna.......Fischer hafði sens fyrir leikrænan endi!

Estimo heldur nú einnig þessu fram:

"Marilyn is a kind-hearted woman and when she learned that Miyoko is staying in Iceland with a common friend of theirs, she decided to try and contact her to voice her desire to work out a settlement because this is what Bobby would have wanted," Estimo revealed.

Estimo hafði einnig sagt þetta við skákvefsíðu á Filippseyjum: „Marilyn er góðhjörtuð kona og er tilbúin til að deila dánarbúi Fischers með Watai... Hún veit að Watai og Fischer voru afar náin,"

Þegar ég las þetta, duttu mér allar dauðar lýs úr höfði. Filippseyski konsúllinn á Íslandi hefur tjáð mér að þegar Marilyn og Jinky voru á Íslandi árið 2005, hafi þær ekki getað búið hjá Bobby Fischer vegna Watai. Þeim var komið fyrir á gistiheimili að Brúnavegi 8. Þær voru hins vegar hræddar í því húsi og fengu því að búa hjá konsúlnum. Watai er greinilega ekki barngóð kona, eða eins góðhjörtuð og Marilyn, sem vill nú að sögn Estimos deila arfinum með skassinu Watai, sem ekki vildi leyfi barninu og móður þess að búa hjá föður sínum.

Sammy Estimo er líka dálítið skrítinn lögfræðingur. Hann segir nú, að það sé vilji móður Jinky að deila beri arfinum á milli hennar og Watai, en áður hefur hann sagt við Inquirer að hann sé í vafa um að Watai hafi gifst Fischer og upplýsti einnig að skákmeistarinn Torre hefði í hyggju að skrifa vottorð upp á það sama.

Ég held ekki að það sé hollt fyrir Jinky Young Fischer, að Sammy Estimo eða Torre séu að vasast í hennar málum. Greinilegt er að Sammy Estimo er umboðsmaður einhverra aðila á Íslandi, og talar um móður Jinky eins og hún sé erfinginn sem viljia deila arfinum á milli sín og Miyoko Watai.

Filippseysk og íslensk yfirvöld verða nú að grípa inni í þennan farsa. Skákmenn ættu ekki að vasast í þessum málum. Nokkrir þeirra hafa augsjáanlega gleymt, að maður þarf ekki að valda "drottningar" út í samfélaginu og þeir gleyma líka að "prinsessur" eru til fyrir utan taflborðið.

Ferð án endurkomu

 

Teplice Sanov heitir unaðslega fallegur bær í Bæheimi á Tékklandi, norðaustur af Prag. Þýskir íbúar bæjarins kölluðu hann Teplitz Schönau. Fólk sem býr í bænum er heppið. Margir þeirra, Súdeta-Þjóðverjarnir, fögnuðu Hitler innilega árið 1938. Um leið og þeir hylltu hinn nýja herra, flæmdu þeir í burtu gyðingana í bænum, brenndu samkunduhús þeirra (sem sést hér á myndinni fyrir ofan) þann 15. mars 1938. Nokkrum dögum síðar voru rústirnar fjarlægðar. Um það bil 7000 gyðingar neyddust til að yfirgefa Teplice, en 10. hver maður í bænum var gyðingur.  Þeir skildu eftir sig 511 hús og 526 íbúðir. Þjóðverjarnir gátu keypt íbúðir á hagstæðu verði og flestar verslanir í bænum yfirtóku þjóðverjarnir á "hagstæðum kjörum".

Elstu heimildir greina frá gyðingum í Teplitz árið 1414, en örugglega hafa þeir búið þar fyrr. Frá og með 16. öld var söfnuður gyðinga í bænum einn sá stærsti og mikilvægasti í Bæheimi. Allt sem þeim tilheyrði var eyðilagt af Þjóðverjum sem fögnuðu Hitler og co. Fjöldi gyðinga frá Teplitz var myrtur í Helförinni og glæsilegri sögu þeirra í bænum var lokið.

Ætli Sigrid, sem fæddist í Teplitz árið 1935, muni eftir því þegar rýmkaði um fyrir Þjóðverjum í bænum hennar? Eða þegar stóra, fallega samkunduhúsið var brennt til kaldra kola, og þegar kommúnistar eyðilögðu hitt bænahúsið eftir stríð? Það gerðist ýmislegt í Teplitz á síðustu öld.

Sigrid frá Teplitz óx úr grasi og hélt nýlega myndlistasýningu á galleríi Start  í Reykjavík, sem nú er lokið og sem hún kallaði Ferð án endurkomu.

Þar fjallaði hún ekki um íbúana í fæðingabæ sínum í Bæheimi, sem ekki áttu afturkvæmt, heldur sýndi hún verk sem sýna nöfn staða í Ísrael, sem rituð eru með ruddalegum og blóðugum bókstöfum. Þetta var afrakstur ferðar sem Sigrid fór í til Palestínu árið 2003.

  Formaður vinafélagsins Ísland Palestína á sýningunni.

 

Ég er í listahorninu í kvöld og skóp þetta verk í anda Sigridar Valtingojer. Ég kalla það Teplitz, eine schöne Stadt.

Bobby Fischer was her Chessmate

 

Mig langar til að benda lesendum á mjög áhugaverða færslu Gretu Bjargar Úlfsdóttur í gær, þar sem hún fer í gegnum mótsagnir í fréttum um meint hjónaband Fischers og Myoko Watais. Blaðamenn Morgunblaðsins gætu lært ýmislegt af Gretu.

Við Greta höfum tekið það dálítið inn á okkur hvað Íslendingar eru sljóir þegar að kemur að rétti lítils barns frá Asíu. Ég leyfi mér að lýsa því yfir, án samráðs við Gretu, að sá sljóleiki sé í ætt við þá litlu virðingu sem Íslendinga hafa alltaf borið fyrir erlendu fólki. Í mörg ár hefur maður orðið vitni að því hvernig íslenskir aumingjar hafa getað flutt inn konur á fæti frá Asíu, og sumir þeirra gert líf þessara kvenna að helvíti á jörð, misþyrmt þeim og jafnvel myrt. Mörg slík sambönd eru auðvitað líka vel heppnuð.

Mig langar einnig að benda lesendum á, að í Japan eru engin hjónabönd löggild nema að yfirvöld hafi viðurkennt þau. Það er alveg sama í hvaða hofi, kirkju eða samkunduhúsi maður er pússaður saman. Hjónabandið er ekki löglegt fyrr en yfirvöld hafa viðurkennt það.

Þá kemur hið áhugaverða: Allir erlendir borgarar sem vilja giftast Japana í Japan verða samkvæmt japönskum lögum, (sem BNA færðu þeim í lok síðari heimsstyrjaldar),  að framvísa staðfestu vottorði um að þeir séu hæfir og lagalega séð frjálsir til að ganga í hjónaband, og verður slíkt vottorð að koma frá sendiráði útlendingsins eða ræðismannsskrifstofu heimalands hans í Japan.

Bandaríkjamenn, sem vilja giftast Japana í Japan, verða þannig að nota ákveðið eyðublað, sem þeir geta fengið hjá Bandaríska sendiráðinu og verður að útfylla það bæði á ensku og japönsku.

Allt í sambandi við hjónabönd í Japan, og meira til, er hægt að lesa hér .

Þetta sýnir mér, að miklar líkur séu á því að forseti skáksambands Japans, Myoko Watai, fari með rangt mál um samband sitt við Robert J. Fischer. Hann hafði ekkert samband við bandarísk yfirvöld og þau hefðu ekki farið að veita honum heimild til hjónabands þegar hann var eftirlýstur fyrir brot á bandarískum lögum.

Svo einfalt er málið. Þeir íslendingar sem halda því enn fram að Watai hafi verið gift Bobby Fischer, ættu kannski að  fara kynna sér ákvæði hegningarlaga við slíku.