Egófónía í Kópavogi

 

 

Fréttir hafa farið um þjóðfélagið um að Styrmir Gunnarsson hafi upp á síðkastið mætt reglulega i Seðlabankann, þótt ekki sé sundlaug eða sumarbústaður í húsinu. Menn hafa leitað eftir skýringu á þessu fyrirbæri og tel ég nú að hún sé fundin.  Heimsendingaþjónusta "Heimssýnar", sem líka telur falleraðan litningalása og pólitísk bitlingaskáld, hafa sent Styrmi í Seðlabankann til að gefa Davíð Oddssyni andlegt nudd. Nú ætla þeir að flytja Egófóníur og kyrja ættjarðarljóð í Kópavogi.

Heimssýn virðist sundurleitari hópur en ég hélt að hann væri.  Legg ég til að Heimssýnarforkólfar velji betur þann hóp egófónista sem þeir nota til að hampa málstað sínum með ættjarðarsöng. Annars er heimsendir á næsta leyti. Einmitt þessi hópur í Kópavogi veldur því, að ég verð að fara að hugsa mitt mál og mína afstöður til klinksins í vasa mínum.

Kannski er evra það sem bjargað getur Íslendingum og stoppað litrófsútbrotin á handlegg Harðar Torfærutrúbadors á laugardögum.  Nei, fjandinn sjálfur!!  Ættjarðarljóð og misskildir snillingar í Kópavogi eru álíka vitlausar ráðstafanir og óheftir eurótískir misskildingar og „sæla" ESB. 

Fagna fullveldinu

Hljómsveit íslenskrar alþýðu

 

 

getur nú sannarlega gefið tónleika nú í kreppunni, fyrst hljómsveitin er ekki í náðinni í hjá Norður Kóreumönnum  - eða svo er okkur sagt, eftir að Norður-Kóreumenn fundu betri og ódýrari hljómsveit (sjá mynd).  Nú er hægt að halda ódýra tónleika fyrir atvinnulausa og ellilífeyrisþega á þeim tíma sem hljómsveitin átti að vera í Norður Kóreu. Núna þegar gjaldmiðill Norður-Kóreu er skráður í stað íslensku krónunnar er auðvitað skiljanlegt að hitt alþýðulýðveldið vilji upphefja sig á kostnað Íslands og telji Íslendinga second class þjóð.

Gaman til hliðar, ef upplýsingar um áhugaleysi Japana á Íslensku sinfóníunni eiga við rök að styðjast, er þetta einfaldlega enn eitt gott dæmi um að PR íslenskra yfirvalda er í lamasessi. Maður sér betri landkynningu hjá ýmsum bloggurum, en það sem íslenskir „ráðherrar" láta út úr sér.

Smokkur, smokkur, smokkur, smokkur

Á Indlandi er mikil sókn í gangi til að fá karla til að setja á sig smokkinn. Ekki veitir af. Allt of margir Indverjar eru vandamál og allt of margir þeirra eru með HIV. Líklegast er betra að fækka Indverjum með smokkum en aukinni HIV útbreiðslu.

 

 

Hlustið á tón fyrir farsíma, sem minnir á átakið og auglýsinguna sem vakið hefur heimsathygli. Smokkvísir Indverjar.

 

Er þetta Mozart?

 

 

The Telegraph greinir frá því í dag á vefsíðu sinni að nú séu komin í leitirnar tvö málverk sem greint verði opinberlega frá á ráðstefnu um helgina. Málverkin eigi að sanna hvernig Wolfgang Amadeus Mozart leit út.

Annað málverkanna sem á að kynna um helgina, og sem The Telegraph birtir mynd af, er ekki nein "nýjung". Það var keypt af safnara í Danmörku fyrir 3 árum.  Sjá hér: http://web.telia.com/~u57013916/Hagenauer%20Mozart.htm

Mozart leit að minnsta kosti ekki svona út:

 

Því þessi mynd var gerð 18 árum eftir dauða hans.

Er ekki gott að vita hvernig Mozart leit út?  Nú er hægt að hafa Mozart "lookalike-keppni" í Vín við fyrsta tækifæri.

Góður vinur kvaddur

 

Ég fylgdi góðum vini til grafar á miðvikudaginn var. Paul Aron Sandfort yfirgaf þennan heim þann 29. desember síðastliðinn. Ég kynntist Paul fyrir allmörgum árum í tengslum við rannsóknir mínum á sögu gyðinga í Danmörku. Upp úr því tókst vinskapur og hann hringdi reglulega í mig síðustu árin til að tala um daginn og veginn. Eitt sinn við slíkt karlaslúður, sem gat tekið drykklanga stund, kom einnig í ljós að tengdasonur hans (nú fyrrverandi) var góðvinur minn á námsárunum í Árósum. Fyrir liðlega 10 árum, þegar Paul bjó í Róm, hittumst við tvisvar fyrir hreina tilviljun á Kastrup flugvelli þar sem ég hjálpaði honum með farangurinn, því Paul var illa haldinn af liðgigt. Paul var mjög forvitinn um Ísland, þótt hann hefði aldrei til Íslands komið, en hann var þó einn af fáum Dönum sem gátu borið nafnið mitt rétt fram.

Danskir gyðingar, sem ekki tókst að flýja til Svíþjóðar voru teknir af nasistum og aðstoðarmönnum þeirra og sendir til fangabúðanna í Theresienstadt. Paul var 13 ára þegar hann var tekinn, þar sem hann faldi sig á kirkjulofti í Gilleleje á Norðursjálandi. Theresienstadt í Tékkóslóvakíu voru "fyrirmyndarfangabúðir" nasista. Þar reistu þjóðverjar leiktjöld árið 1944 þegar yfirmönnum Rauða Krossins og dönskum embættismönnum voru sýndar búðirnar. Þeir létu blekkjast og óskuðu ekki, og kröfðust ekki, að skoða aðrar búðir.

Paul og danskir gyðingar voru í hópi þeirra heppnu i Theresienstadt, sem ekki voru sendir til útrýmingarbúðanna eftir leiksýningu nasista, sem einnig var fest á filmu. 

Paul komst vegna hljómlistahæfileika sinna í barnahljómsveit búðanna sem trompetleikari og var með í barnaóperunni Brundibar, eftir Hans Krása, sem sett var á svið í búðunum. 60 árum eftir stríðlok var óperan endurflutt í búðunum með inngangskafla eftir Paul Sandfort.

Faðir Pauls var rússneskur gyðingur, Aron Rabinowitch að nafni. Paul hitti aldrei föður sinn, sem bjó lengst af í Frakklandi. Hann var myrtur í Auschwitz árið 1943.

Paul Sandfort starfaði sem menntaskólakennari og var einnig tónskáld. Hann var sannkallaður fjöllistamaður, en síðustu árin helgaði hann sig einnig skriftum lesendabréfa í dönsk dagblöð, þar sem hann skar ekki utan af skoðunum sínum. Heilagir húmanistar myndu væntanlega ekki hafa veigrað sér við að kalla skoðanir hans öllum illum nöfnum. Hann gaf út minningar sínar frá Theresienstadt í skáldsögunni Ben, sem hefur verið gefin út á ýmsum tungumálum og tók þátt í útgáfu á ýmsum ritum. Fyrir mánuði síðan kom út síðasta grein eftir Paul í tímaritinu Rambam sem ég sit í ritstjórn fyrir ásamt öðrum. Hún fjallaði einnig um þau tvö ár í prísund sem áttu eftir að verða ör á lífi allra sem komust þaðan lifandi.

Svarthvíta myndin hér að ofan var tekin í Theresienstadt árið 1944 og sést Paul Sandfort, lítill að vexti, í dökku prjónavesti. Nýlega greindi hann frá dvöl sinni í fangabúðunum í sjónvarpsþáttinum 60 Minutes.

Paul trúði ekki lengur á Guð eftir dvöl sína í Theresienstadt og skilgreindi sjálfan sig sem ótrúaðan gyðing. Það var þó ekki nein mótsögn í því að fylgja honum til grafar að hætti gyðinga. Annað kom ekki til greina eftir það sem hann hafði þurft að þola sem gyðingur. Örlög sín flýja menn ekki.

Trúarfasisti, Hallelúja!

Í gær komst ég í tölu trúarfasista. Ævar Rafns Kjartansson dæmir mig og aðra og skrifaði:

"Það er aumt þegar þið trúarfasistarnir verjið gerðir gyðinga sem hafa verið úthrópaðar af öllum hinum siðmenntaða heimi en verndarvængur Bandaríkjanna  heldur enn á floti. Enda stærsti kaupandi vopna frá þeim auk þess sem bandarískum fjölmiðlum og afþreyingariðnaði er að mestu stýrt  af gyðingum sem vilja ekki flytja til Ísrael en kaupa sitt aflátsbréf með stuðningi."

Þessi orð Ævar Rafns sýnir að sjálfsögðu hvað hann er sjálfur. Hann dæmir sig best sjálfur, eins og aðrir stuðningsmenn hryðjuverka og öfgastefnu.

Þessi Stóri Dómur Ævars féll vegna þess að ég hef dregið heilbrigðið í tillögu Vinstri Grænna um að vilja stjórnmálasamband við Hamas í efa. Þá ritaði Ævar um barnamorð Ísraelsmanna. Það er mjög algeng athugasemd hjá þeim sem skilja Hamas, sem þó oftast gleyma því að blessuð börnin tína lífi sínu vegna þess að þeim er beitt sem vopnum í eldlínunni. Vinir Hamas vilja helst ekki heyra um börnin sem vinir þeirra myrða. Tilfinningataugin í Ævari er ekki eins fín þegar honum eru sýnd börn saklausra Ísraelsmanna, gyðinga, sem verða fyrir "frelsisbaráttu" Palestínumanna, múslima, sem Ævar og hans líkir segjast skilja. Börn Palestínumanna sem myrða og deyja í stríðinu eru frelsishetjur, en börn gyðinga eru augljóslega fórnarlömb frelsisbaráttu sem er skilin og studd af Ævari og hans félögum á Íslandi.

Hvers konar fasisti er svo Ævar Rafn, ef við hin erum trúarfasistar? Kannski auðtrúa fasisti? Veltið því fyrir ykkur, og svo getur Ævar horfst í augu við börnin sem uppáhaldsfrelsisbaráttan hans hefur myrt. Ætli hann skilji það sem gerst hefur og geti skammast sín?:

Ferðafólkið er í bráðri hættu!

 

Tónelska ferðafólkið, sem allir eru að tala um, eru Roma, þ.e.a.s. sígaunar. Áður fyrr voru sígaunar og tatarar oft sjómenn í Noregi. Sumir komu til Íslands.

Norðmenn eru vanir að senda sígauna úr landi. Þeir lokuðu á þá árið 1927 og boluðu mörgum burt. Seinna var þetta fólk í flestum tilfellum myrt í útrýmingu nasista á fólki sem minnti þjóðverja á mannlegt eðli. Sígaunar og tatarar (Sinti), sem enn voru í Noregi, átti að koma fyrir kattarnef árið 1943, en því var sem betur fór aldrei komið í verk. Eftir stríð reyndu norsk yfirvöld að sundra tatarafjölskyldum og þvinga þær til fastrar búsetu. Norskar sígaunakonur voru vanaðar með valdi og börn voru tekin frá fjölskyldum sínum og nauðgað. Norðmenn eru enn ekki búnir að bæta fyrir þessar hörmulegu aðfarir að þessum minnihlutahópi í landi sínu. Norðmenn ætluðu sér líka að setja peninga og eignir þeirra 769 gyðinga sem voru sendir til Auschwitz í ríkiskassan.

Ég beini þeim óskum til íslenskra yfirvalda: Frelsið það fólk sem þið senduð úr landi úr klóm Norðmanna. Sagan sannar að þeim er ekki treystandi í meðferð sinni á farandsfólki.

Hér getið þið lesið örlítið um LOR, Landsorganisasjonen for Romanifolket í Noregi

Norska útlendingastofnunin í viðbragðsstöðu vegna Rúmena

Skarinn

 

Takið eftir vaffinu - V for Victory!

Danir eru harla ánægðir með að kvikmyndaleikstjórinn Susanne Bier hafi verið tilnefnd til Óskarsverðlauna. Kvikmyndina “Efter Bryllupet”, sem til greina kemur sem besta mynd erlends kvikvmyndagerðarmanns, hef ég því miður ekki séð. En ég hef hins vegar séð flestar fyrri kvikmyndir Bier og mér þykir hún þess leg á myndinni hér að ofan, að hún vinni að minnsta kosti einn Skara. Hljómsveitin Sigur Rós spilar músík í myndinni og er það ekki lakara.

Takið eftir vaffinu, sem myndast hefur yfir fallega, græna kjólnum hennar Susanne. Ég tel mig sjá “V for Victory!”  Ég vona þó að ég hafi ekki farið fram úr leyfilegum velsæmismörkum hér á Mbl. blogginu. Svona myndir þykja hæfar í dönskum kirkjum.  Við Norðurlandaþjóðirnar verðum að halda með Susanne og minnast á hana í kvöldbænum okkar, svo hún fái Skara.