Azzah

 

Azzah árið 1857

Azzah, eða Gazaborg eins og hún heitir á arabísku, er ævagömul borg. Borgin var að öllum líkindum stofnuð af Egyptum, en var síðar undir yfirráðum Filistea, sem sumir rugla vísvitandi við hinn mög svo blandaða hóp Palestínumanna nútímans. Borgin lá í alfaraleið milli Egyptalands og Asíu og var því mikilvæg fyrir verslun og íbúarnir voru fyrr á tímum velstæðir mjög. Um 150 f. Kr. réðu Gyðingar það ríkjum en var bolað burt af Rómverjum. Síðar var borgin byggð kristnu fólki. Alla tíð bjuggu þó Gyðingar í borginni og mikils metnir rabbínar og lærifeður störfuðu þar. Margoft var reynt að koma gyðingunum í burtu og voru þar að verki alls kyns "illmenni" og "ruddar": Persar, krossfarar, múslimir, Tyrkir og Bretar.

Eitt stærsta samkunduhús gyðinga til forna var í Azzah. Egypskir fornleifafræðingar fundu rústir samkunduhússins árið 1966. Þegar þeir birtu niðurstöður sínar, héldu þeir því fram að þetta væru rústir kirkju. Ári síðar, rétt áður en Ísraelsmenn hertóku svæðið,  fundust leifar mósaíkmyndar af Davíð konungi, syni Jesse. Egypsku fornleifafræðingarnir birtu grein um fund sinn og héldu því fram að mósaíkmyndin sýndi Orfeus, þó svo að yfir myndinni stæði "Davíð" á hebresku. Skrítið hvernig men geta tapað allri glóru vegna haturs.

Hann Allan Johnston, sem nú er í Gaza í boði "vina" sinna, skrifaði árið 2004 um fornleifarannsóknir og fornleifar á Gazaströndinni. Honum tókst að greina frá sögu svæðisins án þess að nefna Gyðinga. Nú sýpur hann seyðið af vinsemd sinni við vitleysingana, sem eru að eyðileggja svæðið.

Alvarlegra er, að margar fornminjar sem til vitnis eru um veru gyðinga á þessu svæði, hafa verið eyðilagðar af Palestínumönnum í viðleitni þeirra að sýna hinum auðtrúa umheimi, að þeir hafi búið frá örófi alda á svæðinu. Tengdafaðir forseta íslenska lýðveldisins á reyndar ýmsar merkar fornminjar sem sýna tilvist  gyðinga í Gaza fyrr á öldum, áður en Palestínumenn "urðu til".

Til þess að gera langs sögu stutta: Árið 1929 voru gyðingar sem búsettir voru í Gaza þvingaðir í burtu af Bretum eftir að arabar höfðu myrt 150 Gyðinga í borginni

Og ef dæma má út frá þessu frímerki, höfðu Egyptar ákveðnar skoðanir á yfirráðum sínum yfir Gaza árið 1948. Hugsið ykkur hvernig ástandið í Gaza hefði verið ef Egyptar hefðu þar enn yfirráð.

Ísraelar ("búsetar") yfirgáfu Gazaströnd árið 2006. Enn er þeim þó kennt um skálmöldina þar og blaðamenn tala enn um hersetu Ísraels. Ef það hefur farið fram hjá löndum mínum, þá stjórna hryðjuverkasamtökin Hamas Gaza í dag þessum landskika í raun. Þau eru studd af einfeldningum á vesturlöndum, sem vantar einhvern að hatast út í til að upphefja sjálfa sig.

Fyrir skömmu ætlaði utanríkisráðherrann okkar, hún Ingibjörg Sólrún, að heimsækja þetta litla strandríki til að eiga samleið með Norðmönnum í stuðningi þeirra við Palestínumenn. Ég minni menn gjarna á að Norðmenn eru þjóðin sem ekkert sagði þegar gyðingum Noregs var smalað í skip til Þýskalands áleiðis til Auschwitz, en þeir halda ekki vatni né sönsum ef soðinn er krabbi í beinni útsendingu í norska sjónvarpinu. Ingibjörg Sólrún á samleið með þjóð sem reyndi að setja peninga myrtra norskra gyðinga í eigin vasa og sem nú sendir sekkjafylli, nei gáma af peningum til Hamas. Ingibjörg vill eiga samleið með Norðmönnum sem styrkja áframhaldandi morðöldu meðal Palestínumanna. Á fé Íslendinga að fara í sömu vitleysuna?

Mér var hugsað til eins atriðis varðandi Gaza. Þegar Ísraelsmenn gjalda í sömu mynt fyrir eldflaugaárásir Hamas á saklaust fólk í Ísrael, segja fréttastofur einatt frá því hve margir óbreyttir borgarar hafi fallið í Gaza. Þegar Hamas og Fatah berast á banaspjót eru oftast aðeins upplýsingar um tölu fallinna og særðra, en ekkert um fjölda fallinna óbreyttra borgara. Er þetta ekki dálítið skrítið? Ef til vill fær Ingibjörg Sólrún skýringu á þessu í ferð sinni til Gaza. Gazalega verður gaman þá.

Ítarefni um sögu gyðinga á Gaza.

I tried to tell them

but they wouldn't listen

Fann frosið lík glæpamanns

Egill í Waldheimum

 

Lygari, tækifærissinni en ekki morðingi, skrifar Egill Helgason, alvitur, nú á Moggabloggi sínu, um Kurt Waldheim, fyrrverandi framkvæmdastjóra SÞ.

Egill Helgasson hefur greinilega ekki lesið skýrslu sagnfræðinganefndar sem afhent var austurrískum yfirvöldum árið 1988.

Eftir að Franz Vranitzky kanslari var búinn að lesa þá skýrslu, ákváðu austurrísk yfirvöld að birta ekki skýrsluna. Höfundar skýrslunnar fengu hana loks gefna út í Danmörku árið 1993.

Hvað sem líður viðtölum Egils við Símon Wiesenthal árið 1988, þá er dómur Egils um meinta glæpi Kurt Waldheims ekki marktækur.

Egill Helgason verður að setja sig inn í það sem ritað er og rannsakað og fá sér Waldheim-skýrsluna, sem gefin var út í Danmörku. Um leið getur Egill náð sér í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins (1994) sem kemst að sömu niðurstöðu og sagnfræðingarnir.

Kannski veit Egill eitthvað sem sérfræðingarnir vita ekki?

Gögn sem sýna að nafn Waldheims á lista yfir þýska yfirmenn, sem tóku þátt í hinni hræðulegu Kozora árás eru kannski tilbúningur? Tugir þúsunda féllu í þeim árásum, stór hluti þeirra börn.

Þúsundir fanga Þjóðverja í Júgóslavíu voru tekinn af lífi nokkrum hundruðum metrum frá skrifstofu Waldheims. Böðullinn og fasistaleiðtoginn Ante Pavelic þótti ástæða til að hengja medalíu á Waldheim fyrir frammistöðu sína í Kozora fjöllum.

Rosenbaum og Hoffer hafa einnig sýnt fram á það í bók sinni Betrayal: The Untold Story of the Kurt Waldheim Investigation and Cover-Up (1993), að Waldheim gaf grænt ljós fyrir dreifingu áróðurdreifimiða gegn gyðingum þar sem Rússar voru hvattir til að ljúka Gyðingastríðinu og drepa gyðingana og ganga í lið með nasistum.

Menn sem vissu af fjöldamorðum og dreifðu áróðursritum sem leiddu til morða, voru meira en tækifærissinnar.

Kannski vissi Jóhannes Páll páfi eitthvað meira en hinir dauðlegu, enda gaf hann Waldheim medalíu fyrir að vera góður kaþólikki árið 1994.  Waldheim fékk líka 125.000 $ árlega í "lífeyri" frá SÞ.  Hvað ætli fórnarlömb herdeilda Waldheims hafi fengið á ári?

Kurt Waldheim látinn

Margur verður af aurum api

 

Í dag sá ég í fyrsta sinn grín Spaugstofunnar um för Halldórs Ásgrímssonar til Palestínu árið 2002.

Alþjóðafréttastofur voru of uppteknar af því að sannfæra heiminn um ímyndað mannfall Palestínumanna og ímyndaða eyðileggingu í Jenín til þess að taka eftir einhverjum túrista frá Íslandi. Ég þakka fyrir sendinguna. Mér var konunglega skemmt

Þá minntist ég annars gríns, sem spaugmeistarinn Arafat tókst að hanka Steingrím Hermannsson forsætisráðherra á, þegar Denni heimsótti hryðjuverktakann í Túnis árið 1990. Steingrímur kom heim úr þessari "frægðarför" sinni, örugglega uppfullur af því að hann hefði sem Íslendingur gegnt mikilvægu hlutverki meðal þjóðanna með heimsókn sinni til hryðjuverktakans.

Denni var vart kominn út úr flugvélinni þann 15. maí 1990, þegar hann fór að tala við blaðamann Morgunblaðsins um ísraelskan pening, mynt sem Arafat hefði sýnt honum, og sem Arafat hefði haldið fram að sýndi óskhyggju um stórríki Ísraels.

Denni gleypti þetta allt hrátt og daginn eftir, 16. maí, þegar blaðamaður Moggans var búinn að grafa dálítið í brandarann, var Denni enn á því að þetta væri satt, enda hafði Steingrímur heyrt þetta með eigin augum og séð með eyrum sínum, eða sí sona.

Arafat var þegar byrjaður að nota þetta trikk sitt á aðra sakleysingja en Steingrím Hermannsson árið 1988, þegar hann hélt því fyrst fram að 10 agorot mynt sleginn hafði verið í Ísrael sýndi óskhyggju Ísraelmanna um Stór-Ísrael sem náði austur í Afganistan.

Skítakarakterar eins og hryðjuverktakinn sálugi nota oft málma til að villa fyrir fólki sýn. Oft hefur tekist dæmalaust vel að pretta Íslendinga með aurum og eðalmálmum.

Hér er mynd af myntinni með örlítið stílfærðri fornmynt, sem Arafat lék á Steingrím með, og fyrir neðan er brotið af hinni fornu mynt, sem prýddi 10 agorot myntir Ísraelsríkis á tímabili. Hér getið þið lesið um trikk Arfafats á Wikipedia

 

 

Siðferðisleg skylda Íslendinga?

Á miðöldum töldu menn það líka siðferðislega skyldu sína að tuska gyðinga til og einangra þá. Nú ætlar Ingibjörg Sólrún að fara að leika þann ljóta leik.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir var vart búin að verma stól utanríkisráðherra meira en nokkra daga, þegar hún var farin að vasast í mikilvægasta málinu í utanríkisstefnu flokks sín. Hana langar, eins og forveranum, Valgerði Sverrisdóttur, að komast í fast samband við Hamas í Palestínu. Blessaðar konurnar vilja fylgja fordæmi Norðmanna, sem reyndar hafa ekkert gert fyrir Palestínumenn síðan þeir viðurkenndu Hamas annað en að senda peninga, sem notaðir eru til vopnaskaks og innbyrðis óaldar meðal Palestínumanna.

Oft les maður um skrítnar konur um allan heim, sem vilja giftast föngum á dauðaganginum, Death Row í BNA. Hvernig skilgreinir maður þá ráðherra sem vilja í samband við heilu hryðjuverkasamtökin? Ég er ekki sálfræðingur og ég hef því ekki klíníska skýringu á þessari áráttu kvenna taka málstað morðingja og það gjarnan fjöldamorðingja. Kannski er þetta "frumstætt" móðureðli. En ég hallast frekar að því að þetta sé stórfellt dómgreindarleysi.

Ég get ég sagt að ég hafi haft mikinn áhuga á, eða kunni góð deili á stjórnmálaferli Ingibjargar Sólrúnar, en ég tók eftir einu fyrir tæpum 15 árum síðan, sem sýndi mér, að Ingibjörg Sólrún hefur merkilega röksemdatækni og skoðanir á sögu Miðausturlanda.

Þá var hún þingmaður Kvennalistans sálugu. Hún ásakaði Ísraelsríki og stofnun Simon Wiesenthals fyrir ýmislegt ómerkilegt, þegar stofnun Símon Wiesenthals óskaði eftir því að sækja íslenskan mann til saka fyrir stríðsglæpi.

Eftir að Davíð Oddson hafði verið í opinberri heimsókn í Ísrael og Palestínu og hafði tekið á móti kröfu Símon Wiesenthals stofnunarinnar um að sækja íslenska stríðsglæpamanninn Eðvald Hinriksson til saka, var þetta haft eftir Ingibjörgu þann 26. febrúar 1993:

"Í rauninni er þessi ferð leiðindaferð, sem hefði betur aldrei verið farin," sagði hún. Um afhendingu bréfs Wiesenthal-stofnunarinnar sagði þingmaðurinn m.a. það skoðun sína að málið gæfi tilefni til að benda á að stjórnvöld Ísraelsríkis væru ekki sérstakir handhafar réttlætis þrátt fyrir hina skelfilegu helför gegn gyðingum í síðari heimstyrjöldinni. Rakti þingmaðurinn alvarleg mannréttindabrot sem hefðu fylgt Ísraelum allt frá stofnun þess og væru það hvað alvarlegust brot þeirra á Genfarsáttmálanum, sem Íslendingar væru aðilar að. Vitnaði hún m.a. í grein eftir Sölva Sölvason lögfræðing um kynningu á Genfarsáttmálanum þar sem hann segði m.a. að aðilaríki sáttmálans skuldbindi sig til að virða og tryggja helgi hans. Því bæri Íslendingum skylda til að einangra þá siðferðislega sem hefðu gerst brotlegir við sáttmálann".

Í sömu fréttaskýringu Morgunblaðsins var einnig rætt við Ólaf Ragnar Grímsson (núverandi forseta lýðveldisins Íslands), sem sýndi að hryðjuverkaleiðtoginn Abbas Mussawi (ö.n. Sayyed Abbas al Mussawi) leiðtoga Hezbullah, sem Ísraelsmenn felldu 16. febrúar 1992, var Ólafi mikill harmdauði.

Ári síðar hafði Ingibjörg Sólrún sett sig aðeins betur inn í málið (enda með próf í sagnfræði) og var hætt að kenna Ísraelsríki um kröfu Stofnunar Símons Wiesenthal. En í staðinn ásakaði hún stofnunina fyrir að vera pólitískt handbendi ísraelskra stjórnvalda og vera ótrúverðuga vegna þess að hún tæki ekki á stríðsglæpum Ísraelsmanna eins og hún tæki á stríðglæpum nasista.

Ingibjörg Sólrún Gísladóttir setti þannig ósmeik og ósmekklega samasemmerki á milli útrýmingarherferðar nasista á hendur gyðingum og stríðsátaka Ísraelsmanna við Palestínumenn og araba, sem sumir hverjir vilja Ísraelsríki afmáð af landakortum eins og kunnugt er.

Nú er Ingibjörg greinilega á leið til Palestínu sem utanríkisráðherra og væntanlega getur hún kennt Palestínumönnum ýmislegt um alþjóðasáttmála og mannréttindi.  Hún gæti t.d. spurt hvernig stendur á því að Palestínumenn myrða sitt eigið fólk á þennan hátt án dóms og laga:

Æstur múgur ljósmyndar lík ungs, palestínsks manns sem nokkrum mínútum áður hafði verið tekin af lífi án dóms og laga af Palestínumönnum. Myndskeið af aftökunni og vanvirðingu múgsins á líki mannsins læt ég flakka hér Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur og skoðanabræðrum og -systrum til upplýsingar.

En ef Ingibjörg Sólrún telur það enn skyldu Íslendinga að einangra Ísraelsríki siðferðilslega eins og hún ætlaði sér árið 1992, þegar í ljós kom að íslendingar hafði verið stríðsglæpamaður, er vert að mæla með því að Ísraelsríki hugsi sig tvisvar um áður en að á móti henni verður tekið.

Mæli ég með því að allir lesi þessa grein Ingibjargar, því hún veitir skilning á frelsisást og vináttuböndum þeim sem Ingibjörg Sólrún vill eiga við hryðjuverkasamtök.

Trúarfasisti, Hallelúja!

Í gær komst ég í tölu trúarfasista. Ævar Rafns Kjartansson dæmir mig og aðra og skrifaði:

"Það er aumt þegar þið trúarfasistarnir verjið gerðir gyðinga sem hafa verið úthrópaðar af öllum hinum siðmenntaða heimi en verndarvængur Bandaríkjanna  heldur enn á floti. Enda stærsti kaupandi vopna frá þeim auk þess sem bandarískum fjölmiðlum og afþreyingariðnaði er að mestu stýrt  af gyðingum sem vilja ekki flytja til Ísrael en kaupa sitt aflátsbréf með stuðningi."

Þessi orð Ævar Rafns sýnir að sjálfsögðu hvað hann er sjálfur. Hann dæmir sig best sjálfur, eins og aðrir stuðningsmenn hryðjuverka og öfgastefnu.

Þessi Stóri Dómur Ævars féll vegna þess að ég hef dregið heilbrigðið í tillögu Vinstri Grænna um að vilja stjórnmálasamband við Hamas í efa. Þá ritaði Ævar um barnamorð Ísraelsmanna. Það er mjög algeng athugasemd hjá þeim sem skilja Hamas, sem þó oftast gleyma því að blessuð börnin tína lífi sínu vegna þess að þeim er beitt sem vopnum í eldlínunni. Vinir Hamas vilja helst ekki heyra um börnin sem vinir þeirra myrða. Tilfinningataugin í Ævari er ekki eins fín þegar honum eru sýnd börn saklausra Ísraelsmanna, gyðinga, sem verða fyrir "frelsisbaráttu" Palestínumanna, múslima, sem Ævar og hans líkir segjast skilja. Börn Palestínumanna sem myrða og deyja í stríðinu eru frelsishetjur, en börn gyðinga eru augljóslega fórnarlömb frelsisbaráttu sem er skilin og studd af Ævari og hans félögum á Íslandi.

Hvers konar fasisti er svo Ævar Rafn, ef við hin erum trúarfasistar? Kannski auðtrúa fasisti? Veltið því fyrir ykkur, og svo getur Ævar horfst í augu við börnin sem uppáhaldsfrelsisbaráttan hans hefur myrt. Ætli hann skilji það sem gerst hefur og geti skammast sín?:

The United States of Sizzlin' Sally

Ég hef áður skrifað um njósnarann Jonathan Pollard, sem situr í ævilöngu fangelsi í Bandríkjunum fyrir að hafa njósnað fyrir Ísraelsríki. Pollard, sem var Bandaríkjamaður, er nú Ísraeli. Hann hefur setið í steininum síðan 1985. Nú er hann er alvarlega veikur.

Sendiherra Bandaríkjanna í Ísrael, Richard H. Jones, lýsti því yfir í fyrirlestri sem hann hélt við Bar-Ilan háskólann í Bnei Brak í Ísrael í dag, að Pollard hafi verið sýnd mikil mildi með því að fá að dúsa ævilant í fangelsei fyrir að njósna fyrir vinveitta þjóð; að bandarísk yfirvöld hefðu í raun haft í hyggju að taka hann af lífi, eða eins og senditíkin Mr. Jones frá BNA í Ísrael orðaði það: "The fact that he wasn't executed is the mercy that Jonathan Pollard will receive."

Rafmagnsstóllinn hefur áður verið síðasta sessa gyðinga, sem sakaðir voru um njósnir gegn BNA. Rosenberg hjónin, Ethel og Julíus, enduðu daga sína í honum.

Stundum er mjög erfitt að skilja Kanana. En rafmagnsstóllinn, öðru nafni Sizzlin' Sally, Old Smokey, Yellow Mama, Gruesome Gertie og Old Sparky er þeim greinilega kærari en sambandið við Ísraelsríki. Tengslin eru ekki eins náin og maður hélt, þegar allt kemur til alls.

En greinilegt er, að glæpir þeir sem BNA vilja ekki að Pollard nái að segja frá, voru stórir. En vart mun nokkur verða steiktur í stólnum ameríska fyrir þá glæpi.

Senditíkin Mr. Jones gleymdi bara einu, að það er ekki hægt að dæma menn til dauða fyrir þær sakir sem Jonathan Pollard hefur verið fangelsaður fyrir. Bandarískir embættismenn.......

 Bandarísk hönnun

Með lögum skal land byggja - Iran style

 

Smellið hér til að sjá íranskar löggukonur að leik

Í dag eru tvær greinar í danska, helgar- og menningarsnobbblaðinu Weekendavisen, sem ég hef gerst svo frægur að skrifa nokkrar greinar í í lífsleiðindunum mínum, enda menningarsnobbari á köflum.

Ein greinin, "Østen og Vesten" er eftir cand. mag. í írönsku og trúarbragðasögu, sem virðist komin á mála hjá stjórninni í Íran. Fjallar greinin um fréttaflutning á vesturlöndum af lögreguaðgerðum gegn konum í Íran, sem ekki bera hulinshettur á réttan hátt. Gerir sérfræðingurinn því skóna að gjörvallir fjölmiðlar, sem birt hafa þessar fréttir og sýnt hafa fatagínur sem írönsk yfirvöld hafa sagað brjóstin af, í samræmi við lög landsins, og aðra upplýsingar um aðgerðir gegn konum á götum úti sé tilbúningur og útúrsnúningur með rangar áherslur. Candmaginn telur greinilega að fjölmiðlar eigi að vera siðapostular.

Hin greinin, "Kvindekamp", sem fyllir heila baksíðu í fyrsta hluta blaðsins, er eftir ágæta blaðakonu á Weekendavisen, Pernille Bramming. Hún leggur fram 10 myndir til stuðnings fréttunum um aðgerðir siðgæðislöggunnar í Íran, og bendir jafnframt á heimasíðu kvenna sem hafa mótmælt siðgæðislögum þeim sem komið hefur verið á í Íran. Greinin sýnir fram á það sem candmagagreinin dregur í efa.

Ekki er því hægt að kvarta undan því að Weekendavisen sýni ekki báðar hliðar á málunum, enda stórmerkilegt blað. En grein candmagans Mette Hedemand Søltoft sýnir hins vegar vel hvernig vinstri-menntamenn eru smáhrifnir af mannréttindabrotum í hinum íslamska heimi.

Býð ég nú lesendum mínum aftur í bíó. Ef þið klikkið hér, þá getið þið séð íranska lögreglu handtaka konu, sem ekki var klædd eftir dresskóti ógnarstjórnarinnar í Íran. Kannski var handtekna konan bara bankastarfsmaður í Teheran á allt of háum launum?  

Hér eru annað myndskeið. Þetta minnir dálítið á Apaplánetuna.

Dauðadansinn

 

Ungur danskur hermaður í Írak hefur verið drepinn og hér eru viðbrögðin meðal borgaranna sem hann var að vernda. Ef til vill voru þetta morðingjar hans? Við fáum líklegast aldrei að vita það. Foreldrar hans, unnusta og ættingjar fréttu af því sem gerðist, og í tvo tíma lifðu þau í angist með ættingjum annarra hermanna, og horfðu á og heyrðu um það í fjölmiðlum sem gerst hafði, áður en samband hafði náðst við ættingja þess myrta.

Ég vona að sonur minn velji íslenskt ríkisfang þegar hann nær 18. aldursári, og það verði ekki komin herskylda heima áður en það gerist.

Margir Danir kenna ríkisstjórn Dana, jafnvel Bush, um dauða þeirra átta dönsku hermanna sem misst hafa lífið í Írak og Afganistan. Þeir taka að mínu mati einnig þátt í dansinum á jarðneskum leifum unga mannsins, sem lagði lífið að veði í baráttunni við vond öfl.

Mér er andskoti sama þótt ég sjokkeri einhverja nú og tali eins og Bush. En hatur "hinna réttlátu" er ekki réttlæti. Hatur er ekki réttlæti. Þess vegna mun réttlæti seint verða á komið í landi eins og Írak, þar sem hatur er dýpsta og heilagasta kenndin.

Þokunni létti

Vaknaður og sé að þokunni létti.

Flöggum fyrir því! Ríkisstórnin verður aldrei söm eftir þetta. Það ætla ég nú að vona. Framsókn bíða ný hlutskipti eftir þessa mörunótt og hugsið ykkur öll atkvæðin ef dóttir Jónínu Bjartmarchssctz hefði fengið ríkisborgararétt á eðlilegan hátt. Já, og Sturla er bara einnota afurð.

Gisp! En það er eftir að telja 12 % atkvæða. Hvað eru menn að hugsa. Í Guatemala yrði þeim atkvæðum bara hent og svo farið í mál við þá sem gagnrýna.

Nú verða menn að fara að haga sér skikkanlega og gera það sem Geir Haarde segir.

Takk Ómar Ragnarsson, þú hefur gert gagn í þessum kosningum.