Egill í Waldheimum

 

Lygari, tækifærissinni en ekki morðingi, skrifar Egill Helgason, alvitur, nú á Moggabloggi sínu, um Kurt Waldheim, fyrrverandi framkvæmdastjóra SÞ.

Egill Helgasson hefur greinilega ekki lesið skýrslu sagnfræðinganefndar sem afhent var austurrískum yfirvöldum árið 1988.

Eftir að Franz Vranitzky kanslari var búinn að lesa þá skýrslu, ákváðu austurrísk yfirvöld að birta ekki skýrsluna. Höfundar skýrslunnar fengu hana loks gefna út í Danmörku árið 1993.

Hvað sem líður viðtölum Egils við Símon Wiesenthal árið 1988, þá er dómur Egils um meinta glæpi Kurt Waldheims ekki marktækur.

Egill Helgason verður að setja sig inn í það sem ritað er og rannsakað og fá sér Waldheim-skýrsluna, sem gefin var út í Danmörku. Um leið getur Egill náð sér í skýrslu bandaríska utanríkisráðuneytisins (1994) sem kemst að sömu niðurstöðu og sagnfræðingarnir.

Kannski veit Egill eitthvað sem sérfræðingarnir vita ekki?

Gögn sem sýna að nafn Waldheims á lista yfir þýska yfirmenn, sem tóku þátt í hinni hræðulegu Kozora árás eru kannski tilbúningur? Tugir þúsunda féllu í þeim árásum, stór hluti þeirra börn.

Þúsundir fanga Þjóðverja í Júgóslavíu voru tekinn af lífi nokkrum hundruðum metrum frá skrifstofu Waldheims. Böðullinn og fasistaleiðtoginn Ante Pavelic þótti ástæða til að hengja medalíu á Waldheim fyrir frammistöðu sína í Kozora fjöllum.

Rosenbaum og Hoffer hafa einnig sýnt fram á það í bók sinni Betrayal: The Untold Story of the Kurt Waldheim Investigation and Cover-Up (1993), að Waldheim gaf grænt ljós fyrir dreifingu áróðurdreifimiða gegn gyðingum þar sem Rússar voru hvattir til að ljúka Gyðingastríðinu og drepa gyðingana og ganga í lið með nasistum.

Menn sem vissu af fjöldamorðum og dreifðu áróðursritum sem leiddu til morða, voru meira en tækifærissinnar.

Kannski vissi Jóhannes Páll páfi eitthvað meira en hinir dauðlegu, enda gaf hann Waldheim medalíu fyrir að vera góður kaþólikki árið 1994.  Waldheim fékk líka 125.000 $ árlega í "lífeyri" frá SÞ.  Hvað ætli fórnarlömb herdeilda Waldheims hafi fengið á ári?

Kurt Waldheim látinn

Athugasemdir

[Loftur Altice Þorsteinsson, 15.6.2007 kl. 09:59]

Sagnfræðilega er þetta yfirlit Egils vafasamt og þó sérstaklega stefnulaust. Mér er ómögulegt að skilja hvert hann er að fara. Þú gerir grín að honum Vilhjálmur, með því að nefna hann alvitran.

Er það mjög fréttnæmt að Egill spjallaði við Simon Wiesenthal ? Ég held ekki. Það sem hann hefur að segja um Kurt Waldheim og Austurríkismenn eru líka gamlar fréttir, þótt menn líti þá atburði mismunandi augum.

Hins vegar rétt snertir Egill mikla sögu og grimma, sem bæði er að stórum hluta ósögð og jafnframt lærdómsrík. Þetta er saga þjóðarmorða í Tyrklandi. Þessi þjóð, sem bankar látlaust á dyr Evrópu, hefur unnið svívirðilega glæpi sem ekki mega gleymast. Þeir myrtu milljónir Armena og Pontus Grikkja. Egill hefði unnið þarft verk, ef hann hefði beint athygli sinni í þessa átt.

Eftir á að hyggja, líklega er bezt að Egill haldi sig við Kurt og Simon. Að minnsta kosti afþakka ég viðhorf Egils til þess viðbjóðs sem kennt var við Ottómana. Egill viðhefur ótrúleg ummæli, þegar hann segir:

Merkilegt nokk er að sumu leyti söknuður að veldi Ottómana!

Ég get ekki að því gert, að þessi setning meitlast djúpt í vitund mína og brennir sárt.

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 15.6.2007 kl. 16:33]

Sæll Loftur, 

ég sé að þú vogar þér í heimsókn til annarra illra séðra bloggara og "trúarofstækismanna", þótt siðavendnislöggan í Maputo, Kjartan Valgarðsson, vilji stinga þér í steininn sem svæsnum rasista, vegna þess að þú bendir á staðreyndir sem síðustu daga heilagir vilja helst ekki lesa, heyra eða sjá.

Hvað varðar söknuð Egils að veldi Ottómana (1299-1922), er mér ekki eins brugðið. Þennan söknuð er Egill ekki einn um að bera. Ég leyfi mér að halda því fram, að þeir sem aðeins sjá flísina í augum annarra og ekki bjálkan í augum sjálfra sín þegar að umræðu um öfga Íslams kemur, eru mjög heillaðir af "fínni" menningu og listum Íslams. En þessi vinir Íslams gleyma gjarnan hvers konar veldi þrælahalds og ofbeldis það var sem skildi eftir sig lystisemdirnar sem þeir dást að, og vilja túlka gjörvallan hugmyndaheim múslima út frá, sem einhverja hámenningu, sem hefur verið fótum troðin af Vesturlandabúum, Ísrael og sér í lagi af vondu Könunum. (Ég er ekki þar með að segja að aðrar "stórmenningar" séu ekki líka byggðar á herðum hokins þrælalýðs; að allt flott sé ekki búið til af venjulegu fólki, sem hafði svipuna yfir sér)

Þessir rómantíkerar gleyma því gjarnan, að hámenning (listir og lystir) ottómanníska aðalsins var undir mjög miklum áhrifum frá Evrópu og Íran, meðan þrælahaldararnir við völdin voru gjarnan hirðingjar og stríðsmenn, sem vildu sjúga til sín menningu til að minnka barbara-yfirbragðið. Ottómanníska stórríkið hélst saman vegna fjölbreytileikans, sem var leyfður að vissu marki, en hrundi líka vegna öfganna sem jukust í Íslam.

Menn ættu ekki að rugla Ottómannískri menningu við lýðræði eða frelsi. Þegnarnir í þessu veldi voru skilgreindir sem "raya" eða (fé á fæti), og þegar valdhafinn lítur á fólk sem fé, er nú illt í efni. Dauðakrampi þessa rómaða ríkis Egils Helgasonar voru einmitt þjóðarmorðið á Armenum 1915-17