Bréf frá forsætisráðherra

Það getur borgað sig að þekkja einhvern sem bloggar, því í gær fékk ég svar frá Forsætisráðuneytinu vegna fyrirspurnar minnar um skrifstofu Menningararfs þar á bæ, eftir að erindi mitt, sem ekki hafði verið svarað á hefðbundinn hátt innan eðlilegar tímamarka, var sett á blogg vinar minns Fornleifs.

Ekki stóð á svörum eftir að Fornleifur var kominn með málið, en ekki kom svarið þó frá skrifstofustjóra Menningararfsskrifstofu Forsætisráðuneytisins, sem fyrirspurninni hafði verið beint til, heldur frá yfirmanni hennar Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni, en Ágúst Geir Ágústsson, sem er skrifstofustjóri Skrifstofu yfirstjórnar eins og það heitir svo glæsilega í Forsætisráðuneytinu ritaði mér fyrir hönd ráðherra:

"tilvísun í mál: FOR14040066

Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, ph.d.

Vísa til neðangreindar fyrirspurnar þinnar varðandi nýja skrifstofu menningararfs í forsætisráðuneytinu. Eins og fram kom í fréttatilkynningu ráðuneytisins þann 17. desember sl. var ný skrifstofa menningararfs sett á fót í forsætisráðuneytinu 1. febrúar sl. og henni falið að annast verkefni á sviði menningararfs sem nú heyra undir forsætisráðuneytið, sbr. 2. tölul. 1. gr. forsetaúrskurðar um skiptingu stjórnarmálaefna milli ráðuneyta í Stjórnarráði Íslands, sjá nánar: http://www.althingi.is/lagas/nuna/2013071.html

Skrifstofan sinnir almennri stjórnsýslu og stefnumótun á málefnasviðinu og fer með málefni Minjastofnunar Íslands, Þjóðminjasafns Íslands og Þjóðgarðsins á Þingvöllum í samvinnu við aðrar skrifstofur í ráðuneytinu. Margrét Hallgrímsdóttir er settur skrifstofustjóri en auk hennar starfar Hildur Jónsdóttir sérfræðingur á skrifstofunni.

Beðist er velvirðingar á því hve dregist hefur að svara fyrirspurn þinni.

F.h. ráðherra
Ágúst Geir Ágústsson" 

Ekkert kemur fram í bréfi ráðherra sem ég vissi ekki áður. Ég hélt í einfeldni minni að meira lægi á bak við stofnun nýrrar deildar í stjórnarkerfinu en þetta. Ég geng því út frá því að undirbúningsvinna fyrir þessa deild ráðuneytisins hafi verið frekar lítil og vanhugsuð.

Er ráðuneytið farið út fyrir lagarammann?

Ég vona að skrifstofustjóri Menningararfsskrifstofu hafi ekki haft of mikið að gera í tengslum við breytingu á nafni Þjóðmenningarhússins í Safnahúsið fyrst hún gat ekki svarað mér. Líklega mun það mál sliga, því í upplýsingum ráðherra og Ágústs Geirs Ágústssonar kemur mjög greinilega fram að skrifstofan sinni almennri stjórnsýslu og stefnumótun á málefnasviðinu og fari með málefni Minjastofnunar Íslands, Þjóðminjasafns Íslands, Þjóðgarðsins á Þingvöllum. Í fréttatilkynningu um Safnahúsið sýndist mér hins vegar, að ráðuneytið væri með fingurna í málefnum annarra stofnanna sem ekki heyra undir ráðuneytið, m.a. Náttúruminjasafns Íslands og Stofnun Árna Magnússonar.

Eins og alþjóð veit, hefur myndast mikil hola við Bændahöllina/Hótel Sögu, þar sem gert var ráð fyrir Húsi Íslenskra Fræða. Meðan að ríkisstjórn Sigmundar Davíðs þarf að nota alla peninga í að borga skuldir skussa, verður greinilega ekki fyllt upp í holu fyrri ríkisstjórnar við Bændahöllina. Það hefur Sigmundur Davíð alveg gert skiljanlegt. Í vetur fjarlægði Guðrún Nordal forstöðumaður Stofnunar Árna Magnússonar handrit úr Þjóðmenningarhúsinu við Hverfisgötu, því Þjóðminjavörður, Margrét Hallgrímsdóttir, sem þá var enn var ekki orðin skrifstofustjóri Menningararfsskrifstofu Forsætisráðuneytisins gat ekki séð til þess að næturvakt var á handritaarfinum í húsinu, sem heyrði undir Þjóðminjasafn.

Því hlýtur næsta spurning mín til ráðherra og Skrifstofu Menningararfs að vera. Er skrifstofan þegar farin út fyrir starfssvið sitt? 


Fyrri færslur um málið:

Beðið eftir Skussaráðuneytinu

Menningararfspizzan 

Aths: Atlasinn í bókahyllu ráðherra á myndinni efst er líklega úr tíð fyrri ríkisstjórnar, en hver veit?

Wer ist der Brinkmann?

20. mars sl. skrifaði ég um leit mína að upplýsingum um sendiherra ESB á Íslandi, Matthias Brinkmann. Forsætisráðherra Íslands hafði í fjölmiðlum gefið í skyn að sendiherrann hefði greint rangt frá fundi þeirra í milli, og þá fékk ég náttúrulega áhuga á að vita meira um diplómatinn sem að sögn forsætisráðherra var ótrúverðugur. Það er ekki á hverjum degi að maður heyrir af ótrúverðugum diplómata.

Eins og þið getið lesið í fyrri færslu minni kom ýmislegt í ljós, sem sýndi að mikið ósamræmi var á milli þess sem stendur í ferilskrá sendiherrans og því sem ég gróf upp. Ég hnaut fyrst og fremst um þá upplýsingu sendiherrans að hann hefði starfað í ráðuneyti í Danmörku árið 1987-90, ráðuneyti sem var reyndar enn ekki til þegar hann sagðist hafa unnið þar.

Nú er ég einnig búinn að fá þær upplýsingar frá dómsmálayfirvöldum í Hamborg, að Brinkmann hafi verið dómari þar í borg árið 1994. Það þykir mér skondið, en samkvæmt ferilskrá Brinkmanns á vef ESB var hann þá háttsettur yfirmaður ESB-skrifstofunnar í Stokkhólmi og hafði unnið þar síðan 1992. Kannski ók Dr. Brinkmann á milli ESB skrifstofunnar í Stokkhólmi og réttarsalsins í Hamborg á hraðskreiðum Audi til að dæma mann og annan? Það verður auðvitað ekki skafið af Þjóðverjum, þeir eru afkastamiklir á mörgum sviðum. Á leið sinni im Gericht hefur hann kannski komið við í gamla ráðuneytinu sínu í Kaupmannahöfn, sem var nýorðið til árið 1993.

Wo ist der Brinkmann?

Nú kunna vitaskuld að vera náttúrulegar skýringar á öllum því ósamræmi sem ég hef fundið milli ferilskrár Brinkmanns og þeirra upplýsinga sem ég hef aflað.

Þess vegna hafði ég samband við skrifstofu sendiráðs ESB í Reykjavík til að fá betri upplýsingar straight from the horse's mouth. Fyrst talaði ég við rúmenska konu, sem lofaði að rannsaka málið, en heyrði svo ekkert frá henni. 24 mars sl. ritaði ég Klemens Þrastarsyni, (fyrrv. blaðamanni), sem vinnur hjá ESB-sendiráðinu.

Klemens svaraði mér loks þann 7. apríl, en hann hafði verið erlendis og ekki haft aðgang að tölvu. Hann bað mig að senda erindi mitt á ensku eða þýsku til að flýta fyrir svörum. Það gerði ég strax þann 8. apríl - á báðum tungumálunum, kannski ekki á fullkominni Oxfordensku eða Heidelbergþýsku, en það sem ég skrifaði ætti að skiljast. Kom svo ESB-starfsmaðurinn Klemens Þrastarson erindi mínu til sendiherrans, sem hlýtur að vera mjög önnum kafinn, því enn hef ég ekki fengið svör. Er þetta alltaf svona seinvirkt í ESB?

Það hlýtur að vera hægt að fá þær upplýsingar sem ég hef beðið um. Sjáið til dæmis á síðu þýska sendiráðsins í Reykjavík. Þar liggja allar nauðsynlegar upplýsingar um sendiherrann Thomas Herrmann Meister frammi, efst til hægri á síðunni í pdf skjali. Brinkmann gæti bara sent mér slíkt skjal með upplýsingum um sig. Menn verða að eiga slíkt þegar þeir sækja nýjar vinnur. 

Það verður að minnsta kosti að skýra ósamræmið á milli veruleikans og þess sem stendur í ferilskrá sendiherra ESB á Íslandi. Hvernig í andsk.. starfa menn í dönsku ráðuneyti sem ekki var til á þeim tíma sem þeir segjast hafa unnið þar, og hvernig er hægt að vera yfirmaður á upplýsingastofnun um ESB í Svíþjóð um leið og maður starfar sem dómari í Hamborg? Ég spurði sendiherrann einnig um annað.

Sjá fyrri færslu um Brinkmann.

Damon - aumingja barnið

 

Íslendingar eru dálítið skrýtnir þegar kemur að mannanöfnum. Sumir þeirra héldu áfram að kalla börnin sín Adolf eftir að svo að segja allur heimurinn hætti því eftir 1945.

Nú höfum við hins vegar Mannanafnanefnd til að koma í veg fyrir slys.

Þótt nokkrar Christur séu til á Íslandi, ætlar Mannanafnanefnd sér ekki fyrir nokkra muni að viðurkenna nafnið Christa.

En vegna þess að söngvari í einhverju Blur heiti Damon, þá má nú gefa börnum nafnið Damon. Damon er reyndar forngrískt nafn líkt og Sólon. Damon þýðir það sama og Spakur. Damon var að fornu þekktur sem nemandi heimsspekingsins og stærðfræðingsins Pýþagórasar.

Ætli nefndin leyfi líka Pýþagóras, ef einhver stærðfræðikennari vill kalla son sinn því nafni? Damon hét einnig tónmenntamaður sem talinn er hafa verið kennari Períklesar og Sókratesar á 5. öld f. Kr. Ætli maður megi heita Períkles eða Sókrates? Af hverju ekki?

Mannanafnanefnd ætti endilega að leyfa nafnið Anus í kvenkyni, því það tilvalið nafn á þessa nefnd, sem mætti hætta störfum þegar hún er búin að fá nafn með rentu.

Greinilegt er að Íslendingar vilja heita Damon og Anus og ýmislegt annað "alþjóðlegt". Slík nöfn henta greinilega betur í ESB, þar sem nöfn eins og  Þórður, Snorri, Ketill eða Hrafnkell ganga bara ekki upp. Þau eru svo púkó.

Ég sé þetta fyrir mér: Damon Jónsson útvíkkunarstjóri ESB árið 2059 og Kína íhugar að ganga í ESB og taka upp evruna.

Nafnið Damon samþykkt

Hinn þögli ráðherra

Nú þegar fram hefur farið óháð lögreglurannsókn á svokölluðu lekamáli í innanríkisráðuneytinu er ljóst, að skýrslunni sem lekið hefur verið var ekki lekið til fjölmiðla í tölvupósti. Það liggur því í augum uppi að einhver starfsmaður í ráðuneytinu hefur lekið skýrslunni til fjölmiðla í öðru formi. Hverju breytir það?

Það gerir ábyrgð háttvirts ráðherra ekkert minni og þögn hans ekkert betri. Þegar Hanna Birna situr enn sem fastast með lokað fyrir rifuna er hún kannski í þögn sinni að undirbúa laaaangt frí sitt frá stjórnmálum. Í hvaða siðmenntaða landi sem er væri ráðherra og hæst settu embættismennirnir í ráðuneytinu hans búnir að taka poka sinn í sömu stöðu. En við erum vitaskuld ekki í hvaða landi sem er. Við eru í landi undantekninganna. "Bestasta" landinu í heimi - með "verstasta" siðgæðið á köflum.

 

Fyrir 70 árum síðan

Mál þetta minnir mig á ákveðinn hátt á mál Marokkómanna sem Danir vísuðu úr landi fyrir meira en 70 árum síðan. Marokkómennirnir voru skemmtikraftar í fjölleikahúsum. Sumir þeirra höfðu eins og gerist átt í sambandi við danskar stúlkur sem heilluðust af hinum spengilegu stökkvurum, og þeir af ljóshærðum og bláeygum dönskum stúlkum. Einhverjar stúlkur gengu með börn þeirra. Listamönnunum frá Marokkó var á stríðsárunum tvisvar vísað úr landi fyrir engar ástæðu aðrar en að kynþáttahatarar, lögfræðingar og lögreglumenn í Danmörku, höfðu horn í síðu þeirra. Danskar barnsmæður þeirra einnig sendar úr landi.  Áður en það gerðist voru þær kallaðar á fund lögreglu og ráðuneytis reynt var að fá stúlkurnar ofan af því að giftast Marokkómönnunum í Lahrssa Troup.

 

Ali ben Mohamed (1917-1992) sem hér sést á sýningarspjaldi fyrir annan fjölleikaflokk sinn Panchos, bar aldrei barr sitt eftir dvölina í fangabúðum nasista. Hann lést sem drykkjumaður í París.  Ég hef bæði kynnst syni hans, sem er látinn og dóttur, sem fæddist í Póllandi í stríðinu.

 

Dönsk yfirvöld reyndu einnig að hræða foreldra kvennanna. Eftir að fólinu var vísað úr landi, án aðkomu Þjóðverja vel að merkja, var það lokað í fangabúðum en Þjóðverjar notuðu einnig listamennina til að skemmta þýskum hermönnum sem voru að myrða gyðinga vítt og breytt um Austur-Evrópu. Málsgögnum úr málum þeirra var ekki lekið og birtust fyrst í bók minni Medaljens Bagside (2005) um útvísanir danskra yfirvalda á gyðingum og öðrum landflótta á stríðsárunum. Málsmeðferðin sýndi, að embættismennirnir voru fullir fordóma og kynþáttahaturs í garð Marokkómannanna. Einn lögfræðingur í dómsmálaráðuneyti Dana skrifaði t.d.:

" Er Udsendelse til Frankrig haabløs?? Bør vi ikke tage det Skridt. Det er skrækkeligt som de avler Børn - Skal vi dog ikke have fat i Kvinderne og hegardere dem, at disse Folk ikke faar Lov til at blive her - selvom de gifter sig". 

Þá voru ekki til ljósritunarvélar, fax eða tölvur, snjallsímar o.s.fr. svo gögn og upplýsingar áttu ekki eins auðvelt með að "leka". Embættismennirnir voru þó ekki eins ólmir að sýna "ágæti" sitt í málefnum hælisleitanda og lögfræðingar innanríkisráðuneytisins á Íslandi árið 2013, sem greinilega eiga vini á Morgunblaðinu og Fréttablaðinu sem telja skyldu fjölmiðils að vera armur yfirvalda í stefnu gagnvart hælisleitendum sem til Íslands koma.

Gyðingar áttu minni möguleika en aðrir á að fá hæli eða landvistarleyfi á Íslandi á 4. áratug síðustu aldar. Í dag finnst mér einhvern veginn að þeir sem þeldökkir eru eigi  minni möguleika á að fá hæli á Íslandi en aðrir. Hefur þetta verið rannsakað? Ég held að lítið hafi breyst - bara liturinn?

Góð íþrótt gulli betri?

Fjölmiðlar tala öðru hvoru um barnaníðingskortið sem hægt er að finna á netinu. Síðast var frétt um þetta kort á RÚV í gær.  Ég skoðaði þetta kort, sem ég tel vera frekar þunnan þrettánda, meðan að fólk sem setur það út á netið gerið það ekki undir nafni. Hvað eru aðstandendur kortsins hræddir við? Líklegast óttast þeir að almenningur komist að því, hvers konar fólk stendur á bak við síðuna.

Vitaskuld eru upplýsingar á þessu korti og listar yfir missjúka, dæmda ólánsmenn, sem nýst gæti fólki sem er hrætt um börnin sín.  En þegar maður les hæstaréttardóm við mynd eins mannsins sem negldur hefur verið á kortið fær maður nú frekast þá tilfinningu að á Íslandi sé einnig kynferðislegt móðursýkiskast í gangi. Persónulega tel ég dóminn furðulegan og Hæstarétti til lítils sóma.

A var brotaþoli, þar sem hún varð fyrir kynferðislegu aðkasti þar sem hún lá drukkin á dýnu með þeim dæmda, sem einnig var drukkinn. Þetta var í Svíþjóð og þeir drukknu voru á ferðalagi í Svíþjóð að sýna glímu á Norðurlöndunum. Sá dæmdi var þjálfari og fararstjóri:

"A gaf skýrslu hjá lögreglu hinn 4. júní 2010. Hún sagðist hafa farið með hópi ungmenna sem æfðu [...] í [...]ferð til Danmerkur og Svíþjóðar í lok ágúst 2007, en hún hafi þá verið 16 ára gömul. Ákærði og C hafi verið fararstjórar í ferðinni. Í Svíþjóð hafi þau gist í íþróttahúsi og kvöldið sem um ræðir hafi þau öll verið búin að neyta áfengis. Þau hafi sofið á hörðum frjálsíþróttadýnum, en ákærði hafi hins vegar verið með betri dýnu, sem hafi rúmað tvo. Hann hafi boðið þeim að sofa hjá sér á dýnunni og sagðist A hafa þegið boðið og lagst við hlið hans. Hún hafi síðan orðið þess vör að ákærði fór með hönd inn á hana og hafi hann káfað á kynfærum hennar og brjóstum. A sagðist hafa reynt að færa sig frá ákærða, en hann hafi alltaf komið nær. Hún hafi þá snúið sér á magann og hliðina, en ákærði ekki látið af háttseminni. Síðan hafi virst sem ákærði sofnaði áfengisdauða. Hann hafi vaknað aftur og haldið áfram að káfa á henni, en síðan sofnað með höndina yfir hana. A sagðist hafa farið inn í búningsklefa og hringt til D, frænku sinnar, og rætt þetta við hana. Hún hafi verið grátandi og hafi piltur að nafni E  komið að henni og spurt hvort ekki væri allt í lagi. Hún hafi öskrað á hann og sagt honum að koma sér í burtu. A sagðist síðan hafa sent C sms-skilaboð og beðið hana um að koma og tala við sig. C hafi hins vegar verið sofnuð og því ekki svarað. A  sagðist hafa verið svo hrædd að hún hafi ekki þorað annað en að leggjast aftur á dýnuna við hlið ákærða. Morguninn eftir hafi hún svo sagt C hvað hefði gerst.

Þá skýrði A frá öðru tilviki sem hefði átt sér stað á heimili foreldra hennar [...]  í janúar 2008. Hún hafi haldið þar teiti í tengslum við [...]mót, sem haldið var fyrir austan. Hafi ákærði komið í samkvæmið og þau orðið tvö ein eftir í húsinu eftir að samkvæminu lauk. Ákærði hafi þá leitað á hana, þrýst henni upp að vegg og byrjað að kyssa hana. Hann hafi kastað henni upp í rúm, afklætt þau bæði, legið ofan á henni og káfað á henni eins og í fyrra skiptið. Hann hafi síðan spurt hana hvort hún væri „hrein mey" og hún svarað því játandi. Hann hafi þá klætt sig og farið."

Þess ber að geta að frásögn af þessu máli er mjög öðruvísi í fjölmiðlum en í yfirheyrslugögnum lögreglu og dómsorði Hæstaréttar. Á Bleikt.is er grein nemanda í kynjafræði við Verkmenntaskóla Íslands, sem greinilega hefur ekki getað lesið dómsgögn sér til gagns. Lýsing á því sem gerðist í teiti á heimili brotaþola er alls ekki eins og í dómsorði. Hópurinn á bak við barnaníðingskortið notar grein verkmenntaskólanemans sem heimild. Þetta sýnir að mínu mati tilgangsleysi slíkrar kortagerðar.

Kraftaverk í ESB

 

Í löndum ESB, t.d. Ungverjalandi og Eystrasaltsríkjunum, vex nasisma og fasisma fiskur um hrygg. ESB sækist eftir samskiptum við fasistastjórnina í Úkraínu og telur Úkraínu líklegri til að verða ESB-ríki en t.d. Ísland, þótt nóg sé vitaskuld af vinstri-nasistum á Ísland, sem ólmir reyna að líkja öllum með ESB-óbeit við fasista og nasista.

Sagan um nasistann og gyðingahatarann Szegedi Csánad er góð til að minna fólk á tilgangsleysi kynþáttahaturs. Á Íslandi andmæla menn eins og Egill Helgason og Guðmundur Andri Thorsson því að frægir Íslendingar hafi verið nasistar. Egill gerist karaktervitni fyrir Davíð Ólafsson nasista og bankastjóra. Halda þessir karlar, að menn séu bara nasistar ef þeir stunda þjóðarmorð? Þá ætti Egill að hrópa hærra þegar Íslendingar ásaka Ísraelsmenn um þjóðarmorð og þjóðarhreinsun um leið og Palestínumenn og aðrir lýsa því endalaust yfir að þeir ætli sér að útrýma Ísraelsríki og gyðingum.

Morðið á hæðinni fyrir ofan

Í gærmorgun snæddi ég sunnudagsárbít með minni fallegu konu. Börnin sváfu sem fastast eftir langan laugardag. Við hjónin fórum víða í tíma og rúmi í samræðum okkar á þessum rólega tíma sem sjaldan gefst. Umræðuefnið yfir kaffinu voru ýmsir meðlimir fjölskyldna okkar, og er best að fara ekki út í um hverja var rætt til að gera ekki upp á milli manna.

Talið barst að ömmu minni sálugu í Hollandi, Elísabethu, sem dó fyrir nærri 30 árum síðan. Ég minntist allt í einu atburðar sem ég hafði ekki hugsað um í áraraðið og sem gerðist í háhýsi því sem föðuramma mín bjó í á horni Hengelolaan og Beresteinlaan í den Haag í Hollandi. Öldruð kona, á svipuðum aldri og amma mín, sem bjó á hæðinni fyrir ofan var myrt, og fundust sundurbútaðar líkamsleifar konunnar í svörtum plastpokum í lítilli tjörn í nágrenninu. Mikil skelfing greip um sig og okkur varð um og ó þegar við fréttum af þessum hræðilega atburði. Tími fjöldamorðanna var upp á sig besta og ég held að föður mínum hafi ekki liðið vel að vita af móður sinni í þessari blokk.

Eftir morgunkaffið settist ég við tölvuna til að sjá hvort einhvern tíman hefði fundist morðingi, því ég man ekki eftir því að hafa heyrt nokkuð um það, þó ég muni samt að amma mín hafði sent föður mínum einhverjar blaðaúrklippur um morðið í von um að hann kæmi og passaði hana. Og viti menn, hinn alvitri vefur gaf svörin þegar ég sló inn götunafnið og "oude moord", þ.e. gömul morð.

Morðið var framið árið 1978 og myrta konan var 77 ára gömul kona, Clara van Enger að nafni. Hún var gyðingur, sem misst hafði mestan hluta fjölskyldu sinnar í síðara stríði og sem snúið hafði til einhvers konar hindúisma eða Búddatrúar og dvalið á Indlandi þremur árum fyrir morðið. Hún kallaði sig nú Chandramani, sem þýðir fallega lótusblóm. Það nafn stóð orðið á dyrabjöllu hennar og póstkassa. Amma mín hafði einnig lýst því yfir, eftir að hún útskrifaði sig sjálfa af elliheimili sem hún flutti inn á um tíma og keypti íbúðina sína á Hengelolaan, að hún færi á námsskeið í Búddatrú og íhugun. Þetta þótti föður mínu afar fyndið man ég, en mér þótti það mjög gott hjá þeirri gömlu. 

Ég las, að skömmu eftir að morðið var framið hafði lögreglan í den Haag búið til svokallaðan "prófíl" fyrir meintan morðingja nágrannakonu ömmu minnar. Hann átti að vera sadisti, sem kunni til verka með kutann, því líkið hafði verið vandlega bútað niður og engin ummerki fundust í íbúðinni um að morð hefði verið framið.

Síðar kom hins vegar í ljós að hinn fílefldi sadisti, sem annað hvort átti að vera "flinkur skurðlæknir" eða eða "laginn slátrari", var í raun aðeins tvítug stúlka, Sanju K. frá Nýju Dehli á Indlandi, sem að sögn hollenskra fjölmiðla vó minna en 45 kg. Frú van Engers hafði boðið henni með sér frá Indlandi. Van Engers hafði lofað fátækum föður stúlkunnar, sem vann við dýraspítala í New Dehli sem van Engers studdi ríflega fjárhagslega, að setja dóttur mannsins til mennta og veita henni gott líf í Hollandi. Annað varð víst upp á teningnum. Frú van Engers var ekki eins frjáls í anda og stúlkan hafði haldið, því hún gaf ungu stúlkunni ekkert olnbogarúm og stúlkunni þótti hún ver eins konar heimilisþræll hjá van Engers. Hún mátti ekki einu sinni senda bréf til Indlands og varð að afhenda van Engers vegabréf sitt og ganga í gömlum fötum af henni.

Einhverju sinni rifust þær og lagði þá Sanju K. til gömlu konunnar með hnífi með þeim afleiðingum að frú van Engers lést af sárum sínum. Í örvæntingu sinni hóf indverska stúlkan að skera líkið í hæfilega stór stykki svo hún gæti ráðið við að bera van Engers út úr blokkinni - án þess að tekið væri of mikið eftir henni við þá iðju. Neðst í byggingunni var lítil verslunarmiðstöð og þar gat verið margt um manninn og martir gætu tekið eftir burði á stórum pokum. Sanju K. kastaði svörtum ruslapokum með líkalmsleifum van Engers, einum eftir einum, í nálæga tjörn og dauðhreinsaði íbúðina. Þetta var að minnsta kosti sú skýring, sem þessi fegurðardís frá Indlandi gaf lögreglu og fyrir dómstólum, og hlaut hún aðeins 3. ára fangelsisdóm fyrir morðið, þótt saksóknari hefði krafist 5 ára fangelsis. Dómurinn yfir henni var staðfestur í hæstarétti. Allir fjölmiðlar voru sammála um að frú van Engers hefði verið hin versta norn og sérvitringur, en indverski morðinginn fórnarlambið. Hin unga og fallega Sanju K. var ein til frásagnar um allt.

 

Morðinginn, Sanju K., mætti ekki í neinum lörfum í réttarsalnum, heldur í nýjustu tískunni. Sálfræðingur hafði greint hana sem árásagjarna.

 

Eftir þessar nýju fréttir af morðinu, sem ég hef nú fundið á veraldarvefnum, er mér einhvern vegin rórra, þó ég hafi ekki hugsað um málið til fjölda ára. En það er dálítið einkennileg tilfinning að einhver hafi verið myrtur á hæðinni fyrir ofan ömmu manns, og að vitnisburður morðingjans hafi einn ráðið dómsuppkvaðningu.

Skrýtið er einnig að hugsa til þess að stóra, gamla klukkan úr íbúð ömmu minnar, sem nú hangir hér bak við mig þegar ég skrifa þessar línur, hafi eitt sinn hangið fáeinum metrum neðan við íbúðina þar sem hin fallega, indverska Sanju K. bútaði niður gamla konu fyrir 36 árum síðan. Ætli réttlætinu hafi verið fyllilega framfylgt í þessu morðmáli? Ég er bara mest fegin því að amma mín fékk sér hund í stað húsþræls.

Íslenska leynivopnið í makríldeilunni

Með titrandi tár í augum las ég um þennan þorsk sem fannst með dildó djúpt í hálsi undan ströndum Noregs. Ljóst má vera að Íslandsþorskur norðan úr Ballarhafi sé farinn að ganga í stímum til Noregsmiða með leynivopn innanborðs sem lokka á grandvaralausa síldina aftur til Íslands.

Þetta er ugglaust eftir að fara illa í gotraufina á ESB og ófullnægðs evruliðsins á Íslandi, sem nú þykjast vita hvað lokkaði hinn norskumælandi en samt svo suðræna fisk makrílinn til Íslands. Það hljóta að hafa verið íslenskar gellur.

Það er ekki nema vona að Norðmenn neiti að senda fleiri jólatré "op i dette lille røvhullet Reykjavík". 

Með kynlífsleikfang í maganum

Vitnið Gijsen var barnaníðingurinn

Þessi niðurstaða hollenskra rannsóknaraðila sýnir enn betur, það sem ég hef áður skrifað, að rannsóknarnefnd kaþólsku kirkjunnar á Íslandi var ekki starfi sínu vaxin.

Rannsóknarnefndin klúðraði rannsókninni á málinu. Fyrir utan að ræða ekki við alla sem þekktu til í Riftúni, leitaði hún til Gijsens fyrrv. biskups, þrátt fyrir að það væri vitað í Hollandi að hann lægi undir grun fyrir barnaníð löngu fyrir biskupstíð sína á Ísland. Þeir leyfðu þessum Gijsen að bera vitni gegn undirmönnum sínum sem hann lagði fæð á. Gijsen var barnaníðingurinn, en hann lét skýrsluhöfunda krossfesta prest sem slíkan, þótt engar sannanir lægju fyrir um sekt hans.

Gijsen biskup var líka gyðingahatari af verstu gerð. Hann kasti öskubakka í höfuð trúbróður síns sem minnti hann á að Jesús hefði verið gyðingur og að kristni ætti gyðingdómi mikið að þakka.

Skoðum svo mismuninn á frásögn Morgunblaðsins nú:

Hann hefði afhent biskupi umslag sem hefði verið geymt í skjalasafni biskupsembættisins. Séra Jakob sagðist hafa afhent Gijsen umslagið eftir að hann tók við biskupsembættinu. Þegar Gijsen var búinn að kynna sér efni þess hefði hann eyðilagt bréfið.

og hjá RÚV árið 2012:

Í skriflegu svari Gijsen til rannsóknarnefndarinnar segir hann að í þessu bréfi komi fram að maðurinn telji að Ágúst Georg hefði leitast eftir kynferðislegu sambandi við sig, en sé ekki viss um það. Gisjen sagðist hafa rætt við manninn sem skrifaði bréfið og þeir hefðu í sameiningu ályktað að ekki væri vissa fyrir þessu. Því hafi þeir ákveðið að eyða bréfinu og loka málinu.

Nú hefur RÚV betur í heimildavinnunni. Geta sumir blaðamenn alls ekki umgengist heimildir heiðvirðislega? Blaðamaður Moggans sem hefur framreitt þessa frétt er heimildaníðingur og mann grunar hver tilgangur hans með því að skrifa hálfan sannleikann var. Hann vitnar ekki rétt og fyllilega í skýrslu þá sem hann notar.

Hvert hlutverk Jakobs Rollands, (sem heitir ekki Roland eins og Mbl. telur), í þessu máli var, væri gaman að vita. Mér hefur verið tjáð, að hann og séra Georg hafi ekki verið bestu vinir og er þá ekki mikið sagt. Honum er velkomið að skrifta hér í athugasemdunum.

Barnaníðingurinn sem fékk að vera vitni gegn undirmönnum sínum

Gijsen lét eyðileggja bréf

Nýfemínisminn

Nýfemínisminn ryður sér líka til rúms á Ítalíu. Þessi mynd af nýjum ráðherra í ítölsku ríkisstjórninni er því miður léttilega fótósjoppuð að því er Berlusconi upplýsir. Og svo eru líka einhverjir gamlir karlar á myndinni.

Nú er spurningin sú, hvort Einar K. Guðfinnsson leyfi svona buxur og G-streng á hinu háa Alþingi, fyrst Elín Hirst mátti ekki vera í kúrekabuxum? Það gæti hæglega valdið stjórnarslitum, ef einhver kæmi svona vel klæddur og lýsti fýsn sinni í evrur og ESB-samninga, ellegar sínum heitustu draumum um þá möguleika sem heimshitnun gæti haft í för með sér á Íslandi.

Á Ítalíu er að minnsta kosti orðið mjög hot, hot... heitt. Áður en langt um líður verður þessi hitabylgja komin til Íslands.

 Dove hai preso il tuo G-Stringa, Maria?