Eru gyðingar vandamál fyrir Íslendinga?

Rétt fyrir páska á síðastliðnu ári var mér boðið á ráðstefnu um gyðingahatur á Akureyri. Það var mjög góð ráðstefna, en illa sótt, þótt nokkrir hefðu komið gagngert að sunnan til að vera með. Líklega er gyðingahatur ekki sérstaklega mikið vandamál á Akureyri þessa dagana. Og ef það kraumar þarna kringum Norðurhjaraakdemíuna, þá var allt svo gaddfreðið í höfuðstað Norðurlands í fyrra, að allar slíkar kenndir voru undir feldi eða bara inni í tölvum manna.

Fyrir utan stutt erindi um sögu gyðinga á Íslandi á 20. öld, dreifði ég dæmum um svæsin ummæli, sem ég hafði tínt saman. Ég hafði eina kvöldstund, áður en ég hélt til Akureyrar, safnað saman ýmsu, sem ég hafði fundið á veraldarvefnum og sem varðaði skoðanir landsmanna minna á gyðingum. Kannski eru menn bara gyðingahatarar á vefnum?

Síðast í dag rakst ég á eftirfarandi bút, sem er ritaður af menntskælingi sem var gefið skrifborð í lok síðasta árs, sem mér skylst að gyðingar hafi pissað á. Kannski er þetta ekki antísemítismi heldur slangur eða unggæðisrugl, og höfundurinn verður stílfræðilega að teljast til þeirra sem við latínunemar kölluðum exkremista í MH í gamla daga. Þetta á gjarnan við um menn kringum tvítugt, sem blanda úrgangi í allt.  Doddi litli skrifaði við nýja skrifborðið sitt: 

"Ég fékk skrifborð í dag. Sérleg Júðsk sendinefnd kastaði vígðu vatni sínu yfir það, svo andagift allra snillinga þessa glæsta kynstofns mætti leka úr þvagleifum þeirra gegnum húð mína til heilans, er ég sit við skriftir. Vegginn krýnir að sjálfsögðu mynd af Alla Einsteins, enda er hann uppáhaldsgyðingurinn minn. Gyðingar virðast skara fram úr á öllum sviðum, og ekki er laust við það að maður öfundi þá nett af snilli þeirra. En þannig er það, og fáum Íslendingum er fært að plægja annað en hið norræna moldarflag sem grimmúð heimsins hefur skenkt þeim."

Já mikið er nú oft erfitt að vera Íslendingur.

 

Vanþekking

Viðbrögð við frétt Mbl. um uppþotin í Tallinn, sem ég lýsti í færslu minni hér á undan, sýna að söguþekking ungs fólks á Ísland ristir ekki sérstaklega djúpt. Tómas Gunnarsson á Bjórá lýsir eftir meiri þekkingu á sögu Eistlands og tengir lesendur sína í http://www.estonica.org/eng/teema.html?kateg=43 til að kenna þeim söguna. Þetta er mjög óheppilegt, þar sem saga landsins er þarna mjög niðursoðin, sérstaklega styrjaldarárin. Ekki orð um þátttöku Eistlendinga í SS og þýska hernum. Og eins og skrattinn úr sauðaleggnum er sagt að Þjóðverjar hafi drepið þá gyðinga og sígauna sem ekki hafði tekist að flýja landið áður en þeir komu. En ekkert er að finna um dráp eistneskra morðsveita á gyðingum áður en Þjóðverjar hertóku landið allt. Ekkert um Eðvald Hinriksson (Evald Mikson) og félaga hans.

Þrymur Sveinsson gleymir því að Eistlendingar voru ekki bara sakleysingar. Þrymur vill reyndar alltaf sjá það besta í fólki og er það vel.  En margir Eistlendinga sættu sig ágætlega við Sovjétokið og nýttu sér það persónulega m.a. til að senda fjendur sína til Síberíu; margir þeirra voru þar á undan grimmustu bandamen nasista, böðlar sem luku ætlunarverki Þjóðverja áður en Þjóðverjar voru komnir með tána inn í landið. Grimmd eistneskra skæruliða við gyðinga var ólýsanleg. Ég hef skrifað um málið á annan hátt en þeir Tómas á Bjórá heimildamenn hans og Þrymur Sveinsson, enda tel ég að minnismerki um hermenn bandamanna, sem féllu í stærstu styrjöld okkar heimsálfu við nasismann, eigi ekki að eyðileggja eða vanvirða. Maður trampar ekki á minningu fólks. 

Öfgafullir Eistlendingar vilja meira en þetta, þeir vilja reka allt fólk af rússneskum ættum úr landi og þeir tala um fólk af rússneskum ættum, eins og talað var um gyðinga í herferðinni gegn þeim. Hvað kemur næst? Megum við búast við útskúfun annarra minnihlutahópa, Tatara og múslima (sem lengi hafa verið í Eistlandi). Þrymur og Tómas, ætti ekki bara líka að fjarlæga Alexander Nevsky Dómkirkju rússnesku rétttrúnaðarkirkjunnar í Eistlandi (sem var byggð árið 1900)? Fer hún ekki líka í taugarnar á Eistlendingum? Ummæli forseta Eistlands um mótmælendurna valda því, að ég er í vafa um að lýðræði í landinu standi undir nafni.

Nei, Eistlendingar verða að fara sætta sig við að þeir eru blanda af þjóðarbrotum. Heitasta ósk öfgafullra eistneskra þjóðernisafla er að mega teljast til Norðurlandaþjóðanna. Ég held að það sé alveg hægt og fólk af rússneskum ættum, 25 % íbúa landsins, ætti líka að vera velkomið.

Áframhaldandi óeirðir í Tallinn

Eistnesk stjórnvöld gera mistök

 

Nú er hún farin styttan af Rauðliðanum í Tallinn. Hvað með öll minnismerkin um nasistana í þessa góða landi? 

Vandamál Eistlendinga með fortíðina leysast ekki við að fjarlægja minnismerki um fallna hermenn Rauða Hersins við Tonismagi Torg í Tallinn.

Einn maður er nú fallinn í valinn og 44 menn særðir eftir að eistnesk yfirvöld gengu í skrokk á Rússum, búsettum í Eistlandi, sem mótmæltu (þó nokkuð dólgslega) niðurrifi minnismerkis um hermenn Rauða Hersins í höfuðborginni Tallin. Minnismerkið, sem er hermaður úr bronsi, var reist í minningu þeirra hermenna Rauða Hersins sem féllu í baráttunni við nasismann. Í Eistlandi búa 1,3 milljónir manna. 300.000 þeirra eru Rússar. Mörgum þeirra þykir vænt um þetta minnismerki og það er ekkert óeðlilegt við það. Hins vegar hefur eitt helsta baráttumál Þjóðernishægriflokks Eistlands, sem heitir Pro Patria, lengi verið niðurrif Rauðliðans. Nýnasistar hafa oft ráðist á minnismerkið.

Eistlendingar líða það hins vegar, að víðs vegar um land þeirra standi minnismerki um fallna SS-liða. Eistnesk yfirvöld hafa oft verið beðin um að fjarlæga ýmis nasistaminnismerki. Samtök gyðinga hafa gert það og fjöldi einstaklinga hefur haft samband við stjórnvöld út af þeim minnismerkjum. Stjórnvöld í Eistlandi svara venjulega ekki slíkum erindum. Eistlendingar hafa enn ekki fjarlægt minnismerki um nasista og nasistar og nýnasistar fara gjarnan í pílagrímsferðir til staða, þar sem slík meinnismerki er að finna. Þettur er ljótur blettur á þessu nýja NATO-ríki.

Eistlendingar verða að horfast í augu við veruleikann. Ef ekki, ættu þeir kannski að íhuga að reisa Evaldi Mikson styttu, þar sem rauðliðinn var. Mikson, eða Eðvald Hinriksson eins og hann hét á Íslandi, var einn af þeim Eistum sem börðust heiftarlega gegn Rússum, en fyrst og fremst gegn gyðingum. Hann var stríðsglæpamaður (samkvæmt niðurstöðum alþjóðlegar nefndar), en mér skilst einnig að hann sé líka dálítil þjóðhetja meðal ákveðins hóps í Eistlandi. Jú, setjum bara Mikson á stall í Tallinn í stað Rauðliðans og hugsanlega vilja einhverjir Íslendingar vera viðriðnir það prójekt?

Toomas Ilves, forseti Eistlands, hefur kallað þá sem mótmæltu fjarlægingu Rauðliðans, glæpamenn. Undir minnismerkinu af Rauðliðanum voru einnig jarðneskar leifar rússneskra hermanna. Þær hafa sömuleiðis verið fjarlægðar. Ekki er vitað hvar þær eru niður komnar né minnismerkið.

Hér heiðrar George W. Bush minnismerkið og virðist líka það vel.

Tískan á þingi: Skuplur, hattar eða hárkollur?

Asmaa Abdol-Hamid langar í Folketinget 

Útlendingahatarar í Danska Þjóðarflokknum hafa nú líkt slæðum og andlitsblæjum múslimakvenna við hakakross nasista. Hugmyndaflugið virðist líka mikið í þessum öfgahópi. Hvað ætli nasistar hafi minnt Dani á árið 1945? Kannski hina rómuðu samvinnupólitík og góð sölu á dönskum afurðum í stríðinu.

Kona nokkur, Asmaa Abdol-Hamid, sem fer í taugarnar á danska þjóðarflokknum þar sem hún er kappklædd á höfði, langar mjög á þing í Danmörku. Hún hefur reyndar ekki afrekað neitt sérstakt til þess, annað en að koma fram með klútinn sinn vafinn um hausinn í spjallþáttaröð í danska sjónvarpinu, þar sem framkoma hennar var afar leiðigjörn. Nú vill hún á þing fyrir Enhedslisten (Einingarlistann), sem er samansull af fólki úr ýmsum framliðnum flokkum á öfgavæng vinstrimennskunnar í Danmörku. Kommar í Danmörku vilja greinilega nota klúta, slæður og skuplur í kosningaslaginn. Þetta hefur farið farið fyrir brjóstið á einum flokkmanni í Enhedslisten. Hann heitir Benito Scocozza, og er hann sagnfræðingur og gamalreyndur jálkur á vinstrivængnum og jafnvel meiri marxisti en Marx sjálfur.

Í gær, 22. apríl, birti dagblaðið Politiken stutt bréf, þar sem Scocozza skrifar, að það geti verið að Danski Þjóðarflokkurinn ætli sér að hefja trúarbragðastríð ef Asmaa Abdol-Hamid verði kosin á þing með vafninginn um hausinn. En gamli komminn undrast hins vegar mjög "að Einingarlistanum geti dottið í hug að bjóða fram trúaðan flokksmann, sama hvaða trúabrögð hann aðhyllist. Það ætti að vera hlutverk sósíalísks flokks að hindra hina umfangsmiklu trúarhyggju sem gripið hafi um sig á síðustu árum".

Já, kannski hefur Scocozza rétt fyrir sér. Ópíum fólksins og allt það. En er tíma prestaveldisins ekki lokið í Evrópu?

Gætuð þið góðir landsmenn unað því ef kona með slæðu, sem fylgjandi væri sharía-löggjöf fyrir utan lög landsins okkar, yrði kosin til Alþingis? Væri hulinshettan hennar mannréttindi? Mér skilst að höfuðbúnaður múslimakvenna, í hvaða formi sem hann er, sé upphaflega ekki einu sinni trúarlegt tákn, heldur uppfinning karlrassgata sem lagt hafa eign sína á gjörvallt kvenkynið.

Mér sýnist að margir á Íslandi eigi bágt með að sætta sig við menn sem vilja á Alþingi og sem tala vart annað en sloraíslensku. Aðrir mega ekki ganga bindislausir meðan aðrir virðast fæddir með slíka hengingaról um hálsinn. Er þar um að ræða tísku eða fordóma?

Mér er svo sem alveg sama hvað konur og karlar hafa á hausnum, ef eitthvað bitatstætt er inni í honum. Hef heldur ekkert á móti stjórnmálamönnum með hárkollur, ef þeir afneita ekki "hairpísinu". En öðru máli gegnir um konur og karla, sem vilja setja mér skorður í nafni trúarbragða. Það á ekki samleið með lýðræðinu.

Ég verð að viðurkenna, að sjálfur geng ég mikið með amerískan eightpiece eða írskan newsboy. Hattarnir mínir eru eins konar trúarleg tákn. Ég trúi því nefnilega að enginn, jafnvel ekki Herran, sjái skallann minn þegar ég er með húfuna á hausnum. Eru hattarnir mínir ástæða þess að ég er ekki enn kominn á þing, eða er það vísitalan undir hattinum? Á ég að fá mér hárkollu eða kannski slæðu og sjá hvað setur?

Asmaa hin þingelska er líka miklu myndarlegri undir hvítu klæði en ég:

Amen í þetta sinn.

Hommi og fráfallinn múslimur - getur það orðið verra?

 

Essam Ghonneim al-Attar fórnarlamb fordóma og haturs. Það er Essam sem er í miðjunni.

Essam Ghonneim al-Attar er hommi og fráfallinn múslimur. Fyrir það gæti Essam Ghonneim al Attar til dæmis átt yfir höfði sér steinkast öfgamanna í heimi múslima. Essam, sem er 31 árs bankastarfsmaður, hefur hins vegar verið dæmdur í 15 ára prísund við sýndarréttarhöld í Cairo. Sök hans er sögð vera, að hann á að hafa njósnað fyrir Ísraelsmenn. Það er nefnilega þriðja höfuðsyndin í heimi öfganna. Ísrael harðneitar þessum fráleitu og barnalegum staðhæfingum egypskra yfirvalda.

Essam var reyndar kominn með dvalarleyfi í Kanada fyrir nokkrum árum, vegna þess að mönnum þótti ljóst að hann, sem yfirlýstur hommi sem að auki hafði sagt skilið við Íslam, væri í mikilli hættu í heimalandi sínu. Þau réttindi, sem al-Attar hafði fengið í Kanada, virða egypsk stjórnvöld að vettugi.

Samkvæmt ákærunni á hendur Essam á hann árið 2002 að hafa hitt ísraelsmann í Tyrklandi. Ísraelinn "mun hafa snúið honum til Zíonisma og valdið því að hann hvarf frá Íslam". Greinilegt er að íslamistum er fúlasta alvara þegar þeir halda að hægt sé lokka menn til Zíonisma með hjálp homma.

Azzam Azzam, Drúsi, sem sat í átta ár í egypsku fangelsi fyrir meintar njósnir fyrir Ísraelsríki hefur tjáð sig um ástæðuna fyrir dóminum yfir al-Attar. Hann segir að hún sé byggð á "Hatri Egypta á Ísraelsríki og íbúum þess". Margir Íslendingar eru einnig haldnir þessu hatri. Adolf Hitler hataði einnig á svipaðan hátt.

Kæru landsmenn, sjáið þið ekki vitleysuna á þröskuldi menningarheims okkar? Íslenskir sauðabúskapspólítíkusar, sem vilja taka upp stjórnmálasamband við hryðjuverkasamtök í Palestínu, hljóta einnig að vera hrifnir af því sem yfir Essam Ghonneim al Attar hefur dunið. Vinstrimenn, sem fynnst sniðugt að hafa íslamista að bandamönnum, hljóta að fagna dóminum yfir Essam. Zíonistahommi og heiðingi á bara að vera í fangelsi.....

Ríkisstjórn Íslands verður að mótmæla þessum sýndarréttarhöldum, sem arabalöndin virðast hafa sótt til kommúnistalandanna sálugu. Hvar ertu nú Valgerður Sverrisdóttir? Ætlar þú ekki að mótmæla opinberlega?

Ég leyfi mér aftur að minna á Abdilkareem Nabil, sem ekki mátti blogga eins og við á Íslandi. Hann situr í fangelsi fyrir að hafa móðgað einræðisherrann í Egyptalandi á bloggi sínu.

Blogg í stað Moggans

"Sigga, ert þú búin að lesa bloggið hans Vilhjálms í dag?. Þetta er stórhættulegur maður"

Brunarústaþankar

Einu sinni langaði mig að verða arkitekt. Ég hef enn gaman af því að hafa gaman af arkitetúr og sérstaklega af arkitektum. Í Danmörku þekki ég fólk, sem sagt hefur við mig, að "ef byltingin kemur tek ég arkitektana sem hafa byggt flötu húsin í Danmörku og neyði þá til að búa í þeim.". Ég legg þá til að það sé ódýrara að skjóta þá. Arkitektar hafa mikið vont á samviskunni. Sumur arkitektúr gerir menn þunglynda. Ég ólst hins vegar upp í húsi í Hvassaleiti í Reykjavík, sem gerði fólk bjartsýnt, ef það var það ekki fyrir. Sjávarútvegsmálaráðherrann býr í sams konar húsi nú. Hallgrímskirkjan gerir mig hræddan. Heilsuverndarstöðin minnir mig á blóð og vessa. Seðlabankahúsið minnir mig á Sænska frystihúsið, sem var miklu fallegra hús en bankinn.

Margur ljótur arkítektúr er til á Íslandi. Þegar ég bjó þar þótti mér það ekki. Ljótleiki venst. En margt er þó fallegt á milli ljótu húsanna. Hús, sem ljót eru að utan, geta vel verið falleg að innan, en þau eru vandfundin líkt of hvítir hrafnar.

Nú eru nýlega brunnin hús sem eitt sinn voru falleg. Í fjölda ára hefur þeim verið opinberlega nauðgað af búllu- og sjoppuverktökum. Grátlegt hvernig fór. En við hverju var að búast?

Er þetta hér fyrir neðan ekki eitthvað sem hægt væri að byggja á rústunum? Hægt væri að hafa álversksmiðju á tveimur efstu hæðunum - og meðan á gott er minnst - sendiráð Palestínumanna á Íslandi á fjórðu hæð.

Valgerður Sverrisdóttir verður sendiherra í Palestínu

Sendiráð Noregs og Íslands í Palestínu?

Valgerður Sverrisdóttir gæti í ljósi kosningarspánna hæglega orðið fyrsti sendiherra Íslands í Palestínu og haft skrifstofu í fyrirhuguðu sendiráði Norðmanna (rætt hefur verið um húsið hér að ofan). Mæli ég með því að hún fái sér lífvörð, sem þekkir inn á allar hreyfingar á Gaza og Vesturbakkanum (að neðan).

Sveinn Rúnar Hauksson formaður Félagsins Ísland-Palestína, segir að "það sé fagnaðarefni ef Ísland fylgir fordæmi Noregs og taki upp eðlileg samskipti við þjóðstjórn Palestínumanna. Bendir hann á að það sé í samræmi við yfirlýsta stefnu Alþingis um að viðurkenna bæri sjálfsákvörðunarrétt palestínsku þjóðarinnar og tilvistarrét Ísraelsríkis". Þetta má lesa á Vísir.is.

En Sveinki hefur líklega ekki fylgst með í tímanum. Palestínumenn virða ekki tilvistarrétt Ísraealsríkis. Ber Íslendingum að viðurkenna sjálfsákvörðunarrétt Palestínuríkis, sem stjórnað er af hryðjuverkamönnum sem m.a. afneita Helför gyðinga í Evrópu í viðleitni sinni að afneita Ísrael? Ég leyfi mér að vitna í grein Sveins Haukssonar, sem að því leyti virðist alveg með á nótunum. Hann kallar grein sína "Israel, Israel über alles" http://www.palestina.is/greinar/archive/gr021.htm.

Sveinn Rúnar gæti örugglega líka fengið starf í sendiráðinu. Góða ferð!

Lífvörður Valgerðar?

Afi minn á Hofi

Villi (Vilhelm) afi, sem ég greindi frá um daginn, var mér afar góður og að sjálfsögðu líka hún amma Berta, konan hans. Þegar ég var lítill fór afi til Grikklands. Það hefur verið 1966. Þá var afi 63 ára. Ég man að við ókum til Hafnarfjarðar til að kveðja hann. Hann fékk far með togara, sem var seldur til Grikklands. Mér leist ekkert á dallinn, en til Grikklands komst hann með áhöfn og vinum afa. Amma vildi ekki fara með. Þegar afi dó fyrir tæpum 14 árum á 91. aldursári komu í leitirnar myndir, sem teknar höfðu verið af honum og ferðafélögum hans í Panþenon hofinu í Aþenu. Myndirnar hafa líklegast verið teknar af einum af þeim fjölmörgu ljósmyndurum sem eitt sinn sveimuðu um Akrópólis hæð og tóku myndir af ferðamönnum. Filmur voru sendar með sendisveini niður hæðina og þegar fólkið kom niður voru myndirnar tilbúnar. Mér þótti mjög merkilegt að afi minn hefði verið í Grikklandi og síðar þegar ég kom þangað í fyrsta skipti árið 1986 var mér hugsað til þessarrar farar hans þegar ég sat og virti fyrir mér Aþenu með Irene, konu minni, í aprílsólinni hátt yfir skarkala borgarinnar. Afi og ég ræddum mikið um ferðir okkar til Grikklands. Hann talaði um það sem hann hafið séð árið 1966 og ég sagði honum frá Aþenu árið 1986 og hann kannaðist við allt.Tuttugu ár virtust ekkert skipta neinu máli fyrir afa.

Afi minn í Garði

Þetta er afi minn,  Willem, sem ég þekkti ekki. Hef ég greint lítillega frá honum áður. Þetta er ein af 6 myndum sem til er af honum. Eftir að hann hætti í hollenska hernum vann hann við landvinninga. Hann mældi út hvar hægt væri að fylla upp í Ijsselmeer. Síðan sáu Hollendingar um að fylla hólfin upp af drullu og eðju og hefur það tekist nokkuð vel, enda er til nóg af því við ósa stórfljóta. Afa var lítið þakkað fyrir störf sín, enda bara lítið peð í þeim framkvæmdum. Þessi mynd er tekin skömmu fyrir stríð, eftir að fjölskyldan var flutt til den Haag frá Amsterdam, þar sem ætt afa hafði búið síðan á byrjun 17. aldar. Aðalnafn afa var Willem, faðir hans hét líka Willem, en sá var sonur Izaäks sem ákvað að kalla þrjá syni sína Willem að millinafni í höfuðið á hollenskum konungi sem var honum og öðrum mjög ástkær. Afi minn mun hafa haft græna fingur, eins og pabbi minn, og hér situr hann í litla garðinum sínum við lestur umkringdur af blómum. Þetta er sú mynd sem ég hef af honum í huga mér.