Gott viðtal við Wolfgang Edelstein

Hlustið á frábært viðtal Ágúst Þórs Árnasonar og Ævars Kjartanssonar við skóla- og miðaldafræðinginn Wolfgang Edelstein í Ríkisútvarpinu.

Í viðtalinu segir Wolfgang ævisögu sína, og meðal annars frá því, er hann fylgdist með umræðu á Alþingi um umsókn sína fyrir ríkisborgararétt. Bjarni heitinn Ben var alfarið á móti, enda  margir í Sjálfstæðisflokknum og Framsókn andsnúnir gyðingum.  Jón á Ökrum (Pálmason) mælti hins vegar með piltinum, sem hann þekkti sem góðan smala norðan úr Húnaþingi, þar sem Wolfgang var löngum í sveit hjá nágrönnum Jóns. Bjarni Ben var hins vegar ekki eins andsnúinn íslenskum ríkisborgararétti fyrir eistneskan stríðsglæpamanns, sem settist að Íslandi og sem sótti oft stuðning til Bjarna Ben og síðar til annarra sjálfstæðismanna.

Móðir mín var í gagnfræðaskóla og menntaskóla samtíma Wolfgang. Hún hefur sagt mér sögur frá því hvernig hann eftir nokkur ár á Íslandi skrifaði bestu stílana í skóla og var hrósað af yfirlýstum nasista, Knúti Arngrímssyni, fyrir að vera langtum klárari en íslenskir samnemendur hans. Knútur, var einn þeirra fáu manna, sem á 4. tug 20. aldar leyfði sér að fara fram á afnám prent- og skoðanafrelsis á Íslandi, var uppgjafaprestur sem skrifaði klámvísur um sóknarbörn sín, sjálfstæðismaður og loks einn fremsti talsmaður nasismans á Íslandi.

Hlustið á þetta frábæra viðtal við Wolfgang Edelstein, þar sem nefndir eru til sögunnar Max Horkheimer, Jürgen Habermas, Theodor W. Adorno og aðrir merkismenn sem Edelstein hefur kynnst.

Þátturinn um Prof. Dr. Dr. Edelstein er kafli í Íslandssöguna. Mikið hefði nú verið gott að fleiri eins og hann hefðu verið til á Íslandi.

Snorri Sturluson veginn í kirkjunni í Reykholti

Í anda sumra kollega minna á Íslandi sletti ég hér dálitlu agúrkusalati: Snorri Sturluson var veginn í kirkjunni í Reykholti árið 1241, þar sem hann var að drekka af messuvíni úr forláta glerbikar frá Frakklandi. Hann missti glasið, sem brotnaði, og lét þá þessi orð, sem ekki hafa orðið fleyg, falla: "Verið sparsamir á vínið, piltar". Hné han svo niður og var örendur.

Ég leyfi mér að álykta svo fjálglega, þar sem í kirkjurúst einni í Reykholti hafa fundist brot úr vínglasi úr gleri. Líklegt er, að Skúli jarl hafi gefið Snorra glasið og fimm önnur árið 1238 úti í Noregi, um leið og hann gaf honum jarlstignina. Gissur Þorvaldsson, tengdasonur Snorra, sá glösin og vildi eignast þau, (eða réttara sagt kona Gissurar). Hann eignaðist fimm, því það sjötta datt á gólfið í holrýminu undir kirkjugólfinu, þar sem Gissur og ESB-sinnar 13. aldar réðust að Snorra og drápu hann. Hafði Snorri þá nýlokið að gefa út Heimskringlu og var enn að halda upp á það eins og rithöfundar eiga það til að gera. Gissur Þorvaldsson tæmdi síðan vín- og ölkjallara Snorra, sem var undir kirkjugólfi. Hafður þar til öryggis. Gissur naut góðs af veigunum er hann undirbjó Gamla Sáttmála.

Snorri veginn. Lýsing úr Borgarhandriti,  AM 100 Foolio.

Ólafur forvörður telur lýsinguna falsaða, enda er tölvulykt af henni

 

Nú hefði þessi kenning verið ágæt og vel gjaldgeng í fréttir RÚV-Sjónvarpsins, eins og konan með sjúkdóm fílamannsins, sem að sögn fannst að Skriðuklaustri nú fyrr í sumar, eða eskimóakonurnar sem fundust líka þar eystra fyrir nokkrum árum síðan. Þær fréttir, eins og margar aðrar furðufréttir RÚV, eru lýsandi dæmi um það ástand sem skapast er fréttamenn og fornleifafræðingar hafa misskilið hlutverk sitt og búa til fréttir í stað þess að greina frá þeim. Alveg er ég viss um að monsignor Waage i Reykholti hefði haldið kaþólska messu yfir þessum glerbikar Snorra, ef einhver leiðinlegur fornleifafræðingur hefði ekki skriftað hjá honum og sagt honum í trúnaði, að bikarinn sem fannst í gólfinu í kirkjurústinni í Reykholti væri í raun frá 14. öld, en ekki þeirri 13. Bikarinn er því miður frá 14. öld. En hverju skiptir ein öld á meðal fornleifafræðinga? Í mörg ár hafa menn sagt að bærinn að Stöng í Þjórsárdal hafi farið í eyði árið 1104, þegar það rétta er, að bærinn fór í eyði nokkru eftir 1200. Lesið um það hér (niðurhölunin gæti tekið nokkurn tíma, ef tölvan ykkar er frá tímum Snorra eins og mín).

Glerbikarinn frá Reykholti, eða réttara sagt brotin úr honum, voru til sýnis í Þjóðminjasafninu í heilt ár (2009) á lítilli sýningu sem fjallaði um allar rannsóknirnar á guðshúsum í góðærinu í fornleifarannsóknum á Íslandi, sem nú er víst lokið vegna fjárhagsvandans á Íslandi. Sýningin bar heitið Endurfundir. Á sýningunni mátti finna brot af bikarnum úr Reykholti í glerskáp. Afar fátæklegar upplýsingar fylgdu. Reyndar stóð í sýningartexta, að glasið væri frá 13.-14. öld, sem er ekki alveg rétt. Sérfræðingar telja að minnsta kosti, að vínglös þessi séu frá tímabilinu 1300-1350. Snorri gæti því ekki með góðu móti hafa drukkið af þessum glerbikar, nema að hann hafi drukkið í gegnum einhvern. 

Það furðaði mig, er ég sá þessi merku glerbrot úr Reykholti í fyrsta sinn á Þjóðminjasafninu í fyrra, að þar var því haldið fram að glasið hafi verið altariskaleikur. Glerílát frá þessum tíma, sem og síðar, gátu ekki verið vasae sacrae, eða heilög ílát, á altari í kaþólskum sið á miðöldum. Sakramentin, líkama Krists, varð prestur að bera fram í ílátum úr góðmálmi. Oblátuna, líkamann, á patínu og vínið, blóðið, í kaleik úr silfri eða gulli.

Glerbikarinn hefur því sennilegast brotnað í kirkjunni í hefðbundinni fornicationi ecclesiae. Margir Íslendingar eru sem kunnugt er komnir af kaþólskum biskup og margir hverjir líka af ábótum sem stunduðu saurlifnað. Kirkjur landsins voru fyrr á tímum oft ekki mikið betri en gluggalausa kompan í Bústaðakirkju, ef sögur af  henni er eru sannar. Það þarf þó ekki neina sannleiksnefnd til að segja meira um glerbikarinn frá Reykholti, eða það sem fornleifafræðingarnir þar vita greinilega ekki og miðla ekki til fólksins í landinu. Hér skal þó gaukað að lesendum smábitum, sem vantaði í upplýsingarnar fyrir"sauðheimskan" almúgan á Þjóðminjasafni Íslands:

Bikarinn frá Reykholti er mjög líklega franskur. Svipuð glös hafa t.d. fundist í Hollandi og á Bretlandseyjum.  Sjáið myndina efst.

Glerbikarar, sem fannst í kastalanum Niewendoorn norður af Alkmaar í Hollandi og í rústum Ludgershall kastala í Wiltshire á Bretlandseyjum, gefa góða hugmynd um hvernig svona glös litu út óbrotin. Þetta hafa verið dýrindis hlutir, sem líklega hafa kostað hátt í kýrverð. En evrópsk samhengi glerbikarsins í Reykholti hefur greinilega ekki verið mikið áhugamál fyrir þá sem rannsakað hafa fornleifar á síðustu árum í Reykholti.

Það vekur athygli mína, að á vef Skálholtskirkju var því haldið fram nýlega, þegar kirkjan fékk nýjan kaleik í gömlum stíl, að kaleikar hafi fyrrum verið úr gleri, tré og leir. Þetta er hið mesta rugl. Það var ekki fyrr en eftir 1962 að kaþólska kirkjan leyfði kaleika úr öðru efni en góðmálmum eða gylltum málmblöndum. Á Íslandi er reyndar til kaleikur úr kókoshnotu með silfurumbúnaði, sem er úr lútersku kirkjuhaldi.

Almenn kirkjusaga er kannski ekki kennd lengur á Íslandi, og greinilegt er að fornleifafræðingurinn, sem setti glerbikarinn á sýninguna á Þjóðminjasafninu, er heldur ekki sleipur í miðaldafræðum, enda hefur það sýnt sig áður, og býst ég við því að hún taki þeim dómi ekki illa, enda þaulvön að venja aðra um slæleika í fræðunum, eins og frægt er orðið og dómur fallinn um. Í því máli sakaði fornleifafræðingurinn, sem fann "glerkaleikinn" í Reykholti, og sem sat í ráðningarnefnd á vegum HÍ, dr. Bjarna Einarsson fornleifafræðing um að vera aukvisa í fræðunum, sem er auðvitað fordómar og mannorðsdráp af verstu skúffu. Síðar, þegar Bjarni hafði verið veginn, var ráðinn maður að virki viskunnar á Íslandi, sem ekki er einu sinni fornleifafræðingur, sem stelur kenningum annarra og situr sem fastast á stóli lektors í fornleifafræði við HÍ. Taka verður fram að Bjarni hefur fengið uppreist æru. Sjá: http://www.haestirettur.is/domar?nr=2781

Nú verður ekki meiri sannleika hellt í barmafullan bikarinn frá Reykholti... en auðvitað álíta einhverjir að þetta sé eitur og verður saga bikarsins í Reykholti örugglega skráð án þess að þessi skvetta verði nefnd. 

Skál!

Barnaklámiðnaður Palestínumanna blómgast

Hatur, sem kennt er í æsku, verður aldrei upprætt. Stofnanir á Vesturlöndum, t.d. Rauði Krossinn, sem hafa á stefnuskrá sinni að sporna gegn haturskennslunni í hinum arabíska heimi, hefur greinilega mistekist. Ætli hafi nokkuð verið sagt frá þessari glænýju barnagælu í íslenskum fjölmiðlum?

Mikið er dauðadýrkun ljót trúarbrögð.

„Því má ævinlega treysta að Vilhjálmur Örn sé málefnalegur í skrifum sínum"

 

Þetta fína orðspor fékk ég um helgina með undirskrift og lakkstimpli Eiðs Guðnasonar. Það kom til vegna þess að ég skrifaði tvær kaldhæðnislegar greinar um málfasísku á Íslandi. Ég hef áður gert þá ísku að umtalsefni, vegna þess að mér leiðist hvernig sumt fólk setur sig á háan hest, þó það valdi íslensku betur en sauðgrár almúginn, sem bara horfir á amerískt sjónvarp um leið og hann forheimskast.

Börn innflytjenda fá stanslaust að vita að þau verði ekki góðir og gjaldgengir borgarar á Íslandi ef þau fá ekki 10 í íslensku á öllum prófum. Börn innflytjanda hafa samt í gegnum tíðina staðið sig betur í íslensku en meðaltalið. Eitt sinn þurfti íslenskur aðdáandi nasismans, Knútur Arngrímsson, að hrósa nemanda sínum, innflytjandanum Wolfgang Edelstein, því hann skrifaði betri stíla á íslensku en alíslenskir bekkjafélagar hans, og það eftir aðeins nokkurra ára dvöl á Íslandi.

Á Íslandi hefur sá ljóti siður lengi tíðkast, að menn voru reknir af ritvellinum vegna þess að einhver bláklæddur postuli sagði að þeir skrifuðu ekki nógu gott mál. Sumir þorðu ekki að skrifa meira vegna slíkra dóma.

Einn æðsti sjálfskipaður prestur og tortúrumeistari málvöndunarrannsóknarréttarins, Eiður S. Guðnason, heiðraði mig með athugasemd sinni í gær. Eiður hnýtti reyndar ekki í málfar mitt (þótt það sé rotið eins og hjá öðrum innflytjendabörnum sem forpesta tunguna). Hann skildi líklega frekar eftir sig athugasemd vegna þess að ég heiðraði hann með kommenti hér um daginn. Ég gaf góðlátlega í skyn að málrausið í honum væri Viagraið hans. Ég hef reyndar ritað um Eið áður, í færslu sem ég kallaði "Eyður Eiðs". Svo nú var náttúrulega kominn tími fyrir Eið að svara fyrir sig - þótt fyrr hefði mátt vera. Hann er alltaf velkominn hér.

Eiður hefur rétt fyrir sér þegar hann skrifar og hrósar mér: "Því má ævinlega treysta að Vilhjálmur Örn sé málefnalegur í skrifum sínum". Þetta er alveg satt hjá Eiði. Ég geri mér far um að vera mjög málefnalegur. Það er ekkert rangt með farið í því sem ég skrifað færslunni Kötuskór, um ritgerð Katrínar Jakobsdóttur um skó, sem hún flutti á málþingi í HÍ sl. laugardag.

 Kata flytur erindið í HÍ

Það má líka treysta því, sem ég skrifa í bók minni Medaljens Bagside, sem olli því að Anders Fogh Rasmussen (núverandi framkvæmdastjóri NATO) baðst opinberrar afsökunar á aðgerðum danskra yfirvalda gagnvart saklausu fólki, (krötum) og kommúnistum fyrr á tímum. Milljónir múslíma um heim allan hafa brennt allt og bramlað til þess að fá afsökunarbeiðni frá sama manni, en allt hefur komið fyrir ekki. Múslímar eru heldur ekki alltaf jafnmálefnalegir í málflutningi sínum, líkt og Egill Helgason, sem nokkrum mánuðum áður en bók mín kom út árið 2005 kom með óheiðarlegar aðdróttanir í garð minn og fræðistarfa minna í Danmörku á síðu sinni, sem leiddi af sér smá múgæsingu .

Sturla Böðvarsson, minn gamli vin og velgjörðarmaður, skrifaði  nýlega málefnalega grein um Egil Helgason, og fjandakornið ef Sturla hefur bara ekki rétt fyrir sér í þessari greiningu sinni: Egill Helgason er um margt hugmyndaríkur og flinkur þáttastjórnandi.  En hann kann sér ekkert hóf í bloggfærslum sínum og ýtir undir ósómann  sem fylgir með þegar hann skrifar og opnar síðan fyrir umsagnir um það sem hann setur fram. Skrif hans á blogginu eru jafnan mjög ómálefnalegar umsagnir og viðbrögð við því sem er í fréttum. Þar setur hann fram nær undantekningarlaust einhverjar fullyrðingar og oft meiðandi ummæli um nafngreinda menn sem leyfa sér að hafa aðra skoðun en Egill sem bloggar á Eyjunni  í skjóli  RÚV og fer þá lítið fyrir hlutleysi þessa starfsmanns ríkisútvarpsins. Viðbrögðin láta ekki á sér standa eins og sjá má á bloggsíðunni ríkiskynntu.

Nú höfum við það á hreinu. Sturla Bö segir Egil vera ómálefnalegan og Eiður Guðna hrósar mér fyrir málefnalega umfjöllun.

Verðir íslenskrar tungu hafa alltaf verið miklir dressmenn. Föt Jónasar, sem Reykvískar konur á öllum aldri heilluðust af, enduðu forðum á báli bak við Friðriksspítala í Kaupmannahöfn til að koma í veg fyrir frekari syfilissmit. Hin sígildu, ljósbláu strumpaföt Eiðs, sem hann sést í hér að ofan, ætti að bjarga málsins vegna. Jakkann gæti Eiður hæglega gefið Þjóðminjasafni og buxunum gætu menn komið fyrir í brynvörðum skáp á Árnastofnun með öðrum dýrgripum menningarsögu okkar.

Orrahríð í íslenskri fornleifafræði

 

Það vakti mikla athygli hér um árið, er dr. Orri Vésteinsson var ráðinn að fornleifadeild Háskóla Íslands. Doktorspróf hans í sagnfræði var tekið fram yfir próf umsækjenda, sem voru með doktorstitla í fornleifafræði frá Svíþjóð. Allt það mál dró mikinn dilk á eftir sér, eins og kunnugt er orðið, og fór fyrir hæðstu dómstóla. Það var HÍ til lasts og dómnefndarmönnum, sem dæmdu hæfi manna í stöðuna, til vansa. Fullvíst má telja að HÍ hafi séð mikið eftir þeirri stöðuveitingu, þó svo að menn hafi kannski enn ekki lært af henni. Nú eru hins vegar aðrir tímar, fjármagn allt af skornum skammti og framtíð fornleifafræðinnar ef til vill ekki eins glæsileg og hún virtist vera í góðæri síðasta áratugar.

Nú um daginn reyndi Orri Vésteinsson, maður sem hefur það fyrir venju að vitna mjög takmarkað í rit fornleifafræðinga, (eða þekkir þau jafnvel ekki), að fullvissa okkur um, að hann og stofnunin, (FSÍ), sem hann rekur með öðrum jafnframt því að vera starfsmaður HÍ, eigi engan hlut að máli í þeirri aðför sem doktorsnemi í fornleifafræði varð nýlega fyrir í New York. Aðför þessi átti sér stað í kjölfar þess að stúdentinn var svo frakkur að leyfa sér að freista gæfunnar á „frjálsum" markaði íslenskrar fornleifafræði. Sjá um það mál hér og hér.

Það má teljast skrítin árátta hjá stórum prófessor í New York að reka Íslending úr námi, vegna þess að neminn leyfir sér að fara í samkeppni við stofnun á Íslandi sem lektor í HÍ tengist - lektor, sem (alveg óvart) hefur verið í margra ára fjárhagslegu og akademísku sambandi við prófessorinn í New York og stofnun hans. Ef við veljum trúa Orra og sakleysi hans, er prófessorinn í New York líklegast ekki með öllum mjalla. Hvaða heilvita maður gengur í það að bana ferli ungs og efnilegs fornleifafræðings og kalla hana lélegan nemanda opinberlega, vegna þess að hún leyfir sér að stunda þá tegund af fornleifafræði sem Orri  og íslenskir samverkamenn hafa  stundað manna mest, og sem tröllriðið hefur öllu á Íslandi.

Hvað eiga menn að lesa út úr orðum Thomas McGoverns, þegar hann segist vera að velja á milli hennar og FSÍ um leið og  hann gengur milli bols og höfuðs á henni? Af hverju þarf þessi maður að hafa sér eins og mannýgt naut? Jú það liggur í augum uppi. Hann sinnir sínum eiginhagsmunum. Þeim er best borgið í samvinnu við FSÍ, en ekki Albínu Huldu Pálsdóttur, sem leyfði sér að fara inn á svæði, sem FSÍ telur sig hreinlega eiga einkarétt að. Er það frjáls samkeppni? Það hljóma í mínum eyrum, og væntanlega Skúla Fógeta sem vakir fyrir Alþingisreit, sem einokun.   

Um leið og Orri lýsir sakleysi sínu án nokkurra sönnunargagna, lýsir hann ágæti eigin verka í greinargerð sinni í Morgunblaðinu, og er jafnframt að fárast yfir þeirri verðbólgufornleifafræði á Íslandi, sem hann, ef einhver, ber einna mesta ábyrgð á. Hann talar niður til námsmanna, þ.e. sinna eigin námsmanna í HÍ, og segir þeim að stunda sitt nám og eyða ekki tíma í uppgraftarævintýri.

Það vekur kátínu að sjá sagnfræðing vera með slíkar yfirlýsingar við fornleifafræðinga, en kannski er þetta dæmigert. Samkvæmt Orra eiga nemar HÍ að stunda sitt nám meðan Orri, félagar hans í FSÍ og samstarfsaðilar í BNA fá öll verkefnin. Kannski er þetta rétt hjá Orra. Varla á það að vera hlutskipti nema að standa í hinum endalausu klögumálum, kærum og jafnvel réttarhöldum sem tengjast framkvæmd fornleifarannsókna á Íslandi. Ástandi sem ekki hefur frægt greinina. Ekki dreg ég í efa að stúdentar við HÍ hafi notið góðs af leiðsögn góðra manna hjá FSÍ, en flestir þeirra stúdenta sem ég hef talað við hafa kvartað sáran yfir því að FSÍ borgi verst allra á hinum frjálsa markaði fornleifageirans.

Funkísvilla FSÍ á Bárugötunni mun vera í eigu ríkisins og FSÍ mun

búa þar fyrir lítið. Foto Stasi Archives.

 

Ekki er hægt að segja annað en að mokað hafi verið undir FSÍ. Þeir hafa notið ýmissar fyrirgreiðslu frá íslenska ríkinu og ýmsum sveitarfélögum, sem verður að teljast óeðlilegt ferli í frjálsri samkeppni. Reykjavík hefur valið FSÍ sem sinn aðalverktaka þegar fornleifar eru annars vegar. Öll nýlega útboðin fornleifaverkefni í Reykjavík hafa greinilega, af ástæðum sem hljóta að vera eðlilegar, farið til FSÍ og félaga. Þess vegna verður auðvitað uppi  fótur og fit þegar FSÍ fær svo ekki stórt verkefni eins og rannsóknin á Alþingisreit er. Sjóðir FSÍ hljóta því að vera magrir nú en, árin á undan hafa vissulega verið feit.

Ef græðgi hefur slegist í för með fornleifavísindunum, eða við þau eins og Orri gerir því skóna, þá er það líklegast frekast á FSÍ,  þar sem fundin var upp íslenska útboðsfornleifafræði, sem þrifist hefur í séríslenskri gerð „frjálsrar  samkeppni", allt þar til nú.

Þó ég sé einhvers konar liberalisti, þá er ég í vafa um að fornleifafræði sé hentug grein á markaði í litlu landi eins og á Íslandi.

Vandi sá sem við eigum við að etja í fornleifamálunum á Íslandi, sem menn hafa kvartað undan á mismunandi hátt, er þó fyrst og fremst fortíðarvandi, sem skapaðist í ládeyðu og fjársvelti því sem var í þeim málum á Þjóðminjasafni Íslands allar götur frá stofnun Lýðveldis og fram til 1995, er sjálfstæð fornleifafyrirtæki komu fram í sviðsljósið. Fornleifafyrirtækin í dag eiga sannast sagna afar erfitt með að yfirgefa þá einokunartilhneigingar sem ávallt ríktu í tóminu á Þjóðminjasafninu. Eitt fornleifafræðifyrirtækið (og það er ekki svo að þau séu mörg) á greinilega sérstaklega erfitt með að standa á eigin fótum án þess að hafa samstarf við fremur óyfirvegaða menn í útlöndum, eins og Thomas McGovern, sem finnur þörf hjá sér að lóga framtíð íslensks stúdents síns, þegar hann heldur að það gagnist viðskiptavinum sínum á Íslandi. 

Ég vorkenni líka dálítið Fornleifavernd Ríkisins (sem mönnum ber ekki að rugla saman við Fornleifastofnun Íslands. Fornleifaverndin er ríkisapparat en Fornleifastofnun er prívatfyrirtæki), sem samkvæmt lögum er  stofnun sem hlýtur ströngum siðferðilegum reglum. Það hlýtur að vera erfitt í landi, þar sem siðferði í stjórnmálum og fjármálum er slakt, að framkvæma hina göfugu fornleifagæslu án þess að komast í siðferðilegar hremmingar.

Nú, eftir veislu í fornleifafræðinni eins og í gjörvöllu íslenska þjóðfélagi, og í miðri kreppu þjóðarinnar, er fornleifafræðin líklega aftur orðin spörfuglafag,  þar sem ránfuglaháttur og græðgin sem ríkt hefur á tímum guðanna sem átu gull með hrísgrjónunum, hlýtur að minnka og vonandi hverfa. Draga mun mjög úr öllum framkvæmdum og þar með úr fornleifarannsóknum tengdum raski og framkvæmdagleði. Um leið og jarðýturnar þagna, missir fornleifafræðingurinn vinnunna á Íslandi.

Mæli ég með því að menn setjist niður á næstu árum og klári verk sín eins og völ er á. Þessi mögru ár koma ekki einvörðungu niður á FSÍ. Þau koma verst niður á stúdentunum í faginu, sem ekki fá eins góð tækifæri í fornleifafræðinni og sagnfræðingurinn Orri Vésteinsson og samverkamenn hans, sem vitanlega voru fremstir. Fremstir  í því að skapa það ástand, sem veldur því að erfitt er að sjá hvort vísindi ráði ferðinni í fornleifafræði á Íslandi, ellegar hin miskunnlausa græðgi mannsins, sá eiginleiki sem dregur Íslendinga í -dilka, í feitu sauðina og þá rúnu.

Ef Yahoo er spurt hvað fornleifafræðingar geri eiginlega, kemur upp eftirfarandi svar, sem ekki á við um Ísland, enda einhver rómantík hjá höfundi, sjá hér: Most archaeologists work with universities or museums, and part of their job is to obtain funding for digs. They also may employ students on digs to have extra man or womanpower on the job. Students usually work without pay, but relish the training they receive in their chosen field.

Sjá Einnig: The Big Professor , Af siðferði og siðleysi í íslenskri fornleifafræði

The Big Professor

 

Um daginn greindi Morgunblaðið frá samstarfi Fornleifastofnunar Íslands (FSÍ) við frægan og stóran prófessor og háskóla í New York borg.

Ungur fornleifafræðingur, Albína Hulda Pálsdóttir, hafið greinilega troðið þeim öllum um tær með því að sýna sjálfstæði og dug til að leggjast í stórt verkefni.  Haldið er fram að FSÍ hafi fengið Stóra Prófessorinn í New York til að bola fornleifafræðinemanum (doktorsnemanum) úr námi  við Hunter College á CUNY og hræða hana frá því að kasta sér sér út í verkefnið vestan við Alþingishúsið.

Í fyrradag barst hins vegar yfirlýsing frá stóra prófessornum í New York, þar sem hann sór og sárt við lagði, að hann hann hefði ekki rekið Albínu vegna óska frá samstarfsaðilum sínum á Íslandi sem með honum vildu stjórna rannsóknum svokölluðum Alþingisreit. Hann rak hana vegna þess að verkefni hennar stangaðist á við reglur City University of New York.

Eins og sakleysið uppmálað lýsir stóri prófessorinn, McGovern, því einnig yfir, að Albína hafi verið lélegur nemi og þess vegna hafi hann líka rekið hana. Það er væntanleg ekki það sem gerðist, ef ég hef lesið gögn sem birtust í Morgunblaðinu þann  (sjá hér) rétt.

Lélegur nemandi getur Albína ekki hafa verið fyrst henni hefur verið leyft að fara í doktorsnám. Og Albína sýnist mér hafa fengið styrki frá ýmsum Bandarískum sjóðum. Það bendir nú frekar til þess að hún sé afburðarnemandi.

Það er lágkúrulegt að sjá stóra menn eins og Thomas H. McGovern leggjast svo lágt að svína fyrrum nemanda sinn til, eftir að hann hefur reynt að eyðileggja fræðilegan heiður hennar og framtíð hennar með því að reka hana úr námi. Stórir menn leggjast stundum einum oft lágt.

Ég vona að Albína Hulda sé ekki búin að fá sams konar bréf og ég fékk einu sinni frá McGovern. Þar sem hann lýsti því yfir að hann myndi sjá til þess að ég fengi aldrei vinnu í íslenskri fornleifafræði framvegis og myndi beina fjármagni sem annars gæti runnið til Íslands til Rússlands. Þegar ég var ráðinn að Þjóðminjasafni Íslands árið 1993 sendi þessi stóri prófessor bréf til Þjóðminjavarðar til að sverta mig og rægja.

Reglur og lög á CUNY eru vitaskuld alls ekki leikreglur og lög á Íslandi. CUNY hefur ekkert að segja á Íslandi. Hafa verður samband við forráðamenn á CUNY og láta þá vita hvernig aðferðir McGovern hefur notað á Íslandi og hvernig hann hefur komið fram við nemanda sinn. CUNY er reyndar ekki neitt fínt plagg í BNA, nema þegar menn eru komnir í doktorsnám. Frægt er orðið mál samprófessors McGoverns, Leonard Jeffries, sem lýsti því yfir að gyðingar bæru ábyrgð á þrælaflutningum til Bandaríkjanna og væru skúnkar. Gyðingahatari var meðprófessor McGoverns á CUNY, og meirihluti prófessora á CUNY vildi ekki einu sinni láta reka Jeffries fyrir hatur í garð gyðinga og hvítra manna. Les hér um Dr. Jeffries.

Hér um árið útdeildi stóri prófessorinn lítilli ritgerð til samstarfsmanna sinna á Íslandi, sem ættuð var frá herjum Bandaríkjanna. Í riti þessu voru mönnum settar reglur í samgegni við Íslendinga og okkur Íslendingu lýst eins og einhverjum afdalamönnum (sem við erum líkast til). Einhvern tíma mun ég birta brot úr þeim fyrir lesendur mína til skemmtunar. En þangað til gætir stóri Prófessorinn lesið þær aftur og hagað sér sómasamlega á heimilum annarra þjóða. 

Aðrir Bandaríkjamenn hafa reyndar starfað hér í fornleifafræðum líka, jafnvel þó þeir séu ekki fornleifafræðingar. Ekki hafa þeir sýnt svo ljótan þokka af sér eins og McGovern. Sem betur fer er misjafn sauðurinn þar vestra. Það eru nefnilega ekki allir eins og Stóri Prófessorinn á CUNY. Ég held að ég hafi aldregi fyrirhitt Bandaríkjamann eins og hann.

Ungir fornleifafræðingar og fornleifafræðinemar, ég hef eitt ráð til ykkar: Haldið ykkur frá stóra prófessornum og deild hans á Hunter College, CUNY. Eftir að hann hefur haft mest möguleg not af mönnum og mergsogið þá, spýtir hann þeim út. Það versta er að hann heldur að hann hafi haft einhverja þýðingu fyrir íslenska fornleifafræði. Það er hinn mesti misskilningur. Nú er hann svo farinn að gera tilgátur annarra að sínum.

Það ber að taka fram, að myndin er ekki af Thomas H. McGovern þar sem hann situr sveittur og ver heiður sinn og gjörðir gegn ungri og efnilegri íslenskri námskonu. Maðurinn á henni er mjög líkur McGovern, eins og þeir sem þekkja stóra prófessorinn sjá. 

Af siðferði og siðleysi í íslenskri fornleifafræði

Í dag las ég heilmikla gagnrýni á Fornleifastofnun Íslands, (FSÍ), í Morgunblaðinu (sjá hér). Það sem þar kemur fram er hrikalegt. Ég hef enga ástæðu til að draga það sem ég las í efa, vegna þekkingar minnar á líkum málum. Sérstaklega þykir mér framkoma Thomas H. McGovern við Albínu Huldu Pálsdóttur, sem hann bókstaflega flæmdi úr doktorsnámi, vera glæp.  Ég er ekki í vafa um að aðferð sú sem hann beitir gegn henni stangast á við reglur CUNY og venjulegt siðferði og siðfræði við háskóla í Bandaríkjunum. McGovern er samstarfsmaður FÍS, sem úthýsa vildi Albínu af markaði sem þeir hafa geta stjórnað að vild vegna góðra sambanda og ríkisfyrirgreiðslu sem aðrir hafa ekki notið.

Ég þekki og þekkti til nokkurra þeirra sem nefndir eru til sögunnar í Morgunblaðinu í dag, þar á meðal er Thomas H. McGovern. Siðleysi hans kynntist ég á eigin líkama fyrir langa löngu. Ég vann eitt sinn með honum að verkefni í Strandasýslu. Það stóð lengi á því að fjölþjóðlegur hópur sem rannsaka vildi í Strandasýslu fengi tilskilin leyfi frá Fornleifanefnd, sem þá gaf út slík leyfi. Ýmsar upplýsingar vantaði frá umsækjanda. En þrátt fyrir að leyfi væri ekki enn komið eftir langa bið, hófu bandarískir og kanadískur fornleifafræðingar rannsóknir í leyfisleysi, og það án minnar vitundar. Ég vara að skrá fornleifar á öðrum stað og kom einn daginn að kanadískum starfsmanni rannsóknarinnar og fyrrverandi samstarfsmanni McGoverns, Thomas Amorosi, að óvörum, þar sem þeir voru að grafa í leyfisleysi í Trékyllisvík. Þegar ég komst að þessu, ákvað ég að láta af störfum í verkefninu.  Ég bar við siðleysi samstarfsmanna minna. Skömmu síðar barst mér bréf frá Thomas H. McGovern, þar sem hann hafði í hótunum við mig. Hann gaf til að mynda í skyn að hann myndi sjá til þess að ég myndi aldrei aftur geta fengið vinnu í fornleifafræði á Íslandi. Hann hótaði því einnig að beina fjármagni því sem hann gæti komið með í rannsóknir á Íslandi til Rússa. Ég óskaði honum góðs gengis og samvinnu við Rússa og spurði hann, hvort hann ætlaði að rannsaka ríkjum þar sem Rússar stunduðu þjóðarmorð. Mér þótti siðferði þessa bandaríska samstarfsmanns míns fyrir neðan allt velsæmi og prísaði mig sælan fyrir að þurfa ekki að hafa meira af honum að segja.

Ekki lét McGovern sér þó þetta nægja. Þegar ég sótti um stöðu á Þjóðminjasafni Íslands árið 1993, þá ritaði McGovern settum þjóðminjaverði bréf til að sverta mig. Hann mun einnig hafa sent Háskóla Íslands svipað níðbréf um mig. Mér var afhent þetta bréf fljótlega eftir að ég hóf störf og geymi það enn, því það er eitt siðlausasta plagg sem ég hef fengið í hendur á ævi minni.

Grein sú sem hér fer á eftir fjallar um lélegt siðferði Orra Vésteinssonar, sem einnig eru nefndur til sögunnar í Morgunblaðinu í dag, í fræðigrein árið 2008. Meðhöfundar með honum að þeirri grein eru einmitt Thomas H. McGovern og Sophia Perdikaris. Þau eru einnig nefnd í grein Morgunblaðsins, þar sem sagt er frá því hvernig Albínu Huldu Pálsdóttur var fórnað á svívirðilegan hátt í lágkúrulegri business-fornleifafræði á Íslandi, sem FÍS ber einna mesta ábyrgð á.

 

 

Skítleg vinnubrögð í fornleifadeild HÍ

eftir Vilhjálm Örn Vilhjálmsson

Nýverið rak ég augun í fræðigrein í virtu riti, Arctic Anthropology, þar sem því var haldið fram að Þjórsárdalur hafi farið í eyði miklu síðar en jarðfræðingar og aðrir hafa haldir fram í áraraðir. Þetta stangast reyndar á við það sem lesa má um Þjórsárdal og Stöng í Þjórsárdal á veraldarvefnum og í ritum flestra jarðfræðinga eftir 1949, þegar Sigurður Þórarinsson tilkynnti í fyrsta sinn breytingu á aldursgreiningu eyðingarinnar í Þjóðviljanum og sagði hana hafa átt sér stað árið 1104. Áður hafði hann haldið því fram að hún hefði átt sér stað árið 1300.

Bæjarrústirnar á Stöng og byggðin í dalnum eru því iðulega sögð hafa farið í eyði í Heklugosinu árið 1104. Það er orðin hefð fyrir því og flestir þekkja ekki, eða vilja ekki þekkjast við tilgátur mína um að byggðin hafi farið í eyði meira en hundrað árum síðar. Það er að segja á 13. öld. Hana setti ég upphaflega fram við Kristján Eldjárni á Sóleyjargötunni árið 1982 og síðan vann ég lengi að því að sýna fram á réttmæti tilgátu minnar.

Dr. Sigurður Þórarinsson lauk margra ára rannsóknum sínum á gjóskufræði Heklu með því að halda því fram að Eldgos í Heklu árið 1104 hefði grandað byggð í Þjórsárdal. Áður hafði hann oft skipt um skoðun á eyðingunni, eins og góðum fræðimanni sæmir.  Vafinn á nefnilega ávallt að ráða. Arftakar Sigurðar Þórarinsson og lærisveinar hafa hins vegar verið gjarnir á að líta á niðurstöður hans sem heilagan sannleika, sem er líklega það leiðinlegasta sem gerst getur fyrir minningu og fræði merkra manna. Fræði eru, og verða ávallt, tímanna tákn. Vitnisburður þess tíma sem menn lifðu á, en ekki endanlegur sannleikur.

Myndin er frá rannsóknum á kirkjurúst á Stöng í Þjórsárdal sumarið 1993

 

Rannsóknir mínar á fornleifum á Stöng og forgripum, sem fóru fram á tímabilinu 1983-1996, og sem er hægt að lesa um í þessum ritum, sýndu hins vegar greinilega, að Þjórsárdalur fór ekki eyði árið 1104, heldur á 13. öld, eða þó nokkkru eftir 1200. Ég get því miður ekki sett búsetulokin upp á neitt eitt ár, því það var ekki eitt stakt eldgos sem olli eyðingu byggðarinnar. Forngripir, kolefnisaldursgreiningar og afstaða jarðlaga sýndu það glögglega. Dalurinn og margir bæir í honum fóru í eyði í kjölfar versnandi jarðagæða, vegna áhrifa eldgosa, vegna kólnandi veðurfars, vegna ofbeitar og einnig vegna uppblásturs. Ástæðurnar voru þannig margþættar.  Þetta hef ég skrifað um í að minnsta kosti 7 ritum og m.a. í  Lesbók Morgunblaðsins.

Fyrrnefnd grein frá 2008 í Arctic Anthropology, sem lýsir niðurstöðum rannsókna á jarðvegssniðum í Þjórsárdal, er eftir vísindamenn frá mismunandi löndum. Sumir þeirra voru ekki einu sinni viðstaddir rannsóknina sem þeir eru meðhöfundar að grein um.  Það er lenska í löndum þar sem menn þurfa að sýna ákveðinn fjölda fræðigreina á ári til að halda stöðu sinni. Til að gera langt mál stutt, komast þeir að sömu meginniðurstöðu og ég, og get ég ekki annað en fagnað því. Því fyrir nokkrum árum var það sem ég skrifaði og sagði talið til villutrúar, og skrifuðu menn um mín fræði með ærumeiðingum, því þeir álitu að ég væri að sverta menningu Sigurðar Þórarinssonar er ég dró niðurstöður hans í efa.  Gagnrýni á guðfeður ógagnrýninna lagsmanna, er ávallt talið vera guðlast.

En við nánari lesningu sá  ég, að ég á greinilega ekki að njóta sannmælis í greininni eftir Orra og félaga hans í útlöndum, eða heiðursins af því að hafa leyst eitt stærsta vandamál íslenskrar fornleifafræði, aldursgreiningu byggðar í Þjórsárdal, sem velktist fyrir mönnum á síðari hluta 20. aldar vegna aðferðafræðilegra nærsýni íslenskra gjóskufræðinga og ýmissa fornleifafræðinga og sagnfræðinga. Þannig er t.d. enn á sýningu Þjóðminjasafni Íslands greint frá Stöng í Þjórsárdal sem bæ sem fór í eyði árið 1104. Það vekur þó undran, því að í sömu sýningu nokkrum metrum frá upplýsingunni um eyðingu byggðar árið 1104, er upplýst að byggð hafi haldist fram undir 1200.

 

Höfundur tekur gjóskulagasýni á Stöng í Þjórsárdal 1993

 

Í greininni í Arctic Anthropology er ýjað að því að ég hafi ekki látið rannsaka gjóskulög á Stöng. Þetta er mjög ljót rangfærsla. Jarðfræðingar og aðrir fornleifafræðingar komu og sáu sniðin á Stöng, sem eru aðeins umfangsmeiri en snið jarðfræðinganna og síðast þegar ég gróf á Stöng bað ég yfirgjóskufræðing HÍ að koma á staðinn. Taldi hún að það væri óðarfi, því hún sagði að ég þekkti öll gjóskulögin.  Það geri ég, reyndar eftir margra ára reynslu, og get líka með góðri samvisku sagt og sýnt fram á að mannvistarlög mynduðust ofan á vikrinum sem féll í Heklugosinu mikla árið 1104.

Ég geri ráð fyrir því að Íslendingurinn í hópi greinarhöfunda, Orri Vésteinsson, sem er með doktorspróf í sagnfræði, hafi aðstoðað meðhöfunda sína við að finna þá grein eftir mig sem vitnað er í, þar sem samstarfsmenn hans eru ekki talandi á Íslensku né norrænar tungur, (þótt greinar á ensku um aldursgreiningar séu nú vissulega líka til eftir mig og hefur einn meðhöfunda greinarinnar skrifað í og ritstýrt ritum þar sem þær komu út). Orri dregur einvörðungu upp fyrstu grein mína um efnið frá 1989. Þá var ég  mjög tregur til að setja fram neinar heildarniðurstöður. Ég greindi reyndar frá frá því árið 1989 og hef greint frá því á fjölmörgum stöðum síðan, að ég telji að eyðing Þjórsárdals hafi átt sér stað vegna margra þátta. Það má t.d. lesa hér í hinu víðlesna fornleifafræðiriti danska, Skalk (1996), hér og hér.

Gjóskulögum var gefinn mjög mikill gaumur við rannsóknir á Stöng, en ekki var eingöngu

stuðst við þau við endurskoðun aldursgreiningar byggðar í Þjóðarsárdal. Til eru aðrar og

áreiðanlegri aðferðir til aldursgreininga.

 

En Orri Vésteinsson dósent í fornleifafræði við Háskóla Íslands er ekki betur að sér í því sem ritað hefur verið um Þjórsárdalinn á síðustu áratugum, að hann velur elstu ritgerð mína birta um efnið til að vitna í. Hentugt, því hann og meðhöfundar hans halda því fram að ég hafi ekki komist að sömu niðurstöðu og þeir. Mikið rétt. Þegar greinin sem vitnað er í var rituð árið 1989, var ég ekki búinn að rannsaka nóg til að koma með neinar afgerandi niðurstöður.  En ég greindi vissulega frá þeim síðar, m.a. í grein í norsku riti sem dr. Orri Vésteinsson hefur meira að segja vitnað í í doktorsritgerð sinni í sagnfræði frá Lundúnaháskóla.   

Í stað þess að fara rétt með um rannsóknir mínar, gerir Orri mikið úr því að ég hafi bent á að brot úr leirkeri af enskri gerð, sem sérfræðingar á Englandi vildu aðeins aldursgreina til 13. aldar, hafi ekki passað við eyðingu byggðar í Þjórsárdal árið 1104. Þessi eini gripur var aðeins lítið brot af öllum þeim rökum og niðurstöðum sem bentu í þá átt að Stöng og mikill hluti Þjórsárdals gæti ekki hafa farið í eyði árið 1104. Orra Vésteinssyni ætti að hafa verið í fersku minni, að ýmsir samstarfsmenn hans gegnum árin gerðu því skóna að þeir bresku sérfræðingar, með sérþekkingu á leirkerategund þeirri sem brotið á Stöng var af, vissu ekkert hvað þeir voru að tala um.

En nú vitum við það. Orri og Dugmore og eitthvað fólk frá Ameríku, sem ekki var á staðnum þegar þessar rannsóknir í Þjórsárdal fóru fram, eru nú búin að sýna okkur að Grimston leirker frá 13. öld á Stöng séu ekki óeðlilegur hlutur.

Það var ég þegar búinn að gera í rannsóknarskýrslu árið 1983 og í Kandídatsritgerð árið 1985. Brotið hefur verið kynnt og ferðast með víkingasýningum um Evrópu sem forngripur frá 13. öld.  Orri og samstarfsmenn hans hafa greinilega ekki fylgst með. Margt hefur greinilega farið fram hjá þeim sem kenna komandi kynslóðum fornleifafræðinga á Íslandi í HÍ.

Þetta er að mínu mati ljót og lítilsigld heimildameðferð, og vísvitandi þöggun á niðurstöðum annarra og er Orra Vesteinssyni og Háskóla Íslands til háborinnar skammar.  Hugsar maður til afleiðinganna fyrir Hannes Hólmstein Gissurarson, sem menn töldu vitna of mikið í aðra, hvernig verður starfsmaður Hí sem sniðgengur niðurstöður annarra meðhöndlaður? Ég býst náttúrulega við því að HÍ aðhafist eitthvað, nema að sniðganga og tilvitnunarleysi sé viðurkenndar aðferðir í HÍ.

Dr. Bjarni F. Einarsson við mælingar á Stöng í Þjórsárdal

 

En að betur athuguðu máli held ég að HÍ geri mannamun. Menn ærðust í HÍ út af Hannesi, en Orri er stikkfrí. Enda á réttum reit í pólitíkinni á sérhverjum tíma. Reyndar hefur Orri Vésteinsson áður stundað þann ljóta leik, að gera niðurstöður annarra að sínum með því að vitna ekki í, eða einfaldlega rangt í upphafsmenn tilgátna eða að sniðganga niðurstöður annarra, t.d. doktors Bjarna Einarssonar. Þess eru dæmi að niðurstöður ýmissa íslenskra fornleifafræðinga séu ekki með í kennsluefni HÍ í fornleifafræði. Þessu hlýtur Orri að stjórna. Eins og kennsluefnið er úr garði gert, virðist það ekki vera nein tilviljun. Íslensk fornleifafræði er ekki kennd í heild sinni. Aðeins það sem hentar ákveðinni klíku. Annað er þaggað niður.

Ég hafði samband við aðalhöfund greinarinnar  í Arctic Anthropology, sömuleiðis ritstjóra þess Susan Kaplan og Orra Vésteinsson vegna óánægju minnar með vinnubrögðin í greininni og lélegar tilvitnanir í vísinda- og fræðistörf mín. Orri er þögull sem gröfin. Hann svarar greinilega ekki gagnrýni. Hvað getur hann líka sagt? Vill hann halda því fram að hann hafi uppgötvað að Þjórsárdalur fór ekki í eyði í byrjun 12. aldar?

Hvað sem öðru líður, og þó svo að Orri og félagar vilji næla í heiðurinn fyrir það sem ég skrifaði m.a. grein um í Árbók Fornleifafélagsins árið 1991 og fékk ekkert annað en ærumeiðandi svargrein fyrir frá jarðfræðingi við HÍ, er augljóst að Þjóðminjasafn Íslands verður að endurskoða fastasýningu sína (meira um það síðar). Þar er einfaldlega farið með rangt og mótsagnakennt mál um endalok miðaldabyggðarinnar í Þjórsárdal. Væntanlega tekur Orri undir það með mér - og fær jafnvel heiðurinn fyrir - og vonandi eins og eina ærumeiðandi grein frá einhverjum gallsúrum jarðfræðingi.

Kannski eru siðferðilega hæpnar aðferðir í tengslum við Fornleifadeild HÍ algengari en grein Morgunblaðsins þann 20.5.2009 gefur til kynna?

Púðurtunna í Menntamálaráðuneytinu

 

Nú ræður Katrín Jakobsdóttir ríkjum í Menntamálaráðuneytinu. 9. janúar sl. skrifaði Katrín blogg sem hún kallar Börnum Slátrað  og fjallaði bloggið vitaskuld um Gaza, það svæði sem Vinstri Grænir taka jafnvel fram yfir Ísland í aðgerðaráætlunum á krepputímum.

Þar segist Menntamálaráðherrann núverandi vitna í skýrslu Human Rights Watch . En kann Katrín að vitna rétt í heimildir? Svo virðist ekki vera:

Katrín skrifar:

En ef horft er t.d. á eldflaugaárásir kemur fram í skýrslu Human Rights Watch-samtakanna að árið 2007 skaut Ísrael 14.617 eldflaugum yfir á Gasasvæðið. Á sama tíma var 2.700 flaugum skotið inn í Ísrael. Þessar tölur sýna auðvitað að svæðið er púðurtunna.

En í afar umdeildri og mikið gagnrýndri skýrslu Human Rights Watch, stendur m.a. þetta :

From September 2005 through May 2007, Palestinian armed groups fired almost 2,700 rockets into Israel, killing 4 Israeli civilians, and injuring 75 civilians and at least 9 soldiers, according to the United Nations Office for the Coordination of Humanitarian Affairs.

Og um skothríð Ísraelsmanna stendur

From September 2005 through May 2007, the same period covered by the rocket attack statistics cited above, the IDF fired 14,617 artillery shells into Gaza. This fire killed at least 59 people, wounded another 270 people, and did significant damage to many civilian structures .... .... Most of the artillery shells that the IDF fired into Gaza in this period landed in open areas, and the great majority did not result in civilian casualties

Hér sjáum við að menntamálaráðherrann, sem hefur nýlega háskólagráðu, getur ekki greint eða lesið texta rétt. Hún heldur því fram að tölur Human Rights Watch séu frá árinu 2007. Þær eru frá 2005-2007. Hún talar um eldflaugar beggja aðila, en skýrslan með öllum sínum villum talar greinilega um "rockets" Palestínumanna,  en "artillery shells"  Ísraelsmanna.  Þar að auki nefnir Katrín Jakobsdóttir ekki að flestar „artillery shells" sem Ísraelsher skutu inn í Gaza á þessum tíma hafi lent á opnum svæðum og það með ásetningi. Ísraelmenn stefna ekki að útrýmingu Palestínumanna eins og Hamas stefnir að útrýmingu Ísraelsmanna og gyðinga.

Hún segir okkur heldur ekki frá því að Hamas hafi myrt fleiri af sínum meðbræðrum á þessum tíma, en þeim fjölda fólks sem talið er að grandað hafi verið af ísraelskum kúlum.  Hún segir okkur ekki frá þeim fjölda fólks sem Hamas hefur grandað með vopnum sem sprungu „fyrir slysni" áður en átti að drepa Ísraelsmenn með þeim. Hún nefnir ekki múrinn/vegginn/girðinguna sem komið hefur í veg fyrir hryðjuverk í Ísrael. Vegginn sér hún sem aðferð Ísraels til að innlima land Palestínumanna.

Ég hef til gamans athugað hvort Katrín Jakobsdóttir hefur t.d. skrifað um skipulega slátrun barna og kvenna í Darfúr, en svo virðist ekki vera.

Katrín virðist því mjög lituð af fyrirframgefnum skoðunum sínum. Lituð af rauðum lit (sem er víst grænn í augum litblindra) og sem er litur blóðsins. Hún er lituð af hatri í garð einnar þjóðar. Það þykir mér ekki efnilegt fyrir Menntamálaráðherra eða ráðherra yfirleitt.

Bið ég því nú menntamálaráðherra að efla kennslu um helför gyðinga, sem Íslendingar lofuðu að þeir myndu gera á Alþjóðlegri ráðstefnu árið 2000. En loforðin voru auðvitað svikin (sjá hér, tilvitnun 44).

Langt fjarri veruleikanum

 

Meðan svörtustu íslamistar leita aftur til miðalda, vilja Abu Dhabi menn fá allt það besta frá vestrænni menningu. Hvernig má þetta vera? 

Auði jarðarinnar er misskipt. Þar sem allt er á floti í olíu og þar sem menn eru ríkastir allra jarðarbúa, velja þeir auðvitað allt það sem hugann girnist úr vestrænni menningu, meðal annars baráttuna gegn hryðjuverkum. Þetta val er staðreynd, meðan fátækir og hrjáðir hjarðmenn Allah kenna vestrænni menningu um eymd sína og vilja brjóta okkur niður og myrða gyðingana og sprengja Ameríkanana.

Það fyndna er, að um leið og ríkustu arabaríkin sjúga til sín allt það "besta", dýrasta og hégómlegasta úr vestrænni menningu, styðja þeir samtímis við eymdarvælið og hatrið gegn vestrænum ríkjum. Eigendur Abu Dhabis styðja líka trúarofstæki fátækari trúbræðra sinna.

Nú kynnir Emírinn á Bessastöðum, að hann hafi milligöngu um að nokkrum íslenskum námsmönnum sé boðið í eyðimerkurvinina til að menntast á kostnað auðlegðar olíufurstanna og til að vera með í útópíuverkefninu við að reisa Masdarborg, sem ekki á að menga menga eins og aðrar borgir, ef allt gengur eftir.

Það er náttúrulega viðeigandi að útópisti eins og Ólafur Ragnar sé agent fyrir fasískt útópíuverkefni eins og Masdarborg í Abu Dabbi. En Ólafur Ragnar láðist að segja kandídötum sem vilja til Abu Dhabi , að Abu Dhabi er ein verst þrælakista hins siðmenntaða heims, þar sem réttur bláfátækra farandverkamanna er fótum troðið. Bak við mengunarlausa borg er mengaður hugsunarháttur.

Um leið og íslenskir stúdentar eiga að menntast í boði Abu Dhabi, „án þess að menga", taka þeir þátt í mengun mannkyns og þrælahaldi.

Skammastu þín Ólafur Ragnar Grímsson.

Hér er frétt um þrælahaldið í Dubai. Eins og allir vita nú, vill kona Ólafs að Ísland verði mini-Dubai. Hverjir eiga að verða þrælarnir í því ævintýri?

Sex til tíu námsstyrkir í Abu Dhabi í boði

"Þessi grimmi, hégómlegi, afbrýðissami og hefnigjarni Jahve"

 

Þegar nasistabörnin leika sér, er ekki að spyrja að leikslokum.

Í gær skrifaði læknirinn Ólafur Franz Mixa grein á blogginu sínu, sem hann kallaði Hvað þykir "raunhæft" í Ísrael. Þaðan sæki ég heiti þessarar færslu minnar, sem ég læt verða þá síðustu um Gaza í bili.  Það hefur ekkert upp á sig að skrifa upplýsingar fyrir þjóð sem hatar.

Í grein sinni svívirðir Ólafur Mixa bæði trú, sögu, Guð og menningu gyðinga og er þar að auki með sama gamla áróðurinn sem allir eru með gegn Ísrael þessa dagana, og sem á m.a. rót sína í föðurlandi Ólafs Mixa, sem eitt sinn ól af sér lítinn karl sem hét Hitler.

Ekki trúi ég á erfðasyndina, en ég tel að Ólafi kippi í kynið, þegar hann skrifaði þessa grein sína um Ísrael.

Faðir hans, dr. Franz Mixa (1902-1994), sem starfaði á Íslandi á 3. og 4. áratug 20. aldar gekk nefnilega í nasistaflokkinn þegar þann 16. janúar 1932. Hann var félagi í flokknum númer 782.617. Hann var nasistaembættismaður og tónlistarstjóri í Gau Steiermark frá 1938 til 1943.  Ekki var verið að greina frá þessu í minningargrein um hann árið 1994 í Mogganum. Hann var í þýska hernum og var tekinn höndum og var fangi Frakka fram til 1947 fyrir sakir sem sonur hans þekkir örugglega betur en ég og hann "Jahve". Hann Mixa júníor segir okkur einhvern tíma frá því, þegar hann er búinn að jafna sig.

Svo vill til, að í Þýskalandi er kaþólskur biskup, sem heitir Walter Mixa. Fyrir tveimur árum líkti hann Ramallah við gettóið í Varsjá. Menn sjá víða Varsjárgettóin. Biskup Mixa er ekki ósvipaður Ólafi. Kannski erfist þessi andskoti í ættum, þessi grimma, hégómlega, afbrýðisama hefnigirni þeirra "Mixara" sem hata gyðingana?

Mitglied 782.617, Dr. Mixa