Dorrit Moussaieff sextug

 

Indverskir fjölmiðlar greindu frá því í gær að Dorrit Moussaieff, forsetafrú, hefði orðið sextug á Indlandi og haldið upp á það með mikilli tertu. Kakan var skorin og boðin gestum i Raj Bhavan og óskaði indverskt tignafólk henni til hamingju. Össur vildi ekki vera með og fékk því ekki köku.

Samkvæmt áreiðanlegum heimildum fæddist Dorrit 12. janúar 1950. Hún er komin af vefurum sem ófu klæði fyrir Djengis Khan og nýlega hafa fundist ítölsk gen í henni hjá Decode.

Mazel Tov Dorrit! og þakka þér fyrir hin ýmsu verk sem þú hefur unnið fyrir þjóðina að undanförnu. Við erum nokkur sem vitum, að hlutverki þínu var lýst rangt í Áramótaskaupi RÚV, en RÚV fer eins og kunnugt er mjög sjaldan rétt með.

Ég heyrði einn góðan nýlega. Dorrit og Ólafur komu í einkaerindum á hótel í Abu Dhabi síðla kvölds eftir langt og erfitt flug. Maðurinn í afreiðslunni spyr forsetann: Will your daughter need her own room? Ólafur segir, No, she is the First Lady. Svarar þá maðurinn í afgreiðslunni: Good, how many rooms for the other ladies?

Tvennir tónleikar á árinu

Ég hef farið á tvenna tónleika í ár. Menningarlegri en það er ég nú ekki. Ég hlusta á YouTube, kaupi tónlist á iTunes og sit í mínum eigin tónleikasal á fremsta bekk við hliðina á forsetanum - með poppkorn.

Báðir tónleikarnir sem ég sótti voru frábærir. Fyrst segir af þeim síðari. Hann var í samkunduhúsi gyðinga í Kaupmannahöfn þann 25. október. Þar spilaði King of Kletzmer, klarínettumeistarinn Giora Feidman (f. 1936). 750 manns voru í samkunduhúsinu. Það var aldrei þessu vant troðfullt. Feidman, lék guðdómlega og hafði til liðs við sig tvo frábæra, þýska hljóðfæraleikara á kontrabassa og gítar og einn tyrkneskan trymbil, Murat Coskun, sem galdraði ótrúlegustu hljóð úr trommu sinni. Það var bæði heilagleiki og óbeisluð gleði á þessum tónleikum, sem stóð í yfir þrjá klukkutíma. Og í hléinu talaði Feidmann við alla og seldi geisladiska í fordyri samkunduhússins eins og götusali í Bessarabíu. Þetta var eftirminnilegt sunnudagskvöld.

 

Hinir tónleikarnir voru í aðalsýnagógunni í Reykjavík, Háskólabíói, þann 28. maí. Góður vinur bauð mér á Listahátíð. Frábær sæti á besta stað. Maður getur ekki sagt nei við því. Tvö flaggskip rússnesks tónlistalífs, hjónin Gennadíj Rosdestvenskíj (f. 1931) og Viktoría Postnikova (f. 1944) frömdu list sína. Mikla list, vel að merkja. Postnikova lék píanókonsert nr. 24 í C-moll eftir Mozart með kadensu eftir Brahms. Hún spilaði eins og flugmóðurskip rússneska flotans, sem siglir um höfin á góðum degi án þess að bifast í ölduróti. Hún hafði ekkert fyrir þessu og enn sú innlifun! .. það þyrfti 30 japanska píanóleikara, með grettur og krampa í öllum limum, til að fá sömu innlifun í konsert Mozarts. En Postnikova sat bara þarna og spilaði eins og í hún væri að syngja börnin sín í svefn, róleg og glæsileg. Grænleitur kjóll dívunnar var aðeins of þröngur og mikill hárhnúturinn á hnakkanum lyfti þungu andlitinu og augnlokum þessarar fjallmyndalegu konu.

Postnikova leikur Prokofjef undir stjórn Gennadíjs fyrir 39 árum í Moskvu

Kallinn hennar er saga út af fyrir sig, alveg eins útlítandi og pabbi hans, Nikolaj Anosov, sem var líka mikill stjórnandi í Sovétinu. Herðabreiðari mann en Gennadíj Rosdestvenskíj er vart hægt að finna. Hann skyggði nær á sinfóníuna, þótt hún væri í útvíkkaðri hátíðaútgáfu til að get leikið sinfóníu Sjostakovítsj nr. 7 í C dúr, Leníngrad sinfóníuna. Frábært, frábært og aftur frábært! Gennadíj var eins og sigursæll hersöfðingi í Rauða Hernum, sem sagði frá stríðinu með virðingu. Pákuleikari sinfóníunnar, Eggert Pálsson, var þarna í essinu sínu. Ég veit ekki hve mörgum fallbyssuskotum hann skaut út í salinn. Þau voru mörg. Salurinn var í rúst, en hlustendur voru í sjöunda himni, fórnarlömb hinnar stóru listar, sem er svo sjaldgæf á Íslandi. Flutningurinn var allt annar en hjá t.d. meistara Leonard Bernstein, sem Hollywoodaði Leningrad-sinfóníuna (heyr). Kapítalisminn eyðileggur margt.

Jónas Sen tjáði sig um tónleikana í einhverjum fjölmiðli fáeinum dögum síðar, þegar hann, og við hin dauðlegu fórnarlömb listanna, vorum nokkurn veginn búin að jafna okkur eftir sprengingar Eggerts, sem var skólabróðir minn og góður vinur í æsku. Jónas taldi öruggt að þetta hefði líklega verið besti konsert Sinfóníunnar frá upphafi. Ég get ekki sagt til um það, en ég er enn í bombusjokki.

Ég skrökva því reyndar, að ég hafi aðeins verið á tveimur tónleikum á árinu. Sonur minn, Ruben (7 ára), lék á morguntónleikum tónlistaskólans í heimabæ okkar í síðustu viku. Hann lék "Old McDonald had a Farm, í æ í æ ó" á harmónikku með mikilli innlifun. Algjör senuþjófur drengurinn.

Færeyingar hafðir að fíflum

 

Gárungar úr Danaveldi ferðast nú um Færeyjar og fá frændur okkar til að taka þátt í sjónvarpsrugli, sem gengur út á að venjulegt fólk leikur hlutverk persóna í sjónvarpsþáttaröðinni Dynasty, sem í Danmörku og Færeyjum gekk undir nafninu Dollars. Dynasty er staðfært á Færeyjar. Árangurinn af þessu verki, sem örugglega er styrkt með peningum danskra skattborgara, verður svo hægt að sjá á vefnum (www.dollars.fo).

Tvö dönsk idjót með myndavélar, Tue Biering og Jeppe Kristensen, hafa lýst þessu framtaki sínu fyrir blaðamanni Berlingse Tidende. Þeir hlæja mikið af sjáfum sér, enda eru þessir menn greinilega enn á skólastrákastiginu. Það vekur undrun að Berlingske Tidende sé að auglýsa þennan skrípaleik.

Í Berlingske Tidende lýsa þessir apakettir þeirri einlægu skoðun sinni að Danir tengi Færeyinga  skyldleikarækt, þjóðbúningum, vikivökum, hommahræðslu, harðfiski og lunda. Þessir dönsku hálfvitar ætla með þessum kvikmyndahappening sínum að gera Færeyinga meira "kynæsandi".  

Skyldleikarækt, Jeremías minn! Danir ættu ekki að tala. Á ákveðnum svæðum í Danmörku er fólk miklu meira skyldeikræktað en Færeyingar, en flestir eru Danir vitanlaga hálfgerðir Þjóðverjar og restin er á góðri leið að verða þegnar í fjórða ríkinu, Ummah.

Ég held að Tue og Jeppi ættu að byrja með því að spóla einhverju inn í myndavélina heima hjá sér. Þeir tilheyra þjóð sem að mestu leyti er kominn af drykkfelldum Þjóðverjum og sem beygði sig eins og lóða tík þegar þýski nasistahundurinn tók þá í rassinn í síðasta stríði. Samarbejdspoliltik kalla Danir þær merku samfarir og minnast þeirra með mikilli gleði. Það er efni í margar grínmyndir, sem hægt væri að setja á vefinn. Hvað eru menn að álpast til Færeyja til að fá "billigt grin"? Af nógu er að taka heimavið.

Ég mæli með því að Færeyingar setji þessa dönsku pilta á næsta skip til Kaupmannahafnar og taki kvikmynd af því.

Sá hlær best sem síðast hlær, og það verða Færeyingar.

Total Makeover Bitch ræðst á Dorrit í London

Loksins önnur agúrka en bútun Michaels Jacksons eða Iceseve-lygar ríkisstjórnarinnar. Það er einfaldlega ekki á hverjum degi að forsetafrú á Íslandi kemst í heimsfréttirnar. Þessu ber að fagna.

Dorrit, sem ég hélt að væri á Bessastöðum sem stoð og stytta eiginmanns síns sem allir forsmá og ofsækja, á víst líka erfiða daga. Einhver dómadags Makeover bitch, sem býr í næsta stigagangi við Dorritu í London, var með svo lélegar pípur og klóak, að Thames fór að renna yfir til Dorritar. Sú endurgerða, Tiggy Butler, hefur ásakað Dorrit um húsbrot, ósæmilegt orðbragð og meira til.

Samkvæmt fréttum DailyMail er þetta orðið að dómsmáli. En sem betur fór fyrir okkar frú, hefur sú endurgerða, sem er innanhússhönnuður, dregið mikið af ásökunum sínum til baka og hefur þurft að borga Dorrit 80% af skaða þeim sem hlaust af þegar vatnið úr baðinu hennar fór yfir til Dorritar, og eyðilagði íslenska lopann hennar.  

Greinilegt er, ef dæma skal út frá þessu máli, að Dorrit er skapstór, og er það plús fyrst maðurinn hennar er gunga, t.d. enn ekki búinn að blanda sér í og stöðva Icesave-frumvarpið.

Dorrit er þó ekki alveg eins skapstór og Tiggy Butler heldur fram, en Tiggy laug því til dæmis að Dorrit hefði vippað sér yfir 2 metra vegg yfir til sín til að skipta sér að lekanum. Þetta segir Dorrit ómögulega fjarstæðu, þar sem hún var á hækjunni daginn sem þetta átti að hafa gerst. Hún hefur aldrei stokkið hærra en 1,84 síðan á Makkabí leikunum í Herzlia árið 1971. Old Baily trúði heldur ekki á söguna um vegginn og stökkið, þótt alvitað sé að Dorrit geti stokkið upp á nef sér.

Það geta auðvitað allir séð á myndinni hér að ofan, að kerlingin í næsta húsi við Dorrit er algjört bitch, með gervibrjóst og gervibakgrunn. Dorrit var nú líka fljót að taka hana með sniðglímu á lofti fyrir að hafa vætt lopann sinn.  Hún sagði: "Ég þekki ekki Tiggy en ég þekkti áður kærasta hennar Tony Ryan sem er heillandi maður". Þannig skrifar http://www.visir.is/  að minnsta kosti. Tony var kannski heillandi, því hann hefur ekki flogið mikið síðan 2007 er hann fór í hinstu flugferðina - ef þið skiljið hvað ég er að fara.  

Ég segi bara eitt. Það er gott að Dorrit á ekki nágranna á Íslandi. Ég ætla að taka hús á hana síðar í mánuðinum. Ætla að skoða demanta fyrir konuna mína. Já, það eru ekki allir sem voru með Icesave reikning... þótt kúlulánið hafi leikið við marga.

Hórmangarar i Køben safna handa Íslandi

Ég var að enda við  að sjá hjá Fjólu Ragnars að Ekstra Blaðið hefði verið með söfnun til handa Íslendingum fyrir framan Magasin du Nord, verslun Jóns Ásgeirs. Ágóðann var farið með í íslenska sendiráðið á Christianshavn og þar sögðu menn bara "takk".

Fallegt af Dönum að hugsa svona vel til okkar. Eitt sinn söfnuðu Íslendingar handa stríðshrjáðum Dönum, en fengu litlar þakkir fyrir. Danir voru allt stríðið búnir að selja vörur sínar til nasista á hæsta verði, svo hægt var að fóðra stríðsvélina og þá sem myrtu gyðinga í útrýmingarbúðum. Lát var hins vegar á greiðslunni fyrir danskan varning handa böðlunum, því fínu frændurnir og ættingjar Dana í suðri, sem Danir sverja sig frekar í ætt við en hinar Norðurlandaþjóðirnar, borguðu ekki fyrir fleskið og smjörið.

Men, mange tak Danmark, eða réttara sagt bestu þakkir til ráðuneytis hórmangara og mellna á Ekstra Blaðinu. 

 

Jeg har lige læst på Fjóla Ragnar blog, at Ekstra Bladet har forestået en indsamling for Islændingene uden for Magasin du Nord. Overskuddet gik ubeskåret til den islandske ambassade på Christianshavn, hvor man sagde pænt tak.

Det var en smuk gestus hos danskerne, at tænke så positivt på os. En gang samlede islændingene ind til de krigsbelastede danskere, men modtog kun en sølle utak. Under hele krigen solgte danskerne deres produktion til nazisterne, så de kunne holde mordmaskinen gående og myrde jøder i udryddelseslejrene. Betalingen for de danske goder lod vente på sig, fordi danskernes fine slægtninge i syd, som danskerne jo slægter mere til end de andre nordiske nationer, betalte ikke for flæsket og smørret.

Men, mange tak Danmark, eller rettere sagt tak til ministeriet for den danske alfonseri- og luderbranche på Ekstra Bladet.

Svart fólk á Íslandi - fyrsti hluti

 

 

Nú þegar mesta gasið er farið úr stuðningsmönnum Kenýamannsins Paul Ramsesar, og þeir farnir að skrifa um veðrið, ást, evruna, ESB eða eitthvað allt annað sem þeir halda að þeir geti fellt ríkisstjórnina með í sumarleyfinu, væri gaman að hugleiða sögu svarta mannsins á Íslandi.  Hér í fyrsta hlutanum greini ég frá mínum eigin kynnum af negrum. Ég get ekki leynt því, ég er mjög hrifinn af hinum svarta "kynþætti".

Kynni sjálfs míns af svörtu fólki eru víst afar takmörkuð. Ég er ekki sérstaklega félagslynd persóna. Fer til dæmis ekki með gamlar rímur ef ýtt er á mig. En hefði ég verið sósíal, væri þessi færsla miklu lengri. Þá hefði ég líklegast abbast upp á alla sem voru svartir, allt frá ljósbrúnum múlöttum til biksvartra Bantúmanna eins og Davíð Oddson abbaðist upp á Leonard Cohen, vegna þess að Davíð er litblindur. Það skal þegar tekið fram að Davíð bankastjóri er ekki af negrum kominn og verður því ekki ræddur frekar hér í Blökkumannasögu minni. Ég vil taka það fram, að ég nota orðin svartur, negri, blökkumaður, þeldökkur, litaður og blámaður öll á sama hátt. Ég tel ekki að nein af þessum orðum getið skaðað eða verið móðgandi. Það er einföld staðreynd, að sumir menn eru svartir eða misjafnlega brúnir, meðan aðrir líkjast mest aligrísum í mismunandi bleikum afbrigðum. Menn geta svo séð á myndskreytingunni hér að ofan hvað er fallegast.

Sjálfur man ég fyrst eftir svörtum mönnum sem ég sá á Keflavíkurflugvelli, og þegar ég kom til Evrópu fyrsta sinn árið 1971. Það var ekki neitt sem kom mér á óvart. Ég var svo heppinn að geta horft á Kanasjónvarp (svart/hvítt ) áður en það íslenska fór í loftið, en á Keflavíkurstöðinni sáust margir negrar og mikið "Equal opportunity" sem gerir menn umburðalyndari. Í fyrstu ferð minni til Frakklands man ég mest eftir gömlum Afríkumanni sem sat á bekk í grennd við Eiffel turninn. Hann var í ljósbláum serk og sveiflaði svipu með hesthárum, einhverskonar flugnafælu og veldissprota í einu og sama verkfærinu. Glæsilegra gamalmenni hafði ég aldrei séð fyrr. Fyrsti maðurinn sem ég sá svindla í beinni var þeldökkur íssali í London, sem tók morðfé fyrir ís. Reyndar var enn einn negri sem ég man glögglegar eftir frá æsku minni en öðrum. Hann var gírugur gaur í Hafnarfirði. Hér getið þið lesið um hann.

Á unga aldri var ég í sumarbúðum með dreng, sem var sonur Íslendings og bandarískrar blökkukonu. Er móðirin lést og faðirinn kvæntist aftur, var ekki um annað að ræða fyrir drenginn en að búa hjá ömmu sinni í vesturbænum í Reykjavík, þar sem nýja kona föðurins í Bandaríkjunum var víst ekki hrifinn af svörtu fólki. Þó ég væri ekki vesturbæingur, heyrði ég ýmislegt um hvernig drengur þessi varð fyrir barðinu á fólki sem þótti hann hættulegur hreina stofninum. Nú er þessi góði drengur fjölskyldumaður á Íslandi og er vonandi ekki lengur neitt sjokk að sjá fyrir landsmenn sína.

Hrokkinkkollurinn í köflóttu skyrtunni er einn af blönduðustu Íslendingum sem sögur fara af. Hann er höfundur þessa bloggs. Fyrir aftan hann er Kevin Hauksson, sem bjó í Vesturbænum. Hin börnin voru 1. flokks kaþólikkar og flest "hreinir" Íslendingar.

Ekki má gleyma því að blökkumenn gátu komist til Íslands á sérsamningi vegna þess að þeir lyftu íslensku körfubolta í áður óþekktar hæðir. Jazzistamenn voru líka velkomnir í stuttar heimsóknir. Eitt sinn fór ég og hlustaði á Horace Parlan í MH. Það er er mér ljúf minning. Síðan hitti ég hann í Danmörku löngu síðar. Eitt sinn las ég útlendingaskýrslu Duke Ellingtons í skjalasafni dönsku lögreglunnar. Danir voru líka hræddir við svarta manninn og var Duke álíka óvelkominn og cirkusartistar frá Afríku og Igor Stravinsky.

 

Stravinsky var ekki negri...svo vitað sé

 

Svo flutti ég úr landi til náms árið 1980 og svartir menn á Íslandi töldust varla lengur efni í annála og fréttir á Íslandi, nema að þeir gerðu eitthvað af sér eða voru rotaðir af mönnum á skemmtistöðum sem ekki vildu missa sínar íslensku skvísur í krumlurnar á tröllvöxnum negrum.

Tveir  blökkumenn er mér minnisstæðastir frá námsárum mínum. Einn þeirra Zakaríah frá Swazilandi, sem var af konungsættum og var alltaf glaður í Danmörku þar sem hann lærði til tanntæknis. Hann var hrifinn af lifur, sem er dýr munaðarvara í Swasilandi. Hann borðaði lifur sérhvern dag. Í Durham á Englandi, bjó ég eitt sinn í gömlu kvennafangelsi fra 18. öld. Ekki hafði ég þó framið glæp í kjól. Húsið var notað af Graduate Society sem stúdentagarður. Þar áttu eingöngu að búa karlamenn, en eitt sinn flutti inn múslímsk nunna frá Súdan, Neema að nafni. Við mennirnir sem komum frá Íslandi, Bretlandseyjum, Hollandi, Grikklandi, Kína, Bangladess, Líbanon, Kanada og Alsír, urðum að taka mikið tillit til Neemu, svo hún gæti farið í bað án þess að menn öngruðu hana. Hún var af einhverjum fínum ættum valdastéttarinnar í Súdan, sem nú fremur þjóðarmorð í Darfúr í nafni Allah. Endrum og eins kom til hennar ungur maður sem greinilega átti að fylgjast með henni. Hún henti honum einu sinni út með miklum látum. Neema var fín. Hún hafði stúderað í Bandaríkjunum. Hún hataði Ameríkana eins og pestina, en var mjög hrifin af gyðingum af einhverjum ástæðum.

Ekki var það svo að svartir menn væru fyrirferðamiklir í Danmörku þegar ég kom þangað. Maður sá afar sjaldan blökkumenn í Árósum, en í Kaupmannahöfn voru þeir vitaskuld fleiri. Maður tók auðvitað eftir blökkumönnum, m.a. sökum fegurðar þeirra og líkamlegs atgervis, sem bar af miðað við ástand Dana.  Á garði þeim sem ég bjó lengstum á í Árósum, bjó til dæmis færeysk kona með svarta dóttur, sem hljóp eins og gasella. Þarna var einnig ungur maður sem aðeins talaði Oxford ensku, og var eins og blanda af Sidney Poitier og Harry Belafonte. Hann bjó með danskri stúlku. Hann var fyrsti námsmaðurinn sem ég sá með farsíma í strætisvagni. Svo keyrði hann um í Jagúar og eitt sinn var hann kominn á Bentley á breskum plötum. Hann gekk oftast í frakka úr kasmírull. Það var maður sem "hafði stíl".

 

 

Ekki má gleyma því að þegar ég bjó á þessum risastóra og alþjóðlega stúdentagarði í úthverfi Árósa í Danmörku, sem heitir Skjoldhøjkollegiet, bjó þar ung, íslensk kona, sem átti danskættaða móður sem var af blökkumönnum komin. Þessi unga kona hafði verið mér í skóla í nokkrar vikur í 9 ára bekk, áður en hún flutti eitthvert annað. Hún dó um aldur fram. Hún og systkini hennar hafa líklega verið fyrstu múlattabörnin á Íslandi á 20. öld (fyrir utan afkomendur Jónatans (Schimmelmanns) Gram (Hét gram skv. nýjustu rannsóknum Gísla Pálssonar 2014), leysingja sem settist að á Íslandi á 19. öld).  Kennarinn sagði okkur að hún væri "ekki svört" og að það mættum við ekki segja við hana. Þess vegna var hún alla jafnan kölluð "hin svarta", þó hún væri ljósbrún. Þið vitið hvernig börn eru.

Annars get ég ekki sagt að ég hafi rekist á marga litaða á ævinni, svona i in the flesh, nema sem hreingerningarfólk á hótelum og oftast sem lægstu undirstétt. Stundum var ég eini hvíti maðurinn í neðanjarðarlest í London. Það þótti mér mjög spennandi.

Ekki má gleyma tveimur close encounters of the the third kind. Einu sinni fór  ég með hópi herstöðvaandstæðinga á Völlinn til að kynnast málum þar. Þar var meðal annars komið við í mötuneyti. Þar vann svartur maður, sem var mjög undrandi á því að sum okkar værum yfirlýstir kommúnistar. That's bad, sagði maðurinn og hann meinti það hjartanlega. Hitt skiptið var þegar ég fór á ráðstefnu í Maine í BNA, og bjó þar á Stowe House Hotel í bænum Bowdoin. Í elsta  hluta hótelsins mun Harriet Beecher Stowe (1811-1896) hafa skrifað  Kofa Tómasar Frænda. Eini starfsmaðurinn í morgunverðarsalnum var miðaldra blökkukona, sem spurði okkur margs og talaði mikið. Hún vildi vita hvaðan við værum. Við vorum samansulla af hvítingjum frá mismunandi löndum. Þegar hún var búin að fá að vitað að  ég og aðrir þarna værum frá Íslandi, tengdi hún okkur þegar í stað Leif Ericsson, sem mun vera þekktur á þessum slóðum. Mig langaði í staðinn að vita af hverju hún væri að þræla þarna fyrir okkur fyrst fremsta bókin gegn þrælahaldinu var skrifuð á þessum stað. Hún svaraði "I have a Dream...."og hló dátt. Nú er ekki lengur hótel í Stowe House og kannski er Obama draumurinn.

Fyrir rúmum áratugi síðan, heyrði ég líka tvær sögur sem lögðust mjög illa í mig. Ein var um Íslending í Kaupmannahöfn, sem ætlaði sér að komast yfir ákveðna svarta konu, því hann hafði áður gert það með öllum öðrum meiriháttar kynþáttum. Vona ég að bræðurnir Gonni og Siffi, sem lengi vel húseruðu í Köben, hafi gengið frá þessum graðhesti þegar hann var búinn að ljúka raðnauðgun sinni á Sameinuðu Þjóðunum. Slíka menn ætti að setja á Sædýrasafnið eða á Reðursafnið á Húsavík.

Hin sagan er frá Bolungarvík. Þar var svartur drengur lagður í einelti af frumbyggjunum. Menn reyndu að gera honum lífið leitt á allan hátt, skvetta yfir hann aurbleytu þegar hann var að labba í skólann og berja hann og lemstra, og jafnvel aka á hann. Ég hafði þetta eftir kennara hans í barnaskólanum á Bolungarvík. Út frá þessu ætla ég að fjölskylda Dr. Huxtable hafi ekki verið sérstaklega vinsælt sjónvarpsefni á Bolungarvík. Þessar aðfarir að saklausum dreng frá Jamaica minnti mig dálítið á níðingsháttinn við drápin á Böskunum í  Spánverjavígunum aðeins austar við Djúp fyrr á öldum. Þetta er kannski kennd sem á létt með að brjótast út, ef eitthvað ber út af og litbrigði verða?

Saga svarta mannsins á Íslandi er stutt. Ekta barátta fyrir réttindi þeldökkra varð fyrst að veruleika árið 2004 þegar starfsmenn Reykjavík Grapevine, sem ekki eru allir vel læsir, héldu því fram að Þjóðdansarafélag Reykjavíkur vildi ekki lána búningana sína til þeldökkra. Þetta byggði víst á ýmsum misskilningi, mest í þrúgudjúsurum, enda mega allir, konur sem karlar fá lánuð peysuföt, upphlut, skautbúning og annað kinky stuff hjá Þjóðdansarafélaginu.

Í næstu færslu rek ég sögu blámanna á Íslandi og meðal annars áhuga þeirra á íslenskum peysufatakerlingum. Það verður alvöru sagnfræði án lýsingar á ómerkilegri lífsreynslu minni.

 

Ljóshærði drengurinn frá Haifa

 

Asaf Zur var ósköp venjulegur ísraelskur unglingsstrákur, langur sláni sem hafði áhuga á sjóbrettum, íþróttum, ferðalögum, partíum og stelpum. Hann var ljóshærður, sem er ekki algengasti háraliturinn í Ísrael. Vinir hans kölluðu hann þess vegna Blondi. Það var líf í þessum dreng.

5. mars árið 2003 rann blóð um hár Asafs, þar sem hann lá líflaus í braki strætisvagns í Haifa. Hann varð aðeins 17 ára. 17 aðrir voru myrtir í þessari fólskulegu árás á saklaust fólk. Því réð ein af þessum rómuðu frelsishetjum frá Palestínu, sem eiga fullt af stuðningsmönnum á Íslandi. Eftir sátu unnusta Asafs, móðir hans Lea, faðir hans Yossi, og bróðir hans Almog sem var aðeins var 7 ára þegar hann missti bróður sinn.

Þessi auma lýsing mín á lífi og örlögum Asaf Zur er hægt að endursegja um hundruð annarra fórnarlamba raggeitanna, sem drepa saklaust fólk, vegna þess að þessir hryðjuverkamenn vilja stofna ríki á ísraelskri jörð, þar sem þeir ætla sér að troða mannréttindum og lýðræði fótum líkt og venjan er í flestum ríkjum sem umlykja Ísrael.

Fjölskylda Asafs kemst aldrei yfir missinn. Faðir hans vill ekki að neinn gleymi syni sínum og ég leyfi mér að minna Íslendinga á Asaf með honum. Ef Asaf hefði lifað, hefði hann ferðast um heiminn að lokinni herskyldu eins og margir jafnaldrar hans frá Ísrael. Faðir Asafs langar til að Asafs verði minnst á eins mörgum stöðum og mögulegt er.

Pabbi Asafs biður alla sem vettlingi geta valdið um að prenta mynd af syni sínum og taka svo mynd af sér og/eða fjölskyldunni með myndina af Asaf; Líka að taka mynd af sér og myndinni hvar maður er staddur í heiminum, t.d. á Þingvöllum, Geysi og Gullfoss. Faðir Asafs vill gjarna fá myndirnar sendar og mun safna þeim öllum saman og birtir þær á minningarsíðu Asafs.

Þetta gæti allt eins hafa verið sonur ÞINN, og þinn og þinn.......

Hér er hægt að nálgast myndina af Asaf og upplýsingar um það sem gera skal og hér fyrir neðan skýrir faðir Asafs fyrir ykkur hvað þið getið gert.

 

Spámaðurinn sameinar oss - í lyginni

"Spámaðurinn sameinar oss" heitir ört stækkandi hópur í Jórdaníu undir stjórn 17 þekktra, vel menntaðra manna, þ.á.m. lögfræðinga, fjölmiðlafólks og þingmanna. Hópur þessi beitir sér fyrir banni , "Boykotti" og öðrum aðgerðum gegn dönskum vörum í Miðausturlöndum. Þessi hópur hefur góðan aðgang að fjölmiðlum og hefur á stefnuskrá sinni að breiða út boðskap sinn í gjörvöllum heimi múslíma.

Danir hafa auðvitað miklar áhyggjur af þessu, enda hafa þeir einblínt mikið á markaði í Miðausturlöndum og gloprað þeim niður annars staðar. Danskt efnahagslíf hefur verið í einhverju 1001 nætur ævintýri.

Danska utanríkisráðuneytið sendi nýverið danskan Palestínumann, Fathi El-Abed, sem búsettur er í Danmörku, á svokallaða "fact finding mission" til Amman til að rannsaka ástandið.

En ég hef líka verið í heimildaleit varðandi Fathi El-Abed, sem sendur var, og sem ég hef reyndar hitt. Ég vissi þó nokkuð um hann fyrir. Fahti sem er formaður Danska Palestínuvinafélagsins, hefur margoft lýst því yfir að Hizbollah séu góðgerðarsamtök sem aðeins beini réttmætum hernaði sínum að Ísrael.

 

Fathi El-Abed stendur hér á bak við sómamann sem ég þekki vel

Niðurstaða Fathi El-Abeds er, að Danir eigi ekki að sniðganga samtökin "Spámaðurinn sameinar oss". Ekki furðar það mig, að Fahti El-Abed taki þessa hæð í pólinn. Hann hefur verið spyrtur við flokksmenn í Radikale Venstre, sem höfðu mottó í Síðari styrjöld. Það var "samstarf og samvinna" við nasistana sem hertóku Danmörku.

En Fathi hefur reyndar einnig sýnt okkur að menntun og völd í Miðausturlöndum tryggi ekki visku. Forsvarsmaður samtakanna "Spámaðurinn sameinar oss", Dr. Zakaria Al-Sheik, hafi samkvæmt Fathi El-Abed ranghugmyndir um hvað gerst hafði í Danmörku í kjölfar annarrar birtingar Múhameðsteikninganna.. Dr. Al-Sheik greindi Fahti frá því að Mjólkurvörusamsteypan ARLA ætlaði eitt kvöldið sem hann var í Amman í apríl sl., að biðjast opinberleg afsökunar á teikningunum í dönskum sjónvarpsfréttum. Fahti fór heim á hótelið og horfði spenntur á fréttirnar í Danmörku í tölvunni sinni, en enginn frá ARLA lagðist í svaðið. Þetta útlagði Dr. Al-Sheik daginn eftir sem að Anders Fogh Rasmussen hefði gripið í taumana og bannað ARLA að setja fram afsökunarbeiðni til múslíma. Fathi segir múslímaprest í Danmörku senda þessar lygafréttir til Amman. Ef það er rétt, er það ekki nein ný frétt.

Þetta sýnir okkur líka, að "menntað" fólk í Miðausturlöndum gengur út frá því að forsætisráðherra geti hringt í Sjónvarpsstöð og bannað fyrirtæki og sjónvarpsstöðinni að birta efni. Einræðisherrar Jórdan hafa auðvitað slík völd. T.d. þurfti ekki annað en símhringingu frá Hússein konungi 1970-71, þegar hann var búinn að fá nóg af róstursmönnum Palestínumanna í Jórdaníu. 7000 þeirra voru plaffaði niður af herjum Jórdana. Þetta hlýtur Fahti El-Abed, formaður Vinafélags Palestínu í Danmörku, að vita. Hatur sumra Palestínumanna í garð Jórdaníu er mikið.

Þegar dagblaðið Information (I) hringdi til Dr. Zakaria Al-Sheik og spurði hann um söguna um forsætisráðherra Dana sem átti að hafa hindra afsökunarbeiðni ARLA, og Al-Sheik (A) sagði reiður:

A:  The prime minister should not have prevented it. You limit freedom of speech, who do you do that?

I: Do you still believe that the prime minister prevented Arla from going on Danish TV and apologizing for the reprinting of the Muhmmad cartoons?

A: I'm not certain about that.

I: But you got this story from your source in Denmark?

A: Yes, we have our sources in Denmark, because we are journalists.

I: But do you still believe the story?

A: I don't know that, says Dr. Zakaria Al-Sheik and smiles, Do you want to work for us?

I: Yes, I would.

A: So tell me if it's correct.

I: The story is not correct.

A: We work with Danish media people

I: Can you tell me who they are?

A: No, unfortunately. As a journalist I can't reveal my sources,

Svona var nú samtal það.  Dr. Zakaria Al-Sheik, er ritstjóri blaðs og vefblaðsins factjo.com , sem er hægt að lesa á ensku. 

Að lokum er hér tvö lítil dæmi um fréttaflutning Factjo, sem sýnir hið anstyggilega gyðingahatur, sem er á bak við allar gerðir þessa hóps, sem nú ræðst á Danmörku:

http://www.factjo.com/factjo_en/fullnews.aspx?id=393

http://www.factjo.com/factjo_en/fullnews.aspx?id=383

http://www.factjo.com/factjo_en/fullNews.aspx?id=279  

Ég legg til að miljarðamjólkurspeninn ARLA setji á markaðinn milk shake, (mjólkurhristing), sem kallaður verður Dr. Al-Sheik í höfuðið á Dr. Zakaria hinum öfgafulla. Sheik sem hristir allan heiminn.

Hver er sendiboði Allah?

Vinir útlendinganna og minningar mínar um vinsemd Íslendinganna

Mér leiðist hjal þeirra manna sem gera sig heilaga á kostnað innflytjenda og útlendinga. Þeir sem hæst tala um útlendingarhatur nú á dögum sá ég nefnilega síðast í Keflavíkurgöngum hér á þeim árum þegar þjóðin söng með Ríó Tríóinu um náin tengsl Íslendinga við verndara vora (eða réttara sagt þvottafólk þeirra): "Ekki plagar okkar þjóð, vakkfódedillafodædódey, úrkynjun né gamalt blóð,  því börnin fæðast brún og létt, með boginn fót og trýnið grett, sem Filippseyjafólkið nett".

Ég veit vel að það hefur aldrei verið sælan að vera útlendingur á Íslandi, jafnvel þótt maður sé ekki fæddur með boginn fót. Ég átti föður sem gekk með brennimark útlendingsins. Þótt hann hefði fengið sér íslenskt nafn eins og lög sögðu til um, og ríkisborgararétt líka. Hann var alltaf annars flokks borgari í augum sums fólks. Þolinmæði og umburðalyndi Íslendinga við þá sem ekki töluðu málið nógu vel var ekki mikið. Það var ekki gaman að upplifa hvernig fullorðið fólk var að herma eftir bjöguðum beygingum og framburði föður míns. Maður gerðið það líka sjálfur eins og "sönnum Íslendingi sæmir".

Öfundsýki var líka landlæg á Íslandi. Það versta sem gat gerst í borgaralegu umhverfi var ef einhver útlendingur var að þykjast vera eitthvað. Það var nú ekki siður föður míns, en hann var mikið fyrir að vinna í garðinum sínum og var búinn að ganga frá sínum garði áður en nágrannarnir voru farnir að slétta úr sínu moldarflagi. Það var rangt merki að senda út til nýrra "landsmanna" sinna. Eitt árið keypti pabbi 500 túlípanalauka. Það hefði hann betur látið ógert. Þegar þeir komu upp og blómstruðu var greint frá þeim í dagblaðinu Vísi með mynd á baksíðu. Það var dauðadómurinn. Daginn eftir voru börn nágrannanna í óða önn við að stunda skemmdarverk á túlípanabeði föður míns. Börn gera oft það sem fyrir þeim er haft.

Við áttum líka nágranna sem var sjúklegur útlendingahatari. Hún lét einu sinni frænda sinn, sem var varðstjóri lögreglunnar í Reykjavík, senda tvo lögreglumenn heim til okkar til að rannsaka "smygl" sem faðir minn átti að vera með í kjallaranum. Lögreglumennirnir, sem komu leðurklæddir í grænni cortínu, sem löggan notaði þá, voru afar neyðarlegir þegar þeir "komust ekki í feitt". Þeir báðust innilega afsökunar á þessu upphlaupi, þegar þeir voru búnir að rannsaka kjallarann. Þeir skildu ekki neitt í neinu. Börn þessarar konu stunduðu þann leik að kasta moldarkögglum og eggjum á hús okkar. Svona var 7. áratugurinn í minningu minni og þessi dónaskapur varaði við eitthvað fram á þann 8.

Eitt sinn fréttum við að önnur nágrannafrú, sem var gift manni sem síðar reyndist vera annálaðasti bankaræningi Íslandssögunnar, sagði við nágrannana: "Nú verður maður að flytja, þegar svona fólk kemur í hverfið". Hún var þýsk. Hún bannaði syni sínum, sem var rauðhærður mjög eins og hún, að leika sér við mig. Þetta særði mig, því Tommi litli  var hinn besti drengur og gat ekki gert að uppeldi og innrætingu móður sinnar. Hann man það líklegast ekki lengur, að ég varði málstað hans fyrir hrekkjusvínum sem stríddu rauðhausum. Að stríða rauðhærðum tók ég ekki í mál því pabbi minn var líka rauðhærður. Nógir voru nú fordómarnir.

Þegar faðir minn var að byrja verslun á 6. áratugnum gat hann ekki fengið bankalán nema með því skilyrði að hann hefði lögheimili sitt og heildsölu sína í Keflavík. Sá sem setti þá afarkosti, sem náttúrulega áttu enga stoð áttu í lögum, hafði eitt sinn verið meðlimur í Þjóðernissinnaflokki Íslendinga. Pabbi var hins vegar ekki bitur og leit á Ísland sem gjöf og leit á sjálfan sig sem Íslending, þótt hann væri aldrei álitinn vera það. Það voru fáir útlendingar sem Íslendingar sættu sig við að fullu í sveitamennskuheimi sínum. Jafnvel ef menn væru hálfgerðir sveitamenn eins pabbi, þótt hann væri fæddur og uppalinn í tveimur frægum borgum í Evrópu, þar sem forfeður hans höfðu búið síðan á 17. öld.

Útlendingahatur Íslendinga er því ekkert nýtt nýtt fyrirbæri undir sólinni hjá mér. Íslendingar geta verið fjári leiðinlegir í framkomu og líklega hefur það ekki batnað mikið síðan útlendingar komu til landsins í meirum mæli. Móðurmálfasisminn hefur síst af öllu batnað og sífellt er verið að senda þau skilaboð til fólks, að ef það læri ekki íslensku reiprennandi, verði það aldrei almennilegir borgarar og heldur ekki börnin þeirra.

Við þessa færslu læt ég fylgja mynd af pabba þar sem hann er í Reykjavíkurferð með vini sínum af Vellinum. Myndin er frá 6. áratugnum. Hann var tíður gestur á Vellinum þegar hann varð að búa í Keflavík samkvæmt "boði" íslensks nasista. Hann var meira að segja með fast gestavegabréf númer 10. Ekki ber að gleyma því að umgangur við Kanann var líka afar illa séður. Það mátti ekki fara hátt að ég fór iðulega á Völlinn með föður mínum sem barn.

Löngu síðar fór ég með "skoðanasystkinum" mínum í MH upp á Völl til að kynnast heimi hernámsliðsins, sem ég þekkti þá þegar mjög vel af eigin reynslu. Þá sá ég fyrst að herstöðvaandstaða mín átti ekki mikið skylt við hreint Ameríkanahatur (rasisma) annarra rauðliða úr MH. Upplýsingafulltrúinn, sem tók á móti okkur, Thayer að nafni, gæti hugsanlega munað eftir þessari heimsókn okkar, og eftir þeim dónaskap sem rigndi yfir hann frá íslenskum menntskælingum í Hekluúlpum og Kínaskóm, sem þóttust hafa höndlað sannleikann um ástand alheimsins. Stór þáttur herstöðvarandstöðu Íslendinga var einmitt útlendingahatur og eins og allir vita einkenndist almenn afstaða yfirvalda til Varnarliðsins einnig af kynþáttastefnu. Mismunandi ríkisstjórnir Íslendinga gerðu Bandaríkjamönnum það klárt að t.d. negrar væru ekki æskilegir á Íslandi.

En aftur fram í nútímann. Þegar hinir hreinhjörtuðu hræsnarar hrópa "útlendingahatur" er það iðulega sem svar við gagnrýni á fólk sem kemur til landsins úr ruslakistu ráðsstjórnarríkjanna fyrrverandi. Allt of stór hluti þeirra kemur því miður til þess eins að ræna, rupla, selja dóp, nauðga og hóta. Gagnvart þeim er aðeins ein tunga sem skilst. Það er sú tæpitungulausa. Slíkt fólk á ekkert erindi á Íslandi. Það nóg af alíslenskum krimmum fyrir. Ég skil ekki þá útlendingavini sem geta staðið í að tala máli afbrotamanna. Miklu nær væri að líta í eigin barm og horfast í augu við eymd og fátækt sem ekki er búið að útrýma á Íslandi. Heiðvirðir útlendingar muna örugglega spjara sig á Íslandi eins og fyrr, en engin ástæða er að tala máli glæpamanna.

Happy Birthday Gene !

 

Í dag verður vinur minn Eugene Katz 92 ára. Ég óska afmælis"barninu" innilega til hamingju með afmælið.

Eugene Katz, sem býr í Napa í Kaliforníu, er mikilvæg persóna í bók minni Medaljens Bagside (2005). Bókin fjallar fyrst og fremst um fólk sem var myrt eftir að dönsk yfirvöld vísuðu því úr landi. Eugene var einn þeirra heppnu. Hann flýði til Danmörku á aðfangadag jóla árið 1938 en var vísað úr landi af dönskum yfirvöldum þann 31. desember 1938.

Árið 1938 var hann bakaralærlingur í Bremen og hét þá Egon. Hann lenti í smá umferðaslysi. Mótorhjóli, sem hann ók nýbökuðu brauði og kökum út til viðskiptavina bakarísins í Bremen á, ók hann óvart utan í mótorhjól SS-liða. Hann var handsamaður og dreginn fyrir dómara og sektaður. Upphæð sektarinnar var úr öllu samhengi við skaðann  Eitt sinn þegar Egon var ekki heima, kom Gestapo til að ná í hann. Þegar hann frétti það, tók hann það ráð að flýja strax til Hamborgar og þaðan til Danmerkur.

Þegar hann kom til Kaupmannahafnar eftir ævitýraríka ferð, gaf hann sig fram við yfirvöld. Hann átti hins vegar enga möguleika á því að fá náð fyrir augum danskra lögreglumanna. Hann hafði ekki neina pappíra eða meðmæli, t.d. frá þýskum sósíaldemókrötum, eins og annar ungur maður sem fór með honum á stöðina. Sá fékk að vera í Danmörku og fékk meira að segja að læra sama fag og hann hafði þegar lært í Þýskalandi. En Egon var "bara" bakarasveinn á flótta undan stormsveitunum. Meira að segja menn í forsvari gyðingasafnaðarins í Kaupmannahöfn mæltu með því að honum yrði hent út. Einn þeirra, rabbínalærður bókavörður, Fischer að nafn, sagði við Egon Katz: "Heldur þú að hægt sé að leysa vandamál þín með því að koma hingað og vera okkur til ama". Fischer þessi hringdi svo í lögregluna og mælti með því að Egon yrði hent úr landi.

Eftir að Egon Katz hafði verið fleygt á dyr í Danmörku hélt hann aftur til Bremen, þar sem hann var tekinn fastur. Fyrir hjálp vina og bróður síns slapp hann að lokum úr prísundinni og úr landi. Leiðin lá til Ítalíu og með honum í för var bróðir hans Bruno og systir Cecilia. Frá Ítalíu lá leiðin til Shjanghæ í Kína, þar sem hann starfaði í tveimum bakaríum á stríðsárunum. Móðir Egons, Julie, og tvær systur, Gertrud og Leni komust ekki í burt í tæka tíð og voru yrtar í Helförinni.

 Egon Katz áður en hann flýði til Danmörku 1938

  Egon Katz i Bremen 1938

Eftir heimsstyrjöldina fékk hann pláss á amerísku skipi og endaði sem stýrimaður í kaupskipaflota Bandaríkjahers. Að lokum fór hann í land í og lærði endurskoðun í kvöldskóla og starfaði sem endurskoðandi langt fram yfir þann aldur sem venjulegt fólk fer á eftirlaun.

Eugene hefur lifað ýmislegt af. Ofsóknir nasista, brottvísun frá Danmörku, stríðshrjáð Kína og krabbameinsæxli í höfði svo eitthvað sé talið. Hann er eins og kötturinn með sín níu líf.

Hann skrifaði mér nýlega bréf, því hann er hættur að nota tölvubréf, sem konan hans Elisabeth sér um. Hann hafði smá hósta en leið annars vel.

Ég lét bjóða þessum einstaka manni til Kaupmannahafnar árið 2001, á vegum stofnunar sem ég vann fyrir, þegar hann var á ferð í Bremen og heimsótti fæðingarbæ sinn í Þýskaland, Barntrop-Lippe. Það var skrifað um heimsókn hans í dönsku dagblöðin og hann kom fram í sjónvarpi. En Dönum þykir ekkert gaman að vera minntir á hvers konar skíthælar þeir hafa stundum verið, svo það er nú fallið í gleymskunnar dá.

Fyrir utan kaflann um Eugene Katz í bók minni, sem fyrst og fremst fjallar um erfiða dvöl hans í Danmörku, hefur tengdadóttir hans, Karen Ray, skrifað frjálslega um sögu hans í Þýskalandi fyrir flóttann til Danmerkur. Sagan kom út í unglingabókinni To Cross a Line  sem einnig hefur verið gefin út á þýsku með titlinum Teure Freiheit .