Þegar menn verða þreyttir á Hörpu

 

Nú fylgist ég úr fjarska með þeim mikla áhuga sem menn sýna Hörpu og tónleikahaldi þarna í horninu á Reykjavíkurhöfn, þar sem ég vann verkamannavinnu á menntaskólaárunum.

Eftir formlega opnun tónlistahallarinnar með alla mislitu glugga danska listamannsins Ólafur Elíasson (hans eigin beyging), keppast menn nú um að fá húsið til að syngja og leika fyrir hrjáða þjóð. Cindy Lauper boðaði síðust heimsfrægra listamanna komu sín í tónleikahöllina. Það verður brunaútsala, því Cindy leit heiftarlega út í febrúar eftir síðustu orrustu sína við Elli kerli og gleymskuna.

Cindy verður með brunaútsölu í Hörpunni

 

Hin tónelska þjóð mín heldur meira að segja upp á stórafmæli Bobs frænda í Hörpu, án Bobs og munnhörpunnar. Í gær hlustaði ég á mann í Popplandi útvarpinu, sem tekið hefur Hörpuna á leigu fyrir Dylan-veisluna, þar sem Bubbi og aðrir munu syngja lög meistarans sem eitt sinn spilaði sjálfur í Laugardalshöllinni, sem hann lét sér vel líka. Óttar Felix Hauksson laug því í þjóðina, í beinni, að bærinn Duluth, sem Dylan fæddist í, þýddi það sama og íslenska orðið dulúð, enda væri Duluth á Íslendingaslóðum þar vestra. Já, var það ekki, borgin við sundin, sem ber nafn Fransmannsins du Luth, er nú orðin vesturíslensk vagga Bob Dylans. Af hverju er Megas ekki með í veislunni fyrir Bob frænda? Dulúð .

Meðan Kjósarmaðurinn Óttar Felix Hauksson dýrkaði Dylan frá Dulúð, var bróðir hans meira gefinn fyrir Arafat, enda læknir.

Ég býst við því að skoða og heyra eitthvað í Hörpunni á uppsprengdu verði áður en ég dey, en hvað gera menn eftir næstu áramót þegar mesti æsingurinn er yfirstaðinn og gamla Harpan er ekki eins spennandi. Cindy Lauper heldur áfram að falla í gleymskunnar dá, og gluggaþvotturinn við hafnargarðinn verður óbærilegur fyrir Kötu litlu, ef hún er ekki hætt í Menntó.

Það er víst meiri dulúð yfir fjárhagsstöðu Hörpunnar en yfir fæðingarstað Dylans og rauði salurinn er bara eins og risastór bíósalur í Breiðholti. Harpa bíó? Meðan lægstu launin hjá Jóhönnu, Gunnarsstaða Móra og gíslatökumanninum SA Vélhjálmi eru max 200.000 kr., er ekki hægt að búast við öðru en að Harpan verði verðbólguvaldur fyrir skemmtanar- og ráðstefnuhaldsiðnaðinn á Íslandi. Ófaglærðir koma ekki í Hörpuna, nema til að fara á hausinn. Kannski er hægt að taka lán til að komast í Hörpuna - the Iceland way.

Barnaklámiðnaður Palestínumanna blómgast

Hatur, sem kennt er í æsku, verður aldrei upprætt. Stofnanir á Vesturlöndum, t.d. Rauði Krossinn, sem hafa á stefnuskrá sinni að sporna gegn haturskennslunni í hinum arabíska heimi, hefur greinilega mistekist. Ætli hafi nokkuð verið sagt frá þessari glænýju barnagælu í íslenskum fjölmiðlum?

Mikið er dauðadýrkun ljót trúarbrögð.

Tvennir tónleikar á árinu

Ég hef farið á tvenna tónleika í ár. Menningarlegri en það er ég nú ekki. Ég hlusta á YouTube, kaupi tónlist á iTunes og sit í mínum eigin tónleikasal á fremsta bekk við hliðina á forsetanum - með poppkorn.

Báðir tónleikarnir sem ég sótti voru frábærir. Fyrst segir af þeim síðari. Hann var í samkunduhúsi gyðinga í Kaupmannahöfn þann 25. október. Þar spilaði King of Kletzmer, klarínettumeistarinn Giora Feidman (f. 1936). 750 manns voru í samkunduhúsinu. Það var aldrei þessu vant troðfullt. Feidman, lék guðdómlega og hafði til liðs við sig tvo frábæra, þýska hljóðfæraleikara á kontrabassa og gítar og einn tyrkneskan trymbil, Murat Coskun, sem galdraði ótrúlegustu hljóð úr trommu sinni. Það var bæði heilagleiki og óbeisluð gleði á þessum tónleikum, sem stóð í yfir þrjá klukkutíma. Og í hléinu talaði Feidmann við alla og seldi geisladiska í fordyri samkunduhússins eins og götusali í Bessarabíu. Þetta var eftirminnilegt sunnudagskvöld.

 

Hinir tónleikarnir voru í aðalsýnagógunni í Reykjavík, Háskólabíói, þann 28. maí. Góður vinur bauð mér á Listahátíð. Frábær sæti á besta stað. Maður getur ekki sagt nei við því. Tvö flaggskip rússnesks tónlistalífs, hjónin Gennadíj Rosdestvenskíj (f. 1931) og Viktoría Postnikova (f. 1944) frömdu list sína. Mikla list, vel að merkja. Postnikova lék píanókonsert nr. 24 í C-moll eftir Mozart með kadensu eftir Brahms. Hún spilaði eins og flugmóðurskip rússneska flotans, sem siglir um höfin á góðum degi án þess að bifast í ölduróti. Hún hafði ekkert fyrir þessu og enn sú innlifun! .. það þyrfti 30 japanska píanóleikara, með grettur og krampa í öllum limum, til að fá sömu innlifun í konsert Mozarts. En Postnikova sat bara þarna og spilaði eins og í hún væri að syngja börnin sín í svefn, róleg og glæsileg. Grænleitur kjóll dívunnar var aðeins of þröngur og mikill hárhnúturinn á hnakkanum lyfti þungu andlitinu og augnlokum þessarar fjallmyndalegu konu.

Postnikova leikur Prokofjef undir stjórn Gennadíjs fyrir 39 árum í Moskvu

Kallinn hennar er saga út af fyrir sig, alveg eins útlítandi og pabbi hans, Nikolaj Anosov, sem var líka mikill stjórnandi í Sovétinu. Herðabreiðari mann en Gennadíj Rosdestvenskíj er vart hægt að finna. Hann skyggði nær á sinfóníuna, þótt hún væri í útvíkkaðri hátíðaútgáfu til að get leikið sinfóníu Sjostakovítsj nr. 7 í C dúr, Leníngrad sinfóníuna. Frábært, frábært og aftur frábært! Gennadíj var eins og sigursæll hersöfðingi í Rauða Hernum, sem sagði frá stríðinu með virðingu. Pákuleikari sinfóníunnar, Eggert Pálsson, var þarna í essinu sínu. Ég veit ekki hve mörgum fallbyssuskotum hann skaut út í salinn. Þau voru mörg. Salurinn var í rúst, en hlustendur voru í sjöunda himni, fórnarlömb hinnar stóru listar, sem er svo sjaldgæf á Íslandi. Flutningurinn var allt annar en hjá t.d. meistara Leonard Bernstein, sem Hollywoodaði Leningrad-sinfóníuna (heyr). Kapítalisminn eyðileggur margt.

Jónas Sen tjáði sig um tónleikana í einhverjum fjölmiðli fáeinum dögum síðar, þegar hann, og við hin dauðlegu fórnarlömb listanna, vorum nokkurn veginn búin að jafna okkur eftir sprengingar Eggerts, sem var skólabróðir minn og góður vinur í æsku. Jónas taldi öruggt að þetta hefði líklega verið besti konsert Sinfóníunnar frá upphafi. Ég get ekki sagt til um það, en ég er enn í bombusjokki.

Ég skrökva því reyndar, að ég hafi aðeins verið á tveimur tónleikum á árinu. Sonur minn, Ruben (7 ára), lék á morguntónleikum tónlistaskólans í heimabæ okkar í síðustu viku. Hann lék "Old McDonald had a Farm, í æ í æ ó" á harmónikku með mikilli innlifun. Algjör senuþjófur drengurinn.

One Day

Ég hef áður skrifað um Matisyahu. Mér finnst hans góður. Góð krepputónlist.

Feilnótur Jóns Leifs

Ekki er það nú alveg rétt, að saga Jóns Leifs hafi ekki verið skrifuð áður. Mjög stór hluti sögu hans er sögð af Ásgeir Guðmundssyni í bókinni Berlínarblús (1996), en þar er mörgu ábótavant (sjá eftirfarandi pistil minn). Það er því ánægjulegt að Árni Heimir Ingólfsson sé búin að skrifa bók um Leifs, en hann skrifaði m.a. grein sem birtist í Lesbók Morgunblaðsins árið 1997.

Landsölutaktar Leifs eru vel þekktir. Ég greindi frá því fyrr hér á blogginu mínu, að Jón Leifs hafi reynt að selja Ísland nasistum. Ef Jón hefði lifað í dag, væri ég viss um að hann hefði verið harður ESB-sinni eins og landsölumenn eru í dag.

Ástæðan til þess að Örn Helgason nefnir ekki Jón Leifs á nafn í bók sinni, Kóng við viljum hafa!, hefur örugglega verið hræðsla við hörð viðbrögð í þjóðfélaginu. Meðal ýmissa menningavita á Íslandi hefur Jón Leifs lengi verið í dýrlinga tölu og klisjukennd músík hans hefur verið talin til stærstu meistaraverka sögunnar. Ég deili ekki þeirri skoðun. Mér leiðist tónlist Jóns Leifs. Mér finnst samt gaman af Heklu. Árni Heimir ritar: "Jón var ekki glöggskyggn maður þegar kom að pólitík sem sést best á því að hann gaf embættismönnum nasista undir fótinn með ýmsu móti, þrátt fyrir að hann væri sjálfur kvæntur konu af gyðingaættum."

Þetta held ég að sé alrétt hjá Árna Heimi. Ef Jón hefði verið það, hefði hann verið búinn að koma fjölskyldu sinni burt frá Þýskalandi nasismans fyrr en hann gerði. Hann hugsaði fyrst og fremst um eigin fægð og frama.

Lítilmenn jafnt sem stórmenni æfa oft list að rita nafn sitt til að sýnast meiri en þeir eru í raun og veru.

Ég var fyrir löngu búinn að skrifa eftirfarandi pistil um Jón Leifs, vegna ýmissa rangfærslna sem ég hafði séð í bók Ásgeirs Guðmundssonar, en hafði aldrei komið honum frá mér. Hér koma fleiri feilnótur úr lífi Jóns Leifs:

Á síðasta áratug 20 aldar blómgaðist áhuginn á Jóni Leifs. Þá voru liðin tæp 30 ár frá dauða tónskáldsins. Þá fá menn oft endurreisn, sem þeir nutu ekki í lifanda lífi.  Gerð var leikin kvikmynd, sem þó getur ekki flokkast til heimildamynda. Ýmsir fræðimenn skrifuðu um Leifs og vildu hreinsa nasistastimpilinn af honum. Ekki langar mig að stimpla Leifs sem nasista, heldur aðeins greina frá örfáum atriðum, sem gleymdust hjá sagnfræðingum í meðferð þeirra á Jóni Leifs rúmum 30 árum eftir dauða hans árið 1968.

Í bók sinni Berlínarblús (1996), leggur Ásgeir Guðmundsson sagnfræðingur sig mjög fram við að hreinsa þennan blett af Jóni Leifs, um leið og hann setur þá á aðra menn. Ásgeir kennir dr. Þór Whitehead ranglega um að hafa sett stimpilinn á Leifs, vegna túlkunar hans á bréfum um járnvinnslu (stóriðju á Íslandi), sem Jón sendi til þýska utanríkisráðuneytisins árið 1939.

Aðrir menn en Jón vildu ólmir gefa nasistum upplýsingar og hráefni. Íslendingur, búsettur í Kaupmannahöfn, sem taldi sig lögmætan eiganda óðala á Vestfjörðum, reyndi ákaft að upplýsa um íslenska boxítnámur og aðrar ímyndaðar auðlindir, sem gætu gagnast ef að þýskri yfirtöku landsins yrði. Annar maður í Kaupmannahöfn, Þjóðverji, var handtekinn fyrir njósnir fyrir Þjóðverja árið 1939. Í gögnum um hann hef ég fundið fjölmörg bréf Íslendingsins með gylliboðum til Þriðja Ríkisins um auðlindir, virkjanir og álframleiðslu á Íslandi. Skrif hans þóttu svo ruglingsleg, að ekki þótti ástæða til að tengja óðul mannsins á Íslandi við ákærur á hendur þýska njósnaranum, sem síðar var dæmdur fyrir aðrar syndir.

Hafa ber í huga að þegar Jón Leifs og landi hans i Kaupmannhöfn voru að falbjóða auðlindir lands síns í Þýskalandi nasismans, höfðu flest lönd Evrópu skapað ákveðna stefnu í auðlindamálum gagnvart Þýskalandi vegna styrjaldarhættu. Athæfi Jóns Leifs, og vestfirska álbóndans, var því á skjön við utanríkisstefnu Dana og Íslands. Þetta voru landráð. 

Þrátt fyrir vinaleg tilboð frá Íslendingum voru Þjóðverjar árið 1939 orðnir stærri álframleiðendur en Bandaríkjamenn.

2

Í ákefð sinni við að hreinsa mannorð Jóns, var kaflinn um Jón í bók Ásgeirs Guðmundssonar, Berlínarblús, líkur kvikmynd sem kom út um tónskáldið á svipuðum tíma. Maður veit ekki hvað er satt og fleiri spurningar vakna en svarað er. Kvikmyndin var vissulega ekki heimildamynd, en ef bók Ásgeirs er hugsuð sem fræðileg heimildaúttekt á íslenskum meðreiðarsveinum nasista, vaknar spurning sem Ásgeir hefði átt að svara í bók sinni.

Hvernig gat maður, sem var útlendingur, leyft sér að neita að borga í söfnun til stríðsreksturs Þjóðverja árið 1941, eins og Ásgeir greinir frá? Jón Leifs var samkvæmt hugmyndafræði nasista kvæntur kynþáttaníðingi (Rassenschänder). Hann var kvæntur konu sem var gyðingur. Hvað gerið Jóni kleift að halda uppi slíkum ósóma í ríki sem hafði sett lög um brottflutning gyðinga og manna eins og hans, sem hafði kvænst niður í óæðri kynstofn og getið af sér börn með gyðingi?  Voru það góð sambönd eða snilldarleg tónslitargáfa, eða aðeins vegna þess að hann var Íslendingur, "ein bischen exotisch"?

Eins og kunnugt er hnepptu nasistar ekki "lægri kynþætti" sem Kínverja, Indónesa og t.d. Palestínuaraba sem bjuggu í Evrópu í útrýmingarbúðir. Þeir, og menning þeirra voru talin spennandi rannsóknarefni. Sama hefur hugsanlega gilt um Íslendinga? Vart hefur Jón verið friðaður vegna tónlistarinnar. Verk hans voru bönnuð í Þýskalandi nasismans árið 1937 og voru aðeins flutt stöku sinnum með sérstakri Ríkisundanþágu.

En hvað með Íslending, sem með gyðinglegu kvonfangi var orðinn hálfgyðingur samkvæmt hugmyndafærði nasista? Var hann spennandi í augum nasista? Áðurnefnd spurning leitar sterkt á þá sem hafa áhuga á sögusviði þessa tíma. Hvað gerði Jón til að bjarga sér og konu sinni, sem flestum öðrum tókst ekki? Kannski voru það einvörðungu fálkaorðurnar sem Jón hafði milligöngu um að nældar voru á fjölda Þjóðverja í lok 4. áratugarins?  Kannski voru það landsöluáform Leifs? Kannski var Jón nógu helvíti frekur til að standa í hárinu á Gestapo?  

3

Jón Leifs var, eins og Ásgeir Guðmundsson bendir réttilega á í bók sinni Berlínarblús, þjóðernissinni af gamla skólanum líkt og margir samtímamenn hans. Jón var aðdáandi háþýskrar menningar eins og margir samtímamanna hans, en það gerir hann auðvitað ekki að nasista. Hann var einnig duglegur að ota sínum tota, kvörtunargjarn og þótti oft óheflaður, sem oft er sú lýsing sem væskilslegir skriffinnar ráðuneyta gefa viljasterkum einstaklingum með réttlátar og stórar hugsanir.

Eitt af þeim skjölum sem Ásgeir Guðmundsson hefur misst af í gloppóttri yfirreið sinni yfir skjöl í Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn sýnir þetta í hnotskurn. Jón kvartaði sáran í bréfi til danska sendiráðsins í Berlín árið 1923 yfir starfsaðferðum lögreglunnar í Halle gagnvart sér, sem og yfir óeðlilegu verðlagi, sem hann hélt fram að væri krafist af útlendingum á hótelum og við aðra þjónustu í Þýskalandi. Jón hélt því fram að mismunun ætti sér stað gagnvart útlendingum í Þýskalandi.

Miklu síðar (1934) þótti danska utanríkisráðuneytinu Jón Leifs hofmóðugur í meira lagi, er hann sem tónlistaráðunautur Útvarps Reykjavíkur ritaði frá heimili sínu í Rehrbrücke við Wannsee og bað sendiráð Dana í Berlín að koma sér í samband við leiðandi menn í tónlistalífi Þýskalands. Hann ritaði á þýsku, sem Dönum þótti harla óviðeigandi. Eftir að hafa tekið á móti Leifs í sendiráðinu í Berlín ritar starfsmaður sendiráðsins til utanríkiráðuneytisins í Kaupmannahöfn:

"Hr. Jón Leifs leit hins vegar sjálfur út fyrir að vera alveg vissum um hvað hann eiginlega vill, sem sjálfsagt tengist því að hann hefur ekkert opinbert umboð og er þess vegna í sannleika sagt ekki fær um að stinga upp á neinu jákvæðu - fyrir utan, náttúrulega að bjóða sín eigin verk til flutnings".

Jón Krabbe, sem sá um íslensk málefni í danska utanríkisráðuneytinu svaraði:

"Ég er alveg sammála skoðun yðar á málinu; Leifs hefur fengið ráðningu í eitt ár sem stjórnandi tónlistardeildar íslenska Útvarpsins; eins og einn kunningja hans sagði mér, verður það varla meira en þetta eina ár. Þar sem hann er þekktur fyrir að vera erfiður í samstarfi........ ég (er) sammála yður um að það verður að aðstoða hann við störf, sem hið opinbera hefur trúað honum fyrir. En hvað varðar metnað hans í þá átt að vera eins konar sendiherra Íslands á öllum sviðum menningar, þá held ég ekki að hæfileikar hans hafi tærnar þar sem metnaður hans hefur hælana".

Krabbe rifjaði í þessu sambandi upp hvernig Jón Leifs hafði á ókurteisan hátt sett fram kröfur við yfirmann sænskra tónlistamála um þátttöku Íslands í norrænni tónlistahátíð, sem íslensk yfirvöld ákváðu að taka ekki þátt í. Krabbe ráðlagði sendiráðinu varúð ef Jón bæði um aðstoð til mála sem lágu utan starfssviðs hans.

Þessar heimildir um Jón Leifs hafa ekki áður verðið birtar. Jón Krabbe reyndist sannspár. Leifs missti stöðu sína við Útvarpið árið 1937.

4

Af skjölum utanríkisráðuneytisins danska, sem engar kvaðir liggja á, og sem höfundur bókarinnar Berlínarblús nýtti sér ekki, má sjá að Jón heldur því fram við sendiherra Dana í Stokkhólmi, að bandarísk heryfirvöld í Reykjavík hafi borið ábyrgð á handtöku sinni árið 1945. Hann segir að hann hafi fengið það staðfest í breska sendiráðinu í Reykjavík, að upplýsingar sem handtakan byggi á kæmu frá dönskum yfirvöldum. Þetta bréf skrifaði Leifs 10. október 1945, mánuði eftir að hann sendi svipað bréf til sendiráðs Íslands í Kaupmannahöfn. Eins og Ásgeir Guðmundsson bendir á, virðast engin svör hafa borist við aðild Dana í handtöku Jóns. Mál þetta varð að mikilli áráttu hjá Jóni.

En gæti það verið, að dönsk yfirvöld hafi í raun enga aðild átt að handtöku hans?  Sú spurning vaknar, hvort hugsanlegt sé að einhver landa Jóns hafi með orðrómi valdið handtöku Jóns á Esjunni, líkt og þegar orðrómur landa hans varð tilefni fyrrnefnds dóms danska utanríkisráðuneytisins yfir honum árið 1934. Jón var ekki vinsæll maður og margir öfunduðust út í hann.  

Að bréfi Jóns má lesa að hann telur Dani vera á bak við handtöku sína og nasistastimpilinn. Hann skrifaði:

"Ég sem virkur í alþjóðlegu, opinberu lífi, get alls ekki sætt mig við þess konar meðferð eða við minnsta vott um grun að Dana hálfu. Áður en ég leita til dómstóla í málinu, reyni ég að leysa það á vinsamlegan hátt til gagns fyrir dansk-íslenska samvinnu í framtíðinni (og norræna samvinnu), sem ég mun vinna að. Ef Þér vilduð nálgast upplýsingar í Danmörku, þangað sem yfirheyrslugögnin voru send frá Íslandi, myndi ég gjarna gefa nánari smáatriði varðandi málið".

Sendiráð Dana í Stokkhólmi ráðlagði Jóni að skrifa sendiráði Íslands í Kaupmannahöfn, sem Jón hafði reyndar þegar gert. Utanríkisráðuneyti Dana hafði ekki neinar mikilvægar upplýsingar um Jón eftir 1936 og grunaði hann ekki um neitt sem leitt gat til handtöku, eins og hann hélt.

Þessar upplýsingar vantaði því miður í bók Ásgeirs Guðmundssonar.  

Jón barst út í hringiðu heimsins og gata hans varð því aldrei eins slétt og heimalningsins. Hann var afar hreinskilinn maður og sagði óspart meiningu sína. Jón var einnig einstaklingshyggjumaður, þjóðernissinni og hafði mikið skap. Hann var óvinsæll og öfund lítilsigldra landsmanna hans lék hann grátt. En hann var ekki meðreiðarsveinn. Hann treysti þó ótrúlega lengi á nasismann og á að nasistar myndu virða íslenskt vegabréf hans og fjölskyldunnar. Hann reyndi því ekki að forða fjölskyldu sinni, konu, dætrum og tengdaforeldrum, sem voru gyðingar, frá Þýskalandi. Erfitt er þó að sjá, hvort hann gæti hafa komið þeim til Íslands í lok 4. áratugarins eins og málum var háttað á Íslandi gangvart gyðingum. Hvort honum hefur dottið slík björgun í hug, er þó á huldu.

Ég held að hann hafi í lengstu lög reynt að verða stór stjarna á tónslistarhimni nasista. Í Danmörku og á Íslandi höfðu túnin reynst honum ærið þýfð, en hann hafði hlotið sæmilegar undirtektir í Þýskalandi í byrjun 4. áratugarins. Hann notaði ýmis góð sambönd í Þýskalandi, sem hann bjó að frá því að allt lék í lyndi og áður en að byrjað var að henda gaman af verkum hans. Slík sambönd urðu til þess að hann komst með fjölskylduna til Svíþjóðar árið 1944. Til þess þurfti mjög góð sambönd. Þangað kominn óskaði hann eftir skilnaði frá konu sinni Annie Riethof, sem var henni og dætrum þeirra mikið áfall.

En ef einhver leitar næststærsta örlagavalds Jóns Leifs, fyrir utan hann sjálfan, langar mig að setja fram skoðun mína:

Það var hans eigin þjóð sem var honum verst og gerði hann að eins konar flóttamanni. Hann varð að útlendingi, þótt hann vildi helst vera Íslendingur. Þannig eru oft örlög frumkvöðla í mýfluguþjóðfélögum eins og því íslenska.

Bauð konungdóm yfir Íslandi

Garden Party Pooper

 

Nýlega lýsti hljómsveitarstjóri gleðihljómsveitarinnar Mezzaforte því yfir að hljómsveitin léki ekki í Ísrael.

Í íslenskum fréttum hljómaði þetta svo:

Eyþór Gunnarsson hljómborðsleikari sveitarinnar segir aldrei neitt annað hafa komið til greina en að afþakka boðið vegna hernaðaraðgerða Ísraela undanfarið. Hann segir Mezzofortemenn þó vera nokkuð bjartsýna á árið 2009 en sveitin hefur spilað á 20-50 tónleikum á ári undanfarið.

„Við erum með umboðsskrifstofu í Þýskalandi og þetta boð kom í gegnum hana. Við spurðum nú ekkert nánar út í hvað þetta væri þar sem það kom aldrei til greina að þiggja boðið," segir Eyþór. Sjá hér

Ég hafði samband við Catherine Mayer umboðskonu hljómsveitarinnar í dag. Hún vissi ekki um þessa afstöðu hljómsveitarinnar og vissi ekki til þess að þeim hefði boðist tilboð frá Ísrael. Hún kom algjörlega af fjöllum. "I was not aware of this, var svar hennar við spurningu minni um hvort tilboð hefði komið til Mezzoforte um tónleikahald í Ísrael.

Ég hafði einnig samband við tvær helstu jazzhátíðir í Ísrael, eina í Tel Aviv, sem haldin verður nú í lok febrúar og aðra sem haldin verður í Eilat í ágúst. Þar á bæjum könnuðust menn ekki við að hafa boðið eða falast eftir Mezzoforte. Þeir könnuðust þó vel við hljómsveitina og vonuðust eftir því að hún léti ekki stjórnast af stjórnmálum í framtíðinni. „Hver veit, hljómsveitinni yrði kannski einhvern tíma boðið til Ísrael", sagði talsmaður hátíðarinnar í Eilat.

En hvaðan gæti Mezzoforte annars hafa fengið tilboð frá Ísrael?

Eyþór Gunnarsson getur kannski upplýst hvaða aðilar í Ísrael vildu fá Mezzoforte til að leika í Ísrael, fyrst yfirmaður umboðsfyrirtækis hljómsveitarinnar veit það ekki? En eins og Eyþór G. sagði, Við spurðum nú ekkert nánar út í hvað þetta væri.

Hendur Rachmaninovs

Sergej Rachmaninovs var nokkuð fingralangur. Hann var aldrei tekinn fyrir það.  

Nýlega sá ég Íslendinginn Vladimir Ashkenazy í viðtali við leiðindagaurinn Sackur í þættinum Hard Talk á BBC. Þar sá heimurinn hve litlar hendur Valdi er með. Hann rétt getur spilað Rachmaninov með miklum teygjum. En enginn Íslendingur leikur þó betur en hann.

Aðrir hafa leyst vandamálið með litlar hendur og Rachmaninov:

Enn aðrir eru, sem eru með stutta fingur, litlar hendur og jafnvel lítil typpi, segjast hafa fundið upp brettið og jafnvel Rachmaninov:

Þegar ég borgaði Itzhak

 

Þegar Obama var settur á forsetastól var mikið um dýrðir í kuldanum í Washington. Strengjakvartett Itzhak Perlmans lék undir berum himni. En Perlman og félagar léku samt ekki. Vegna kuldans, hættunnar á að eyðileggja hljóðfærin og hendur sínar, var hljómlistin playback. Það var svo kalt við bakka Potamac ár, að ef Michael Jackson hefði troðið upp, hefðu nef og limir frosið og dottið af.

Síðast þegar ég hitti Itzhak Perlman var í Reykjavík, ég held vorið 1975.  Ég borgaði þá Perlman fullt af dollurum. Ekki úr eigin vasa. Ég var sendill hjá Ríkisútvarpinu, svona með skólanum. Ég var stundum sendur með tékka frá gjaldkera RÚV ofan af 5 hæð á Skúlagötunni til að borga fólki sem bjargaði Sinfóníuhljómsveitinni. Þessum flutningi ávísanna í bankann var ekki öllum treyst fyrir. Tékkann handa Perlman fór ég með í brúnni skólatösku niður í Landsbanka.

Þá voru mikil gjaldeyrishöft, jafnvel meiri en nú. Þegar ég var kominn niður í Landsbanka í Hafnarstræti, afhenti ég gjaldkeranum ávísunina og eyðublað og hann gretti sig. Svo gekk hann til æðri samstarfsmanna sinna og þeir litu gaumgæfilega á ávísunina og fóru svo bakatil til að ræða við sér æðri menn, og komu svo aftur eftir drykklanga stund. Þá var mér afhent búnt af dollaraseðlum, mest 20 og 100 $ seðla, sem ég setti í umslag sem á stóð Itzhak Perlman.

Hr. Perlman og kona hans voru þegar komin í bankann. Hann sat með stífa fætur sína og hækjur og var hinn ánægðasti  þegar ég afhenti honum peningana hans. Hann skjögraðist á fætur og sagði, „I am so very happy to see you", og ég svaraði eins og Klint Eastwood eða gyðingurinn í Feneyjum: „You better count your money Mr. Perlman". Perlman hló dátt og þakkaði mér mjög fyrir peningana.  Hann sagði að ég yrði einhvern tíma mikill bankamaður.

Hér spilar hann fyrir ykkur, án þess að þið þurfið að borga grænan dal:

Ný ríkisstjórn mun slíta stjórnmálasambandi við Ísrael

 

Allt bendir nú  til þess að ný ríkisstjórn á Íslandi hafi eina alveg pottþétta áætlun, sem hrint verður í framkvæmd innan skamms: Áframhald helfararinnar.

Samkvæmt áreiðanlegum fréttum er ætlunin að slíta stjórnmálasambandi við Ísraelsríki, ... já fyrir utan allar tiltektirnar í Seðlabankanum.

Sambandsslitin við Ísraelsríki hafa lengi verið mikið hjartans mál fyrir núverandi utanríkisráðherra og algjört kappsmál fyrir nýliðana í stjórninni, Steingrím rauða og Ögmund græna, sem að mínu mati eru sams konar karakterar og hjólhestasalinn á Hverfisgötunni, sem ég bloggaði um hér á undan, að ógleymdum meðlimunum í discosullbandinu Mezzoforte, sem afþökkuðu vinnu í Ísrael vegna fordóma sinna og vanþekkingar. 

Ekki er við öðru að búast í landi, þar sem hægt er að brjóta hegningarlög með því að ráðast á gyðinga, eða þar sem Hamas-talsmönnum er leyft að halda því fram ÓÁREITT, að það hafi ávallt verið ásetningur Ísraelsmanna að útrýma Palestínumönnum.  Á Íslandi er hægt að svívirða trú og uppruna gyðinga án þess að yfirvöld geri nokkuð í málinu. Moggabloggið má nú eiga það, að það hefur verið að reyna að vinsa út verstu hatursbullurnar, en það er mikið verk, enda margar slíkar til. 

Hér getið þið lesið um afa hljómsveitastjórans í Mezzoforte, sem starfaði í Þýskalandi, þegar Hitler var að sölsa til sín völdin. Einhvern tíma skrifa ég meira um Eyþór Gunnarsson, afa rétttrúnaðardiskópopparans Eyþórs Gunnarssonar, sem ekki vill spila í Ísrael.

Afþakkaði tónleikahald í Ísrael

"Þessi grimmi, hégómlegi, afbrýðissami og hefnigjarni Jahve"

 

Þegar nasistabörnin leika sér, er ekki að spyrja að leikslokum.

Í gær skrifaði læknirinn Ólafur Franz Mixa grein á blogginu sínu, sem hann kallaði Hvað þykir "raunhæft" í Ísrael. Þaðan sæki ég heiti þessarar færslu minnar, sem ég læt verða þá síðustu um Gaza í bili.  Það hefur ekkert upp á sig að skrifa upplýsingar fyrir þjóð sem hatar.

Í grein sinni svívirðir Ólafur Mixa bæði trú, sögu, Guð og menningu gyðinga og er þar að auki með sama gamla áróðurinn sem allir eru með gegn Ísrael þessa dagana, og sem á m.a. rót sína í föðurlandi Ólafs Mixa, sem eitt sinn ól af sér lítinn karl sem hét Hitler.

Ekki trúi ég á erfðasyndina, en ég tel að Ólafi kippi í kynið, þegar hann skrifaði þessa grein sína um Ísrael.

Faðir hans, dr. Franz Mixa (1902-1994), sem starfaði á Íslandi á 3. og 4. áratug 20. aldar gekk nefnilega í nasistaflokkinn þegar þann 16. janúar 1932. Hann var félagi í flokknum númer 782.617. Hann var nasistaembættismaður og tónlistarstjóri í Gau Steiermark frá 1938 til 1943.  Ekki var verið að greina frá þessu í minningargrein um hann árið 1994 í Mogganum. Hann var í þýska hernum og var tekinn höndum og var fangi Frakka fram til 1947 fyrir sakir sem sonur hans þekkir örugglega betur en ég og hann "Jahve". Hann Mixa júníor segir okkur einhvern tíma frá því, þegar hann er búinn að jafna sig.

Svo vill til, að í Þýskalandi er kaþólskur biskup, sem heitir Walter Mixa. Fyrir tveimur árum líkti hann Ramallah við gettóið í Varsjá. Menn sjá víða Varsjárgettóin. Biskup Mixa er ekki ósvipaður Ólafi. Kannski erfist þessi andskoti í ættum, þessi grimma, hégómlega, afbrýðisama hefnigirni þeirra "Mixara" sem hata gyðingana?

Mitglied 782.617, Dr. Mixa