Was there ever any Hope among the Jews of Iceland?

 

Er gyðingahatur á Íslandi? Greinilega ekki ef trúa má formanni formanni Siðmenntar- félagi siðrænna húmanista á Íslandi. Hún heitir Hope Knútsson og hefur á vef Morgunblaðsins, og sömuleiðis á Pressunni, séð sig til þess knúna að koma á framfæri leiðréttingum vegna greinar sem "birtist á vef ísraelska dagblaðsins Ha'aretz á Þorláksmessu". ... Er Þorláksmessa virkilega haldin heilög í Ísrael?

En hvað er formaður húmanista annars að tjá sig um gyðinga á Íslandi? 

Jú, sjáið til, í grein Ha'aretz var greint frá því að gyðingar á Íslandi væru almennt óttaslegnir og lifðu jafnvel í felum með trú sína. Í fréttinni á vef Ha'aretz er Hope sögð vera „kvenkynsleiðtogi íslenska gyðingasamfélagsins" (matriarch of the Jewish community). Hope andmælir þessu á vef Morgunblaðsins og segir:„Ég hef aldrei verið leiðtogi gyðinga, hvorki hér né annars staðar," Að sögn Hope hefur hún aldrei aðhyllst gyðingatrú þó svo að hún sé af gyðingaættum.

Hope Knútsson

Hope þvær hér heldur betur hendur sínar en leyfir sér samt á mjög siðlausan hátt að tala fyrir hönd fólks sem hún tengist greinilega ekki lengur, þegar hún efast um að á Íslandi sé gyðingahatur: „Ég efast um það," segir Hope aðspurð hvort gyðingar hér á landi séu óttaslegnir.

Mér þykja þessi ummæli Hope mjög furðuleg. Ég stóð í þeirri trú, líkt og eigandi Babalu á Skólavörðustíg, sem skilgreindi Hope sem "the matriarch of the Jewish community", að Hope Knútsson hefði á tímabili að minnsta kosti verið talsmaður gyðinga á Íslandi. Þjóðkirkjan benti lengi á hana sem talsmann gyðinga á vef sínum um trúfélög á Íslandi, en fyrir nokkrum árum hurfu gyðingar af þessum lista Þjóðkirkjunnar. Þegar ég þurfti að fá upplýsingar um stöðu gyðinga á Íslandi fyrir grein mína um sögu gyðinga á Íslandi sem birtist í tímaritinu Jewish Political Studies Review 16:3-4 árið 2004 og síðar í bókinni Behind the Humanitarian Mask, var mér bent á Hope Knútsson. Svona skrifaði Hope mér meðal annars, þegar ég leitaði upplýsinga um stöðu gyðinga á Íslandi árið 2004:

"The Jewish community has discussed applying for registration as a religious organization, but there has never been sufficient interest to do so. Amid the strong support for the Palestinian cause, most Icelandic Jews have not wanted to attract attention to themselves as Jews. Most Icelanders are still unaware that there are Jews in the country, and the handful of Jews would rather not change that perception because of the anti-Semitic climate."

Hér er ekki um neitt að villast. Ég notaði meira að segja þessa málsgrein Hope í lokakafla greinar minni um sögu gyðinga á Íslandi árið 2004, en þó án þess að nefna Hope á nafn, þar sem ég virti hræðslu hennar við að standa fram opinberlega með skoðun sína.

Hope er ekki samkvæm sjálfri sér. En enginn vafi má ríkja um það að hún hefur valið hvar hún stendur. Hún er bara húmanisti. Þeir geta greinilega ekki líka verið gyðingar, og þaðan af síður trúarlegar matrónur, að minnsta kosti ekki á Íslandi.

Hópe er sem sagt ekki gyðingatrúar og hefur lítið haft með gyðinga á Ísland að gera og segir þetta við Moggann:

 „Mér skilst að einhver hafi einhvern tíma boðið Dorrit að mæta í eitthvert  kvöldmatarboð, en í fréttinni er þetta látið líta út fyrir að fólkið sé sárt út í hana af því að hún vilji ekki láta tengja sig við hópinn. Ég varð mjög hissa að lesa þetta því mig minnir að ég hafi lesið einhvers staðar að hún sé aðeins gyðingur borgaralega séð en ekki gyðingatrúar, þannig að það er engin ástæða fyrir hana til þess að tengjast hópnum,"

Árið 2004 tjáði Hope Knútsson sig hins vegar við aðra blaðakonu frá Haaretz, sem heimsótti Ísland til að skrifa um forsetafrúna okkar:

"Hope Knutsson, a New York Jew who works as an occupational therapist in Reykjavik, where she has lived for the past 29 years, thinks "it's nice that there is someone here who represents a different culture. The majority of the people here are very much alike, it's a homogeneous country, so it's nice to have a Jewish woman representing the few Jews who live here. True, we tried to invite her to meetings of ours, and she didn't come, but the average Icelander doesn't even know that there are Jews here. Most of us don't want to be identified as Jews, and it was a brave act by the president to marry a Jewish woman." Sjá enn fremur hér.

Það getur aðeins verið ein niðurstaða á þessum afneitunum og mótsögnum hjá Hope Knútsson: There was no Hope among the Jews of Iceland. Kona sem heldur alþjóðlega ráðstefnu í Íslandi undir heitinu: "A positive Voice for Atheism in Iceland" getur náttúrulega ekki verið í forsvari fyrir gyðinga á Íslandi.

En þótt Hope sé farin og hætt sem "gæslumaður skrárinnar yfir gyðinga" (les: lauslegan lista yfir gyðinga á Íslandi), þá er gyðingahatur ekki horfið á Íslandi. Ef nokkuð er, þá hefur það aukist til  muna síðan ég skrifaði grein mína í Jewish Political Studies Review árið 2004.  

Íslendingar hafa mjög litla reynslu af gyðingum eða þekkingu á Gyðingdómi og vita mest lítið um þá. En þrátt fyrir dæmalausa fávisku, en kannski mestmegnis vegna hennar, þá kraumar á Íslandi rótgróið gyðinghatur, og það hefur Hope Knútsson meira að segja sagt sjálf og skrifað. Gyðingahatrið hefur versnað eftir að vinstri menn tóku við keflinu af nasistum.

Stefán Snævarr er með ágæta greiningu á vandamáli gyðinga á Íslandi:

"Pressan segir að Gyðingar á Íslandi þori ekki að stofna trúfélag vegna þess að þá þyrftu þeir að láta skrásetja sig sem Gyðinga og það gæti kallað yfir þá vandræði.

Þessi vandræði heita á góðu máli „Gyðingahatur“.

Gegn því ber að berjast eins og öðrum gerðum rasisma."

Myndin er af höfundi við öfgafullt plakat vinafélags Palestínumanna sem um tíma hékk í Kaupmannahöfn vegna átakanna á Gaza. Eins og sjá má eru gyðingar í Varsjá líka teknir í gíslingu í áróðri líkt og oft er gert í hatrinu á Íslandi.

Efast um ótta gyðinga hérlendis

Hin venjulega fjölskylda og frænka hennar hópæsingin

Í apríl á þessu ári, var því haldið fram, að barnabarn eins fórnarlamba Ólafs biskups Skúlasonar hefði nærri því lent í klóm barnaníðings á Amager í Danmörku. Níðingurinn reyndi samkvæmt íslenskum fjölmiðli að hafa drenginn á brott með sér í bifreið, á eða við lóð skólans sem drengurinn gengur í.

Ég á sjálfur son sem er á sama aldri og íslenski drengurinn á Amager, og það fer um mann hrollur þegar maður les svona fréttir. Ég las um fréttina á vefmiðlinum Pressunni. Athyglisvert fannst mér hins vegar, að ég gat ekki fundið hana í dönskum fjölmiðlum eða í hverfisblöðum á Amager. Hvernig stóð á því að ekki var greint frá svo alvarlegum atburði á svæðinu sjálfu?

Ég ákvað því að hafa samband við skólastjórann í skólanum, þar sem barnabarn konunnar sem áskaði Ólaf biskup um nauðgun er nemandi. Þar var mér sögð allt önnur saga en birtist í Pressunni. Skólastjórinn kannaðist ekki við söguna eins og ég las hana upp fyrir hann. Drengurinn og móðir hans hafði ekki upplýst skólann um nema lítið brot af því sem móðir hans sagði fjölmiðlum á Íslandi. Lögreglan hafði t.d. aldrei gert skólanum viðvart um mann, sem dóttir fórnarlambs Ólafs sagði fjölmiðlum að lögreglan hefði varað við að væri að sniglast kringum skólann. Hver segir satt, skólinn, eða móðir drengsins? Lögreglan á Amager hafði að minnsta kosti ekki lýst eftir eða varað við barnaníðingi á svæðinu, skömmu áður en að íslenski drengurinn var nærri því gómaður af barnaníðingi.

Ég hafið samband við kunningja minn, Þór Jónsson á Pressunni, og greindi honum frá þessu. Hann  bætti síðar við fréttina að því er mig minnir. 

Eftir að ég uppgötvaði að dóttir eins þekktasta fórnarlambs Ólafs hafi gert meira úr því sem gerðist gagnvart syni hennar en hún upplýsti skólayfirvöld á Amager um, fer ég varlegar í að trúa því sem ég sé og les um ásakanir á hendur Ólafi biskup.  

Hvernig má það vera að í sumum venjulegum fjölskyldum virðast allir verða fórnarlömb kynferðisofbeldismanna? Það þykir mér mjög skrítið, svo vægt sé til orða tekið! Gengur þetta kannski í ættir? Þefa perrar og níðingar, sem vaða uppi um allt, upp ákveðin gen eða útlit fórnarlamba sinna? Er eitthvað annað fyrirbæri á ferðinni, sem gerir sumar fjölskyldur álitlegri fyrir fyrir níðingana en aðrar venjulegar fjölskyldur?

Hvað gerðu íslenskir fjölmiðlar til að rannsaka málið í Danmörku? EKKERT.

Heimilislífið hefðbundið

Holy Appelsín

 

Eftir að hafa hlustað á og horft á Guðrúnu Ebbu biskupsdóttur skýra mál sín í sjónvarpsviðtali, sé ég að allir hafa ekki eins sætar minningar af appelsíni og sinalcói og ég. Sú reynsla sem Guðrún lýsir er ólýsanlega sársaukafull að heyra, og hlýtur að vara enn sársaukafyllri að greina frá.

Sagan er full af lítilmennum sem voru biskupar og margt annað. Nú er Ólafur biskup líklega á einkaklósetti í helvíti, ef maður trúir á það, en sagan af hörmungum Guðrúnar Ólafsdóttur kennir okkur margt og verður vonandi til þess að menn sem leggjast á börn hafi meiri hömlur á sér. Ætla ég að líka að vona að aðrir sem ekki eru haldnir þessum sjúkdómi eða veikleika holdsins þori samt áfram að segja börnum sínum að þau séu dugleg, gáfuð og góð.

Þessi ljóta mynd birtist áður við þessa færslu mína

 

Drottinn dæmir lifendur sem og dauða, en veit ég vel að sumir trúa ekki einu sinni á það! Ég get ekki sett mig í sæti Guðs eins og sumir gera í þessu máli og dæmt. Ég veit ekkert annað en það sem Gúðrún Ebba segir. Biskup neitaði sök. Í landi þar sem margt fólk vildi ekki heyra rök og sannanir fyrir aðild íslensks ríkisborgara að hrottalegum morðum í Eistlandi, tel ég litla ástæðu til að trúa hverju sem er. Það er einfaldlega minn réttur.

Mér þætti hins vegar áhugavert að fá fá vitneskju um, hvernig einhver sóknarprestur í Grafarvogi eða aðrir slepjuprestar í pólitík telji sig geta dæmt núverandi biskup úr hempunni, þegar ég tel fullvíst að presturinn í Grafarvogi geti ekki einu sinni sannað fyrir mér að sá guð sem hún trúir á sé yfirleitt til. Ég treysti því að hann sé það, en sé hvergi í manúalinu hans, að menn eigi að breyta eins og hún gerir. Dómstóll hefði geta dæmt í þessu máli, en prelátum í Grafarvogi ber ekki að gera það, og það vita þeir mætavel sjálfir, að þeir eru komnir út fyrir sitt kall og undir velsæmismörk, er þeir nota þetta mál að fórna biskupi fyrir ósönnuð orð.

Viðurkenning á Ísraelsríki er grundvallaratriðið

   

Ræða Abbas leiðtoga Fatah í New York í gær var afar ógeðfelld. Þessi maður, sem á sínum tíma varði doktorsritgerð frá Moskvuháskóla, gaf í rigerðinni í skyn að Helförin væri tilbúningur. Þessi maður talar um Apartheid og aðskilnaðarmúra. Aparteid er aðeins til staðar á Vesturbakkanum og Gaza, þar sem gyðingar mega ekki búa. Þessi maður gerir sér ekki grein fyrir því, að aðskilnaðarmúrinner ekki réttnefni. Múrinn/girðingin var byggð svo öfgafullir palestínuarabar yrðu sér ekki að voða, og sér í lagi til að vernda Ísraelsmenn og aðra íbúa Ísraels gegn linnulausum hryðjuverkum.

Gerið það nú fyrir mig Palestínuvinafólk, gerið ykkur grein fyrir því, af langflestir svokallaðra palestínumanna viljA aðeins eitt, og það er allt það land sem í dag er kallað Ísrael. Abbas og fólk hans viðurkennir ekki Ísrael, og er því um trútt má að tala að krefjast að Ísrael viðurkenni Palestínu, enda hefur ríki sem heitir Palestína aldrei verið til.

Abbas talaði í gær fjálgur úr pontu SÞ um himnaför Múhameðs og fæðingastað Jesús Krists gleymdi að tala um spámenn gyðinga sem komu löngu fyrr. Við hæfi hefði kannski verið að nefn Jesíah og Jeremía, Davíð konung og Salómon. En Abbas beitti Apartheid sínu á þá helgu menn. Hann hefði getað minnst á þá t.d. vegna þess að Jesús gekk um í musterinu og Múhameð steig til himna frá rústum þess, eftir að hann hafði persónulega myrt þúsundir gyðinga.

Þessi frumstæða afneitun "leiðtoga palestínuarba" lýsir því nokkuð vel sem Abbas vill. Hann langar ekki í frið, hann vill ekki viðurkenna Ísrael. Hann vill berjast og nú ætla allri einfeldningarnir á Vesturlöndum og öfgamenn á meðal múslíma að taka þátt í slátruninni á gyðingum sem Hitler tókst ekki. HVENÆR MUN MORÐÆÐI MÚSLÍMA og KRISTINNA EINFELDNINGA LINNA?

Sjáið hér hvernið Abbas og Hanieh hjá Hamas skemmtu sér nýlega við opnun veitingarstaðar á Gaza. Eru þetta ekki erkióvinir??? Nei, það er alltaf verið að ljúga að ykkur. Þetta eru perluvinir og markmið þeirra er sameiginlegt: Að útrýma Ísraelsríki.

Myndalegir múslímar

Nýlega sendi vinur minn mér frétt um kanadískan blaðamann, David Menzies, sem lenti í þeim ósköpum að vera barinn í andlitið af múslímakomu, þar sem hann tók mynd af henni fyrir slysni. Hann var með syni sínum á Time Square i Toronto og var alls ekki að taka mynd af konunni, en það var hins vegar skoðun hennar. Hún gekk á manninn og sagði honum að hann mætti ekki taka mynd af sér, því hún væri múslími. Ekki var hlustað á rök David Menzies um að hann hefði ekki verið að taka mynd af konunni og hópur múslima byrjaði að veitast að manninum og var myndavél hans eyðilögð og hann barinn. Ekkert dugði fyrir Davíð að kæra málið til lögreglu, sem vildi ekki aðhafast neitt vegna þess að "augljóst var að konan vildi bara slá myndavélina úr höndum" Davids, að því er lögreglumaður nokkur tjáði David Menzies. (Sjá t.d. hér). Merkilegt er, að Kanadamenn leyfi mönnum að slá myndavélar úr höndum annarra. Ég vona að þetta hafi ekki hent frændur mína í Vesturheimi.

Vinur minn sendi mér þessa frétt sem hann rakst á, og aðallega vegna þess ég hafði sagt honum frá svipaðri upplifun sem ég varð fyrir með syni mínum í sumar. Betri helmingurinn og dóttir okkar voru í Barcelona svo við drengirnir, sem heima sátum, fórum á Víkingaskipasafni í Roskilde, sem er skemmtilegur staður heim að sækja fyrir fornleifafræðing og 8 ár son hans.

Um eittleitið leitaði á okkur svengd og keypti ég ágætis fæði á veitingarstað safnsins. Ég var nýbúinn að taka mynd af syni mínum að borða ís, að ég munda vélinni í átt að smábátahöfninni. Myndavélin mín stóð á sér við fókusleit, og þegar ég loks næ mynd, gengur fyrir myndefnið fríður hópur múslíma, sem þið sjáið hér að ofan og í betri upplausn með því að klikka á myndina nokkrum sinnum.

Viti menn, einn mannanna vatt sér beint að mér þegar að ég er að setjast niður við borðið og segir við mig. "Sir, did you take a picture of us?" Ég svaraði, "No, you actually walked into my picture" og sýndi honum. Þá segir hann mér að eyða myndinni. Ég sagði, að það gerði ég ekki og bað hann meira ákveðið að ganga þegar frá borðinu okkar. Það gerði hann þegar ég stóð upp. Sá ég svo nokkrum mínútum síðar að hópurinn stóð og mældi mig út og benti á mig, en stuttu síðar gengu þeir svo á braut.

Ekki vissi ég að ljósmyndun væri bönnuð samkvæmt Kóraninum og vissi ekki að samtímamenn Múhammeð hefði átt Canon eða Nikon. Er það réttur múslíma að slá myndavélina úr höndum manna eða skipa fólki að eyða myndum? Hér í den tíð þegar fólk fór til Marokko með Sunnu og Útsýn, var það frekar að maður væri rukkaður fyrir að taka myndir af mönnum.

Ég tek þær myndir sem mér sýnist, og mér finnst myndin sem ég "slysaðist" til að taka, nokkuð merkileg. Hún sýnir áhuga manna á menningarheimi annarra þjóða. Hún er af fólki sem fer á söfn. En hvað olli því að karlarnir urðu vondir þegar þeir héldu að ég hefði nælt af þeim mynd fæ ég kannski aldrei að vita, en mig grunar að hinn hvítklæddi sem setti fingurklút í munn hafi verið mjög guðdómlegur og var fylgilið hans (lærisveinar) mjög á verði í kringum hann.

©  Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

Ísraelsmaður vill kaupa Grímsstaði

Avi Frankenthal er á leið til Íslands. Avi er er heittrúaður gyðingur frá Ísrael, rabbíni, fjárfestir í Tel Aviv, New York og London, þar sem hann býr og lifir mjög látlausu lífi. Tilgangur ferðar hans til Íslands í næstu viku er að freista þess að yfirbjóða kínverska glaumgosann Huang Nubo við bændur og búalið á Hólsfjöllum. "Ég býð einfaldlega betur",segir Frankenthal við Associated Press, sem náði tali af honum tali í gærmorgun.

Frankenthal vill reisa hótel fyrir kosher-ferðamenn, svo þeir geti notið norðurljósanna, sem oft var ort um í ljóðum forfeðra hans á jiddísku. Frankenthal, sem leggur stund á fjárhirðu, hefur einnig í hyggju að reka stórt fjárbú á Fjöllum og fá leyfi til að reka þar sláturhús, þar sem hægt verður að stund schechita, slátrun gyðinga. Hann rómar íslenskt lambakjöt, sem slátrað var fyrir hann á laun í fyrra. Hann hefur í hyggju að græða upp allt örfoka land á Fjöllum og hefur til liðs við sig vísindamenn frá Negev eyðimörkinni sem segja, að það sé auðveldara að græða upp kalda eyðimörk en heita. Avi Frankenthal hyggst einnig reisa rannsóknarstofu á norðurljósum á Grímsstöðum á fjöllum. Norðurljósin hafa alltaf heillað hann síðan amma hans sem fæddist í Síberíu sagði honum ævintýri um norðurljósin Or Hazofon und die Kinderlach. Frankenthal vill líka reisa alþjóðlegan háskóla á Grímsstöðum og samkunduhús gyðinga.

Avi Frankenthal þarf engin leyfi frá Ísrael til kaupanna, segist hafa leitað lengi eftir hentugum stað fyrir hótel sitt sem mun hafa 123 herbergi. Talan er táknræn og fengin úr hinum fornu dulspeki Kabbala. Allir verði þar velkomnir, ekki bara forríkir Kínverjar og Bandaríkjamenn.  

Avi Frankenthal, hlakkar til heimssóknar sinnar, og eins og hann segir við Jerusalem Post, þá er enginn falin pólitísk áform með tilboði hans. Hann er ekki síonisti. Hann segir að fyrirhuguð kaup sín séu ekki liður í síonistískum áformum um að ná völdum á Norðurpólnum áður en hann bráðnar. Hann leynir því þó ekki að hann hefur huga á því að flytja hluta af pólnum til Ísrael  til að leysa vatnsskort Palestínumanna og Ísraels. Vatn telur hann að sé besta lausnin á vandanum við botn Miðjarðarhafs.  "Það slekkur elda og svalar þorsta", segir Frankenthal.

Sendiherra Íslands í  Lundnúnum, Benedikt Jónsson, segir það af og frá að Avi Frankethal sé á þeirra vegum og telur það ófært að hann gerist talsmaður Avi Frankenthals á blaðamannafundi nk. mánudag, eins og Rabbi Frankenthal hefur farið fram á. Þess má þó geta að sendiherra Íslands í Kína, Kristín Aðalbjörg Árnadóttir trauð upp fyrir Huang Nubo í Peking í gær.

 

                                                       Ruben Aschmaticus 

Ruben Aschmaticus, talsmaður, Avis segir að Frankenthal hafi reyndar nokkuð slæma reynslu af íslenskum útrásavíkingum, en erfi ekkert neitt við Íslendinga. Hann varaði þegar árið 2004 við að fjárfesta í íslenskum bönkum í jiddiska blaðinu Dos Wort. Áður en Avi stekkur á stað til bænahalds segir hann: „Hashem (Guð) hefur birst mér og sagt að Ísland sé land möguleikanna og hreinleikans og þjóðin sé með hlutverk á meðal þjóðanna -  ég vona að ég fái að fjárfesta á Íslandi".

Þeir sem vilja sýna stuðning sinn við áform Avi Frankenthals, eða vilja fá frekari upplýsingar, geta haft samband við talsmann hans hér.

Vitnisburður Landakotsbarna í molum ?

 

Í Fréttatímanum 24.6.2011 var greint frá því að fórnarlamb séra Georgs, Iðunn Angela Andrésdóttir, hafi verið í sumarbúðum í Riftúni áður en faðir hennar gekk á fund kaþólska biskupsins Hinrik Frehen og heimtaði að séra Georg yrði sendur til Hollands. Fréttatíminn greindi svo frá:

Kaþólska kirkjan keypti sumardvalarstaðinn Riftún á þeim tíma sem Iðunn var í skólanum. Hún var því send þangað ásamt skólasystrum sínum. „Séra Georgs og Margrét Müller sögðu alltaf að klósettið væri bilað þannig að við þurftum að pissa úti. Svo stóðu þau yfir okkur á meðan. Ég man að ég þoldi þetta ekki. Og hann þóttist aldrei neitt vera að horfa. En í Riftúni þorði hann aldrei að kalla á mig."

Fljótlega var gerð athugasemd við að faðir Iðunnar hefði gengið á fund Hinriks Frehens áður en Iðunn fór í gagnfræðaskóla, þar sem Frehen kom ekki til Íslands fyrr en 1968. Þá var Iðunn reyndar í Ungverjalandi.

Ég gerði athugasemdir við þessa frásögu Iðunnar í síðustu færslu minni (sjá neðar á síðunni) og skrifaði m.a. :

• Iðunn Angela er fædd 1951.
• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963, ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla"), og skömmu eftir að Iðunn segir foreldrum sínum frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn).
• Sumardvalarheimilið Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt 7. júní 1964).
• Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum (heimild Fréttatíminn). Kannski til að vera með séra Georg, kvalara sínum?

Ég bað jafnframt blaðamann Fréttablaðsins um að skýra þessar mótsagnir. Hún svaraði í dag:

Sæll Vilhjálmur!

Þú vekur athygli á að Riftún opni ekki fyrr en 1964.

Samkvæmt frásögn viðmælanda míns var hún í Landakotsskóla þegar Riftún var keypt og var send þangað þá. Á þeim tíma var Riftún bóndabær og meðal þess sem viðmælandinn segist hafa gert á meðan dvölinni þar stóð, var að rífa veggi í fjósi og hjálpa til við framkvæmdir. Hennar dvöl í Riftúni var því áður en sumarbúðirnar voru standsettar og komnar í gagnið. 

Vonandi svarar þetta spurningu þinni.

bestu kveðjur,

Þóra Tómasdóttir blaðamaður á Fréttatímanum

 

Aftur hvái ég og bendi blaðmanni Fréttatímans og heimildamanni hans á að jörðin Riftún var keypt af kaþólsku kirkjunni haustið 1963. Bóndinn í Riftúni, Kristján Teitsson (1915-1990), brá búi haustið 1963 og það var ekki farið að breyta neinu á bænum fyrr en hann flutti þaðan. Þessu greinir dóttir hans, Hrafnhildur, sem býr í Danmörku, mér frá og sömuleiðis sonur hans Einar. Einar var 16 ára, þegar hann tæmdi hið þriggja ára gamla fjós og tók m.a. milliveggi úr því sem fóru á annan bæ í grenndinni. Þá var fyrst farið í að breyta nýbyggðu fjósinu eftir að Kristján Teitsson flytur frá jörðinni, og það er haustið 1963.

Ef Iðunn, sem upphaflega var sögð hafa verið á sumardvalarstaðnum Riftúni hefur í raun verið þar við verkamannastörf, þar sem hún mátti ekki pissa nema að það væri vaktað af konu frá Þýskalandi og presti frá Hollandi, þá hefur það verið frá haustinu 1963 til og með 6. júní 1964 þegar svefnskálinn var vígður. Þó svo að Iðunn hafi verið þarna 1963 eða snemma árs 1964, hafði faðir hennar þegar farið á fund biskups áður en hún fór í gagnfræðaskóla.

Hver sendir eiginlega barn sitt 13 ára gamalt sem orðið hefur fyrir nauðgun prests til að vinna með nauðgaranum við að rífa veggi í fjósi? Reyndar keypti kaþólska kirkjan fyrst Riftún eftir að Iðunn var hætt í Landakotsskóla og það voru samkvæmt samtímaheimildum nunnur og iðnaðarmenn sem unnu við að breyta fjósinu í Riftúni í svefnskála veturinn 1963-64.

Ég spyr, er Fréttablaðinu stætt á því að halda fast í frásögu sína og Iðunnar Angelu Andrésdóttur?

Frá vígslu svefnskálans í Riftúni 6. júní 1964. Jóhannes Gunnarsson biskup gengur frá húsinu og séra Georg, meintur nauðgari, gengu í humátt á eftir með vígt vatn (Mbl. 11. júní 1964) Myndin af ofan birtist í Fálkanum síðla árs 1964 í grein um Kaþólsku kirkjuna á Íslandi.

 

Feilnóta í Fréttatímanum ?

Nú er genginn fram á sjónarsviðið maðurinn sem fyrstur greindi fá nauðgun sem hann varð fyrir af hendi séra Georgs og Fräulein Müller. Þetta geta allir lesið í Fréttatímanum. Hann heitir Ísleifur Patrik Friðriksson, fæddur 1954. Hann vinnur (eða hefur unnið) hjá ÍTR í Nauthólsvík, hefur stundað ljóðalestur í Bláfjöllum og er fyrrverandi Ólympíufari. Hann verður nú eitt aðalvitnið í rannsókninni á málinu, sem fyrst var greint frá opinberlega 17. júní 2011. Bróðir hans, O.F., var einnig fórnarlamb kirkjunnar manna. 

Um leið og ég tek ofan hattinn fyrir þessum manni sem hafði þor til að koma fram og segja frá glæp gegn sér, án þess að brjóta rúður, verð ég að greina frá vandamáli í fyrri fréttaflutningi Fréttatímans, sem ég vona að einhver geti skýrt.

• Iðunn Angela er fædd 1951.
• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963, ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla"), og skömmu eftir að Iðunn segir foreldrum sínum frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn).
• Sumardvalarheimilið Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt 7. júní 1964).
• Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum (heimild Fréttatíminn). Kannski til að vera með séra Georg, kvalara sínum?

Þetta verður að skýra fyrir mér - vinsamlegast. Heimild Fréttatímans er Iðunn Angela Andrésdóttir. Í New York væri þetta kallað "major holes" í framburði.

Lesið enn fremur þessar færslur mínar um málið:

4.5.2009: Í nöp við kaþólska

17.6.2011: Mjög alvarlegar ásakanir

20.6.2011: Á Kaþólska kirkjan sök á því að menn eru í Vinstri Grænum og Vantrú?

22.6.2011: Illmennska og múgæsing eru systur

23.6.2011: Af ýmis konar hýsteríu

29.6.2011: Afsökunarbeiðnir vegna (meintra) glæpa

29.6.2011: Saga meints níðings og eins fórnarlamba hans

 

Svefnskálinn í Riftúni í vetrarhörkum árið 1984. Ljósmyndari Þjóðviljans kom þarna við. Sólin á vegg salernisins var upphaflega máluð þegar ég var þarna árið 1970. Myndina efst tók ég af krökkum að dansa úti á hlaði í Riftúni árið í lok júlí 1970.

 

Saga meints níðings og eins fórnarlamba hans

 

Ég hef í fljótheitum tínt það saman sem ég hef fundið í dagblöðum og öðrum heimildum um geranda og þolanda í máli um misnotkun á börnum sem á að hafa átt sér stað undir þaki kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. Öll þau gögn sem ég vitna í eru aðgengileg á netinu eða annars staðar. Ég set þessar upplýsingar ekki fram til að leika einhvern rannsóknarblaðamann. Ég hef skrifað töluvert um málið og varð sjálfur fyrir illmennsku Margrétar Müller í Riftúni er ég var barn. Því lýsti ég fyrst árið 2009, en ekki vegna þess að ég ásaka kaþólsku kirkjuna um neitt. Minn kvalari var ekki kaþólska kirkjan, heldur kona sem aldrei hefði átt að vinna með umönnun barna. Ég held að margt af því sem ég greini frá hér að neðan hafi ekki verið þekkt af þeim fjölmiðlamönnum sem matreitt hafa þetta mál frekar klunnalega ofan í gúrkusoltna Íslendinga.

Guus (August) George

Það blasir strax við að séra Georg (upphaflega Guus George, f. 5.4.1928) var oft nefndur í fjölmiðlum áður en hann dó, og aldrei nema af góðu einu. Erfitt hefur verið að fá upplýsingar um hann frá Hollandi. Hann var bara prestlingur úr sveitinni, fæddur í einhverju krummaskuði í Limburg-sýslu sem heitir Wijlre, en þar býr fólk sem er líklega meira belgískt en það er hollenskt. Hann var einn sjö systkina og fjölskyldan var erkikaþólsk. Hann var óskrifað blað áður en hann kom til Íslands. Sjálfur sagði hann sögu sína í Degi árið 1998. Árið 1991 gerði Sigmar B. Hauksson heimildarmynd um séra Georg sem ber heitið Perla í Vesturbænum (í þáttaröðinni Fólkið í landinu, "perlan" er væntanlega Landakotsskóli). Sumir eiga jafnvel fallegar minningar úr Landakoti, sjá hér.

Er þetta flírlegt bros eins og Illugi Jökulsson hélt fram nýlega?

 

Er séra Georg  andaðist árið árið 2008 birtist þessi minningargrein um séra George eftir frekar þekktan bloggara á Moggablogginu. Í henni og annarri grein í Morgunblaðinu er ekki hægt að lesa neitt misjafnt um manninn. Þannig vill það verða í minningargreinum. Þær eru ekki birtar til að ófrægja fólk.

Séra Georg leit alls ekki út eins og skólabókadæmið um barnaníðing, sem venjulega er sagður ósköp venjulegur og snyrtilegur meðlimur eða vinur fjölskyldu fórnarlambsins. Georg var þvert á móti strangur og óaðlaðandi maður, ellegar eins og Illugi Jökulsson lýsti því, með flírubros [fleðurlegt] undir prestkraganum (hvernig sem það er hægt). Sömuleiðis var hann sköllóttur með yfirgreiðslu, reykingafingur og kartneglur og hjólbeinóttur og jafnvel kafloðna bringu?

Sótti hann í viljalítil og veiklynd börn, sótti hann í börn útlendinga, sem ekki töluðu góða íslensku, eða börn foreldra sem sjálf voru viljalitlir, veikir og kúgaðir? Þessu er ekki hægt að svara með því að lesa minningargreinar sem mæra manninn. En þessu geta fórnarlömbin hugsanlega svarað, þegar mál þeirra og þau sjálf verða rannsökuð.

Eftir detox árið 2010

 

Iðunn Angela Andrésdóttir

Iðunn er fædd árið 1951, og ef eitthvað lítur hún út fyrir að hafa yngst örlítið frekar en hitt, síðustu 13 árin. Sæmilega undómleg kona um sextugt gæti kannski þakkað detoxinu þessa "gullhamra" mína, en það hefur Iðunn fengið í tvígang hjá Jónínu Ben, og rómaði það mjög í Vikunni í september árið 2010.

Iðunn um það leyti sem séra Georg níddist á henni

 

Faðir Iðunnar var útlendingur og hét  Andrés Alexandersson (1900-1986), eftir að hann fékk íslenskan ríkisborgararétt árið 1954. Hann var Ungverji og hét áður András Kecskés (ekki Kesckes eins og hann hefur verið tilgreindur á Íslandi; Kecskés þýðir geitahirðir). Hann var kallaður Bandi. Andrés fæddist í þáverandi Serbíu, sem varð hluti af Ungverjalandi árið 1918. Enn býr í Serbíu stór minnihluti Ungverja og bjó amma Iðunnar í smábænum Mohol (Mol) í Serbíu árið 1953. Þeir sem hafa langt minni muna eftir Andrési við afgreiðslu í sjoppu Eymundsson og síðar í tóbakssjoppunni London í Austurstræti. Hann var oft nefndur til sögunnar í sambandi við komu landsmanna sinna til Íslands árið 1957.

Hjónin Andrés Alexandersson (András Kecskés) og Nanna Snæland (á tíma kallaði hún sig Nancy)

 

Móðir Iðunnar, Nanna Snæland (1912-1991), var frá Hafnarfirði. Hún hét Nanna Snæland og var talin glæsilegust kvenna á sínum yngri árum. Hún giftist ung ungverskum manni dr. Denés (Dennis) Zakál (f. 1900 í bænum Csáktornya), þekktum tónlistarmanni, sem var með hljómsveit sinni, Dr. D. Zakál og Ungverjunum, á Hótel Borg frá 1934-35, og fluttist Nanna Snæland til Ungverjalands og giftist dr. Zakál í  Búdapest árið 1935. Denés Zakál, sem var lærður klassískur tónlistamaður, sem skildi eftir sig sinfóníur og píanóverk, sneri sér að dægurlagatónlist um miðbik 4. áratugarins. Einn kennara hans í tónlistakademíunni var Jenő Zador, sem náði miklum frama í Hollywood. Denés Zakál samdi m.a. kvikmyndatónlist fyrir 6 ungverskar kvikmyndir á árunum 1939-44. Meðal annars fyrir kvikmyndina Ó, þú hefur lagst svo lágt. Titillagið má heyra á tónlistaspilara mínum ofarlega í dálkinum til hægri.  

Zakál var greinilega frábær tónlistarmaður. Samkvæmt kvikmyndasafninu í Búdapest var Zakál einnig frægur fyrir að verk hans var fyrsta verk ungversks tónskálds sem var leikið í útvarpi. Það gerðist í den Haag í Hollandi 26. Júní 1924, þar sem Zakál vann um tíma.

Úr ungversku bíómyndinni Ó, Þú hefur lagst svo lágt

 

Íslensk kona, og kaþólikki, Sólveig Guðmundsdóttir sem fór á kirkjuþing í Ungverjalandi árið 1938 og lýsti síðar þeirri ferð og kynnum sínum af Nönnu, sem 1938 kallaði sig Nancy von Zakal. Menn á Íslandi stóðu í þeirri meiningu að Zakal hefði verið barón. Denés Zakal dó árið 1943 í miðju stríði. Nanna/Nancy þjáðist af berklum og gekkst undir uppskurð á lunga í miðju stríði. Meðan á bardögum á milli Þjóðverja og Rússa stóðu sem hæst, hafðist hún fyrir í kjallara og giftist þar í sprengjuregni András Kecskés, sem var 11 árum eldri en hún.  Þau fluttust til Íslands árið 1949. Komust út, með því að segjast ætla í ferðalag til ættingja. Það var því ekki furðulegt að borðað hafi verið mikið gúllas heima hjá Iðunni.

Ivan Török

 

Ung að aldri fór Iðunn til Ungverjalands og giftist 1968 ungverskum manni, hinum litríka Ivan Török (Szabó) (1941-2001), sem margir muna eftir úr leiklistar- og myndlistaheiminum, sem og frá fríríkinu Kristjaníu í Kaupmannahöfn. Sagan segir að hann hafi átt þar hengirúm um skeið. En það var löngu eftir að Iðunn og Ivan skyldu (1973). Iðunn hefur sjálf sagt okkur frá því að eiginmenn hennar hafi verið þrír.

Iðunn og Ivan 1969. Iðunn og Árni 2004

 

 

 

Fyrirtækin sem hún hefur rekið hafa verið enn fleiri en eiginmennirnir. M.a. Boutique 1928, Fornsalan Fornleifur, 1928, Húseign á Fjölnisvegi 16 og jafnvel tómt hús á Freyjugötu 16.  

Heimildir eru til um Iðunni, þar sem hún er sögð fyrir litla hunda og átti hún að minnsta kosti einn kjölturakka sem gekk undir nafninu Eros. Dóttir hennar varð fegurðardís og að draumahúsið hennar er ungverskt, fyrir utan bæinn, með rauða veggi og hátt til lofts.

Bros dagsins árið 24.3. 1999

 

Fyrir utan hinn hræðilega glæp sem Iðunn varð fyrir í Landakoti, af hendi séra Águsts Georgs, sem hægt var að lesa um í Fréttatímanum, þá er saga hennar og foreldra hennar litríkari en gengur og gerist. Út að til virðist Iðunn ekki hafa vera ósæl og bæld manneskja, eins og fórnarlömbum barnaníðinga er oft lýst, þegar þau komast á fullorðinsár. Hún var í sviðsljósinu.

Flestar ofangreindar  upplýsingar er hægt að finna í íslenskum dagblöðum eða á netinu. Þetta eru ef til vill ekki upplýsingarnar sem þarf til að þekkja fórnarlambið, og sömuleiðis eru fyrirliggjandi upplýsingar um séra George ef til vill ekki upplýsingarnar til að komast að því sanna um meintan barnaníðing. Ég býst hins vegar við því að rannsóknarnefnd Kaþólsku kirkjunnar fari enn betur í saumana á sögu fórnarlambsins en ég geri, því sú saga er mikilvægust í þessu máli. Fórnalambið er á lífi og getur gefið upplýsingarnar. Gerendur eru hins vegar komnir undir græna torfu, hafa ásökun yfir höfðinu, og geta ekki varið orðstír sinn.

Eftirmáli

Meðan að þessi færsla var skrifuð, braust maður nokkur fram á sjónarsviðið. Hann heitir Valgarður Bragason og segist hafa áttað sig á því að séra Gerorg hafi einnig brotið á sér. Þetta varð honum ljóst eftir að hann las frásögn Iðunnar Angelu í Fréttatímanum. Hann fann sig þess vegna til knúinn að fara og brjóta 21 rúðu í húsakynnum presta og biskups kaþólsku kirkjunnar. Það virkar óneitanlega sem frekar óvenjuleg aðferð til að sigrast á vanda sínum. Hann kynnir sig hér sjálfur, mjög svo frumlega, en er greininga ekki maður margra orða, enda gjörningalistamaður.

Einni mínútu og fjórtán sekúndum inn í myndina, fær Valgarður skitusting og spasma og segir "Fuck you". Ég hélt upphaflega að gluggaárás listamannsins Valgarðs Bragasonar væri líka nýlist, en hann er þormikill maður, sem segir sögu sína alla með grjótkasti og undir fullu nafni. Sá sem syndlaus er kastar grjóti...

Viðbót 1.7.2011

mig langar að vekja athygli  á eftirfarandi punktum, sem valdið hafa mér heilabrotum:

• Iðunn Angela fædd 1951

• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963 ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla") eftir að Iðunn segir frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn)

• Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt í snemma í júní 1964), og Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum til að vera með séra Georg.

Getur einhver skýrt þetta ósamræmi? Er ég að misskilja eitthvað?

Afsökunarbeiðnir vegna (meintra) glæpa

Nú krefst stór hluti þjóðfélagsins afsökunarbeiðni frá kaþólsku kirkjunni á Íslandi, hér og nú. Þess er krafist, þótt ekki séu sannaðir þeir glæpir sem starfsmenn kirkjunnar eiga að hafa framið. Sumu fólki virðist nóg að heyra frásagnir, jafnvel nafnlausra einstaklinga, til að dæma og fordæma. Vitnisburður þolanda er hins vegar ekki, og verður aldrei, nein sönnun, nema að til komi staðfestingar og einhverjar sannanir. Sönnunarstaða í málinu er eins og sagt er í nútíma lagamáli afar veik. Framburð þeirra þolenda sem hafa haft þor og getu til að standa fram með sínar þjáningar, verður því að rannsaka líkt og sögu meintra brotamanna í málinu.

Biskup kaþólskra, Robert Bürcher, sem sjálfur hefur gengið of langt fyrir suma heilagleika í skoðun sinni á Íslam og ástandinu í Miðausturlöndum sem hann er sérfræðingur í, hefur með vísan til yfirmanns síns, Páfans í Róm, þegar gengið mjög langt (kannski of lang) með því að afsaka og biðjast fyrirgefningar á þeim glæpum sem kynnu að hafa verið framdir af vígðum þjónum kirkjunnar og starfsmönnum við stofnanir hennar. Biskup hefur boðað skipun nefndar sem á að vera hlutlaus og sem á að rannsaka málið ofan í kjölinn. Hann hefur valið Róbert Spanó prófessor í lögfræði til að leiða eða setja saman slíka rannsóknarnefnd. Málið er þá vonandi komið í eðlilegan farveg, þótt Spanó tali aðeins um að lögfræðingar, fólk úr heilbrigðisgeiranum og sálfræðingar geti skorið úr um sekt eða sakleysi í þessu máli. Legg ég til að hlutlaus sagnfræðingur verði líka tekinn í hópinn.

Þess ákvörðun biskups kemur, þegar stigin eru fram í sviðsljósið fórnarlömb meintra kaþólskra barnaníðinga á Íslandi, sem koma fram undir nafni. Reyndar voru það ekki þeir tveir menn (bræður), sem 17. júní settu fram ásakanir í Fréttatímanum, heldur tvær konur, Iðunn Angela Andrésdóttir og Rut Martine Unnarsdóttir, sem höfðu þor og burði til að segja sögur sínar.

Iðunn Angela Andrésdóttir (f. 1951), sem á alla virðingu skilið, hefur greint Fréttatímanum frá því að faðir hennar hafi farið á fund Frehens biskups kaþólskra árið 1963 (bls. 18 í Fréttablaðinu). Frehen kom þó fyrst til Íslands árið 1968 er hann varð biskup. Annars staðar í blaðinu er sagt að nafn Frehens í tengslum við þennan fund sé viðbót blaðamannsins. Blaðamaðurinn á Fréttatímanum, sem ekki hafði haft samband við mig, greindi einnig svo óskírt frá, að halda mætti að ég hefði verið í Landakoti og fórnarlamb kynferðisglæpa séra Georgs. Sá misskilningur hefur nú verið leiðréttur á vefsíðu blaðsins. Ég á aðeins góðar minningar um séra Georg (Ágúst George). Vandamálið í Riftúni þau tvö sumur sem ég varð þar var Margrét Müller.

Þegar ég las frásögn Iðunnar í fyrrnefndum miðli, lærði ég líka ýmislegt nýtt, svo fáfróður um perversjónir sem ég er. Sumum barnaníðingum er greinilega alveg sama hvort þeir leggjast á stúlkur eða drengi.  Þeir eru ekki eins og Ólafur biskup var í þeim efnum, ef við trúum því sem sagt er í rannsóknarskýrslu um hann. Ekki vissi ég þetta og hélt að barnanýðingar gerðu kynjamun. En nú veit ég að þeir geta verið „bí" eins þeir sem virða lögaldur, og einnig verið í ástarsambandi við eina ófrýnilegustu konu á Íslandi, Margréti Müller. Séra Georg hefði líklega verið heillandi verkefni fyrir sálfræðing, ef það sem um hann er sagt er satt. Einnig lærði ég að 10-12 ára stúlka á Íslandi á árunum 1960-63 vissi hvað prestur var að gera á bak við hurð, án þess að sjá hann. Stúlkan vissi að hann var að fróa sér og sagði föður sínum það. Ætli faðir hennar hafi sagt það við þann biskup sem hann ræddi við? Rannsókn á teikningum af vistarverum séra Georgs miðað við lýsingar fórnarlambsins er nauðsynleg.

Ég vissi heldur ekki að séra Georg hefði rakað af sér líkamshárin. Þegar hann misnotaði börn  í Landakoti, var hann mjög loðinn á bringu, eins og við getum lesið í frásögn Iðunnar Angelu í Fréttatímanum? Ég man vel eftir honum þegar hann fór með okkur í sund í Hveragerði úr Riftúni (ekkert kynferðislegt fór þar fram, áður en fantasía blaðamanna hleypur með þá í gönur). Ég hafði aldrei séð eins óhærðan mann og innfallinn brjóstkassa. En kannski misminnir mig, enda var hann ekki að kássast upp á mig. Ég hef líklegast ekki verið í hættuhópnum og ekki hans týpa. Hann var fyrir ljóshærð og börn sem voru „illa gefin" að hans mati og sögn, hef ég lesið. En minnsta mál væri að athuga þetta með loðnu bringu prestsins, því örugglega eru til myndir af Séra Georg í sundi í Hveragerði. Ég trúi ekki öðru. Iðunn Angela man þó alveg rétt hvernig fingurnir á séra Georg voru. Hann var með gulustu reykingafingur sem ég hef séð og kartneglur á nokkrum fingrum. Það gátu allir séð.

Ein kvennanna ætlar að kæra málið til lögreglu. Þá verður lögreglan að rannsaka allt, jafnvel loðna bringu sr. Georg. Það er ekki hægt að vísa öllum rökum frá, þótt maður vilji afsökun frá kirkjunni.

 

Pétur Bürcher, biskup Kaþólskra manna á Íslandi

 

Skal afsökunarbeiðni sett fram, ef sök er ekki sönnuð?

Mikið hefur verið um það að forystumenn þjóða biðjist afsökunar fyrir glæpi forvera sinna og fyrri kynslóða. Þegar það hefur gerst hefur glæpurinn í flestum tilvikum þótt fullsannaður. Þjóðarmorð, fjöldamorð, nauðganir eða aðrir höfuðglæpir, sem hefur verið hægt að sanna á menn, eru forsætisráðherrar, þjóðarleiðtogar og aðrir á síðari áratugum tilbúnir að biðjast afsökunar á, til að skapa sættir og endalok mála.

Krafa um afsökunarbeiðni kirkjunnar í máli sem er fyrnt, þar sem meintur gerandi er látinn, er út í hött - nema að ítarleg rannsókn fari fram á því sem þolandinn segir. Mér er alveg sama hvað Ögmundi Jónssyni og Guðrúnu Ögmundsdóttur finnst. Þeim ber að láta rannsaka málið, ekki fyrirskipa kirkjunni að biðjast afsökunar á gerðum einstakra embættismanna hennar, þegar þær gerðir og saga fórnarlambsins hafa hvorugt verið rannsakað.

Sami Ögmundur og sama Guðrún ættu í raun að vera sammála mér, ef þau væru hið minnsta samkvæm sjálfum sér. Því ég er að beita nákvæmlega sömu aðferðum og þau hafa oft notað. Munið hann Saddam og gereyðingavopn hans? Ögmundur og Guðrún eru meðal þess fólks sem hrópað hafa á sönnunargögn varðandi gereyðingarvopn Saddams. Sannanir á tilveru þeirra hafa verið af skornum skammti, og þess vegna telja Ögmundur og Guðrún að stríð í Írak hafi verið óréttmætt og jafnvel glæpur. Ögmundi og Guðrúnu stendur greinilega á sama um glæpi Saddams gegn þjóð sinni eða um óskir Íraka sjálfra, sem hafa einnig verið ástæða fyrir hernaði og veru herja fjölda landa í Írak. En samkvæmt fólki á sömu bylgjulengd og móralistarnir Ögmundur og Gúðrún, þá eru glæpamennirnir í Írak þeir sem veltu Saddam. Ekki held ég að Ö og G séu neinir vinir fórnalambanna í Írak. Þau eru miklu frekar vinir vísifingursins á sjálfum sér, sem notaður er óspart til fordæminga. Sjálfsrannsökun er hins vegar ekki á dagsskránni.

Þegar biskup kaþólikka setur nú fram afsökunarbeiðni fyrir hönd Kaþólsku kirkjunni á Íslandi fyrir glæpi sem ekki eru sannaðir, gerir hann það án nokkurs vafa með miklum fyrirvara. Hann talar um glæpi sem kynnu að hafa átt sér stað. Hann getur ekki dæmt séra Georg. Líf og ævi þolenda, sem í þessu tilfelli eru ekki horfnir af sjónarsviðinu, verður líka að rannsaka líkt og líf og ævi meintra gerenda. Aðeins þannig verður hægt að finna sannleikann, því meintir gerendur eru hér ekki til að verja sig, og engin rituð gögn eða önnur sönnunargögn hafa enn komið fram, að því er ég best veit, sem sýna að þeir sem ásakaðir eru séu sekir.

Eins mikla virðingu og ég ber fyrir fólki sem þorir að standa fram nærri 50 árum eftir ódæði sem var framið gegn þeim, eins viss er ég í minni sök, um að það sé í þeirra bestu þágu ef þeirra saga sé einnig rannsökuð að fullu. Það er ekki nóg að ætlast til að kaþólska kirkjan bukki sig og biðjist afsökunar án þess að vita hvað gerðist. Vona ég að það sé einnig útgangspunktur þeirrar nefndar sem nú á að setja saman. Hún verður að leita liða til að yfirheyra fórnarlömbin.

Hann er greinilega alvörugefinn maður hann Spano, en hann er ekki í hlutverki Tómasar Torquemadas. Kaþólska kirkjan var þegar komin fyrir rannssóknarrétt Innanríkisráðherra áður en nefnd Spanós var sett á laggirnar. Vonandi eyðir Spano ýmsum misskilningi um lögfræði, rétt og skyldur hjá Ögmundi Jónassyni.

 

Ég tel víst að kaþólska kirkjan á Íslandi hafi vænst þess að lögreglan gerði eitthvað, eftir að Ögmundur Jónasson vísaði málinu til hennar. Þess vegna hljómaði það mjög einkennilega, þegar ráðherra hélt því fram að ekki væru nei fyrirleggjandi gögn úr rannsókn lögreglu í málinu. Hann bjóst greinilega við því að kirkjan bæðist afsökunar án þess að fá rannsókn á framburði meintra fórnarlamba. Var það kannski aðferðin í rannsókninni Ólafi biskup?

Ég hef skoðað sögu séra Georgs og sömuleiðis einnar konu sem segist fórnarlamb hans, eins og sú saga verður steypt saman úr upplýsingum í opinberum og aðgengilegum heimildum. Sjá meira um það í næstu færslu minni á morgun.

Mig langar að ljúka þessum langa pistli á vísum orðum biskups kaþólsku kirkjunnar á Íslandi, sem sýnir að hann er maður sem stendur með hælana nokkrum metrum framar en Ögmundur Jónsson og Gúðrún Ögmunds hafa tærnar:

The most fervent believer, whether they be Christian, Jew or Muslim, will never attain perfection and we are on a similar path when it comes to inter-cultural and inter-religious relations. The human being has its limits; unfortunately we are not perfect and neither are our societies.