Þessi kona skilur eftir sig velferðarparadís

 

Hin hvíthærða flugfreyja, sem kom, sá og fullvissaði alla sanna Samfylkingarmenn um að hennar tími væri kominn og að Samfylkingin í túninu heima ætti enga sök á bankakreppunni á Íslandi, er nú komin á leiðarenda. Maður neyðist til að þakka henni fyrir að hætta, áður en hún er alveg hætt að valda skaða.

En hvað skilur bifukollan og arfahirð hennar eftir sig áður en hún verður blásin burt? Jú, alls kyns bruðlverkefni, sem engu skila, útsvelt heilbrigðis- og skólakerfi, afdönkuð elli-og vistheimili, þar sem þarf að kalla til lögreglu þegar vistmaður fellur út úr rúminu að nóttu til. Það er kal í túnum þótt fíflar og arfi blómstri.

Jóhanna Sigurðardóttir og hennar pólitík féllu úr rúminu fyrir löngu síðan með Samfylkingunni eins og hún leggur sig. Vinstri græna vantar höfuð, hendur og fætur og geta því ekki hjálpað til að koma stjórninni upp í rúmið aftur. Þess vegna vonast þessir langlegusjúklingar eftir því að ESB læknirinn komi og gefi þeim stóran skammt af Evru og stingi velferðarhitamælinum beint í gyllinæðina. Evrulæknirinn er gráðugur og borðar nefnilega fisk, ódýran fisk og borgar vel fyrir að illgresi sái sér í tún.

Hins vegar ber nú á síðustu metrunum mikið á því að blóminn í kalatúninu á Samfylkingsstöðum á Nýja Íslandi sé aftur kominn með heilaDabba.

Nú eru það greininga annað hvort Sjálfstæðisflokkurinn eða einhverjir ljóðelskir Kínverjar sem geta bjargað Íslendingum. Ég tek nú rímur íhaldsins fram yfir ríspungavæl spældra Heimsvaldakínverja sem traðka á sínum eigin löndum til persónulegs ávinnings. Sjálfstæðismenn eru ekki allir eins kræfir og kapítalistískir meðlimir kínverska kommúnistaflokksins.

Hver veit nema að íhaldið og náhirð Samfylkingarinnar gangi í einu og sömu sjúkrasængina eftir næstu kosningar? Það er ýmislegt að ótta. Sagan á það til að endurtaka sig eins og Marx bræður sögðu um árið.

Takk fyrir árin "góðu", Jóhanna Sigurðardóttir! Ég man ýmsan fífil fegurri en þig.

Stjúpsonur forsætisráðherranns

er einn fremsti hjálparkokkur Hamas-samtakanna á Íslandi. Hann situr um leið í góðu starfi hjá RÚV og matreiðir lygasögur í stað frétta. Hér á blogginu hef ég oft skrifað um einkennilegan fréttaflutning stjúpsonar ráðherrans. Einu sinni kvartaði ég undan lygafrétt hans til Útvarpsráðs en framkvæmdastjóri RÚV týndi mjög hentuglega kærunni og baðst nýlega afsökunar á því og sagðist bera alla ábyrgð á því að kæran hefði ekki verið tekin fyrir.

Í gær framreiddi Gunnar Hrafn Jónsson frétt um heimsókn emírsins af Quatars á Gaza. Emírinn er því miður "góðvinur" Ólafs Ragnars Grímssonar. Ríkasta illmenni jarðarinnar kom til Gaza og gaf fátækari illmennum tækifærisgjafir. Emírinn er, eins og Íslendingum ætti að vera ofarlega í huga, frændi Sheikh Mohammed Bin Khalifa Al-Thani sem um árið eignaðist hlut í banka íslenskra hryðjuverkamanna, Kaupþingi (sjá hér).

Gunnar Hrafn Jónsson fréttaframleiðslumaður talaði í frétt í gær um herkví Ísraelsmanna og að Ísraelsmenn banni að flutt sé byggingarefni til húsbygginga gegnum Ísrael yfir til Gaza. Ef stjúpsonur Jóhönnu væri betur að sér í landafræði svæðisins sem hann segir flestar fréttir frá, þá kemur ekki til mála að flytja byggingarefni frá öðrum löndum gegnum Ísrael, það er bæði óhagkvæmt og svo versla þjóðirnar umhverfis Ísrael ekki við Ísrael (á yfirborðinu). Ísrael selur reyndar heldur ekki byggingarefni til stjórnvalda í einræðisríki sem hafa útrýmingu Ísraelsríkis á dagsskránni. Það gerir engin heilvita þjóð.

Það er engin herkví um Gaza. Það sem er í gangi er stríð, sem Hamas og önnur hryðjuverkasamtök hafa lýst á hendur Ísraelsríki, sem er eina lýðræðisríkið á svæðinu. Reyndar vill lygaveita Hamas láta það líta þannig út að ekkert gott komi frá Ísrael. En þeir og málaliðinn Gunnar Hrafn gleyma því að Ísraelsríki veitti árið 2011 yfir 100.000 Palestínumönnum frá Vesturbakkanum og Gaza læknisþjónustu. Bæði systir og mágur Ismails Hanyeh, foringja Hamas á Gaza, sóttu sér t.d. lækningu á sjúkrahúsi í Petah Tikva í Ísrael fyrr í ár.

Ekki býst ég við því að stjúpsonur forsætisráðherrans hafi mikið vit á lýðræði frekar en stjúpa hans sem ætlar sér að framselja sjálfstæða þjóð í hendur þrotabús ESB á næstunni. En kannski ætti Gunnar Hrafn að fara til Gaza og kynna sér stjórnarhætti þar. Hann gæti búið í vellystingum á þeim hótelum sem kynnt eru hér að neðan, sem Össur utanríkisráðherra mælir með, og sem byggð hafa verið meðan fólk lifir við  „viðvarandi skort á nauðsynjum" á Gaza.

Eina vandamálið á Gaza er Hamas. Gunnar Hrafn Jónsson er verulegt vandamál fyrir sannan og frjálsan fréttaflutning í ríkisfjölmiðlinum RÚV. Hann mætti vel fjúka í komandi sparnaðaraðgerðum á RÚV. Stjúpa hans getur örugglega skaffað honum eitthvað í ESB-kratíunni áður en hennar tími líður.

Hér er svo 3-bíó fyrir Krumma litla fréttamann og aðra litla Hamasliða sem hafa gert Gaza að gæluverkefni sínu:

Ef þið eruð að leita að veitingastað, næst þegar þið eruð á Gazaströndinni, get ég mælt með þessum. Minnir hann ekki á staðina í Warsjá gettóinu, sem Össur Skarphéðinsson er alltaf að líkja við Gaza? 

Hér búa Össur og Svein Rúnar Hauksson þegar þeir eru á Gaza.

Ég er meira fyrir þennan stað, þeir eru með betri magadans.

Helförin í lit

 

Myndabanki LIFE Magzine hefur nýlega birt ljósmyndir í lit úr helförinni gegn gyðingum. LIFE eignaðist árið 1965 ljósmyndir sem ljósmyndarinn Hugo Jaeger tók. Jaeger var einn af uppáhaldsljósmyndurum Hitlers vegna þess að Jaeger tók myndir í lit.

Í stríðslok gróf Jaeger margt litmynda sinna niður í 10 stórum glerkrukkum í námunda við München, en árið 1955, þegar hann var greinilega farinn að sakna litríkrar ímyndar foringjans, gróf hann filmurnar upp aftur. Árið 1965 seldi hann Life Magazine litmyndirnar sínar.

Litmyndir af Hitler, teknar af Jaeger, fóru fyrst að birtast upp úr 2005 (í Spiegel á netinu) og 2009 (á www.life.time.com.)  En það var ekki fyrr en nýlega, að LIFE sá ástæðu til að sýna almenningi alla litmyndadaröð Jaegers frá gettóunum í Kutno og Warsjá í Póllandi frá 1939 og 1940. Þær eru frá sama tíma og Gunnar Gunnarson nasisti og rithöfundur var staddur hjá Hitler og annar uppáhaldsljósmyndari Hitlers, Heinrich Hoffmann, eilífaði þá stund.

Fegurð í eymdinni. Kona í Kutno 1939.

Momma Madonna, Kutno 1939.

 

Ég birti aðeins þrjár af varðveittum myndum Jaegers hér, og vonast til að sem flestir fari inn á vefsíðu LIFE til að sjá Helförina í lit. Helförin breytist þó lítið í Agfachrome eða Kodakcolor.

Um leið leyfi ég mér að minna öllu "réttláta" fólkinu á Íslandi á hótelupplýsingar frá Gaza (sjá hér). Fólki, sem gert hefur það að iðju sinni að að líkja gettóum sem gyðingum var smalað í við hið sjúklega gæluverkefni sitt á Gaza. Almennt siðleysi er mjög ríkt hjá fólki á vinstri vængnum á Íslandi. Þetta réttláta og hreina fólk á mjög auðvelt með að loka augunum fyrir sannleikanum og staðreyndum. Oft minnir þess sjálfblekking þeirra á sams konar sjálfblekkingu nasista, t.d. hér um árið þegar háskólaborgarar í Reykjavík söfnuðu undirskriftum til að varna þjóðernishreinsunum sem þeir töldu að Ísraelsríki stæði fyrir. Stórmenni eins og Gísli Gunnarsson, Helgi Þorláksson og Gunnar Karlsson, og sömuleiðis mannfræðiprófessorinn Unnur Dís Skaptadóttir og einhver starfsmaður stofnunar Vigdísar Finnbogadóttur söfnuðu undirskrifum. Hér, hér og hér getið þið séð nöfn sumra hatursmanna Ísraels sem hata og hafa hatað innan veggja Háskóla Íslands á fullum launum, því hatrið er ein aðalfræðigrein margra hugvísindamanna.

Norwegian Piss Process

 

Friðarverðlaun Nóbels fara til ESB.  Eitt sinn fóru þau til Yasser Arafats. Yfirsýn Norðmanna er ekki annáluð. Þetta er íhaldssöm sveitaþjóð, þar sem gamalli erfðaelítu langar í ESB, en þjóðin er samt nógu viti borin til að halda sig utan við.

Í ESB eru fjöldi ríkja á barmi borgarastríð vegna stefnu ESB og í einstökum löndum sjá menn ESB sem arftaka 3. ríkisins og leiðtoga þeirra sem endurfædda Hitlera.

Maður veltur því fyrir sér, hvort hinn litli og langi Noregur sé komin í skærustríð. Þessi verðlaun verða eins og Breivik-bomba í löndum eins og Grikklandi, Portúgal, Spáni og Írlandi.

Kannski var það hergagnaútflutningur Frakklands og Þjóðverja sem menn í Noregi telja að standi á bak við friðinn í heiminum? Nei, enginn mótmælir því nema nokkrum þýskum kafbátum til Ísraels og að Danir hafi notað varahluti frá Ísrael þegar þeir tóku þátt í hernaðaraðgerðum gegn Líbýu.

Hitt er þó víst, að Palestínupáfinn okkar í utanríkisráðuneytinu mun örugglega vilja skreyta sig strax í dag með sínum ímyndaða skerf af friðarmedalíunni og jafnvel vilja borga einhverja þorska fyrir í stórfiskakastinu í ESB.

Af frægu fólki og íslenskum bjór

 

Nýlega, þegar hinn heimsþekkti leikstjóri Susanne Bier var á Íslandi til að taka á móti RIFF (-Raff) verðlaunum, greindi RÚV frá því að hún ætti íslenskan son, Gabríel. Engar nýjar fréttir það hjá RÚV, því drengurinn er kominn vel yfir tvítugt. Sumir hafa vitað þetta lengi þótt fréttamaðurinn sem flytur fréttir af frægu fólki hjá RÚV hafi fæðst í gær.

Ég þekki ekkert leikstjórann Susanne Bier, en maður sem ég þekki var eitt sinn í veislu með henni. Þar var staddur maður sem allt í einu hrópaði til Susanne Bier. "Jeg er så tørstig, at jeg kunne drikke dig, Susanne!". Þótti mér þetta mjög fagmannleg undirfótsgjöf.

Ég þekkti hins vegar vel frænda hennar Susönnu, Elias Levin, og hjálpaði til við að endurmenningar hans frá fangabúðunum í Theresienstadt voru gefnar úr á Dansk Center for Holocaust og Folkedrabsstudier, þar sem ég vann einu sinni. Elias, sem andaðist á 97 aldursári, gerðist góður vinur minn og hann hringdi í mig á ca. tveggja vikna fresti og byrjaði alltaf samtalið  með sömu setningunni á gammali Kaupmannhafnardönsku. "Hvordan har du det min Ven". Ég fór stundum í heimsókn til hans á elliheimi gyðinga í Krystalgade, sem var á bak við samkunduhúsið í Kaupmannahöfn, en sem nú er búið að rífa. Oft spurði Elias mig hvort ég þekkti ekki örugglega frænku sína hana Susanne, sem hann var greinilga mjög stoltur af, þótt hún væri þá ekki orðinn eins heimsþekkt og hún er nú.  Tryggð Eliasar við mig gleymi ég seint.  

Mynd af endurminningum Elias Levin

Elias Levin dansar við sonarson sinn í brúðkaupi hans í Manchester árið 2003, Þá var líka liðið ár frá því að sonur Elíasar, sem hafði verið rabbíi, andaðist. Lesiðskemmtilega grein eftir Erik Bing Henriques sem birtist í ritinu Rambam, sem ég ritstýrði um tíma. Hinn ungi rabbíni Kalman Levi í Manchester/Bnei Brak Ísrael, er því einnig frændi Gabríels Bjórs hins íslenska og óskarsverðlaunahafans Susönnu.

Ekki er ég viss sum að Elías hefði talið son Susanne Bier íslenskan, því Elias var heitttrúaður, og slíkir telja börn gyðingakvenna ekki vera annað en gyðinga, og þar skiptir engu máli hvort goyinn heitir Gíslsson eða Jensen. Eitt sinn spurði Levin mig forvitinn, hvort ég þekkti nokkuð barnsföður Susönnu frægu, og varð ég að jánka því að hann hefði ég heyrt um. En víst er, að Gabríel, sonur Susanne og Tómasar Gíslasonar, á góða að annars staðar en á Íslandi. Mér finnst hann svipa mjög til afa síns Rudi (Rudolfs) og langafa, Erichs, eins og hann leit út á vegabréfi sem liggur í útlendingaskýrslu hans í skjalasafni Ríkislögreglustjóraembættisins á Ríkisskjalasafninu í Kaupmannahöfn.

Föðurafi Susönnu Bier (langafi Gabríels) var Erich Bier. Hann kom sem flóttamaður frá Þýskalandi. Um tíma vann hann á skrifstofu sem átti að veita ungum chaluzim, landbúnaðarnemum fyrirgreiðslu. Ungir gyðingar frá Þýskalandi Hitlers gátu, ef þeir voru heppnir, fengið að koma Danmörku til að vinna kauplaust á sveitabýlum í Danmörku. Það var hlutverk skrifstofu þeirrar sem Erich vann á greiða götu þeirra, en oft varð raunin önnur. Þar var húsbóndi Josef Fischer, falleraður rabbíni ættaður frá Ungverjalandi sem hafði komið til Danmerkur fyrr á öldinni. Hann var jafnvel strangari við sum ungmennin en dönsk yfirvöld. Oft tók Erich Bier, afi Susönnu Bier, fram fyrir hendur Fischers og bjargaði málum fyrir horn á síðustu mínútunum og hefur líklega bjargað lífi sumra með því. Það gat hann þó ekki gert í öllum tilvikum og einn nemi, Paul Pinkas Koppel var t.d vísað frá Danmörku, af dönskum yfirvöldum, í hendur nasista.  Koppel var myrtur í Auschwitz og hef ég skrifað um hann og aðra gyðinga sem dönsk yfirvöld komu fyrir kattarnef í bók minni Medaljens Bagside, sem kom út árið 2005.

Það er Gabríel Bier sem er á myndinni efst.

Væntanleg heimildamynd um vandræði Litháens

 

Um leið og gott en fátt fólk mótmælir ógeðfelldri sýningu listamanns í Háskólanum í Vilnius í Litháen, listamanns sem ræðst á gyðinga, samkynhneigða og aðra minnihlutahópa í verkum sínum, er von á merkilegri ástralskri heimildamynd um þá sögufölsun og sannleiksbælingu sem á sér stað í Litháen og hinum baltnesku löndunum síðan löndin fengu frelsi sitt. Heimildamyndin ber heitið Rewriting History.  Vonandi sýnir RÚV eða Stöð 2 þessa mynd.

Kærleikurinn við minnihlutahópa er ekki mikill í Litháen og þar ríkir landlægt gyðingahatur meðal stórs hluta íbúanna, þó svo að gyðingum landsins hafi að mestu verið útrýmt í síðari heimsstyrjöld og það með dyggilegri hjálp heimamanna. Um það vilja menn sem minnst tala.

Samstaða Jón Baldvins Hannibalssonar og Íslendinga hefur ekki gagnað Litháum, Lettum og Eistum mikið. En er samstaða okkar bundin við fordóma, hatur og sögufölsun þá sem þrífst í löndunum? Ísland á í menningarlegu stjórnmálasambandi við þessar þjóðir, t.d. Litháen, þar sem þykir fínt að sýna listaverk kynþáttahatara.

Þegar ég fer til baltnesku landana fer ég ekki sem ráðgjafi fyrir elskulegar og léttklæddar konur. Læt eg Jón Baldvin um það. En ég hef sjálfur ekki misst af  fordómunum í Litháen hér:

Þessi frásögn er einnig óborganleg og lýsir tvískinnungi stjórnvalda í Litháen í hnotskurn. Hún segir m.a. frá Emanuelis Zingeris, sem nýlega kom til Íslands til að næla ómerkilegan kross á sálina hans Steingríms Hermannssonar.

Er Íslendingum stætt á að horfa til hliðar, meðan Litháar falsa sögu sína? Eigum viða styðja Land þar sem ónáttúra kynþáttafordóma og haturs þrífst?