Saga meints níðings og eins fórnarlamba hans

 

Ég hef í fljótheitum tínt það saman sem ég hef fundið í dagblöðum og öðrum heimildum um geranda og þolanda í máli um misnotkun á börnum sem á að hafa átt sér stað undir þaki kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. Öll þau gögn sem ég vitna í eru aðgengileg á netinu eða annars staðar. Ég set þessar upplýsingar ekki fram til að leika einhvern rannsóknarblaðamann. Ég hef skrifað töluvert um málið og varð sjálfur fyrir illmennsku Margrétar Müller í Riftúni er ég var barn. Því lýsti ég fyrst árið 2009, en ekki vegna þess að ég ásaka kaþólsku kirkjuna um neitt. Minn kvalari var ekki kaþólska kirkjan, heldur kona sem aldrei hefði átt að vinna með umönnun barna. Ég held að margt af því sem ég greini frá hér að neðan hafi ekki verið þekkt af þeim fjölmiðlamönnum sem matreitt hafa þetta mál frekar klunnalega ofan í gúrkusoltna Íslendinga.

Guus (August) George

Það blasir strax við að séra Georg (upphaflega Guus George, f. 5.4.1928) var oft nefndur í fjölmiðlum áður en hann dó, og aldrei nema af góðu einu. Erfitt hefur verið að fá upplýsingar um hann frá Hollandi. Hann var bara prestlingur úr sveitinni, fæddur í einhverju krummaskuði í Limburg-sýslu sem heitir Wijlre, en þar býr fólk sem er líklega meira belgískt en það er hollenskt. Hann var einn sjö systkina og fjölskyldan var erkikaþólsk. Hann var óskrifað blað áður en hann kom til Íslands. Sjálfur sagði hann sögu sína í Degi árið 1998. Árið 1991 gerði Sigmar B. Hauksson heimildarmynd um séra Georg sem ber heitið Perla í Vesturbænum (í þáttaröðinni Fólkið í landinu, "perlan" er væntanlega Landakotsskóli). Sumir eiga jafnvel fallegar minningar úr Landakoti, sjá hér.

Er þetta flírlegt bros eins og Illugi Jökulsson hélt fram nýlega?

 

Er séra Georg  andaðist árið árið 2008 birtist þessi minningargrein um séra George eftir frekar þekktan bloggara á Moggablogginu. Í henni og annarri grein í Morgunblaðinu er ekki hægt að lesa neitt misjafnt um manninn. Þannig vill það verða í minningargreinum. Þær eru ekki birtar til að ófrægja fólk.

Séra Georg leit alls ekki út eins og skólabókadæmið um barnaníðing, sem venjulega er sagður ósköp venjulegur og snyrtilegur meðlimur eða vinur fjölskyldu fórnarlambsins. Georg var þvert á móti strangur og óaðlaðandi maður, ellegar eins og Illugi Jökulsson lýsti því, með flírubros [fleðurlegt] undir prestkraganum (hvernig sem það er hægt). Sömuleiðis var hann sköllóttur með yfirgreiðslu, reykingafingur og kartneglur og hjólbeinóttur og jafnvel kafloðna bringu?

Sótti hann í viljalítil og veiklynd börn, sótti hann í börn útlendinga, sem ekki töluðu góða íslensku, eða börn foreldra sem sjálf voru viljalitlir, veikir og kúgaðir? Þessu er ekki hægt að svara með því að lesa minningargreinar sem mæra manninn. En þessu geta fórnarlömbin hugsanlega svarað, þegar mál þeirra og þau sjálf verða rannsökuð.

Eftir detox árið 2010

 

Iðunn Angela Andrésdóttir

Iðunn er fædd árið 1951, og ef eitthvað lítur hún út fyrir að hafa yngst örlítið frekar en hitt, síðustu 13 árin. Sæmilega undómleg kona um sextugt gæti kannski þakkað detoxinu þessa "gullhamra" mína, en það hefur Iðunn fengið í tvígang hjá Jónínu Ben, og rómaði það mjög í Vikunni í september árið 2010.

Iðunn um það leyti sem séra Georg níddist á henni

 

Faðir Iðunnar var útlendingur og hét  Andrés Alexandersson (1900-1986), eftir að hann fékk íslenskan ríkisborgararétt árið 1954. Hann var Ungverji og hét áður András Kecskés (ekki Kesckes eins og hann hefur verið tilgreindur á Íslandi; Kecskés þýðir geitahirðir). Hann var kallaður Bandi. Andrés fæddist í þáverandi Serbíu, sem varð hluti af Ungverjalandi árið 1918. Enn býr í Serbíu stór minnihluti Ungverja og bjó amma Iðunnar í smábænum Mohol (Mol) í Serbíu árið 1953. Þeir sem hafa langt minni muna eftir Andrési við afgreiðslu í sjoppu Eymundsson og síðar í tóbakssjoppunni London í Austurstræti. Hann var oft nefndur til sögunnar í sambandi við komu landsmanna sinna til Íslands árið 1957.

Hjónin Andrés Alexandersson (András Kecskés) og Nanna Snæland (á tíma kallaði hún sig Nancy)

 

Móðir Iðunnar, Nanna Snæland (1912-1991), var frá Hafnarfirði. Hún hét Nanna Snæland og var talin glæsilegust kvenna á sínum yngri árum. Hún giftist ung ungverskum manni dr. Denés (Dennis) Zakál (f. 1900 í bænum Csáktornya), þekktum tónlistarmanni, sem var með hljómsveit sinni, Dr. D. Zakál og Ungverjunum, á Hótel Borg frá 1934-35, og fluttist Nanna Snæland til Ungverjalands og giftist dr. Zakál í  Búdapest árið 1935. Denés Zakál, sem var lærður klassískur tónlistamaður, sem skildi eftir sig sinfóníur og píanóverk, sneri sér að dægurlagatónlist um miðbik 4. áratugarins. Einn kennara hans í tónlistakademíunni var Jenő Zador, sem náði miklum frama í Hollywood. Denés Zakál samdi m.a. kvikmyndatónlist fyrir 6 ungverskar kvikmyndir á árunum 1939-44. Meðal annars fyrir kvikmyndina Ó, þú hefur lagst svo lágt. Titillagið má heyra á tónlistaspilara mínum ofarlega í dálkinum til hægri.  

Zakál var greinilega frábær tónlistarmaður. Samkvæmt kvikmyndasafninu í Búdapest var Zakál einnig frægur fyrir að verk hans var fyrsta verk ungversks tónskálds sem var leikið í útvarpi. Það gerðist í den Haag í Hollandi 26. Júní 1924, þar sem Zakál vann um tíma.

Úr ungversku bíómyndinni Ó, Þú hefur lagst svo lágt

 

Íslensk kona, og kaþólikki, Sólveig Guðmundsdóttir sem fór á kirkjuþing í Ungverjalandi árið 1938 og lýsti síðar þeirri ferð og kynnum sínum af Nönnu, sem 1938 kallaði sig Nancy von Zakal. Menn á Íslandi stóðu í þeirri meiningu að Zakal hefði verið barón. Denés Zakal dó árið 1943 í miðju stríði. Nanna/Nancy þjáðist af berklum og gekkst undir uppskurð á lunga í miðju stríði. Meðan á bardögum á milli Þjóðverja og Rússa stóðu sem hæst, hafðist hún fyrir í kjallara og giftist þar í sprengjuregni András Kecskés, sem var 11 árum eldri en hún.  Þau fluttust til Íslands árið 1949. Komust út, með því að segjast ætla í ferðalag til ættingja. Það var því ekki furðulegt að borðað hafi verið mikið gúllas heima hjá Iðunni.

Ivan Török

 

Ung að aldri fór Iðunn til Ungverjalands og giftist 1968 ungverskum manni, hinum litríka Ivan Török (Szabó) (1941-2001), sem margir muna eftir úr leiklistar- og myndlistaheiminum, sem og frá fríríkinu Kristjaníu í Kaupmannahöfn. Sagan segir að hann hafi átt þar hengirúm um skeið. En það var löngu eftir að Iðunn og Ivan skyldu (1973). Iðunn hefur sjálf sagt okkur frá því að eiginmenn hennar hafi verið þrír.

Iðunn og Ivan 1969. Iðunn og Árni 2004

 

 

 

Fyrirtækin sem hún hefur rekið hafa verið enn fleiri en eiginmennirnir. M.a. Boutique 1928, Fornsalan Fornleifur, 1928, Húseign á Fjölnisvegi 16 og jafnvel tómt hús á Freyjugötu 16.  

Heimildir eru til um Iðunni, þar sem hún er sögð fyrir litla hunda og átti hún að minnsta kosti einn kjölturakka sem gekk undir nafninu Eros. Dóttir hennar varð fegurðardís og að draumahúsið hennar er ungverskt, fyrir utan bæinn, með rauða veggi og hátt til lofts.

Bros dagsins árið 24.3. 1999

 

Fyrir utan hinn hræðilega glæp sem Iðunn varð fyrir í Landakoti, af hendi séra Águsts Georgs, sem hægt var að lesa um í Fréttatímanum, þá er saga hennar og foreldra hennar litríkari en gengur og gerist. Út að til virðist Iðunn ekki hafa vera ósæl og bæld manneskja, eins og fórnarlömbum barnaníðinga er oft lýst, þegar þau komast á fullorðinsár. Hún var í sviðsljósinu.

Flestar ofangreindar  upplýsingar er hægt að finna í íslenskum dagblöðum eða á netinu. Þetta eru ef til vill ekki upplýsingarnar sem þarf til að þekkja fórnarlambið, og sömuleiðis eru fyrirliggjandi upplýsingar um séra George ef til vill ekki upplýsingarnar til að komast að því sanna um meintan barnaníðing. Ég býst hins vegar við því að rannsóknarnefnd Kaþólsku kirkjunnar fari enn betur í saumana á sögu fórnarlambsins en ég geri, því sú saga er mikilvægust í þessu máli. Fórnalambið er á lífi og getur gefið upplýsingarnar. Gerendur eru hins vegar komnir undir græna torfu, hafa ásökun yfir höfðinu, og geta ekki varið orðstír sinn.

Eftirmáli

Meðan að þessi færsla var skrifuð, braust maður nokkur fram á sjónarsviðið. Hann heitir Valgarður Bragason og segist hafa áttað sig á því að séra Gerorg hafi einnig brotið á sér. Þetta varð honum ljóst eftir að hann las frásögn Iðunnar Angelu í Fréttatímanum. Hann fann sig þess vegna til knúinn að fara og brjóta 21 rúðu í húsakynnum presta og biskups kaþólsku kirkjunnar. Það virkar óneitanlega sem frekar óvenjuleg aðferð til að sigrast á vanda sínum. Hann kynnir sig hér sjálfur, mjög svo frumlega, en er greininga ekki maður margra orða, enda gjörningalistamaður.

Einni mínútu og fjórtán sekúndum inn í myndina, fær Valgarður skitusting og spasma og segir "Fuck you". Ég hélt upphaflega að gluggaárás listamannsins Valgarðs Bragasonar væri líka nýlist, en hann er þormikill maður, sem segir sögu sína alla með grjótkasti og undir fullu nafni. Sá sem syndlaus er kastar grjóti...

Viðbót 1.7.2011

mig langar að vekja athygli  á eftirfarandi punktum, sem valdið hafa mér heilabrotum:

• Iðunn Angela fædd 1951

• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963 ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla") eftir að Iðunn segir frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn)

• Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt í snemma í júní 1964), og Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum til að vera með séra Georg.

Getur einhver skýrt þetta ósamræmi? Er ég að misskilja eitthvað?

Afsökunarbeiðnir vegna (meintra) glæpa

Nú krefst stór hluti þjóðfélagsins afsökunarbeiðni frá kaþólsku kirkjunni á Íslandi, hér og nú. Þess er krafist, þótt ekki séu sannaðir þeir glæpir sem starfsmenn kirkjunnar eiga að hafa framið. Sumu fólki virðist nóg að heyra frásagnir, jafnvel nafnlausra einstaklinga, til að dæma og fordæma. Vitnisburður þolanda er hins vegar ekki, og verður aldrei, nein sönnun, nema að til komi staðfestingar og einhverjar sannanir. Sönnunarstaða í málinu er eins og sagt er í nútíma lagamáli afar veik. Framburð þeirra þolenda sem hafa haft þor og getu til að standa fram með sínar þjáningar, verður því að rannsaka líkt og sögu meintra brotamanna í málinu.

Biskup kaþólskra, Robert Bürcher, sem sjálfur hefur gengið of langt fyrir suma heilagleika í skoðun sinni á Íslam og ástandinu í Miðausturlöndum sem hann er sérfræðingur í, hefur með vísan til yfirmanns síns, Páfans í Róm, þegar gengið mjög langt (kannski of lang) með því að afsaka og biðjast fyrirgefningar á þeim glæpum sem kynnu að hafa verið framdir af vígðum þjónum kirkjunnar og starfsmönnum við stofnanir hennar. Biskup hefur boðað skipun nefndar sem á að vera hlutlaus og sem á að rannsaka málið ofan í kjölinn. Hann hefur valið Róbert Spanó prófessor í lögfræði til að leiða eða setja saman slíka rannsóknarnefnd. Málið er þá vonandi komið í eðlilegan farveg, þótt Spanó tali aðeins um að lögfræðingar, fólk úr heilbrigðisgeiranum og sálfræðingar geti skorið úr um sekt eða sakleysi í þessu máli. Legg ég til að hlutlaus sagnfræðingur verði líka tekinn í hópinn.

Þess ákvörðun biskups kemur, þegar stigin eru fram í sviðsljósið fórnarlömb meintra kaþólskra barnaníðinga á Íslandi, sem koma fram undir nafni. Reyndar voru það ekki þeir tveir menn (bræður), sem 17. júní settu fram ásakanir í Fréttatímanum, heldur tvær konur, Iðunn Angela Andrésdóttir og Rut Martine Unnarsdóttir, sem höfðu þor og burði til að segja sögur sínar.

Iðunn Angela Andrésdóttir (f. 1951), sem á alla virðingu skilið, hefur greint Fréttatímanum frá því að faðir hennar hafi farið á fund Frehens biskups kaþólskra árið 1963 (bls. 18 í Fréttablaðinu). Frehen kom þó fyrst til Íslands árið 1968 er hann varð biskup. Annars staðar í blaðinu er sagt að nafn Frehens í tengslum við þennan fund sé viðbót blaðamannsins. Blaðamaðurinn á Fréttatímanum, sem ekki hafði haft samband við mig, greindi einnig svo óskírt frá, að halda mætti að ég hefði verið í Landakoti og fórnarlamb kynferðisglæpa séra Georgs. Sá misskilningur hefur nú verið leiðréttur á vefsíðu blaðsins. Ég á aðeins góðar minningar um séra Georg (Ágúst George). Vandamálið í Riftúni þau tvö sumur sem ég varð þar var Margrét Müller.

Þegar ég las frásögn Iðunnar í fyrrnefndum miðli, lærði ég líka ýmislegt nýtt, svo fáfróður um perversjónir sem ég er. Sumum barnaníðingum er greinilega alveg sama hvort þeir leggjast á stúlkur eða drengi.  Þeir eru ekki eins og Ólafur biskup var í þeim efnum, ef við trúum því sem sagt er í rannsóknarskýrslu um hann. Ekki vissi ég þetta og hélt að barnanýðingar gerðu kynjamun. En nú veit ég að þeir geta verið „bí" eins þeir sem virða lögaldur, og einnig verið í ástarsambandi við eina ófrýnilegustu konu á Íslandi, Margréti Müller. Séra Georg hefði líklega verið heillandi verkefni fyrir sálfræðing, ef það sem um hann er sagt er satt. Einnig lærði ég að 10-12 ára stúlka á Íslandi á árunum 1960-63 vissi hvað prestur var að gera á bak við hurð, án þess að sjá hann. Stúlkan vissi að hann var að fróa sér og sagði föður sínum það. Ætli faðir hennar hafi sagt það við þann biskup sem hann ræddi við? Rannsókn á teikningum af vistarverum séra Georgs miðað við lýsingar fórnarlambsins er nauðsynleg.

Ég vissi heldur ekki að séra Georg hefði rakað af sér líkamshárin. Þegar hann misnotaði börn  í Landakoti, var hann mjög loðinn á bringu, eins og við getum lesið í frásögn Iðunnar Angelu í Fréttatímanum? Ég man vel eftir honum þegar hann fór með okkur í sund í Hveragerði úr Riftúni (ekkert kynferðislegt fór þar fram, áður en fantasía blaðamanna hleypur með þá í gönur). Ég hafði aldrei séð eins óhærðan mann og innfallinn brjóstkassa. En kannski misminnir mig, enda var hann ekki að kássast upp á mig. Ég hef líklegast ekki verið í hættuhópnum og ekki hans týpa. Hann var fyrir ljóshærð og börn sem voru „illa gefin" að hans mati og sögn, hef ég lesið. En minnsta mál væri að athuga þetta með loðnu bringu prestsins, því örugglega eru til myndir af Séra Georg í sundi í Hveragerði. Ég trúi ekki öðru. Iðunn Angela man þó alveg rétt hvernig fingurnir á séra Georg voru. Hann var með gulustu reykingafingur sem ég hef séð og kartneglur á nokkrum fingrum. Það gátu allir séð.

Ein kvennanna ætlar að kæra málið til lögreglu. Þá verður lögreglan að rannsaka allt, jafnvel loðna bringu sr. Georg. Það er ekki hægt að vísa öllum rökum frá, þótt maður vilji afsökun frá kirkjunni.

 

Pétur Bürcher, biskup Kaþólskra manna á Íslandi

 

Skal afsökunarbeiðni sett fram, ef sök er ekki sönnuð?

Mikið hefur verið um það að forystumenn þjóða biðjist afsökunar fyrir glæpi forvera sinna og fyrri kynslóða. Þegar það hefur gerst hefur glæpurinn í flestum tilvikum þótt fullsannaður. Þjóðarmorð, fjöldamorð, nauðganir eða aðrir höfuðglæpir, sem hefur verið hægt að sanna á menn, eru forsætisráðherrar, þjóðarleiðtogar og aðrir á síðari áratugum tilbúnir að biðjast afsökunar á, til að skapa sættir og endalok mála.

Krafa um afsökunarbeiðni kirkjunnar í máli sem er fyrnt, þar sem meintur gerandi er látinn, er út í hött - nema að ítarleg rannsókn fari fram á því sem þolandinn segir. Mér er alveg sama hvað Ögmundi Jónssyni og Guðrúnu Ögmundsdóttur finnst. Þeim ber að láta rannsaka málið, ekki fyrirskipa kirkjunni að biðjast afsökunar á gerðum einstakra embættismanna hennar, þegar þær gerðir og saga fórnarlambsins hafa hvorugt verið rannsakað.

Sami Ögmundur og sama Guðrún ættu í raun að vera sammála mér, ef þau væru hið minnsta samkvæm sjálfum sér. Því ég er að beita nákvæmlega sömu aðferðum og þau hafa oft notað. Munið hann Saddam og gereyðingavopn hans? Ögmundur og Guðrún eru meðal þess fólks sem hrópað hafa á sönnunargögn varðandi gereyðingarvopn Saddams. Sannanir á tilveru þeirra hafa verið af skornum skammti, og þess vegna telja Ögmundur og Guðrún að stríð í Írak hafi verið óréttmætt og jafnvel glæpur. Ögmundi og Guðrúnu stendur greinilega á sama um glæpi Saddams gegn þjóð sinni eða um óskir Íraka sjálfra, sem hafa einnig verið ástæða fyrir hernaði og veru herja fjölda landa í Írak. En samkvæmt fólki á sömu bylgjulengd og móralistarnir Ögmundur og Gúðrún, þá eru glæpamennirnir í Írak þeir sem veltu Saddam. Ekki held ég að Ö og G séu neinir vinir fórnalambanna í Írak. Þau eru miklu frekar vinir vísifingursins á sjálfum sér, sem notaður er óspart til fordæminga. Sjálfsrannsökun er hins vegar ekki á dagsskránni.

Þegar biskup kaþólikka setur nú fram afsökunarbeiðni fyrir hönd Kaþólsku kirkjunni á Íslandi fyrir glæpi sem ekki eru sannaðir, gerir hann það án nokkurs vafa með miklum fyrirvara. Hann talar um glæpi sem kynnu að hafa átt sér stað. Hann getur ekki dæmt séra Georg. Líf og ævi þolenda, sem í þessu tilfelli eru ekki horfnir af sjónarsviðinu, verður líka að rannsaka líkt og líf og ævi meintra gerenda. Aðeins þannig verður hægt að finna sannleikann, því meintir gerendur eru hér ekki til að verja sig, og engin rituð gögn eða önnur sönnunargögn hafa enn komið fram, að því er ég best veit, sem sýna að þeir sem ásakaðir eru séu sekir.

Eins mikla virðingu og ég ber fyrir fólki sem þorir að standa fram nærri 50 árum eftir ódæði sem var framið gegn þeim, eins viss er ég í minni sök, um að það sé í þeirra bestu þágu ef þeirra saga sé einnig rannsökuð að fullu. Það er ekki nóg að ætlast til að kaþólska kirkjan bukki sig og biðjist afsökunar án þess að vita hvað gerðist. Vona ég að það sé einnig útgangspunktur þeirrar nefndar sem nú á að setja saman. Hún verður að leita liða til að yfirheyra fórnarlömbin.

Hann er greinilega alvörugefinn maður hann Spano, en hann er ekki í hlutverki Tómasar Torquemadas. Kaþólska kirkjan var þegar komin fyrir rannssóknarrétt Innanríkisráðherra áður en nefnd Spanós var sett á laggirnar. Vonandi eyðir Spano ýmsum misskilningi um lögfræði, rétt og skyldur hjá Ögmundi Jónassyni.

 

Ég tel víst að kaþólska kirkjan á Íslandi hafi vænst þess að lögreglan gerði eitthvað, eftir að Ögmundur Jónasson vísaði málinu til hennar. Þess vegna hljómaði það mjög einkennilega, þegar ráðherra hélt því fram að ekki væru nei fyrirleggjandi gögn úr rannsókn lögreglu í málinu. Hann bjóst greinilega við því að kirkjan bæðist afsökunar án þess að fá rannsókn á framburði meintra fórnarlamba. Var það kannski aðferðin í rannsókninni Ólafi biskup?

Ég hef skoðað sögu séra Georgs og sömuleiðis einnar konu sem segist fórnarlamb hans, eins og sú saga verður steypt saman úr upplýsingum í opinberum og aðgengilegum heimildum. Sjá meira um það í næstu færslu minni á morgun.

Mig langar að ljúka þessum langa pistli á vísum orðum biskups kaþólsku kirkjunnar á Íslandi, sem sýnir að hann er maður sem stendur með hælana nokkrum metrum framar en Ögmundur Jónsson og Gúðrún Ögmunds hafa tærnar:

The most fervent believer, whether they be Christian, Jew or Muslim, will never attain perfection and we are on a similar path when it comes to inter-cultural and inter-religious relations. The human being has its limits; unfortunately we are not perfect and neither are our societies.

17 gyðingar í brunni

 

Fundist hafa leifar 17 manns í brunni einum í bænum Norwich í Austur-Anglíu á Englandi. Talið er nær fullvisst að um beinagrindur gyðinga sé að ræða og að þeir hafi verið myrtir í ofsóknum og kastað í brunninn. Fullorðnum neðst og 11 börnum á aldrinum tveggja til fimmtán ára ofan á. Ég þekki dálítið til í Norwich. Árið 1986 kom ég þar fyrst á skólaferðalagi með deild minni við háskólann í Árósum, þegar ég hafði nýlokið kandídatsprófi. Við gáfum síðar út í lítilli gulri bók fræðilega fyrirlestra okkar sem við héldum við ýmsar miðaldaminjar. Ég meðhöndlaði m.a. sögu gyðinga og leifar eftir fyrsta skeið búsetu þeirra á Bretlandseyjum.

Gyðingar komu snemma til Bretlandseyja, með Vilhjálmi bastarði og Normönnum, og settust að í stærri bæjum landsins, allt norður til Jórvíkur. Um miðja 12. öld var Norwich næststærsta borg Englands og margir gyðingar áttu þar heima. Gyðingar á Bretlandseyjum, eins og víða annars staðar, máttu ekki stunda hvaða vinnu sem var, og voru þess vegna margir í peningaviðskiptum og lánastarfsemi, sem var bæði syndugt og illa séð iðja af kirkjunni, sem sló þó gjarna lán hjá gyðingum. Gyðingar á Bretlandseyjum lánuðu fé til ýmissa mikilvægra framkvæmda á fyrri hluta miðalda, eða þangað þeir allir, um það bil 16.000 að tölu, voru gerðir brottrækir frá Bretlandseyjum þann 18. júlí árið 1290. Eins og annars staðar voru ofsóknir gegn gyðingum algengar á Bretlandseyjum og var tiltölulega auðvelt fyrir skuldunauta gyðinga að snúa lýðnum gegn þeim og hrinda að stað ofsóknum gegn þeim, sem enduðu t.d. með því að 150 þeirra voru brenndir inni í Clifford-Turni í Jórvík árið 1190, eða þeim var kastað í brunna eða þeir brenndir á báli.

Margar heimildir eru til um veru gyðinga í Norwich, bæði  ritaðar og fornleifar. Gyðingar bjuggu við og umhverfis Haymarket-torg, sem er enn í dag aðalmarkaðstorg Norwichborgar. Fornleifarannsóknir hafa staðfest búsetu þeirra þar. Eina gatan á Bretlandseyjum sem ber heitið Synagogue Street er að finna í Norwich. Frægur ketill úr bronsi frá Frakklandi með áletrun á hebresku hefur fundist í Norwich.

Einn fremsti fjármálamaður Bretlands á 12 öld var Eliab, einnig þekktur sem Jurnett, sem lánaði fé til bygginga fjölda kirkna og klaustra. Líklega til að komast hjá því að borga honum, var hann flæmdur úr landi með því að krefjast af honum 6000 mörk og fékk ekki að snúa aftur fyrr en hann hafði greitt 2000 þeirra. Svo ekki hefur öll lánastarfsemi gyðinga verið arðbær, og í sumum tilfellum hefur hún kostað þá lífið og kannski valdið því að þeir fengu vota gröf í brunni í Norwich. 

klikkið tvisvar sinnum á myndina til að sjá hana stærri

Til er skopmynd af Isaak fill Jurnett, syni Eliabs í skattalista Norwich frá 1233, þar sem gyðingar bæjarins eru hæddir og Isaak sýndur sem þríhöfða konungur. Í Norwich er enn til hús sem kallað er Music Hall,sem er talið vera afbökun á Moishe Hall og telja sumir, að húsið sé að grunni til það hús sem Isaak Jurnett bjó í á 13. öld.

Gyðingum í Norwich var kennt um barnaníð og morð árið 1144, þegar 12 ár drengur, Vilhjálmur, hvarf. Þótt aldrei hafi sannast að hann hefði verið myrtur, og líklegra sé, að hann hafi verið grafinn lifandi af ættingjum sínum sem héldu að hann væri látinn, þá komu upp svipaðar ásakanir á hendur gyðingum á næstu árum víðs vegar um Bretland. Vilhjálmur var tekinn í dýrðlinga tölu. Gæti verið, að líkin í brunninum séu afleiðing múgæsingar og hýsteríu sem greip um sig á Bretlandseyjum á 12. öld? Ekki ólíkt og í dag á Íslandi, þar sem rökin eru að barnaníð hljóti að hafi verið framin undir væng kaþólsku kirkjunnar vegna þess að það hefur verið framið í öðrum löndum, var gyðingum kennt um barnahvarf á miðöldum og alveg fram á síðustu öld. Á miðöldum þurfti ekki sannanna við frekar en hjá Guðrúnu Ögmundsdóttur í dag í tengslum við barnaníðingsásakanir á hendur kaþólsku kirkjunni á Íslandi. Nóg var bara að hafa heyrt eitthvað, sannanir skiptu ekki máli.

Þar til nýlega var gyðingum kastað í brunna víðs vegar um Evrópu. Eftir að álfan gerðist siðmenntaðri er orðinn heimsfrægur smellur Borats um að kasta gyðingum í brunna í „heimalandi" hans Kasakstan, sem fékk misjafna dóma í Bandaríkjunum. Ef ekki hefði komið svo góð vatnsveita á Íslandi, hefðu menn líklega verið að kasta fólki í brunna og ásaka það um að hafa stráð glerbrotum í smjörið, sem var t.d. afar vinsæl ásökun í Sovétríkjunum fram undir 1950. Horfið á Borat. Myndin efst er af vísindakonum með hauskúpu gyðings (konu) frá Norwich:

Obama, láttu Jonathan Pollard lausan!

 

Árið 1987 var Jonathan Pollard  (f. 1954) dæmdur í ævilangt fangelsi í Bandaríkjunum fyrir að hafa njósnað fyrir Ísrael. Hann hefur því setið í 34 ár í fangelsi fyrir að njósna fyrir ríki, sem að sögn er vinveitt Bandaríkjunum.

Þann dóm sem Pollard fékk hafa aðrir fengir fyrir líkar sakir, en þeir hafa verið leystir úr haldi fyrir löngu síðan. Pollard fær því óumdeilanlega sérmeðferð. Ég hef lýst máli Pollards áður, sjá hér og hér, hér og hér.

Er faðir Jonathans, Morris Pollard, lést um síðustu helgi, 95 ára að aldri, var þess farið á leit við bandarísk yfirvöld að Jonathan Pollarad fengi leyfi úr fangelsinu til að vera við útför föður síns. Jafnvel verstu morðingjar fá þá bón uppfyllta í BNA, en ekki Jonathan Pollard. Nei, glæpur hans var stærri en allra annarra, vegna þess að hann njósnaði fyrir Ísrael. Hann er nú ísraelskur þegn. En Obama þegir.

Hér með fer ég þess á leit við sendiherra Bandaríkjanna á Íslandi, að hann bendi yfirvöldum sínum á að Íslendingur hafi einnig áhyggjur af réttarstöðu Jonathans Pollards.

Langar mig einnig að biðja lesendur mína um að senda beiðni til sendiherra Bandaríkjanna Dr. Louis E. Arreaga,  American Embassy, Laufásvegi 21, 101 Reykjavík, og biðja um að bandarísk yfirvöld sýni miskunn og leyfi Jonathan Pollard að fara heim til sín. Nóg er komið.

Hjálpum manni sem Amnesty International vill ekki hjálpa, manni sem hefur fengið dóm sem er úr öllu samhengi við það sem hann gerði.

Ef hann er ekki samviskufangi, fangi vondrar samvisku Bandaríkjanna, þá veit ég ekki hvað felst í því merka orði.

Sendið áskorun ykkar til Louis  E. Arreaga, t.d. með orðunum FREE JONATHAN POLLARD á:

[e-mail] 

og

[e-mail]

Frelsi handa Jonathan Pollard

NÚ

 

Viljið þið fá frekari upplýsingar um Pollard, sendið tómt tölvubréf (efni þarf ekki að vera skilgreint) til
[e-mail]

 

Af ýmis konar hysteríu

Sjá menn klám í öllu á Íslandi? Auglýst er prinsessunámskeið í Kópavogi fyrir litlar stúlkur og femínistafélag Íslands fer strax úr brókunum af eintómri vandlætingu. Einhver talsprinsessa í femínistaklúbbnum fárast yfir því í fjölmiðlum að námskeið fyrir prinsessustelpur séu klámvæðing. DV stillir upp mynd af femínista og prinsessu (talsmaðurinn er víst til hægri) og má vart sjá hver hefur náð lengra í þeirri list að vera prinsessa. Eru plokkaðar augnabrýr ekki hættulega nálægt klámvæðingu? Klámvæddir heilar íslenskra femínista eru ofar mínum skilningi. Sumar konur eru bara fæddar prinsessur, og það sjáum við ríkulega í íslensku þjóðlífi. Eina sem ég get sett út þennan prinsessuskóla er, að drengir fá þar örugglega ekki inngöngu. Gráir og guggnir íslenskir karlmenn gætu nefnilega haft gott af því að hafa lært smá litgreiningu frá blautu barnsbeini, eða að hafa lært örfáa prinsessutakta, svo þeir verði ekki undir í lífsbaráttunni í kreppuástandi lesbógynokratísku djöfleyjunnar okkar.

Mikið veður hefur verið gert út af meintu barnaníði meðal kaþólskra á Íslandi. Ekki er hægt að útiloka að það hafi átt sér stað, en það hafa heldur ekki verið færðar fyrir því sönnur, sem er grundvallaatriði í réttarríki, þegar tekið er á svo alvarlegum hlutum. Þar sem ég hef orðið fyrir illmennsku eins þess aðila sem ásakaður er um enn verri hluti en ég varð fyrir af höndum hennar, þá finnst mér umræðan um málið á vissan hátt vera farin að nálgast gamaldags hysteríu, því menn álykta mjög fjálglega, jafnvel þótt þeir hafi hvergi komið nærri því fólki sem ásakað er.

Guðrún Ögmundsdóttir gefur sér það að svona mál verði mörg á næstu árum, þar sem hún gengur út frá því að kaþólska kirkjan á Íslandi sé eins og hún er annars staðar. Gaman væri að vita hvað Guðrún Ögmundsdóttir, formaður fagnefndar um kynferðisglæpi, meinar eiginlega með þessu. Eins og ég les þetta, eru þetta dylgjur og getgátur út í loftið byggðar á fyrirframgefnum fordómum Guðrúnar til trúar.

Þó svo að þessi nefnd Guðrúnar, sem ekki er enn orðin sendiherra, hefur aðeins starfað í rúmlegan mánuð, virðast „niðurstöðurnar" ekki láta bíða eftir sér eins og venjan er í öðrum íslenskum nefndum. En starfar þessi nefnd alveg eðlilega?  Er nóg að ýja dylgjum og ósönnuðum sögum að soltnum fjölmiðla?  Er hlutverk nefndarinnar að vera með palladóma og að láta fólk fárast, eða er hlutverk hennar að rannsaka og upplýsa?

Eitt er víst, að nefndin hefur ekkert umboð um starfsemi kirkjudeilda á Íslandi, þó svo að formaður nefndarinnar gefi sér að allt vaði þar í sódómisma og sukki. Eins og segir í bréfi kaþólsku kirkjunnar á Íslandi til Ögmundar Jónssonar: þá sé það ekki hlutverk stjórnvalda að grafa undan trúverðugleika kirkjunnar - nema að Ögmundur, sem nýlega lagði t.d. blessun sína yfir trúfélag sem styrkt er fjárhagslega af öfgasamtökum úti í heimi, telji að það sé einmitt hlutverk sitt. Hver veit? Karlmenn geta líka hæglega verið hysterískir.

Sagt er, að lögreglan hafi rannsakað málin sem nú eru komin upp í tengslum við Kaþólsku kirkjuna. Það sýnist mér ekki að lögreglan hafi gert að neinu ráði, heldur aðeins látið Guðrúnu Ögmunds dæma lifendur og dauða, þar sem hún situr við vinstri væng Ögmundar Jónassonar.

Guðrún verður að víkka sjóndeildarhring sinn og ganga út frá því að í ungliðastarfi vinstri hreyfinga á Íslandi hafi einnig tíðkast barnaníð og kynferðisleg kúgun. Þannig var það úti í heimi, þannig hlýtur það að hafa verið í vinstrisinnuðu starfi á Íslandi - ef venjuleg rök Guðrúnar eiga að standast.  

Nú vitum við að mórallinn var afar slakur í öllum löndum undir hamri og sigð, t.d  í DDR, þótt þar hafi menn í áróðri gefið aðra mynd af ástandinu. Ber ekki  að álykta að viss prósenta trúbræðra- og systra Guðrúnar sem leituðu oft andlegs styrks i DDR hafi verið fórnarlömb kynferðisofbeldis, eða jafnvel gerendur. Allt var bannað í DDR eins og í kirkjunni.  Hankípankí og klám var bannað (nema fyrir kommísaranna) og menn voru barðir til hlýðni, eins og sums staðar í kirkjunni. Margir strípluðu naktir á ströndum DDR. Það er auðvitað ekkert að því og þetta eilífa nektarpartí í DDR (sem er reyndar mjög þýskt fyrirbæri), var fyrst og fremst saklaus núdismi sem margir sóttu mjög í, kannski vegna þess að kynferðismál voru tabú. Maður sá ekki bera kroppa nema á ströndinni. En ljóta hliðin var að klámmyndir og barnaklám var einnig framleitt í DDR í tengslum við strípalingakúltúrinn í DDR og varð að sögn fróðra manna söluvara á Vesturlöndum. Pedófílía var þó formlega algjörlega bönnuð, og barnaníð var formlega ekki til í DDR, ef einhver spurði Honnecker. Þetta gerði lífið létt fyrir þá DDR-pedófílía, sem á síðari árum hafa verið dæmdir í Þýskaland. Á DDR-árunum stunduðu þeir óáreittir barnaníð í skugga þess að barnaníð var ekki til. Það sem ekki er til, er ekki glæpur. Afneitunin er alltaf þægileg. Afneitunin er systir alhæfingarinnar.  

Samkvæmt skýrslu Evrópuráðsins, tekinni saman af Corinne May-Chacal og Maria Herkzog (2003), þá komu árið 1989 upp 11.851 mál um barnaníð í Vestur-Þýskalandi (134 af hverju 100.000 barna), meðan talan í DDR var 1.095 (36 af hverju 100.000 barna). DDR-ingar kunnu auðvitað sínar frelsuðu skýringu á þessu lága hlutfalli hjá þeim, en annað hefur komið í ljós. Ástandið í DDR var, ef nokkuð, verra en í BRD, og sósíalistar lögðust á börn og misnotuðu apparatið til þess. Það var enginn trúnaðarsími til í DDR sem börn gátu hringt í, og ef fólk kærði barnaníð hringdi það kannski til níðinganna sjálfra í STASI. Það þurfti ekki mikið til, í dómhörku sósíalistaparadísa, að menn væru stimplaðir sem  2. flokks þegnar og settir út af sakramentinu. Líf barna og unglinga sem sett voru á stofnanir vegna þessa var helvíti á jörð. Nauðganir og barsmíðar voru þar daglegt brauð. Svoleiðis  var þetta um alla Austur-Evrópu. Kristni og trú eiga ekki einkaréttin á því að vera vond.

Svo gamlir Allaballar, sem nú vilja telja manni trú um að kirkjan sé rót alls ills gegn börnum, og að fólk með ljót andlit og fölsk bros sé hættulegt, ættu að líta sér nær, áður en komið er með fjálglegar yfirlýsingar akkúrat þegar gúrkutíðin stendur einna hæst hjá fjölmiðlunum.

Að lokum smá klám frá DDR fyrir Guðrúnu og ykkur hin, sem trúðuð því að allt yrði betra eftir byltinguna:

Illmennska og múgæsing eru systur

Illmennskan er svo sannarlega í brennideplinum á Íslandi þessa dagana. Á þjóðhátíðardaginn fengum við fréttir af ljótum hlutum sem gerðust innan kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. Fram er komið að illmennska, sem ég lýsti meðal annars árið 2009, var daglegt brauð í Landakotsskóla og í sumarbúðum kaþólikka í Riftúni í Ölfusi. Enn verri hlutir hafa nú einnig komið upp á yfirborðið, barnaníð, en enginn vill gangast við frásögnum um það undir fullu nafni.

Múgæsingin náði svo hámarki með orðum formanns fagráðs um kynferðisafbrot, Guðrúnar Ögmundsdóttur. Guðrún virðist mér nota gamlar afkaþólskar aðferðir rannsóknarréttar Jésúíta í röksemdafærslu sinni, sem veldur því að ég get ekki framar tekið þessa nefnd hennar alvarlega.

Þetta var t.d. haft eftir henni í gær á mbl.is : Guðrún segir að umrædd mál hafi farið alla leið í kerfinu en þau séu fleiri enda engin ástæða til að ætla að kaþólska kirkjan á Íslandi sé frábrugðin kaþólsku kirkjunni erlendis. Guðrún ætlar greinilega kaþólsku kirkjunni allt hið versta. Vonandi fer hún ekki að gera tölfræðilega úttekt á þessu með hliðsjón af tveimur málum (og fleirum) á Íslandi, því þá hefur milljónum Frakka og Ítala verið nauðgað af prestum. Guðrún Ögmundsdóttur dæmir sig sjálf með þessari kjánalegu röksemdafærslu. Ef málin eru fleiri, ber þeirri nefnd sem hún stjórnar eins og hún sé rannsóknarrétturinn, að greina frá þeim opinberlega í skýrslum. Hvað fær hún laun fyrir? Að lýsa hlutum yfir í dagblöðum, eða starfa faglega?

Guðrún setur sig bæði yfir guð og menn eins og fólk gerir gjarna á vinstri vængnum. Þar er kirkjan að grunni til talin vera vond og trúin heilaþvottur og ópíum. Múgæsingin síðustu daga er í anda þeirrar stefnu sem Guðrún Ögmundsdóttir hefur aðhyllst mestan hluta ævi sinnar. En nú eftir uppgjörið við meginhugsjónastefnu Guðrúnar hafa verið skrifaðar ágætar bækur um bældar og duldar myndir kynóra manna undir hamri og sigð. Þeir sem kenndu sig við Marx og Engels voru mjög bældir fyrir neðan mitti, og ekki mikið öðruvísi en þeir sem lifðu í tvískinnungi  trúarbragða gamla skólans. Hvernig þetta er hjá femínistum langar mig ekki að dreifa huganum um.

Þessi drengur var kaþólskur og af góðum ættum. Kofinn á bak við hann var tekinn hertaki af systursyni Fraulein Müller sem kom frá Þýskalandi í heimsókn ásamt systur sinni Gabi og móður. Þarna inni pyntaði hann hin börnin. Hann var ávallt klæddur í Lederhosen. Hvort drengurinn á myndinni, sem var sonur verksmiðjueiganda, varð fyrir barðinu á Müller veit ég ekki. Þetta var góður drengur.

 

Reyndar eru mér vitandi ekki enn komin fram fleiri dæmi um kynferðisleg afbrot meðlima þjóna kaþólsku kirkjunnar á Íslandi en þau, sem tveir nafnlausir einstaklingar hafa sett fram. Nema fyrir utan tölvubréf sem ég fékk í gær og sem ég verð að nefna. Þar var því haldið fram að sr. Georg hefði einnig lagst á stúlku eina nafnlausa. Hvað kemur næst? Átti hann í ástarsambandi við hross eða schefferhunda?  Ef svo er, látið sannanir fylgja orðum ykkar og staðhæfingum.

 Ég var aldrei ánægður drengur í Riftúni. Myndina tók Fräulein Müller á Kodak Instamatic myndavélina mína. Sjáið svipinn á mér með því að klikka á myndina.

Illugi Jökulsson er einnig kominn í allsherjardóminn yfir „Hryllingshjúunum í Landakoti", eins og hann kallar þau séra Georg og Fräulein Müller svo skáldlega, og bætir blautum rekaviði sínum á bál nornaveiðara. Hann byggir það eingöngu á hegðun dóttur sinnar, sem fyrir 17 árum var troðið í 5 ára bekk í Landakoti vegna snobborðsins sem fór af skólanum. Illugi veður í vangaveltum og dæmir séra Georg og Mergréti Müller, þó svo að þau hafi hvorug kennt dóttur hans í Landakoti. Illugi segir: „Ég get ekki fullyrt það - en því miður er ég hins vegar viss um að það er allt meira og minna rétt".

Hvers kyns sannleiksvitund er ókrýndur konungur áhugasagnfræðinnar á Íslandi að kenna hér? Mér sýnist það vera lógík þeirra sem t.d. ofsóttu gyðinga fram eftir öldum. Illugi er með ofsóknir gegn fólki sem getur sig ekki varið.

Illugi gleymir að segja okkur, að faðir hans, Jökull Jakobsson, kenndi við Landakotsskóla, og ef hann leitar hryllingssagna hefði kannski verið við hæfi að byrja í smiðju hins mikla sagnaþuls sem faðir hans var. En mér er ekki kunnugt um að Jökull Jakobsson hafi skilið eftir sig hryllingssögur, sem staðfest geta hryllingsmynd vinstrielítunnar af Landakoti og kaþólsku kirkjunni. Hér læt ég fylgja lýsingu Illuga, sem dæmir sig sjálf. Hún er eftirrasjónalisering og byggir aðeins á því að dóttir hans var greinilega feimin. Restin eru hugarórar fullorðins manns:

Og stúlkan okkar þurfti ekki mikið að hafa af séra Georg að segja heldur.

Ég hélt framan af - og lem mig nú sundur og saman fyrir glámskyggnina - að séra Georg væri vinalegur karl sem vildi öllum vel. Kannski svolítið skrýtinn í fasi, en brosmildur og frekar góðlegur bara.

Úff - aftur fer um mig hrollur.

Eftir því sem leið á veturinn fór mér að þykja minna til um hann.

Hann var aðeins of sleikjulegur.

Og hann sagði aldrei neitt merkilegt.

Mér var því löngu hætt að líka við hann þegar fór að vora, en samt hvarflaði ekki að mér neitt í líkingu við það sem nú hefur komið í ljós.

Við foreldrarnir verðum auðvitað horfast í augu við algjört dómgreindarleysi, að hafa látið barnið okkar koma nálægt þessum glefsandi skrímslum sem þau reyndust vera.

Um barnið gilti önnur saga.

Hún sá strax í gegnum séra Georg.

Fimm ára gömul sneri hún sér alltaf undan þegar séra Georg bar fyrir augu hennar.

Þegar hann kom inn í bekkinn, einhverra erinda sem skólastjóri, þá sneri hún sér við á stólnum og starði sem fastast út í vegg þangað til hann var farinn aftur.

Það varð engu tauti við hana komið.

Yfirleitt var hún frekar feimin og vildi lítið láta á sér bera, en í þessu tilfelli kostaði hún því til að kennarinn og allir hinir krakkarnir góndu á hana.

Hún ætlaði EKKI að viðurkenna tilveru séra Georgs.

Ekki einu sinni með því að líta á hann.

Ég sá það á honum að honum þótti þetta óþægilegt. Mér fannst það svo sem ekkert skrýtið.

En núna hugsa ég að hann hafi vitað að þarna var komið barn sem sá hvað leyndist undir flírubrosinu og bak við prestskragann.

Og hann skyldi gæta sín.

Þegar til kom varð skólavistin í Landakoti aldrei nema þessi eini vetur.

Því barnið þvertók fyrir að fara þangað aftur.

Hún vildi komast þaðan burt, strax, fara í Austurbæjarskólann og engar refjar.

Og kannski vorum við foreldrarnir loksins farnir að skynja eitthvað óþægilegt á göngum skólans, því við mölduðum ekkert í móinn.

Hún fór bara í Austurbæjarskólann, var þar alla sína tíð og líkaði vel.

En reiðin sem býr í mér - hún snýst fyrst um það af hverju var þessum illfyglum leyft að starfa með börnum svo lengi?

Burtséð frá kynferðisofbeldi, sem virðist hafa tíðkast þarna, en væntanlega í felum, þá virðist hafa verið algjörlega augljóst að þetta fólk átti ekki að koma nálægt börnum.

Af hverju var mér ekki sagt það þegar ég sendi barnið mitt í þennan skóla?

Af hverju vissi ég þetta ekki?

Af hverju höfðu börnin sem höfðu mátt þola hryllinginn ekki sagt foreldrum sínum frá því?

Höfðu þau gert það, en foreldrarnir ekki trúað þeim?

Eða höfðu foreldrarnir kosið að hlusta ekki?

Úff!

Já úff segi ég ég líka, eins og Andrés Önd og Illugi Jökulsson, og það fer um mig hrollur. Frásagnir Egils Helgasonar valda því einnig að ég segi, "úff og gisp" og fæ gæsahúð. Egill dæmir vegna þess að kona hans var í Landakoti og vegna þess að hann heyrði sögusagnir. Þessar analýsur Illuga og annarra sjálfskipaðra siðapostula dæma sig sjálfar, og staðfestir allt það versta sem ég hef séð á lífsleiðinni um glámskyggni fólks sem kallar sig vinstrisinnað. Það er svo frelsað og fullvisst um frábæra dómgreind sína, að manni verður flökurt. Illmennska ykkar, fordómar og múgæsing er eins og eitthvað beint út úr pápísku miðalda. Skammist ykkar, því enginn er sekur fyrr en sekt hans er sönnuð.

Séra Georg í fótbolta við strákana. Ég man ekki eftir honum sem illmenni og ég dæmi hann ekki út frá útliti hans eins og faríseinn Illugi Jökulsson.

Þessi mynd er af strák, sem ég man ekki hvað hét. Hann hefur verið færðu í slopp Margrétar Müller, sem sagði öllum að hann væri "Schtelpa". Vonandi hefur þessi drengur haft "innsæi barnsins" sem Illugi og vinir hans í rétttrúnaðinum eru á því að 5 ára börn hafi og sjái því í gegnum vont fólk. Í bakgrunni myndarinnar sést Kevin H., sem var þeldökkur drengur, sem átti íslenskan föður í Bandaríkjunum. Hann var ekki lagður í einelti af neinum í Riftúni, en síðar heyrði ég að hann var ofsóttur í Vesturbænum í Reykjavík, þar sem hann bjó, og voru þar víst ekki kaþólikkar að verki.

 

Helgi hét þessi strákur, nokkrum árum eldri en ég, en hann var meðal bestu vina minna í Riftúni. Hann var alvarlega veikur, með hjartagalla og flogaveiki. Honum leið vel í Riftúni. Margrét Müller var reyndar góð við hann og bað mig og aðra að gæta hans! Helgi var mikill fræðaþulur og gerði ekki mikið annað en að lesa, þar sem hann gat ekki leikið sér eins og önnur börn. Þessi drengur var af almúgfólki kominn og bjó lengi á Hverfisgötunni.

Á kaþólska kirkjan sök á því að menn eru í Vinstri-Grænum og Vantrú?

 

Einn fremsti trúleysingi landsins, sem er framarlega í flokki Vantrúarmanna, Vésteinn Valgarðsson, hefur einnig orðið fyrir barðinu á kaþólskum á Íslandi, eins og ég.  Þessi frekar ungi sósíalisti, sem er af "mjög góðum" íhaldsættum úr Vesturbænum í Reykjavík, greindi þó ekki frá hremmingum sínum í návist kaþólskra fyrr en loksins nú, og mér sýnist að hann kenni jafnvel kaþólskum níðingum um vantrú sína. Alveg öfugt við mig er hann viss um sök fólks áður en hún hefur verið sönnuð, og dæmir kaþólskan prest og illa innrætta þýska konu, sem af einhverjum furðulegum ástæðum fékk að kenna í Landakotsskóla í áraraðir, um barnaníðingshátt. Ég og Vésteinn erum  vissulega um margt sammála, en Vesteinn gengur lengra en ég, sem lýsti þessari þýsku konu árið 2009, því hann er bæði í Vantrú og Vinstri Grænum, og hefur því sjálfkrafa sérleyfi á allan sannleika. Án þess að hafa sönnun, dæmir hann þá dauðu eins og Kristur átti að gera, þegar hann kæmi aftur.  

Ég reyndi að gera athugasemd hjá Vésteini á blogg hans um frásögn hans af meintum perraskap sr. Georgs og Margrétar Müller, og hvað sem ég reyni, þá fjarlægir Vésteinn ávallt athugasemdina frá mér. Hann hefur greinilega höndlað sannleikann og vill ekki heyra það sem honum eldri og gáfaðri menn hafa til málanna að leggja. Hér getið þið lesið athugasemd mína til Vésteins, sem hann vill ekki birta á bloggi sínu:

Sæll Vésteinn Valgarðsson,

ég held ég geti sagt, að ég hafi verið fyrsti maðurinn sem benti opinberlega á þá illu manneskju sem Margrét Müller hafði að geyma. Ég skrifaði um það á blogginu mínu árið 2009: hér og svo aftur þann 17. júní, morguninn sem Fréttatíminn birti frásagnir tveggja nafnlausra manna, sem skv. Pressunni munu vera bræður. Hér getur þú lesið blogg mitt 17. júní: hér

Mér finnst afar merkilegt að lesa frásögn þína, og staðfestir hún að vissu leyti það sem ég upplifði árin 1969 og 1970, löngu áður en þú komst í tæri við skrímslið Müller. Þetta sem þú skrifar um aðdáun hennar á Hitler, man ég í annarri mynd, því hún stærði sig af því að bróðir hennar hefði tekið í höndina á Hitler.

En ég leyfi mér þó ekki að komast að sömu niðurstöðu og þú um Margréti Müller og sérstaklega Sr. Georg, þegar þú gerist dómsstjóri í dómstóli götunnar (sem mér finnst svo einkennandi fyrir ykkur á öfgafyllri vinstri vængnum í þjóðfélaginu). Nafnlausar ásakanir um barnaníð eru ekki sannanir fyrir barnaníði. Að ásakanirnar koma fram svo seint, finnast mér ekki vera nein góð rök fyrir því að líklegt sé að níðið hafi átt sér stað. Ég get aðeins trúað bræðrunum, sem nú áskaka presta um barnaníð, ef þeir koma fram undir nafni.

Mitt minni segir mér, að Margrét Müller hafi verið mikið snobb og sleikjuháttur hennar við heldri borgarabörnin var annálaður. Börn heldri manna og góðra kaþólikka fengu sérmeðferð í Riftúni, t.d. börn Gunnars Eyjólfssonar. Þau voru elítan. Þau börn voru látin í friði og stjórnuðu öðrum börnum á svæðinu með umboði frá Müller. Þeir sem ekki voru kaþólikkar voru í hættu fyrir Müller. En ég man persónulega ekki eftir neinum kynferðislegum tilburðum séra Gogga við okkur drengina. Að mínu mati var hann maður af gamla skólanum, nokkuð strangur en góður við börn, þ.e. ef maður kallaði hann ekki séra Gogga svo hann heyrði.

Ég veit ekki hvernig þið voruð böðuð á þínum tíma í Riftúni, en þegar ég var þarna var farið í bað í baðherbergi í aðalhúsinu, þar sem sr. Georg bjó með nokkrum nunnum. Þeir eldri böðuðu á baðherbergi, en þeir yngri í bölum í sama salnum, sem t.d. var líka notaður fyrir guðsþjónustur og innileiki, en stundum fórum við gangandi til Hveragerðis í sund. Margrét Müller tók þátt í þessari böðun, en þar voru líka nunnur, og man ég ekki eftir því að þær hefðu haft neina óeðlilega tilburði í frammi við okkur drengina, nema að hella of köldu vatni yfir höfuð okkar og láta of marga baða í sama óhreina vatninu. Á þeim tíma sem ég var þarna var ekki búið að koma hitaveitu til Riftúns og vatnið til böðunar kom úr stórum rafhitunarkatli sem alltaf var að bila. Við vorum því ekki alltaf hrein þarna, en vorum drifin í bað daginn áður en foreldrarnir komu í heimsókn.  

MYNDIN hér að ofan:

Myndin efst er af vef Vantrúar, og er af Vésteini Valgarðs og Helga Hóseassyni, sem voru bræður í barningnum á gyðingnum Kristi og í því að skemmta skrattanum. Ekki veit ég til þess að kaþólska kirkjan hafi níðst á Helga heitnum í æsku og átt sök á einkennilegu háttalagi hans, en eitthvað hefur valdið því að Vésteinn klæðir sig eins og pílagrímur og skreytir sig merkjum sem sýna eiga baráttu hans fyrir helga málstaði, eins og t.d. málstað Palestínumanna og hitt og þetta sem vinstri réttlátir telja sig hafa einkarétt og vit á. Vésteinn er einn af fáum Íslendingum sem þegið hefur boð Múslímska bræðralagsins og hefur tekið þátt í ráðstefnu í þess í Egyptalandi. Hann hefur því stutt  hryðjuverkasamtök, og mætti því ætla, samkvæmt ESB-stuðli samheilagra, að hann sé líka eins konar níðingur.

Mjög alvarlegar ásakanir

Ágætu lesendur mínir. Snemma í morgun las ég mikinn bálk í Fréttatímanum, sem fjallar um ónáttúru og illmennsku kaþólskra presta og kennara á Íslandi. Ég skrifaði fyrir tveimur árum síðan um dvöl mína í Riftúni, sumarbúðum kaþólskra á íslandi, þar sem ég var sendur til dvalar í nokkrar vikur, alsaklaus og ókaþólskur, tvö ár í röð. Ekki lýsti ég þeirri dvöl minni með hlýhug, en minningar mínar um Margréti Müller koma að mörgu leyti heim og saman við það sem ég les í dag í Fréttatímanum. Hún var illmenni og lagði mig í einelti, en ég varð þó ekki fyrir kynferðislegum tilburðum hennar, sem nú er haldið fram að hún hafi sýnt.

Hins vegar man ég ekki eftir neinu vondu, illu, óeðlilegu eða andstyggilegu í fari séra Georgs, sem nú er ásakaður um hræðilega hluti. Hann var vinur barnanna og afar góður við alla, þegar ég sá til. Eitt sinn fékk ég mikla magakveisu og varð að vekja nunnurnar um nóttina og fékk ég mixtúru sem róaði magann. Svaf ég fram á miðjan næsta dag, þegar ég var vakinn af séra Georg og nunnu og spurði séra George, hvort ég og gæti borðað og sagði mér svo fá sviplegu andláti Bjarna Benediktssonar og fjölskyldu hans á Þingvöllum, sem hann svo bað fyrir í matartímanum.

Ég get auðvitað ekki útilokað neitt með minni upplifun af manninum, en ég trúi ekki á allt  eins og hin ágæta kona Guðrún Ögmundsdóttir, þegar hún segir að "nú sé fólki trúað" í viðtali í Fréttatímanum í dag.

Lesið vinsamlegast lýsingu mína á dvöl minni og upplifun minni í Riftúni fyrir fyrir 40 árum síðan (hér fyrir neðan eða með því að klikka hér). Ég get að sjálsögðu ekki sýknað sr. Georg, en tveir einstaklingar geta heldur ekki dæmt hann. Hann mun aldrei geta varið sig. Þessir einstaklingar gætu hafa orðið fyrir sama eineltinu og ég af höndum Frau Müller, og gætu hafa höndlað það á annan hátt en ég gerði, og vilja nú kenna sr. Georg um, enda var hann hræddur við þýsku ráðskonuna í Riftúni og þorði ekki að ávíta hana.

 

4.6.2009 | 11:15

Í nöp við kaþólska

 

Ég verð að létta þessu af hjarta mínu. Mér var eitt sinn í nöp við kaþólikka. Álíka mikið og Sigurði G. Tómassyni á Útvarpi Sögu er við gyðinga. Ekki alla, bara suma. Ekki til dæmis við Jón Val og ekki við páfann í Róm. Hins vegar dæmdi ég þá einu sinni, alla sem einn, og mig langar að segja ykkur af hverju.  Mea culpa.

Ég fór á unga aldri í sumarbúðir kaþólskra í Ölfusi. Ég fór í þessar búðir, þar sem faðir minn þekkti prestinn þar. Ekki er ég kaþólskur frekar en andskotinn, og enginn hefur verið það í fjölskyldu minni íslenskri síðan forfeður mínir, munkar og biskupar Rómarkirkjunnar voru það á miðöldum. Nefni ég engin nöfn. Þá var mikið syndgað. Ég get þannig stoltur sagt, að ég sé afrakstur hórlífis í íslenskum torfklaustrum, þegar konur gátu sig ekki varið, enda verjur synd og holdið var veikt.

Í sumarbúðunum í Ölfusi, sem voru í Riftúni, voru bæði nunnur og prestur einn hollenskur, séra Georg, sem var hinn vænsti maður. Hann er nýlega látinn. Hann spilaði mikið fótbolta við okkar strákana, enda hafði hann verið liðtækur knattspyrnumaður áður en hann svaraði kallinu og fékk brauð á Íslandi. Enski boltinn var greinilega mikilvægari fyrir hann en messan á sunnudögum, sem allir urðu að vera viðstaddir til að sjá kaþólikkana borða líkama Krists, Amen.

Kvöl okkar, barnanna í Riftúni sem ekki vorum kaþólikkar, og sérstaklega þeirra sem voru algjörir heiðingjar og efasemdamenn eins og ég, var þýsk kona. Hún var vond við börn og var gædd þeim leiða eiginleika að ofsækja ákveðin börn.

Konu þessari var einstaklega illa við mig og mér við hana. Margir aðrir fengu að kenna á teutónískri grimmd hennar. Hún stærði sig af því við börnin, að bróðir hennar hefði tekið í höndina á Hitler. Sjálf leit hún út eins og Marteinn Lúther, bara ljótari.

I Riftúni léku menn skrítna leiki ef veður leyfði ekki útiveru. Þá var leikið teningaspil um súkkulaði það sem þýska konan hafði gert upptækt í pökkum barnanna. Leikurinn gekk út á það ef maður kastaði og fékk tvo teninga með sex í sama kasti, fékk maður bakka með súkkulaðiplötu, hníf og gaffal. Maður mátti brjóta stykki af með hnífnum og gafflinum og borða eitt stykki í einu og kyngja því þangað til næsti maður fékk 2x6. En ef maður tók annað stykki áður en maður var búinn að kyngja því fyrsta,  tók meira en eitt stykki  eða framdi þann hræðilega glæp að halda áfram átinu í nokkrar sekúndur eftir að  sú þýska sagði „Schtopp", þá gátu börnin búist við kinnhesti eða því að vera slegin í hnakkann.  Eitt sinn rak hún fingurinn upp í strák og krækti súkkulaði út úr munni hans. Hann kastaði upp.  Ég fékk ekki þetta Straf hjá Frau Verbissene, en nóg annað mátti ég reyna. Eitt sinn tognaði ég alvarlega í hástökki. Ég gat rétt dröslað mér í matsalinn en kom of seint. Þýska konan gerði bara grín af mér og sagði að ég væri „bara aþ zykjast". Fyrir bragði fékk ég ekki hádegismat.

Sama dag um kvöldið uppgötvaði systir Klementína, sem var íslensk kona, ástand ökklans á mér. Það var í einasta sinn sem ég hef séð nunnu reiðast og hún hellti sér yfir þýsku ráðskonuna, úlfynjuna Ilse, - nei það var reyndar ekki hið rétta nafn hennar. En mig grunaði síðar að hún hefði verið böðull í fangabúðum nasista, eða pabbi hennar.

Myndin að ofan er úr þýsku blaði sem dreift var til foreldra þeirra sem sjást á myndinni.  Textinn undir henni hljóðaði:  Frohes Leben herrscht in katolischen Kinderferienheim Riftun auf Island. Ég er þarna að dansa (í köflóttri skyrtu) eftir bítlaplötu, en var í raun að skipuleggja flótta úr kaþólsku fangabúðunum í huga mér. Einn drengur flýði reyndar fótgangandi frá búðunum og komst með bíl til Reykjavíkur. Mér var af einhverjum ókunnum kennt um það!  Rannsóknarrétturinn, STRAF, og dómur féll: Ég fékk engan mat og ekki að fara oftar til Þóroddsstaða, bæjar í grenndinni,  til að gefa hænsnunum þar matarúrganga okkar í Riftúni. 

Hver vill ekki flýja stað, þar sem plata með þýskum mörsum var spiluð þegar einhver átti afmæli?

Eitt sinn vildi svo illa til að sippuband sem ég sveiflaði að hætti kúreka slóst í í kinnina á stelpu af fínum ættum. Alveg sama hvað ég reyndi að skýra hvað gerst hefði , þá var dómurinn að ég hefði framið mikinn glæp. Sú zýska setti ofsóknir í gang gegn mér. Ég hafði slasað kaþólikka, nú átti ég greinilega að iðrast og biðja 40 maríubænir og skríða á hnjánum alla leiðina suður  í Róm. Ég fékk ekki frið fyrir konunni.

Vegna þýsku konunnar hataði ég lengi kaþólikka. Ég geri það stundum enn, en það kemur ekki niður á neinum.  Þýska konan var ekki á vegum Guðs, hún var bara vond kerling, sem ekki hefði átt að fá að koma nálægt börnum, sem hún áleit vera vond frá nátúrunnar hendi. Ég er alveg viss um að Kristur hefði ekki átt 7 dagana sæla í Riftúni hefði Jósef faðir hans sent hann þangað í stað þess að láta hann pússa mublur með vikri frá Sínaí.

 

Til að kóróna allt kom systir zýsku konunnar í heimsókn frá Þýskalandi með börnin sín tvö, sem voru eins og Hans og Gréta - skrímsli. Hann, gekk í Lederhosen, sama hvernig viðraði og hún var með fléttur og í þjóðbúningakjól eins og Heidi í Heiðarkofanum. Drengurinn í leðurbuxunum reyndist vera hinn versti böðull og sadisti og stjórnaði öllu með leikjum sem höfðu kvalarlosta að ívafi. Ég vona að hann sé ekki prestur í dag. Gabi, þjóðbúningastúlkan var liðtæk í Gestapo. Hún klagaði yfir öllu. Var eyru og augu frænku sinnar í Straffinu.

Misskiljið mig ekki, ég hef ekkert á móti Þjóðverjum heldur. Sumir Þjóðverjar eru bestu vinir mínir.....bara ef þeir berja mig ekki í Lederhosen í Ölfusinu, eins og ribbaldar börðu Ögmund biskup Pálsson á Hjalla Ölfusi forðum.

Síðar segi ég frá góðu kaþólsku fólki sem ég hef kynnst. Jón Valur er nú örugglega farinn að hugsa mér purgatoríið á 696 gráðum fyrir þessar minningar. Þess vegna set ég punkt hér. 

Hann á afmæli í dag ..

 

Í dag er Filippus drottningamaður á Englandi níræður og ætlar að setjast í helgan stein. Ég óska honum til hamingju með afmælið.

Mér hefur alltaf þótt hin breska konungsfjölskylda hið furðulegasta lið, allt frá því að ég man eftir mér. Ég veit ekki af hverju, en ég hef kunnað vel við svipinn á Pusa. Hvernig Beta hefur krækt sér í Pusa er mér óskiljanlegt, því sú kona hefur ekki áhuga á öðru en hestrassi úti í haga. Líklegast hefur Pusi þótt góður til undaneldis, svo konungsættin úrkynjaðist ekki alveg. Beta hefur örugglega fundið af honum einhverja hrossalykt. Áframhaldandi kynbótastarf hefur skilað Vilhjálmi prinsi, sem er nokkuð eðlilegur miðað við umhverfi sitt, að því best er vitað, og meiri maður en hross.

Filippus er einn víðreistasti prins sögunnar og Ísland hefur oft verið áfangastaður hans. Ég man ekkert eftir mér þegar hann kom til Íslands árið 1964 á konungssnekkjunni Britannia, en sá nýlega skemmtilegt fréttaskot frá komu prinsins árið 1964, sem má sjá hér og aðrar stuttar myndir frá Íslandi og Reykjavík  hér, hér, og hér. Fréttamaðurinn frá British Pathe News, sem sigldi með HMS Malcholm í samfloti við prinsinn til Íslandsála, segir frá Íslandi með uppskrúfaðri Eton ensku og sýndi hommanum í Eden meiri áhuga en apanum með bláa punginn. Þetta ku vera á þeim tíma að hommar, sem ekki voru í blómum og hári, voru í felum inni í skápum. En í myndbrotunum er margt skemmtilegt að sjá og minnast um leið og vér þökkum Filippusi fyrir að vera Elísabeti drottningu áreiðanlegur til svo margra ára.

Hér eru nokkrar svipmyndir frá konungskomunni árið 1964

Filipus sá Surtsey og Surtsey hann

svo sá hann Bjarna, sem bukkaði pent

Þessi Reykavíkurmær horfði hugfanginn á prinsinn á svölum Alþingishússins

Sá 200 ára og almúginn horfðu líka á prinsinn, Húrra!

Farið var með strætó í sund

þar sem voru fyrir leiðindakarlar, eins og síld í tunnu

en líka falleg börn sem lærðu að kreppa

og sundkennari in red

og þessi vígalega rauðhærða kona, sem reyndi að drekkja börnum með stöng, hugsið ykkur.

Svo horfði fréttamaðurinn yfir stórborgina, áður en hann hélt austur fyrir fjall,

þar sem hann hitti fyrir blómlega menn í paradís og

og bananastúlku

og miklu meira en það

Filippus níræður

Ingibjörg alveg í rusli

Ég veit ekki hvort hægt er að flokka frétt Eyjunnar um ruslatunnuvandamál Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur sem sorpblaðamennsku, en hefur frú Ingibjörg Sólrún ekkert annað að gera en að æsa sig út af grænni ruslatunnu á hlaðinu hjá sér?  Ég vona bara að Gnarrið sé í rusli útaf þessari gangrýni úr öskustó stjórnmálanna.

Er ekki annars til urðunarstaður fyrir hrapaleg mistök stjórnmálamanna, þar sem hægt er að heygja heimilisúrgang fyrrverandi borgarstjóra, ráðherra og Öryggisráðskandídats, með öllum ólífrænum mistökum hennar úr stjórnmálunum? Gott væri líka fyrir öskukarlinn Gnarr að þekkja þá ruslahauga þegar hans vitjunartími kemur.