Æ þessi Ramses......

 

Um daginn ritaði ég um hann Ramses eins og hundruð annarra Íslendinga sem vilja vel. Ég mælti með því að hann yrði færður til Íslands og að mál hans yrði rannsakað niður í kjölinn. Er eitthvað að því? Ég mælti með því að menn sýndu samkennd í öllum viðskiptum við fólk, ef minnsti grunur væri um að það væru í hættu.

Ég hef svo fylgst með umræðunni og nú eru svo sannarlega farnar að renna á mig tvær grímur. Getur verið að Ramses sé búinn að hafa hálfa íslensku þjóðina að fíflum? Heitir þessi maður í raun Paul Oduor Pata og er ekki í nokkurri hættu. Er hann loddari, sem svíkur fé af fólki? Er hann umboðsmaður íslenskra samtaka sem hugsanlega svíkja líka fé af fólki? Hann er að minnsta kosti búinn að viðurkenna að hann var stjórnmálamaður í heimalandi sínu. En er allt hitt lygar og svik? Er Paul Odour Pata (Ramses) bara eins og einn af þessum Afríkumönnum sem sendir þér tölvubréf með lygalega góðri sögu og reynir að hafa af þér fé? Erum við, sem viljum vel, einfeldningar sem hann hefur malað mélinu smærra í svikamyllu sinni?

Þessu halda ýmsir fram og umræðan hér, og hér hefur gefið mér ástæðu til að staldra við. Paul Odour er kannski "a very Bad Odour", eða eins og einn Íslendingur með mikla samkennd segir oft: "Það er skítafýla af þessu máli".

En þrátt fyrir nýjar upplýsingar um Paul Odour Pata (Ramses), tel ég að samkennd eigi við í máli hans, meðan málið verður rannsakað niður í kjölinn. Og ef í ljós kemur að piltur þessi er ekki allur þar sem hann er séður, ættum við að sjá til þess að hann og fjölskylda hans lendi ekki í frekari vandræðum. Konan hefur leyfi til að vera í Svíþjóð. Svo að fjölskyldan sundrist ekki, væri vitaskuld nærtækast að athuga hvort Paul Odour Pata (Ramses) sé ekki velkominn þar líka.

Menn verða að viðurkenna eitt. Það er dálítill stjórnmálamannabragur yfir Ramses á myndinni hér að ofan.

Hugguleg fjölskylda

 

"Heitir hún Ilse og er úlfynja?", var það fyrsta sem ég hugsaði þegar ég las um konukindina í hjólhýsinu, sem notaði höfuðkúpuna margumtöluðu sem öskubakkann sinn. Ekki nema vona að maður spyrji. Maður hefur aðeins heyrt að konur sem nota höfuðkúpur sem öskubakka, hefðu verið starfsmenn í útrýmingarbúðum nasista.

Svo kemur í ljós að tengdasonur hennar, barnabarn einhvers læknis, hafi gefið tengdamömmu sinni kúpuna. Svoleiðis tengdason vilja auðvitað allar mömmur eignast. Ég sé fyrir mér þegar hann færði henni þessa forláta skál. "Hérna tengdó, þessa fallegu hauskúpu gef ég þér, þar sem þú ert besta tengdamamma í heimi". Greinilegt er að drengurinn sá er barnabarn læknis, sem var með lífsýni heima sér. Mikið andskoti geta sumir læknar nú verið virðingalitlir við þá dauðu. Er þetta það sem maður kallar trúleysi?

Svo þegar ég sá kúpuna í Sjónvarpsfréttum í gær, sá ég að það var viðeigandi að hún fyndist á Páskum. Þeir sem hafa fundið hana, hafa líklegast fyrst haldið að þetta væri hálft páskaegg, nr. 8.

Hér geta menn séð hvað gerist við fólk í BNA sem notað hauskúpur sem öskubakka.

Hjólhýsadrottningin saknar öskubakkans síns -  hóst - en það er ekkert á miðað við lyklahringinn með eyranu sem tengdasonurinn gaf henni líka. Það var ættargripur og það var enn svo yndisleg formalínlykt af eyranu. Þetta var eyra vinstri manns sem endað ævina á Kleppi.  Þar er allt nýtt. Hér er mynd af eyranu:

 

Verðviðkvæmni

 

Ég hlustaði á fréttir á RÚV í dag. Það geri ég harla sjaldan, því það eru svo margir postular sem vinna á þeirri fréttastofu, sem frekar ættu að vinna í einhverju áróðursráðuneyti í Norður Kóreu.

Í dag var greint frá nýrri íslenskri doktorsritgerð í hádegisfréttum. Doktorinn sem hefur skrifað hana kemst að þeirri niðurstöðu, skv. RÚV, að Íslendingar séu ekki verðviðkvæmir og að vöruverð hafi engin áhrif á kauplöngun (græðgi) Íslendinga.

Það þýðir á mannamáli að Íslendingum er sama hvernig svindlað er á þeim. Bara að það sé svindlað á þeim. Verðlækkanir geta jafnvel orðið til þess að þjóð flottræflanna á hjara veraldar kaupi ekki vöruna sem lækkuð hefur verið. Svo segir að minnsta kosti nýi doktorinn í verðskyni Íslendinga.

Mig grunar að fréttastofa RÚV hafi kannski ekki alveg náð innihaldi doktorsritgerðarinnar. Samkvæmt fréttaflutningi RÚV byggði rannsóknin á athugunum doktorsins á verðlagi á hárnæringu og hársápu. Er hægt að verða doktor í sápu og balsam? Vitaskuld ekki. Valdimar Sigurðsson er með doktorspróf í markaðsfræði með áherslu á neytendasálfræði við Cardiff University, Wales, Bretlandi, skv. háskólanum í Reykjavík.

Verðviðkvæmni hlýtur að vera alveg nýtt orð í íslensku. Og ef ég hef skilið það rétt er ég mjög verðviðkvæmur. Enda á ég ekki einkaþotu.

Finnar eru orðnir hringavitlausir

 

Hörkusala hefur verið í hakakrosshringjum í Finnlandi fyrir jólin. Mætti halda að þetta fyrirbæri væri aðaljólagjöfin þar í landi í ár. Að minnsta kosti halda menn ekki vatni í þúsund landa vatninu fyrir þessu baugsilfri.

Upphaflega var þessi hringur seldur árið 1940 til að safna peningum vegna stríðsins við Rússa. Nú er verið að reyna að safna peningum með hringaframleiðslu til að gefa gömlum finnskum hermönnum náðugt ævikvöld. Sumir þeirra börðust "frækilega" með nasistum.

60.000 hringar hafa nú verið búnir til, og seljast þeir grimmt fyrir rétt rúmar 5000 krónur íslenskar.

Forstöðukona sölunnar, Pia Mikkonen, greinir erlendum fjölmiðlum frá því, að ýmsir frægir Finnar auglýsi hringana í sjónvarpi og í öðrum fjölmiðlum, og að þeir séu vinsæl gjöf fyrir unga karla. Talskonan segir: "There hasn't been confusion here in Finland," she said. "For us Finns, it's not a negative symbol."

Vita Finnar ekki að þegar Eimskip droppaði hakakrossinum fór allt að ganga betur hjá Eimskip?

Miður frægðarleg samvinna Finna við Þýskalands nasismans gerir óneitanlega marga undrandi á þessu hakakrossastandi í þeim. En greinilegt er að mörgum þykir þetta svaka flott merki.

Forsetinn opnar rakarastofu

 

Abbas Palestínuforseti hefur nú gripið til örþrifaráða. Hann ætlar að fara að klippa skegg andstæðinga sinna. Nei, ekki Ísraelsmanna, lesendur góðir, heldur skegg Hamasmanna.

Hamas klagaði beint í Ísraelsmenn ! Í viðtali við  Jerusalem Post segja þeir að Abbas sé farinn í stórrúningu á geithöfrum Hamas, sem hann hefur í réttum sínum. Frelsishetjan Arafat mun einnig hafa haft slíkar hárgreiðslustofur fyrir óþolandi Hamasmenn, sem hann snöggklippti kringum talandann.

Ef friðarferlið í Miðausturlöndum er orðið skegglaust, líst mér ekki á blikuna. Skegg eru varla verri en byssa og sprengjur, en málbyssur þeirra skeggjuðu geta oft verið hættulegar. Skeggjaðir menn eru auðvitað líka gífurlega kynæsandi.

Ég er ekki viss um að þessi nýja "Gillette-doctrine" meðal vel snyrtra Palestínumanna sé mikilvægur hlekkur í friðarferlinu eftir Annapolis.  Hvað segir Heiðar snyrtir?

Hvaða rakspíra mæla menn með fyrir Hamas? Komu þessar rakarahugmyndir nokkuð frá Ólafi rakarasyni Gríms á Íslandi?

 

Einn af viðskiptavinum Abbas rakara?

Vestfjarðaræða

Bolungarvíkur beach 

Ég er búinna að vera á Vestfjörðum í síðan í september, reyndar tók ég smá frí og fór með fjölskylduna til Hollands um miðjan september. En nú er ég brátt á förum til flatlendis Danmerkur í mína ævilöngu útlegð, útrás.       

Ég er núna í Bolungarvík sem er hinn besti bær. Mér þykir kyrrðin hér ígulfalleg. Maður getur snemma að morgni heyrt björg hrynja í fjallinu Erni og ölduna falla þungt á sandinn í fjörunni sunnan við bæinn. Hér snjóaði í fyrrinótt og enn er hvítt yfir öllu. Engin merki um heimshitnun hér.

Þetta las ég í Blaðinu í gær: "Um fjögur hundruð gestir sóttu sundlaugagarðinn í Bolungarvík um síðustu helgi. Gestafjöldi í sundlauginni hefur slegið öll fyrri aðsóknarmet síðustu daga."

Ekki vissi ég að Bolvíkingar væru svona glaðir yfir því að sjá mig í sundi, en nú veit ég að gleðin var ekki mín vegna og mannfjöldinn var vegna þess að sundlaugagarðurinn er nývígður. Þarna er forláta rennibraut sem krakkar bæjarins og einstaka fullorðinn nota grimmt. Hreinn lúxus.

Um leið og ég les Blaðið heyrði ég vitleysinga og aumingja fyrir sunnan tala um lok búsetu á Vestfjörðum. Hér er ekkert fararsnið á mönnum. Engin ástæða til þess! Hér lifðu menn af í vosbúð  verbúðanna í áratugi og aldir og þeir sterkustu eru hér enn. Menn vilja fæstir flytja í verbúð í Grafarvoginum.

Og nú kemur holskeflan, því sjaldan skrifa ég nema það stingi.

Níels A. Ársælsson heitir gæðabloggari sem oft hefur líkt "ástandinu" á Vestfjörðum við helför gyðinga. T.d. hér http://nilli.blog.is/blog/nilli/entry/231624/

Því miður get ég ekki séð helförina hér. Ekki óku gyðingar og sígaunar um í Volvo jeppum í gettóum. Reyndar er hér nokkuð af Pólverjum sem gæti gefið assósíasjón, en þeir virðast vera hið besta fólk, sem vinnur sína vinnu eins og aðrir Vestfirðingar. Og kvótinn er ekki Entlösung þótt að bloggarinn Nilli haldi því fram.

Vestfirðingar sem væla, verða farnir að lifa Bónuslífi í Reykjavík með Glitnispunkta fyrr en varir, en Vestfirðingar sem þrauka, munu erfa landið. Hér er ekkert nema framtíðin. Það er hins vegar ekki hægt að segja um loftbelgskapítalismann sem allir dýrka fyrir sunnan. Ég hef ekkert á móti kapítalisma, en það form hans sem stundað er í landnámi Ingólfs er ónáttúra og systir hennar græðgin er með í leiknum.

The Freud Watch

Á síðustu 30 árum hefur vinnumarkaðurinn í Evrópu breyst mjög. Konur fóru út á markaðinn og nú þarf tvö laun til að framfleyta venjulegri fjölskyldu. Ekki get ég skýrt út þær hagfræðilegu breytingar, en hugsanlega skýrir hún líka af hverju neyslan er meiri nú en þegar maður var barn fyrir 40 árum síðan. Jafnmargar konur og menn á vinnumarkaðnum er auðvitað mannréttindi og ég vil ekki láta skilja mig þannig að það hafi ekki verið góð þróun.

Nú er hins vegar landlæg ný bylgja eða fyrirbæri á vinnumarkaðnum. Hún hefur reyndar verið að krauma í nokkur ár, án þess að ég hafi velt þessu mikið fyrir mér. Það er hin öfgafulla ungviðisdýrkun vinnumarkaðarins.

Í Danmörku hefur það verið þannig í mörg ár, að maður gat ekki komið inn í bakarí án þess að afgreiðslustúlkurnar væru á barnsaldri, helst ljóshærðar, laglegar og ekki sérlega sleipar í reikningi. Engin tilviljun er heldur að þær voru kallaðar bagerjomfruer. Það sama gilti í ýmsum illa launuðum atvinnugreinum. Þar voru aðeins ráðnar ógiftar konur. Þetta voru einu störfin sem þeim stóð til boða á vinnumarkaðinum, áður en þær giftust smiði, lækni, tæknifræðingi eða öðrum lögnum handymönnum og eignuðust mörg börn.

Ef Freud karlinn hefði verið á lífi nú, hefði honum þótt gaman að sjá hvað var að gerast. Allar ungu konurnar sem voru að farast úr hýsteríu og penisöfund á hans tíma eru orðnar vinsælasta vinnuaflið. Því yngri, því betri. Freud hefði örugglega haft söftuga skýringu á þeim atvinnurekendum sem útiloka fólk ef það er orðið 40 ára og gagnrýnið.

"Vinnuafl sem orðið 40 ára er ekki lengur sexý" las ég eitt sinn í grein, og tók til mín. Ég er því miður ekki spengileg, ljóshærð blondína, 28 ára og nýskriðinn út úr undirstrikuðum kennslubókunum. En ég verð að bíta í það súra epli að 28 ára blondínur eiga meiri möguleika á því að fá vinnu sem fornleifafræðingar en ég í Danmörku. Doktorspróf og reynsla skipta engu máli. Hipparnir, sem fengu vinnu sem safnstjórar ár 8. áratug síðustu aldar, eru mest fyrir stelpur og ekki hafa ófáir þeirra fengið sér nýjar yngri konur úr hópi þeirra sem þeir réðu.

Hjá danska Póstinum, þar sem ég starfa enn, er líka óhugnanlega ungdómsdýrkun. Allar yfirlýsingar og bæklingar sem fjalla um jafnræði og tillitssemi á vinnustaðnum eru þverbrotnar. Post Danmark vill fyrst og fremst ungt fólk sem getur hlaupið hratt. Gamlar konur með slitgigt, eins og maður sér bera út póst í Reykjavík, yrðu ekki ráðnar hjá danska Póstinum. Vinnustaðurinn er oft eins og unglingaskóli. Launin eru líka fyrir unglinga. Ég rétt slapp inn þar sem ég skoraði 98% á gáfna- og lestrarprófi sem ég fór í.

Mig grunar einnig, að yfirmenn og fyrirtækjaeigendur hugsi oft með honum litla sínum og líbidóinu, þegar þeir ráða starfsfólk. Þegar yfirmennirnir eru karlar er þetta náttúrulega fínt fyrir konur undir þrítugu en ekki gamlingja á fimmtugsaldri. Af hverju ráða ekki kvenyfirmenn karla með vömb og skalla?

Auðvitað hef ég skýringu á þessu eins og öllu. Því yngra liðið er, því auðveldara er að móta leirinn og stjórna liðinu eftir sínu höfði. Eitt sinn vann ég með hópi amerískra fornleifafræðinga. Þeir höfðu tekið með sér ungar stúdínur, sem voru eins og gengilbeinur. Ég spurði eina þeirra af hverju hún hagaði sér eins og barpía og segði í sífellu "Yes boss, oh boss og ah boss" við prófessorinn. Hún trúði mér fyrir því að þetta væri lenska í BNA, og ef hún væri ekki sæt við prófessorinn fengi hún aldrei gráður. Henni hefur gengið vel.

Þessi áhugi á bruminu og nýgræðinum fram yfir reynslu og öryggi er skrítin þróun og ekki til farnaðar fyrir vinnumarkaðinn frekar en önnur lög þjóðfélagsins.

Diskó Kristjáns níunda og konungssteinninn

 

Þegar Íslendingar héldu upp á 1000 ára afmæli búsetu í landinu árið 1874 var mikið um dýrðir. Kristján konungur vor, níundi, kom í heimsókn. Myndir í vikublaðinu Illustrated London News eru líklega með bestu heimildum sem til eru um þessa heimsókn.

Í september árið 1874 birti blaðið röð lítilla fréttapistla um það sem gerðist á Íslandi við konungskomuna. Ekki er ég þó viss um að stálstungan frá dansiballinu hér fyrir ofan gefi rétta mynd af því sem gerðist. Þetta var hættan við stálstungur. Þær áttu til að ýkja. Stóri salurinn á líklega að vera salur Lærða Skólans.

Stúlkurnar í skautbúningunum voru sem dáleiddar af dönsku riddurunum.

Önnur mynd, sem birtist fyrr í Illustrated London News, sýnir Stjána númer 9 skoða stærðar stein þar sem í var höggvið fangamark hans hátignar. Þessi steinn er enn til, en þó nokkuð veðraður, við Geysi í Haukadal, eins tveir aðrir steinar frá konungskomunum 1907 og 1921.

Ég var við Geysi um daginn, en náði ekki mynd af steinunum. Ég fékk því þessa að láni hjá meistaraljósmyndaranum Ingva Stígssyni.

Íslensk afbökun

 

Ég er nýkominn úr stuttu sumarleyfi til ættjarðarinnar, þar sem ég fór aðeins einu sinni í tölvu til að pota inn bloggi um diska úr Flatey, sem ég átti í handraðanum.

Það var heldur ekki að spyrja af því í þetta sinn, allt á Íslandi er dýrara en hér í Danaveldi, nema að vera skyldi helsta kjarnfóður Íslendinga, sælgætið og ropvatn.

Ekki kemst maður fram hjá hinu daglega brauði á Íslandi, sem hefur farið mjög mikið aftur á síðustu 11 árum. Á þeim tíma hef ég haft tök á því að rannsaka reglulega afturför íslenskrar brauðgerðar. Hér ræði ég ekki um brauð í plasti í stórmörkuðum, enda hafa þau lítið breyst og eru búin til eftir fastri formúlu.

Hvernig er þessari hnignun brauðsins svo háttað, gætu menn spurt.  Jú, sjáið til, brauðin og t.d. rúnstykkin á Íslandi hafa stækkað, en ekki þyngst. Það virðist bakað eftir mottóinu: Því stærra, því betra. En í raun er hefur magn hveitis og kjarna ekkert aukist í takt við stærðina. Brauðið er bara loftmeira og er oft eins og hann Svampur Sveinsson í öðru veldi.

Ég fór í ýmis bakarí í von um að finna dönsk rúnstykki eða ítölsk panini, sem bökuð voru á réttan hátt. En allir bakarar virtust vera að baka einhver svampkennd bakkelsi, stór og hlussuleg, full af loftholum. Stundum eru þau kölluð gróf vegna þess að hellt hefur verið handfylli af fuglafræjum ofan á hvelfinguna yfir holrúminu undir. Svo bítur maður í og tannsettið hrinur niður á neðstu hæð eins og tvíburaturnar í New York. Já, það hefur vissulega verið unnið hryðjuverk á brauðly(i)stinní á Íslandi.

Snúðarnir og sætabrauð eru, eins og Íslendingar sjálfir, orðnir stærri en áður var. Þeir kosta auðvitað meira en maður borgar fyrst og fremst fyrir loft og kannski sykurglassúr. Einu sinni bjó Björnsbakarí til afburðargóð Mohn-stykki, alveg eins og þau eru best í Þýskalandi. Nú eru þetta loftkenndar lengjur, sem skornar eru í stykki, og innihalda allt of fá birkisfræ, sem er það sem einkenna á Mohn-stykki. Birkisfræ eru fræ valmúans, sem á þýsku heitir Mohn en ekki Moon eins ég sá í einu bakaríinu í Reykjavík.

Litlu stinnu og góðu rúnstykkin sem ég keypti í Björnsbakaríi, síðast þegar ég bjó á Íslandi, og sem við nutum á sunnudagsmorgnum á svölum þakíbúðarinnar okkar á Neshaganum, eru orðin af stórum hlussum með lofthvelfingum á stærð við Péturskirkjuna í Róm.

Ég fór einnig í bakarí og konditorí, sem kenna sig við danskan bakstur. Ekkert var þar að finna sem minnt gat á góða danska brauðgerð. Hér verð ég að gæta sanngirni. Dönsk brauðgerð getur einnig verið misjöfn, en menn geta þó fundið bakarí, sem ekki selja loft og volume, eins og íslenskir bakarar.

Öll íslensk bakarí  (í Reykjavík) virðast baka eins, utan einn bakari, sem óþarfi er að nefna, sem víst kallar sig brauðhönnuð eða eitthvað svoleiðis, og sem selur sín brauð sem hönnun og heilsubrauð á uppsprengdu verði. Þau eru nógu helvíti góð, en manni er illt í buddunni eftir að hafa keypt þau. Drengurinn sá rekur ekki alþýðubrauðgerð, en er að gera góða hluti.

Eitt sinn kom ég til Ísafjarðar fyrir svona 11 árum og fór þar í afburðabakarí, sem hafði varðveitt allar bestu dönsku hefðirnar. Eða voru þær kannski þýskar? Það skiptir ekki máli, en þar voru í gangi uppskriftir sem Íslenskir bakarar mættu stæla í stað þess að vera baka loftsnúða á stærð við stærstu kúadellur eða náhvít "ítölsk" stykki, sem líkjast hvíta nábrauðinu sem Bretar nörtuðu í aldir, áður en þeir uppgötvuðu að hægt var að baka annars konar brauð.

Ég held að ég sé búinn að greina meinið fyrir afbökuninni í brauðgeiranum á Íslandi. Ég held að vandinn sé, að allt sé að blása upp og út á Íslandi. Þar er andleg verðbólga. Rúnstykkin verða að vera stór í stíl við bílana sem stækka ört. Vegirnir verða að stækka í takt við bílana, sem ekki lengur passa á vegina. Bigger is better er greinilega orðið Faðirvor á Íslandi. Íslendingar eru að stækka og allt stækkar með og hækkar, sérstaklega verðið.

Munið líka að maðurinn lifir þó ekki af einu saman brauði .... heldur ekki sá sem rausar hér.

Brot úr sögu Flateyjar

 

Þegar ég sá viðtalið við Ragnar Edvardsson fornleifafræðing nýverið, var mér hugsað til annarrar fornleifarannsóknar, sem vegna fjárskorts var aldrei kláruð. Það var rannsókn á flaki hollenska skipsins Melkmeyt, Mjaltastúlkunnar, sem sökk við Flatey á Breiðafirði árið 1659.

Skipið var hlaðið varningi, líklegast vöru sem skipverjar seldu vel álnuðum Íslendingum til að drýgja hlut sinn. Skip, eins og það sem lagðist að við Viðey, var líklega á ferð til ýmissa hafna Hollendinga á norðurslóðum til að sækja lýsi og fisk. Mesta magn leirkera, sem fundist hafa  í einni og sömu fornleifarannsókninni á Íslandi, fannst við köfun dr. Bjarna F. Einarssonar og félaga niður á flakið árið 1993 (sjá skýrslu Bjarna í Árbók hins íslenska Fornaleifafélags árið 1993), en ég var að nafninu til stjórnandi rannsóknarinnar, enda landkrabbi.

Einhvern veginn svona leit Melkmeyt út áður en hún sökk

Leirkerabrotin í Melkmeyt eru miklar gersemar. Flest leirkerabrotin úr Melkmeyt eru hollensk að uppruna. Melkmeyt er í raun "Gullskipið". Öll leit af Het Wapen van Amsterdam var út í hött.  

Ég fór árið 1995 gagngert til Hollands með brot af nokkrum leirmunum, sem mig grunaði að gætu verið lengra að komin en úr Harlem og Delft eða nærliggjandi plássum í Hollandi, þaðan sem meginþorri leirtausins er ættaður. Í Amsturdammi gekk þar á fund sérfræðings, sem heitir Jan M. Baarts. Jan samþykkti að skoða leirkerabrotin og myndir af öðrum brotum sem honum yrðu send. Hann var á sömu skoðun og ég. Skipverjarnir á Melkmeyt ætluðu greinilega að selja Íslendingum gæðadiska frá Ítalíu. En septembernótt árið 1659 gerði mikinn storm á Breiðafirði og eldur braust út um borð á Melkmeyt, sem kom í veg fyrir frekari sölumennsku skipverja.

Brotið hér að neðan er frá Norður-Ítalíu. Áður en ítölsku diskabrotin fundust í Flatey, höfðu sérfræðingar í Hollandi aldursgreint þessa tegund leirtaus til 1650-1660. Aldur brotanna í flaki Melkmeyts passar eins og flís í rass á þeirri aldursgreiningu og gerðafræði annarra forngripa í flakinu.

Brot af ítalskri skál sem fannst í flaki Melkmeyt við Flatey

Samkvæmt Kjósarannáll tókst meðal annars að bjarga hrísgrjónum úr flakinu og hafði áhöfnin þau til matar um veturinn, en Íslendingar gaukuðu að þeim öðru matarkyns og hafa vonandi fengið hrísgrjónagraut hjá Hollendingum og smá jenever sem þakkir fyrir hjálpina við skipbrotsmennina.

Gaman væri að heyra álit manna á því hvort ekki sé kominn tími til að klára rannsóknina í Viðey.

Þetta væri verkefni sem íslensk stórfyrirtæki gætu með góðu móti styrkt. Heyri ég gjarnan frá einu þeirra.

Býflugan vinnusama. Hana er að finna á nokkrum brotanna úr Melkmeyt

Diskur með skreyti þar sem líkt er eftir kínversku postulíni

© dr. Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson fornleifafræðingur