Steinajól

Merkikertið í stofu stendur

skallann glampar á,

kertin standa í Vinstri Grænum

græn og rauð og blá.

 

Nú er Atli á nýjum skónum

nú er að koma jól,

Ási er á stuttum buxum

Lilja á bláum kjól

 

Jóga er enn í þinghúsinu

eitthvað að fást við mat,

Icesave samning hún er að færa

upp á silfurfat

 

Ömma er eitthvað órótt líka

út fer brokkandi,

ilmurinn úr ESBnu

Er svo lokkandi

 

Steini enn í ógnar basli

á með fokking fokk.

Fljótur, Sveinki, finndu snöggvast

gamlan Kommaflokk.

Birthday á barnum

 

O, thou old green guy of the Icelandic rain,

you cannot imagine the state of your country, the pain.

The good old Althing's gone down the drain,

Happy birthday Johnny, your work was in vain.

 

You are standing there oh so swell,

not far from the Banks of the sewer, the smell.

The nation insane, not sound nor well,

awaiting The European Union train to Hell.

Margumtalaðar dagbækur

 

 

Hin mikla umræða um dagbækur Matthíasar varð til þess að ég settist niður og las nokkrar síður.

Ekki get ég fallist á að þetta séu góðar heimildir um sögu Íslands á seinni tímum eins og sumir menn telja. Þetta er fyrst og fremst túlkun Matthíasar á atburðum líðandi stundar, sem snúa að honum og nánasta hópi einhverra karlpunga sem hann hefur umgengist. Svo er þetta heimild um innræti og persónugerðs pólitísks skálds í dvergríki. Kannski líka góð heimild um að æðstu yfirmenn okkar hafi ekki alltaf verið neinir þokkapiltar, og að þeir hafi oft lagst mjög lágt þegar þeir voru til dæmis að velta fyrir sér sjúkrareikningum fyrrverandi forsetafrúar. En sýnir það ekki líka að þeir eru mannlegir eins og skáldin og við hin hinir dauðlegu borgarar og þorparar?

Guðmundur Magnússon  telur að Matthías ætti að hafa beðið menn að lesa sumt af þessu yfir, áður en það var birt. Yfirlestur á gögnum frægra manna, áður en þau er sett á skjalasöfn eða opinberuð, eru stundum nauðsynleg fjölskyldunnar vegna, en einnig vegna þeirra skítverka sem þeir kynnu að hafa framkvæmt og sem fjölskyldan og stjórnmálaflokkurinn vilja ekki að séu á vitorði allra. Ætli slík "ritskoðun" hafi nokkru sinn átt sér stað á Íslandi? Í ekta lýðræðisþjóðfélagi ætti það auðvitað ekki að vera nauðsynlegt.

Nú var Matthías bara ritstjóri, svo hann hefur svo sem fullan rétt á því að setja sjálfan sig á útopnuna með þessum hætti í ellinni. Mín heimildagagnrýni segir mér hins vegar, að dagbókabrot Matthíasar hafi verið vel lesin yfir, og stundum læðist að mér sá grunur, án þess að ég geti sannað eitt eða neitt að skáldskapargáfa Matthíasar hafi stundum borið hann ofurliði þegar hann sat og skrifaði dagbókina. En þetta er bara getgáta. Þegar ekki verið að velta sér upp úr stjórnmálum er oft gaman að lesa dagbókina t.d. kaflann sem ber yfirskriftina Í lok Október - Eftirmáli (1998).

Ég hef sjálfur unnið við útgáfu dagbóka, flóttamanna og diplómata. Ég verð að segja, að þörf manna á birtingu dagbókabrota í lifanda lífi, geti bent til þess að ekki sé allt með felldu. En ekki segi ég að svo sé í tilfelli Matthíasar, enda er Matthías heiðvirður maður og ég þekki hann ekki af neinu misjöfnu. Þekki hann reyndar bara ekki neitt og ætti kannski ekki að vera að blanda mér í hans útgáfumál. Annar rithöfundur, Guðbergur Bergsson, hefur þetta að segja um menn sem opinbera sig á bloggum og væntanlega líka í dagbókum á Netinu: Blogg er viss tegund af blaðri, viss belgingur, sjálfshyggja á afar lágum nótum. Það er útbreiðsla eldhússins sem ríður hvarvetna húsum í skvaldurmenningu samtímans, kerlingaskvaldur í skólagengnum búningi "földu svuntunnar".

Mikið væri gaman að sjá origínalinn af þessum strjálu og oft á tíðum gloppóttu dagbókafærslum hans Matthíasar Johannessens. Voru þetta dagbækur eins og þessi að ofan, stílabækur, minnisbækur frá Shell, eða laus blöð á borðinu sem heftuð voru saman við tækifæri? Bíð ég svo eftir því að fá svör við því unz Matthías er búinn að setja þær á pdf skrár í náinni framtíð, svo þjóðin geti líka skoðað rithandasýni hans í allri skvaldurmenningunni.

Skrifuðu íslensk skáld um helförina?

  

 

Ég fékk nýverið bréf frá stúdent í Vín, sem lesið hafði bók mína. Hann vinnur að doktorsverkefni um helför (gyðinga) í bókmenntum (þ.e.a.s. fagurbókmenntum og ekki í fræðiritum) eftirstríðsáranna, sérstaklega á Norðurlöndunum.

Ég mun vísa honum á sérfræðinga á Norðurlöndum sem ég þekki, sem ég veit að geta svarað spurningu hans varðandi Noreg, Danmörku, Svíþjóð og Finnland miklu betur en ég get. 

En þegar ég fór að reyna að muna hvort einhverjar íslenskar skáldsögur, ljóð og aðrar listir hefðu fjallað um helförina, þó það væri ekki nema lína eða eitt málverk, reyndist minni mitt ekki vera hjálplegt.  Ég veit að Einar Hákonarson listmálari fór ungur til Auschwitz og varð fyrir miklum áhrifum af þeirri ferð. En hvort hann hefur beinlínis skapað verk sem tengjast þeirri för, veit ég ekki.

Einar heitinn Heimisson skrifað hina ágætu bók "Götuvísa gyðingsins", sem var tilnefnd til íslensku bókmenntaverðlaunanna.

Svo eru auðvitað til aðrir sem misþyrma listagyðjunni og kalla sig listamenn og nota listina eins og menn gerðu forðum í Sovét.

Eysteinn heitir ungur maður fyrir austan. Eins og er, er hann sjóari og hugsuður og meira að segja bloggari. Hann hefur skrifað þetta á Ljóð.is.

Kæri Adolf sárt vér söknum þín
Senn er mál að efla hreina stofninn
Úr Jerúsalem rekja júðasvín
Og jafnvel byrja að kynda gamla ofninn

Get ég sent þessa "ljóðlist" að austan til Vín? Er ekki eitthvað annað til?  Hvað með þig Þórarinn Eldjárn, eða Arnaldur Indriða? Eða eruð þið bara í frumskógarferð í kuskinu í naflanum á sjálfum ykkur?

Ég get auðvitað sent austurríska stúdentnum glás af íslenskum lofsöng og listsköpun um hryðjuverkastarfsemi í Palestínu, en ég held hann hafi ekki áhuga á því.

Hjálpið mér, þið sem eruð betur lesin á íslenskar bókmenntir en ég.

Trúarfasisti, Hallelúja!

Í gær komst ég í tölu trúarfasista. Ævar Rafns Kjartansson dæmir mig og aðra og skrifaði:

"Það er aumt þegar þið trúarfasistarnir verjið gerðir gyðinga sem hafa verið úthrópaðar af öllum hinum siðmenntaða heimi en verndarvængur Bandaríkjanna  heldur enn á floti. Enda stærsti kaupandi vopna frá þeim auk þess sem bandarískum fjölmiðlum og afþreyingariðnaði er að mestu stýrt  af gyðingum sem vilja ekki flytja til Ísrael en kaupa sitt aflátsbréf með stuðningi."

Þessi orð Ævar Rafns sýnir að sjálfsögðu hvað hann er sjálfur. Hann dæmir sig best sjálfur, eins og aðrir stuðningsmenn hryðjuverka og öfgastefnu.

Þessi Stóri Dómur Ævars féll vegna þess að ég hef dregið heilbrigðið í tillögu Vinstri Grænna um að vilja stjórnmálasamband við Hamas í efa. Þá ritaði Ævar um barnamorð Ísraelsmanna. Það er mjög algeng athugasemd hjá þeim sem skilja Hamas, sem þó oftast gleyma því að blessuð börnin tína lífi sínu vegna þess að þeim er beitt sem vopnum í eldlínunni. Vinir Hamas vilja helst ekki heyra um börnin sem vinir þeirra myrða. Tilfinningataugin í Ævari er ekki eins fín þegar honum eru sýnd börn saklausra Ísraelsmanna, gyðinga, sem verða fyrir "frelsisbaráttu" Palestínumanna, múslima, sem Ævar og hans líkir segjast skilja. Börn Palestínumanna sem myrða og deyja í stríðinu eru frelsishetjur, en börn gyðinga eru augljóslega fórnarlömb frelsisbaráttu sem er skilin og studd af Ævari og hans félögum á Íslandi.

Hvers konar fasisti er svo Ævar Rafn, ef við hin erum trúarfasistar? Kannski auðtrúa fasisti? Veltið því fyrir ykkur, og svo getur Ævar horfst í augu við börnin sem uppáhaldsfrelsisbaráttan hans hefur myrt. Ætli hann skilji það sem gerst hefur og geti skammast sín?:

The French Connection?

Icelandic design

French design

Þeir sem að Kristí krossi senn

komu og fram hjá gengu,

hristu með háðung höfuðin,

honum til brigslis fengu,

heitorð sín hefði hann haldið lítt,

herrans musteri að brjóta,

á þremur dögum annað nýtt

efna með bygging fljóta.

Komdu og skoðaðu í kistu Páls

Á bloggi Helga Seljans í dag má lesa nútíma sagnfræði.

Helgi Seljan er greinilega mikill gáfupiltur. En þetta eru vafasöm fræði hjá honum. Það eru þó líklegast vinir hans, einhverjir fornleifafræðingar, sem hafa verið að stríða honum. 

Eitt sinn sagði mér afkomandi eins grafarans í Skálholti sögu frá uppgreftrinum. Hún var í stuttu máli svona: Kristján Eldjárn, sem var undirmaður Haakons Christies (stjórnanda forleifarannsóknarinnar), var svo ákafur eftir að Páll fannst, að hann fór með bein úr steinkistunni inn í tjald, þar sem grafararnir leituðu skjóls undan roki. Þar fengu grafararnir kaffi og tvíbökur. Þegar Eldjárn var búinn að sötra fyrsta sopann af undirskálinni, vildi svo illa til að hann beit í bein Páls biskups, undirmanns Christi sonar Drottins, í stað tvíbökunnar. Sagan segir, að það hafi ringt í heila viku eftir þennan atburð. Eftirfarandi vísur hafa ekki áður verið birtar, og eru þess vegna ekki sönnunargögn fyrir meintu mannbiti í Skálholti á 6. áratug síðustu aldar:

 

Sat í tjaldi Eldjárn forðum,

kátur yfir beinum.

Bað um kaffi fáum orðum,

bjóst við feitum kleinum.

 

Beit í bisupsbeinið Kristján,

hélt að það væri baka.

Mikil var mannavalsins þján,

mistök var við að saka.

 

Páll á himnum hrópar "Æi !",

ákallaði Herran Christi hæstan.

Þetta var þó allt í lagi,

Eldjárn hafði Haakon Christie næstan

 

Nú ber læri biskups merki,

eftir mistök fræðimanns.

Enginn fékk af þessu verki,

nema tanntaug forsetans.