Kraftaverk í ESB

 

Í löndum ESB, t.d. Ungverjalandi og Eystrasaltsríkjunum, vex nasisma og fasisma fiskur um hrygg. ESB sækist eftir samskiptum við fasistastjórnina í Úkraínu og telur Úkraínu líklegri til að verða ESB-ríki en t.d. Ísland, þótt nóg sé vitaskuld af vinstri-nasistum á Ísland, sem ólmir reyna að líkja öllum með ESB-óbeit við fasista og nasista.

Sagan um nasistann og gyðingahatarann Szegedi Csánad er góð til að minna fólk á tilgangsleysi kynþáttahaturs. Á Íslandi andmæla menn eins og Egill Helgason og Guðmundur Andri Thorsson því að frægir Íslendingar hafi verið nasistar. Egill gerist karaktervitni fyrir Davíð Ólafsson nasista og bankastjóra. Halda þessir karlar, að menn séu bara nasistar ef þeir stunda þjóðarmorð? Þá ætti Egill að hrópa hærra þegar Íslendingar ásaka Ísraelsmenn um þjóðarmorð og þjóðarhreinsun um leið og Palestínumenn og aðrir lýsa því endalaust yfir að þeir ætli sér að útrýma Ísraelsríki og gyðingum.

Morðið á hæðinni fyrir ofan

Í gærmorgun snæddi ég sunnudagsárbít með minni fallegu konu. Börnin sváfu sem fastast eftir langan laugardag. Við hjónin fórum víða í tíma og rúmi í samræðum okkar á þessum rólega tíma sem sjaldan gefst. Umræðuefnið yfir kaffinu voru ýmsir meðlimir fjölskyldna okkar, og er best að fara ekki út í um hverja var rætt til að gera ekki upp á milli manna.

Talið barst að ömmu minni sálugu í Hollandi, Elísabethu, sem dó fyrir nærri 30 árum síðan. Ég minntist allt í einu atburðar sem ég hafði ekki hugsað um í áraraðið og sem gerðist í háhýsi því sem föðuramma mín bjó í á horni Hengelolaan og Beresteinlaan í den Haag í Hollandi. Öldruð kona, á svipuðum aldri og amma mín, sem bjó á hæðinni fyrir ofan var myrt, og fundust sundurbútaðar líkamsleifar konunnar í svörtum plastpokum í lítilli tjörn í nágrenninu. Mikil skelfing greip um sig og okkur varð um og ó þegar við fréttum af þessum hræðilega atburði. Tími fjöldamorðanna var upp á sig besta og ég held að föður mínum hafi ekki liðið vel að vita af móður sinni í þessari blokk.

Eftir morgunkaffið settist ég við tölvuna til að sjá hvort einhvern tíman hefði fundist morðingi, því ég man ekki eftir því að hafa heyrt nokkuð um það, þó ég muni samt að amma mín hafði sent föður mínum einhverjar blaðaúrklippur um morðið í von um að hann kæmi og passaði hana. Og viti menn, hinn alvitri vefur gaf svörin þegar ég sló inn götunafnið og "oude moord", þ.e. gömul morð.

Morðið var framið árið 1978 og myrta konan var 77 ára gömul kona, Clara van Enger að nafni. Hún var gyðingur, sem misst hafði mestan hluta fjölskyldu sinnar í síðara stríði og sem snúið hafði til einhvers konar hindúisma eða Búddatrúar og dvalið á Indlandi þremur árum fyrir morðið. Hún kallaði sig nú Chandramani, sem þýðir fallega lótusblóm. Það nafn stóð orðið á dyrabjöllu hennar og póstkassa. Amma mín hafði einnig lýst því yfir, eftir að hún útskrifaði sig sjálfa af elliheimili sem hún flutti inn á um tíma og keypti íbúðina sína á Hengelolaan, að hún færi á námsskeið í Búddatrú og íhugun. Þetta þótti föður mínu afar fyndið man ég, en mér þótti það mjög gott hjá þeirri gömlu. 

Ég las, að skömmu eftir að morðið var framið hafði lögreglan í den Haag búið til svokallaðan "prófíl" fyrir meintan morðingja nágrannakonu ömmu minnar. Hann átti að vera sadisti, sem kunni til verka með kutann, því líkið hafði verið vandlega bútað niður og engin ummerki fundust í íbúðinni um að morð hefði verið framið.

Síðar kom hins vegar í ljós að hinn fílefldi sadisti, sem annað hvort átti að vera "flinkur skurðlæknir" eða eða "laginn slátrari", var í raun aðeins tvítug stúlka, Sanju K. frá Nýju Dehli á Indlandi, sem að sögn hollenskra fjölmiðla vó minna en 45 kg. Frú van Engers hafði boðið henni með sér frá Indlandi. Van Engers hafði lofað fátækum föður stúlkunnar, sem vann við dýraspítala í New Dehli sem van Engers studdi ríflega fjárhagslega, að setja dóttur mannsins til mennta og veita henni gott líf í Hollandi. Annað varð víst upp á teningnum. Frú van Engers var ekki eins frjáls í anda og stúlkan hafði haldið, því hún gaf ungu stúlkunni ekkert olnbogarúm og stúlkunni þótti hún ver eins konar heimilisþræll hjá van Engers. Hún mátti ekki einu sinni senda bréf til Indlands og varð að afhenda van Engers vegabréf sitt og ganga í gömlum fötum af henni.

Einhverju sinni rifust þær og lagði þá Sanju K. til gömlu konunnar með hnífi með þeim afleiðingum að frú van Engers lést af sárum sínum. Í örvæntingu sinni hóf indverska stúlkan að skera líkið í hæfilega stór stykki svo hún gæti ráðið við að bera van Engers út úr blokkinni - án þess að tekið væri of mikið eftir henni við þá iðju. Neðst í byggingunni var lítil verslunarmiðstöð og þar gat verið margt um manninn og martir gætu tekið eftir burði á stórum pokum. Sanju K. kastaði svörtum ruslapokum með líkalmsleifum van Engers, einum eftir einum, í nálæga tjörn og dauðhreinsaði íbúðina. Þetta var að minnsta kosti sú skýring, sem þessi fegurðardís frá Indlandi gaf lögreglu og fyrir dómstólum, og hlaut hún aðeins 3. ára fangelsisdóm fyrir morðið, þótt saksóknari hefði krafist 5 ára fangelsis. Dómurinn yfir henni var staðfestur í hæstarétti. Allir fjölmiðlar voru sammála um að frú van Engers hefði verið hin versta norn og sérvitringur, en indverski morðinginn fórnarlambið. Hin unga og fallega Sanju K. var ein til frásagnar um allt.

 

Morðinginn, Sanju K., mætti ekki í neinum lörfum í réttarsalnum, heldur í nýjustu tískunni. Sálfræðingur hafði greint hana sem árásagjarna.

 

Eftir þessar nýju fréttir af morðinu, sem ég hef nú fundið á veraldarvefnum, er mér einhvern vegin rórra, þó ég hafi ekki hugsað um málið til fjölda ára. En það er dálítið einkennileg tilfinning að einhver hafi verið myrtur á hæðinni fyrir ofan ömmu manns, og að vitnisburður morðingjans hafi einn ráðið dómsuppkvaðningu.

Skrýtið er einnig að hugsa til þess að stóra, gamla klukkan úr íbúð ömmu minnar, sem nú hangir hér bak við mig þegar ég skrifa þessar línur, hafi eitt sinn hangið fáeinum metrum neðan við íbúðina þar sem hin fallega, indverska Sanju K. bútaði niður gamla konu fyrir 36 árum síðan. Ætli réttlætinu hafi verið fyllilega framfylgt í þessu morðmáli? Ég er bara mest fegin því að amma mín fékk sér hund í stað húsþræls.

Íslenska leynivopnið í makríldeilunni

Með titrandi tár í augum las ég um þennan þorsk sem fannst með dildó djúpt í hálsi undan ströndum Noregs. Ljóst má vera að Íslandsþorskur norðan úr Ballarhafi sé farinn að ganga í stímum til Noregsmiða með leynivopn innanborðs sem lokka á grandvaralausa síldina aftur til Íslands.

Þetta er ugglaust eftir að fara illa í gotraufina á ESB og ófullnægðs evruliðsins á Íslandi, sem nú þykjast vita hvað lokkaði hinn norskumælandi en samt svo suðræna fisk makrílinn til Íslands. Það hljóta að hafa verið íslenskar gellur.

Það er ekki nema vona að Norðmenn neiti að senda fleiri jólatré "op i dette lille røvhullet Reykjavík". 

Með kynlífsleikfang í maganum

Vitnið Gijsen var barnaníðingurinn

Þessi niðurstaða hollenskra rannsóknaraðila sýnir enn betur, það sem ég hef áður skrifað, að rannsóknarnefnd kaþólsku kirkjunnar á Íslandi var ekki starfi sínu vaxin.

Rannsóknarnefndin klúðraði rannsókninni á málinu. Fyrir utan að ræða ekki við alla sem þekktu til í Riftúni, leitaði hún til Gijsens fyrrv. biskups, þrátt fyrir að það væri vitað í Hollandi að hann lægi undir grun fyrir barnaníð löngu fyrir biskupstíð sína á Ísland. Þeir leyfðu þessum Gijsen að bera vitni gegn undirmönnum sínum sem hann lagði fæð á. Gijsen var barnaníðingurinn, en hann lét skýrsluhöfunda krossfesta prest sem slíkan, þótt engar sannanir lægju fyrir um sekt hans.

Gijsen biskup var líka gyðingahatari af verstu gerð. Hann kasti öskubakka í höfuð trúbróður síns sem minnti hann á að Jesús hefði verið gyðingur og að kristni ætti gyðingdómi mikið að þakka.

Skoðum svo mismuninn á frásögn Morgunblaðsins nú:

Hann hefði afhent biskupi umslag sem hefði verið geymt í skjalasafni biskupsembættisins. Séra Jakob sagðist hafa afhent Gijsen umslagið eftir að hann tók við biskupsembættinu. Þegar Gijsen var búinn að kynna sér efni þess hefði hann eyðilagt bréfið.

og hjá RÚV árið 2012:

Í skriflegu svari Gijsen til rannsóknarnefndarinnar segir hann að í þessu bréfi komi fram að maðurinn telji að Ágúst Georg hefði leitast eftir kynferðislegu sambandi við sig, en sé ekki viss um það. Gisjen sagðist hafa rætt við manninn sem skrifaði bréfið og þeir hefðu í sameiningu ályktað að ekki væri vissa fyrir þessu. Því hafi þeir ákveðið að eyða bréfinu og loka málinu.

Nú hefur RÚV betur í heimildavinnunni. Geta sumir blaðamenn alls ekki umgengist heimildir heiðvirðislega? Blaðamaður Moggans sem hefur framreitt þessa frétt er heimildaníðingur og mann grunar hver tilgangur hans með því að skrifa hálfan sannleikann var. Hann vitnar ekki rétt og fyllilega í skýrslu þá sem hann notar.

Hvert hlutverk Jakobs Rollands, (sem heitir ekki Roland eins og Mbl. telur), í þessu máli var, væri gaman að vita. Mér hefur verið tjáð, að hann og séra Georg hafi ekki verið bestu vinir og er þá ekki mikið sagt. Honum er velkomið að skrifta hér í athugasemdunum.

Barnaníðingurinn sem fékk að vera vitni gegn undirmönnum sínum

Gijsen lét eyðileggja bréf

Nýfemínisminn

Nýfemínisminn ryður sér líka til rúms á Ítalíu. Þessi mynd af nýjum ráðherra í ítölsku ríkisstjórninni er því miður léttilega fótósjoppuð að því er Berlusconi upplýsir. Og svo eru líka einhverjir gamlir karlar á myndinni.

Nú er spurningin sú, hvort Einar K. Guðfinnsson leyfi svona buxur og G-streng á hinu háa Alþingi, fyrst Elín Hirst mátti ekki vera í kúrekabuxum? Það gæti hæglega valdið stjórnarslitum, ef einhver kæmi svona vel klæddur og lýsti fýsn sinni í evrur og ESB-samninga, ellegar sínum heitustu draumum um þá möguleika sem heimshitnun gæti haft í för með sér á Íslandi.

Á Ítalíu er að minnsta kosti orðið mjög hot, hot... heitt. Áður en langt um líður verður þessi hitabylgja komin til Íslands.

 Dove hai preso il tuo G-Stringa, Maria?

Bananaskýrsla SÞ

 

Loftslagsskýrsla SÞ var borin fram með rotnum ávöxtum í sjónvarpsfréttum RÚV í gær með aðferðum sem er alkunnar á þeirri stofnum. Enn erum við að tala um öfgatrúarbrögð, þegar rökin fyrir meintri aukningu bilsins milli ríkra og fátækra sökum loftslagsbreytinga á jörðinni okkar er studd með bananaræktanda í Jórdaníu (sjá hér).

Bananaræktandi í Jórdaníu er jafnvel fjarstæðukenndara fyrirbæri en bananaræktandi í gróðurhúsi í Hveragerði. Bananar eru hitabeltisávöxtur og Jórdanía hefur ekki verið í hitabeltinu eins lengi og elstu menn muna. Að nota vatn í bananaframleiðslu í Jórdaníu er eins fjarstæðukennt og að reisa 50 metra keppnislaug á Gaza (sem hefur verið gert,  og sundlaugar byggðar við annað hvert hótel), meðan "vatnslaus og langþyrst" börn eru notuð í áróðrinum gegn Ísrael, sem ranglega er kennt um að stela vatninu.

Svo kom Sigmundur Davíð og vitnaði í enn einn gervispámanninn hjá UCLA, Laurence C. Smith, landfræðing sem stundað hefur framtíðarfræði, sem segir að Ísland verði á meðal 8 farsælustu þjóða í heimi eftir 50 ár. Sigmundur sér sóknartækifæri í loftslagsbreytingunum og telur greinilega að íslenskir bændur verði orðnir ofurmatarframleiðendur hungraðs heim áður en langt um líður.

Var Sigmundur ekki einu sinni blaðamaður? Það leynir sér ekki. Nú getur hann hæglega snúið sér að bananaræktun eða tómu tóbaki. 

Já, ég sé þetta fyrir mér, Ísland er að verða að framsóknarparadís hér á jörð. Vísir hf getur þá farið að flytja aftur til Húsavíkur og Þingeyrar. Nóg verður af fiski. Makríllinn verður vissulega kominn á fyrrverandi Norðurpólinn og loðnan alveg horfin, enda bara til leiðinda. Flugfiskar munu hins vegar fljúga á land í íslenskum verstöðvum og börnin þurfa ekki lengur að kaupa matreiðsluvín í Kaupfélaginu. Þau verða vínbændur og besta vínið Mouton Rottenchild 2060.