Þegar ég borgaði Itzhak

 

Þegar Obama var settur á forsetastól var mikið um dýrðir í kuldanum í Washington. Strengjakvartett Itzhak Perlmans lék undir berum himni. En Perlman og félagar léku samt ekki. Vegna kuldans, hættunnar á að eyðileggja hljóðfærin og hendur sínar, var hljómlistin playback. Það var svo kalt við bakka Potamac ár, að ef Michael Jackson hefði troðið upp, hefðu nef og limir frosið og dottið af.

Síðast þegar ég hitti Itzhak Perlman var í Reykjavík, ég held vorið 1975.  Ég borgaði þá Perlman fullt af dollurum. Ekki úr eigin vasa. Ég var sendill hjá Ríkisútvarpinu, svona með skólanum. Ég var stundum sendur með tékka frá gjaldkera RÚV ofan af 5 hæð á Skúlagötunni til að borga fólki sem bjargaði Sinfóníuhljómsveitinni. Þessum flutningi ávísanna í bankann var ekki öllum treyst fyrir. Tékkann handa Perlman fór ég með í brúnni skólatösku niður í Landsbanka.

Þá voru mikil gjaldeyrishöft, jafnvel meiri en nú. Þegar ég var kominn niður í Landsbanka í Hafnarstræti, afhenti ég gjaldkeranum ávísunina og eyðublað og hann gretti sig. Svo gekk hann til æðri samstarfsmanna sinna og þeir litu gaumgæfilega á ávísunina og fóru svo bakatil til að ræða við sér æðri menn, og komu svo aftur eftir drykklanga stund. Þá var mér afhent búnt af dollaraseðlum, mest 20 og 100 $ seðla, sem ég setti í umslag sem á stóð Itzhak Perlman.

Hr. Perlman og kona hans voru þegar komin í bankann. Hann sat með stífa fætur sína og hækjur og var hinn ánægðasti  þegar ég afhenti honum peningana hans. Hann skjögraðist á fætur og sagði, „I am so very happy to see you", og ég svaraði eins og Klint Eastwood eða gyðingurinn í Feneyjum: „You better count your money Mr. Perlman". Perlman hló dátt og þakkaði mér mjög fyrir peningana.  Hann sagði að ég yrði einhvern tíma mikill bankamaður.

Hér spilar hann fyrir ykkur, án þess að þið þurfið að borga grænan dal: