Á vígvelli siðmenningar MMVIII

 

 

Núna, rétt áður en míní-borgarastyrjöldin hefst á Íslandi þar sem réttlætið og sannleikurinn mun vinna, er Björn Bjarnason herforingi greinilega farinn að velta fyrir sér, hvort lýðræðið sé of dýrkeypt fyrir sig og vini sína.

Það er auðvitað af sem áður var, þegar Moggablaðamenn eru farnir að auglýsa múgæsingu í Iðnó og jafnvel verklegar æfingar með spælegg og tómatsalat frá Bónus á Austurvelli. „Halla Gunnarsdóttir (Sigurðssonar)" væri líklega búin að missa vinnuna, hefði Mogginn enn verið málgagn Sjálfstæðisflokksins. Þessi Rósa Luxemborg Íslandskreppunnar sagðist á fundi í Iðnó að hún hefði aðeins krækt sér í örbylgjuofn í íslenska kaupæðinu. Hún á ekki einu sinni sjónvarp stúlkukindin. Er hún ekki Íslendingur?

General Björn er í öngum sínum og skrifar laugardaginn 8. nóvember:

Í dagbókarfærslu í gær velti ég fyrir mér, hvort unnt væri að treysta á óhlutdrægni fjölmiðlafólks í þessari orrahríð allri. Ég hef fengið ábendingar um, að fleiri velti þessu fyrir sér.

Fjölmiðlaliðið, sem Björn Bjarnason er að tala um, er auðvitað gallagripir og fífl upp til hópa (Haarde 2008), dauðadrukknir kommar, menntaðir í Svíþjóð, ef þá nokkuð. Til hvers að hafa fjölmiðla? Þeir gera málið bara flókið með öllum þessum spurningu. Bloggið er enn verra. Þar er fólk með þráhyggju að básúna sig um það sem það veit ekkert um, þegar það er ekki í kaupæði.

Ég veit ekki um hvaða ábendingum vinir Björns eru að gauka að honum, en ég vona að það sé ekki það sem ég held að það sé. Annars held ég ekki að Björn eigi svo marga vini einmitt núna.

Ekki þótti mér þetta nú beysnir byltingamenn sem ég sá í sjónvarpsfréttum frá Iðnó, eða þeir sem spændu upp malbikið fyrir framan Alþingishúsið. Mér er spurn, væri ekki nær að búa til ommelettu og tómatsalat fyrir fátæka fólið, með skyrböku í eftirrétt, í stað þess að vera að sletta mat á friðað og hljóðlátt, gamalt hús?