Holy Appelsín

 

Eftir að hafa hlustað á og horft á Guðrúnu Ebbu biskupsdóttur skýra mál sín í sjónvarpsviðtali, sé ég að allir hafa ekki eins sætar minningar af appelsíni og sinalcói og ég. Sú reynsla sem Guðrún lýsir er ólýsanlega sársaukafull að heyra, og hlýtur að vara enn sársaukafyllri að greina frá.

Sagan er full af lítilmennum sem voru biskupar og margt annað. Nú er Ólafur biskup líklega á einkaklósetti í helvíti, ef maður trúir á það, en sagan af hörmungum Guðrúnar Ólafsdóttur kennir okkur margt og verður vonandi til þess að menn sem leggjast á börn hafi meiri hömlur á sér. Ætla ég að líka að vona að aðrir sem ekki eru haldnir þessum sjúkdómi eða veikleika holdsins þori samt áfram að segja börnum sínum að þau séu dugleg, gáfuð og góð.

Þessi ljóta mynd birtist áður við þessa færslu mína

 

Drottinn dæmir lifendur sem og dauða, en veit ég vel að sumir trúa ekki einu sinni á það! Ég get ekki sett mig í sæti Guðs eins og sumir gera í þessu máli og dæmt. Ég veit ekkert annað en það sem Gúðrún Ebba segir. Biskup neitaði sök. Í landi þar sem margt fólk vildi ekki heyra rök og sannanir fyrir aðild íslensks ríkisborgara að hrottalegum morðum í Eistlandi, tel ég litla ástæðu til að trúa hverju sem er. Það er einfaldlega minn réttur.

Mér þætti hins vegar áhugavert að fá fá vitneskju um, hvernig einhver sóknarprestur í Grafarvogi eða aðrir slepjuprestar í pólitík telji sig geta dæmt núverandi biskup úr hempunni, þegar ég tel fullvíst að presturinn í Grafarvogi geti ekki einu sinni sannað fyrir mér að sá guð sem hún trúir á sé yfirleitt til. Ég treysti því að hann sé það, en sé hvergi í manúalinu hans, að menn eigi að breyta eins og hún gerir. Dómstóll hefði geta dæmt í þessu máli, en prelátum í Grafarvogi ber ekki að gera það, og það vita þeir mætavel sjálfir, að þeir eru komnir út fyrir sitt kall og undir velsæmismörk, er þeir nota þetta mál að fórna biskupi fyrir ósönnuð orð.

Athugasemdir

[Vilhjálmur Eyþórsson, 10.10.2011 kl. 17:33]

Það, sem er einna athyglisverðast, að mínu mati er þetta: Hvers vegna er það svo, að einmitt þeir, sem telja sjálfa sig sérstaklega útvalda til að vandlætast yfir öðrum og predika guðsorð og góða siði yfir þeim, eru líklegastir til að gera einmitt svona hluti? Ólafur er ekkert einsdæmi. Hann á sér fjölmargar hliðstæður bæði meðal kaþólskra og mótmælanda. 

Þetta á sér margar hliðstæður. Það eru t.d. einmitt þeir, sem hæst hrópa um „lýðræði“ og „mannréttindi“ sem líklegastir eru til að starfa í Kúbuvinafélaginu eða öðrum slíkum samtökum, beinlínis stofnuðum til að styðja kúgara og böðla. Um slíkt er auðvelt að finna dæmi, m.a. innan ríkisstjórnarinnar. Eða þá „friðarsinnarnir“, sem hafa stríðsæsingamanninn Che Guevara að verndardýrðlingi, en hann var loks drepinn, þegar hann hugðist hrinda af stað nýjum styrjöldum um gjörvalla Suður- Ameríku. Áður, í Kúbudeilunni hafði hann margsinnis krafist þess að kjarnorkusprengjum yrði þegar varpað á Bandaríkin. Ulrike Meinhof, annar stofnandi Baader- Meinhof- hryðjuverjasamtakanna, var eitt fyrsta barnið í Vestur- Þýskalandi, sem fékk skipulegt „friðaruppeldi“ frá blautu barnsbeini. Í þessu ljósi er best að skilja herra Ólaf.

En hvað sagði ekki séra Hallgrímur: „Það sem helst hann varast vann, varð þó að koma yfir hann.“

 Summa lastanna og dyggðanna er alltaf hin sama. Því meiri dyggðir, þeim mun meiri lestir.