Mótmælið !

Í morgun sendi ég sendiherra Litháens á Íslandi bréf, þar sem ég mótmæli. Takið vinsamlegast þátt í mótmælunum geng hinni árlegu nasistagöngu í Kaunas, sem aftur er haldin í dag. Mótmælið með því að kvitta fyrir ykkur hér, eða senda sendiherranum, Hr. Vytautas Pinkus, kurteis mótmæli á [e-mail]

Lithuania's Embassy to Iceland

Att. His Excellency Mr. Vytautas Pinkus

Dear Mr. Ambassador,

Today, and once again, state-enabled neo-Nazi glorification of local Holocaust collaborators is held in Kaunas. It is very sad to witness year after year that neo-Nazis and anti-democratic groups are allowed to march through Lithuanian streets, where Lithuanian's particpation in the Holocaust is practically honoured.

I have, first hand,  witnessed the sick hate of the people who find this glorification of Nazi-collaborators necessary in a EU-member state. (See: http://defendinghistory.com/take-off-your-hat-this-is-not-the-synagogue/36029). I am worried for a country I like and have visited several times.

As an Icelander, a citizen in a country, which promptly supported Lithuania's freedom, I find it impossible to accept the Nazi-glorification in Lithuania.

Dear Ambassador, please ask the government you represent to end the violation of freedom in Lithuania. Glorification of Holocaust collaborators will never be acceptable.

Yours sincerely,

Dr. Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson

Albertslund, Denmark

Ps. myndin eftst sýnir Litháa berja gyðinga til dauða með járnstöngum í síðari heimsstyrjöld.

Lesið Defendinghistory.com

Þegar þaga á Ísrael í hel ...

UNESCO, menningarstofnun Sameinuðu Þjóðanna, bannaði á síðustu stundu sýningu um Ísrael sem opna átti 20. janúar næstkomandi í aðalstöðvum stofnunarinnar í París.

Sýningin, sem ber heitið "People, Book, Land - The 3,500 Year Relationship of the Jewish People and the Land of Israel", er unnin af Simon Wiesenthal stofnuninni í samráði og samvinnu við UNESCO og aðra aðila. Búið var að bjóða til sýningarinnar en hryðjuverk innan UNESCO veldur því að hætt hefur verið við sýninguna, alveg eins og gert er við myndlistasýningar sem þykja of klámfengnar.

Ísrael og sýning um ríkið og þjóð gyðinga fer fyrir brjóstið á öfgamúslímum og mörgum stuðningsmönnum þeirra á Vesturlöndum - og samkvæmt nýjustu fréttum eru það einnig viðrini í stjórn Obama sem standa á bak við bannið á sýningunni.

Sannast hér með að allur heimur araba og múslíma vill Ísraelríki feigt og reynir að koma í veg fyrir að heimurinn geri sér grein fyrir því að landið hefur verið kjarni tilveru Gyðinga í meira en 3500 ár.

Forstöðumaður Simon Wiesenthal stofnunarinnar, Rabbí Marvin Hier hefur  m.a. sagt:

UNESCO er ekki ætlað að vera ritskoðunarstaður ... stofnuninni er ekki ætlað að neita einni þjóð um sögu sína" 

Nú eru gyðingar ekki myrtir í útrýmingarbúðum í Evrópu eins og fyrir 70 árum síðan, en reynt er með öllum ráðum að útrýma sögu þjóðarinnar, sem líka markaði spor í löndum eins og Sýrlandi, sem nú er verið að eyðileggja - ja með blessun UNESCO, sem heldur ekki sagði neitt þegar einræðisherra Sýrlands byggði hraðbraut til flugvallar Damaskusborgar og ruddi burt stærsta grafreit gyðinga í Miðausturlöndum. Saga UNESCO er ljót og stútfull af tvískinnungi og hatri.

Sjá frekar hér

Hvar eru öll hin fórnarlömbin?

Fastafulltrúi Íslands í Genf afhenti Páfanum í Róm trúnaðarbréf og nýtti tækifærið, að sögn Visir.is,  til að "ræða ofbeldið við Páfa". Vísir á hér við meint ofbeldi og barnaníð innan kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. En skyldi Martin Eyjólfsson, sem er góður kaþólikki, vera fullviss um sekt starfsmanna kirkju sinnar á Íslandi og hefur hann frætt páfa um eitthvað í þeim málum, þótt engar sannanir séu fyrir hendi? Martin sagðist ætla að biðja fyrir Páfa. Ef frétt Vísis er á einhvern hátt rétt, er líkast til réttara að Páfi biðji fyrir lausmálugum fastafulltrúanum.

 

Ósamræmi í frásögnum meintra fórnarlamba

Vitnisburður meintra fórnarlamba kynferðisofbeldis starfsmanna kaþólsku kirkjunnar á Íslandi hefur verið eitt helsta jólaefni sumra fjölmiðla að undanförnu og fylgir þeim krafa um milljónaskaðabætur sem fjölmiðlar og fyrrverandi ráðherrar reka á eftir, þó engin sekt sé sönnuð. Það vekur furðu mína, að framburður meintra þolenda stangast á við þær upplýsingar sem þeir veittu rannsóknarnefnd kaþólsku kirkjunnar. Þar að auki er ósamræmi á milli þeirra frásagna sem fjölmiðlar miðla nú, sem ekki komu fram við rannsóknina, þannig að ætla mætti að annað hvort hafi blaðamenn Morgunblaðsins eða DV verið afar ónákvæmir í endursögn sinni af segulbandsupptökunum, eða að þolendur séu tví- eða margsaga og bætir sífellt í endurminningarnar.

Meintir þolendur ofbeldisins segja einnig, að margir aðrir hafi orðið fyrir barðinu á sams konar glæpum og þeir halda fram að þeir hafi sjálfir orðið fyrir. Hvar er allt þetta fólk? Kannski veit fastafulltrúinn í Genf það, eða utanríkisráðuneytið. Já, hver veit, kannski Ögmundur Jónasson sem líka kyndir undir fordómunum í þessu máli.

Ég skal gefa ykkur dæmi um mismunandir gerðir sögu sem nú er sögð af Valgarði Bragasyni, sem hann greindi ekki rannsóknarnefnd frá.

Dæmi um ósamræmi

1) Morgunblaðið, mbl.is 21.11.2013

"Alverstar eru þó minningar hans úr sumarbúðunum á Riftúni. Þar valdi Margrét Müller reglulega einn dreng til að verja nóttinni með séra Georg og varð viðmælandi mbl.is nokkrum sinnum fyrir valinu. Segir hann að vaktkona í svefnskála drengjanna hafi ekki virst sjá neitt athugavert við þetta jafnvel þótt, hann hafi barist um á hæl og hnakka ef hann var „valinn". Hann var þá háttaður nakinn upp í koju til séra Georgs þar sem fór fram einhvers konar endaþarms samfarir eða nudd af hálfu prestsins gagnvart drengnum, þá 8 og 9 ára gömlum."

2) DV 6.-9. desember 2013, bls. 13

"Frá þeim tíma á ég minningar sem ég hef aldrei skilið. Mer var oft gefin flóuð mjólk fyrir svefninn og tel að mér hljóti að ha verið byrluð lyf. Því ég átti þessa minningu sem ág áttaði mig aldrei á og hélt að væru bara draumar, þegar sér Georg var að halda á mér á náttfötunum yfir bílaplanið á Riftúni og bera mig aftur í rúmið mitt í svefnsskálanum. Ég skildi samt ekki af hverju mig var alltaf að dreyma sama drauminn aftur og aftur og þessar minningar hafa alltaf fylgt mér. Ég er alveg viss um að ég hafi verið misnotaður á meðan ég svaf, enda var ég að glímavið mikil óþægindi varðandi endaþarminn á þessum tíma og missa saur."  ... Reyndar segist Valgarður hafa veitt þvi eftirtekt að fleiri drengir voru teknir úr svefnskálanum á nóttunni. Ég vissi ekki af hverju en eftirá þá var það mjög skrýtið"

Valgarður Bragason

Í Morgunblaðinu segir Valgarður frá því að hann var háttaður nakinn upp í koju séra Georgs en í DV eru þetta minningar úr draumi, kojan er farin og honum hefur nú verið byrlað ólyfjan. Blaðakona á Mbl. viðurkenndi gagnvart mér að hún breytti nunnu í vaktkonu. Þetta var nunnan Nellie McLaughlin, sem í dag er þekkt nunna á Írlandi, og af einu góðu. Hún kannaðist ekki við neitt í sögu Valgarðs þegar rannsóknarnefndin hafði samband við hana. Hvaða hag ætti hún að sjá í því að ljúga um þetta mál? Jú, andstæðingar kaþólsku kirkjunnar eru upp til hópa trúaðir á samsæriskenningar.

Hvar geyma allir þessir misþyrmdu drengir í minningu Valgarðs Bragasonar sig? Þeir ættu líka að geta tjáð sig um kojuna sem Georg svaf í. Allir sem muna eftir húsaskipan i íbúðarhúsinu í Riftúni og sáu inn í herbergi Georgs, vita þó að þar var engin koja.

Deyfilyfin koma inn í myndina

6. desember2013 segir Valgarður blaðakonu DV frá draumförum sínum og hvernig hann missti saur, þótt slíkt hafi ekki verið komið í lýsingar hans rúmir viku áður í Morgunblaðinu: Nokkrum dögum áður skrifaði ég á bloggi mínu:

"Fyrsta sumarið sem ég dvaldi í Riftúni fór ég þegar í maí mánuði austur. Ég fékk mikla magakveisu (ég var með laktósaóþol, sem ekki var reyndar ekki mælt fyrr en ég var 49 ára). Kveisurnar voru miklar í þetta sinn. Nunnur tvær, ein þýsk og hin íslensk (Klementía/upphaflega Svanlaug Guðmundsdóttir) gáfu mér lyf sem mér var sagt að væri mjög sterkt verkjalyf með ópíum í. Mixtúran var í brúnu glasi með rauðu innsiglislakki efst. Ég svaf eins og steinn eftir að hafa tekið inn lyfið og vaknaði ekki fyrr en síðla næsta dag, þegar sr. George stendur við kojuna mína (efri koju, svo fólk með dónalegt hugarfar fari ekki að láta sig dreyma) og spurði mig hvor ég vildi eitthvað að borða og kom síðar með súpu og samloku til mín."

Engar lýsingar á deyfilyfjum eða grun um notkun þeirra koma fram í máli meintra þolenda kynferðisofbeldis í Landakoti og Riftúni, eins og því er lýst í skýrslu rannsóknarnefndarinnar. Fyrsta skipti sem það gerist er á blogginu mínu. Saga mín er sönn. Viku síðar er Valgarður farinn að tala um að sér hafi verið byrluð deyfilyf, en hann man þetta sem í draumi.

Það var heldur ekki fyrr en ég skrifaði blogg um málið árið 2009, að fórnarlömbin byrjuðu að tínast úr högum gleymskunnar og bælingarinnar og segja sögur sem á vissan hátt hljómuðu eins og mínar. En ofan í það illa sem ég lýsti var bætt barnaníði, sem vitasaklaust fólk getur nú átt á hættu að vera ákært fyrir í tíma og ótíma eins og við sjáum.

Íslendingar vilja ógagnrýnið trúa slíkum glæpum upp á erlenda presta kaþólsku kirkjunnar, kirkju sem reyndar á undir högg að sækja. En þegar kennari í Reykjavík verður fórnarlamb óþekktra ásakana, keppast Íslendingar í kviðdómi götunnar við hvern annan um að sýkna manninn og lýsa ágæti hans undir þeirri meginreglu, að saklaus er sérhver sem ekkert ójafnt er sannað á - og þeirri reglu eigum við að fylgja, einnig þegar kemur að látnum, kaþólskum presti.

Þó ég sé ekki í vafa um sakleysi kennarans í Norðlingaskóla, einfaldlega vegna þess að ég þekki ekki meinta sekt hans, þá var hann alveg viss um "eðli" kaþólsku kirkjunnar hér um árið og dómharður með ólíkindum. En hann er nú fórnarlamb sömu fordóma og hann hafði gagnvart meintum barnaníðingi, sem og vegna laga sem að mínu mati eru á skjön við stjórnarskrá og mannréttindasáttmála sem Íslendingar hafa undirritað.

Nafn fórnarlambsins

Morgunblaðið hefur í þessari viku sagt frá meintum, ónafngreindum fórnarlömbum séra Georges og Fräulein Müller í Landakoti. Segjast fórnarlömbin ekki hafa fengið nægar bætur frá kirkju sinni. Lýsingar á meintum glæpum látinna starfskrafta kirkjunnar er allar safaríkari og klámkenndari en þær lýsingar sem koma fram í skýrslu rannsóknarnefndar kaþólsku kirkjunnar. Þó svo að rannsóknarnefndin hafi ekki geta fengið staðfestingar hjá vitnum, sem sum fórnarlömbin nefndu til sögunnar, þá er Morgunblaðið t.d. með lýsingu á því að gæslukona ein í Riftúni hafi ekkert aðhafst þegar drengir voru valdir úr með valdi til að eyða nóttinni naktir í koju með sr. George. 

Það er skrítið að enginn muni eftir þessu nema þolandi sjálfur. "Gæslukonan", sem blaðakona Morgunblaðsins nefnir til sögunnar, var algjörlega á ábyrgð hennar, því fórnalambið mun hafa sagt blaðakonunni að þetta hafi verið nunna og að hún héti "Nelly". Blaðamaðurinn umritaði því agnarlítið staðreyndir, sem er náttúrulega vítavert athæfi. Blaðakonan viðurkenndi svo að þarna væri um nunnuna Nellie McLaughlin að ræða. Nellie þessi er í dag þekkt og virt nunna á Írlandi. Rannsóknarnefndin hafði samband við hana og kannaðist hún ekki við þá hræðilegu atburði sem áttu að hafa gerst þegar hún vann á Íslandi.

Mikið virðist líka hafa gerst í Riftúni frá þeim árum að ég var þar (1969-70) og fram til þess að einn drengur var færður séra George "að fórn" á nóttu hverri, þar sem drengurinn sængaði nakinn með prestinum og var misnotaður. Sá sem því lýsir nú fyrir trúgjörnum lesendum Morgunblaðsins segir að hann hafi verið færður til "koju" séra Georges. 8-9 árum áður en þetta fórnarlamb segist hafa verið í Riftúni, svaf George ekki í koju. Hann svaf alls ekki í svefnfskálanum, heldur í íbúðarhúsinu í Riftúni, tugum metra frá svefnskálanum.

Heldur nokkur heilvita maður á Íslandi að aðrir drengir á aldrinum 6-13 ára í Riftúni hafi ekkert tekið eftir slíkum aðförum og hafi ekkert gert þegar leikfélagar þeirra voru teymdir óviljugir í bólið til séra Georges? Þögnin hentar ykkur nú!

Ef ég hefði orðið vitni að slíkum aðförum að öðru barni, hefði ég umsvifalaust sagt foreldrum mínum frá því. En ekkert slíkt átti sér stað í Riftúni. 

Myndin sýnir börn að leik í Riftúni árið 1969. Ljósmyndari er Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson og ég tók einnig þær myndir sem þið sjáið hér neðar. Þarna má sjá Henning Busk, sem í dag er hjartalæknir í Magdeburg, dreng sem hét Klemenz, sem ég veit ekki hvar er niður kominn í dag, einnig Eirík son Gunnars Friðrikssonar sápuframleiðanda, en Eiríkur er í dag kennari í Walddorfskólanum. Einnig má sjá Helga Kárason, sem í dag er mikill trúmaður og Ísraelsvinur. Maður man ekkert eftir nöfnum á stelpum frá þessum árum enda ekki  kominn með áhuga fyrir slíkum verum þá. Þarna sést einnig í bakið á systursyni Müller sem er í hvítum sokkum. Drengurinn var haldinn kvalarlosta. Tvær stúlknanna eru hærri en hinar og eru það ugglaust systur sem áttu franska móður og bjuggu lengi á Ægisíðu í íbúð sem áður hafði tilheyrt foreldrum mínum. Ætli nokkuð af þessu fólki hafi annað en góðar minningar úr Riftúni? Gaman væri að fá viðbrögð.

Ætli Marc (eða Marco), sem kom ofan af Velli, það er Herstöðinni (fremst), eða Bjarni Ben Bjarnason bróðir Ricós og Jossís (fyrir miðju) eða þessi ljóshærði aftast, hafi orðið fyrir barðinu á vonda tvíeykinu í Riftúni? Ég efa það. Þeir hefðu nú bara barið hjúin.

 

Hundurinn á Þóroddsstöðum er ekki til frásagnar lengur, en hann, hænsnin og gæsirnar á nágrannbænum lifðu vel af matarúrgöngum frá Riftúni yfir sumarmánuðina. Við krakkarnir fórum með úrgangana í brúsa, nema þegar við vorum sett í bann af Müller. Hún setti í sífellu slík "schtröff" á börn fyrir minnstu sakir.

 

Eitthvað verulega kínkí er í gangi þarna, ef trúa má þeim sem vita allt um kirkjuóeðli. Bak við dyrnar á bak við stúlkurnar uppi á stólunum var altari kapellunnar/leiksalarins í syndaselinu Riftúni. Við hliðina á altarinu var herbergi Müller, og ef trúa á öllum þeim sögum sem nú teljast til sannleika á Íslandi hefur hún "fornikerað" þar með séra George, þegar hann var ekki að misnota börnin sem hún færði honum úr svefnskálanum.

Klemenz með hænu. Klemenz var ættingi systur Klementíu, sem einnig starfaði í Riftúni. Hún húðskammaði eitt sinn Muller fyrir mína hönd.

Blaðamaður Morgunblaðsins upplýsir, að rannsóknarnefndin sem lauk störfum árið 2011 hefði haft samband við manninn að fyrra bragði árið 2011. Blaðamaðurinn hefur svo skýrt það út fyrir mér, því það undraði mig hvernig rannsóknarnefndin gat fengið slíkar upplýsingar, ef þær höfðu ekki komið fram í fjölmiðlum eða í erindi frá fórnarlambinu sjálfu. Una Sighvatsdóttir blaðamaður skrifar: " Kveikjan var, eftir því sem ég best veit, sú að annar maður sem rannsóknarnefndin ræddi við nefndi nafn míns viðmælanda og taldi sig vita að hann hefði fengið sömu meðferð. Rannsóknarnefndin hefur líklega viljað fá staðfest hvort það væri rétt."  Þetta hljómar mjög undarlega, þar sem í skýrslu nefndarinnar kemur eftirfarandi fram í lýsingu á máli þessa tiltekna fórnarlambs:

"Jafnframt kom þó fram að viðkomandi væri að mestu leyti að segja rannsóknarnefndinni frá í fyrsta sinn." (sjá bls. 73).

Þetta verður að skýra ásamt mörgu öðru ósamræmi á milli skýrslunnar og þess sem fórnarlömbin tjá sig um á safaríkan hátt í fjölmiðlum nú þegar þau fá ekki þá peninga sem þau bjuggust við. Ég stend fast á þeirri skoðun minni, að nefndin hafi ekki verið starfi sínu vaxinn. Hún talaði við biskup (Gijsen, sem nú er látinn) sem sannað hefur verið á að átti til undarlega hegðun gagnvart ungum drengjum í hans vörslu, en ekki var reynt að rannsaka fortíð séra Georges í Hollandi, sem er flekklaus. En Gijsen var notaður sem "karketervitni" fyrir séra George! 

Lesið meira um málið í síðustu færslu, þar sem ég er með kafla úr bréfum mínum frá Riftúni 1969-70.

Fórnir kaþólsku kirkjunnar

Í fréttaflutningi Morgunblaðsins af niðurstöðu Kaþólsku kirkjunnar á Íslandi vegna ásakana á hendur látinna starfsmanna kirkjunnar, greindi blaðamaður frá frásögn manns, sem nefndur er til sögunnar sem Í. Í er að sögn Unu Sighvatsdóttur blaðamanns Morgunblaðsins (fyrst upplýst 25.11.2013), ekki sami maður og Ísleifur Friðriksson, sem kallar sig stundum líka Padraig, líklega í höfuðið á heilögum Patreki. Ísleifur kom, sama daginn og viðtalið við Í í Morgunblaðinu birtist, fram í Kastljósi undir fullu nafni, og afþakkaði þær"skaðabætur" sem Kaþólska kirkjan á Íslandi vildi bjóða honum. Í, sem er tilgreindur í Morgunblaðinu, ætlar aldrei að koma fram undir nafni.

Upphaflega áleit ég að Í og Ísleifur væri einn og sami maðurinn, en svo er greinilega ekki. Að sögn blaðamanns Morgunblaðsins hafði rannsóknarnefndin samband við Í að fyrra bragði. Rannsóknarnefndin vissi, að því er nú virðist, til þess að Í hefði orði fyrir kynferðislegu áreiti af völdum lærðra í Kaþólsku kirkjunni, án þess að Í segði frá því sjálfur. Rannsóknarnefndi hafði samband við Í með þá vitneskju að fyrra bragði.  Það þykja mér nú heldur betur tíðindi. Hafði Kaþólska kirkjan þá á skrá upplýsingar um barnaníð starfsmanna sinna? Þetta getur blaðamaður Morgunblaðsins líklega skýrt fyrir mér (sjá skýringar hennar í athugasemdum).

En þannig greinir blaðamaður Morgunblaðsins frá: 

"Maðurinn sem mbl.is ræddi við var sem fyrr segir beittur reglulegu ofbeldi í Landakotsskóla, þegar hann var á aldrinum 7-10 ára. Hann var m.a. tekinn út úr tíma og farið með hann inn á skrifstofu til séra Georgs þar sem leyst var niður um hann og danglað í rass hans og kynfæri á meðan séra Georg
fróaði sér. 

Hann var líka stundum látinn fylgja Margréti einni upp í risherbergi hennar, þar sem hún lagðist ber að neðan, eða ber undir kjólnum og hélt höfði drengsins að kynfærum sínum. „Eftir þá athöfn var ég þveginn með þvottapoka í framann og gefinn sleikibrjóstsykur eða nammibrauð að launum."

Alverstar eru þó minningar hans úr sumarbúðunum á Riftúni. Þar valdi Margrét Müller reglulega einn dreng til að verja nóttinni með séra Georg og varð viðmælandi mbl.is nokkrum sinnum fyrir valinu. Segir hann að vaktkona í svefnskála drengjanna hafi ekki virst sjá neitt athugavert við þetta jafnvel
þótt, hann hafi barist um á hæl og hnakka ef hann var „valinn".

Hann var þá háttaður nakinn upp í koju til séra Georgs þar sem fór fram einhvers konar endaþarms samfarir eða nudd af hálfu prestsins gagnvart drengnum, þá 8 og 9 ára gömlum."

Athugasemdir

Mig langar vinsamlegast að benda blaðamanni Morgunblaðsins Unu Sighvatsdóttur (og hef ég þegar gert það í tölvupósti sem hún hefur látið ósvarað, er nú svarað 25.11. sjá athugasemdir ), sem og lesendum Morgunblaðsins á, að þessar ókræsilegu lýsingar er alls ekki að finna í skýrslu rannsóknarnefndarinnar sem rannsakaði málið (sjá bls. 60-62 í skýrslunni). Hefur Í hugsanlega ekki sagt nefndinni frá öllu? (Samkvæmt upplýsingum Unu Sighvatsdóttur hefur Í gefið sömu upplýsingar til Rannsóknarnefndarinnar, sem greinilega hefur ekki birt allar upplýsingar).

Ég þekki allt þetta "mál" nokkuð vel, enda var ég tvö sumur í Riftúni. Ég sendi rannsóknarnefndinni upplýsingar sem hún hunsaði. Ég tel mig samt vera mjög trúverðugan mann. Ég tel ljóst að rannsóknarnefndin hafi aðeins leitað að einum sannleika og þess vegna ekki vilja heyra sögu mína, þó svo að ég hafi fyrstur manna sagt opinberlega frá illmennsku Margrétar Müller. 

Það er ekki einvörðungu sú staðreynd, að lýsing Í í Morgunblaðinu nú er alls ekki að finna í rannsóknarskýrslunni. Önnur atriði vekja líka furðan mína.

Mig langar benda á, að séra George svaf ekki í koju í Riftúni eins og " Í" heldur fram, og heldur ekki í svefnskálanum (að minnsta kosti ekki þegar ég var þar).  Hann var með herbergi í íbúðarhúsi á staðnum, við hliðina á eldhúsinu.

Ég efast mjög um að hið meinta fórnarlamb, Ísleifur, hafi nokkur tíma verið í Riftúni. Þar var engin "gæslukona" við svefnskála drengjanna eins og hann segir blaðamanni Morgunblaðsins. Hvar hefði átt að hýsa hana? Þegar ég var þarna svaf nunna í skonsu í skála stúlknanna (Nú er, 25.11. komið í ljós að blaðamaður morgunblaðsins, Una, ber ábyrgð á að nunnan Nelly í frásögn Í varð að ónafngreindri gæslukonu í hennar meðförum) Gaman væri að fá upplýst hver þessi Nellý var.

Ég sá aldrei neinn leiddan út úr svefnskála til séra Georges, en ég upplifði ásamt öðrum, að heimþrá var læknuð með því að maður var látinn sitja í köldu baðherberginu utan við svefnskálann. Það var straff Müller við heimþrá.

 

Aðrar minningar mínar frá Riftúnsvist

Fyrsta sumarið sem ég dvaldi í Riftúni fók ég þegar í maí mánuði austur. Ég fékk mikla magakveisu (ég var með laktósaóþol, sem ekki var reyndar ekki mælt fyrr en ég var 49 ára). Kveisurnar voru miklar í þetta sinn. Nunnur tvær, ein þýsk og hin íslensk (Systir María Clementa/upphaflega Svanlaug Guðmundsdóttir 1918-1972) gáfu mér lyf sem mér var sagt að væri mjög sterkt verkjalyf með ópíum í. Mixtúran var í brúnu glasi með rauðu innsiglislakki efst. Ég svaf eins og steinn eftir að hafa tekið inn lyfið og vaknaði ekki fyrr en síðla næsta dag, þegar sr. George stendur við kojuna mína (efri koju, svo fólk með dónalegt hugarfar fari ekki að láta sig dreyma) og spurði mig hvor ég vildi eitthvað að borða og kom síðar með súpu og samloku til mín.

10. júlí árið 1969 skrifaði ég hróðugur til móður minnar og föður. "Við erum hér heppin að það er strákur hér og afi hanns heitir Björn Ólafsson og hann á Kóka Kóla verksmiðjuna og þers vegna fáum við Kók og Kóla að drekka í afmælum og segðu henni Siggu [systur minni] það". Drengurinn hét Halldór, en hann lést fyrir nokkrum árum síðan. Nei, maður svalt ekki í Riftúni, eins og sumir hafa haldið fram í ævintýralegum lýsingum sínum af aðstæðum þar, þvert á móti var nægur matur.

7. júlí skrifaði ég: "Elsku Mamma og pabbi mér þigir voða gaman í sveitini en það er það versta að fá það er The, en í dag verður Messa en það er ekki langt að fara til Messu - úr svefnskálanum inn í Bæar-húsið inn í Leikstofuna. Þar er stór hurð og þar er Messað. Ég ætla ekki að hafa bréfið lengra að þessu sinni".

Mér þóttu messurnar afar áhugaverðar, sérstaklega þegar séra Georg trauð risastórri prestsoblátunni, fyrir utan eitt brot sem hann sett til hliðar eða í vínið, upp í lítinn munninn eftir að hafa sagt á bjagaðri íslensku sinni "líchami Christs Amen" og sagði með munnfyllinn "fþriður sé meþ fyður". Ég hló stundum innra með mér af tilburðunum, og ekki þurfti ég að fara til altaris og þiggja sakramentin eins og hinir. Borin var virðing fyrir því að ég var "öðruvísi". Ég þurfti ekki einu sinni að vera með í messunni en fór af forvitni.

15. júlí skrifaði ég: "Elsku mamma og pabbi mér þigir voða gaman í sveitini. Þú veist áræðanlega um heimsóknartíman á sunnudagin en eða ef þú ætlir að koma þá ætla ég að biðja þig um að taka 150 krónurnar og fara niðrí bæ nokkrum dögum á undan að þú kemur í heimsókn og kaupa 2. hefti af Mannkynssögu eftir Ólaf Þ. Kristjánsson og senda mér 3 ljóðabækur sem eru á Borðinu hjá mér eftir Mattías Jocumsson, Gísla Brinjúlfsson og Guðmund Friðjónsson. Og þú átt að koma með það allt í heimsóknartímanum." Ég var skrítið barn, viðurkenni það.

Ég var svo heppinn að fá Kodak Instamatic myndavél í afmælisgjöf þetta sumar og 26. júlí 1969 skrifaði ég: "Elsku mamma og pabbi mér þigir voða gaman í sveitini. Ég þakka þér innilega fyrir mindavélina. .. Í dag eigum við að fara í sundlaugina og þá ætla ég að taka mindir, svo ætla ég að spirja þig að einu hvort hvort það eigi að vera flasskubbur eða flasspera, ég ætla að skrifa annað bréf á morgun ég bið að heilsa öllum."

Sumarið 1970 skrifaði ég bréf þann 24. júní og rithöndinni hafði farið mjög fram en síður stafsetningunni: "Elsku mamma og pabbi ég vona að þið hafið það gott. Mér þikir mjög gaman í sveitinni. Í gær vorum við fjórir elstu strákarnir að mála við máluðum leikföngin og þökin á krakkakofunum með tjöru. Við krakkarnir förum í sund  [til Hveragerðis] á föstudaginn. Sistir Klemensía er veik núna og er með 39-40 stiga hita."

Þann 17. júni 1970 skrifaði ég: "Mamma, þú spurðir hvor mér vantaði ekki eitthvað þegar þið komið um helgina, en verkfallið? Já ég ætla að biðja þig um að send blöð ég meina hasa blöð og kafaragrímuna og kafaraskóna. Verið þið blessuð og sæl ... Ég sendi myndir í næsta bréfi. Munið að koma með tússliti"

Þann 16 júní skrifa ég: Elsku mamma og pabbi ég vona að þið hafið það gott. Ég þakka ikkur fyrir pakkana ég þakka fyrir bréfin og mamma ég var mjög glaður yfir því að fá Fram-töskuna, og Sigga ég þakka þér fyrir NIVEA kremið. Það er leiðinlegt að heyra að það sé rigning hjá ikkur það er eiginlega altaf sól hjá okkur. Ég bið að heilsa Siggu [hálfsystur móðurafa míns] frá Danmörku. Ég ætla ekki að hafa þetta lengra..."

15. júní skrifar móðir mín: Þú spurðir í síðasta bréfi hvort þú megir vera 3 vikur [í stað 6], en séra Georg á ekki gott með að breyta áætlun Bóbó [því miður borgaralegt gælunafn undirritaðs] minn. Svo vill hann líka að þú hjálpir til að lesa upp og leika í seinna holli."  Þarna var óánægju minnar farið að gæta vegna þess hvernig Müller kom fram við mig. Einni helgi síðar, þegar verkföll höfðu leysts í Reykjavík, komu foreldrar mínir og afi minn í heimsókn og var mér mikið niðri fyrir. Við ókum austur á Selfoss og borðuðum lax á hótelinu þar. Ég grátbað þau um að taka mig með heim. Ég sagði ekki farir mínar ósléttar í samskiptum við Müller, sem ég kallaði "þýsku kerlinguna". Faðir minn talaði þá við séra Georg í lok heimssóknarinnar og það sem eftir var sumar lét kerlingarófétið mig vera í friði.

Viðbót 25/11 2013: Ég minnist þess nú af hverju Müller bagaði mig svo mikið. Ég, annar drengur og nokkrar stúlkur höfðum verið að leika einhvern kúreka/mömmuleik, uppi undir Klettunum sem eru fyrir vestan Riftún. Ég var með "snöru" eins og Roy Rogers, sem reyndar var sippuband. Ég sveiflaði sippubandinu í kringum mig í leiknum og fyrir slysni slóst það i kinnina á stúlku sem kölluð var Kría, og það blæddi. Hún fékk rispu á kinnina. Úr þessu var gert svo mikið mál. Mér var sagt að ég hefði gert þetta af ásettu ráði, að ég hefði eyðilagt andlitið á Kríu að hún myndi ávallt bera ör á kinninni. Mér leið hörmulega út af þessu og Müller notaði þetta óspart í herferðinni gegn mér.

Annars greindi móðir mín frá því í þremur bréfum að nágranni okkar, Sigfús, hefði ekið á gatnamótaljós á Miklubraut og væri á spítala. Sigfús þessi lést í slysinu eða skömmu eftir það, og vildi móðir mín greinilega ekki gera mér bylt við með að segja frá dauða blessaðs mansins.

Sumarið 1970 sendi yngri systir mín (7 ára) mér fallegt bréf í vistina í Riftúni, þar sem hún teiknaði staðinn eftir minni, en hún var með mér þar í 3 vikur sumarið 1969. Myndin lýsir ágætlega staðarháttum. Hún skrifaði: "Finnst þér gaman í sveitinni ég teiknaði mindina sjálf. Hún á að vera að Riftúni. Í gær var ég að setja niður grænkál og blöðrukál. Nú á ég ekkert eftir að sitja niður nema blóminn."

Myndin er af Riftúni. Systir mín hefur alltaf verið góður myndasmiður

 

Ég var í Riftúni, á þaðan ljósmyndir sem ég tók, bréf sem ég skrifaði og óskaði eftir því að komast heim, en varð aldrei vitni að neinu í líkingu við það sem Ísleifur nefnir. 

Fyrir að hafa mínar minningar og reynslu frá Riftúni hef ég verið útlistaður af fólki með frjótt ímyndunarafl fyrir að vera "engill sr. Georges", jafnvel vitorðsmaður. Svo langt er fólk tilbúið að fara til að framfylgja gróusögum sínum og kynsjúklegum hugarórum. Margrét Müller var vissulega skepna við sum börn, sér í lagi þau sem ekki voru kaþólikkar. Hún smjaðraði að sama skapi fyrir börnum "heldri manna". t.d. dætrum Gunnars Eyjólfssonar. En Þeir sem ekki var hlaðið undir í lífinu máttu búast við hinu versta. Það gerðist t.d., meðan að ég var þar, að einn drengur flýði í bæinn. Hann kom ekki aftur. Hann tók sér far með bíl í Þrengslunum. Ef hann les þetta, má hann gjarna láta í sér heyra. Mér og öðrum var kennt um brotthvarf hans, því að sögn Müller áttum við að gæta hans. Hún var hins vegar mjög góð við veikburða (hjartveikan) dreng sem hét Helgi og sem hafði dvalist mörg sumur í Riftúni. 

 

Helgi hét þessi drengur (líklega fæddur 1955-58; Hann heitir Helgi Kárason og hefur verið smettiskrudduvinur Fornleifs án þess að hann vissi hver maðurinn væri). Hann hitti ég siðar er hann stóð fyrir utan Hverfisgötu 41 eða 43 árið 1980 og ég var að fara til ljósmyndara, og á leið til útlanda í nám. Mig rámar í að foreldrar hans tengdust á einn eða annan hátt Hjálpræðishernum. Ljósmynd Vilhjálmur Örn, Riftúni 1969 eða '70.

 

Rannsóknarnefndin ekki starfi sínu vaxin

Aldrei sá ég neitt í fari séra Georges sem rennt gæti stoðum undir eitthvað af því það sem meint fórnarlömb hans segjast hafa orðið fyrir. Það vildi rannsóknarnefndin ekki heyra um. Hún ákvað að sniðganga upplýsingar mínar og aðeins hlusta á safaríkar sögur, sem ekki virðast þó standast grundvallarskoðun. 

Rannsóknarnefndin vildi aðeins fá eina gerð af sannleika! Sannleika til að lenda fyrndu máli. Þýskum kerlingarvargi og hollenskum presti var fórnað, því kirkjunni var mest umhugað um sjóði sína. Mér þykir sorglegt að sjá, að fólk er greinilega minna virði fyrir yfirstjórn kaþólsku kirkjuna en peningar.

Mér finnst einnig einkennilegt að verið sé að bera fé á fólk, þegar mál eru fyrnd og engin sönnunargögn liggja fyrir í málinu. Fólk vill trúa á nafnleysingjann Í, en ekki heyra frásögn mína og annarra sem ekki upplifðu neitt í líkingu við það sem hann henti. 

Ég, sjá myndina efst, þar sem ég er í köflóttri skyrtu að dansa, var aldrei rassdrengur meints barnaníðings í Riftúni. Var ég bara heppinn, eða ekki týpa barnaníðinganna? Ég upplifði ekki sr. George sem vondan mann, og sá aldrei neitt eða heyrði sem gat bent til slíks galla hjá manninum - en það vill enginn heyra, því búið var að dæma í þessu máli. Jökulsson og Helgason voru búnir að dæma og gatan með. Presti var fórnað fyrir eitruð peð.

Veit alþjóð, að sr. George hafði ekki verið uppvís um barnaníði eða afbrigðilegt athæfi gagnvart börnum áður en hann var sendur til Íslands? Það vitum við hins vegar um nýlátinn hollenskan biskup sem á Íslandi starfaði og sem lagði, að því er mér hefur verið tjáð, mikla fæð á séra George. Sá biskup, sem einnig hefur verið uppvís að ógeðfelldu gyðingahatri í Hollandi, var eitt aðalvitni íslensku rannsóknarnefndarinnar. Nefndin leitaði hins vegar ekki sérstaklega eftir upplýsingum um sr. George í Hollandi.  Sr. George átti að fórna. Það ákvað Kaþólska kirkjan á Íslandi strax til að lenda málinu sem fyrst og sem með minnstum fjárútlátum. Hún átti kannski ekki annarra kosta völ, og málin voru einnig vissulega fyrnd og sannanir lágu ekki fyrir í einu eða neinu.

Spurning til dómsstóls götunnar?

Hefur enginn Íslendingur hugsað út í, að sr. George (August George) gæti verið alsaklaus af þeim ásökunum sem á hann hafa verið bornar, án sannana og án þess að hann gæti varið sig á nokkurn hátt?

Kannski eru það þið sem hafið framið glæpinn í þessu máli, frjótt ímyndunarafl ykkar og kynórar? Ekki ætla ég að útiloka það.

 

P.s.

Langar mig að biðja ykkur að lesa fyrri skrif mín um málið:

http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1266285/ Í þessari grein eru tengsl í aðrar greinar, en fyrst skrifaði ég um málið árið 2009. Löngu áður en ásakanirnar byrjuðu að berast.

http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1174389/ (skrifað 17.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1174980/ (skrifað 20.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1175282/ (skrifað 22.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1175499/ (skrifað 23.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1176337/ (skrifað 29.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1176705/  (skrifað 29.6. 2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1176962/ (skrifað 1.7.2011)

http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1177576/

http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1266334/

http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1266628/

Sjá einnig: http://www.dv.is/mobile/frettir/2011/6/21/margret-ofsotti-born-lagdi-thau-i-einelti-og-refsadi-harkalega/

Wonderful, wonderful Copenhagen!

Bráðlega kemur út 2ja binda verk um Kaupmannahöfn sem var höfuðborg Íslands í 500 ár. Núna lítur Kaupmannahöfn svona út. 

Þarna eru shíamúslímar að halda upp á Ashura hátíðina, þar sem minnst er píslardauða Imams al Huseins ibn Ali herforingja, sonarsonar Múhameðs, sem einmitt féll á 10. dag í mánuðinum Muharram sem einmitt bar upp á 14. nóvember árið 2013. Hann barðist blóði drifnu stríði fyrir réttlætinu og gegn einræðisherrum. Súnnímúslímar halda t.d. upp á það að Jesús, Adam og Abraham hafi fæðst á þessum degi. Mikið eru jólin stundum svört. (hér og hér má sjá Ashura árið 2011 í Kaupmannahöfn)

Einu sinni var Kaupmannahöfn, fyrrverandi höfuðborg Íslands, öðruvísi:

Svíar eru svo jävla korrekt

Nú vilja menn í Svíþjóð banna ís, pinnaís. Um er að ræða ísana Black Nogger og 88. 88 hefur verið framleiddur síðan 1964.

Tvær reiðar konur frá Antidiskrimineringsbyrån í Malmö telja þessa ísa vera rasíska og hafa það fyrir satt að 88 séu bókstafirnir HH, en H er 8. bókstafurinn í stafrófinu. Konurnar telja að 88 sé skammstöfun fyrir Heil Hitler og að ísinn sé nasískur.

Talsmaður ísverksmiðjunnar GB sem framleiðir 88, Petronella Warg (hljómar einnig grunsamlega nasískt), segir enga áætlanir um að taka þennan ís af markaðinum. Sumir telja ís þeirra sem kallast Igloo Cola vera dulnefni fyrir kókaínmisnotkun eskimóa. GB þýðir vitanlega Görings Bedrift, þó það standi í raun fyrir Glace Bolaget, og er nú í eigu Unilever-samsteypunnar eins og allt annað.

Á alþjóðlegu skeytamáli (telegrafista) þýðir 88 reyndar "Love and kisses" og 73 t.d. Bestu kveðjur og 99 "farðu til helvítis". 111 þýddi hér áður fyrr, að ekki hafi væri ráð á því að kaupa klósettpappír. Talnaspeki er áhugaverð fræði. Þið eruð algjör 0 ef þið vitið þetta ekki.

Engin furða á þessum tímum samsæriskenninga, að RÚV og fréttamaðurinn Þorvaldur Friðriksson, sem lærði í Svíþjóð, séu búinn að myrða Arafat, þótt ekkert sanni að hann hafi verið myrtur. Pol-210 þýðir víst hjá furðudýrafræðingum, að Ísraelsmenn voru með matsölu fyrir Arafat 160 dögum fyrir dauða hans.

En ef GB fer að framleiða ís sem þeir kalla Islänning, þá er það vitaskuld rasismi. Í Danmörku er selt speltbrauð, fullt af lofti, sem kallast Palme-brød. Eitthvað er nú gruggugt við það.

Jón Gnarr segir okkur að siginn fiskur sé asísk uppfinning. Spurningin er hvort banna eigi Jón eða siginn fisk. Hvortveggja er eitraðra en Pol-210.

99, lesendur mínir, over and out.

Verndarar íslenska tittlingsins

 

Gróf lygasaga RÚV um 16 ára strák með áhyggjur af umskurn, sem ég greindi nýlega frá (sjá hér), hefur nú borist til útlanda.  RÚV laug því í þjóðina, að fyrirspurn frá 16 ára umskornum dreng hefði orðið tilefnið að ályktun norrænna umboðsmanna barna gegn umskurn. Hvergi kom fram í fyrirspurn drengsins að hann væri umskorinn, eða hvað þá gyðingur eða múslími. RÚV kryddaði söguna.

Æsingurinn út af umskurn í trúarlegum tilgangi sameinar öfgaöflin á vinstri og hægri vængnum. Ekki er laust við að hægt sé að stofna typpabandalag upp úr hatursflórunni. 

Ætli berist ekki brátt boð um að Reðursafnið neiti að taka á móti umskornum limum. 

Hvað er eiginlega að íslensku þjóðinni. Ef hún er ekki á fullu í gyðingahatrinu í Passíusálmunum, þá er hún að atast á móti trúarvenjum múslíma. Verstir eru þeir sem í skinheilagleika sínum styðja moskur. Sumir þeirra sem eðlilega hafa ekkert á móti moskum vilja ólmir láta banna hluta af þeim trúarbrögðum sem heiðruð eru í moskum. 

Halda mætti að margir Íslendingar vilji einvörðungu fá moskur vegna starfa sem kynnu að skapast við framkvæmdir, frekar en af virðingu við trúfrelsið. Það eru engar undantekningar fyrir Íslendinga í þessum  málum frekar en í öðru. Það er ekki hægt að fá sér-Íslam og sér-Gyðingdóm á Íslandi.

Annaðhvort er trúfrelsi á Íslandi eða ekki

Leggst gegn banni við umskurði drengja

Stökkbreytti Egill

Stökkbreytti Egill frá Folegandros sagði okkur um daginn frá því að hann hafði séð sígauna með ljóshært barn og taldi það einna helst finnskt og líklegast stolið (sjá hér). Þetta var í kjölfarið á því að "hvíta englinum" Maríu var bjargað frá vondri sígaunafjölskyldu á Grikklandi.

Eins og ég benti Agli og öðrum á (sjá einni hér), eru mismunandi stig af albínisma algeng meðal sígauna. Þetta ætti illa rauðhærður maður og stökkbreyttur að vita.

Nú er komið í ljós, að "ljóshærða" María í Larissa er vissulega sígauni. Hún er dóttir dökkrar konu í Búlgaríu, sem fæðir eintóm albinóabörn af mismunandi litaafbrigðum. Egill er mútant eins og "hvíti engillinn" María og systkin hennar í Búlgaríu.

Systkini Maríu, eða ómagar á Íslandi?

Ásakanir um að sígaunar ræni börnum eru fordómaminni eins og sögur af gyðingum sem skera litla drengi á háls til að tappa úr þeim blóð til að nota í ósýrð brauð. Sú saga er reyndar nú afar vinsæl í löndum múslíma.

Egill er stökkbreyttur eins og margir á Íslandi. Margir Íslendingar eru einnig komnir af sveitaómögum sem deilt var á fjölskyldur. Það er nú kannski ekki mikill munur á Íslendingum og sígaunum og stundum fæ ég á tilfinninguna að Egill Helgason sé eins konar Gipsy King.

Líklegt þykir mér að landnámsmenn á Íslandi hafi verið einhvers konar sígaunar (Rjómafólk), og svo hafa endalausar stökkbreytingar og flöskuhálsar líklega orðið til þess að landið byggir nú ljós og rauðhært fólk.

Kínverski engillinn í Grafarvogi

Lögreglan í Reykjavík handtók í gær íslenska foreldra í Grafarvogi og setti barn í þeirra fórum í fóstur. Barnið er drengur, heitir Gunnar og er 8 ára, og er lítill eftir aldri. Nágranna hjónanna var farið að gruna ýmislegt, því barn hjónanna, sem eru lítið fólk ("dvergar"), var alveg eins og ekta Kínverji í útliti. Ekki eins og Jónas Sen, heldur alvöru Kínverji, bara minni ("dvergur").

DNA rannsókn af sams konar tegund og notuð var í Grikklandi til að sýna að "Hvíti Engillinn", María litla Kristsdóttir, sem tekin var af vondum sígaunum (Rómafólki), bendir eindregið til þess að hjónin hafi rænt barninu og að drengurinn sé af ætt Kínverja og sé ekki lítil persóna (dvergur) eins og íslenskir "foreldrar" hans. Þetta er ný tegund erfðarannsókna, sem aðeins tekur eina nótt að framkvæma. Telst það mjög hentugt til alls fréttaflutnings (æsiblaðamennsku).

Lögreglan í Reykjavík bendir þó á, að barninu gæti hafa verið rænt fyrir Íslendingana í Kína. 500.000 foreldrar í Kína hafa haft samband við lögregluembættið og telja að Gunnar geti verið barn þeirra.  Rannsóknir á tönnum Gunnars litla leiddi í ljós, að hann væri kannski aðeins 6 ára að aldri og að hann borðaði of mikið af gotti.

Íbúar Grafarvogs telja að þetta sé liður í ofsóknum gegn sér.

Egill Helgason benti á á bloggi sínu í gær, að hann hafi á ferðum sínum um heiminn séð "einkennilega kínversk börn" í för með hvítu fólki, t.d. í Suður Frakklandi.

L. móðir Gunnars segir hann vera ekta Íslending, og að hann hafi mikinn áhuga á bílum og vilji helst ganga sem minnst.

Fjölskylda hjónanna sem alið hefur Gunnar upp, segja að Gunni hafi fengið pólitískt rétt, gott og andkristið uppeldi og haft allt af öllu, t.d. tvö IPöd og 50 fermetra herbergi. Þar fyrir utan er lítið Búddahof í stofunni.

Um leið og þessi sorglegu tíðindi berast úr Grafarvoginum, berast fréttir af því að drengur á 8. ári í Zimbabwe hafi gengið með stolin, blá augu í nokkur ár. Augun hafa umsvifalaust verið tekin úr honum og 8400 foreldrar í Bandaríkjunum telja að þetta séu bláu augun úr börnunum þeirra. Danskur þróunarhjálparstarfsmaður telur hins vegar öruggt að drengurinn hafi augun sín. (Sjá hér)

Við lifum svo sannarlega á tímum umburðarlyndis.

Íslendingar eru of bláeygir