Skál fyrir Hermanni!

Nú hefur DNAið talað og Lúðvík Gizurarson er 99.9% Hermannson og 0,1% Gizurarson. 

99,9%. Það er náttúrulega ekki hægt að hrekja það.  Eða hvað? Var ekki einhver sem sagði Errare humanum est og annar sem leyfði sér að segja Errare machinum est!

Ég bloggaði fyrr í ár um þetta merka faðernismál og lagði þá fram þessa myndasyrpu af Gizurarbörnum, Hermannsyni (sonum) og feðrunum, og spurningar í tengslum við hana.

Nú leyfi ég mér undrandi, já 99,9% undrandi, að krefjast þess að líka verði gerð DNA rannsókn á vessum úr (hálf) systkinum Lúðvíks Giz... afsakið Hermannsonar. Hvernig geta þau "hálfsystkinin" verið svo lík hver öðru og Steingrími, en ekki föður sínum? Var móðir Lúðvíks og hennar ætt lík ætt  Hermanns Jónassonar? Fleiri spurningar hafa vaknað en þær sem svarað hefur verið.

Var konan á myndinni móðir Steingríms Hermannssonar?

 

Ferðasögur fyrirmenna

Heyrt hef ég, að verið sé að skrifa sögu konungsheimsóknanna á Íslandi. Það er afar merkileg saga og verður gaman að sjá hvernig það verk verður leyst.

Saga íslenskra ráherra- og forsetaferða gæti einnig orðið hin skemmtilegasta lesning. Eitt sinn fóru íslenskir forsetar ekki eins víða og ferðalangarnir Vigdís og Ólafur Ragnar hafa gert. Flugferðir voru dýrar og forseti eins og Eldjárn var aldrei eins mikið partýljón og eftirmenn hans. Þegar Bjarni Benediktsson var utanríkisráðherra komst hann oft aðeins í opinberar utanlandsferðir vegna þess að velunnari Íslendinga, C.A.C. Brun ráðuneytisstjóri í Danska utanríkisráðuneytinu, sá til þess að hann gleymdist ekki. Þetta gerðist til dæmis árið 1948 í janúar á ráðstefnu norrænna utanríkisráðherra. Brun reit: "Við tog imod paa Bristol. Dagen igennem ordinært nordisk Udenrigsministermøde, Island inkluderet. Bjarni Benediktsson spiller, imidlertid som sædvanlig, en aldeles ynkelig Rolle..." . C.A.C. Brun bjóst við meiru af embættismönnum unga lýðveldisins, sem hann hafði stutt manna mest í fæðingarhríðunum. En þar er saga sem nú er verið að vinna í.

Sveinn Björnsson átti í stökustu erfiðleikum með sjálfan sig þegar Kristján síðasti konungur Íslendinga (1918-47) andaðist  vorið 1947 og honum var boðið í útförina.  Sveinn hafði m.a. áhyggjur á viðhorfum Dana til sín vegna sonarins, sem var svæsinn nasisti og SS-liði í Danmörku á stríðsárunum.  Sveinn hafði því samband við gamlan vin sinn, C.A.C. Brun. Brun sagði honum að koma og sá persónulega til þess að dagblöð eins og Information héldu sig á mottunni og væru ekki með neitt skítkast á meðan Sveinn var í Danmörku.

Síðdegis þann 28. apríl 1947 ók Brun út á flugvöll með J.R. Dahl, sem var hásettur í hernum og átti að fylgja Sveini Björnssyni við hvert fótmál. Dahl þessi var hins vegar ekki eins háttsettur og generalmajorinn sem fylgja átti Hákoni Noregskonungi. Einhverjar rökræður höfðu spunnist í utanríkisráðuneyti Dana um hvort hægt væri að senda lágsettan mann eins og J.R. Dahl til móts við Svein. Brun lýsti svo því sem gerðist á flugvellinum:

"Á flugvellinum var okkur vísað inn á skrifstofu flugvallastjórans, þar sem Prins Knud var þegar mættur. Þarna var kræsilegt rækjusmurbrauðsborð með bjór og snaps, sem Prinsinn var þegar búinn að gera sig ríkulega heimakominn í. Hann hagaði sér eins og trúður. Friðrik Konungur vildi gjarnan hafa tekið á móti forsetanum, en þar sem ekki hafði verið gefinn upp nákvæmur lendingartíma um hádegi, hafði hann sent erfðaprinsinn í sínu umboði.

Mér kveið örlítið fyrir því, hvernig það myndi fara og .... Þegar prinsinn segir við mig:

„Heyrðu, hvað vill þessi forseti eiginlega hér niður?"

Ég: „Já það er eðlilegt að hann mæti"

Pr: "Núú, eftir allt sem hefur gerst!"

Ég: „Hvað er hans konunglega hátign að gefa í skyn?"

Pr: "Þér vitið alveg eins vel og ég. Hann fór bara til Íslands bara til að ræna krónunni af Pabba!"

Ég: "Ég held, að yðar konunglega hátign hafi fengið rangar upplýsingar. Sv. Bj. gerði alveg öfugt allt til að seinka málinu og setti alla sína pólitísku framtíð og politískan orðstír undir (o.s.fr.)".

Pr: "Já, en það var akkúrat það, sem Þér áttuð að segja maður! Þess vegna gaf ég boltann upp. Ég hef heyrt eitthvað um það, en aðrir segja að það sé rangt. En ég hef alltaf verið á þeirri skoðun að honum líkaði við pabba minn og vildi halda í Konungsdæmið. Segðu bróður mínum þetta, heyrið Þér, það er mjög mikilvægt, hann hefur gott að því að heyra það"!. "

Þá vitum við það.

Knútur prins (f. 27.7. 1900 - d. 14.6. 1976) var reyndar hið mesta flón, og vegna gáfnabrests var rétturinn til að erfa krúnuna eftir eldri bróður hans, Friðrik IX, tekinn af honum og gefinn Margréti Þórhildi árið 1953. Orðatiltækið "En gang til for Prins Knud" er enn notað þegar einhver "fattar" ekki hlutina nógu fljótt.

 

Þessi barnsungi matrós skemmti sér konunglega með Knúti

Hvað varðar Knút er grein Glücksborgarættarinnar út frá honum dálítið veik að líkamlegu og andlegu atgervi og var greinilega lengi hornkerling í höllum Margrétar Danadrottningar. Frænka Margrétar, Elisabeth prinsessa, dóttir Knúts, heldur nú orðið jólin ein og yfirgefin með eldabusku sinni og sagði frá því í Søndagsavisen árið 2005.

Það sem Knútur prins sagði við Brun yfir smurbrauðinu á flugvellinum í Kastrup endurspeglaði viðhorf bróður hans, Friðriks IX, sem var óþreyttur að segja C.A.C. Brun neikvæða skoðun sína á fyrsta íslenska forsetanum, en Friðrik rómaði hins vegar jafnan aðra Íslendinga.

Sveinn Björnsson kom til Kaupmannahafnar og tók þátt í útför Kristjáns X á tilheyrilegan hátt og enginn angraði hann opinberlega.

Hér eru nokkrar söguhetjurnar saman komnar á Íþróttavellinum í Reykjavík þann 18. júní 1936. Knútur prins (1), Kristján tíundi (2), C.A.C. Brun (3), Hermann Jónasson (4) og óþekk(t)ur drengur (5):

Dies caniculares

 

Sannkallaðir hundadagar.

Hér færi ég sönnur fyrir því, að hundaspark er gömul og góð norsk íþrótt, sem snemma þróaðist í fótbolta og múgæsingu. Sparkaðir hundar leituðu einatt til fjalla og gerðust vitanlega styggir.

Talið er víst að íþróttin hafi borist frá Afríku með hvíta manninum þegar hann fór til Evrópu. En sumir vísindamenn harðneita þessu og telja víst að fólk í Afríku hafi aðeins stundað hundakast.

Hundakast í Afríku

Franskur ferðamaður sendi mér þessa mynd af hundi í kirkju á Akureyri. Hann uppgötvaði fyrst hundinn þegar hann setti myndirnar inn á tölvu sína heima í Avignon.

 

Hundurinn Lúkas á lífi

Vér morðingjar

 

Síðastliðin ár hef ég oft rekist á fólk í öllum löndum, af öllum stéttum, sem talar og skrifar um sjálft sig sem morðingjana í Írak og sína miklu ábyrgð þar. Þetta fólk tekur að mínu mati allt of mikið á herðar sínar. Flestir aðrir eru samkvæmir mannlegu eðli og kenna bara Bush, Blair og já auðvitað Ísrael, um ástandið í Írak. Þeir sem borða hangikjöt bæta íslensku ríkisstjórninni við þuluna.

Ég er ekki með beina línu til Herrans, en ég get sagt við ykkur öll, sem hafið fínar taugar og mikla sektarkennd varðandi Írak: Þið eruð öll syndlaus, nema þegar þið akið full og þvíumlegt.

Þið eruð syndlaus, og þurfið ekki að syngja 30 Ave Maríur á leið úr skriftarstólnum, þótt nokkrir (allmargir), fleiri og fleiri læknar múslima endi læknaferil sinn með því að myrða sig í tilraun til að brjóta niður breska móral. Læknastéttin er svo sannarlega líka syndlaus, þó svo að nokkrir örvinglaðir læknar velji að eyðileggja líf sitt í eldhafi haturs og fordóma.

Blaðamenn bera alltaf mikla ábyrgð. Af Agli Helgasyni undanskildum. Þeir eru þó oftast ekki morðingjar. Sjáið Alan Johnston, hann talaði máli Hamas og hinna "kúguðu" í mörg ár. Nú er hann fangi þeirra (ekki lengur 4.7.2007). Blaðamenn eru vissulega líka saklausir. Ef til vill ekki eins saklausir og þú og ég, en saklausir samt.

Ég hef mikið skoðað fréttir í Evrópublöðunum eftir læknasprengjurnar á Bretlandseyjum. Margir blaðamenn áttu erfitt með sig. Sumir þeirra eru greinilega haldnir djúpri sektarkennd vegna veru vestrænna herja í Írak.

Blaðamaður Nyhedsavisen, sem er íslenskt blað í höndum frekar lélegra danskra blaðamanna, var greinilega enn ekki farinn að trúa því á sunndag að hryðjuverkalæknarnir væru múslimir af ýmsum uppruna. Í mánudagsblaðinu upplýsti hann: "Jagten på britiske terrorister fortsætter". Voru þetta breskir terroristar?  Daginn eftir var blaðamaður Nyhedsavisns líklega búinn að fá lesningu yfir hausamótunum, því hann skýrir á bls. 29, þ.e.a.s. aftarlega í blaðinu, að "Arabískir læknar séu grunaðir um hryðjuverkatilraun".  Og fyrirsögn fréttarinnar frá fyrri deginum um breska hryðjuverkamenn hefur verið breytt á netútgáfu Nyhedsavisens.

Óttalega er blaðamaðurinn Nis Kielgast hjá Nyhedsavisen nú einfaldur. Læknarnir voru ekki "arabískir". Það eina sem gæti verið samheiti fyrir þá eru "öfgafullir múslimir", kannski "Al Qaeda" og örugglega "Íslamistar" og það sem þeir framkvæmdu voru hryðjuverk. Þeir voru bara of lélegir í sprengjugerð. Þetta voru morðingjar, sem tókst sem betur fór ekki að drepa saklaust fólk.

Þið sem bara lesið The Guardian hafið fengið réttari mynd en oft áður. The Guardian er nokkuð laust við fordóma í garð "okkar sjálfra" í tengslum við þessi hryðjuverk. En the human ashtrey, háðfuglinn David Wilson, er með undarlega grein sem hann kallar "Medical Attention". Í henni getur hann ekki staðist mátið og verður að líkja sprengjulæknunum við morðingja í breskri læknastétt, t.d. fjöldamorðingjann Harold Shipman. Wilson kemst loks að þeirri niðurstöðu að breska heilbrigðiskerfið sé hættulegra en sprengjuóðu læknarnir. Blaðamenn eins og David Wilson eru sekir, sekir um lélega dómgreind.

Breskir háskólamenn settu nýlega Ísrael í sóttkví, (skoðið þessa stuttu kvikmynd), vilja ekkert við Ísraela saman að sælda. Greinilegt er að því er öðruvísi farið með sambandið við lækna frá múslimaríkjum, sem vilja drepa saklaust fólk á Bretlandseyjum.

Maður fær oft það sem maður biður um.

The Guardian 1713

 

 

Ég þekki ýmsa menn, sem sækja mest af sínum sannleika í The Guardian. Mér þykir það hins vegar leiðinlegur og fordómafullur bleðill, fullur af barnalegu, bresku Ameríkanahatri og margir blaðamenn The Guardians eru mjög frelsaðir. Miðausturlönd eru þeirra sterka hlið, það er að segja þegar blaðið skítur Ísrael út. Margir blaðamenn, líka bloggarar, halda reyndar að þeir hafi sérstöku hlutverki að gegna meðal þjóðanna og fyrir heimsfriðinn. Því miður hafa of margir blaðamenn komist til valda og metorða, en bloggarar ættu ekki að gera sér neinar grillur. Við erum bara kjaftaskar, sem ybbum kjaft inn í einhverja vél sem sendir kjaftæðið á skerminn hjá öðrum kjaftöskum. Á meðan sprengja ofstækismenn sprengjur sínar hvar sem þeim sýnist.

Hvernig var þetta á Lundúnablaðinu The Guardian, (sem ekki má rugla við The Manchester Guardian sem er forfaðir The Guardians nútímans) mánudaginn þann 20.  júlí árið 1713, fyrir tæpum 300 árum. Blaðið á ég í hirslum mínum. Þá skrifaði þar pistla maður sem kallaði sig Ironside. Þrælfyndinn eins og Bretum einum er lagið. Hann gerði fyrrnefndan dag grín af mönnum sem íhuguðu möguleikann á því að menn gætu flogið í framtíðinni. Hann nefnir til sögunnar biskupinn John Wilkins (biskup af Chester, sem uppi var 1614-1672):

"Bishop Wilkins was so confident of Success in it, that he says he does not question but in the next Age it will be as useful to hear a Man call for his Wings when he is going a Journey, as it is now to call for his Boots."

Wilkins biskup var greinilega nokkuð á undan sínum tíma, og jafnvel okkar. Eitthvað annað en afturhaldsseggurinn Ironside á The Guardian. Hann var bara eins og seinni tíma blaðamenn á The Guardian afturhaldstík, sem var á móti frjálslegri hugsun og framförum.

Blaðið, sem var tvær blaðsíður árið 1713 (menn þurfa ekki að byrja stórt), hafði einnig eftirfarandi auglýsingu (auglýsingar voru jafn nauðsynlegar þá eins og nú).

"Robert Norris, on Snow-Hill, having had many Years Experience and good Success in the Cure of Lunatics, is removed to the Pestle and Mortar neas the the middle of Hatton-Garden, where he hath a very convenient large House and Garden, Airy and fit on recieve Persons of the best Rank of either Sex, with suitable Attendance. Any Person applying themselves as above, may there be satisfied, that the Cure shall be industrially endeavoured (and by God's Blessing effected) on reasonable Terms".

Allt var greinilega vitlaust að gera á vitleysingahælinu í Hatton Garden, líklega vegna þess að menn lásu léleg blöð eins og The Guardian, og gátu hvorki bloggað né flogið eins og við.

Þið sem hafið flogið til London og þekkið Hatton Garden i London nútímans vel, vitið að þar er sannarlega allt á ferð og flugi og mikið selt af geimsteinum og gulli. Ætli verði líka sprengt þar í nafni Allah? Það verður máske hægt að lesa ritskoðaða greinagerð um það í The Guardian á morgun. 

 

Lesið í enni Blairs

Tony Blair var vart byrjaður í nýja starfinu sínu sem friðarerindreki, þegar farið er að sprengja hér og þar á Bretlandseyjum til að bjóða hann velkominn. Á CNN hef ég séð skoskan mann lýsa tungumáli eins hryðjuverkamannanna í Glasgow. Það var víst arabíska.

Hamas er búið að lýsa því yfir að Blair sé not so good. En allir vita hins vegar nú orðið að það er Hamas sem er no good.

Óskandi væri að Blair minnist þess þegar hann fer að starfa í Miðausturlöndum, að öfgasamtökin sem kenna Ísrael, Bandaríkjunum, já hinum gjörvalla vestræna heimi um allt illt og vilja drepa, drepa, drepa, voru upphaflega stofnuð til að berjast gegn spilltum einræðisherrum og stjórnum heima fyrir. Hamas var þannig kosið yfir Palestínumenn vegna spillingar Fatah. Tilvist Ísrael er ekki vandamálið  Hinn íslamski heimur á við stórt vandamál að stríða, sem ekki er uppruninn í Ísrael eða hjá öðrum lýðræðisríkjum. Blair er ekki öfundsverður af því að fara inn í þetta sjálfskaparvíti og hina miklu sjálfsblekkinu.

Blair er hugrakkur maður. Hann er í mikilli hættu á því að koma heim með hausinn í handarkrikanum. Íslamistar vilja hann feigan.

Gárungarnir á Bretlandseyjum sýnist þeim nú sjá fullt af wöffum á enni Blairs og túlka þetta sem w fyrir worries. Mér sýnast þetta ver fullt af vöffum og vaff getur eins og kunnugt er þýtt Victory.

Hafið þið lesið í hrukkurnar á enni ykkar, lesendur góðir?

Hætt við dv.is?

Nýjustu upplýsingar PostDocs, danska hasarblaðsins (á blog.is) í stíl DV, herma, að hætt hafi verið við allt hjá Dv.is.

Generalprufan sem fannst á slides.com í gær er horfin og dv.is vill ekki láta neitt eftir sér hafa.

Talið er að netterroristar séu að verki. Það rannsakar PostDoc nú með hjálp Víkingasveitarinnar.

PostDoc hefur dregið verðlaun sín til dv.is til baka. "Svo óstöðug netsíða er engra verðlauna verð" segir ritstóri PostDocsins.

"Sjálfstæðisflokkurinn eyðilagði húsið mitt"

 

Þetta er ekki húsið mitt, en ef þið klikkið á myndina í síðustu færslu minni hér að neðan, af nýju hönnuninni á DV.is, þá sjáið þið þessa yfirlýsingu efst á síðunni.

Það hefur örugglega gerst hjá einhverjum að Sjálfstæðisflokkurinn hefur eyðilagt húsin þeirra. Flokkar eiga það til að eyðileggja hús. Þetta er alþekkt.

Hið nýja dv.is (30.6.2007, kl. 9.38, að staðartíma í Kaupmannahöfn er búið að fjarlæga prufur DV.is af Slide.com) fær verðlaunapening Postdocsins fyrir spennandi, en gamlar fréttir. Verðlaunin sýna grimmd Sjálfstæðisflokksins eða einfaldlega fálka éta börnin sín.

Rugl

Það er ekki nema von að blaðamaðurinn sé hugsi

Blaðamannafélagið ávítar blaðamann fyrir umfjöllun um ríkisfangsveitingu fyrir tengdadóttur fyrrverandi ráðherra í ríkisstjórn Íslands. "Í niðurstöðu sinni segir nefndin, að umfjöllun Sjónvarpsins um málið hafi verið röng og misvísandi og til þess fallin að gera Jónínu tortryggilega".

Var blaðamaðurinn ekki ávíttur fyrir umfjöllum um ríkisfangsveitingu til handa tengdadótturinni? Er ekki einhver rökleysa í þessu, þó svo að Jónína hafi, að eigin sögn, hvergi komið að málinu?

En hvar eru svo reglurnar fyrir þá embættismenn sem veittu þessari sambýliskonu ráðherrasonarins ríkisfang á sérkjörum, sem fáum hefur tekist að fá í sögu landsins hreina. Og hver braut þær reglur og lög? Hver gefur þeim ávítur, sektir eða rekur úr starfi?

Eins og ég hef skrifað áður, óska ég tengdadóttur kærandans til hamingju með að vera orðinn Íslendingur. Aðdragandinn að þeim heiðri var hins vegar vægast sagt furðulegur.

Í þriðju grein siðareglna  Blaðamannfélagsins stendur: "Hann forðast allt sem valdið getur saklausu fólki, eða fólki sem á um sárt að binda, óþarfa sársauka eða vanvirðu".

Jónína átti vart um sárt að binda í þessu máli og saklaus segist hún vera. Hún getur auðvita rekið mál sit fyrir dómstólum ef hún hefur ekki fengið fullnægingu með ruglinu frá Siðanefnd Blaðamannafélagsins.

Hinn ávítti, Helgi Seljan, gerði að mínu mati aðeins skyldu sína.

Siðareglur brotnar í umfjöllun um tengdadóttur Jónínu

Trúarfasisti, Hallelúja!

Í gær komst ég í tölu trúarfasista. Ævar Rafns Kjartansson dæmir mig og aðra og skrifaði:

"Það er aumt þegar þið trúarfasistarnir verjið gerðir gyðinga sem hafa verið úthrópaðar af öllum hinum siðmenntaða heimi en verndarvængur Bandaríkjanna  heldur enn á floti. Enda stærsti kaupandi vopna frá þeim auk þess sem bandarískum fjölmiðlum og afþreyingariðnaði er að mestu stýrt  af gyðingum sem vilja ekki flytja til Ísrael en kaupa sitt aflátsbréf með stuðningi."

Þessi orð Ævar Rafns sýnir að sjálfsögðu hvað hann er sjálfur. Hann dæmir sig best sjálfur, eins og aðrir stuðningsmenn hryðjuverka og öfgastefnu.

Þessi Stóri Dómur Ævars féll vegna þess að ég hef dregið heilbrigðið í tillögu Vinstri Grænna um að vilja stjórnmálasamband við Hamas í efa. Þá ritaði Ævar um barnamorð Ísraelsmanna. Það er mjög algeng athugasemd hjá þeim sem skilja Hamas, sem þó oftast gleyma því að blessuð börnin tína lífi sínu vegna þess að þeim er beitt sem vopnum í eldlínunni. Vinir Hamas vilja helst ekki heyra um börnin sem vinir þeirra myrða. Tilfinningataugin í Ævari er ekki eins fín þegar honum eru sýnd börn saklausra Ísraelsmanna, gyðinga, sem verða fyrir "frelsisbaráttu" Palestínumanna, múslima, sem Ævar og hans líkir segjast skilja. Börn Palestínumanna sem myrða og deyja í stríðinu eru frelsishetjur, en börn gyðinga eru augljóslega fórnarlömb frelsisbaráttu sem er skilin og studd af Ævari og hans félögum á Íslandi.

Hvers konar fasisti er svo Ævar Rafn, ef við hin erum trúarfasistar? Kannski auðtrúa fasisti? Veltið því fyrir ykkur, og svo getur Ævar horfst í augu við börnin sem uppáhaldsfrelsisbaráttan hans hefur myrt. Ætli hann skilji það sem gerst hefur og geti skammast sín?: