Brúðkaupið í Cori

Síðastliðinn sunnudag ætlaði ég í stutta heimsókn með fjölskylduna á mjög merkilegt fornminjasafn í Cori. Búið var í síðustu viku að upplýsa mig að safnið yrði opnað aftur eftir sumarleyfi þann dag. En svo var ekki. Starfsmenn höfðu greinilega framlengt sumarleyfi sín og í bígerð var heilmikið brúðhlaup í Kirkju heilagrar Ólívíu. 

Brúðurin kom í sínu fínasta pússi í svartri Volkswagen bjöllu og fólk var byrjað að safnast saman á Olívíutorgi. Eftir smá leikatriði, þar sem litlu börnin áttu að segja föður brúðarinnar og henni að þau væru komin til réttrar kirkju, héldu herlegheitin áfram en við hurfum á braut til að eiga ekki í hættu að bíllinn okkar yrði ekki lokaður af vegna ólöglegra lagninga við fjallaveginn. Ég gleymdi svo forláta sumartreyju á rauðum plaststól við safnakaffihúsið fyrir ofan torgið.

Eftir brúkaupsnóttina rættist úr peysuleysinu. Einhver hafði afhent treyjuna á barnum og hékk hún á safnbarnum morguninn eftir. Í gleði minni bauð ég frúnni upp á cappucino og grappa og gaf eigandanum ríflegt þjórfé fyrir að hafa fundið peysuna mína. Síðar um daginn hittum við Giugliano, sem er altmúligmaður fyrir danskan eiganda hússins sem við erum í. Hann er ekki ólíkur Al Pacino á yngri árum og veiðir villisvín í fjöllunum. Hann býr hér á Via della Repubblica í Cori eins og við. Það var bróðurdóttir konu Giuglianos sem var að gifta sig. Veisla hafði verið um sunnudagskvöldið og annað "gilde" var líka á döfinni um mánudagskvöldið, svo Giugliano var greinilega með þynnku og ekki í vinnu þann daginn til þess að vera vel vígur í veislu númer 2. Ég spurði hann nú ekki hvort veisla númer 3 væri fyrirhuguð. Brúðkaup eru mikilvæg í lífi manna á Ítalíu líkt og á Íslandi.

Við sáum aldrei brúðgumann, en það gerir ekkert til. Hans bíða aðeins þrautir eiginmanns og hann verður aldrei samur maður eftir, eins og Teitur Ben latínumagister sagði um þá sem tóku latínuna alla í MH. Latina bona est, og á ég hér fyrst og fremst við svæðið sem við horfum yfir á hverju kvöldi þegar við borðum á veröndinni okkar í Cori. Brátt er þessi lúxus á enda. Veruleikinn á flatlendinu tekur við á morgun.

Í þrívídd:

Piazza di Sant'Oliva 

Chiesa di Sant'Oliva

Complesso Monumentale Sant'Oliva

Hvert í rauðglóandi

Á bak við Pantheon-hof í Róm hitti ég fyrir þessa félaga. Indverjar og Síkar eru margir á Ítalíu, líkt og Afríkumenn og Roma-fólk (sígaunar). Þetta fólk eru flest flóttamenn, sem ekki drukknuðu á leið til Lampedusa.  Ef þeir hafa vinnu eru þeir í illa launuðum störfum, og allir reyna að framfleyta sér á ýmsan annan hátt, m.a. með götusölu. Margir Indverjar vinna líka erfiðisvinnu í landbúnaði. Það sést nær ekki lengur Ítali að störfum í sveitum Ítalíu. Mikið ber á Indverjunum í sölumennskunni. Í Róm fylla þeir t.d. notaðar vatnsflöskur með venjulegu vatni, líma tappann á með hraðlími og frysta síðan flöskurnar.  Þeir reyna svo blessaðir að selja flöskuna fyrir 1 evru. Þegar lögreglan nálgast sér maður þá hlaupa á brott með vatnspokana sína. Minnir þetta óneitanlega á suma Íslendinga, sem gera allt til að fá sér evru.

Aðrir vinna fyrir sér með "töfrum" eins félagarnir á myndinni. Þeir leika forna íhugunarlist sem ginnkeyptir Vesturlandabúar hafa aldrei skilið. Það kallast "Sterki gúrúinn sem rekur staur í bakhlutann á Himalayamunki". Sá sem undir situr lítur út fyrir að hann haldi á félaga sínum með miklum erfiðismunum og framkallar grettur og stunur, en sá efri, sem á staurnum "situr" er greinileg í djúpri íhugun, sem er nauðsynleg þegar annar eins gaur fer upp í gilið.

Nokkrum klukkustund síðar hittum við aðra Indverja með sama töfranúmer nærri Forum Romanum.  Þá er kannski vatnssalan betri til að sjá sér farborða í þjóðfélagi sem er mjög hatursfullt í garð innflytjenda. En allt er reynt. Vinnumiðlunin skaffar ekki mörg störf og fólk fer ekki á atvinnuleysisbætur sí sona á Ítalíu.

Íslendingar styðja nýnasista í Úkraínu

Rússar kaupa líklega íslenskan fisk, þangað til þeir fá ógeð á því að sjá Katrínu Jakobsdóttur og flokksfélaga hennar í Vinstri Grænum sem og aðra blindingja hylla nasista og gyðingahatara í Úkraínu.

Sveitir nýnasista berjast gegn aðskilnaðarsinnum í Austur-Úkraínu (Sjá hér og hér)

Katrín hyllir einnig gyðingahatara í Palestínu, svo hún er ekki að reyna þetta í fyrsta sinn. Hún er heldur enginn nýgræðingur, þegar hún vill að Rússar setji bann á íslenskar vörur eða að ESB-móðurskipið skipi okkur það. Kata hefur verið öflug í að banna og bannfæra. Hún vill banna fólki að kaupa vörur frá Ísrael meðan uppáhalds döðlutertan hennar er búin til úr döðlum frá Íran sem vaxa á pálmum í nánd við byggingakrana þar sem ayatollarnir og dauðasveitir þeirra hengja fólkið fyrir minnstu sakir, t.d. samkynhneigð. Sterku strákarnir með gula fánana í Úkraínu heilla Kötu litlu álíka og sterku strákarnir í Hamas, Hizbollah og IS. Þeir vilja líka banna allt.  Kaldhæðni örlaganna er það vissulega, að SS nútímans ISIS, ISIL etc. hefur tekið upp nafnið IS. 

Ekki þarf að segja af óláni Íslendinga. Myndin neðst er frá mótmælum við Bandaríska sendiráðið í Reykjavík. Þar hefur Davíðsstjörnu verið komið fyrir í stað 50 ríkjastyrnanna.

Íslenskir gyðingahatarar mótmæla við sendiráð BNA

Garnirnar raktar úr Dr. Death

2. ágúst sl. voru garnirnar raknar úr öfgakommúnistanum og hryðjuverkjalækninum Mads Gilbert, sem hefur leikið mjög vafasamt hlutverk á Gaza. Sumir telja hann vitaskuld vera hetju, en það gera ekki allir. Viðtalið hér verður líklega til þess að hann komi seint til greina sem móttakandi Friðarverðlauna Nóbels.

Sá sem hér lætur Mads Gilbert stökkva upp á nef sér og sýndi fram á tvískinnung og stöðluð lygarök Gilberts í heimsmiðlum, (sem og á RÚV), er Martin Krasnik, Hann er einn þeirra sem sér um fréttaskýringaþættina Deadline í Danska sjónvarpinu, DR. Síðan hann rakti garnirnar úr Gilbert hefur í Danmörku verið í gangi undirskriftarsöfnun, sem mestmegnis er studd af múslímum, sem krefjast þess að Krasnik og aðrir danskir blaðamenn sem greina frá stríðinu á Gaza og árásum Hamas á Ísrael verði reknir úr starfi. Menn þola greinilega ekki frjálst flæði upplýsinga, og heimta að nýja landið sem það hefur flutt til víki frá lýðræðisreglum og frelsi. Fyrir utan að sýna fram á sannleikann, er Martin Krasnik gyðingur. Það leggst líka illa í fólk sem ekkert sér athugavert við þá stefnu sem boðar morð á gyðingum og útrýmingu þjóðríkis.

Rök Gilberts (og t.d. fréttastofu RÚV, sem sjaldnast segir sannleikann þegar að Ísrael snýr, enda  sumir fréttamannanna þar "næstumþvífórnarlömb" Ísraelsríkis) um að Ísraelsher hafi ráðist vísvitandi á spítala, falla hér um sjálf sig. Martin Krasnik bendir réttilega á, að eldflaugum hafi verið skotið á loft fyrir framan spítalann sem Gilbert vann á, meðan hann var þar.  Það vissi hann ekki, maðurinn sem fagnaði 9/11 árásinni í New York. Hann veit heldur ekki, að nú hefur fundist leiðbeiningabæklingur Hamas um að nota óbreytta borgara sem skjöld. Fjöldi barna á spítölum Gaza skýrist vitaskuld af því vinnuplaggi.

 

Líklega hefur norski lygalæknirinn ekki tekið símann á þessum spítala. Upp komast svik um síðir. Ég leyfi mér að efast um heilindi Mads Gilberts. Hann er að mínu áliti aðeins mjög hlutdrægur þátttakandi í stríði og lygaherferð. Hann er hinn dæmigerði gyðinghatari eins og þeir finnast verstir á vinstri vængnum. Börnin sem hann fær á spítalann eru fórnarlömb Hamas, samtaka sem hann telur ekki vera hryðjuverkasamtök, og samtök sem hann og annar læknir, Sveinn Rúnar Hauksson, sem lætur sér nægja að láta illa á Íslandi, hafa samstarf við. Tveir læknar frá Norðurlöndunum, sem hafa samstarf við samtök sem fyrirskipar liðsmönnum sínum að nota óbreytta borgara sem skildi, eru stuðningsmenn stríðglæpamanna, og ættu að skilja af hverju börnin falla.