Kjósa krakkar, ef þið viljið ekki falla

Ekki er öll vitleysan eins á Íslandi, eða kannski er hún það? Prófkjör VG ... Guð minn góður! Ef satt er, að Silja Bára Ómarsdóttir kennari í stjórnmálafræði við þá merku stofnun HÍ, Eyjubloggari og forfallinn upplýsingafíkill sé að bera kosningaseðla á nemendur sína, sem svo er skilað í kjörkassann hjá VG, þannig að Sóley Tómasdóttir vinkona Silju fær fyrsta sætið, þá er spillingin örugglega alíslenskt fyribæri.

Hvað gera nemendur Silju Báru, sem ekki vilja taka við kjörseðlum? Falla þeir á prófum? Eftir að hyllingar kommúnistaríkjanna féllu, virðast þeir sem heilluðust að veruleikafirringunni jafnvel hafa tekið upp þá spillingarsiði sem Austantjaldsríkin fyrrverandi eru orðin svo annáluð fyrir. 

Silja Bára stjórnálafræðingur getur auðvitað ekki haldið stöðu sinni við HÍ eftir svona lagað. Hún getur ekki kennt ungmennum um lýðræði, eðlilegt kosningarferli eða góða stjórnsýslu. Þetta er svo ósiðlegt hjá henni, ef satt er, að það nálgast eðli útrásasvínanna. Bókina á myndinni efst gæti hún kennt þangað til hún hættir.

Sérferð til helvítis

Sumir velta því fyrir sér hvar PR-ið í leynifundi Jóhönnu Sigurðardóttur í Brussell var. Aðrir vita auðvitað, að Grána hefur ekkert vit á PR og flækist bara fyrir spunamönnum sínum. Við erum svo nokkur sem sjáum, að hún er heldur enginn pólitíkus, né embættismaður. Það leynir sér þó ekki að hún var eitt sinn mjög fær flugfreyja. Hún flaug hátt og seldi hanastél á Saga-Class. Síðan þá hefur hún byrlað ýmislegt, en nú síðast mest launráð. Það á ekki beint við hana, því hún er hreinskilin, en stundum of seint.

Outro escravo Islandes. Ela é um pouco apresentável. Ela so fala Islandês. O lance alto ?

 

Nú er flugið lægra og allt er orðið að stóru leyndarmáli, eins og öll hin firran og sukkið á Íslandi. Samkvæmt ríkisstjórninni eru Íslendingar ekki nógu greindir til að skilja samhengi hlutanna. Síðasta ferð Gránu gömlu var strictly private (leyndó) og varðaði fyrst og fremst það lausafé (bargeld) sem Hollendingar og Bretar segja að Íslenskir lygalaupar skuldi þeim. Svona svallferð í einkaerindum er auðvitað algjört prívatmál Samfylkingarinnar, sem aldrei fær náð fyrir augum Stórevrópu ef henni tekst ekki að ryðja skuldinni yfir á herðar almennings á Íslandi, meðan Össur og Co. græðir á tá og fingri í sukkinu, án þess að vita af hverju.

Þessi ferð Gránu var svo sannarlega einkaferð, til Helvítis, þangað sem hún ætlar þjóð sinn að enda. Einhvers staðar verða Össur og Guy Burgess auðvitað að fá vinnu, þegar Grána og þý hennar verða sett á nauðungaruppboð.

Kollega Jóhönnu, yfirbarþjónninn hjá ESB, Jose Manuel Berrassó, tók víst allranáðugast á móti Gránu gömlu, eftir að hún hafði sent fjórar beiðnir þar að lútandi. Berrassó kemur sem kunnugt er frá landi, þar sem konur sem búa með konum eru réttdræpar, eða nunnur. Honum er einnig hlýtt til DO (eins og myndin hér að ofan sýnir greinilega). Þess vegna vildi hann ekki í fyrstu láta mynda sig með hinni syndugu intendentende cabin da Ihla Islandia. En með hjálp túlks í stuttu pilsi mýktist allt viðhorf Berrassós til Íslands, og heimurinn, og sérstaklega Íslendingar það ómyndarpakk, fékk óskýra mynd af prívatferð Gránu gömlu, en aðeins ljósmynd.

Grána hefur örugglega getað gefið Berrassó góð ráð um hvernig hægt er að styðja við bakið á breskum og hollenskum eiturbyrlurum,  enda sérfræðingur í því. Í staðinn fyrir uppskriftirnar af frekar bitrum og  séríslenskum drykkjum eins og No Icesave  og Shaken and stirred, fékk Grána kokkteil Berrassós, First you pay, then you  pay again and again and again and again.

Þegar byltingin var falleg og góð

Þessi frábæra mynd af ungum meðlimi í lúðrasveit verkalýðsins, einhversstaðar í Úsbekistan, er frá því að byltingin var ung og Stalínismanum var haldið á lofti eins og óspjallaðri mey. Myndina valdi ég úr miklu safni mynda, því drengstaulinn með hornið svipar til mín, þegar ég var ungur. Ég átti þó ekki svona flottan búning né franskt horn.

Fleiri hundruð mynda sem þessa má sjá á síðu til heiðurs Max Pensons. Penson var gyðingur sem fæddist í Hvíta Rússlandi árið 1893. Hann hafnaði, meðal annars vegna ofsókna á hendur gyðingum, alla leið austur í Úsbekistan og vann þar mestan hluta ævi sinnar sem ljósmyndari, eða þangað til hann komst í ónáð árið 1948 og missti leyfi til að ljósmynda árið 1949. Eftir það var hann veikur maður og niðurbrotinn. Hann dó árið 1959. Hér getið þið skoðað fleiri hundruð mynda Pensons, sem var mikill listamaður, þó að hann hafi unnið undir formerkjum sósíalrealisma Stalínismans. Myndirnar eru mjög góðar heimildir um lífið í Úsbekistan á 4. - 6. áratug síðustu aldar. Myndasafni Pensons var bjargað af dóttur og tengdasyni, og hafði það nær eyðilagst í miklum jarðskjálfta árið 1966. Íslandsvinurinn Roman Abramovitch kostaði árið 2006 heilmikla sýningu á verkum Pensons.

Max Penson

Moisei Glauberzon mágur Pensons les Pravda

Úsbeki með lúður

Austrænt og vestrænt hjá Stalín