Hitti Arnald í Berlín

Nýlega var ég á huggulegheitatúr í Berlín. Fór þar meðal annars inn í margar bókaverslanir, þegar ég var ekki á söfnum, á tónleikum í fílharmóníunni, eða bara að borða fisk á frábærum fiskistað í KaDeWe. Berlín er mögnuð borg. Mér líka alltaf betur og betur við hana.

Arnaldur, eða „Índrídasohn" eins og han nefnist á þýðversku, er stór í Berlín og var t.d. í síðustu viku á forsíðu blaðs bókakeðjunnar Hugendubel, og er tveggja blaðsíðna viðtal við hann í blaðinu. Ég sem hélt að Þjóðverjar læsu ekki krímí. Sérstaklega ekki í borg, þar sem morðið á milljónum manna var skipulagt. Der Alte og lögregluhundinum Rex frá Vín, hafa sýnt okkur að morð eru enn framin upp á þýsku og þýskumælandi mönnum líkar einnig við íslensk ódæði og óhæfuverk af bók.

Ég verð nú að viðurkenna, að ég hef aldrei lesið stafkrók eftir Arnaldo, sem ég kannast við frá menntaskólaárunum. Þau kynni taka nú ekki úr mér kjark við að lesa hann, en ég fæ einfaldlega ekki kikk út úr krimmum. Heimurinn er svo fullur af morðingjum og illmennum, að maður þarf bara að hlusta á fréttirnar. Þar er nógur glæpur fyrir mig, og stjórnmálin á Íslandi...  

En þar sem Arnaldur á Stöðinni var á forsíðu ­þýsks verslunarblaðs, eins og ódýrt gestarúm í Ikea-bæklingi, keypti ég kiljuna Tödliche Intrige, sem er nærri bein þýðing á stórverkinu Bettý, sem ég hafði reyndar aldrei heyrt um, og sýnir það hve ómenningalegur ég er þegar að morðbókmenntum kemur.

Ég byrjaði að lesa í Tödliche Intrige í rútu, sem við þurftum að taka til Kaupmannahafnar vegna hryðjuverkastarfsemi náttúrunnar á Íslandi. Ég veit ekki hvort það voru óþægileg sæti í rútunni eða leiðinlegur texti sem gerði, að ég náði aðeins til bls. 20. Það gæti líka verið þýskukunnáttan. Ekki útiloka ég heldur lesturinn hafi stöðvast vegna sterkrar ópíumlyktar af Pakistana nokkrum, sem sat fyrir aftan okkur. Hann talaði mikið við finnska konu, sálfræðing, sem hafði strandað í Berlín. Sá pakistanski sagði finnsku konunni að hann ætti veitingastað á Oranienburgerstrasse á Kreuzberg. Oranienburgerstrasse er bara einu sinni ekki á Kreuzberg, svo ég var viss um að sá Pakistanski var alls ekkert frá Berlín frekar en ég. Krimmafantasían fór á stað í heilanum á mér: Hann var líklegast nýkominn frá Pakistan með fulla tösku af góðgæti handa dönskum fíklum. Enginn tollur, engin landamæravarsla, eintómt Schengen alla leið til Mandalay. Kannski var glæpur í uppsiglingu í rútu frá Berlín til Kaupmannahafnar? Minn innri hasshundur segir mér það. Fók mun deyja af overdosis af ólyfjan Pakistanans í rútunni og síðar í bókinni Tödliche Intrige von Índrídasohn.

Ég spái því að ég verði búinn með Tödliche Intrige sumarið 2020, ef þetta heldur svona áfram. En ég studdi þó listirnar með því að bæta tveimur sentímetrum af Índrídasohn á þýsku við lengd bókasafns míns.

Athugasemdir

[Ragnhildur Kolka, 28.4.2010 kl. 00:12]

Ástæðulaust að hengja haus, þetta hefur ekkert með menningarlegheit að gera. Enginn hefur enn komist í gegnum Bettý og þess vegna ríkir þöggun (nýjasta tískuorðið) um hana. Langlélegasta bók Arnaldar og þó víðar væri leitað.

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 28.4.2010 kl. 05:17]

Það var ómenningalegt hjá mér að taka einmitt Bettý. Ég lét glepjast af kápumyndinni og þýska titlinum. Nú verð ég ef til vill eini lesandi Arnaldar, sem les bókina að fullu, og það á þýsku. Jaaaa wohl. Það verður kannski saga til Frankfurðu, þar sem Ísland verður heiðursland á bókamessunni á næsta ári. Þar verður hægt að setja mig í glerbúr, þar sem ég sit og les síðustu síðurnar af Tödliche Intrige.

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 28.4.2010 kl. 05:21]

Þöggun. Kann vel við það orð.