Mossad (les: gyðingar) standa enn á bak við allt

Sprengihætta er alltaf til staðar þar sem hatrið er. Þegar hatrið er sjúkt getur farið eins og í Noregi síðastliðinn föstudag. Leyniþjónustu Ísraels, Mossad, er kennt um allt illt, jafnt á Íslandi sem í Íran. Og ef svína á mann til, nota öfgamenn til hægri jafnt sem til vinstri það að tengja menn við Mossad. Nú hefur Mossad einnig verið hvarfað við harmleikinn í Noregi.

Í kjölfarið á óskiljanlegri hatursárás geðbilaðs manns á saklaus ungmenni og stjórnvöld í Noregi, höfum við séð ófáar tilraunir til að klína voðaverkum þessa vitfirrta einstaklings á pólitíska andstæðinga. Það hafði ég reyndar séð fyrir að myndi gerast, og skrifaði um það í síðustu færslu, þar sem sumir sem gerðu athugasemdir staðfestu spá mína með viðhorfum sínum. Þar á meðal netfyrirbærið DoktorE, einmanna sál sem hatar trúarbrögð meira en allt á jörðu.

Hatur er andskoti, sem fylgt hefur manninum síðan á hellisbúastiginu. Það er birtingarmynd öfundar og annarra ljótra kennda í ákveðnum hópi í samfélaginu sem leggur fæð á annan hóp (andstæðinginn). Einstaklingur eins og Breivik, sem hélt að hann væri hópur og sterkari en 100.000 ímyndaðir andstæðingar, en var bara einmanna forskrúfuð sál, tókst að fremja stóran glæp vegna haturs. En glæpur hans er vissulega ekki stór miðað við hvað sumir hópar sem sameinast í hugsjón mannvonsku og haturs geta áorkað. Við höfum kommúnismann, nasismann og öfgahópa sem misnota Íslam, sem nærtækustu dæmin um það.

Trúarbrögð, sem að grunni til er ætlað að vera mannbætandi, er einnig hægt að misnota til að dreifa hatri í þjóðfélaginu eða í heilum heimshlutum, til þess eins að drepa „andstæðinginn". Allt þetta þekkjum við úr sögunni og hefðum átt að læra af því. En hatrið er sterk driffjöður og það virðist sem hópum, eða forskrúfuðum einmanna einstaklingum, sé þörf á því að hafa einhvern til að hata, benda á, bendla við, krossfesta, hengja út, sparka í, eða kenna um. Tökum við sögu Evrópu og Miðausturlanda hafa Gyðingar oft orðið að blóraböggli þeirra sem hamast mest í hatrinu.

 

Sjáið þessa mynd af ungmennum á Utøya. Sorglegt er til þess að hugsa, að þeir sem héldu fram þessum hatursboðskap voru kannski myrtir af Breivik. Hvað rekur unga krata til að vilja einangra og sniðganga Ísrael, ríki sem byggt var upp af síonistum, hönd í hönd við sósíalista.

Ég lauk persónulega róttækum árum mínum í menntaskóla með andstyggð á stjórnmálum, þegar ungliðar í Róttæka Félaginu í MH lýstu skriflega yfir  ósk sinni um eyðingu Ísraelsríki.  Ég var meðlimur í þessu félagi, en hætti þegar stungið var upp á þess. Ég var svo bláeygður, að ég hélt að vinstrisinnað fólk hataði ekki. En ef vel er af gáð, hatar það fólk sem er mest "rétthugsandi" ekkert minna en andstæðingarnir. Hinum réttlátu á vinstri vængnum finnst mér tamt að tala um rugludalla og ofstækismenn. Vandamálið er, að rugludallar og ofstækismenn eru líka margir meðal vinstri manna.

Svo kallaðir vinstri menn ættu, ekki síður en aðrir, að beisla hatur sitt og fordóma, og reyna gera sér grein fyrir því að það er til staðar í ríkum mæli meðal þeirra, þrátt fyrir að þeir telji sig hafa einkarétt á lýðræði og manngæsku, fram yfir aðra menn sem hugsa öðruvísi. Hugsið t.d. um hvernig sum ykkar til vinstri í stjórnmálunum lýstuð Sjálfstæðisflokknum eða ákveðnum mönnum sem léku lykilhlutverki í þjóðfélaginu fyrir hrunið. Landets fjender og Landsmordere sagði Anders diplómatssonur í Noregi um óvini sína. Hvað sögðuð þið hin réttþenkjandi um landa ykkar eftir hrunið? Voru það ekki svipaðar glósur sem flugu um loftið.

Nú, eftir hinn hræðilega glæp í Noregi, virðast sumir eygja möguleika í að sá enn fleiri fræjum haturs með því að gera alls óskylda hluti og aðila ábyrga fyrir gerðum Anders Behring Breiviks í Noregi. Kannski er slíkt óafvitandi viðbrögð þess sem leita skýringa á óskiljanlegum glæp. En hatrið og fyrirlitningin er ríkjandi á báða bóga, úr öllum geirum stjórnmálanna. Stundum mætti halda að hatrið nærði stjórnmálamenn. Ef Anders Behring Breivik er ekki geðveikur, eins og Árni Páll Árnason ráðherra ætlar, þá eru stjórnmálamenn það kannski margir, eins og sumar rannsóknir virðast hafa  leitt í ljós. Og er þá  undarlegt að lýðurinn verði stundum vitstola? Kannski er prestsonurinn Árni syndlaus, þegar hann kastar fyrsta steininum?

 

Mossad á bak við allt 

Manni dettur í hug að Árni Páll sé, eins og sumir "rugludallar" til vinstri við Jóns Baldvins Hannibalssonar, á því að Breivik sé samnefnari þeirra sem eru hægri við hann í stjórnmálum. Best væri ef Árni skýrði þetta mat sitt á Breivik aðeins betur. Hann er kannski á því að Mossad sé á bak við árásina? Slíka ásökun höfum við þegar heyrt af vörum alsírsks blaðamanns sem vinnur í Svíþjóð. Hann kennir í viðtali við írönsku sjónvarpsstöð Al-Alam Ísrael og Mossad um allt og talar líka um Ísland. Blaðamaðurinn segir m.a.:

I blame two parties in the West [for the Norway attacks] – the extremist right and the Israeli Mossad.

You will witness similar operations in Denmark, in Sweden, in Iceland, in Finland, and in Britain. This is [part of] the Zionist strategy of ridding Europe of its Muslim population under the slogan of preventing Islam from settling in Europe, so that Europe will continue to support the Zionist entity.

According to a study conducted by Norwegian, Swedish, Danish, Finnish, and Icelandicscholars, in 2050 Muslims will constitute half of the population of northern Europe. This is a strategic development that has grave consequences for the future of northern Europe.

If the Mossad, which places its stake on Europe, and which has become active in the West by means of the notion of the Holocaust, does not begin to dissipate this rising [Muslim] forces in the West, the Zionist Entity will face great danger in the future.

Gjörið svo vel! Hér getið þið horft á íranska sjónvarpið. http://www.memritv.org/clip/en/3042.htm

 

 

 

Sveinn Rúnar segir mig vera á mála hjá Mossad 

Slíkar ásakanir eru hlægilegar, en alls ekki óalgengar. Fyrir fáeinum dögum leyfði Ísraelsmaður, Manfred Gerstenfeld, sér að gagnrýna íslenskan stjórnmálamann fyrir ferð hans til Palestínu og Gaza. Varð ég ekki varhluta af hatri í garð hans, því hann hafði leyft sér að vitna í grein eftir mig. Sveinn Rúnar Hauksson, formaður félagsins Ísland-Palestína fór á flug á Pressunni og ásakaði mig fyrir að vera á bak við árás gegn utanríkisráðherranum, og gaf í skyn í viðtalinu við Pressuna, að ég væri Mossad-njósnari. Ætli sé ekki líka búið að spyrða mig saman við son diplómatans kaldrifjaða í Noregi?

Vilhjálmur Örn vinnur fyrir Mossad, segir þessi læknir.

 

 

Morðingi, zíonisti, óvinur eigin þjóðar

Maður þarf að upplifa ýmislegt hatur ef maður styður Ísrael á Íslandi. Maður nokkur, Arnar að nafni, hefur þegar hreytt þessu í mig: "Þessi morðingji var zionisti eins og þú Vilhjálmur". 

Annar náungi, sem gengur undir nafninu "Skari" kallaði mig kvisling. Pétur nokkur Sigursson skrifaði: "Flott hjá þér að fóðra ísraelann á því að hér séu gyðingahatarar í miklum meirihluta landsmanna. Ef þetta er frá þér komið sem Manfred Gerstenfeld skrifar ert þú orðinn að óvini eigin þjóðar. Gangi þér vel með það".  - Óvinur eigin þjóðar, eru þetta ekki ummæli eins og Behring Breivik hafði í frammi um fjandmenn sína.

Þeir sem þetta skrifuðu eru örugglega réttþenkjandi og sannir vinstrimenn, sem hata öfgamenn og hafa réttustur skoðanirnar á öllu. Þeir hafa þörf fyrir að ásaka mig um allt hið versta, vegna þess að ég er síonisti og styð af nauðsyn eina lýðræðisríkið við botn Miðjarðarhafs, meðan þeir styðja hópa sem vilja lýðræðið og mannréttindin feig.

En hvað kallar maður mann eins og bloggarann Sigurð Rósant sem í athugsemd við síðustu færslu mína leitar að lausn á öllu hatrinu og hryðjuverkum sem hrjá heiminn? Það gerir hann með því að líkja Anders Behing Breidal við ættföður gyðinga, Abraham, vegna þess að hann segir að gyðingar lofsyngi Abraham, sem ku hafa innleitt umskurnina.

Brjálaður frímúrari ?

 

Kristinn, hægriöfgasinni, andstæðingur fjölmenningar, kratahatari, bóndi, múslímahatari, og svo framvegis.

Allt þetta munum við heyra um norska fjöldamorðingjann Anders Behring Breivik, og mun það örugglega verða misnotað á ógeðfelldan hátt. Ég sé fyrir mér hvernig hatursfullir trúleysingjar segja á sinn faríseíska máta: Sjáið, hann er kristinn. Aðrir munu væla: Sjáið, hann er múslímahatari!

Þessi maður er geðbilaður. Mikilmennskubrjálaður ungur maður, sem einhvers staðar á lífsbrautinni hefur runnið út af hinni tiltölulega beinu braut, og aðeins getað bælt hatur sitt inni þangað til allt sprakk. Hótanir gegn þeim gildum sem hann er talinn hafa hafa haft, hefur auðvitað ýkt allt í huga hans og skapað sjúklegt hatur. Líklega myndi einhver á Íslandi springa á limminu, ef Íslandi væri hótað eldi og brennisteini af al-Quaeda annan hvern mánuð, eins og tilfellið hefur verið í Noregi.

Mikil sorg er í huga mínum að sjá, að 32 ára Norðmaður í ríkasta ríki heims, þangað sem Íslendingar sækja úrlausnar efnahagsvanda síns í stórum stíl, sé fær um að myrða 91 einstaklina vegna haturs. Þetta er hatur sjúks manns, en ekki maður sem gagnrýndi öfgar. Hann sagði afar lítið. Hann sprakk.

Við höfum auðvitað séð líka hluti um allan heim áður í sjálfsmorðssprengjumönnum, sem eru jafnan kallaðar frelsishetjur. Allir þeir öfgamenn sem grípa til fjöldamorða nærast á sjúklegu hatri, og þeir eru meðsekir sem styðja við hatrið. Þeir sem styðja hryðjuverkasamtök sem stunda sjálfsmorðssprengjuárásir ættu að líta í eigin barm áður en þeir nota Anders Behring Breivik, sjúkan, einmanna mann í nágrannalandi Íslands, til að halda uppi málstað sínum og stuðningi við öfgasamtök, sem eru fær um að framkvæma langtum grimmilegri árásir en einfarinn Behring Breivik.

Samúð mín öll fer til Noregs.

Next Stop Gaza

 

Trúboðsbiskupinn Össur er nú á suðurgöngu. Það nægir ekki Evrupáfanum að selja Íslendinga á fæti til ESB með lygaherferð. Hann virðist vera haldinn ótæmandi eyðileggingarhvöt og verður líka að sýna stuðning sinn í verki við eyðingu Ísraelsríkis, eina lýðræðisríkisins við botn Miðjarðarhafs. Hann er nú á leiðinni til Gaza, þar sem hann ætlar að lýsa stuðningi við Hamas og hryllingsveldi þeirra með mikilfenglegri nærveru sinni, og þar með leggja blessun sína yfir yfirlýsta pólitík Hamas sem gengur út að drepa gyðinga hvar sem þá er að finna.

Er þetta virkilega sami íslenski garðálfurinn sem vill í ESB? Mér er spurn, því Hamas er á lista ESB yfir hryðjuverkaríki. Kannski er ekki komið að kaflanum um stuðning við hryðjuverk í biblíu (les: ESB-handbók) Sánkti Össurar?

Össur mun fara yfir nýopnuð landmæri Gaza og Egyptalands. Þótt hann sé ávallt flotillur út í Ísrael, taldi hann ekki öruggt að láta sig fljóta að ströndinni eins og rauða bauju sem hefur losnað frá festingunni, og tók í staðinn rútuna.

Það er því greinilega ekki nóg fyrir Össur að sleppa heilu köflunum úr samningaferlinu við ESB og gefa ESB fiskimiðin kringum landið. Hann fær greinilega heldur ekki nóga fullnægingu í að leika íslensku hóruna sem fleygir sér fleðulega í fangið á undrandi, ungverskum hússörum í Brussell, þegar hann er ekki að spreða stolnum gullmolum Tínu Törner. Nei, hann hefur tapað hjartanu til Gaza og heilanum í ESB. Sorglegt, and What's love got to do with it? - Nothing! 

Það er mikið skrifað og skrafað um níðingsverk preláta eldri trúarbragða á Íslandi núna í gúrkutíðinni. Spurningin er hvort ekki beri að kæra trúboðsbiskupinn Össur fyrir níðingsverk áður en það er um seinan og hann tekur okkur öll í r...

Vitnisburður Landakotsbarna í molum ?

 

Í Fréttatímanum 24.6.2011 var greint frá því að fórnarlamb séra Georgs, Iðunn Angela Andrésdóttir, hafi verið í sumarbúðum í Riftúni áður en faðir hennar gekk á fund kaþólska biskupsins Hinrik Frehen og heimtaði að séra Georg yrði sendur til Hollands. Fréttatíminn greindi svo frá:

Kaþólska kirkjan keypti sumardvalarstaðinn Riftún á þeim tíma sem Iðunn var í skólanum. Hún var því send þangað ásamt skólasystrum sínum. „Séra Georgs og Margrét Müller sögðu alltaf að klósettið væri bilað þannig að við þurftum að pissa úti. Svo stóðu þau yfir okkur á meðan. Ég man að ég þoldi þetta ekki. Og hann þóttist aldrei neitt vera að horfa. En í Riftúni þorði hann aldrei að kalla á mig."

Fljótlega var gerð athugasemd við að faðir Iðunnar hefði gengið á fund Hinriks Frehens áður en Iðunn fór í gagnfræðaskóla, þar sem Frehen kom ekki til Íslands fyrr en 1968. Þá var Iðunn reyndar í Ungverjalandi.

Ég gerði athugasemdir við þessa frásögu Iðunnar í síðustu færslu minni (sjá neðar á síðunni) og skrifaði m.a. :

• Iðunn Angela er fædd 1951.
• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963, ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla"), og skömmu eftir að Iðunn segir foreldrum sínum frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn).
• Sumardvalarheimilið Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt 7. júní 1964).
• Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum (heimild Fréttatíminn). Kannski til að vera með séra Georg, kvalara sínum?

Ég bað jafnframt blaðamann Fréttablaðsins um að skýra þessar mótsagnir. Hún svaraði í dag:

Sæll Vilhjálmur!

Þú vekur athygli á að Riftún opni ekki fyrr en 1964.

Samkvæmt frásögn viðmælanda míns var hún í Landakotsskóla þegar Riftún var keypt og var send þangað þá. Á þeim tíma var Riftún bóndabær og meðal þess sem viðmælandinn segist hafa gert á meðan dvölinni þar stóð, var að rífa veggi í fjósi og hjálpa til við framkvæmdir. Hennar dvöl í Riftúni var því áður en sumarbúðirnar voru standsettar og komnar í gagnið. 

Vonandi svarar þetta spurningu þinni.

bestu kveðjur,

Þóra Tómasdóttir blaðamaður á Fréttatímanum

 

Aftur hvái ég og bendi blaðmanni Fréttatímans og heimildamanni hans á að jörðin Riftún var keypt af kaþólsku kirkjunni haustið 1963. Bóndinn í Riftúni, Kristján Teitsson (1915-1990), brá búi haustið 1963 og það var ekki farið að breyta neinu á bænum fyrr en hann flutti þaðan. Þessu greinir dóttir hans, Hrafnhildur, sem býr í Danmörku, mér frá og sömuleiðis sonur hans Einar. Einar var 16 ára, þegar hann tæmdi hið þriggja ára gamla fjós og tók m.a. milliveggi úr því sem fóru á annan bæ í grenndinni. Þá var fyrst farið í að breyta nýbyggðu fjósinu eftir að Kristján Teitsson flytur frá jörðinni, og það er haustið 1963.

Ef Iðunn, sem upphaflega var sögð hafa verið á sumardvalarstaðnum Riftúni hefur í raun verið þar við verkamannastörf, þar sem hún mátti ekki pissa nema að það væri vaktað af konu frá Þýskalandi og presti frá Hollandi, þá hefur það verið frá haustinu 1963 til og með 6. júní 1964 þegar svefnskálinn var vígður. Þó svo að Iðunn hafi verið þarna 1963 eða snemma árs 1964, hafði faðir hennar þegar farið á fund biskups áður en hún fór í gagnfræðaskóla.

Hver sendir eiginlega barn sitt 13 ára gamalt sem orðið hefur fyrir nauðgun prests til að vinna með nauðgaranum við að rífa veggi í fjósi? Reyndar keypti kaþólska kirkjan fyrst Riftún eftir að Iðunn var hætt í Landakotsskóla og það voru samkvæmt samtímaheimildum nunnur og iðnaðarmenn sem unnu við að breyta fjósinu í Riftúni í svefnskála veturinn 1963-64.

Ég spyr, er Fréttablaðinu stætt á því að halda fast í frásögu sína og Iðunnar Angelu Andrésdóttur?

Frá vígslu svefnskálans í Riftúni 6. júní 1964. Jóhannes Gunnarsson biskup gengur frá húsinu og séra Georg, meintur nauðgari, gengu í humátt á eftir með vígt vatn (Mbl. 11. júní 1964) Myndin af ofan birtist í Fálkanum síðla árs 1964 í grein um Kaþólsku kirkjuna á Íslandi.

 

Saga meints níðings og eins fórnarlamba hans

 

Ég hef í fljótheitum tínt það saman sem ég hef fundið í dagblöðum og öðrum heimildum um geranda og þolanda í máli um misnotkun á börnum sem á að hafa átt sér stað undir þaki kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. Öll þau gögn sem ég vitna í eru aðgengileg á netinu eða annars staðar. Ég set þessar upplýsingar ekki fram til að leika einhvern rannsóknarblaðamann. Ég hef skrifað töluvert um málið og varð sjálfur fyrir illmennsku Margrétar Müller í Riftúni er ég var barn. Því lýsti ég fyrst árið 2009, en ekki vegna þess að ég ásaka kaþólsku kirkjuna um neitt. Minn kvalari var ekki kaþólska kirkjan, heldur kona sem aldrei hefði átt að vinna með umönnun barna. Ég held að margt af því sem ég greini frá hér að neðan hafi ekki verið þekkt af þeim fjölmiðlamönnum sem matreitt hafa þetta mál frekar klunnalega ofan í gúrkusoltna Íslendinga.

Guus (August) George

Það blasir strax við að séra Georg (upphaflega Guus George, f. 5.4.1928) var oft nefndur í fjölmiðlum áður en hann dó, og aldrei nema af góðu einu. Erfitt hefur verið að fá upplýsingar um hann frá Hollandi. Hann var bara prestlingur úr sveitinni, fæddur í einhverju krummaskuði í Limburg-sýslu sem heitir Wijlre, en þar býr fólk sem er líklega meira belgískt en það er hollenskt. Hann var einn sjö systkina og fjölskyldan var erkikaþólsk. Hann var óskrifað blað áður en hann kom til Íslands. Sjálfur sagði hann sögu sína í Degi árið 1998. Árið 1991 gerði Sigmar B. Hauksson heimildarmynd um séra Georg sem ber heitið Perla í Vesturbænum (í þáttaröðinni Fólkið í landinu, "perlan" er væntanlega Landakotsskóli). Sumir eiga jafnvel fallegar minningar úr Landakoti, sjá hér.

Er þetta flírlegt bros eins og Illugi Jökulsson hélt fram nýlega?

 

Er séra Georg  andaðist árið árið 2008 birtist þessi minningargrein um séra George eftir frekar þekktan bloggara á Moggablogginu. Í henni og annarri grein í Morgunblaðinu er ekki hægt að lesa neitt misjafnt um manninn. Þannig vill það verða í minningargreinum. Þær eru ekki birtar til að ófrægja fólk.

Séra Georg leit alls ekki út eins og skólabókadæmið um barnaníðing, sem venjulega er sagður ósköp venjulegur og snyrtilegur meðlimur eða vinur fjölskyldu fórnarlambsins. Georg var þvert á móti strangur og óaðlaðandi maður, ellegar eins og Illugi Jökulsson lýsti því, með flírubros [fleðurlegt] undir prestkraganum (hvernig sem það er hægt). Sömuleiðis var hann sköllóttur með yfirgreiðslu, reykingafingur og kartneglur og hjólbeinóttur og jafnvel kafloðna bringu?

Sótti hann í viljalítil og veiklynd börn, sótti hann í börn útlendinga, sem ekki töluðu góða íslensku, eða börn foreldra sem sjálf voru viljalitlir, veikir og kúgaðir? Þessu er ekki hægt að svara með því að lesa minningargreinar sem mæra manninn. En þessu geta fórnarlömbin hugsanlega svarað, þegar mál þeirra og þau sjálf verða rannsökuð.

Eftir detox árið 2010

 

Iðunn Angela Andrésdóttir

Iðunn er fædd árið 1951, og ef eitthvað lítur hún út fyrir að hafa yngst örlítið frekar en hitt, síðustu 13 árin. Sæmilega undómleg kona um sextugt gæti kannski þakkað detoxinu þessa "gullhamra" mína, en það hefur Iðunn fengið í tvígang hjá Jónínu Ben, og rómaði það mjög í Vikunni í september árið 2010.

Iðunn um það leyti sem séra Georg níddist á henni

 

Faðir Iðunnar var útlendingur og hét  Andrés Alexandersson (1900-1986), eftir að hann fékk íslenskan ríkisborgararétt árið 1954. Hann var Ungverji og hét áður András Kecskés (ekki Kesckes eins og hann hefur verið tilgreindur á Íslandi; Kecskés þýðir geitahirðir). Hann var kallaður Bandi. Andrés fæddist í þáverandi Serbíu, sem varð hluti af Ungverjalandi árið 1918. Enn býr í Serbíu stór minnihluti Ungverja og bjó amma Iðunnar í smábænum Mohol (Mol) í Serbíu árið 1953. Þeir sem hafa langt minni muna eftir Andrési við afgreiðslu í sjoppu Eymundsson og síðar í tóbakssjoppunni London í Austurstræti. Hann var oft nefndur til sögunnar í sambandi við komu landsmanna sinna til Íslands árið 1957.

Hjónin Andrés Alexandersson (András Kecskés) og Nanna Snæland (á tíma kallaði hún sig Nancy)

 

Móðir Iðunnar, Nanna Snæland (1912-1991), var frá Hafnarfirði. Hún hét Nanna Snæland og var talin glæsilegust kvenna á sínum yngri árum. Hún giftist ung ungverskum manni dr. Denés (Dennis) Zakál (f. 1900 í bænum Csáktornya), þekktum tónlistarmanni, sem var með hljómsveit sinni, Dr. D. Zakál og Ungverjunum, á Hótel Borg frá 1934-35, og fluttist Nanna Snæland til Ungverjalands og giftist dr. Zakál í  Búdapest árið 1935. Denés Zakál, sem var lærður klassískur tónlistamaður, sem skildi eftir sig sinfóníur og píanóverk, sneri sér að dægurlagatónlist um miðbik 4. áratugarins. Einn kennara hans í tónlistakademíunni var Jenő Zador, sem náði miklum frama í Hollywood. Denés Zakál samdi m.a. kvikmyndatónlist fyrir 6 ungverskar kvikmyndir á árunum 1939-44. Meðal annars fyrir kvikmyndina Ó, þú hefur lagst svo lágt. Titillagið má heyra á tónlistaspilara mínum ofarlega í dálkinum til hægri.  

Zakál var greinilega frábær tónlistarmaður. Samkvæmt kvikmyndasafninu í Búdapest var Zakál einnig frægur fyrir að verk hans var fyrsta verk ungversks tónskálds sem var leikið í útvarpi. Það gerðist í den Haag í Hollandi 26. Júní 1924, þar sem Zakál vann um tíma.

Úr ungversku bíómyndinni Ó, Þú hefur lagst svo lágt

 

Íslensk kona, og kaþólikki, Sólveig Guðmundsdóttir sem fór á kirkjuþing í Ungverjalandi árið 1938 og lýsti síðar þeirri ferð og kynnum sínum af Nönnu, sem 1938 kallaði sig Nancy von Zakal. Menn á Íslandi stóðu í þeirri meiningu að Zakal hefði verið barón. Denés Zakal dó árið 1943 í miðju stríði. Nanna/Nancy þjáðist af berklum og gekkst undir uppskurð á lunga í miðju stríði. Meðan á bardögum á milli Þjóðverja og Rússa stóðu sem hæst, hafðist hún fyrir í kjallara og giftist þar í sprengjuregni András Kecskés, sem var 11 árum eldri en hún.  Þau fluttust til Íslands árið 1949. Komust út, með því að segjast ætla í ferðalag til ættingja. Það var því ekki furðulegt að borðað hafi verið mikið gúllas heima hjá Iðunni.

Ivan Török

 

Ung að aldri fór Iðunn til Ungverjalands og giftist 1968 ungverskum manni, hinum litríka Ivan Török (Szabó) (1941-2001), sem margir muna eftir úr leiklistar- og myndlistaheiminum, sem og frá fríríkinu Kristjaníu í Kaupmannahöfn. Sagan segir að hann hafi átt þar hengirúm um skeið. En það var löngu eftir að Iðunn og Ivan skyldu (1973). Iðunn hefur sjálf sagt okkur frá því að eiginmenn hennar hafi verið þrír.

Iðunn og Ivan 1969. Iðunn og Árni 2004

 

 

 

Fyrirtækin sem hún hefur rekið hafa verið enn fleiri en eiginmennirnir. M.a. Boutique 1928, Fornsalan Fornleifur, 1928, Húseign á Fjölnisvegi 16 og jafnvel tómt hús á Freyjugötu 16.  

Heimildir eru til um Iðunni, þar sem hún er sögð fyrir litla hunda og átti hún að minnsta kosti einn kjölturakka sem gekk undir nafninu Eros. Dóttir hennar varð fegurðardís og að draumahúsið hennar er ungverskt, fyrir utan bæinn, með rauða veggi og hátt til lofts.

Bros dagsins árið 24.3. 1999

 

Fyrir utan hinn hræðilega glæp sem Iðunn varð fyrir í Landakoti, af hendi séra Águsts Georgs, sem hægt var að lesa um í Fréttatímanum, þá er saga hennar og foreldra hennar litríkari en gengur og gerist. Út að til virðist Iðunn ekki hafa vera ósæl og bæld manneskja, eins og fórnarlömbum barnaníðinga er oft lýst, þegar þau komast á fullorðinsár. Hún var í sviðsljósinu.

Flestar ofangreindar  upplýsingar er hægt að finna í íslenskum dagblöðum eða á netinu. Þetta eru ef til vill ekki upplýsingarnar sem þarf til að þekkja fórnarlambið, og sömuleiðis eru fyrirliggjandi upplýsingar um séra George ef til vill ekki upplýsingarnar til að komast að því sanna um meintan barnaníðing. Ég býst hins vegar við því að rannsóknarnefnd Kaþólsku kirkjunnar fari enn betur í saumana á sögu fórnarlambsins en ég geri, því sú saga er mikilvægust í þessu máli. Fórnalambið er á lífi og getur gefið upplýsingarnar. Gerendur eru hins vegar komnir undir græna torfu, hafa ásökun yfir höfðinu, og geta ekki varið orðstír sinn.

Eftirmáli

Meðan að þessi færsla var skrifuð, braust maður nokkur fram á sjónarsviðið. Hann heitir Valgarður Bragason og segist hafa áttað sig á því að séra Gerorg hafi einnig brotið á sér. Þetta varð honum ljóst eftir að hann las frásögn Iðunnar Angelu í Fréttatímanum. Hann fann sig þess vegna til knúinn að fara og brjóta 21 rúðu í húsakynnum presta og biskups kaþólsku kirkjunnar. Það virkar óneitanlega sem frekar óvenjuleg aðferð til að sigrast á vanda sínum. Hann kynnir sig hér sjálfur, mjög svo frumlega, en er greininga ekki maður margra orða, enda gjörningalistamaður.

Einni mínútu og fjórtán sekúndum inn í myndina, fær Valgarður skitusting og spasma og segir "Fuck you". Ég hélt upphaflega að gluggaárás listamannsins Valgarðs Bragasonar væri líka nýlist, en hann er þormikill maður, sem segir sögu sína alla með grjótkasti og undir fullu nafni. Sá sem syndlaus er kastar grjóti...

Viðbót 1.7.2011

mig langar að vekja athygli  á eftirfarandi punktum, sem valdið hafa mér heilabrotum:

• Iðunn Angela fædd 1951

• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963 ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla") eftir að Iðunn segir frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn)

• Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt í snemma í júní 1964), og Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum til að vera með séra Georg.

Getur einhver skýrt þetta ósamræmi? Er ég að misskilja eitthvað?

Obama, láttu Jonathan Pollard lausan!

 

Árið 1987 var Jonathan Pollard  (f. 1954) dæmdur í ævilangt fangelsi í Bandaríkjunum fyrir að hafa njósnað fyrir Ísrael. Hann hefur því setið í 34 ár í fangelsi fyrir að njósna fyrir ríki, sem að sögn er vinveitt Bandaríkjunum.

Þann dóm sem Pollard fékk hafa aðrir fengir fyrir líkar sakir, en þeir hafa verið leystir úr haldi fyrir löngu síðan. Pollard fær því óumdeilanlega sérmeðferð. Ég hef lýst máli Pollards áður, sjá hér og hér, hér og hér.

Er faðir Jonathans, Morris Pollard, lést um síðustu helgi, 95 ára að aldri, var þess farið á leit við bandarísk yfirvöld að Jonathan Pollarad fengi leyfi úr fangelsinu til að vera við útför föður síns. Jafnvel verstu morðingjar fá þá bón uppfyllta í BNA, en ekki Jonathan Pollard. Nei, glæpur hans var stærri en allra annarra, vegna þess að hann njósnaði fyrir Ísrael. Hann er nú ísraelskur þegn. En Obama þegir.

Hér með fer ég þess á leit við sendiherra Bandaríkjanna á Íslandi, að hann bendi yfirvöldum sínum á að Íslendingur hafi einnig áhyggjur af réttarstöðu Jonathans Pollards.

Langar mig einnig að biðja lesendur mína um að senda beiðni til sendiherra Bandaríkjanna Dr. Louis E. Arreaga,  American Embassy, Laufásvegi 21, 101 Reykjavík, og biðja um að bandarísk yfirvöld sýni miskunn og leyfi Jonathan Pollard að fara heim til sín. Nóg er komið.

Hjálpum manni sem Amnesty International vill ekki hjálpa, manni sem hefur fengið dóm sem er úr öllu samhengi við það sem hann gerði.

Ef hann er ekki samviskufangi, fangi vondrar samvisku Bandaríkjanna, þá veit ég ekki hvað felst í því merka orði.

Sendið áskorun ykkar til Louis  E. Arreaga, t.d. með orðunum FREE JONATHAN POLLARD á:

[e-mail] 

og

[e-mail]

Frelsi handa Jonathan Pollard

NÚ

 

Viljið þið fá frekari upplýsingar um Pollard, sendið tómt tölvubréf (efni þarf ekki að vera skilgreint) til
[e-mail]

 

Af ýmis konar hysteríu

Sjá menn klám í öllu á Íslandi? Auglýst er prinsessunámskeið í Kópavogi fyrir litlar stúlkur og femínistafélag Íslands fer strax úr brókunum af eintómri vandlætingu. Einhver talsprinsessa í femínistaklúbbnum fárast yfir því í fjölmiðlum að námskeið fyrir prinsessustelpur séu klámvæðing. DV stillir upp mynd af femínista og prinsessu (talsmaðurinn er víst til hægri) og má vart sjá hver hefur náð lengra í þeirri list að vera prinsessa. Eru plokkaðar augnabrýr ekki hættulega nálægt klámvæðingu? Klámvæddir heilar íslenskra femínista eru ofar mínum skilningi. Sumar konur eru bara fæddar prinsessur, og það sjáum við ríkulega í íslensku þjóðlífi. Eina sem ég get sett út þennan prinsessuskóla er, að drengir fá þar örugglega ekki inngöngu. Gráir og guggnir íslenskir karlmenn gætu nefnilega haft gott af því að hafa lært smá litgreiningu frá blautu barnsbeini, eða að hafa lært örfáa prinsessutakta, svo þeir verði ekki undir í lífsbaráttunni í kreppuástandi lesbógynokratísku djöfleyjunnar okkar.

Mikið veður hefur verið gert út af meintu barnaníði meðal kaþólskra á Íslandi. Ekki er hægt að útiloka að það hafi átt sér stað, en það hafa heldur ekki verið færðar fyrir því sönnur, sem er grundvallaatriði í réttarríki, þegar tekið er á svo alvarlegum hlutum. Þar sem ég hef orðið fyrir illmennsku eins þess aðila sem ásakaður er um enn verri hluti en ég varð fyrir af höndum hennar, þá finnst mér umræðan um málið á vissan hátt vera farin að nálgast gamaldags hysteríu, því menn álykta mjög fjálglega, jafnvel þótt þeir hafi hvergi komið nærri því fólki sem ásakað er.

Guðrún Ögmundsdóttir gefur sér það að svona mál verði mörg á næstu árum, þar sem hún gengur út frá því að kaþólska kirkjan á Íslandi sé eins og hún er annars staðar. Gaman væri að vita hvað Guðrún Ögmundsdóttir, formaður fagnefndar um kynferðisglæpi, meinar eiginlega með þessu. Eins og ég les þetta, eru þetta dylgjur og getgátur út í loftið byggðar á fyrirframgefnum fordómum Guðrúnar til trúar.

Þó svo að þessi nefnd Guðrúnar, sem ekki er enn orðin sendiherra, hefur aðeins starfað í rúmlegan mánuð, virðast „niðurstöðurnar" ekki láta bíða eftir sér eins og venjan er í öðrum íslenskum nefndum. En starfar þessi nefnd alveg eðlilega?  Er nóg að ýja dylgjum og ósönnuðum sögum að soltnum fjölmiðla?  Er hlutverk nefndarinnar að vera með palladóma og að láta fólk fárast, eða er hlutverk hennar að rannsaka og upplýsa?

Eitt er víst, að nefndin hefur ekkert umboð um starfsemi kirkjudeilda á Íslandi, þó svo að formaður nefndarinnar gefi sér að allt vaði þar í sódómisma og sukki. Eins og segir í bréfi kaþólsku kirkjunnar á Íslandi til Ögmundar Jónssonar: þá sé það ekki hlutverk stjórnvalda að grafa undan trúverðugleika kirkjunnar - nema að Ögmundur, sem nýlega lagði t.d. blessun sína yfir trúfélag sem styrkt er fjárhagslega af öfgasamtökum úti í heimi, telji að það sé einmitt hlutverk sitt. Hver veit? Karlmenn geta líka hæglega verið hysterískir.

Sagt er, að lögreglan hafi rannsakað málin sem nú eru komin upp í tengslum við Kaþólsku kirkjuna. Það sýnist mér ekki að lögreglan hafi gert að neinu ráði, heldur aðeins látið Guðrúnu Ögmunds dæma lifendur og dauða, þar sem hún situr við vinstri væng Ögmundar Jónassonar.

Guðrún verður að víkka sjóndeildarhring sinn og ganga út frá því að í ungliðastarfi vinstri hreyfinga á Íslandi hafi einnig tíðkast barnaníð og kynferðisleg kúgun. Þannig var það úti í heimi, þannig hlýtur það að hafa verið í vinstrisinnuðu starfi á Íslandi - ef venjuleg rök Guðrúnar eiga að standast.  

Nú vitum við að mórallinn var afar slakur í öllum löndum undir hamri og sigð, t.d  í DDR, þótt þar hafi menn í áróðri gefið aðra mynd af ástandinu. Ber ekki  að álykta að viss prósenta trúbræðra- og systra Guðrúnar sem leituðu oft andlegs styrks i DDR hafi verið fórnarlömb kynferðisofbeldis, eða jafnvel gerendur. Allt var bannað í DDR eins og í kirkjunni.  Hankípankí og klám var bannað (nema fyrir kommísaranna) og menn voru barðir til hlýðni, eins og sums staðar í kirkjunni. Margir strípluðu naktir á ströndum DDR. Það er auðvitað ekkert að því og þetta eilífa nektarpartí í DDR (sem er reyndar mjög þýskt fyrirbæri), var fyrst og fremst saklaus núdismi sem margir sóttu mjög í, kannski vegna þess að kynferðismál voru tabú. Maður sá ekki bera kroppa nema á ströndinni. En ljóta hliðin var að klámmyndir og barnaklám var einnig framleitt í DDR í tengslum við strípalingakúltúrinn í DDR og varð að sögn fróðra manna söluvara á Vesturlöndum. Pedófílía var þó formlega algjörlega bönnuð, og barnaníð var formlega ekki til í DDR, ef einhver spurði Honnecker. Þetta gerði lífið létt fyrir þá DDR-pedófílía, sem á síðari árum hafa verið dæmdir í Þýskaland. Á DDR-árunum stunduðu þeir óáreittir barnaníð í skugga þess að barnaníð var ekki til. Það sem ekki er til, er ekki glæpur. Afneitunin er alltaf þægileg. Afneitunin er systir alhæfingarinnar.  

Samkvæmt skýrslu Evrópuráðsins, tekinni saman af Corinne May-Chacal og Maria Herkzog (2003), þá komu árið 1989 upp 11.851 mál um barnaníð í Vestur-Þýskalandi (134 af hverju 100.000 barna), meðan talan í DDR var 1.095 (36 af hverju 100.000 barna). DDR-ingar kunnu auðvitað sínar frelsuðu skýringu á þessu lága hlutfalli hjá þeim, en annað hefur komið í ljós. Ástandið í DDR var, ef nokkuð, verra en í BRD, og sósíalistar lögðust á börn og misnotuðu apparatið til þess. Það var enginn trúnaðarsími til í DDR sem börn gátu hringt í, og ef fólk kærði barnaníð hringdi það kannski til níðinganna sjálfra í STASI. Það þurfti ekki mikið til, í dómhörku sósíalistaparadísa, að menn væru stimplaðir sem  2. flokks þegnar og settir út af sakramentinu. Líf barna og unglinga sem sett voru á stofnanir vegna þessa var helvíti á jörð. Nauðganir og barsmíðar voru þar daglegt brauð. Svoleiðis  var þetta um alla Austur-Evrópu. Kristni og trú eiga ekki einkaréttin á því að vera vond.

Svo gamlir Allaballar, sem nú vilja telja manni trú um að kirkjan sé rót alls ills gegn börnum, og að fólk með ljót andlit og fölsk bros sé hættulegt, ættu að líta sér nær, áður en komið er með fjálglegar yfirlýsingar akkúrat þegar gúrkutíðin stendur einna hæst hjá fjölmiðlunum.

Að lokum smá klám frá DDR fyrir Guðrúnu og ykkur hin, sem trúðuð því að allt yrði betra eftir byltinguna:

Illmennska og múgæsing eru systur

Illmennskan er svo sannarlega í brennideplinum á Íslandi þessa dagana. Á þjóðhátíðardaginn fengum við fréttir af ljótum hlutum sem gerðust innan kaþólsku kirkjunnar á Íslandi. Fram er komið að illmennska, sem ég lýsti meðal annars árið 2009, var daglegt brauð í Landakotsskóla og í sumarbúðum kaþólikka í Riftúni í Ölfusi. Enn verri hlutir hafa nú einnig komið upp á yfirborðið, barnaníð, en enginn vill gangast við frásögnum um það undir fullu nafni.

Múgæsingin náði svo hámarki með orðum formanns fagráðs um kynferðisafbrot, Guðrúnar Ögmundsdóttur. Guðrún virðist mér nota gamlar afkaþólskar aðferðir rannsóknarréttar Jésúíta í röksemdafærslu sinni, sem veldur því að ég get ekki framar tekið þessa nefnd hennar alvarlega.

Þetta var t.d. haft eftir henni í gær á mbl.is : Guðrún segir að umrædd mál hafi farið alla leið í kerfinu en þau séu fleiri enda engin ástæða til að ætla að kaþólska kirkjan á Íslandi sé frábrugðin kaþólsku kirkjunni erlendis. Guðrún ætlar greinilega kaþólsku kirkjunni allt hið versta. Vonandi fer hún ekki að gera tölfræðilega úttekt á þessu með hliðsjón af tveimur málum (og fleirum) á Íslandi, því þá hefur milljónum Frakka og Ítala verið nauðgað af prestum. Guðrún Ögmundsdóttur dæmir sig sjálf með þessari kjánalegu röksemdafærslu. Ef málin eru fleiri, ber þeirri nefnd sem hún stjórnar eins og hún sé rannsóknarrétturinn, að greina frá þeim opinberlega í skýrslum. Hvað fær hún laun fyrir? Að lýsa hlutum yfir í dagblöðum, eða starfa faglega?

Guðrún setur sig bæði yfir guð og menn eins og fólk gerir gjarna á vinstri vængnum. Þar er kirkjan að grunni til talin vera vond og trúin heilaþvottur og ópíum. Múgæsingin síðustu daga er í anda þeirrar stefnu sem Guðrún Ögmundsdóttir hefur aðhyllst mestan hluta ævi sinnar. En nú eftir uppgjörið við meginhugsjónastefnu Guðrúnar hafa verið skrifaðar ágætar bækur um bældar og duldar myndir kynóra manna undir hamri og sigð. Þeir sem kenndu sig við Marx og Engels voru mjög bældir fyrir neðan mitti, og ekki mikið öðruvísi en þeir sem lifðu í tvískinnungi  trúarbragða gamla skólans. Hvernig þetta er hjá femínistum langar mig ekki að dreifa huganum um.

Þessi drengur var kaþólskur og af góðum ættum. Kofinn á bak við hann var tekinn hertaki af systursyni Fraulein Müller sem kom frá Þýskalandi í heimsókn ásamt systur sinni Gabi og móður. Þarna inni pyntaði hann hin börnin. Hann var ávallt klæddur í Lederhosen. Hvort drengurinn á myndinni, sem var sonur verksmiðjueiganda, varð fyrir barðinu á Müller veit ég ekki. Þetta var góður drengur.

 

Reyndar eru mér vitandi ekki enn komin fram fleiri dæmi um kynferðisleg afbrot meðlima þjóna kaþólsku kirkjunnar á Íslandi en þau, sem tveir nafnlausir einstaklingar hafa sett fram. Nema fyrir utan tölvubréf sem ég fékk í gær og sem ég verð að nefna. Þar var því haldið fram að sr. Georg hefði einnig lagst á stúlku eina nafnlausa. Hvað kemur næst? Átti hann í ástarsambandi við hross eða schefferhunda?  Ef svo er, látið sannanir fylgja orðum ykkar og staðhæfingum.

 Ég var aldrei ánægður drengur í Riftúni. Myndina tók Fräulein Müller á Kodak Instamatic myndavélina mína. Sjáið svipinn á mér með því að klikka á myndina.

Illugi Jökulsson er einnig kominn í allsherjardóminn yfir „Hryllingshjúunum í Landakoti", eins og hann kallar þau séra Georg og Fräulein Müller svo skáldlega, og bætir blautum rekaviði sínum á bál nornaveiðara. Hann byggir það eingöngu á hegðun dóttur sinnar, sem fyrir 17 árum var troðið í 5 ára bekk í Landakoti vegna snobborðsins sem fór af skólanum. Illugi veður í vangaveltum og dæmir séra Georg og Mergréti Müller, þó svo að þau hafi hvorug kennt dóttur hans í Landakoti. Illugi segir: „Ég get ekki fullyrt það - en því miður er ég hins vegar viss um að það er allt meira og minna rétt".

Hvers kyns sannleiksvitund er ókrýndur konungur áhugasagnfræðinnar á Íslandi að kenna hér? Mér sýnist það vera lógík þeirra sem t.d. ofsóttu gyðinga fram eftir öldum. Illugi er með ofsóknir gegn fólki sem getur sig ekki varið.

Illugi gleymir að segja okkur, að faðir hans, Jökull Jakobsson, kenndi við Landakotsskóla, og ef hann leitar hryllingssagna hefði kannski verið við hæfi að byrja í smiðju hins mikla sagnaþuls sem faðir hans var. En mér er ekki kunnugt um að Jökull Jakobsson hafi skilið eftir sig hryllingssögur, sem staðfest geta hryllingsmynd vinstrielítunnar af Landakoti og kaþólsku kirkjunni. Hér læt ég fylgja lýsingu Illuga, sem dæmir sig sjálf. Hún er eftirrasjónalisering og byggir aðeins á því að dóttir hans var greinilega feimin. Restin eru hugarórar fullorðins manns:

Og stúlkan okkar þurfti ekki mikið að hafa af séra Georg að segja heldur.

Ég hélt framan af - og lem mig nú sundur og saman fyrir glámskyggnina - að séra Georg væri vinalegur karl sem vildi öllum vel. Kannski svolítið skrýtinn í fasi, en brosmildur og frekar góðlegur bara.

Úff - aftur fer um mig hrollur.

Eftir því sem leið á veturinn fór mér að þykja minna til um hann.

Hann var aðeins of sleikjulegur.

Og hann sagði aldrei neitt merkilegt.

Mér var því löngu hætt að líka við hann þegar fór að vora, en samt hvarflaði ekki að mér neitt í líkingu við það sem nú hefur komið í ljós.

Við foreldrarnir verðum auðvitað horfast í augu við algjört dómgreindarleysi, að hafa látið barnið okkar koma nálægt þessum glefsandi skrímslum sem þau reyndust vera.

Um barnið gilti önnur saga.

Hún sá strax í gegnum séra Georg.

Fimm ára gömul sneri hún sér alltaf undan þegar séra Georg bar fyrir augu hennar.

Þegar hann kom inn í bekkinn, einhverra erinda sem skólastjóri, þá sneri hún sér við á stólnum og starði sem fastast út í vegg þangað til hann var farinn aftur.

Það varð engu tauti við hana komið.

Yfirleitt var hún frekar feimin og vildi lítið láta á sér bera, en í þessu tilfelli kostaði hún því til að kennarinn og allir hinir krakkarnir góndu á hana.

Hún ætlaði EKKI að viðurkenna tilveru séra Georgs.

Ekki einu sinni með því að líta á hann.

Ég sá það á honum að honum þótti þetta óþægilegt. Mér fannst það svo sem ekkert skrýtið.

En núna hugsa ég að hann hafi vitað að þarna var komið barn sem sá hvað leyndist undir flírubrosinu og bak við prestskragann.

Og hann skyldi gæta sín.

Þegar til kom varð skólavistin í Landakoti aldrei nema þessi eini vetur.

Því barnið þvertók fyrir að fara þangað aftur.

Hún vildi komast þaðan burt, strax, fara í Austurbæjarskólann og engar refjar.

Og kannski vorum við foreldrarnir loksins farnir að skynja eitthvað óþægilegt á göngum skólans, því við mölduðum ekkert í móinn.

Hún fór bara í Austurbæjarskólann, var þar alla sína tíð og líkaði vel.

En reiðin sem býr í mér - hún snýst fyrst um það af hverju var þessum illfyglum leyft að starfa með börnum svo lengi?

Burtséð frá kynferðisofbeldi, sem virðist hafa tíðkast þarna, en væntanlega í felum, þá virðist hafa verið algjörlega augljóst að þetta fólk átti ekki að koma nálægt börnum.

Af hverju var mér ekki sagt það þegar ég sendi barnið mitt í þennan skóla?

Af hverju vissi ég þetta ekki?

Af hverju höfðu börnin sem höfðu mátt þola hryllinginn ekki sagt foreldrum sínum frá því?

Höfðu þau gert það, en foreldrarnir ekki trúað þeim?

Eða höfðu foreldrarnir kosið að hlusta ekki?

Úff!

Já úff segi ég ég líka, eins og Andrés Önd og Illugi Jökulsson, og það fer um mig hrollur. Frásagnir Egils Helgasonar valda því einnig að ég segi, "úff og gisp" og fæ gæsahúð. Egill dæmir vegna þess að kona hans var í Landakoti og vegna þess að hann heyrði sögusagnir. Þessar analýsur Illuga og annarra sjálfskipaðra siðapostula dæma sig sjálfar, og staðfestir allt það versta sem ég hef séð á lífsleiðinni um glámskyggni fólks sem kallar sig vinstrisinnað. Það er svo frelsað og fullvisst um frábæra dómgreind sína, að manni verður flökurt. Illmennska ykkar, fordómar og múgæsing er eins og eitthvað beint út úr pápísku miðalda. Skammist ykkar, því enginn er sekur fyrr en sekt hans er sönnuð.

Séra Georg í fótbolta við strákana. Ég man ekki eftir honum sem illmenni og ég dæmi hann ekki út frá útliti hans eins og faríseinn Illugi Jökulsson.

Þessi mynd er af strák, sem ég man ekki hvað hét. Hann hefur verið færðu í slopp Margrétar Müller, sem sagði öllum að hann væri "Schtelpa". Vonandi hefur þessi drengur haft "innsæi barnsins" sem Illugi og vinir hans í rétttrúnaðinum eru á því að 5 ára börn hafi og sjái því í gegnum vont fólk. Í bakgrunni myndarinnar sést Kevin H., sem var þeldökkur drengur, sem átti íslenskan föður í Bandaríkjunum. Hann var ekki lagður í einelti af neinum í Riftúni, en síðar heyrði ég að hann var ofsóttur í Vesturbænum í Reykjavík, þar sem hann bjó, og voru þar víst ekki kaþólikkar að verki.

 

Helgi hét þessi strákur, nokkrum árum eldri en ég, en hann var meðal bestu vina minna í Riftúni. Hann var alvarlega veikur, með hjartagalla og flogaveiki. Honum leið vel í Riftúni. Margrét Müller var reyndar góð við hann og bað mig og aðra að gæta hans! Helgi var mikill fræðaþulur og gerði ekki mikið annað en að lesa, þar sem hann gat ekki leikið sér eins og önnur börn. Þessi drengur var af almúgfólki kominn og bjó lengi á Hverfisgötunni.

Á kaþólska kirkjan sök á því að menn eru í Vinstri-Grænum og Vantrú?

 

Einn fremsti trúleysingi landsins, sem er framarlega í flokki Vantrúarmanna, Vésteinn Valgarðsson, hefur einnig orðið fyrir barðinu á kaþólskum á Íslandi, eins og ég.  Þessi frekar ungi sósíalisti, sem er af "mjög góðum" íhaldsættum úr Vesturbænum í Reykjavík, greindi þó ekki frá hremmingum sínum í návist kaþólskra fyrr en loksins nú, og mér sýnist að hann kenni jafnvel kaþólskum níðingum um vantrú sína. Alveg öfugt við mig er hann viss um sök fólks áður en hún hefur verið sönnuð, og dæmir kaþólskan prest og illa innrætta þýska konu, sem af einhverjum furðulegum ástæðum fékk að kenna í Landakotsskóla í áraraðir, um barnaníðingshátt. Ég og Vésteinn erum  vissulega um margt sammála, en Vesteinn gengur lengra en ég, sem lýsti þessari þýsku konu árið 2009, því hann er bæði í Vantrú og Vinstri Grænum, og hefur því sjálfkrafa sérleyfi á allan sannleika. Án þess að hafa sönnun, dæmir hann þá dauðu eins og Kristur átti að gera, þegar hann kæmi aftur.  

Ég reyndi að gera athugasemd hjá Vésteini á blogg hans um frásögn hans af meintum perraskap sr. Georgs og Margrétar Müller, og hvað sem ég reyni, þá fjarlægir Vésteinn ávallt athugasemdina frá mér. Hann hefur greinilega höndlað sannleikann og vill ekki heyra það sem honum eldri og gáfaðri menn hafa til málanna að leggja. Hér getið þið lesið athugasemd mína til Vésteins, sem hann vill ekki birta á bloggi sínu:

Sæll Vésteinn Valgarðsson,

ég held ég geti sagt, að ég hafi verið fyrsti maðurinn sem benti opinberlega á þá illu manneskju sem Margrét Müller hafði að geyma. Ég skrifaði um það á blogginu mínu árið 2009: hér og svo aftur þann 17. júní, morguninn sem Fréttatíminn birti frásagnir tveggja nafnlausra manna, sem skv. Pressunni munu vera bræður. Hér getur þú lesið blogg mitt 17. júní: hér

Mér finnst afar merkilegt að lesa frásögn þína, og staðfestir hún að vissu leyti það sem ég upplifði árin 1969 og 1970, löngu áður en þú komst í tæri við skrímslið Müller. Þetta sem þú skrifar um aðdáun hennar á Hitler, man ég í annarri mynd, því hún stærði sig af því að bróðir hennar hefði tekið í höndina á Hitler.

En ég leyfi mér þó ekki að komast að sömu niðurstöðu og þú um Margréti Müller og sérstaklega Sr. Georg, þegar þú gerist dómsstjóri í dómstóli götunnar (sem mér finnst svo einkennandi fyrir ykkur á öfgafyllri vinstri vængnum í þjóðfélaginu). Nafnlausar ásakanir um barnaníð eru ekki sannanir fyrir barnaníði. Að ásakanirnar koma fram svo seint, finnast mér ekki vera nein góð rök fyrir því að líklegt sé að níðið hafi átt sér stað. Ég get aðeins trúað bræðrunum, sem nú áskaka presta um barnaníð, ef þeir koma fram undir nafni.

Mitt minni segir mér, að Margrét Müller hafi verið mikið snobb og sleikjuháttur hennar við heldri borgarabörnin var annálaður. Börn heldri manna og góðra kaþólikka fengu sérmeðferð í Riftúni, t.d. börn Gunnars Eyjólfssonar. Þau voru elítan. Þau börn voru látin í friði og stjórnuðu öðrum börnum á svæðinu með umboði frá Müller. Þeir sem ekki voru kaþólikkar voru í hættu fyrir Müller. En ég man persónulega ekki eftir neinum kynferðislegum tilburðum séra Gogga við okkur drengina. Að mínu mati var hann maður af gamla skólanum, nokkuð strangur en góður við börn, þ.e. ef maður kallaði hann ekki séra Gogga svo hann heyrði.

Ég veit ekki hvernig þið voruð böðuð á þínum tíma í Riftúni, en þegar ég var þarna var farið í bað í baðherbergi í aðalhúsinu, þar sem sr. Georg bjó með nokkrum nunnum. Þeir eldri böðuðu á baðherbergi, en þeir yngri í bölum í sama salnum, sem t.d. var líka notaður fyrir guðsþjónustur og innileiki, en stundum fórum við gangandi til Hveragerðis í sund. Margrét Müller tók þátt í þessari böðun, en þar voru líka nunnur, og man ég ekki eftir því að þær hefðu haft neina óeðlilega tilburði í frammi við okkur drengina, nema að hella of köldu vatni yfir höfuð okkar og láta of marga baða í sama óhreina vatninu. Á þeim tíma sem ég var þarna var ekki búið að koma hitaveitu til Riftúns og vatnið til böðunar kom úr stórum rafhitunarkatli sem alltaf var að bila. Við vorum því ekki alltaf hrein þarna, en vorum drifin í bað daginn áður en foreldrarnir komu í heimsókn.  

MYNDIN hér að ofan:

Myndin efst er af vef Vantrúar, og er af Vésteini Valgarðs og Helga Hóseassyni, sem voru bræður í barningnum á gyðingnum Kristi og í því að skemmta skrattanum. Ekki veit ég til þess að kaþólska kirkjan hafi níðst á Helga heitnum í æsku og átt sök á einkennilegu háttalagi hans, en eitthvað hefur valdið því að Vésteinn klæðir sig eins og pílagrímur og skreytir sig merkjum sem sýna eiga baráttu hans fyrir helga málstaði, eins og t.d. málstað Palestínumanna og hitt og þetta sem vinstri réttlátir telja sig hafa einkarétt og vit á. Vésteinn er einn af fáum Íslendingum sem þegið hefur boð Múslímska bræðralagsins og hefur tekið þátt í ráðstefnu í þess í Egyptalandi. Hann hefur því stutt  hryðjuverkasamtök, og mætti því ætla, samkvæmt ESB-stuðli samheilagra, að hann sé líka eins konar níðingur.

Mjög alvarlegar ásakanir

Ágætu lesendur mínir. Snemma í morgun las ég mikinn bálk í Fréttatímanum, sem fjallar um ónáttúru og illmennsku kaþólskra presta og kennara á Íslandi. Ég skrifaði fyrir tveimur árum síðan um dvöl mína í Riftúni, sumarbúðum kaþólskra á íslandi, þar sem ég var sendur til dvalar í nokkrar vikur, alsaklaus og ókaþólskur, tvö ár í röð. Ekki lýsti ég þeirri dvöl minni með hlýhug, en minningar mínar um Margréti Müller koma að mörgu leyti heim og saman við það sem ég les í dag í Fréttatímanum. Hún var illmenni og lagði mig í einelti, en ég varð þó ekki fyrir kynferðislegum tilburðum hennar, sem nú er haldið fram að hún hafi sýnt.

Hins vegar man ég ekki eftir neinu vondu, illu, óeðlilegu eða andstyggilegu í fari séra Georgs, sem nú er ásakaður um hræðilega hluti. Hann var vinur barnanna og afar góður við alla, þegar ég sá til. Eitt sinn fékk ég mikla magakveisu og varð að vekja nunnurnar um nóttina og fékk ég mixtúru sem róaði magann. Svaf ég fram á miðjan næsta dag, þegar ég var vakinn af séra Georg og nunnu og spurði séra George, hvort ég og gæti borðað og sagði mér svo fá sviplegu andláti Bjarna Benediktssonar og fjölskyldu hans á Þingvöllum, sem hann svo bað fyrir í matartímanum.

Ég get auðvitað ekki útilokað neitt með minni upplifun af manninum, en ég trúi ekki á allt  eins og hin ágæta kona Guðrún Ögmundsdóttir, þegar hún segir að "nú sé fólki trúað" í viðtali í Fréttatímanum í dag.

Lesið vinsamlegast lýsingu mína á dvöl minni og upplifun minni í Riftúni fyrir fyrir 40 árum síðan (hér fyrir neðan eða með því að klikka hér). Ég get að sjálsögðu ekki sýknað sr. Georg, en tveir einstaklingar geta heldur ekki dæmt hann. Hann mun aldrei geta varið sig. Þessir einstaklingar gætu hafa orðið fyrir sama eineltinu og ég af höndum Frau Müller, og gætu hafa höndlað það á annan hátt en ég gerði, og vilja nú kenna sr. Georg um, enda var hann hræddur við þýsku ráðskonuna í Riftúni og þorði ekki að ávíta hana.

 

4.6.2009 | 11:15

Í nöp við kaþólska

 

Ég verð að létta þessu af hjarta mínu. Mér var eitt sinn í nöp við kaþólikka. Álíka mikið og Sigurði G. Tómassyni á Útvarpi Sögu er við gyðinga. Ekki alla, bara suma. Ekki til dæmis við Jón Val og ekki við páfann í Róm. Hins vegar dæmdi ég þá einu sinni, alla sem einn, og mig langar að segja ykkur af hverju.  Mea culpa.

Ég fór á unga aldri í sumarbúðir kaþólskra í Ölfusi. Ég fór í þessar búðir, þar sem faðir minn þekkti prestinn þar. Ekki er ég kaþólskur frekar en andskotinn, og enginn hefur verið það í fjölskyldu minni íslenskri síðan forfeður mínir, munkar og biskupar Rómarkirkjunnar voru það á miðöldum. Nefni ég engin nöfn. Þá var mikið syndgað. Ég get þannig stoltur sagt, að ég sé afrakstur hórlífis í íslenskum torfklaustrum, þegar konur gátu sig ekki varið, enda verjur synd og holdið var veikt.

Í sumarbúðunum í Ölfusi, sem voru í Riftúni, voru bæði nunnur og prestur einn hollenskur, séra Georg, sem var hinn vænsti maður. Hann er nýlega látinn. Hann spilaði mikið fótbolta við okkar strákana, enda hafði hann verið liðtækur knattspyrnumaður áður en hann svaraði kallinu og fékk brauð á Íslandi. Enski boltinn var greinilega mikilvægari fyrir hann en messan á sunnudögum, sem allir urðu að vera viðstaddir til að sjá kaþólikkana borða líkama Krists, Amen.

Kvöl okkar, barnanna í Riftúni sem ekki vorum kaþólikkar, og sérstaklega þeirra sem voru algjörir heiðingjar og efasemdamenn eins og ég, var þýsk kona. Hún var vond við börn og var gædd þeim leiða eiginleika að ofsækja ákveðin börn.

Konu þessari var einstaklega illa við mig og mér við hana. Margir aðrir fengu að kenna á teutónískri grimmd hennar. Hún stærði sig af því við börnin, að bróðir hennar hefði tekið í höndina á Hitler. Sjálf leit hún út eins og Marteinn Lúther, bara ljótari.

I Riftúni léku menn skrítna leiki ef veður leyfði ekki útiveru. Þá var leikið teningaspil um súkkulaði það sem þýska konan hafði gert upptækt í pökkum barnanna. Leikurinn gekk út á það ef maður kastaði og fékk tvo teninga með sex í sama kasti, fékk maður bakka með súkkulaðiplötu, hníf og gaffal. Maður mátti brjóta stykki af með hnífnum og gafflinum og borða eitt stykki í einu og kyngja því þangað til næsti maður fékk 2x6. En ef maður tók annað stykki áður en maður var búinn að kyngja því fyrsta,  tók meira en eitt stykki  eða framdi þann hræðilega glæp að halda áfram átinu í nokkrar sekúndur eftir að  sú þýska sagði „Schtopp", þá gátu börnin búist við kinnhesti eða því að vera slegin í hnakkann.  Eitt sinn rak hún fingurinn upp í strák og krækti súkkulaði út úr munni hans. Hann kastaði upp.  Ég fékk ekki þetta Straf hjá Frau Verbissene, en nóg annað mátti ég reyna. Eitt sinn tognaði ég alvarlega í hástökki. Ég gat rétt dröslað mér í matsalinn en kom of seint. Þýska konan gerði bara grín af mér og sagði að ég væri „bara aþ zykjast". Fyrir bragði fékk ég ekki hádegismat.

Sama dag um kvöldið uppgötvaði systir Klementína, sem var íslensk kona, ástand ökklans á mér. Það var í einasta sinn sem ég hef séð nunnu reiðast og hún hellti sér yfir þýsku ráðskonuna, úlfynjuna Ilse, - nei það var reyndar ekki hið rétta nafn hennar. En mig grunaði síðar að hún hefði verið böðull í fangabúðum nasista, eða pabbi hennar.

Myndin að ofan er úr þýsku blaði sem dreift var til foreldra þeirra sem sjást á myndinni.  Textinn undir henni hljóðaði:  Frohes Leben herrscht in katolischen Kinderferienheim Riftun auf Island. Ég er þarna að dansa (í köflóttri skyrtu) eftir bítlaplötu, en var í raun að skipuleggja flótta úr kaþólsku fangabúðunum í huga mér. Einn drengur flýði reyndar fótgangandi frá búðunum og komst með bíl til Reykjavíkur. Mér var af einhverjum ókunnum kennt um það!  Rannsóknarrétturinn, STRAF, og dómur féll: Ég fékk engan mat og ekki að fara oftar til Þóroddsstaða, bæjar í grenndinni,  til að gefa hænsnunum þar matarúrganga okkar í Riftúni. 

Hver vill ekki flýja stað, þar sem plata með þýskum mörsum var spiluð þegar einhver átti afmæli?

Eitt sinn vildi svo illa til að sippuband sem ég sveiflaði að hætti kúreka slóst í í kinnina á stelpu af fínum ættum. Alveg sama hvað ég reyndi að skýra hvað gerst hefði , þá var dómurinn að ég hefði framið mikinn glæp. Sú zýska setti ofsóknir í gang gegn mér. Ég hafði slasað kaþólikka, nú átti ég greinilega að iðrast og biðja 40 maríubænir og skríða á hnjánum alla leiðina suður  í Róm. Ég fékk ekki frið fyrir konunni.

Vegna þýsku konunnar hataði ég lengi kaþólikka. Ég geri það stundum enn, en það kemur ekki niður á neinum.  Þýska konan var ekki á vegum Guðs, hún var bara vond kerling, sem ekki hefði átt að fá að koma nálægt börnum, sem hún áleit vera vond frá nátúrunnar hendi. Ég er alveg viss um að Kristur hefði ekki átt 7 dagana sæla í Riftúni hefði Jósef faðir hans sent hann þangað í stað þess að láta hann pússa mublur með vikri frá Sínaí.

 

Til að kóróna allt kom systir zýsku konunnar í heimsókn frá Þýskalandi með börnin sín tvö, sem voru eins og Hans og Gréta - skrímsli. Hann, gekk í Lederhosen, sama hvernig viðraði og hún var með fléttur og í þjóðbúningakjól eins og Heidi í Heiðarkofanum. Drengurinn í leðurbuxunum reyndist vera hinn versti böðull og sadisti og stjórnaði öllu með leikjum sem höfðu kvalarlosta að ívafi. Ég vona að hann sé ekki prestur í dag. Gabi, þjóðbúningastúlkan var liðtæk í Gestapo. Hún klagaði yfir öllu. Var eyru og augu frænku sinnar í Straffinu.

Misskiljið mig ekki, ég hef ekkert á móti Þjóðverjum heldur. Sumir Þjóðverjar eru bestu vinir mínir.....bara ef þeir berja mig ekki í Lederhosen í Ölfusinu, eins og ribbaldar börðu Ögmund biskup Pálsson á Hjalla Ölfusi forðum.

Síðar segi ég frá góðu kaþólsku fólki sem ég hef kynnst. Jón Valur er nú örugglega farinn að hugsa mér purgatoríið á 696 gráðum fyrir þessar minningar. Þess vegna set ég punkt hér.