Úr sögubókum framtíðarinnar

Einu sinni var kreppa á Íslandi. Í stað þess að gera eitthvað til að sporna gegn kreppunni, hugsuðu menn sér gott til glóðarinnar. Nú gátu þeir sem aldrei hefðu annars orðið forsætisráðherrar, orðið það. Í kreppu hugsar fólk nefnilega ekki rökrétt. Þjóðin fór í pólitískan slag í stað þess að bjarga sér frá langvarandi eymd.

Eftir að IMF-láninu var skilað til vonda fólksins sem átti peningana, elti ólánið þjóðina undir forystu rauðs forystusauðs sem þjóðin elti yfir öræfi vandamálanna. Hann vildi koma á jöfnuði en myndaði eitt vesta lögregluríki Norðurlandanna, uns allt batnaði rúmum 100 árum síðar, og Ísland tók aftur upp stjórnmálasamband við Ísraelsríki, eina landið sem Ísland vildi ekki eiga samskipti við árið 2009. Stytturnar af Skallagrími og Imbu voru loks teknar niður eða brotnar árið 2109 og sendiráðinu í Gaza var lokað.

Á þeim tíma, sem allt fór til fjandans var mikill leiðtogi meðal þjóðarinnar, sem kallaður var forseti. Hann varð síðar að vatnsmerki og fólk velti því fyrir sér í 100 ár, hver þessi pattaralegi maður hefði verið.