Ellefti negrinn talar út

 

Einu sinn var settur upp bjánalegur negri í skrúðgarði Hafnfirðinga, Hellisgerði.  Negrinn, sem var úr járni, var ætlað að gleypa peninga gesta í garðinum. Peningarnir, sem söfnuðust í baukinn undir hafnfirska blámanninum, fóru alveg örugglega ekki til styrktar trúboðs í Eþíópíu. Þegar ég var lítill var ég viss um að Hafnfirðingar væru allir upp til hópa algjörir rasistar, fyrst þeir settu svona negraapparat upp í skrúðgarði bæjarins. Ég er löngu búinn að jafna mig og sjá hið sanna í málinu. Rasistarnir búa ekki bara í Hafnafirði og rasistar eru ekki endilega þeir, sem setja upp bjánalega negra í skrúðgörðum sínum. Þeir sem fárast mest yfir bjánalegum negramyndum geta oft verið verstu rasistarnir.

Nú hafa hinir réttlátu riddarar ruglsins fárast yfir 10 teiknimyndanegrum í afar ómerkri barnabók sem einhver íslenskur ættarlaukur sauð saman þegar negrar voru enn börn eða dýr í hugum almennings. Nú eru aðrir tímar. Þótt svartir listamenn, svokallaðir gangstarappers klæmist og fáklæddar, "fucking" hórur þeirra dilli rössum sínum á MTV, má enginn nota orðið "nigger" nema þessir fáguðu listamenn. Ef aðrir taka sér þetta orð í munn hrópar kór hinna hreinhuga postula: KYNÞÁTTAHATUR.

Hin saklausa barnaþula Muggs er barn síns tíma. Fólk í dag er hins vegar hrætt við hugsanir sínar og innstu hvatir. Þess vegna sjáum við þessi gríðarlegu viðbrögð. Ég get vel sett mig í spor foreldra þeldökkra (svartra) barna, sem þurfa að hlusta á þuluna um negrastrákana. En ef þessir foreldrar verða ekki varir við fordómana annars staðar í þjóðfélaginu, þá er þessi bók varla hættuleg börnum þeirra. Ég endurtek, þetta er ósköp barnaleg bók, og boðskapur Muggs var er ekki þjóðarmorð eða fyrirlitning. En mig grunar þó samt, að augnargotur nútímasamfélagsins séu það sem hræði foreldra blökkubarna (afsakið orðbragðið) meira en bók um tíu negrastráka, sem deyja af slysförum.

 Sjá http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/133566/

Ég er hins nokkuð viss um að sá sem teiknaði myndina hér að ofan á gallerí Kling & Bang í fyrra sé einn af hinum réttlátu riddurum sem ekki geta kallað svart svart eða hvítt hvítt. Hann kaupir örugglega ekki bók Muggs. Hann er hreinn í hugsun. Hann hatar ekki neinn og er alveg æðislega liberal. Hann (eða hún) er örugglega í fremstu röð hugsanalögreglunnar. En það er ekkert mál fyrir hann að hengja gyðing á myndlistasýningu. Enginn fresíanna hefur heldur stokkið upp á nef sér eftir að hafa heimsótt heimasíðu Bobba Fischers. Þar finnur maður lesningu og orðbragð sem gæti gert 10 negrastráka náhvíta af hræðslu. Hengdur gyðingur á myndlistasýningu við Laugarveg er líka barn síns tíma og hefur verið það nokkuð lengi. Það virðist vera allt í lagi að hengja gyðing ef maður er riddari réttlætisins - EÐA HVAÐ?

Íslendingar eru, og hafa eins lengi og elstu menn muna, verið hræddir við útlendinga og líka þá svörtu. Viðbrögðin við endurútgáfu barnarímsins sýnir þjóð sem er hrædd, en þó mest við sjálfa sig

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 4.11.2007 kl. 21:21]

Alveg skrifa ég heilshugar undir þetta hjá þér.  Fólk er fariði að óttast eigin hugsanir í öllum þessum pólitíska réttrúnaði og veltur hvert um annað þvert til að koma að sjálfsupphefjandi og sjálfhverfum skoðunum um kynþáttamál áf ótrúlegustu tilefnum.  Aðrir, sem líta á menn, sem jafningja og er það eðlilegt, leiða hugann ekki að slíku.  It's all in the eye of the beholder, segir einhverstaðar.  Annars er gamla íslenska orðtækið, Margur heldur mig sig, viðeigandi hér.

Mig grunar að þetta séu allt einhverskonar Freudian slip og að fólk ómeðvitað upplýsi um þanka sýna og hvatir með þessum hætti.  Eins er með hómófóbíur og aðra aðskilnaðarfóbíur.  Svo er það staðreynd að ennisblaðið fær ekki blóð hjá hræddu fólki og það gæti skýrt greindarskort í slíkri upphrópanaumræðu.

Annars var ég að fá póst frá Afríkumanni, sem bað um að fá að leggja inn hjá mér 50 millj. $.  Eina sem ég þurfti að gera var að senda honum 600.000 kall fyrir póstburðar og færslugjöldum.  Held sveimér að hann sé ættingi Blámannsins í Hellisgerðinu.

[Anna Karlsdóttir, 4.11.2007 kl. 23:34]

Mikið voru þetta skemmtileg skrif hjá þér. Ég og Jónas sonur minn erum búin að engjast af hlátri yfir textanum í hálftíma. Kærar þakkir fyrir góðan og sannan pistil

[Baldur Kristjánsson, 5.11.2007 kl. 08:59]

Sæll Vilhjálmur.  Gaman að lesa þig! En ég hnaut um þetta:

 ,,Ég get vel sett mig í spor foreldra þeldökkra (svartra) barna, sem þurfa að hlusta á þuluna um negrastrákana. En ef þessir foreldrar verða ekki varir við fordómana annars staðar í þjóðfélaginu, þá er þessi bók varla hættuleg börnum þeirra."

Þau spor þessarar foreldra eru fyrirgefðu einmitt þau að þau verða svör við fordóma annarsstaðar í samfélaginu og sum þeirra hafa óttast að þessi bók auki á slæmar staðalmyndir. Svo finnst mér þú reyna að gera fremur lítið úr þeim sem tala illa um þessa bók kallar þá m.a. réttláta riddara. Þú verður að átta þig á því að þú sjálfur gengur iðulega fremstur í flokki réttlátra riddara og ræðst inn í Rómaborgir fortíðar a.m.k.

[Quackmore, 5.11.2007 kl. 13:03]

"Þeir sem fárast mest yfir bjánalegum negramyndum geta oft verið verstu rasistarnir."

Mikið er ég sammála þér. Fólk hugsar kannski ekki meðvitað á kynþáttamismunandi hátt, en líklega er einhver ómeðvituð hræðsla um að svertingjar séu líklegri til að látast af kjánalegum aðstæðum ("Ein kýrin stangaði einn þeirra"?!? Hefur enginn hörundsljós smaladrengur nokkurntíman lent í því?) og því megi ekki fyrir nokkurn mun minna á eða ýta undir þá trú að svo sé. 

Annað máltæki sem gæti líka náð yfir þetta er  "Óhreinum er allt óhreint"

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 5.11.2007 kl. 14:14]

Ég var einu sinni í sumarbúðum með einum af fyrstu “negradrengjunum” sem bjuggu hér á landi. Íslenskur faðir hans skildi drenginn eftir hjá ættingja á Íslandi, því pabbinn hafði kvænst nábleikri bandarískri konu eftir að móður drengsins dó. Sú hvíta vildi ekkert sjá né heyra af blökku barni íslendingsins úr fyrra hjónabandi. Þar sem ég kynntist þessum dreng á yngri árum, var honum ekki strítt. Þvert á móti. Hann var aldrei útundan. En ég veit að hann varð fyrir aðkasti í Vesturbænum, þar sem hann bjó. Hvort það hefi verið verið út af bók Muggs veit ég ekki. Ég held þó ekki. Margir hafa orðið fyrir aðkasti í Vesturbænum eins og kunnugt er, og skiptir litarhaft þar engu máli.

Ég hef einnig heyrt um ungan dreng, sem kom með móður sinni frá eyju í Karabíska hafinu í lítið sjávarþorp á Vestfjörðum. Hann var lagður í einelti af ákveðnum hópi barna og jafnvel af fullorðum líka. Einn af kennurum drengsins greindi mér frá því að menn hefðu gert sér það að leik að skvetta á hann krapa og drullu þegar þeir keyrðu fram hjá honum þar sem hann var á leið í skóla. Ég hef heyrt, að þrátt fyrir mótlæti fyrir vestan hafið þessi ungi maður hafði sig upp úr fordómum Íslendinga, lagt land undir fót, og sé nú í námi erlendis. Hvort bók Muggs um 10 negrastráka var Biblía kvalarar drengsins er óvíst.

 Það þarf hins vegar ekki mikið til að gera Íslendinga hlessa. Bloggarinn http://mazehaze.blogspot.com/2005/09/jaraberja-kevin.html greinir frá því hvað gerðist á Akureyri  þegar svartur maður sást það í fyrsta skipti. “Þangað til í dag hélt ég að Ísland væri orðið það fjölþjóðlegt að svertingi í bleikri lopapeysu kæmi mér ekki til að fá froðufellandi flogakast. Það komst nú reyndar í akureyrsku blöðin þegar svertingi kom til Akureyrar í fyrsta skipti (sem best fólk vissi). Þetta var á milli 1980 og 1990. Ég er ekki einu sinni að grínast. Mig minnir að fyrirsögnin hafi verið: "Svartur maður í bænum", duhh.” Fyrsti svertinginn á Akureyri, hefur vonandi ekki orðið fyrir aðkasti. Það varð hins vegar aumingja blámaðurinn sem var um borð á Het Wapen van Amsterdam (gullskipinu svokallaða, sem breyttist í þýskan togara eftir að Þór Magnússon þjóðminjavarðmaður var búinn að leggja blessun sína yfir fund þess). Hollenska skipið strandaði á Skeiðarársandi árið 1667 og mun aldrei finnast. Íslendingar voru svo fullir að vináttu að þeir eltu blámanninn. Hann var auðvitað ekki vanur öðru en illmennsku, svo hann misskildi þetta atlot Íslendinga og sprakk á hlaupunum undan kammó fólki sem vildi bara bjóða honum heim og ræða vandamál hans.  

Kannski hefur blámaðurinn á Het Wapen van Amsterdam verið einn af þeim svertingjum sem Rembrandt málaði árið 1661 í Amsterdam. Ég er á því að svo sé. Er mynd Rembrandts fordómafull?

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 5.11.2007 kl. 14:24]

Þakka heimsóknirnar og upplyftandi athugasemdir. Ég vona, Baldur, að ég hafi svarað þér með athugasemdinni hér á undan og með ekta Rembrandt í kaupbæti.