Brunarústaþankar

Einu sinni langaði mig að verða arkitekt. Ég hef enn gaman af því að hafa gaman af arkitetúr og sérstaklega af arkitektum. Í Danmörku þekki ég fólk, sem sagt hefur við mig, að "ef byltingin kemur tek ég arkitektana sem hafa byggt flötu húsin í Danmörku og neyði þá til að búa í þeim.". Ég legg þá til að það sé ódýrara að skjóta þá. Arkitektar hafa mikið vont á samviskunni. Sumur arkitektúr gerir menn þunglynda. Ég ólst hins vegar upp í húsi í Hvassaleiti í Reykjavík, sem gerði fólk bjartsýnt, ef það var það ekki fyrir. Sjávarútvegsmálaráðherrann býr í sams konar húsi nú. Hallgrímskirkjan gerir mig hræddan. Heilsuverndarstöðin minnir mig á blóð og vessa. Seðlabankahúsið minnir mig á Sænska frystihúsið, sem var miklu fallegra hús en bankinn.

Margur ljótur arkítektúr er til á Íslandi. Þegar ég bjó þar þótti mér það ekki. Ljótleiki venst. En margt er þó fallegt á milli ljótu húsanna. Hús, sem ljót eru að utan, geta vel verið falleg að innan, en þau eru vandfundin líkt of hvítir hrafnar.

Nú eru nýlega brunnin hús sem eitt sinn voru falleg. Í fjölda ára hefur þeim verið opinberlega nauðgað af búllu- og sjoppuverktökum. Grátlegt hvernig fór. En við hverju var að búast?

Er þetta hér fyrir neðan ekki eitthvað sem hægt væri að byggja á rústunum? Hægt væri að hafa álversksmiðju á tveimur efstu hæðunum - og meðan á gott er minnst - sendiráð Palestínumanna á Íslandi á fjórðu hæð.