Af ýmis konar hysteríu

Sjá menn klám í öllu á Íslandi? Auglýst er prinsessunámskeið í Kópavogi fyrir litlar stúlkur og femínistafélag Íslands fer strax úr brókunum af eintómri vandlætingu. Einhver talsprinsessa í femínistaklúbbnum fárast yfir því í fjölmiðlum að námskeið fyrir prinsessustelpur séu klámvæðing. DV stillir upp mynd af femínista og prinsessu (talsmaðurinn er víst til hægri) og má vart sjá hver hefur náð lengra í þeirri list að vera prinsessa. Eru plokkaðar augnabrýr ekki hættulega nálægt klámvæðingu? Klámvæddir heilar íslenskra femínista eru ofar mínum skilningi. Sumar konur eru bara fæddar prinsessur, og það sjáum við ríkulega í íslensku þjóðlífi. Eina sem ég get sett út þennan prinsessuskóla er, að drengir fá þar örugglega ekki inngöngu. Gráir og guggnir íslenskir karlmenn gætu nefnilega haft gott af því að hafa lært smá litgreiningu frá blautu barnsbeini, eða að hafa lært örfáa prinsessutakta, svo þeir verði ekki undir í lífsbaráttunni í kreppuástandi lesbógynokratísku djöfleyjunnar okkar.

Mikið veður hefur verið gert út af meintu barnaníði meðal kaþólskra á Íslandi. Ekki er hægt að útiloka að það hafi átt sér stað, en það hafa heldur ekki verið færðar fyrir því sönnur, sem er grundvallaatriði í réttarríki, þegar tekið er á svo alvarlegum hlutum. Þar sem ég hef orðið fyrir illmennsku eins þess aðila sem ásakaður er um enn verri hluti en ég varð fyrir af höndum hennar, þá finnst mér umræðan um málið á vissan hátt vera farin að nálgast gamaldags hysteríu, því menn álykta mjög fjálglega, jafnvel þótt þeir hafi hvergi komið nærri því fólki sem ásakað er.

Guðrún Ögmundsdóttir gefur sér það að svona mál verði mörg á næstu árum, þar sem hún gengur út frá því að kaþólska kirkjan á Íslandi sé eins og hún er annars staðar. Gaman væri að vita hvað Guðrún Ögmundsdóttir, formaður fagnefndar um kynferðisglæpi, meinar eiginlega með þessu. Eins og ég les þetta, eru þetta dylgjur og getgátur út í loftið byggðar á fyrirframgefnum fordómum Guðrúnar til trúar.

Þó svo að þessi nefnd Guðrúnar, sem ekki er enn orðin sendiherra, hefur aðeins starfað í rúmlegan mánuð, virðast „niðurstöðurnar" ekki láta bíða eftir sér eins og venjan er í öðrum íslenskum nefndum. En starfar þessi nefnd alveg eðlilega?  Er nóg að ýja dylgjum og ósönnuðum sögum að soltnum fjölmiðla?  Er hlutverk nefndarinnar að vera með palladóma og að láta fólk fárast, eða er hlutverk hennar að rannsaka og upplýsa?

Eitt er víst, að nefndin hefur ekkert umboð um starfsemi kirkjudeilda á Íslandi, þó svo að formaður nefndarinnar gefi sér að allt vaði þar í sódómisma og sukki. Eins og segir í bréfi kaþólsku kirkjunnar á Íslandi til Ögmundar Jónssonar: þá sé það ekki hlutverk stjórnvalda að grafa undan trúverðugleika kirkjunnar - nema að Ögmundur, sem nýlega lagði t.d. blessun sína yfir trúfélag sem styrkt er fjárhagslega af öfgasamtökum úti í heimi, telji að það sé einmitt hlutverk sitt. Hver veit? Karlmenn geta líka hæglega verið hysterískir.

Sagt er, að lögreglan hafi rannsakað málin sem nú eru komin upp í tengslum við Kaþólsku kirkjuna. Það sýnist mér ekki að lögreglan hafi gert að neinu ráði, heldur aðeins látið Guðrúnu Ögmunds dæma lifendur og dauða, þar sem hún situr við vinstri væng Ögmundar Jónassonar.

Guðrún verður að víkka sjóndeildarhring sinn og ganga út frá því að í ungliðastarfi vinstri hreyfinga á Íslandi hafi einnig tíðkast barnaníð og kynferðisleg kúgun. Þannig var það úti í heimi, þannig hlýtur það að hafa verið í vinstrisinnuðu starfi á Íslandi - ef venjuleg rök Guðrúnar eiga að standast.  

Nú vitum við að mórallinn var afar slakur í öllum löndum undir hamri og sigð, t.d  í DDR, þótt þar hafi menn í áróðri gefið aðra mynd af ástandinu. Ber ekki  að álykta að viss prósenta trúbræðra- og systra Guðrúnar sem leituðu oft andlegs styrks i DDR hafi verið fórnarlömb kynferðisofbeldis, eða jafnvel gerendur. Allt var bannað í DDR eins og í kirkjunni.  Hankípankí og klám var bannað (nema fyrir kommísaranna) og menn voru barðir til hlýðni, eins og sums staðar í kirkjunni. Margir strípluðu naktir á ströndum DDR. Það er auðvitað ekkert að því og þetta eilífa nektarpartí í DDR (sem er reyndar mjög þýskt fyrirbæri), var fyrst og fremst saklaus núdismi sem margir sóttu mjög í, kannski vegna þess að kynferðismál voru tabú. Maður sá ekki bera kroppa nema á ströndinni. En ljóta hliðin var að klámmyndir og barnaklám var einnig framleitt í DDR í tengslum við strípalingakúltúrinn í DDR og varð að sögn fróðra manna söluvara á Vesturlöndum. Pedófílía var þó formlega algjörlega bönnuð, og barnaníð var formlega ekki til í DDR, ef einhver spurði Honnecker. Þetta gerði lífið létt fyrir þá DDR-pedófílía, sem á síðari árum hafa verið dæmdir í Þýskaland. Á DDR-árunum stunduðu þeir óáreittir barnaníð í skugga þess að barnaníð var ekki til. Það sem ekki er til, er ekki glæpur. Afneitunin er alltaf þægileg. Afneitunin er systir alhæfingarinnar.  

Samkvæmt skýrslu Evrópuráðsins, tekinni saman af Corinne May-Chacal og Maria Herkzog (2003), þá komu árið 1989 upp 11.851 mál um barnaníð í Vestur-Þýskalandi (134 af hverju 100.000 barna), meðan talan í DDR var 1.095 (36 af hverju 100.000 barna). DDR-ingar kunnu auðvitað sínar frelsuðu skýringu á þessu lága hlutfalli hjá þeim, en annað hefur komið í ljós. Ástandið í DDR var, ef nokkuð, verra en í BRD, og sósíalistar lögðust á börn og misnotuðu apparatið til þess. Það var enginn trúnaðarsími til í DDR sem börn gátu hringt í, og ef fólk kærði barnaníð hringdi það kannski til níðinganna sjálfra í STASI. Það þurfti ekki mikið til, í dómhörku sósíalistaparadísa, að menn væru stimplaðir sem  2. flokks þegnar og settir út af sakramentinu. Líf barna og unglinga sem sett voru á stofnanir vegna þessa var helvíti á jörð. Nauðganir og barsmíðar voru þar daglegt brauð. Svoleiðis  var þetta um alla Austur-Evrópu. Kristni og trú eiga ekki einkaréttin á því að vera vond.

Svo gamlir Allaballar, sem nú vilja telja manni trú um að kirkjan sé rót alls ills gegn börnum, og að fólk með ljót andlit og fölsk bros sé hættulegt, ættu að líta sér nær, áður en komið er með fjálglegar yfirlýsingar akkúrat þegar gúrkutíðin stendur einna hæst hjá fjölmiðlunum.

Að lokum smá klám frá DDR fyrir Guðrúnu og ykkur hin, sem trúðuð því að allt yrði betra eftir byltinguna:

Athugasemdir

[Ragnhildur Kolka, 23.6.2011 kl. 21:14]

Þetta er rétt hjá þér Vilhjálmur klám er orðið helsta áhugamál vinstrimanna á íslandi. Þeir vilja reyndar koma sökinni á frjálshyggju og frjálsræði en fyrst Guðrúnu Ögmundsdóttir er orðin helsti siðapostuli á sviði kynferðisofbeldis þá er ekki úr vegi að minnast á greinar sem ég rakst á í Der Spiegel á síðasta ári sem bendla hennar kynslóð og "frjálslyndi" við þessa tegund ofbeldis. Sendi þér og öðrum linka á þessar slóðir til upplýsingar.

Fyrst er að telja "How the left went too far" og síðan "The Roots of Abuse". Það sem kemur fram í þessum greinum er heldur ófrýnilegt en engu að síður eitthvað sem menn þurfa að horfast í augu við.

Tilraunir manna til að eigna kirkjunni, hvort sem er þeirri kaþólsku eða lútersku, allar syndir mannanna eru dæmdar til að mistakast. Fyrst og fremst þurfa menn að horfast í augu við það að mannvonska og brengluð kynhvöt einskorðast ekki við neinn einn hóp manna.

Við erum bæði góð og vond. Stundum verri og stundum betri.

[Ragnhildur Kolka, 23.6.2011 kl. 22:02]

Smá misskilningur með síðari tengilinn, "The Roots of Abuse". Kemur vonandi ekki að sök.

[Ragnhildur Kolka, 23.6.2011 kl. 22:07]

Nei , prófum einu sinni enn "Root"

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 24.6.2011 kl. 08:38]

Þakkir skaltu hafa fyrir þetta Ragnhildur.

Ég þekkti þessar greinar og kannski væri við hæfi að nefna aðeins meira um Gerold Becker, skólastjóra Odenwald-skólans utan við Frankfurt, sem sannað er að hafi verið baraníðingur. Maður þessi dó fyrir tæpu ári síðan í Berlín undir ásökunum minnst 86 drengja, sem á aldrinum 12-15 ára voru misnotaðir af honum. Hann hafði eitthvað kynngimagnað vald yfir drengjunum og var hann kallaður Mick Becker, því hann þótti minna á Mick Jagger. Hann var aldrei dreginn fyrir dóm, vegna þess að málið var fyrnt. Þegar loks var tekið á því.

Hér sjáum við kannski strax muninn á meintum níðingum í Landakoti. Þau voru ekki vinsæl og höfðu ekkert karisma, öfugt við Becker.Wolfgang Edelstein, sem hefur haft mikil áhrif á skólamál á Íslandi til góðs, og sem var skólabróðir móður minnar, lýsti Becker, sem hann hafði haft náið faglegt samstarf við:"Becker hat die Schule mit seinen sexuellen Bedürfnissen korrumpiert. Er hat die Schule zu einem Bordell umfunktioniert."

Edelstein vissi meira en flestir um málið. Taz.de greinir svo frá: Wolfgang Edelstein, in den 50er-Jahren Lehrer im Odenwald, später Direktor am Max-Planck-Institut für Bildungsforschung in Berlin, reiste 1973 quer durch die Republik zu Becker. Er will von ihm wissen, ob er nicht Angst habe, dass seine Homosexualität zu Konflikten im Umgang mit Kindern führen könne. Becker negiert das - und sagt zugleich zu Edelstein: "Jetzt ist Schluss mit der Schulreformerei, jetzt geht es nur noch um das Verhältnis zum Kind."

Ég velti því fyrir mér af hverju svo virðist sem Edelstein hafi fyrst sagt frá þekkingu sinni árið 2010. Svo var reyndar alls ekki. Á vefsíðu um misnotuð börn í Þýskalandi  http://www.das-eselskind.com/2011/04/paradies-mit-folterkeller-eine-ganz.html kemur þetta fram: Obwohl Schulleiter Becker mehrfach von Kollegen wie dem hoch integren Wolfgang Edelstein oder auch von irritierten Eltern zur Rede gestellt wurde, ergaben sich daraus niemals Konsequenzen, niemand intervenierte. Fragen wurden abgeblockt,verdächtige Vorfälle bagatellisiert.  En það gæti einnig verið vegna þess að annar yfir- og samstarfsmaður Edelsteins, Hartmut von Hentig, sem enn er á lífi, var sambýlismaður Gerolds Beckers og bjó með Becker til dauðadags í Berlín. Þótt maður í Þýskalandi hafi níðst á minnst 86 drengjum, og að vitað var um það, var ekkert gert.

Ef maður ber þetta samana við meinta glæpi í Landakoti, fær maður ekki hlutina til að standast. Aldrei var greint frá neinu fyrr en nú, eftir dauða meintra níðinga, en nú segjast allir sjá þetta mjög skýrt, þótt enginn hefði séð neitt fyrr. Mynstrið er ekki eins.

Þess má geta að yfirmaður Wolfgangs Edelsteins á Max-Planck Institut für Bildungsforschung (MPIB), Hellmut Becker, sem var guðfaðir kynferðisglæpamannsins Geolds Beckers, var meðlimur í Gebirgs-Jäger-Regiments 99 der 1. Gebirgs-Division í þýska hernum sem myrti gyðinga í Lwów (Lemberg), sem þá tilheyrði Póllandi. Eftir stríð var hann lögmaður stríðsglæpamanna, áður en hann fór í kennslufræðin og var yfirmaður Wolfgangs Edelsteins.

Skarpskyggni manna er misjöfn en stundum þurfa menn að fórna vitneskju, láta af gagnrýni og tala gegn samvisku sinni fyrir framann

[Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, 24.6.2011 kl. 09:14]

Hér er einnig áhugavert viðtal við Wolfgang Edelstein um efnið: http://www.pnn.de/wissen/278077/

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 24.6.2011 kl. 09:49]

Vilhjálmur. Það er því miður verið að blanda saman trúmálum og afbrotum í umræðunni og í fjölmiðlum.

Afbrot eru ekki bundin við kirkjunnar þegna, frekar en aðra. Margir þurfa á kirkju og trú að halda í hverdagslegu amstri, og það fólk á rétt á að hafa sína trú og sína kirkju, án fordóma, hvað sem öðrum finnst. Ég kemst að mestu leyti af án kirkju, en hef samfélagslega skyldu til að taka tillit til hinna sem ekki komast af án hennar.

Viðurkennt trúfrelsi er eina leiðin til að öllum líði vel með sína trú.

Allir eru mannlegir og breyskir á þessari jörð, og verður aldrei hægt að banna eða breyta því. Boð og bönn eru bestu vinir spillingarinnar, því þá færist það sem er bannað, inn í undirheima-kerfið eftir svikulum leiðum, eins og dæmin hafa margsannað. Mannlegt eðli/óeðli finnur sér alltaf leiðir fram hjá boðum og bönnum.

Femínistar munu aldrei geta breytt þeirri staðreynd, frekar en aðrir sem það hafa reynt. Femínistar verða að læra að styrkja sinn innri persónuleika, í staðinn fyrir að vera í sökudólgaleit út um allt, vegna þess að þeir hafa ekki nógu sterkt sjálfstæði og styrk innra með sér, til að standa á sínum meiningum og rétti.

Það eru dómstólar sem eiga að skera úr um sekt eða sakleysi. Til þess áttu dómstólar upphaflega að vera. Hlutlausir og réttlátir. Það hefur því miður ekki virkað sem skyldi, og því verður að breyta.

Dómstóll götunnar og einstaklingar úti í bæ vita ekki alla söguna, og eru ekki í því hlutverki að dæma. Réttarhöld með yfirheyrslum og vitnum eru nauðsynleg, til að geta dæmt á einhvern sanngjarnan hátt. Þetta er mín skoðun, en kannski er hún ekki rétt. Og ef hún er ekki rétt, þá verður fólk að gagnrýna hana með rökum svo ég geti lært, hvers vegna ég hef rangt fyrir mér.

Lærir svo lengi sem lifir, og mest af skoðanaskiptum við ólíkt fólk með ólíkar skoðanir. Þannig lærir maður að þekkja og skilja annarra sjónarmið, og taka réttláta afstöðu til málanna.

M.b.kv.