Fórnir kaþólsku kirkjunnar

Í fréttaflutningi Morgunblaðsins af niðurstöðu Kaþólsku kirkjunnar á Íslandi vegna ásakana á hendur látinna starfsmanna kirkjunnar, greindi blaðamaður frá frásögn manns, sem nefndur er til sögunnar sem Í. Í er að sögn Unu Sighvatsdóttur blaðamanns Morgunblaðsins (fyrst upplýst 25.11.2013), ekki sami maður og Ísleifur Friðriksson, sem kallar sig stundum líka Padraig, líklega í höfuðið á heilögum Patreki. Ísleifur kom, sama daginn og viðtalið við Í í Morgunblaðinu birtist, fram í Kastljósi undir fullu nafni, og afþakkaði þær"skaðabætur" sem Kaþólska kirkjan á Íslandi vildi bjóða honum. Í, sem er tilgreindur í Morgunblaðinu, ætlar aldrei að koma fram undir nafni.

Upphaflega áleit ég að Í og Ísleifur væri einn og sami maðurinn, en svo er greinilega ekki. Að sögn blaðamanns Morgunblaðsins hafði rannsóknarnefndin samband við Í að fyrra bragði. Rannsóknarnefndin vissi, að því er nú virðist, til þess að Í hefði orði fyrir kynferðislegu áreiti af völdum lærðra í Kaþólsku kirkjunni, án þess að Í segði frá því sjálfur. Rannsóknarnefndi hafði samband við Í með þá vitneskju að fyrra bragði.  Það þykja mér nú heldur betur tíðindi. Hafði Kaþólska kirkjan þá á skrá upplýsingar um barnaníð starfsmanna sinna? Þetta getur blaðamaður Morgunblaðsins líklega skýrt fyrir mér (sjá skýringar hennar í athugasemdum).

En þannig greinir blaðamaður Morgunblaðsins frá: 

"Maðurinn sem mbl.is ræddi við var sem fyrr segir beittur reglulegu ofbeldi í Landakotsskóla, þegar hann var á aldrinum 7-10 ára. Hann var m.a. tekinn út úr tíma og farið með hann inn á skrifstofu til séra Georgs þar sem leyst var niður um hann og danglað í rass hans og kynfæri á meðan séra Georg
fróaði sér. 

Hann var líka stundum látinn fylgja Margréti einni upp í risherbergi hennar, þar sem hún lagðist ber að neðan, eða ber undir kjólnum og hélt höfði drengsins að kynfærum sínum. „Eftir þá athöfn var ég þveginn með þvottapoka í framann og gefinn sleikibrjóstsykur eða nammibrauð að launum."

Alverstar eru þó minningar hans úr sumarbúðunum á Riftúni. Þar valdi Margrét Müller reglulega einn dreng til að verja nóttinni með séra Georg og varð viðmælandi mbl.is nokkrum sinnum fyrir valinu. Segir hann að vaktkona í svefnskála drengjanna hafi ekki virst sjá neitt athugavert við þetta jafnvel
þótt, hann hafi barist um á hæl og hnakka ef hann var „valinn".

Hann var þá háttaður nakinn upp í koju til séra Georgs þar sem fór fram einhvers konar endaþarms samfarir eða nudd af hálfu prestsins gagnvart drengnum, þá 8 og 9 ára gömlum."

Athugasemdir

Mig langar vinsamlegast að benda blaðamanni Morgunblaðsins Unu Sighvatsdóttur (og hef ég þegar gert það í tölvupósti sem hún hefur látið ósvarað, er nú svarað 25.11. sjá athugasemdir ), sem og lesendum Morgunblaðsins á, að þessar ókræsilegu lýsingar er alls ekki að finna í skýrslu rannsóknarnefndarinnar sem rannsakaði málið (sjá bls. 60-62 í skýrslunni). Hefur Í hugsanlega ekki sagt nefndinni frá öllu? (Samkvæmt upplýsingum Unu Sighvatsdóttur hefur Í gefið sömu upplýsingar til Rannsóknarnefndarinnar, sem greinilega hefur ekki birt allar upplýsingar).

Ég þekki allt þetta "mál" nokkuð vel, enda var ég tvö sumur í Riftúni. Ég sendi rannsóknarnefndinni upplýsingar sem hún hunsaði. Ég tel mig samt vera mjög trúverðugan mann. Ég tel ljóst að rannsóknarnefndin hafi aðeins leitað að einum sannleika og þess vegna ekki vilja heyra sögu mína, þó svo að ég hafi fyrstur manna sagt opinberlega frá illmennsku Margrétar Müller. 

Það er ekki einvörðungu sú staðreynd, að lýsing Í í Morgunblaðinu nú er alls ekki að finna í rannsóknarskýrslunni. Önnur atriði vekja líka furðan mína.

Mig langar benda á, að séra George svaf ekki í koju í Riftúni eins og " Í" heldur fram, og heldur ekki í svefnskálanum (að minnsta kosti ekki þegar ég var þar).  Hann var með herbergi í íbúðarhúsi á staðnum, við hliðina á eldhúsinu.

Ég efast mjög um að hið meinta fórnarlamb, Ísleifur, hafi nokkur tíma verið í Riftúni. Þar var engin "gæslukona" við svefnskála drengjanna eins og hann segir blaðamanni Morgunblaðsins. Hvar hefði átt að hýsa hana? Þegar ég var þarna svaf nunna í skonsu í skála stúlknanna (Nú er, 25.11. komið í ljós að blaðamaður morgunblaðsins, Una, ber ábyrgð á að nunnan Nelly í frásögn Í varð að ónafngreindri gæslukonu í hennar meðförum) Gaman væri að fá upplýst hver þessi Nellý var.

Ég sá aldrei neinn leiddan út úr svefnskála til séra Georges, en ég upplifði ásamt öðrum, að heimþrá var læknuð með því að maður var látinn sitja í köldu baðherberginu utan við svefnskálann. Það var straff Müller við heimþrá.

 

Aðrar minningar mínar frá Riftúnsvist

Fyrsta sumarið sem ég dvaldi í Riftúni fók ég þegar í maí mánuði austur. Ég fékk mikla magakveisu (ég var með laktósaóþol, sem ekki var reyndar ekki mælt fyrr en ég var 49 ára). Kveisurnar voru miklar í þetta sinn. Nunnur tvær, ein þýsk og hin íslensk (Systir María Clementa/upphaflega Svanlaug Guðmundsdóttir 1918-1972) gáfu mér lyf sem mér var sagt að væri mjög sterkt verkjalyf með ópíum í. Mixtúran var í brúnu glasi með rauðu innsiglislakki efst. Ég svaf eins og steinn eftir að hafa tekið inn lyfið og vaknaði ekki fyrr en síðla næsta dag, þegar sr. George stendur við kojuna mína (efri koju, svo fólk með dónalegt hugarfar fari ekki að láta sig dreyma) og spurði mig hvor ég vildi eitthvað að borða og kom síðar með súpu og samloku til mín.

10. júlí árið 1969 skrifaði ég hróðugur til móður minnar og föður. "Við erum hér heppin að það er strákur hér og afi hanns heitir Björn Ólafsson og hann á Kóka Kóla verksmiðjuna og þers vegna fáum við Kók og Kóla að drekka í afmælum og segðu henni Siggu [systur minni] það". Drengurinn hét Halldór, en hann lést fyrir nokkrum árum síðan. Nei, maður svalt ekki í Riftúni, eins og sumir hafa haldið fram í ævintýralegum lýsingum sínum af aðstæðum þar, þvert á móti var nægur matur.

7. júlí skrifaði ég: "Elsku Mamma og pabbi mér þigir voða gaman í sveitini en það er það versta að fá það er The, en í dag verður Messa en það er ekki langt að fara til Messu - úr svefnskálanum inn í Bæar-húsið inn í Leikstofuna. Þar er stór hurð og þar er Messað. Ég ætla ekki að hafa bréfið lengra að þessu sinni".

Mér þóttu messurnar afar áhugaverðar, sérstaklega þegar séra Georg trauð risastórri prestsoblátunni, fyrir utan eitt brot sem hann sett til hliðar eða í vínið, upp í lítinn munninn eftir að hafa sagt á bjagaðri íslensku sinni "líchami Christs Amen" og sagði með munnfyllinn "fþriður sé meþ fyður". Ég hló stundum innra með mér af tilburðunum, og ekki þurfti ég að fara til altaris og þiggja sakramentin eins og hinir. Borin var virðing fyrir því að ég var "öðruvísi". Ég þurfti ekki einu sinni að vera með í messunni en fór af forvitni.

15. júlí skrifaði ég: "Elsku mamma og pabbi mér þigir voða gaman í sveitini. Þú veist áræðanlega um heimsóknartíman á sunnudagin en eða ef þú ætlir að koma þá ætla ég að biðja þig um að taka 150 krónurnar og fara niðrí bæ nokkrum dögum á undan að þú kemur í heimsókn og kaupa 2. hefti af Mannkynssögu eftir Ólaf Þ. Kristjánsson og senda mér 3 ljóðabækur sem eru á Borðinu hjá mér eftir Mattías Jocumsson, Gísla Brinjúlfsson og Guðmund Friðjónsson. Og þú átt að koma með það allt í heimsóknartímanum." Ég var skrítið barn, viðurkenni það.

Ég var svo heppinn að fá Kodak Instamatic myndavél í afmælisgjöf þetta sumar og 26. júlí 1969 skrifaði ég: "Elsku mamma og pabbi mér þigir voða gaman í sveitini. Ég þakka þér innilega fyrir mindavélina. .. Í dag eigum við að fara í sundlaugina og þá ætla ég að taka mindir, svo ætla ég að spirja þig að einu hvort hvort það eigi að vera flasskubbur eða flasspera, ég ætla að skrifa annað bréf á morgun ég bið að heilsa öllum."

Sumarið 1970 skrifaði ég bréf þann 24. júní og rithöndinni hafði farið mjög fram en síður stafsetningunni: "Elsku mamma og pabbi ég vona að þið hafið það gott. Mér þikir mjög gaman í sveitinni. Í gær vorum við fjórir elstu strákarnir að mála við máluðum leikföngin og þökin á krakkakofunum með tjöru. Við krakkarnir förum í sund  [til Hveragerðis] á föstudaginn. Sistir Klemensía er veik núna og er með 39-40 stiga hita."

Þann 17. júni 1970 skrifaði ég: "Mamma, þú spurðir hvor mér vantaði ekki eitthvað þegar þið komið um helgina, en verkfallið? Já ég ætla að biðja þig um að send blöð ég meina hasa blöð og kafaragrímuna og kafaraskóna. Verið þið blessuð og sæl ... Ég sendi myndir í næsta bréfi. Munið að koma með tússliti"

Þann 16 júní skrifa ég: Elsku mamma og pabbi ég vona að þið hafið það gott. Ég þakka ikkur fyrir pakkana ég þakka fyrir bréfin og mamma ég var mjög glaður yfir því að fá Fram-töskuna, og Sigga ég þakka þér fyrir NIVEA kremið. Það er leiðinlegt að heyra að það sé rigning hjá ikkur það er eiginlega altaf sól hjá okkur. Ég bið að heilsa Siggu [hálfsystur móðurafa míns] frá Danmörku. Ég ætla ekki að hafa þetta lengra..."

15. júní skrifar móðir mín: Þú spurðir í síðasta bréfi hvort þú megir vera 3 vikur [í stað 6], en séra Georg á ekki gott með að breyta áætlun Bóbó [því miður borgaralegt gælunafn undirritaðs] minn. Svo vill hann líka að þú hjálpir til að lesa upp og leika í seinna holli."  Þarna var óánægju minnar farið að gæta vegna þess hvernig Müller kom fram við mig. Einni helgi síðar, þegar verkföll höfðu leysts í Reykjavík, komu foreldrar mínir og afi minn í heimsókn og var mér mikið niðri fyrir. Við ókum austur á Selfoss og borðuðum lax á hótelinu þar. Ég grátbað þau um að taka mig með heim. Ég sagði ekki farir mínar ósléttar í samskiptum við Müller, sem ég kallaði "þýsku kerlinguna". Faðir minn talaði þá við séra Georg í lok heimssóknarinnar og það sem eftir var sumar lét kerlingarófétið mig vera í friði.

Viðbót 25/11 2013: Ég minnist þess nú af hverju Müller bagaði mig svo mikið. Ég, annar drengur og nokkrar stúlkur höfðum verið að leika einhvern kúreka/mömmuleik, uppi undir Klettunum sem eru fyrir vestan Riftún. Ég var með "snöru" eins og Roy Rogers, sem reyndar var sippuband. Ég sveiflaði sippubandinu í kringum mig í leiknum og fyrir slysni slóst það i kinnina á stúlku sem kölluð var Kría, og það blæddi. Hún fékk rispu á kinnina. Úr þessu var gert svo mikið mál. Mér var sagt að ég hefði gert þetta af ásettu ráði, að ég hefði eyðilagt andlitið á Kríu að hún myndi ávallt bera ör á kinninni. Mér leið hörmulega út af þessu og Müller notaði þetta óspart í herferðinni gegn mér.

Annars greindi móðir mín frá því í þremur bréfum að nágranni okkar, Sigfús, hefði ekið á gatnamótaljós á Miklubraut og væri á spítala. Sigfús þessi lést í slysinu eða skömmu eftir það, og vildi móðir mín greinilega ekki gera mér bylt við með að segja frá dauða blessaðs mansins.

Sumarið 1970 sendi yngri systir mín (7 ára) mér fallegt bréf í vistina í Riftúni, þar sem hún teiknaði staðinn eftir minni, en hún var með mér þar í 3 vikur sumarið 1969. Myndin lýsir ágætlega staðarháttum. Hún skrifaði: "Finnst þér gaman í sveitinni ég teiknaði mindina sjálf. Hún á að vera að Riftúni. Í gær var ég að setja niður grænkál og blöðrukál. Nú á ég ekkert eftir að sitja niður nema blóminn."

Myndin er af Riftúni. Systir mín hefur alltaf verið góður myndasmiður

 

Ég var í Riftúni, á þaðan ljósmyndir sem ég tók, bréf sem ég skrifaði og óskaði eftir því að komast heim, en varð aldrei vitni að neinu í líkingu við það sem Ísleifur nefnir. 

Fyrir að hafa mínar minningar og reynslu frá Riftúni hef ég verið útlistaður af fólki með frjótt ímyndunarafl fyrir að vera "engill sr. Georges", jafnvel vitorðsmaður. Svo langt er fólk tilbúið að fara til að framfylgja gróusögum sínum og kynsjúklegum hugarórum. Margrét Müller var vissulega skepna við sum börn, sér í lagi þau sem ekki voru kaþólikkar. Hún smjaðraði að sama skapi fyrir börnum "heldri manna". t.d. dætrum Gunnars Eyjólfssonar. En Þeir sem ekki var hlaðið undir í lífinu máttu búast við hinu versta. Það gerðist t.d., meðan að ég var þar, að einn drengur flýði í bæinn. Hann kom ekki aftur. Hann tók sér far með bíl í Þrengslunum. Ef hann les þetta, má hann gjarna láta í sér heyra. Mér og öðrum var kennt um brotthvarf hans, því að sögn Müller áttum við að gæta hans. Hún var hins vegar mjög góð við veikburða (hjartveikan) dreng sem hét Helgi og sem hafði dvalist mörg sumur í Riftúni. 

 

Helgi hét þessi drengur (líklega fæddur 1955-58; Hann heitir Helgi Kárason og hefur verið smettiskrudduvinur Fornleifs án þess að hann vissi hver maðurinn væri). Hann hitti ég siðar er hann stóð fyrir utan Hverfisgötu 41 eða 43 árið 1980 og ég var að fara til ljósmyndara, og á leið til útlanda í nám. Mig rámar í að foreldrar hans tengdust á einn eða annan hátt Hjálpræðishernum. Ljósmynd Vilhjálmur Örn, Riftúni 1969 eða '70.

 

Rannsóknarnefndin ekki starfi sínu vaxin

Aldrei sá ég neitt í fari séra Georges sem rennt gæti stoðum undir eitthvað af því það sem meint fórnarlömb hans segjast hafa orðið fyrir. Það vildi rannsóknarnefndin ekki heyra um. Hún ákvað að sniðganga upplýsingar mínar og aðeins hlusta á safaríkar sögur, sem ekki virðast þó standast grundvallarskoðun. 

Rannsóknarnefndin vildi aðeins fá eina gerð af sannleika! Sannleika til að lenda fyrndu máli. Þýskum kerlingarvargi og hollenskum presti var fórnað, því kirkjunni var mest umhugað um sjóði sína. Mér þykir sorglegt að sjá, að fólk er greinilega minna virði fyrir yfirstjórn kaþólsku kirkjuna en peningar.

Mér finnst einnig einkennilegt að verið sé að bera fé á fólk, þegar mál eru fyrnd og engin sönnunargögn liggja fyrir í málinu. Fólk vill trúa á nafnleysingjann Í, en ekki heyra frásögn mína og annarra sem ekki upplifðu neitt í líkingu við það sem hann henti. 

Ég, sjá myndina efst, þar sem ég er í köflóttri skyrtu að dansa, var aldrei rassdrengur meints barnaníðings í Riftúni. Var ég bara heppinn, eða ekki týpa barnaníðinganna? Ég upplifði ekki sr. George sem vondan mann, og sá aldrei neitt eða heyrði sem gat bent til slíks galla hjá manninum - en það vill enginn heyra, því búið var að dæma í þessu máli. Jökulsson og Helgason voru búnir að dæma og gatan með. Presti var fórnað fyrir eitruð peð.

Veit alþjóð, að sr. George hafði ekki verið uppvís um barnaníði eða afbrigðilegt athæfi gagnvart börnum áður en hann var sendur til Íslands? Það vitum við hins vegar um nýlátinn hollenskan biskup sem á Íslandi starfaði og sem lagði, að því er mér hefur verið tjáð, mikla fæð á séra George. Sá biskup, sem einnig hefur verið uppvís að ógeðfelldu gyðingahatri í Hollandi, var eitt aðalvitni íslensku rannsóknarnefndarinnar. Nefndin leitaði hins vegar ekki sérstaklega eftir upplýsingum um sr. George í Hollandi.  Sr. George átti að fórna. Það ákvað Kaþólska kirkjan á Íslandi strax til að lenda málinu sem fyrst og sem með minnstum fjárútlátum. Hún átti kannski ekki annarra kosta völ, og málin voru einnig vissulega fyrnd og sannanir lágu ekki fyrir í einu eða neinu.

Spurning til dómsstóls götunnar?

Hefur enginn Íslendingur hugsað út í, að sr. George (August George) gæti verið alsaklaus af þeim ásökunum sem á hann hafa verið bornar, án sannana og án þess að hann gæti varið sig á nokkurn hátt?

Kannski eru það þið sem hafið framið glæpinn í þessu máli, frjótt ímyndunarafl ykkar og kynórar? Ekki ætla ég að útiloka það.

 

P.s.

Langar mig að biðja ykkur að lesa fyrri skrif mín um málið:

http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1266285/ Í þessari grein eru tengsl í aðrar greinar, en fyrst skrifaði ég um málið árið 2009. Löngu áður en ásakanirnar byrjuðu að berast.

http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1174389/ (skrifað 17.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1174980/ (skrifað 20.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1175282/ (skrifað 22.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1175499/ (skrifað 23.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1176337/ (skrifað 29.6.2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1176705/  (skrifað 29.6. 2011)
http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1176962/ (skrifað 1.7.2011)

http://www.postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1177576/

http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1266334/

http://postdoc.blog.is/blog/postdoc/entry/1266628/

Sjá einnig: http://www.dv.is/mobile/frettir/2011/6/21/margret-ofsotti-born-lagdi-thau-i-einelti-og-refsadi-harkalega/