Við bíðum í bragganum

A fundi borgarstjórnar Reykjavíkur 2. október 2018 var þetta ákveðið: 

Tillaga borgarfulltrúa Miðflokksins um óháða rannsókn vegna braggans í Nauthólsvík Borgarstjórn samþykkir að óháður aðili rannsaki hvers vegna framkvæmdir við endurgerð braggans í Nauthólsvík fóru langt fram úr kostnaðaráætlunum. Til grundvallar rannsókninni verði athugað hverjir höfðu umsjón með verkefninu, gáfu heimildir fyrir framúrkeyrslunni, hvort verkefnið hafi verið boðið út og hvaða verktakar unnu að verkinu. 

Meðan að við bíðum í bragganum eftir því að birt verða nöfn þeirra sem unnu í happadrætti þessu, þar sem rúmar 400 milljónir voru mjólkaðar úr sjóðum Reykjavíkur, minnist maður þess hve Þór Magnússon fyrrverandi þjóðminjavörður var alltaf svo neikvæður hvað varðar endurbætur á stríðsáraminjum hér á árum áður. Var það einfaldlega vegna ótta við fyrirsjáanlega kostnað? Ég held að hann hafi í lokin hætt að hlusta á flokkana sem sáu eftir því að Hitler heimsóttu ekki Íslands, og frekar óttast þá gæðinga sem hann sjálfur vandi á húsafriðunarspenann og sem blóðmjólkuðu hann reglulega; Átu hann jafnvel. Hver veit, kannski er einhver úr þeirra röðum enn að maka krókinn í opinbera kerfinu.

Óháð rannsókn mun vonandi veita svörin, en svona til upplýsingar frétti ég að á háskóla þeim sem kona mín vinnur á í Danmörku var heildarkostnaður við að reisa risastóra braggabyggingu til rannsókna, með öllum kostnaði, um 700.000 DKK. Það eru tæplega 12.400.000 ISK.

Eins og skipstjórar fara niður með skipum sínum standandi í brúnni, ber borgarstjórum að bera fulla ábyrgð á því sem fer úrskeiðis í rekstri borgarinnar sem þeir stýra. Furðulegt er að Dagur Barrack geti ekki sagt almenningi strax, hvernig svo stórum fjárhæðum er dreift á uppmælingaaðalinn og teiknigammana. Lögreglurannsókn á málinu kemur vitaskuld vel til greina. Þjófnaður um hábjartan dag er einmitt eitthvað fyrir lögguna.

Við bíðum öll í bröggunum, nýs og betri dags og vonum að það þurfi ekki að borga nokkur hundruð milljóna til lögfræðinga og erlendra matsfyrirtækja í braggabissness til að fá þann permanentaða í ráðhúsinu til að segja okkur skilmerkilega frá því sem gerðist.

Sumarbústaður á besta stað

Löngu áður en Kristín Sigurðardóttir forstöðumaður Fornleifaverndar Ríkisins fékk þá stöðu sem hún situr nú í, braut hún einnig þjóðminjalög, líkt og hún gerði þegar stofnun sú sem hún stýrir veitti leyfi til að byggja Þorláksbúðarkofann í Skálholti.

Á síðasta tug 20. aldar fól Fornleifanefnd, sem var valdameiri þá en hún er í dag, undirrituðum að heimsækja Skáldastaði í Berufirði í Reykhólasveit á Barðaströnd. Þar vildi einhver lyfsali reisa sér sumarbústað svo að segja ofan í fjöruborði, á stað sem aðeins er hægt að kalla einstaka náttúruperlu. Tveir aldraðir bræður á bænum Skáldastöðum vildu selja landið, en ákveðnum  valdsmanni hjá Reykhólahreppi var ískyggilega mikið annt um að apótekarinn skyldi fá að reisa sumarbústað sinn. Bræðurnir, sem ég reyndi að ná tali af, vildu ekkert við mig tala þegar þeir heyrðu hvaðan ég kom og vísuðu á lókalpólitíkusinn.

Tvær vetfangsferðir, og ein þar sem formaður Forleifanefndar, prófessor Sveinbjörn Rafnsson, og Kristín Sigurðardóttir voru með í för, gáfu aðeins eina niðurstöðu. Hún var sú að sumarbústaðurinn og vegur að honum gætu ekki verið á þeim stað sem þeim hafði verið valinn af framkvæmdaaðilum. Bústaðurinn og vegurinn lágu minna en 25 metra frá friðlýstum fornleifum, einum stærsta kumlateig á Íslandi. Þar að auki var bústaðurinn um 10 metra frá flæðarmáli sem stangast á við Náttúruverndarlög.

Ég skilaði áliti mínu og mælti með því að bústaðurinn og vegurinn yrðu færðir annað. Mótmæli og harmkvæli bárust frá einum manni í Reykhólahreppi með gífuryrðum. Þessi maður var auðvitað samflokka náttúrverndarfrömuðinum Össuri Skarphéðinssyni sem þá var einmitt umhverfisráðherra. Lókalhöfðinginn klagaði í Össur og mér var skömmu síðar tilkynnt, að ráðherra hefði hringt í Þjóðminjavörð og Náttúruverndarráð og hótað fólki. Apótekarinn var nefnilega vinur ránfuglsins í ráðuneytinu og fuglaskoðari (eða var það veiðimaður?), og eins og menn vita þá þurfa fuglaskoðarar að brjóta þjóðminjalög og náttúruverndarlög til að skoða bí bí og blaka á fallegustu stöðunum á landinu. 

Ég sagði mig frá málinu vegna hamagangs lókalfurstans í Reykhólahreppi sem meira að segja hringdi heim til mín, og tók Kristín Sigurðardóttir málið svo að sér. Hún sýndi þar snemma hve góð hún var í pólitískum reddingum.

Ég hef þó aldrei séð neinar fuglaskoðunarskýrslur eftir apótekarann þarna í Berufirðinum, en hann er kannski þekktari fyrir að gefa "baráttuafslátt" á lyfjum handa verkalýðsfélagsmönnum uppi á Skaga, sem kostaði hann dýrt hér um árið. Ódýr lyf sem valda því að menn kjósa spillingu í Samfylkingu.

Bústaður fuglaskoðarans var reistur fljótlega eftir að Kristín Sigurðardóttir samdi nýja greinargerð fyrir Fornleifanefnd. Samkvæmt loftmynd sé ég, að bústaðurinn er nær fjöruborði en sagt var í framkvæmdaskýrslu. Einnig var búið til bílastæði eitt mikið ofan í rústum og nú er komið eitthvað bátalægi svo að segja í fjörunni sjálfri. Apótekaranum var líklega gefið eitthvað meira en Samfylkingarbaráttuafsláttur af meðulum Össurar Skarphéðinssonar.

Slík er ómenningin í menningargeiranum á Íslandi og haldið þið svo að maður eins og Össur Skarphéðinsson fylgi reglum og lögum í ESB-ferlinu? Þar verður valtað yfir lög, almenna skynsemi og vilja almennings. Össur skí(ý)tur á smáfuglana þegar þess er þörf og étur þá eins og ránfugla er siður.

Sjá færslu um Þorláksbúð í dag á Fornleifi.

P.s.  Þess ber að geta, að Fornleif grunar að kumlateigurinn í Berufirði sé einnig austan sumarbústaðarins, þ.e. til hægri við hann á myndinni hér að ofan. Þar þyrftu að fara fram rannsóknir og hefðu átt að fara fram á kostnað lyfsalans. Rannsókn á þessum hér fyrir neðan er einnig orðin tímabær.