Icelandic Police Bared

Dear friends,

Icelandic Police authorities, which in the second half of the 20th century were led by two prominent members of the Icelandic Nazi Party of the 1930s, are still making headlines for stupidity and breach of morality.

Icelandic web-news Heimildin and daily Morgunblaðið report that three female members of the Reykjavík district Police (Lögreglan á Höfuðborgarsæðinu) attended a seminar in Poland, to be more precise in Oswiecim - the town adjacent to the Auschwitz extermination camp. The seminar was held by the Icelandic Polish authorities in October and November. The visit to Poland Poland was a part of a course on fighting hate crimes.

During the seminar, three Icelandic Police-women ordered a Polish male stripper to their own amusement at a hotel they were staying at.

The course for Icelandic Policemen on Hate-crimes started in Reykjavík last October. A part of the course was the visit to Auschwitz. The purpose of the (s)trip to Poland was described in the following terms in the program for the course, which was written in an exceptionally bad Icelandic:

"The first part of the course deals with prejudice, hate and extremist by investigating how prejudice towards Jews and other groups increased during the Nazi era in Germany. During that time policemen were participants in the approach to exterminate Jews, and their role was to implement laws which in fact made Jews "illegal". Actions against Roma-people, people with disabilities, gay people and others was undertaken in the same manner."

The Icelandic Police authorities are still pondering what to do with the three sex-crazed policewomen, who were so "needy" that they had to order a Polish male stripper during a course on hate crimes and genocide. Where these poor women drunk during the course, or does the  Reykjavík police force consist of people with some mental problems which causes need for seeking  saucy sexual services in foreign lands? Whatever the reason is, Icelanders never stop to amaze me.

Back in 2010 some British tourists got high from sexual services in the neighbourhood of Auschwitz-Birkenau, after having visited the camp (see here).

It has to be mentioned, that few years back the Reykjavík Police Force has been engaged in American-Style extreme Police enforcement by using illegitimate emblems (Blue Line and similar symbols) which they had received from extremist colleagues in the USA and Sweden. The emblems had been  attached illegally to their Icelandic uniforms. NO legal measures were taken against the member of the Reykjavík Police that engaged in the American emblem perversities, some of them also active in rouge actions against Roma immigrants in Iceland.

While the Reykjavík Police teaches about the fate of the Roma in Auschwitz, they might consider a discussion about the situation of the Roma people who are living and working in Iceland. 

The questions which must be asked are: 1) Are racists and Nazis still working in the Icelandic Police force? 2) Can Icelandic Police be customers of strippers in other countries, when Icelandic law forbids strip all together?

The real reason for the craving of the three Icelandic Police-women is most likely to be found in the exceptional double standards of their home country. In March 2010, Iceland outlawed striptease under a law passed by the Icelandic Parliament (Alþingi). It is an offence in Iceland, for any business, to profit from the nudity of its employees. No other European country has subsequently implemented a strip club ban. Strip clubs and nudity among their employees remains legal in most of Europe.

Most likely the real problem in Iceland, as usual, are double standards. 

Þegar íslenskur lögreglumaður tjáði sig um "útlendinga" í frönsku blaði

Fornleifur frændi er farinn að blogga heldur of mikið um nútímavandamál. T.d. um löggur með fánablæti. Ég hef sagt honum (og eiginlega fyrirskipað) að halda áfram grúskinu, annars set ég hann í járn og læt hné fylgja hálsi.

Um daginn var Fornleifur að segja álit sitt á merkjalöggum og öðrum mótsögnum innan lögreglumannastéttarinnar.

Eins og Fornleifur, tel ég flest það fólk sem starfar innar lögreglunnar sé gott fólk sem reynir að halda innviðum samfélagsins gangandi, þó þeim hafi of oft verið beitt til að ganga erinda þeirra sem hafa fjármagnsvöldin til að troða á verkalýð og fólki sem leyfir sér að nota lýðræðislegan rétt sinn til að mótmæla óréttlæti. Sem betur fer berja lögreglumenn ekki á sjálfum sér þegar þeir sjálfir líta niður í tóm launaumslög sín og sjá hve lítils virði starf þeirra er.

Líkt og alls staðar er þó brestur á, líkt og við höfum séð varðandi fánabera merkislögreglumanna, sem ekki hafa tekið eftir í tímum í lögregluskólanum.

Einn íslenskur lögreglumaður, sem talaði um fjölþjóðakærleika Íslendinga á ráðstefnu World Muslim League i Kaupmannahfön á sl. ári, sagði Frökkum það árið 2016 „þeir [Frakkar] hefðu átt að velta fyrir sér í hvaða samfélagi þeir vildu búa í áður en þeir samþykktir komu allra þessara útlendinga. Sami lögreglumaðurinn sá ástæðu til að agnúast út af færslu hjá Fornleifi (sjá hér og athugasemdir fyrir neðan færsluna á Fornleifi).

Lokasvar mitt til lögreglumannsins sem sagði eitt við múslíma árið 2019 og annað við franskt öfgahægriblað (Valeurs) árið 2016, en sem greinilega telur Íslendinga betri en annað fólk, sem er svo sem ekki nýtt fyrirbæri á meðal Íslendinga:

 Það er álit mitt, að skoðun sú sem kemur fram hér að neðan sé ekki sæmandi lögreglumanni í lýðræðisríki. Ég vil ekki hafa löggur í mínu landi sem láta slíkt hafa eftir sér. En vandamálið er bara að þær hafa margar þessar skoðun sem kemur fram í viðtali hins hægrisinnaða vikublaðs, Valeurs, í Frakklandi. Hér getið þið lesið hvað íslenskur lögreglumaður sagði um innflytjendur/flóttafólk á Íslandi og í Frakklandi. Viðmælandi Valeurs var Gísli Jökull Gíslason, lögreglumaður sem talar um heift þeirra sem ekki vilja sitja undir hatursræðu Íslendinga þegar helfarar gyðinga er minnst á Íslandi.

En 2014, ils étaient 22 744 étrangers résidant sur le territoire islandais. « Des chiffres toujours en hausse, mais il fait trop froid ici pour qu´ils débarquent en masse », s´amuse Gísli Jökull Gíslason. À propos de la France, il déclare simplement : « Vous auriez du vous demander dans quelle société vous aviez envie de vivre avant d´accepter la venue de tous ces étrangers. » https://www.valeursactuelles.com/le-miracle-islandais-64035

Kuldinn kemur í veg fyrir margt og það er mikið um kulda og hatur á Íslandi. Ég þekki það ósköp vel sem sonur innflytjanda.

Heiftin og fordómarnir eru þitt vandamál Gísli Jökull rannsóknarlögreglumaður. Þú mælir með því að stórþjóð notist við sama xenófóbiska kerfið og alla tíð hefur ríkt á Íslandi. Hvað heldur þú eiginlega að þú sért? Þú ert eins mikill innflytjandi og allir aðrir á Íslandi.

Það er reyndar ekki frostið, Norðangarrinn eða ólögleg barmamerki lögreglumanna sem heldur útlendingum frá Íslandi. Fordómarnir hafa líka gert það í miklum mæli, og nú vitið þið "landar" að íslenskir lögreglumenn eru virkir boðberar ósómans.

Ég vonast til að íslensk yfirvöld skoði vel þá menn sem gegna löggæslu í framtíðinni. Íslendingar mega ekki við því að missa lýðræðið og sjálfstæði vegna fólks í einkennisbúningum, sem dregur fólk í dilka eftir hentugleika eins og Gísli Jökull Gíslason, eftir uppruna þess. 

Ef franskan vefst fyrir ykkur, notið þá Google translate.

Frakkar velja kannski ekki "réttu útlendingana", en gerir Íslendingurinn á myndinni það? Mjög hægrisinnuðu blaði í Frakklandi líkaði þessi lögga...

Ungur maður frá Sakartvelo kom til Íslands og dó...

Guðmundur Andri Thorsson skrifaði um daginn í Fréttablaðinu með mikilli virðingu um dauða ungs manns. Maðurinn hét Nika Begadze, en íslensk yfirvöld sendu sífellt út rangt nafn hans; Begade og dagblöðin voru tilbúin með sína mynd, t.d. DV, sem afskræmdi nafnið sem varð að Begades eða Begedes. Nika kom til Íslands frá ríkinu Sakartvelo við austanvert Svartahaf. Ríkið er í okkar takmarkaða heimi er enn kallað Georgía eða Grúsía. Georgíunafnið kemur líklegast af því að Persar kölluðu íbúana á því svæði sem Sakartvelo er í dag Gurgan og arabar síðar Gjurchan. Landið/Ríkið heitir í dag Sakartvelo eftir flókna sögu og oft á tíðum blóðuga.

Fyrir utan rangt nafn á manninum sem féll í Gullfoss, fá Íslendingar næsta ekkert að vita um manninn, þó hann hafi verið gestur í landi okkar.

"Við þekkjum ekki sögu hans"... skrifar Guðmundur Andri - Við vitum aðeins hvernig henni lauk, svona nokkurn veginn. En hafa Íslendingar yfirleitt áhuga á sögu útlendinga, þó þeir séu bestu vinir útlendinga og ofsóttra? Ég er ekki í vafa um að Guðmundur Andri leiti sannleikans, en hvað um blaðamennina, sem ekki tókst að hafa upp á réttu nafni mannsins.

Þegar ég skrifa þessar línu veit ég ekki hvort lík mannsins hefur fundist. Íslensk yfirvöld eru heldur greinilega ekki á þeim buxunum að segja óvitum Íslands, af hverju blessaður maðurinn var á flótta og undan hverju. Svo rífst fólk í athugasemdakerfum Fréttablaðsins og Eyjunnar vegna tilfinninga einna eða sjúklegs útlendingaótta og jafnvel sökum fordóma í garð þeirra sem ekki eru hreinhuga vinir útlendinganna.

Ég setti athugasemdir við grein Guðmundar Andra á vísir.is og einnig á Eyjunni. En þar sem Eyjan, með fyrirskipunum réttlátasta manns landsins, Egils Helgasonar, kemur í veg fyrir að ég geri athugasemdir, sést ekki það sem ég skrifa í athugasemdakerfi Eyjunnar. Á Eyjunni vilja menn aðeins hafa sannleikann að eigin ósk - jafnvel þótt hann sé dómadags lygi. Því er ég ekki viss um að margir aðrir en Guðmundur Andri hafi fengið upplýsingarnar um Nika Begadze, sem ég sendi Guðmundi einnig gegnum FB. Þess vegna þetta blogg.

Það er afar furðulegt að íslensk yfirvöld birti rangt nafn unga Grúsíumannsins. Það sýnir áhugaleysi virðingarleysi og algjörlega menningarlega fáfræði þeirra sem um mál útlendinga sjá. Maðurinn frá Sakartvelo ann hét Nika Begadze en ekki Begade eða Begedes - sjá hér.

Að öllum líkindum var Nika meðlimur í AIESEC, ef dæma má út frá YouTube-kynningu hans. AIESEC eru alþjóðasamtökum viðskiptafræðinema. Hann hafði útþrá og áhuga á hraðskreiðum bílum líkt og hann upplýsir, elskaði föður sinn og móður og börn systkina sinna.

Gæti hvarf hans ekki hafa verið slys? Skrikaði ungum draumóramanni fótur á Íslandi? Er mögulegt að hann hafi séð meiri möguleika á Íslandi en í landinu sínu Sakartvelo, sem hann elskaði mjög ef dæma skal út frá myndbandinu hans? Hann hefur ef til vill séð sér leik á borði í landi allsnægtanna og Costcos gnægtahornsins og látið skrá sig sem flóttamann? Við fáum ef til vill aldrei að vita það. En Georgíumenn þurfa í dag ekki að flýja neitt að því er best er vitað.

Sýnum fólki virðingu, áður en farið er að rífast um það nýlátið.

Vitfirring er æðsta dómsstig Íslands

Hvarf ungrar, fallegrar konu slær óhug að allri íslensku þjóðinni. Allir tala um málið og hugsar hver sitt. Svo eru þeir sem hugsa meira upphátt en aðrir og það er líka hollt. Enn betra er víst þegar menn tala við sjálfa sig í einrúmi, það er merki um miklar gáfur. Mig grunar að fáir rabbi mikið við sjálfa sig á Íslandi.

Það sem sumt fólk hefur að segja á spjallþráðum fjölmiðla um hvarf Birnu Brjánsdóttur er miklu fremur fordæming í garð óþekktra og ímyndaðra "glæpamanna" en meðkennd með þeirri týndu og fjölskyldu hennar. Strax í upphafi umræðu um hvarfið lýsti ung kona því yfir að hún hefði leitað að rauðum KIA bíl við Keili vegna þess að þar búa margir útlendingar. Getur verið að ungt fólk á Íslandi telji að óathuguðu máli að útlendingar geti einir verið valdir að hvarfi íslenskrar konu. Furðar þá nokkurn að óhæfir dómarar dæmi í málum í slíku landi?

Hér má sjá glaðlegan starfsmann PolarSeafood að störfum. Margir Íslendingar eru búnir að dæma hann og þjóð hans fyrir hvarf Birnu Brjánsdóttur. Víkingasveitin er á leið í skipið hans. Hér geta menn skoðað auglýsingaefni PolarSeefood.

Svo fór málið út fyrir allan þjófabálk, þegar menn fóru að dæma Grænlendinga á togara. Ekki var fyrr búið að tengja sjómenn á togaranum Polar NANOQ við að hafa tekið KIA bifreið að láni, en að fólk var farið að hamast á fjölmiðlum, t.d. á DV (en ekki bara á DV). Þótt 150 KIA-bifreiðir á þessari gerð og í þessum lit séu til á Íslandi, var einhvers staðar ákveðið að sjómenn á grænlenskum togara væru líklegastir til að hafa setið í þeirri bifreið sem sást bregða fyrir í upptöku frá Laugaveginum. Allt í einu voru Grænlendingar orðnir glæpamenn í hugum Íslendinga. Í skoðunum fólks á t.d. DV og FB kom í ljós að fólk sá fyrir sig "eskimóa" og villimenn sem annað hvort höfðu myrt Birnu eða numið hana á brott á skipinu.  Hvað gerist eiginlega í höfðinu á sumu fólki á Íslandi? Eru útlendingar alltaf versta fólkið á Íslandi? Eru menn ekki skriðnir úr fjárkofunum ennþá, því greinilega er ekki mjög hátt til lofts?

Miðað við hve lág glæpatíðni Grænlendinga er á Íslandi, þá eru litlar líkur á því að álykta eins og fólk gerir. Hugarórar um brottnám íslenskrar konu í grænlenskum togara er víst mest til komin af því að Íslendingar horfa of mikið á bandarískt sjónvarpsefni. Suma dreymdi um að nú yrði henni drekkt á Grænlandshafi, því "Grænlendingarnir fréttu að upp hefði komist um þá". Lesið DV. Svo sjúk er umræðan.

Menn mega heldur ekki gleyma því, að þeir sem vinna á grænlenskum togurum eru ekki allir Grænlendingar. Ef einhverjir af áhöfninni hafa haft einhver afskipti af Birnu Brjánsdóttur, gætu það hafa verið sannir Norðmenn, Danir, Færeyingar, Pólverjar og annarra þjóða kvikindi. Menn verða einnig að muna, að flest fyrirtæki í sjávarútvegi á Grænlandi eru sjaldnast í eigu eða undir stjórn Grænlendinga. Framkvæmdastjórar Polasseafood eru ekki Grænlendingar. Henrik Leth eða Jørgen Fossheim, sem er nýkominn til Íslands til að vera með áhöfn NANOQs þegar þeir koma til hafnar, eru hvorugur Grænlendingur. En í stjórn fyrirtækis þeirra hefur þó setið Grænlendingar sem enga forsendu höfðu til að stjórna fyrirtækjum, t.d. skíðakappinn Michael Binzer, sem á yngri árum keppti á skíðagöngu á Ólympíuleikum, en laug síðar um menntun sína í Noregi, þar sem hann lauk ekki einu sinni námi í íþróttalýðháskóla sem hann var á.

Þótt stjórnarfyrirkomulag í grænlensku efnahagslífi sé oft keimlíkt því íslenska og útgerðamenn þar álíka misjafn sauður og þeir sem gera út á Íslandi, er ekki þar með sagt að grænlenskir sjómenn séu morðingjar vegna þess að þeir taka bíl á leigu á Íslandi. En ef þeir eru líkir íslenskum sjómönnum, gætu þó vitaskuld verið undantekningar.

En hvað fær hluta islensku þjóðarinnar til að dæma áhöfn grænlensk togara? Svarið er að mínu viti: Léleg fréttamennska og furðuleg starfsemi íslenskrar lögreglu, sem mig grunar að hafi séð of margar amerískar glæponamyndir. Þar er sá svarti og indíáninn  alltaf líklegastir til að hafa framið ódæðin. 

Hingað til hafa nú flest ódæðin á Íslandi verið framin af Íslendingum sjálfum. MUNIÐ það landar góðir. Íslendingar eru dugmestu glæpamenn Íslandsögunnar og sumir þeirra ríða líka hrossum í frístundum sínum.

Ísrael lokar landmærum, en það gera Svíar einnig

Í gær þurfti ég að fara til tannlæknisins míns í Málmhaugum (Malmö). Eins og menn vita eru Svíar búnir að loka landamærum sínum fyrir óæskilegu fólki. Fólki, sem flest er að reyna að bjarga sér undan villidýrum.

Í gær fór ég með lest og vissi að vegna lokana Svía lengdist ferðatíminn til Malmö til muna. Ég steig á lestina á aðalbrautastöðinni í Kaupmannahöfn og þegar ég kom 15. mínútum og seint til flugvallarins í Kastrup, þurfti maður að flytja sig um set og fara yfir á brautarpall 1 þar sem fór fram skoðun á skilríkjum sem dönsk yfirvöld hafa falið illa menntuðu fólki og dónalegu frá Securitas að framkvæma. Ég sýndi íslenskt ökuskírteini og það hafði blessuð konan sem skoðaði mig aldrei séð, svo hún notaði drjúgan tíma til að skoða það áður en hún tók mynd af því á gemsa.   Ég sá að hinir starfsmennirnir tóku myndir af öllum skýrteinum. Ég komst með lestinni sem beið og ákvað að taka ljósmynd með gemsanum mínum af starfsfólki Securitas þar sem það var að eftirliti fyrir dönsk yfirvöld. Þegar ég hef tekið eina mynd ræðst að mér lestarstarfsmaður af balkönskum uppruna og segir að ég mætti ekki taka ljósmyndir á "hans lest" . Ég spyr hvaða reglur hann hafi um það og bið hann um þær, þar sem þær seú ekki í lestinni á lestarstöðinni né á miða mínum. Þá fer hann að hóta mér að ég megi ekki fara með lestinni. Ég bendi honum á að þegar sænsk lest sé í Danmörku gildi dönsk lög og dönsk lög banni ekki að maður taki ljósmyndir út um dyr á lest. Ég bendi honum vinsamlegast á að ef hann hóti mér frekar muni ég kalla á danska lögreglu. Þá hætti kauði (sem sést á myndinni efst) og lög hans og starfskonu Securtias danskrar sem var farin að skipta sér að voru skyndilega fallin úr gildi.

Þegar til Svíþjóðar var komið var lestin stöðvuð á lestarstöðinni í Hylie og þar gengu um borð 12 vopnaðir, sænskir lögreglumenn sem einnig vildu sjá skilríki. Ekki voru þeir betur samræmdir en svo að þegar betjent Mårtensson, var nýbúinn að skoða skilríkin í þeim hluta vagnsins sem ég sat, þá komu tvær lögreglukonur af þeirri gerð sem ekki stíga í vitið. Þegar þær báðu aftur um skilríki benti hálfdrukkin Svíi sem greinilega var að koma úr safarífríi í Afríku, lögreglukonunum á þess ofvirkni. Kallaði hún þá á Mårtensson, sem staðfesti að hann væri búinn að skoða skírteinin.

Enn þurftum við að bíða drykklanga stund vegna ákvörðunar Svía um að loka landamærum sínum fyrir flóttafólki og öðrum óæskilegum ferðalöngum. Utan lestarinnar sá ég fréttaskjá á brautarpallinum, þar sem fárast var yfir lokun Ísraelsríkis á landamærum sínum. Ég hló innra með mér og hugsaði: "Nu er du i Forbudssverige i det feuderale EU, Vilhjálmsson". Komu lestarinnar til Malmö seinkaði um meira en 30 mínútur miðað við áætlaðan tíma. Brautarstöðin í Malmö var full af vopnuðum varðmönnum og lögreglu. Þegar út var komið tók sænskur veruleiki við. Betlarar frá Rúmeníu á hverju götuhorni sem gefa jafnvel hinum nískustu Svíum samviskubit eftir að þeir komust í gegnum nálaraugað.

Ég fór til tannlæknisins míns sem er gyðingur sem flýði ungur Pólland þegar stjórn Gomulka ofsótti gyðinga árið 1968. Við ræðum ekki flóttamannamál, ég og tannlæknirinn minn. Við þekkjum löndin sem við búum í.

En af hverju fárast sumir íslendingar yfir ósk ísraelsks forsætisráðherra um að vernda ríki sitt (sjá hér), þegar vart heyrist neitt í fólki yfir "verndarstefnu" Svía?

Svarið er einfalt. GYÐINGAHATUR.

Forsætisráðherra Ísraelsríkis talar um villidýrin sem hann vill loka á. Það fer líka fyrir brjóstið á sumum Íslendingum. En veit fólk ekki að í einu nágrannaríkja Ísraelsríki er ISIS að fremja þjóðarmorð og í öðrum nágrannaríkjum Ísraels er fólk sem hvetur til þjóðarmorðs á gyðingum í Ísrael.

Það eru eru kannski engin villidýr á Íslandi. En villidýr myrtu 6 milljónir gyðinga í Síðari heimsstyrjöld í Evrópu. Þá var í aðalhlutverki verki siðmenntuð þjóð, sama þjóðin sem engill flóttafólksins, Angela Merkel, tilheyrir. Villidýrin leynast víða.  Svíar lokuðu einnig þá landamærum sínum á gyðinga og opnuðu þau ekki fyrr en þeir leyfðu gyðingum frá Danmörku að komast til Svíþjóðar árið 1943, vel að merkja fyrst eftir að eftir að C.A.C.Brun fyrrverandi sendiráðunautur í Reykjavík, sem þá var í Washington tilkynnti Svíum að Danir myndu borga allan kostnað af veru gyðinganna í Svíþjóð (Sjá bók mína Medaljens Bagside).

Mikið eru Íslendingar heppnir að hafa engin landamæri! Á Íslandi er ekki laust við að Íslendingar séu sjálfir verstu villidýrin, þótt flestir séu sauðameinlausir.

Að misnota börn í skriftarkennslu

Enn bætast við nýir kaflar í hina stóru og miklu hörmungasögu barnamisnotkunar á Íslandi, ljóta sögu sem menn keppast við að skrá á síðustu árum, en oft án sannana, löngu eftir lát meintra gerenda, án þess að lögregluyfirvöld hafi rannsakað málin og að gerendur hafi verið dæmdir fyrir verknað sinn. Mál þessi þjóna best hástemmdri blygðunarsemi samtímans og er safaríkur biti fyrir afkomendur Gróu á Leiti. 

Nú er Skeggi Ásbjarnarson (1911-1981) nýjasta "málið", nýjasti "perrinn" sem ákærður er post mortem.  Hann er m.a. ásakaður um að hafa misnotað drengi í miðjum kennslustundum, nánar tiltekið í  skriftartímum. Ef einhver getur greint mér frá því, hvernig það gat farið leynt í nær 50 ár, að kennari hafi farið í buxur drengja í miðri kennslustund, án þess að það yrði umtalsefni meðal nemenda, væri ég þakklátur fyrir skýringar.

Björg Guðrún Gísladóttir stingur nú á enn einu kýlinu í hinu kynferðislega brenglaða íslenska skandalaþjóðfélagi. Hún hefur leyst frá skjóðunni í bókinni Hljóðin í nóttinni. Hún átti ömurlega æsku og segir marga menn í föðurfjölskyldu sinni hafa verið barnaníðinga. Hún var í "tossabekk" með nágrönnum sínum úr Höfðaborginni, sem að hennar sögn voru misnotaðir í tímum í Laugarnesskóla. En þýðir þetta að hún var svo félagslega niðurlægð að hún gat ekki sagt "ojbara" og "ullabjakk" fyrr en nær 50 árum eftir að Skeggi renndi niður buxnaklaufinni á nágrannadrengjum hennar úr Höfðaborginni til að leika sér með kynfæri þeirra í miðjum skriftartíma?  Eða hvernig fór hann að þessu? Réðst Skeggi á félagslega bágstadda drengi meðan hann hygldi þeim sem betur máttu sín? Guðrún lýsir þessum meintu aðförum kennarans á þennan hátt:

"Hann stoppar hjá einum drengjanna og beygir sig yfir hann. Fyrr en varir sé ég höndina á honum renna niður buxnaklaufinni hjá stráknum og hverfa inn um klaufina. Í eldrauðu drengsandlitinu er eins og sálin hverfi, höndin sem liggur á skriftarbókinni og heldur á blýantinum hreyfist ekki. Ég og bekkjarsystir mín, sem situr við hliðina á mér, fylgjumst með kennaranum og stráknum þar til hann dregur höndina út úr klaufinni."

Höfðaborgin, þegar Björg Guðrún var 6 eða 7 ára 

 

Því er haldið fram, að Laugarnesskóli hafi á 6. og 7. áratugnum verið mjög stéttskiptur skóli. Börn úr Höfðahverfi og annar "lýður" var settur í D og C bekki, en betri manna börn í A og B bekki. En gátu börn í C og D bekkjum sem urðu fyrir meintum glæpum ekki tjáð sig og andmælt? Voru börn svo harkalega niðurlægð í Laugarnesskóla að það tók þau nær 50 ár að vinna í sínum vandamálum?

Lýsingar á Skeggja Ásbjarnarsyni

Ég þekkti ekki manninn Skeggja Ásbjarnarson og gekk ekki í Laugarnesskóla. Ég var sjálfur svo heppinn að ég gekk í skóla þar sem ekki var "sýnileg" stéttarskipting og engir kennarar sem sýndu nemendum kynferðislega tilburði. Samt er ég ekki meira en 4 árum yngri en höfundur Hljóðanna í Nóttinni. Var svo mikill munur á milli nokkurra ára og á milli borgarhverfa?

Hins vegar hafði ég bekkjakennara í 9 ára bekk sem varð mjög hneykslaður á því að sonur borgastjórans í Reykjavík teiknaði samfaramynd af stúlku og dreng í bekknum, en kennarinn ræddi við okkur börnin á siðmenntaðan hátt um að við ættum ekki að gera vera velta slíku fyrir okkur og bætti svo við að hann yrði að tala við föður drengsins.

Skeggi við sumarstörf árið 1966. Ljósmynd af Flickr eftir Kristinn Vilhelmsson

 

Ég man eftir Skeggja Ásbjarnarsyni úr útvarpinu og heyrði af honum úr unglingavinnunni í Reykjavík og Kirkjugörðunum, þar sem hann var verkstjóri á sumrin. Þar þótti unglingum  hann afburða gamaldags og dálítið sérvitur.

Skeggi Ásbjarnarson hefur hingað til verið lýst sem góðum kennara og góðum manni. Ef maður les minningargreinar um hann er þar eintómt lof eins og gengur í slíkum greinum. En allt í einu árið 2014, 33 árum eftir dauða hans breytist þessi mynd. Lýsingar Bjargar Guðrúnar Gísladóttur og Guðrúnar Ögmundsdóttur (sjá neðar) veita nýja mynd sem kemur mörgum að óvörum. Þeir sem efast er lýst sem vitorðsmönnum að glæp, glæp sem hvorki er sannaður eða nokkur dæmdur fyrir, nema af skyndidómstóli götunnar.

En hverju ber að trúa? Ég get ekki leyft mér að trúa áburði á menn sem eru löngu látnir og sem ekki geta varið sig. Saga Bjargar Guðrúnar er ekki undirbyggð þó að Guðrún Ögmundsdóttir stígi fram og segist geta staðfest hana.

Ég les hins vegar minningarorð um Skeggja sem hlédrægan mann af gamla skólanum, einfara og fagurkera. Til dæmis minningu Baldurs heitins Pálmasonar, sem ég man vel eftir á RÚV þegar ég starfaði þar sem sendill. Ég hef enga ástæðu til að ætla að allir sem skrifa með hlýju um Skeggja hafi fengið ranga mynd af manninum.

Styrmir Gunnarsson ritar t.d. um Skeggja í minningargrein í Mbl:

"Skeggi Ásbjarnarson var einstaklega vel til þess fallinn að kenna börnum. Framkoma hans og umgengni við nemendur var með þeim hætti, að hvatti til samvizkusemi í námi. Hann kom sér upp kerfi, sem var í því fólgið, að nemendur fengu sérstaka viðurkenningu fyrir að ná ákveðnum árangri í hverri grein. Þessi viðurkenning var fallega lituð stjarna á stóru spjaldi. Það var okkur mikið kappsmál að ná öllum stjörnunum eftir veturinn. Ef erfiðlega gekk að ná þessu árangri átti Skeggi það til að bjóða þeim, sem áttu við þann vanda að stríða heim til sín til þess að taka sérstakt próf í þessum stjörnuleik og bauð upp á appelsín og kex. Það þótti vegsemd og virðingarauki að vera boðinn heim til Skeggja."

Ýmsir aðrir merkismenn minntust Skeggja í blöðum árið 1981 og þegar ég leitað á gamla góða netinu fann ég t.d. minningar Ómars Ragnarssonar og athugasemd Halldórs Blöndals.

Mest athygli mína vekur frábær grein Önnu Kristjánsdóttur vélstýru. Anna, sem ólst upp í Höfðaborg, lýsir því hvernig hún kom af barnaheimilinu Reykjahlíð í Mosfellssveit árið 1963 í Laugarnesskóla. Þá var hún sett í C bekk og Skeggi var umsjónakennari. Anna skrifar:

"Ég var þarna komin í C-bekk. Aðalkennarinn var Skeggi Ásbjarnarson. Hann kunni að hrósa nemendum og á hverjum degi hrósaði hann mér í hástert fyrir færni mína. Eftir tvær vikur var haldið skyndipróf í reikningi og ég fékk tíu í einkunn enda prófið létt. Skeggi lýsti því þá yfir frammi fyrir öllum nemendunum að ég ætti ekki heima í þessum bekk. Nokkrum dögum síðar var haldið annað skyndipróf og aftur var ég langefst í bekknum. Daginn eftir var ég færð yfir í A-bekk þar sem á meðal samnemenda minna var Ragnar Þorsteinsson núverandi fræðslustjóri Reykjavíkur."

Þegar kennarar standa eru ugglaust ekki mögulegt fyrir þá að læðast með höndina inn um buxnaklauf nemenda

 

Svo gerist það í A bekknum að Anna er eitt sinn veik og mætir í skólann eftir veikindi og er niðurlægð fyrir það af kennara A-bekkjarins. Anna lýsir þessu þannig:

"Nýi aðalkennarinn sparaði hrósið mun betur en Skeggi og eitt sinn er ég var lasin heima hélt hann langa tölu yfir hópnum þess efnis að ég ætti ekkert heima í A-bekk frekar en önnur börn úr Höfðaborginni. Hinir krakkarnir voru fljótir að segja mér hvað hann hefði sagt daginn eftir er ég mætti aftur í skólann og það tókst aldrei vinátta á milli mín og umrædds kennara, en það leystist er komið var í gagnfræðaskóla og hinn ágæti kennari Ásmundur Kristjánsson tók við hópnum það sem eftir lifði skólaskyldunnar."

En sjá: Allir þeir sem leyfa sér að vera í vafa um ásakanirnar á hendur Skeggja verða umsvifalaust ásakakið um afneitun og þaðan af verra. Dómur götunnar er það sem blífur í dag.

 

Guðrúnar þáttur Ögmundsdóttur

Egill Helgason ræddi við Guðrunu Björgu Guðrúnu Gísladóttur í Kiljunni og talaði Egill eins og Skeggi Ásbjarnarson væri dæmdur barnaníðingur. Pressan.is hefur einnig farið mikinn, þannig að halda mætti að það sé uppvíst og öruggt að Skeggi hafi framið glæpi. Skólastjóri Laugarnesskóla kom einnig fram á RÚV og harmaði það líkt og æð lægi fyrir full vissa um glæpi Skeggja: "Kynferðisofbeldið er orðin að bletti á sögu skólans": Greinilegt er að siðapostular samtímans eru búnir að dæma og afgreiða Skeggja Ásbjarnarson með hjálp hungraðra fjölmiðla.

RÚV birti einnig frétt sem kölluð var "Kerfið brást", en nú er fréttin horfin af vef RÚV. Fleiri kerfi en skólakerfið virðast því bresta á Íslandi.

Svo stígur fram á sjónarsviðið Guðrún Ögmundsdóttir, tengiliður vistheimila ríkisins, og segir að þolendur hafi upplifað mikla angist þegar Skeggi leitaði á þá í skriftartímum. Upplýsingarnar fékk hún upprunalega frá Björgu Guðrúnu og fór svað "leggja inn" spurningar um efnið þegar hún talaði við unga menn sem höfðu verið í Laugarnesskóla. Yfirskriftirnar og yfirlýsingarnar eru nú  mjög fjörugar."Fjölmargir nemendur urðu fyrir broti"; "Fleiri en tíu lýsa ofbeldi Skeggja";  "Skeggi misnotaði marga nemendur", og ":  RÚV upplýsir:  að fórnalömbin hafi verið "fjöldi" og"Það voru allmargir" sem Guðrún talaði við. Mér finnst Guðrún heldur margsaga í þessum fjölda fórnarlamba, nema að það séu blaðamennirnir sem hún hefur samstarf við sem enn eru ekki búnir að gera upp við sig hvort fjölmargir, allmargir, fjöldi og fleiri en 10 séu sama stærðin.

Þetta verður að upplýsast, því ekki er hægt að vega að minningu látins manns með þeim hætti sem Guðrún gerir. Hún og tímenningarnir verða að segja söguna. Einn maður hefur vissulega haft þor og getu til að segja sína sögu, m.a. þetta:

"Já, hann sagðist þurfa að ræða við mig. Hann fór alveg í klofið á manni. Hann fitlaði við typpið á manni og hann reyndi að kyssa mann. Maður sat stjarfur og þorði ekki að hreyfa sig fyrr en í restina. Þegar maður þorði loks að taka sprettinn var maður kallaður fyrir daginn eftir og fékk svo skammir. Síðan fengu foreldrarnir kvartanir þó maður væri að flýja. Maður flosnaði eiginlega upp eftir þetta. Ég var kominn á togara fimmtán sextán ára og var þar næstu sautján árin."

Guðrúnu grunar að í sumum tilfellum hafi misnotkunin staðið yfir alla skólagönguna. Hún upplýsir " þeir sem hún ræddi við hafi lent í því sama og Björg segir frá í bók sinni, að kennarinn hafi leitað á þá í skriftarkennslu. Þá þurfi nemendurnir að sitja stífir og stjarfir og ekki hreyfa sig. „Ég hef ekki fengið þá sem lentu í heimili Skeggja, en aðallega gerðist þetta inni í skólastofunni og maður getur rétt ímyndað sér þá angist sem þessir drengir hafa þurft að kljást við.""

Að nemendur hafi þurft að sitja stjarfir og hafi ekki geta hreyft sig árið 1965, en ekki árið 1970 þegar ég fékk skriftarkennslu, tel ég af og frá. Skriftartímar í mínum skóla voru ekki hljóðlátari en aðrir tímar.

Hvernig það er yfirleitt hægt að bogra yfir nemanda og færa fullorðna hönd inn í buxnaklauf 11-12 ára drengs á ég erfitt með að sjá að sé líkamlega mögulegt. En bekkjasystir Bjargar sem sat við hliðina á henni sá þetta líka. Vonandi er hún enn til frásagnar. Eða er fólk úr Höfðaborginni svo andlega og félagslega kramið vegna skólavistar sinnar í Laugarnesskóla fyrir nær 50 árum síðan, að það þorir ekki að segja neitt enn.

Við leit af "teacher putting/puts hand into studens pants" á netinu fann ég ekki neinn kennara úti í hinum brenglaða heimi sem hafði gert slíkt í skólastofu meðan á tíma stóð. Skeggi Ásbjarnarson kennari var greinilega á undan sínum tíma. Eða er hann fórnarlamb hópæsingar og kynóra í hálfbrengluðu þjóðfélagi? Ísland er á góðri leið að verða nýtt ríki í Bandaríkjunum, þar sem vart má koma við barn án þess að það sé tengt kynferðisáreitni. Ég las þessa grein um bandarískan kennara sem fjölmiðlarnir ásökuðu fyrst fyrir að hafa komið við drengi, en það reyndust vera stúlkur. Hann á nú yfir höfði sér 20 ára dóm fyrri að hafa komið við tvær stúlku, þó svo að það komi ekki fram í fréttum hvar og hvernig. Hann getur að öllum líkindum varið sig fyrir dómstólum (þó maður hafi ekki mjög hátt álit á réttarkerfi BNA) ef hann er saklaus, en það getur Skeggi Ásbjarnarson ekki.

Á litla Íslandi hefur Guðrún Ögmundsdóttir hins vegar tekið að sér að dæma Skeggja Ásbjarnarson í hjáverkum - í hlutverki æðsta dómara sem fær að dæma dauða menn í fyrstu frétt í aðalkvöldfréttum ríkisfjölmiðils. Hún nýtur dyggrar aðstoðar blaðamanna sem margir virðast hafa óhemjuáhuga, jafnvel sjúklegan áhuga á öllu kynferðislegu, ef þeir eru ekki uppteknir af órum um framtíð sína í ESB. En eitt er víst að RÚV og Guðrún Ögmundsdóttir eru ekki æðsta dómsstig í landinu.

Ekki er allt sem sýnist - í fljótu bragði

Kerlinga-Gestapóið

Mikið eru þetta sexí konur, allar klæddar í eitthvað sem minnir á samruna burku og einkennisbúninga Ku-Klux-Klan. Nú eru fórnarlömbin hins vegar ekki negrar eða gyðingar, heldur graðir, íslenskir karlar. Áður en þessar snótir komu fram á sjónarsviðið var valkyrjudeildin Aisha hjá byltingarlögreglunni í Teheran í mestu uppáhaldi hjá mér. Sjáið þessa mynd þar sem þær ráða niðurlögum perra í Homs:

 

Héðanífrá held ég með mínum mönnum, með Íslenska Kerlinga-Gestapóinu, Stóru Systur. Fínt hjá þessum konum að lokka karla með sömu áhugamál og þær sjálfar í gildru, svo að íslenska láglaunalöggan geti notað tíma sinn í að grilla á þeim besefann, sem þeir hafa greinilega sent myndir af til Stóru Systur. Þær eru enn að íhuga hvað þær eiga að gera við þessar mikilvægu upplýsingar!  

Ætli sé hægt að fá símanúmerin hjá þessum heillandi konum? Ég bara spyr.

Nei og æi, í sannleika sagt, er nema von að karlpeningurinn á Íslandi sé orðinn afbrigðilega mikið kynbrenglaður, þegar konur fá kikk út úr því að vera plathórur og gervilólítur með burkur?

Mikið geta Íslendingar nú annars skemmt sér í kreppunni. Þessari þjóð er ekki við bjargandi. Kannski vill Hið Íslenska Reðurfræðisafn fá myndirnar af tölvuperrunum ef löggan vill ekki skoða þær.

Walla Halla og Jalla Kalla

Vitnisburður Landakotsbarna í molum ?

 

Í Fréttatímanum 24.6.2011 var greint frá því að fórnarlamb séra Georgs, Iðunn Angela Andrésdóttir, hafi verið í sumarbúðum í Riftúni áður en faðir hennar gekk á fund kaþólska biskupsins Hinrik Frehen og heimtaði að séra Georg yrði sendur til Hollands. Fréttatíminn greindi svo frá:

Kaþólska kirkjan keypti sumardvalarstaðinn Riftún á þeim tíma sem Iðunn var í skólanum. Hún var því send þangað ásamt skólasystrum sínum. „Séra Georgs og Margrét Müller sögðu alltaf að klósettið væri bilað þannig að við þurftum að pissa úti. Svo stóðu þau yfir okkur á meðan. Ég man að ég þoldi þetta ekki. Og hann þóttist aldrei neitt vera að horfa. En í Riftúni þorði hann aldrei að kalla á mig."

Fljótlega var gerð athugasemd við að faðir Iðunnar hefði gengið á fund Hinriks Frehens áður en Iðunn fór í gagnfræðaskóla, þar sem Frehen kom ekki til Íslands fyrr en 1968. Þá var Iðunn reyndar í Ungverjalandi.

Ég gerði athugasemdir við þessa frásögu Iðunnar í síðustu færslu minni (sjá neðar á síðunni) og skrifaði m.a. :

• Iðunn Angela er fædd 1951.
• Faðir hennar fer á fund biskupsins árið 1963, ("sumarið áður en Iðunn byrjaði í gagnfræðaskóla"), og skömmu eftir að Iðunn segir foreldrum sínum frá hræðilegri reynslu sinni (heimild Fréttatíminn).
• Sumardvalarheimilið Riftún opnar fyrst árið 1964, (heimilið var vígt 7. júní 1964).
• Iðunn Angela er samt send þangað af foreldrum sínum (heimild Fréttatíminn). Kannski til að vera með séra Georg, kvalara sínum?

Ég bað jafnframt blaðamann Fréttablaðsins um að skýra þessar mótsagnir. Hún svaraði í dag:

Sæll Vilhjálmur!

Þú vekur athygli á að Riftún opni ekki fyrr en 1964.

Samkvæmt frásögn viðmælanda míns var hún í Landakotsskóla þegar Riftún var keypt og var send þangað þá. Á þeim tíma var Riftún bóndabær og meðal þess sem viðmælandinn segist hafa gert á meðan dvölinni þar stóð, var að rífa veggi í fjósi og hjálpa til við framkvæmdir. Hennar dvöl í Riftúni var því áður en sumarbúðirnar voru standsettar og komnar í gagnið. 

Vonandi svarar þetta spurningu þinni.

bestu kveðjur,

Þóra Tómasdóttir blaðamaður á Fréttatímanum

 

Aftur hvái ég og bendi blaðmanni Fréttatímans og heimildamanni hans á að jörðin Riftún var keypt af kaþólsku kirkjunni haustið 1963. Bóndinn í Riftúni, Kristján Teitsson (1915-1990), brá búi haustið 1963 og það var ekki farið að breyta neinu á bænum fyrr en hann flutti þaðan. Þessu greinir dóttir hans, Hrafnhildur, sem býr í Danmörku, mér frá og sömuleiðis sonur hans Einar. Einar var 16 ára, þegar hann tæmdi hið þriggja ára gamla fjós og tók m.a. milliveggi úr því sem fóru á annan bæ í grenndinni. Þá var fyrst farið í að breyta nýbyggðu fjósinu eftir að Kristján Teitsson flytur frá jörðinni, og það er haustið 1963.

Ef Iðunn, sem upphaflega var sögð hafa verið á sumardvalarstaðnum Riftúni hefur í raun verið þar við verkamannastörf, þar sem hún mátti ekki pissa nema að það væri vaktað af konu frá Þýskalandi og presti frá Hollandi, þá hefur það verið frá haustinu 1963 til og með 6. júní 1964 þegar svefnskálinn var vígður. Þó svo að Iðunn hafi verið þarna 1963 eða snemma árs 1964, hafði faðir hennar þegar farið á fund biskups áður en hún fór í gagnfræðaskóla.

Hver sendir eiginlega barn sitt 13 ára gamalt sem orðið hefur fyrir nauðgun prests til að vinna með nauðgaranum við að rífa veggi í fjósi? Reyndar keypti kaþólska kirkjan fyrst Riftún eftir að Iðunn var hætt í Landakotsskóla og það voru samkvæmt samtímaheimildum nunnur og iðnaðarmenn sem unnu við að breyta fjósinu í Riftúni í svefnskála veturinn 1963-64.

Ég spyr, er Fréttablaðinu stætt á því að halda fast í frásögu sína og Iðunnar Angelu Andrésdóttur?

Frá vígslu svefnskálans í Riftúni 6. júní 1964. Jóhannes Gunnarsson biskup gengur frá húsinu og séra Georg, meintur nauðgari, gengu í humátt á eftir með vígt vatn (Mbl. 11. júní 1964) Myndin af ofan birtist í Fálkanum síðla árs 1964 í grein um Kaþólsku kirkjuna á Íslandi.

 

Stelið ekki í Hagkaup !

Í gær las ég um konuræfil í Reykjavík sem stal snyrtivörum fyrir 6098 kr. í Hagkaup. Konan hefur í héraðsdómi verið dæmd í 60 daga óskilorðsbundið fangelsi, sem gera einn sólahring fyrir hverjar 100 krónur sem hún stal. Þetta er náttúrulega hin versta kona, örugglega með ítrekaðan brotavilja til að ná sér í maskara og bodylotion á kostnað Hagkaups. Hún verðskuldar sérhvern dag í steininum, þar sem henni getur lærst að útlitið er ekki allt.

En eru íslensk dómsyfirvöld svo samkvæm sjálfum sér í dómum. Ég sé fram á nokkra 3-20.000 ára dóma yfir fjárglæframönnum á Íslandi, sem með ítrekaðan brotavilja stálu jafnt frá íslenskum almenningi sem erlendum. Sigurður Einarsson og hinum ræflunum mun á þeim tíma gefast nægur tími til að læra að peningar eru ekki allt, en oft mikils virði fyrir þá sem þeim hefur verið stolið frá.

Hverjir ætli eigi Hagkaup og eru allir meðhöndlaðir réttilega í verslunum þeirra?

Eru ekki allir sammála um að eitthvað sé mikið að á Íslandi? Kvittið hér fyrir neðan ef þið mótmælið dómskerfinu á Íslandi. Hvort þið þorið í Hagkaup er ykkar mál.

Hér er svo til gamans blað úr spjaldsrká yfir búðarþjóf í New Orleans frá 1915 (blaðið er hægt að kaupa á netinu). Hann fékk 60 daga fyrir búðarhnupl. Héraðsdómur gæti hugsanlega hafa tekið mið af þessum dómi: 

 

ORIGIN: Department of Police, New Orleans
DATE: 1915
CRIMINAL NAME: Paul Portillo
ALIAS: None listed
AGE: 23
NATIVITY: Mexico
COLOR: Listed as White
OCCUPATION: Laborer
CRIME: Petty Larceny - shop lifting
SENTENCE: 60 days in Parish Prison
TATTOOS LISTED: None listed

Aumingja Assanginn

 

og íslenskur talsmaður hans, sem meikaði það ekki hjá RÚV, "fela" sig einhvers staðar á Englandi eftir að hafa flúið úr neðanjarðarbyrgi í Södermalm í Stokkhólmi. MI5 veit hvar hann er.

Það sem verður þessum manni, sem telur sig vera boðbera sannleika og friðar, að falli, eru ekki morðplön vondu ríkjanna sem hann er að hrella með innbrotum sínum.  Nei það eru svokallaðar ráðstefnumellur (conference hookers). Það eru konur sem heillast af "gáfuðum" mönnum sem halda lærða fyrirlestra eða karlpeningi sem er í sviðsljósinu. Slíkar konur sitja gjarnan á fremstu bekkjum, þar sem frægir menn opna munninn. Þessar konur vilja ekki endilega ná sér í slíka menn fyrir eiginmenn. Helst vilja þær eignast með þeim afkvæmi. Ýmsir karlar, sem halda lærða fyrirlestra vita þetta og notfæra sér. Prófessorar eru svo sem ekki óþekktir fyrir að skemmta sér með stúdínum sem dást af þeim og fá jafnvel líka góða einkunn fyrir ómökin.

Ekki ætla ég að gera lítið úr konunum sem heilluðust af Assange i Svíþjóð, og urðu svo skelfingu lostnar þegar hann sýndi allt annað en atferli hins venjulega gáfumanns, sem venjulega er talinn vera ljúflingur og meðalgóður í rúminu - en ekki ruddalegur nauðgari. Samkvæmt saksóknara í Svíþjóð enduðu þessi skyndikynni kvennanna með áhuga á mönnum í sviðsljósinu með nauðgun og afbrigðilegu athæfi. Íslendingar hafa hina mestu andstyggð á slíku atferli, sbr. skoðun þeirra á biskupi sem nauðgaði, presti sem káfaði og predikara sem er meiri hormónabomba en sjálfur megasjarmörinn George Clooney.

Sannast sagna, var ég nokkuð viss um að Assange væri hommi, fyrst þegar ég heyrði um eða tók eftir kauða. Ég er þannig ekkert betri mannþekkjari en konurnar sem hann á að hafa ráðist á í Svíþjóð eftir fyrirlestur sem þær fóru heillaðar á. En helvítið hafa þær nú haft vondan smekk. Myndin hér að ofan sýnir að Assange er kynlegur kvistur og alls ekki hommi. Mér sýnist bara að hann sé að dorga þarna í stólnum og sé kominn með gullfisk á öngulinn.

Hér er hann hins vegar að skemmta þremur dömum með slúðursögum frá Reykjavík. Klikkið tvisvar á myndina til að sjá hana stærri. Gott ef hann er ekki að sýna þeim stærðina á honum litla sínum.