Svínin sjá um sig sjálf - ég horfði á Sjónvarpsfréttir

Stundum hefur maður ekki mátt né krafta til að horfa á fréttatíma Sjónvarpsins í gamla heimalandinu, en í gær hafði ég það af, því danskar fréttir voru enn sorglegri, fullar af dauðum minkum og rotnum refum stjórnmálanna.

Ekki kom mér það á óvart við að horfa á Sjónvarpsfréttir, að þeir sem síst höfðu þörf fyrir mótefni gegn svínainflúensu fengu hana fyrstir á Íslandi, þeir spörkuðu öllum þurfandi til hliðar. Sumir stjórnmálamenn fengu sprautuna allrafyrstir. Það er þó vel skiljanlegt, þeir eru margir hverjir hreinræktuð svín og því í mikilli hættu. Svínin sjá alltaf um sig sjálf og enga aðra. Það er náttúra svína.

Svo jókst salan í söludauðanum sem Covid-19 hefur skapað um allar jarðir. Þökk sé austurlenskum uppfinningum, þá fór allt í gang í kaupkringlum Íslands. Margt getum við lært af kommúnismanum í Kína, en Kóvið hefðu þeir betur haldið heima hjá sér [nú verður þetta þýtt í þríriti í Kínverska sendiráðinu, vertu viss Villi]. Eigingjarna, einhleypa fólk á Íslandi, og kollegar þeirra um allan heim, keyptu gær í sig og á og helst leikföng sem kitlað getur það sjálft  og enga aðra. Sumir geta vitanlega ekki gert að því að þeir eru einhleypir. Þetta er allt svo sorglegt, engin fullnæging - og því er gott að geta drekkt sér í kaupæði sem fundið var upp í ekta kommúnistaríki, þar sem þeir kunna svo sannarlega að breikka rassgöt.

Svo kom Sveinn Rúnar inn í einn fréttatímann. Erindið var ekki Palestína í þetta sinn. Stundum þykir mér óréttlátt hve lítið Sveins Rúnars er minnst í Palestínu, eins mikið og hann hefur þó hjálpað þar. Nú vitum við að Sveinn var einnig mikill eldhugi á yngri árum og barðist fyrir fólkið í Arnarholti. Hækkar þar með stjarna hans hjá mörgum og mér líka. Tenglar, sella sem hann stýrði, skrifaði skýrslu á nýjustu gerð IBM ritvéla árið 1969. Upp úr því var þeim bannað af geðlækninum Kristjáni Þorvarðssyni, sem starfaði í Danmörku á stríðsárunum, að koma framvegis að heimsækja vistmenn í Arnaholti. Þótt þetta hafi verið það minnst eigingjarna í fréttum kvöldsins, þá dagaði skýrsla Sveins Rúnars uppi í skjalasöfnum Reykjavíkurborgar með 100 ára leynd og einsemd. Í stað þess að halda til streitu baráttu sinni fyrir lítilmagnana í Arnarholti, leitaði Sveinn Rúnar á önnur og stærri mið. Sárþjáðasta þjóð heims var vitaskuld mikilvægara verkefni en morðmeðferð á nokkrum íslenskum vesalingum uppi á Kjalarnesi.

Kassar Sveins Rúnars eru fyrsta skrefið út úr eigingirninni.

Mér þótti líka vænt að sjá að Sveinn Rúnar raðar lífi sínu niður í Ikea-plastkassa eins og gamalmenni með bílskúr gera nú orðið um heim allan (ef þau setja ekki heila klabbið á netið) - og að það er greinilega engin 100 ára leynd yfir kössum Sveins Rúnars eins og er með ósómann hjá Reykjavíkurborg.

Og það var eins og mér heyrðist að álftirnar syngju í kór undir gagginu í Lubba borgarstjóra í þessum einstaka fréttatíma: "Opnið skjalasafn Arnarholts og sjáið hvernig læknar myrtu fólk á Íslandi" kvökuðu álftirnar í mín eyru.

Sem betur fer var ekki minnst á Brynjar Níelsson eða utanríkisráðherrann í þessum fréttum. Þá hefði ég örugglega lagst í þunglyndi. Ég ráðlegg þeim Bakkabræðrum að flytja til Georgíu eða Monthana og fá sér nóg af byssum og sílikoni.

Það eina sem hressti mig í fréttum í gær voru rör, leiðslur og 15 stiga heitt saltvatn á Kópaskeri. Það er nýtt ævintýri í uppsiglingu. Haldið ykkur fast. Hjólin snúast áfram en fólkið á Arnarholti er dáið, en kannski ekki alveg gleymt.