Væntanleg heimildamynd um vandræði Litháens

 

Um leið og gott en fátt fólk mótmælir ógeðfelldri sýningu listamanns í Háskólanum í Vilnius í Litháen, listamanns sem ræðst á gyðinga, samkynhneigða og aðra minnihlutahópa í verkum sínum, er von á merkilegri ástralskri heimildamynd um þá sögufölsun og sannleiksbælingu sem á sér stað í Litháen og hinum baltnesku löndunum síðan löndin fengu frelsi sitt. Heimildamyndin ber heitið Rewriting History.  Vonandi sýnir RÚV eða Stöð 2 þessa mynd.

Kærleikurinn við minnihlutahópa er ekki mikill í Litháen og þar ríkir landlægt gyðingahatur meðal stórs hluta íbúanna, þó svo að gyðingum landsins hafi að mestu verið útrýmt í síðari heimsstyrjöld og það með dyggilegri hjálp heimamanna. Um það vilja menn sem minnst tala.

Samstaða Jón Baldvins Hannibalssonar og Íslendinga hefur ekki gagnað Litháum, Lettum og Eistum mikið. En er samstaða okkar bundin við fordóma, hatur og sögufölsun þá sem þrífst í löndunum? Ísland á í menningarlegu stjórnmálasambandi við þessar þjóðir, t.d. Litháen, þar sem þykir fínt að sýna listaverk kynþáttahatara.

Þegar ég fer til baltnesku landana fer ég ekki sem ráðgjafi fyrir elskulegar og léttklæddar konur. Læt eg Jón Baldvin um það. En ég hef sjálfur ekki misst af  fordómunum í Litháen hér:

Þessi frásögn er einnig óborganleg og lýsir tvískinnungi stjórnvalda í Litháen í hnotskurn. Hún segir m.a. frá Emanuelis Zingeris, sem nýlega kom til Íslands til að næla ómerkilegan kross á sálina hans Steingríms Hermannssonar.

Er Íslendingum stætt á að horfa til hliðar, meðan Litháar falsa sögu sína? Eigum viða styðja Land þar sem ónáttúra kynþáttafordóma og haturs þrífst?