Enn um minnisblað sendifulltrúans

Það er óheyrt, að ráðherra í siðmenntuðu landi fari með sorakjaft og dónaskap um starfsmann utanríkisþjónustu annars vinveitts ríkis. Við slíku mætti vitaskuld búast af Hugo Chavez, Ghadaffi eða af böðlastjórninni í Íran. Nú er Össur Skarphéðinsson kominn í sama flokk og þess konar pótintátar með yfirlýsingum sínum um minnisblað sendifulltrúa bandaríska sendiráðsins á Íslandi, Sams Watsons.

Hegðunarmynstur Össurar ætti að kynna fyrir umheiminum.

Býst þjóðin, sem kaus Össur og Co. yfir sig, við því, að það þjóni einhverjum tilgangi að reyna að telja fólki trú um að einn maður í bandaríska sendiráðinu hafi uppdiktað og afskræmt allt sem sendisveinar Össurar sögðu á fundum með bandarískum yfirvöldum?

Össur heldur því fram að minnisblaðið sé ónákvæmt og er búinn að fá atvinnumann í Kanahatri, sjálfan Ögmund Jónasson, til að halda því fram að sendifulltrúinn „fái ekki Nóbelsverðlaun í sagnræði". Ætli þetta auki samúð Bandaríkjanna með Íslendingum? Var Ögmundur kannski líka með í bandaríska sendiráðinu, fyrst hann getur staðhæft slíkt?

Sagnfræðingar vita flestir, að minnisblöð sendiráða eru oft nákvæmasta heimildin um það sem gerist í löndum þar sem allt er á öðrum endanum. Og allir vita, af hverju sagnfræðingum er ekki hyglt með Nóbelsverðlaunum. Norðurlandaþjóðirnar þola ekki sannindi í of stórum skömmtum.

Ef tekið er tillit til afrekaskrár Össurar Skarphéðinssonar, og þeirrar ósannsögli sem hann hefur svo oft verið tekinn í, þá veðja ég á Sam Watson. Diplómatar eru ekki stjórnmálamenn (nema á Íslandi og í öðrum álíka vanþróuðum ríkjum). Sam Watson hefur greint málefnalega og hlutlaust frá, eins og atvinnudiplómötum er kennt. Hvernig getur honum, Suðurríkjamanni af gyðingaættum verið akkur í því að umturna því sem sendisveinar Össurar sögðu?  Ég treysti bandarískum diplómat betur en Össuri Skarphéðinssyni, og lái mér það hver sem vill.

Hegðun Össurar og ríkisstjórnar hans er farin að teljast til þess sem ég flokka sem despótisma. Þessar yfirlýsingar hans um sendifulltrúa Bandaríkjanna eru örþrifayfirlýsingar frá manni, sem brátt er allur í stjórnmálum.

En segjum þó ekki að Bandaríkin séu orðin algjörlega fráhverf litla landinu í Norðri. Þau láku að minnsta kosti þessu plaggi og vonandi koma fleiri ritaðar heimildir upp á yfirborðið um frumstæða framkomu siðlausra, íslenskra stjórmálamanna. Við verðum að vona að Bandaríkjastjórn eða aðrir dæmi ekki alla þjóðina út frá þessum fáum mönnum, líkt og sumir vilja varpa sök hrunsins yfir á herðar allra Íslendinga. Það verður hlutverk sagnfræðinganna, en ekki Össurar og Ögmundar að segja þá sögu sannasta.

Athugasemdir

[Ragnhildur Kolka, 24.2.2010 kl. 21:52]

Fór ekki allt í háaloft hér fyrir ári þegar norskur sendiherra birti minnisblað um frægan fund í danska sendiráðinu. Þar mun Ólafur Ragnar hafa hótað að siga Rússum á Norðurlöndin, ef ekki ESB líka, ef þau kæmu okkur ekki til bjargar út úr bankakreppunni.

Þá var sá norski borin þungum sökum um ósannsögli, þar til hann fékk kollega sína til að bera vitni um skálaræðurnar þarna í "det Danske". Sem aukalag, fékk svo sendiherra BNA blautu tuskuna í andlitið.

Mér er sagt að það gefist vel að senda hunda á þjálfunarnámskeið, svo þeir mígi ekki á stofuteppið. Ætli megi ekki finna viðlíka námskeið sem hægt er að senda þessa fulltrúa "öreigastéttarinnar" á áður en þeir gera fleiri stykki á alþjóðavettvangi.

[Jon (IP-tala skráð) 27.2.2010 kl. 20:20]

Sæll.

Ef þetta land væri siðmenntað hefði stjórnmálaferli Össurar lokið þegar hann sendi hótunarbréfið til Baugs, "you ain´t seen nothing yet". Muna ekki fleiri en ég eftir því bréfi. Sama má segja um Steingrím sem vildi að netlöggu yrði komið hér á árið 2007. Svona menn eiga ekki heima í stjórnmálum.